Samengesteld gezin

                             
 In Libelle 10  van dit jaar las ik een reportage van een ander samengesteld gezin. Het gezin lijkt wel  wat op ons gezin. Hij heeft 4 kinderen, zij 3. Zij hebben 2 kinderen van 12 en 2 van 18. De leeftijden van hun andere kinderen zullen er ergens omheen hangen. Het leuke is dat dit gezin zo ongeveer  om de hoek bij ons woont. Zij wonen in een verbouwde kerk, heet van oudsher "de zevende hemel". Dat is bij ons in de binnenstad. Hun financiele plaatje ziet er wel heel anders uit dan het onze, als je hun huis zo ziet.

Het is leuk om dingen te herkennen in hun verhalen. Het fenomeen samengesteld gezin krijgt ineens veel meer aandacht in de media. Er is dus meer over te lezen, maar in de meeste dingen moet je toch zelf je weg vinden. En dat is maar goed ook, want elk samengesteld gezin heeft zijn eigen verhaal. Zijn eigen geschiedenis.

Het is wel goed om  bedacht te zijn op valkuilen die je als samengesteld gezin tegen zult komen. Het lezen over al die valkuilen ontmoedigt soms wel. Maar sommige valkuilen komen echt in elk samengesteld gezin voor.

Manlief en ik zijn sinds 19 mei 2007 samen. Dat was de dag waarop het klikte. Heel snel hebben we het de kinderen verteld. Dat hebben we bewust gedaan. Voor ons was het toen nog pril en ook dat hebben we de kinderen verteld.  Zo konden ze met ons meegroeien in onze relatieontwikkeling. Hij heeft 4 kinderen, ik heb er 2. De kinderen zijn heel verschillend, maar konden het goed met elkaar vinden. We hebben echt ervaren dat God ons bij elkaar heeft gebracht en er straks samen voor elkaar en de kinderen zullen zijn.

 In oktober 2008 zijn we getrouwd.  Mijn huis was net iets groter, dus kwam manlief bij mij wonen. Mijn 2 kinderen, toen 11 en 15 jaar, woonden bij mij. Een week later kwam de oudste zoon van manlief bij ons wonen. Hij was toen net 18. Een flinke tijd later de tweede zoon van manlief. Dit was ook praktischer voor het werk van deze zoon. Begin 2011 kochten we het huis waar we nu wonen, een flink stuk groter.
Beide zoons wonen nu niet meer bij ons. Ze zijn gaan samenwonen. Dochter van manlief woont inmiddels al bijna 2 jaar bij ons.

Wat hebben we een stormen gehad.
Het is heel belangrijk om te beseffen dat een samengesteld gezin geen gewoon gezin is. Er komen 2 heel verschillende gezinsculturen bij elkaar.  Als dit dan ook nog eens pubers zijn......... Die verschillende cilturen uiten zich in het wel of niet praten met elkaar, de manier waarop je je verjaardag viert, sinterklaas, hoe je je brood eet, hoe je met het huishouden omgaat.... Een huishouden dat binnen 5 jaar van 3 naar 5 personen gaat, naar 6 en weer terug naar 4. Hoezo de wet van de groepsdynamica?
Er is ook altijd nog de rol en de houding van onze ex. De andere ouder van het kind. Hoe belangrijk die houding is merken we nog regelmatig.

We merkten al heel snel dat we een heel verschillende manier hadden van communiceren met elkaar. We moesten echt leren met en van elkaar. En echt kiezen de ander ondanks de moeite die je soms hebt met die andere manier van communiceren, te respecteren. Erkennen dat die ander of de anderen het anders gewend waren.
Zo was mijn dochter erg stil en af en toe flink chagerijnig voor de toets- examenweken. Dat wist ik gewoon en liet ik maar even zo. Het zou wel weer overgaan. Manlief had toen grote moeite met haar humeur. Nu is een andere dochter erg stil. Zit ook voor de toets en examenweken. Toch betrap ik me er op me wel eens af te vragen of er iets niet lekker zit. Is er iets mis? Je bent anders bij andere kinderen.
Zaterdag was er een zoon van manlief de hele dag. Hij komt hier niet zo vaak. Woont in Belgie. Het was goed dat ik juist die hele dag moest werken. Zo konden pa en zoon de hele dag samen optrekken. Echt  met zijn tweeën. Ook dat moet je als samengesteld gezin erkennen. De kinderen willen soms pa of ma (even) alleen, zonder de stiefouder erbij. Je kunt daar pijn  van hebben en je afgewezen gaan voelen, maar beter is het gewoon te accepteren.Te relativeren.

We hebben het ook durven uitspreken naar elkaar dat je het gedrag van "jouw" kind soms niet uit konden staan. We hebben geleerd dat je daarmee de ander of het kind van de ander niet afwijst. Dat het geen aanval is op.
 
Wat is het dan prachtig om in de loop der jaren te ervaren hoe we dan in de loop der tijd toch dichter naar elkaar zijn gaan groeien. Er een band ontstaat. Nieuwe gebruiken en gewoontes ontstaan. Nieuwe gezamelijke herinneringen gemaakt. Weet je nog dat.....?