05 oktober 2012

Bescheidenheid versus Assertiviteit.

Man en ik zijn doorgaans vrij bescheiden.
Tja als je dit over jezelf opschrijft roept dat natuurlijk gelijk reacties op als; O, ja? is dat zo? Durf je dat wel zo stellig over jezelf te zeggen? Ben je nog wel bescheiden als je dit zo stellig over jezelf zegt?

Laten we het voor het gemak er maar even op houden dat wij bescheiden (opgevoed) zijn. Dus als er gekozen moet worden zijn wij vrij snel van, ach laat de anderen, de kinderen maar eerst kiezen.

"De jeugd van tegenwoordig" is juist weer vrij assertief opgevoed. Als er gekozen moet worden, zullen zij juist proberen om  daar waar zij hun zinnen op zetten, ook te verkrijgen. Als die ander datzelfde ook wilde, had die maar sneller, handiger, slimmer moeten zijn. Ik schrijf dat nu even heel stellig, misschien hard. Maar dat is meer om duidelijk te zijn.

We willen onze kinderen bescheidenheid bij brengen, ze dit ook voorleven. Maar doen we dat wel goed op de juiste manier?

Praktijkvoorbeeldje; Er staan veel verschillende stukken gebak op tafel. Jeugd komt beneden nadat ik ze geroepen had. Er staat echter maar 1 laatste stukje zelfgebakken appeltaart. Iedereen weet dat de man in huis stapelgek is op zelfgebakken appeltaart. Er zijn meer liefhebbers. Toch zal niemand een stapje achteruit doen om hem dat stukje taart te gunnen. Manlief stelt zich bescheidener op en loopt hierdoor zijn meest favoriete gebak mis.

Soms vraag ik me af of er door al die assertiviteit niet een nieuw soort pikorde is ontstaan. Wie niet Assertief genoeg is komt onderaan de pikorde te staan, wordt minder of niet gezien en men walst zo over hem of haar heen. Door je bescheidenheid verlies je een stukje . . .respect? autoriteit? natuurlijk gezag?
Hoe kun je dan bescheidenheid voorleven? Hoe kun je bescheidenheid voorleven zonder je . . . .kwijt te raken? Want natuurlijk hadden we best kunnen zeggen dat het stukje appeltaart voor de grootste liefhebber bestemd is; als ouder het eerste keuzerecht nemen.

In de maatschappij, dus ook in de jeugd hier in huis merk ik wel wat gradaties in zowel de bescheidenheid als de assertiviteit. Er zitten grote verschillen in. Zowel per persoon als per situatie. Soms is dat gevoel van pikorde wat sterker dan anders.

Bescheidenheid bijbrengen, hoe doen jullie dat tegenwoordig? Of til ik wat te zwaar aan het tekort aan bescheidenheid? Groeit die bescheidenheid wel weer aan als de jeugd uitgepuberd is?
Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties.

4 opmerkingen:

  1. Waarom zette je dat stukje zelfgebakken appeltaart waar je man zo gek op is niet even apart?

    VeggieMo (die wel wat herkent in jouw verhaal en dat vooral introverte mensen het tegenwoordig een stuk lastiger hebben)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi, ik zou gezegd hebben: 'de appeltaart is nog voor papa' o.i.d., tenzij ze zelf geen enkel stukje van de andere taart lusten.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik sluit me bij bovenstaande schrijfsters aan. Lust een van de kinderen ALLEEN maar appeltaart dan zou ik de punt doormidden snijden en man en kind beiden 'n helft geven. Als pubers uit zichzelf geen rekening houden met een van de ouders wordt het tijd dat ze dat leren! Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Moeilijk, ik ben zelf opgevoed met de laatsten zullen de eersten zijn. Maar in de huidige maatschappij gaat er veel aan je voorbij op die manier.

    BeantwoordenVerwijderen