Tienduizend redenen tot dankbaarheid, één ervan is je collega.

Vanmorgen met een collega afgesproken om groen te gaan knippen voor het maken van kerstkransen  morgenmiddag met bewoners van het huis en in de wijk. We gaan met de auto. Er staat muziek op, maar ik luister maar half. Eigenlijk niet. We kletsen over van alles en nog wat. Dan zet ze de muziek harder; Even mijn favoriete nummer horen. Dat is het nummer wat je hier kunt aanklikken en meeluisteren.

Lied; tienduizend redenen tot dankbaarheid

Ja tetter ik dan door de muziek heen; Eén van de tienduizend redenen tot dankbaarheid is dat je dit samen met je collega kunt zingen. Dat beaamde zij ook gelijk. En voegt er aan toe; eigenlijk jammer dat we dit als collega's zo weinig laten zien, ook aan de andere collega's. Dat kan ik op mijn beurt dan weer beamen.

Zo zijn er meerdere collega's die dit lied zo mee zouden zingen en collega's die dit niet zouden doen. Wat zien die van ons? Maar ook de collega's die wel mee zouden zingen en waarvan we het ook weten, we hebben het er nooit over. Alsof het helemaal en exclusief tot het privéleven toebehoort. Dat is natuurlijk niet zo. Maar die cultuur is wel zo gegroeid.

Niet dat we nu ineens werkende evangelisten met bekeringsdrang moeten worden, maar wat zou het mooi zijn als we die privacy wat meer open zouden kunnen maken. Naar elkaar en naar anderen. De mooie kanten van onze relatie met God laten zien.

Natuurlijk wil ik hierbij ook mijn hand in eigen boezen steken en eens kijken hoe ik dit opener zou kunnen krijgen.