Ingemaakt met dammen.

Onlangs hielp ik mijn collega bij een gezellige ochtend voor een groep bewoners met Alzheimer. Een van de mannen was nieuw in deze groep.

Rozen verwelken,
schepen vergaan.
Maar onze liefde
blijft voor eeuwig bestaan.
 
Je kent t versje vast wel. Dit versje wordt wat minder leuk als het door "die nieuwe" wel tien keer uit volle borst georeerd wordt. En dat terwijl je eigenlijk met zn allen koffie wilt drinken uit deftige gouden kopjes. Met een frou-froutje. Dat gaat niet samen.
"Die nieuwe" vond het maar een stille bedoening. Was hij liever naar de damclub gegaan. Daar kon ik iets mee. Ik heb gauw ergens een dambord opgezocht om met meneer te gaan dammen aan een aparte tafel. Dan konden de anderen rustig genieten van hun koffie.
In het begin van het spel moest ik goed mn best doen om niet te reageren op de rest van de groep. Zodra ik maar iets reageerde, reageerde hij ook weer en daar kwam het versje weer. Rozen verwelken.....

Eenmaal echt aan het dammen moest ik alle zeilen bijzetten! Hij was er erg goed in. Ik ben finaal ingemaakt. Maar wat vond ik dát leuk. Hij legde het me ook uit als ik een domme zet had gezet, of hoe ik een goede zet kon doen.

Hij werd gelijk een heel andere man. De rust zelve.
En dat vonden de anderen weer erg prettig.