Maar dat is niet eerlijk!

Maar dat is niet eerlijk! Een kind roept dat wel eens. Als hij een kleuter is, als puber en soms zelfs als volwassene vindt je iets niet eerlijk.
Je grotere broer of zus mag later naar bed dan jij, krijgt al wel zakgeld.
Je broer of zus krijgt wel een nieuwe broek, jij vergeet even dat jij net vorige week nieuwe schoenen kreeg. Je collega lijkt wel voorgetrokken te worden bij je werkgever, krijgt een speciale behandeling. Niet eerlijk.

Als je kleuter, in een gewoon gezin, zoiets roept dan ben je meestal vrij snel zeker van je handelen en weet je of iets wel of niet eerlijk is verlopen. Weet je waarom je zo handelt en het voor het kind oneerlijk lijkt. Natuurlijk ga je wel eens bij jezelf te rade of je kleuter misschien toch gelijk had, maar wordt je niet echt onzeker van je handelen.
Is je kind een puber, dan kan het zijn dat je er iets langer over na moet denken, maar kom je er vroeg of laat wel uit voor jezelf. Dan kan het natuurlijk nog best zijn dat je puber het daar helemaal niet mee eens is en nog heel lang door blijft schoppen tegen jouw standpunt. En natuurlijk kan je daar best onzeker van worden. Soms moet je ronduit toegeven dat je fout zat, soms moet dat na enig wikken en wegen. Andere keren ben je gewoon zeker van je handelen.

Ben je ouder in een samengesteld gezin, dan is dat allemaal heel anders.

In ons gezin hebben we alleen maar pubers, geen kleuters meer. De jongste hier is net 15, de oudste is 21. Ook pubers roepen soms al dan niet luidkeels dat iets niet eerlijk is. Of ze laten het via een omweg, of via een broer of zus weten, dat ze iets niet eerlijk vinden. En dan ben je als ouder heel wat minder zeker van je handelen. Het maakt dan niet uit of je eigen kind het uit of het kind van je partner. Je eigen kind ken je wel van baby af aan, dus weet je of het de aard van het kind is; Er zijn nou eenmaal kinderen die zich snel tekort gedaan voelen, of dat juis alle alarmbellen gaan rinkelen bij je omdat dit kind zich hier normaal nooit over opwindt. Je kent het kind. Maar ook al ken je je kind van haver tot gort, toch kan je nu flink onzeker worden van eventuele opmerkingen van je kind. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer. Misschien trek je een ander kind nu wel voor? Je twijfelt veel meer aan je eigen handelen.

Als het kind van je partner zoiets uit, is soms de manier van het uiten al zo heel anders dan je gewend bent. Duurt het soms even voor je doorkrijgt wat er aan scheelt. Als je dan doorkrijgt hoe de vork in de steel zit, zijn  er soms al zo veel andere dingen gebeurd dat je twijfelt of je er nog op terug moet komen ja of nee. Soms weet ik pas iets als het kind al weer weg is voor korte of langere tijd.

Of de klacht nu van links of van rechts komt; het kan je flink onzeker maken.
Eerst moet je dan voor jezelf weten of er grond is voor hun klacht. Was het oneerlijk? Was ik inconsequent? Hanteerde ik verschillende regels? Of een regel op verschillende manieren?
Zal ik uitleg geven van mijn handelen? Willen ze die uitleg wel?
Moet ik alle regels heel strikt op een dezelfde manier hanteren? Wil ik dat wel? Elk kind is tenslotte ook verschillend, vraagt toch ook weer om een eigen unieke aanpak. Geef je hem zijn eigen, unieke aanpak, dan kan de ander zich daar weer iets van gaan aantrekken. En zo blijf je bezig.

Nu zitten we nog midden in dit proces en worden we er soms horendol en doodmoe van. Hoe zouden de kinderen later, als ze zelf vader of moeder zijn, hier over denken?