Samengesteld gezin

Ik heb er nog niet veel over geschreven; ons samengestelde gezin.

Dat schrijft ook heel anders dan dat je over  een boswandeling met de hond schrijft. Dit ligt toch wat gevoeliger. Als eerste natuurlijk de gezinsleden zelf; Zeker als jongvolwassene of puber wil je niet dat er over je "gekletst wordt".  Maar ook anderen wil je niet (onbedoeld) voor het hoofd stoten. En juist in een samengesteld gezin is het regelmatig koorddansen. Proberen de balans te behouden, die soms toch verliezen, weer opzoeken en weer zien vast te houden.

Soms lukt dat op eigen kracht, soms ook niet. Dan worstelen we als ouders door totdat we moe en uitgeput bij God aankloppen. Om daar dan te ontdekken dat Hij al lang klaarstaat om zijn rust te bieden en we op Hem kunnen vertrouwen. Ja wij pakken het als ouders niet altijd even goed aan; we piekeren er dan heel wat af, maken ons zorgen over dingen die we niet eens zelf kunnen veranderen. We hebben pas weer zo'n moment gehad, midden in de nacht, dat we weer mochten ervaren dat God zoeken rust brengt. Ik geef ook gelijk toe dat ik op een gegeven moment had dat ik vond dat ik nu wel weer rustig genoeg was en wel weer kon slapen. God liet toen merken zoiets als "Blijf nog even bij Mij, er is nog wat." Niet lang daarna merkte ik dat mijn hart volliep vol dankbaarheid, dankbaarheid voor Gods nabijheid en liefde voor ons. En met een hart en hoofd vol van dank gaat toch heel anders slapen dan een rustig maar vermoeid hoofd. Ook de volgende dag merkten we ontspanning. Zelfs op terreinen waar we die nacht (en dagen ervoor) niet over gedacht en gesproken hadden.

Ik weet wel dat voorgaand stukje voor sommige lezers heel vaag  zal overkomen, misschien zelfs zweverig. Stoor je er dan niet aan, en als je vragen hebt weet je me te vinden.


Verschillende temperamenten.
2 Gezinnen samenvoegen in een huis is gelijk aan 2 landen laten samenwonen als 1 land. Ook al spreken de verschillende landen dezelfde taal, er zijn grote en subtiele verschillen.
Een groot verschil in ons huis is het verschil in temperament. De ene kant is heel introvert, zal bij conflicten eerder kiezen om dit wat te laten sudderen, zo hopend dat het overgaat. Kiezen misschien ook wat eerder voor een compromis, of het stille protest.
De andere kant knettert als men het er niet mee eens is. Verbaal zijn dezen ook vrij sterk en gaat het er, ook tijdens het eten soms heftig aan toe. Al knetterend komen zij dan tot een compromis, of knetteren nog een tijdje na.
(En nu hoop ik dat ik in deze korte beschrijving van deze tegenstellingen objectief ben gebleven   ;-) .)

Het blijft dus voorzichtig koorddansen, balanceren. Het blijft  en is nog steeds een kunst om de knetteraars niet de hele boel te laten overschreeuwen, waardoor de introverten  in hun schulp kruipen, maar ook om de mokkers niet de hele sfeer te laten beinvloeden door hun houding.

Gelukkig, Goddank, is er doorgaans een gezonde ontspannen sfeer en mogen we ook van elkaar genieten; samen een spelletje rummicub aan tafel, elkaar uitdagen met wordfeut (een scrabbelspel via internet),  elkaar om hulp vragen met de computer,  . . . .

of met elkaar een krans maken voor de vogels;