08 februari 2023

Nèt aangekomen in Syrië, en gelijk volop aan de bak!

Zaterdag is ze eindelijk aangekomen in Syrië, mijn dochter. Ze werkte al wel wat langer voor ZOA in Syrië. Ze werkte online via beeldbellen en mailen vanuit Libanon. 
 
Ze kon het land nog niet in omdat ze er nog geen visum voor had. Nu dus wel. Haar 1e werkdag live in Damascus is waarschijnlijk wel anders verlopen dan ze zou verwachten. Zo zie je maar, wekenlang wachten op een visum, je reist het land innen en bam! Nu kan ze haar nieuwe collega's wel van dichtbij helpen, en doordat ze er online al werkte is ze al wel een beetje ingewerkt. (Denk ik)
 
Dochter is zelf niet wakker geworden van de beving, ze heeft er doorheen geslapen. Anderen werden er wel wakker van, want het is ook in Damascus gevoeld. Manlief was op dat moment met de auto onderweg naar Beiroet en heeft het ook gemerkt. 's Morgens heel vroeg is het lekker rustig op de weg.
Zijn familie in Libanon hebben de beving ook gemerkt. Zelfs daar helemaal is het gevoeld!
 
Juist doordat ze nét aangekomen was in Damascus wist ik toen ik het maandagmorgenjournaal hoorde wel gelijk op t zelfde moment dat ze nog niet in Aleppo zou kunnen zijn. Haar collega's die wel in Aleppo waren zijn ongedeerd, maar ook heel bang geweest. 
 
Voor mij als Nederlander, ik weet niet hoe een aardbeving voelt en welke angst het oproept als je het een paar keer hebt meegemaakt. Ik denk nu een beetje aan de oudere generatie hier; Werden vaak als kind bij onweer uit bed gehaald, als gezin wachtend met het kistje met de belangrijke paieren op de keukentafel tot het onweer voorbij was. Dan word je als kind heel bang voor onweer. Zo vermoed ik dat het ook voor aardbevingen zou kunnen zijn; als je er een paar gevoeld hebt en je ouders sleuren je uit bed om de straat op te gaan en daar de rest van de nacht af te wachten, je zelf elke trilling zult leren voelen.

Nu is het zo hard gegaan dat mensen niet eens de kans kregen de trillingen te voelen. 
Flats van 14 verdiepingen zakten als een kaartenhuis in elkaar. Terwijl zo goed als iedereen thuis lag te slapen. 
Hele dorpen zijn van de kaart geveegd. 
Als je de beelden ziet word je er stil van. 

Moedeloos misschien ook wel.
Maar dat hoeft niet. Je kunt de moed vatten om te helpen. 
Help mijn dochter (en haar collega's en met hen heel veel anderen) om te kunnen helpen! 
 
Ik probeer zo de link te delen waar bij je makkelijk kunt doneren. Juist aan ZOA, omdat zij er al werken en er de weg kennen. Letterlijk de weg, maar ook de mensen, de werkwijze en alles wat er nodig is.
 


2 opmerkingen:

  1. Bijzonder dat je dochter daar is. Voor jullie komt het dan wel heel dichtbij.
    Er was jaren geleden een aardbeving in Limburg en ik was in de Betuwe, daar voelde ik een trilling door het oude eensteens huis gaan en hoorde de hond beneden grommen, die voelde dat dus ook. Was zo minimaal al een angstig gevoel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik hoor net dat er in Syrië meer hulp mogelijk is dan de media ons doet geloven, dus je hulp komt echt aan!

    BeantwoordenVerwijderen