22 februari 2018

Zieke zorg. Zorg is ziek.

De zorg is ziek.

Medewerkers op de vloer ervaren dit al jaren. Zij zien dit elke dag. In hun eigen hoofd en lijf, maar ook bij de mensen die zij verzorgen of begeleiden. Vaak is schraalhans er de keukenmeester.
1 nachtdienst verzorgende op zo'n 70 ouderen. Bij calamiteiten moet de thuiszorgorganisatie gebeld worden en dan maar hopen dat die niet net in het andere dorp werkt.

Het activiteitenaanbod vanuit welzijn moet volledig gaan draaien op vrijwilligers. Wij mogen onze vakkennis dan gaan inzetten om de vrijwilligers te begeleiden. Hier hebben wij niet voor gekozen.
Vrijwilligers overigens ook niet. Vraag het hen; Zij willen ons ondersteunen, niet ons werk overnemen. Zij missen ook de kennis die het beroep van activiteitenbegeleider met zich mee bracht. Ik gebruik het woord bracht; activiteitenbegeleiders die het beroep in de werkelijke bedoeling uitvoeren zijn er bijna niet meer. Wegbezuinigd of verplicht tot andere taken.
Het ligt in de planning dat ik straks de gym over ga nemen. Dit betekent dat ik 3,5 uur krijg voor 4 groepen op 3 plekken in het huis. Daarin is ook het leeghalen van de ruimtes, halen en brengen van de bewoners of deelnemers, bij sommige groepen wel ontvangst of afsluiting met koffie, weer terugzetten van de zware tafels en stoelen. Een vrijwilliger mag de gym overnemen, mits deze een diploma of akte MBVO heeft. Een vrijwilliger die minstens 8 jaar gym aan ouderen heeft gegeven, maar niet dit papier heeft, mag het nu niet doen.

De kranten schrijven er steeds meer over. Deze week nog schreef de Trouw er meerdere artikelen over. En ach, niet alleen de Trouw. Sla je eigen krant er maar op na.

Familieleden staan op en schrijven manifesten en stukken in de media. De politiek biedt nieuwe bedragen aan om in de zorg te steken. Maar wanneer komt dit en waar komt het terecht?

Helpenden en assistenten zijn 2 jaar geleden ontslagen of overgeplaatst naar de huishouding (schoonmaak). Nu weten werkgevers niet hoe ze die mensen weer terug kunnen krijgen. Ja, ze zijn lager geschoold, maar nu missen we hun ondersteuning. Het is toch een mens extra op de groep.
Maar ja, zo als de sfeer op dit moment in veel teams en afdelingen is, peins je er niet over om je bekende te vragen  ook in de zorg te komen werken. Veel teams en individuele medewerkers staan in de "overlevingsstand". Of al op het punt van omvallen.....of ander werk zoeken....wat weer een lege plek in het team veroorzaakt en de vraag hoe die opgevuld gaat worden....wordt die welopgevuld.....?

Ja het is een somber stukje geworden.

Ook ik.....ons team....we weten het even niet meer.
We hebben langdurig zieken in ons team. Een invalkracht hebben we niet meer, die is elders gaan werken. Als wij invallen voor een ander dan moeten wij een groot deel van deze tijd weer compenseren met onze eigen tijd. Met als gevolg dat wij hiermee niet meer toekomen aan onze eigen taken. Binnenkort spreken wij niet meer van diensten en dienstroosters, maar van taken.
Van elkaar weten we dat de meesten toch ook over de schutting kijken of het gras bij de buren groener is.
We zijn ooit aangenomen om welzijn te bieden... waar is het welzijn en welbevinden van de medewerkers gebleven?

Wie weet het medicijn?







5 opmerkingen:

  1. Stoppen met zeuren en denken in oplossingen ipv in problemen....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oplossing ligt bij de politiek en de managers. Maar die zijn nu massaal op wintersport. Hebben er geen probleem mee dat mensen met lagere opleiding enorme stress hebben. Komen ook hooguit 5 minuten per dag op de werkvloer. En hebben alleen maar tijd om nog meer te bezuinigen en nog meer geld binnen te halen.

      Verwijderen
    2. Denken in oplossingen...Wat zou ik graag weer denken in oplossingen.
      Dat is ook mijn aard. Als ik iets wil probeer ik het. Lukt het niet rechtdoor dan probeer ik het linksom. Wil dat ook niet, dan rechtsom. Zo is in werk en privé veel bereikt. Maar je moet wel ruimte ervaren om dóór te blijven proberen. Er komt een moment dat dit dóór proberen op raakt. Bij mij, mijn teamgenoten en vele andere zorgmedewerkers is het moment van "op" bereikt en staan we met zijn allen in de overlevings-stand. Dan is er geen ruimte meer voor creatief denken. Ik hoop echt gauw weer te kúnnen denken in oplossingen en mogelijkheden!

      Verwijderen
  2. Voor anoniem, wat is de oplossing? Wie het weet mag het zeggen! Francine

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nee, dit is je hart luchten en je blog gebruiken als uitlaatklep. En dat mag! het is jouw blog.
    Verder vind ik het herkenbaar wat je schrijft. Ik werk op kantoor en wil aandacht besteden aan de brieven die ik schrijf, de beslissingen die ik neem of uitleg geven door de telefoon. Alleen het kan niet meer. Productie moet ik draaien, zoveel mogelijk taken afhandelen, ongeacht of de kwaliteit goed is en of de klant het begrijpt.
    Dit doet ook mij zeer. Ik vind je verhaal heel herkenbaar. Dank daarvoor. Grtjs, Astrid C.

    BeantwoordenVerwijderen