I'm desperate for you.

Dit lied zongen we vanmorgen in de dienst. Ik laat even dit filmpje zien voor degenen die het lied niet kennen. Kort na dit lied was er een korte tijd van gebed. Enkele mensen spreken dan een gebed hardop uit. Deze keer werd ik er een beetje kriegel van. Enkele mensen spraken na elkaar over ongeveer gelijke strekking en daardoor ontstond bij mij de suggestie dat je minstens wanhopig op zoek zou moeten zijn naar God. Ik bén dat helemaal niet. Nee, ik ben niet wanhopig op zoek naar God. Zo als er vanmorgen gebeden werd zou ik me haast schuldig gaan voelen omdat ik niet wanhopig op zoek ben naar God.

God IS er gewoon. Ik merk Hem niet altijd even sterk, en ik ben niet altijd even gericht op Hem. Ik laat God ook wel eens "in de steek". Ben dan niet een goed getuige, maar een leerling die op dat moment fouten maakt. Maar God is er gewoon.

Vanmorgen werd ik een beetje kriegel omdat ik God niet wanhopig zocht en me zowat schuldig ging voelen omdat ik dat niet deed. Ik wilde wel naar voren lopen om dat te vertellen. Maar zoiets doe je niet. Ik niet. Niet vandaag.  Ik wilde naar voren lopen om te vertellen dat god er Altijd is. Je Hem niet steeds wanhopig hoeft te zoeken. Hij zoekt jou en laat je op de meest onverwachte momenten merken dat Hij er is. Dat ik dat ook in Rome weer ervaren heb.

Ook toen ik Hem niet wanhopig zocht in Rome, ontmoette ik Hem. Niet in de basiliek St. Paolo, waar het plafond bedekt was met Bladgoud.  Het leek wel of het bladgoud als een blokkade tussen god en de mensen in stond. Niet in het Vaticaan. Niet in het Panthéon waar geen bladgoud meer in het dak zit en zelfs een open verbinding heeft met de lucht. (Er zit daar een rond gat in het dak.)

Onverwachts en niet doelbewust door mij gezocht, ontmoette ik God. In een klein kerkje, zonder opsmuk.  Daar stond een man te zingen, met een stem als een klok. Zó mooi. De deur stond open en bij de deur stond een oudere man die toeristen naar binnen nodigde met het ook in Nederland gebruikte woord; Gratis entree.

Dochter en ik gingen naar binnen. bleven even luisteren. Wat is het dan mooi om te ontdekken dat ze in het verre Rome, het zelfde lied zingen als wij ook kennen. Dat is dan de knipoog van God.

Besefte ik weer even dat God ook hier bij ons is. Ons zoekt en ons op het oog heeft. Bij ons wil zijn.

Dat hebben we ook geprobeerd aan de oudere man bij de ingang te vertellen. Dat we het fijn vonden in Rome Gods muziek te herkennen, ook al verstaan we (ik) het Italiaans niet.

Ik plaats hier het lied van de (voor zover ik weet) de originele zanger. Van de zanger in het kerkje heb ik helaas geen opname meer kunnen maken, anders had ik dat hier geplaatst.

Voor degenen die geen engels verstaan; Hetzelfde lied in het Nederlands. (Ik hoop dat het goed gaat met het plaatsen van de filmpjes.)

Voor mij was dit lied in Rome een knipoog van God. Wanneer en hoe was jouw laatste knipoog van God?

Sorry. Ik ga er in mijn vraag van uit dat jij dit ook zo ervaart. Maar misschien ervaar je dit wel helemaal niet, of heel anders. Wil je erover vertellen?