Zo denk je dat je niet veel te melden hebt en zo ineens weer wel.

Zo denk je dat je niet veel te melden hebt en zo ineens weer wel. Maar als je veel te melden hebt is er vaak ook veel gebeurd. Daardoor had ik ook geen tijd of rust om te schrijven.

Maandag de 18e heb ik voor het laatst geschreven. Die dag had mijn dochter haar 1e hospitatie-avond. Spannend, voor haarzelf (en de rest van het gezin beleefde haar spanning mee.) Mooi, omdat moeder en dochter beiden beseften te lang niet echt met zijn tweetjes hebben gebeden. Dit hebben we dan ook samen gedaan. Dat op zich geeft al zegen.

Dinsdag opnieuw naar Groningen. Toen telefoon; M'n moeder heeft opnieuw een hartinfarkt gehad. Ze is diezelfde dag naar Zwolle gebracht om gedotterd te worden. Alles is goedgegaan en goedgekomen en ze mag nu nog weer een tijd bij ons blijven. Veel gebeurtenis en spanning in 3 zinnen samengevat. Hierover alleen al zou ik veel kunnen schrijven, maar niet alles hoeft op het internet. Ma, ik ben blij dat je er nog bent. Goddank.

Na 3 retourtjes Groningen heeeft dochter nu een kamer, in het centrum van Groningen. Gisteren, woensdag 27 juli, (een dag na haar 18e verjaardag die er ook nog even tussendoor gevierd werd) kreeg ze de sleutel. auto vol spullen mee en schoonmaken maar.

Ze moest om 6 uur s'avonds werken dus weer op tijd terug zijn. We zijn net na vieren uit Groningen vertrokken om weer naar huis te gaan, en waren om kwart over 10 thuis. Autopech. Zowel in Assen als in Beilen was er een multiriem geknapt. Zijn we met een autotransporter naar Harderwijk gebracht. Daar de auto bij de garage neergezet. Dochter heeft gisteravond niet kunnen werken,  en ik kon niet meer met de collega's op kraamvistie.
Maar als je dan terugkijkt naar dit stuk van de dag, dan kan ik niet anders dan merken dat we goed beschermd zijn geweest. En dan stemt t toch weer tot dankbaarheid, ondanks de autopech waar we de rekening nog van krijgen.