Afgelopen donderdag was de eerste uitzending van de serie van Hugo Borst en Adelheid Roosen. Heb jij die uitzending ook gezien? Van mijn collega kreeg ik een appje om te laten weten dat dit op tv zou komen. Er werd van tevoren zo veel media aandacht aan gegeven dat je dit haast niet kon missen.
Als medewerker in de zorg is het haast een soort huiswerk om ernaar te kijken. Als een onderdeel van je vakkennis.
Het is nu een paar dagen geleden dat ik het gezien heb. Daarna heb ik niet veel meer mee gekregen van wat "men" er allemaal van vindt.
Ik ben een van die "men" want ik vind er ook van alles van.
Het eerste wat mij opviel waren de schortjes. Dat die er NIET waren. Geen uniformschortjes! Gewone kleren. Toen ik 7 jaar geleden in mijn werkgever begon werd er door de medewerkers juist om schortjes gevraagd en nu loopt iedere verzorgende bij ons er in. Een schortje of een jasje. Ik snap dat niet. Wat ik niet snap vraag ik dan ook wel aan hen, maar veel verder als hygiene en praktisch als antwoord kom ik niet. Ik blijf het dus niet snappen.
Want in een gewoon huis, en dat willen we tegenwoordig toch benadrukken; Dat het hun thuis is. Zoveel mogelijk het gewone wonen benadrukken. Het eigene bewaren.
Waarom willen of moeten we dan allemaal in hetzelfde uniforme witte jasje lopen? (De verzorgenden in t wit, medewerkers restaurant in t zwart, medewerkers welzijn lopen nog wel in burgerkleding.)
Ik weet nog toen ik zelf als jong meisje in een witte jurk leerling was, merkte ik al de anonimiteit die er ontstond door de witte jurken. Van Hannie werd ik Zuster, één van de vele..
En in een verzorgingshuis zijn mensen toch, in principe niet ziek? Ja, oud, en misschien hebben ze een ziekte als dementie. Maar ziek, zoals in een ziekenhuis? In een ziekenhuis woon je toch niet? Zoals ik al zei, ik snap dit niet helemaal.
In deze aflevering kwam vooral de strijd tegen de verveling aan de orde. Strijd tegen de verveling vind ik nog weer anders dan n zinvolle dagbesteding.
Moet alles dan zinvol zijn?
Nee, dat niet.
Toch probeer ik ook te zoeken bij mijn deelnemers naar beleving van zingeving; dat wat ik doe of zeg, doet er toe. Deelnemers het gevoel geven dat ze mij ècht ergens mee geholpen hebben.
Dat het ècht een goed idee van haar is om het zus of zo te doen.
Dat dank zij háár de plant nog leeft.
Bewoners en deelnemers het gevoel geven dat zij er nog toe doen. Dat ze méételt.
Dat vereist wel het kennen van de mensen. En het kènnen van mensen wordt minder als wij als proffessionals de activiteitenbegeleiding aan vrijwilligers moeten overlaten omdat zij goedkoper zijn.
In de strijd tegen de verveling keek ik nogal verbaasd toen de lachspiegel voorbij kwam. Als mensen verder zijn in hun dementie wordt ook hun eigen herkenning vager en verdwijnt op den duur. Het wordt allemaal al zo vreemd en jezelf dan terug zien als heel dik klein poppetje, of met een hoofd van een meter hoog? Ik heb er mijn vraagtekens bij.
Een leuk idee in de strijd tegen de verveling vond ik de koffer met
hoeden en petten. Ik denk dat ik dat idee maar eens kopieer, in
samenspraak met mijn collega's. Dus als je binnenkort ergens een oproepje leest voor een koffer en hoeden, dan weet je waardoor ik er om vraag.
Op tv kon ik niet echt goed zien of de dame in het bad nu ook echt genoot van het bad. Dat bedoel ik nu ook met het kennen van de mensen. Ik denk dat je haar dan echt moet kennen en aan haar spierspanning voelt of ze daadwerkelijk ontspant.
Dat is dan op tv niet goed waarneembaar. Dit is denk ik ook de beperking van de tv.
Bij ons in huis worden soms ook mensen in alle rust en sfeer gebadderd. In een gewoon ligbad, dat wel. Maar echt als een middel om die persoon eens lekker te laten ontspannen. Daar wordt dan ook echt tijd voor uitgetrokken.
Hoe heb jij deze aflevering ervaren?
Wat viel jou op?
Of heb je juist weer een reactie op wat ik net heb geschreven?
Reageer gerust.
