Zo diep in het verborgene

We waren in het aquarium van Ouwehands Dierenpark  naar de vissen aan het kijken. De een nog mooier en kleuriger dan de ander. Ineens was daar die indruk, gedachte, stem.

Deze hele kleurige vissen zwemmen diep in het verborgene. In die hele grote oceaan. Op misschien wel kilometers diepte.

Als mens kun je soms ook op kilometers diepte zitten. 
Zo diep in het verborgene, méters onder de zeespiegel, niet te zien, klein, overweldigd door de grootte van die oceaan,...
Hoe veel zijn er niet onder ons die zich  soms zo voelen?
Niet gezien
Ergens in de diepte
In een hele grote oceaan

En toch....
Wie ziet je dan? Je maker.

Deze vissen zijn gemaakt om in deze diepte te zwemmen. Zó mooi gemaakt. Als het toch voor in de diepe oceaan is, had God er voor kunnen kiezen om deze visjes gewoon grijs en grauw te maken. Hij deed het anders en maakte hen kleurrijk. Kleurrijk, net als de vele vogels en bloemen die wij wel kunnen zien.

Wat raken wij dit beeld soms snel kwijt als we weer eens horen dat we iets niet goed genoeg hebben gedaan, tekortkomen of ronduit iets fout hebben gedaan. Heel snel ligt dan de veroordeling weer op de loer en verbleken we meer bij elke gedachte of elk woord dat er op ons af komt.
Voelen we ons het grijze potloodje in de prachtige kleurendoos.

Wat is het dan mooi als je zo ineens op een stil moment weer even een bemoedigende gedachte van God toegestuurd krijgt tijdens het visjes kijken. Als Hij zoveel moeite heeft genomen in die kleine visjes, hoeveel meer in andere maaksels van Hem. Wij die naar Zijn evenbeeld zijn gemaakt.

Ik hoop dat ik dit zo een beetje helder voor je heb opgeschreven. Ik hoop dat ook jij er baat bij hebt.