17 januari 2013

Kun je het wel goed doen als (stief-)moeder van pubers

Soms komt dat zo ineens heel hard aan; "Je trekt hun/ hem/ haar vóór!" Gisteren ook weer zo'n situatie. Ik ben een (stief-) moeder met eigen kinderen en stiefkinderen alle dagen in huis. Ze zijn allemaal puber of jong - volwassene.

1 kind is maandag en dinsdag thuis geweest van school. De leeftijdgenoot voelde zich gisteren, woensdag ook niet fit, maar ging toch naar school. Ik heb gezegd dat als het niet gaat hij naar huis mocht komen. Dat is ook een beetje mijn standaard opvatting; Alleen als het echt zichtbaar niet gaat blijf je thuis. Hij is de hele dag op school gebleven. Na afloop van de dag kwam hij mopperend thuis. Ik zei hem dat t juist goed was dat hij nu geen Z-tje achter zijn naam had staan van ziek. Mooi toch? Toen waren de rapen gaar!
En ik trok de ander voor want die mocht wel thuis blijven en werd verwend met een kopje thee,,,,,en zo ging hij nog even door. En zijn zus was het ook met hem eens want hij had het er ook al eens met haar over gehad......

Via mijn man heb ik ook wel eens te horen gekregen dat zijn kinderen vinden dat de mijne juist voorgetrokken worden. Zijn kinderen voelen zich achtergesteld door de andere manier van communiceren onderling. (denk ik, zo heb ik dat begrepen)

Zo lastig. Want het blijft koorddansen tussen de kinderen. Ga je linksom dan klaagt de linkerhelft, ga je rechtsom dan klaagt de rechter helft. Het is nog zo balanceren, ook al weet ik dat ik rechtdoor op dat koord moet blijven.

 Tuurlijk roepen kinderen in gewone gezinnen dat ook wel eens dat de ander voorgetrokken wordt, of dat het niet eerlijk is, maar als ouder in een samengesteld gezin komt dat anders over. Maar het blijft een hele sterkte troef voor de kinderen, omdat het toch een zwak punt blijft, juist in samengestelde gezinnen. En natuurlijk ga ik geregeld bij mezelf en bij mijn man ten rade om te achterhalen of en in hoeverre de kinderen gelijk hebben. Maar hoe maak je aan hen duidelijk dat er verschillen zijn en die verschillen ook anders aangepakt moeten worden? Dat er dan geen sprake hoeft te zijn van voortrekkerij? Ik heb wel eens gedacht aan een gezinsvergadering of zo, maar durf dat ook weer niet goed aan. Niet om een officiële vergadering in te roepen. Wel hoop ik de gelegenheid te zien of te creëren dat het gesprek hierover "spontaan"ontstaat.

En komend weekend toch mijn dochter eens polsen.

(Dit plaatje van een samengesteld gezin heb ik van internet, eerst opgeslagen en nu hier geplaatst. Nu via de firefox browser. Daarmee lijkt het dus wel te lukken. Raar hoor.)


7 opmerkingen:

  1. Lieve hannie,
    Sterkte wil ik je wensen, helaas weet ik uit eigen ervaring hoe dit voelt. Hoe ik ook mijn best doe,we spreken gewoon weg niet dezelfde taal. Blijf bij je gevoel!Heb de ander lief, dat is de grootste kracht denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lijkt me niet makkelijk voor je. Maar bedenk dat ook in niet samengestelde gezinnen rivaliteit voorkomt. Oudste kinderen denken ook vaak dat jongere zusjes of broertjes meer mogen dan zij vroeger (wat soms ook zo is, omdat je met de oudste nog voorzichtiger bent). Sterkte hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Vaak is humor een goede afleider want het lijkt een probleem maar als je hart op de juiste plaats zit voor al de kinderen en de kinderen weten dat. Dan valt er niets te chanteren. Als moeder ben je toch de spil van het gezin. Ik denk dat ze op momenten van ziek voelen of zijn hun eigen moeder missen en dat zal altijd wel zo blijven. Maar dat spelen ze uit. Niet leuk voor je, maar heeft het niets met jou te maken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wij zijn ook een samengesteld gezin. Wat bij ons prima werkt is de kring. Eens in de zoveel tijd gaan we gezellig met zn allen bij elkaar zitten en dan mag alles besproken worden. We drinken thee en eten koekjes en laten iedereen aan het woord...tot slot doen we een rondje leuk/niet leuk, waarin iedereen over iedereen 1 ding moet opnoemen dat hij/zij leuk aan de ander vind en 1 verbeterpunt. Dit werkt voor ons en onze kinderen (leeftijd van 7 t/m 16) heel goed.
    Ik wens je vooral heel veel plezier met je samengestelde gezin en dat het maar snel opgelost mag zijn!

    Veel liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik kan me voorstellen dat het als moeder, stiefmoeder niet makkelijk is om zowel eigen kinderen als kinderen van de partner zodanig te behandelen dat niemand zich benadeelt (of voorgetrokken) voelt. Wij hebben geen samengesteld gezin maar onze oudste is gescheiden en heeft 2 kleine kleutertjes. Ik heb me al vaak afgevraagd 'hoe' wij kinderen van een eventueel toekomstige partner van ons oudste kind zouden moeten behandelen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik evenveel liefde en genegenheid zou voelen indien onze dochter ineens met een partner samen is en daardoor een paar kant- en klare kindjes heeft die je, als surrogaatgrootouder, niet hebt zien opgroeien, nooit een fles hebt gegeven, nooit een luier hebt ververst....Ik denk echt dat ik me zéééééééééééééééééééééér onwennig zou voelen tov die kindjes. Indien ze zelf nog een eigen kindje krijgt met een eventueel nieuwe partner, zou ik daar geen problemen mee hebben omdat dat kindje dan 'ergens' toch een stukje van ons is en ik dat ook zal zien opgroeien.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik denk dat het juist in een samengesteld gezin extra belangrijk is om overlegmomenten met elkaar te hebben. Dat iedereen kan zeggen hoe/wat, er naar elkaar geluisterd wordt, begrip gegeven wordt, uitgelegd wordt waarom er bepaalde regels zijn, benadrukt wordt dat iedereen van de kids gelijk zijn aan elkaar etc. Juist door zulke overlegmomenten kun je pijnlijke/moeilijke situaties voorkomen.
    Maar je hoeft het niet zakelijk aan te pakken. Ga met z'n allen bijv. gourmetten en bespreek het dan tijdens het eten. Of eerst zaken met elkaar bespreken en daarna met het hele gezin film kijken of een spelletje doen. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hannie, sinds een dikke week woont de jongste dochter van mijn lief bij ons. Ze is 16. Mijn drie zonen zijn 12, 10 en 5 jaar oud. Die combinatie is wel een goeie, ze zitten elkaar niet in de weg.
    Ik zou je willen vragen: went het, op langere termijn? Durf jijende stiefkinderen aan te spreken als iets je niet bevalt? Voel jij je geen vreemde in eigen huis als de stiefkinderen ook thuis zijn?
    Groeten,
    Mirjam
    Labellemama.blogspot.nl

    BeantwoordenVerwijderen