Rouw, rauw.

Het is zo'n zwaar woord; rouw. 

Begin juni is mijn schoonmoeder overleden. Ze woonde in het verzorgingshuis waar ik werk, in de kamer naast mijn werkplek. Op dinsdagmorgen is ze in alle vroegte overleden.  

 

Rouw doet zeer, op sommige momenten. En wat is het vermoeiend en afmattend. Ik was vergeten hoe het voelde, het verdriet. Rouw is ook tegelijk rauw. 

We hebben veel kaarten  en n bos bloemen mogen ontvangen.

 

Op vrijdag was haar appartement leeg. Niet omdat dit op vrijdag al moest, we hadden tot maandag. Maar op maandag was de uitvaart, op zondag ga je niet met spullen lopen slepen, op zaterdag komt de kringloop niks ophalen, dus waren we op de vrijdag aangewezen. Wat moet er dan veel geregeld worden in zo'n korte tijd. Veel konden we weggeven aan belangstellenden. Maar wat is het wrang als je net alle kleding naar het Leger des Heils hebt gedaan en je dan hoort dat er familie was die het graag hadden willen hebben en het goed konden gebruiken. 

 

Vanaf nu geen kopje cappucino en een kletsje voor werktijd meer. 

In haar kamer woont nu een ander heel lieve dame. Gek is dat, dat het belangrijk voor me is dat er nu weer een lieve dame woont. Niet dat ik met haar voor werktijd ga koffiedrinken, maar het voelt gelijk toch goed zo. Ik gun haar deze mooie plek in het huis.  

 

Na een weekje ben ik weer aan het werk gegaan. Wetende dat ik na het weekje werken 2 weken vakantie heb. En die hebben we nu. We hadden niets gepland en dat is nu maar goed ook. We merken de rust van het niets moeten nodig hebben. Ondertussen maakte ik wel rabarbermoes van rabarber uit eigen tuin, hebben we de spullen al klaarstaan voor de rommelmarkt aan huis komende zaterdag, hebben we bij het te bouwen huis gekeken, het boek uitgelezen dat er al langer lag, en ga zo maar door. We kregen wel tips om er een paar dagen tussenuit te gaan. Misschien doen we dat later in de vakantie alsnog. Voorlopig zijn de darmen van manlief weer te onrustig en kunnen we helemaal niet weg. 

 

Op dit moment zit ik te bloggen aan de keukentafel en werp af en toe een blik naar buiten in de avondschemering, in de hoop dat het egeltje langskomt om te komen eten. Smorgens is zijn huisje wel vaak een stuk leger, dus er wordt van gegeten. Ik hoor je denken, dat kunnen ook ratten of muizen zijn, die lusten ook wel kattenbrokken. Maar ik heb nog geen ratten of muizenkeutels gezien. 

Het egelhuisje nemen we straks maar niet mee naar het nieuwe huis. Dan wonen we op een spiksplinternieuw gecreëerd eilandje naast de binnenstad. Gaat 'm vast niet worden voor egels. Dan kan hij of zij beter hier haar plekje houden. (Al kan het zijn dat de nieuwe kopers het zo snel mgelijk wegkieperen, ben ik me ook van bewust) 

Lekker de tuin in!

Vanmorgen na het sporten samen met manlief lekker de tuin in gedoken. Veel oude dode planten er uit gehaald. Ik laat altijd de potjes staan tot na de winter, ook van de éénjarigen. Als ik dan na de winter geen enkel groen puntje aan de takjes of bij de wortels zie dan gaan ze alsnog weg. Er is veel weggegaan dit jaar. Ook veel scheefgezakte rieten potjes. 

Deze manier van werken heeft me geleerd dat er veel planten die als éénarige worden verkocht, best een paar jaar méér mee kunnen. Zo heb ik intussen aardig wat Chrysanten in pot laten overleven. Hier zie je de eerste blaadjes al weer tevoorschijn gekomen. En ja, ze zijn wat later in bloei dan de exemplaren die je tegen die tijd weer overal kunt kopen. Maar je hebt wel de hele zomer voorpret van de plantjes die je ziet groeien.

Ook hebben we iets meer ruimte gemaakt voor het moestuingedeelte. We hebben het voederhuisje en een hortensia iets opgeschoven en 'n kleine meter meer ruimte voor de groenten.

Hier heb ik tuinboontjes gezaaid. Die heb ik gisteren al te weken gelegd in een bakje water. Tuinboontjes konden eigenlijk wel eerder de grond in, maar ik had er nog geen puf of tijd voor. Nu staan ze er! Zullen ze ook sneller groeien nu ze later, in een iets warmere periode gezaaid zijn?

Tuinbonen zijn klimmers. Straks, als het plexiglas niet zo hard meer nodig is komt het rekje van betonstaal links op de foto erbij waar de bonen tegenaan kunnen klimmen. 

Deze 3 plantjes is broccoli. Die had ik vorig jaar al gepoot. Kwamen uit de bak op mijn werk. Daar stonden ze met teveel tegelijk in een plastic kratje. Daar hebben we (nog) geen mogelijkheid om het in de grond te zetten. Ik heb dat toen een beetje uitgedund en deze pantjes in mijn eigen tuin gezet. Ze zijn in de nazomer en herfst niet echt veel gegroeid, maar hebben de winter goed overleefd. Misschien oogst ik er in t vroege voorjaar toch nog Broccoli van. 

Dit wordt het hoekje voor de kruiden. De Thijm had de hele winter in een potje ergens gestaan. Die hebben we nu in de volle grond gezet. Die groene sprietjes rechts is verse Bieslook. Dit komt elk jaar vanzelf weer op. 

Wel grappig om te merken hoe mijn hobby, ook gezinsleden aansteekt. Manlief stelde al meerdere keren voor het moestuinstukje groter te maken. Zoonlief vraagt of ik Peterselie en toch weer Rucola wil zaaien. Ik vrees alleen dat manlief vorig najaar een keertje te enthousiast heeft opgeruimd in de tuin; In een hoekje van de wortelen had ik een gekregen Selderijplantje neergezet. Ik wist zelf wel dat die Selderij daar stond, maar ja, ik denk dat hij t voor onkruid heeft aangezien omdat ik hem niet had afgescheiden door er een baksteen tussen te leggen.

Tot vorig jaar hebben aan de voet van deze appelboom aardbeienplantjes gestaan. Ik heb me laten vertellen dat je aardbeienplantjes niet jarenlang op dezelfde plaats kunt laten staan. Ik weet nog dat ik me vorig jaar verheugde op een leuke oogst omdat er wel veel bloemetjes aan zaten, maar aardbeien heb ik niet gezien. Kan natuurlijk ook door het weer gekomen zijn, maar toch. Komende zomer viooltjes op deze plek. 

Na het werken in de tuin was het heerlijk genieten op het bankje met een lekker vers broodje in de zon! Natuurlijk wel nog even aantekeningen gemaakt in mijn moestuin-aantekeningenboekje. Echt leuk om dan te lezen dat ik precies een jaar geleden rode bietjes heb gezaaid. Toen was het de hele week heel zonnig. Nu is het een heel wisselvallige week qua weer; Sneeuw, regen, en lente!

 

Welke boekje ik hiervoor gebruik? Deze;

Mijn MOestuinboekje, voor als je meer info wilt over het boekje. Via de link kun je 'm ook rechtstreeks  bestellen.

Havermoutkoeken

 

Vanmiddag weer eens een ouderwets bakdagje. 

Vanmiddag zijn het havermoutkoeken geworden en een zonnepitbroodje. 

Het broodje is ein-de-lijk! weer eens gewoon gelukt! Een tijd terug heb ik een voorraadje brood-bakmixen bij de Aldi en de Lidl ingekocht. Datum en manier van opslag is allemaal dik in orde, maar het rijzen van de mix was een drama. De eerste keren bakte ik bakstenen. Wat ik ook deed, t wilde niet rijzen. Langere rijstijd, een doek op de machine om de warmte beter vast te houden, een zakje extra gist toevoegen..... t werd 'm allemaal nèt niet of helemaal niet. Vraag me niet of de mixen van de Aldi niet wilden rijzen of die van de Lidl, want dat weet ik niet meer. Toen niet op gelet. Vanmiddag had ik er eentje van de Lidl en die ging zomaar ineens goed. Als had ik hier ook een zakje gist extra toegevoegd. Officieel zou dit toch niet nodig moeten zijn, want het is een all in mix. Ik heb nog 2 zakjes all in mix, daarna koop ik het niet meer. Ik meng het zelf wel weer. Dan gaat het toch beter. 

De koeken zijn wel goed gelukt. Je ziet gelijk dat ik ze niet zo heel strak in vorm breng. Gewoon een hoopje deeg op het bakvel, even platdrukken met de vork et voilá; koeken.

Ik vind het echt van die hatseflats koeken. Een beetje meer of minder van het een of ander geeft steeds weer andere koeken. Mocht de naam havermoutkoeken nou in jouw gezin gelijk een "bah" oproepen, dan noem je ze de ene keer abrikozenkoeken, de andere keer rozijnenkoeken of cranberriekoeken, net naar wat er t meeste in zit. ;-)

Hier heb je het recept;

Recept Havermoutkoeken.

75 gr boter of margarine                   75 gr bloem

100 gr witte basterdsuiker                 85 gr havermout

1 ei                                                     75 gr amandelen of gemengde ongezouten noten, grof gehakt

1/2 theelepel kaneel

100 gr gedroogde abrikozen, of mengsel van abrikozen, rozijnen, cranberries, of wat je ook in huis hebt.

 

snufje zout als je wilt, eventueel een zakje vanillesuiker, of kokos om de koekjes te bestrooien voor het bakken

 

Smelt de boter iets en roer de suiker en ei erdoor. Dit kan t handigst met de mixer. Voeg daarna de andere ingredienten toe en schep alles goed om. Het wordt een stevige massa.

Verdeel het mengsel in kleine bergjes op de bakfolie of bakpapier. ( Ik gebruik folie, die kun je steeds opnieuw gebruiken) Druk de bergjes met de vork iets plat. Bestrooi ze desgewenst met iets kokos.

Bak ze in een voorverwarmde oven, 180 graden, ongeveer 15 minuten lichtbruin en gaar.

Af laten koelen op een taartrooster.  

 

Tijdens het bakken zag ik een héél eenvoudig recept voorbij komen voor brownies. Die ga ik eerst zelf proberen te maken. Als t goed gelukt is deel ik het recept met je. Ik had 'm al naar mijn zus opgestuurd, kan zij 'm ook al vast proberen.

Nèt aangekomen in Syrië, en gelijk volop aan de bak!

Zaterdag is ze eindelijk aangekomen in Syrië, mijn dochter. Ze werkte al wel wat langer voor ZOA in Syrië. Ze werkte online via beeldbellen en mailen vanuit Libanon. 

 

Ze kon het land nog niet in omdat ze er nog geen visum voor had. Nu dus wel. Haar 1e werkdag live in Damascus is waarschijnlijk wel anders verlopen dan ze zou verwachten. Zo zie je maar, wekenlang wachten op een visum, je reist het land innen en bam! Nu kan ze haar nieuwe collega's wel van dichtbij helpen, en doordat ze er online al werkte is ze al wel een beetje ingewerkt. (Denk ik)

 

Dochter is zelf niet wakker geworden van de beving, ze heeft er doorheen geslapen. Anderen werden er wel wakker van, want het is ook in Damascus gevoeld. Manlief was op dat moment met de auto onderweg naar Beiroet en heeft het ook gemerkt. 's Morgens heel vroeg is het lekker rustig op de weg.

Zijn familie in Libanon hebben de beving ook gemerkt. Zelfs daar helemaal is het gevoeld!

 

Juist doordat ze nét aangekomen was in Damascus wist ik toen ik het maandagmorgenjournaal hoorde wel gelijk op t zelfde moment dat ze nog niet in Aleppo zou kunnen zijn. Haar collega's die wel in Aleppo waren zijn ongedeerd, maar ook heel bang geweest. 

 

Voor mij als Nederlander, ik weet niet hoe een aardbeving voelt en welke angst het oproept als je het een paar keer hebt meegemaakt. Ik denk nu een beetje aan de oudere generatie hier; Werden vaak als kind bij onweer uit bed gehaald, als gezin wachtend met het kistje met de belangrijke paieren op de keukentafel tot het onweer voorbij was. Dan word je als kind heel bang voor onweer. Zo vermoed ik dat het ook voor aardbevingen zou kunnen zijn; als je er een paar gevoeld hebt en je ouders sleuren je uit bed om de straat op te gaan en daar de rest van de nacht af te wachten, je zelf elke trilling zult leren voelen.

Nu is het zo hard gegaan dat mensen niet eens de kans kregen de trillingen te voelen. 

Flats van 14 verdiepingen zakten als een kaartenhuis in elkaar. Terwijl zo goed als iedereen thuis lag te slapen. 

Hele dorpen zijn van de kaart geveegd. 

Als je de beelden ziet word je er stil van. 

Moedeloos misschien ook wel.

Maar dat hoeft niet. Je kunt de moed vatten om te helpen. 

Help mijn dochter (en haar collega's en met hen heel veel anderen) om te kunnen helpen! 

 

Ik probeer zo de link te delen waar bij je makkelijk kunt doneren. Juist aan ZOA, omdat zij er al werken en er de weg kennen. Letterlijk de weg, maar ook de mensen, de werkwijze en alles wat er nodig is.

 

Help ZOA helpen in Syrië

De pechstudenten.

 

Een hele grote groep studenten heeft op financieel gebied álle wind tegen, de hele studie lang. 

En binnenkort ook nog jarenlang daarna!

Toen ik studeerde kreeg ik volledige studiefinanciering.

Toen mijn dochter studeerde kreeg zij studiefinanciering. Ik weet niet meer of dit wel of niet een volledige beurs was. Ze heeft ook gewerkt om erbij te verdienen. Je had toen een soort studiefinancieringssysteem dat je lening werd kwijtgescholden als je binnen de gestelde termijn afstudeerde. Dat heeft zij gedaan, dus toen zij klaar was met haar studie kon zij schuldenvrij de wijde wereld in. 

Een ander regeringsbeleid gooide roet in het eten voor de studenenten die net iets later begonnen.

 

Zij krijgen geen studiefinanciering meer. Dit geld zou gebruikt gaan worden voor de verbetering van het onderwijs zelf. De studenten krijgen geen cent meer. 

Elke cent die ze nu lenen moeten ze nu vollédig terugbetalen. Het maakt ook niet meer uit of je nog bij pa en ma kunt wonen of je noodgedwongen ergens duur op kamers moet. Die kamerhuur van al snel € 800,- moet je dus of ophoesten door er véél bij te werken, het te krijgen van een goedverdienende pa en ma, of het lenen van de overheid. En de kosten lopen heel snel op; Kamerhuur, verzekeringen, leefgeld, collegegeld, boeken en studiemateriaal, .........., . En dat 4 of 5 jaar achter elkaar doorlopend.

-Dan begin je aan de studie, neemt een baan om de kosten te dekken.... En raken studenten hun baan kwijt doordat er Corona uitbreekt. Geen baan, geen inkomsten. Ronduit de meeste studenten hebben geen welgestelde pa en ma, dus moeten ze alles lenen. 

Om de kosten te drukken wonen veel studenten nog, of opnieuw thuis bij pa en ma. Het studentenleven zoals ze zich voorgesteld hadden is in rook opgegaan. Door Corona heeft men zeker 2 jaar thuis moeten studeren zonder de andere studenten echt te kunnen ontmoeten. Samen een biertje drinken en elkaar leren kennen mocht niet. En bij pa en ma wonen, dat is toch echt anders als op kamers. Wel fijn dat er vaak voor je gekookt en gewassen wordt, maar je moet dan ook aan tafel op de tijden van pa en ma, om maar iets simpels te noemen.

-Dan ga je door naar het 2e studiejaar... Krijgen alle studenten die dan voor het eerst beginnen het collegegeld voor de halve prijs om ze een beetje tegemoet te komen. Alléén beginnende studenten. hogerejaars blijven het volle pond betalen. 

-De regering vindt het toch wel wat oneerlijk en besluiten het studiefinancieringssysteem opnieuw in te gaan voeren; begint per schooljaar 2023. Dan zijn de meeste studenten net klaar met hun studie. Bovendien geldt opnieuw, alleen voor nieuwe studenten. Studenten van nu hebben alweer het nakijken, en moeten nog steeds volledig lenen. Toen dit ingevoerd werd, werd hen voorgerekend dat het lenen zo goed als gratis is en je er tot 30 jaar over mag doen om het terug te betalen.

-Gisteren lezen we in de kranten dat de regering rente gaan invoeren op het geleende studiegeld. Die rente is een flink stuk hoger dan welke spaarrente dan ook! Dit begint gelijk als je klaar bent met je studie. Dus als je dan die 30 jaar nodig gaat hebben omdat je niet die dikbetaalde baan hebt gekregen, want ja, de economie stort in. Dan heb je 30 jaar een schuld waarover je meer rente moet betalen dan de Nederlander over zijn spaargeld krijgt.

Tegenslag op tegenslag.

Het verbaast me niets dat studenten hierdoor lamgeslagen zijn. 

Terneergeslagen.

Ik besef wel, dit stukje lijkt heel erg op meehuilen met de wolven, maar ik weet ook niet goed hoe. Hoe kan ik, moeder van een pechtstudent, iets voor hen betekenen? 

Ik kan het alleen maar wereldkundig maken in één van mijn stukjes. 

Soms werkt het zo. Dat één enkel stukje zo vaak gedeeld wordt dat er meer aandacht voor dit probleem komt. Dat de grote media dit oppakt en er iets aan gedaan wordt. 

 

Ik zou graag zien dat deze studenten toch échte financiële compensatie krijgen. Hun gemiste studentenleven is niet eens te compenseren.

Weer terug uit Libanon.

We zijn weer thuis na een midweek in Libanon.

Libanon??!!

Dat is niet bepaald een doorsnee vakantieland!

Klopt.

 

En toch zijn wij daar een midweekje geweest. 

Onze dochter ging er trouwen. En omdat het makkelijker is om haar Europese familie en vrienden naar Libanon te halen dan haar aanstaande Libanese familie naar Nederland om hier te trouwen, zijn wij naar Libanon afgereisd. 

Best spannend idee om naar Libanon te gaan. Hier in de media hoor je de ene rampspoed na de andere over Libanon. En als je de reisadviessite van de overheid leest is dat ook niet bepaald uitnodigend.

https://www.nederlandwereldwijd.nl/reisadvies/libanon

Maar we kennen onze dochter en haar aanstaande man, dat geeft een hoop rust. We hebben hem ontmoet toen wij 2,5 jaar geleden in Liberia waren. Daar hebben zij elkaar leren kennen toen dochter daar een tijd woonde en werkte. We weten daardoor dat als er wat gebeurt, we goed geholpen zullen worden.

Het werd even nog heel spannend of ik er wel zou komen..Voor het bewijs van de coronavaccinatie toonden we het gele boekje op Schiphol. Blijkt 1 vaccinatie er niet in te staan. Ik kan u niet toelaten op deze vlucht zei de medewerkster. Gelukkig bracht de coronacheckapp uitkomst. Die was wel op orde.

We vlogen met Transavia. Zij maakten reclame dat je je eten er vooraf mocht laten bezorgen via Thuisbezorgd.nl. Dat was voor ons een seintje dat er waarschijnlijk niets aangeboden zou worden. Wel te koop. Een bekertje oploskoffie voor €3,-. De vlucht duurde maar 4,5 uur. Dat overleven we wel op een zakje nootjes en een flesje drinken.

We hadden via het hotel in Beiroet een taxi geregeld om ons op te halen. Bleken dochter en aanstaande schoonzoon er ook te staan om ons op te halen. Dat was een aangename verrassing!

 

Libanon is mooi! Ik zal je er wat foto's van laten zien. 

 

We hadden in dit midweekje zelfs nog tijd om er op uit te gaan. In Europa klagen wij over de inflatie, maar er zijn nog steeds landen waar het een heleboel erger is. Voor een lunch geven we maar zo anderhalf miljoen uit. 

We logeerden in Scapparesort in Ajaltoun.

We zijn naar de grotten van Jeita geweest. Deze staan op de werelderfgoedlijst. 

In Libanon valt regelmatig de stroom even uit, en gaat snel weer aan. Ook in de grotten gebeurde dat. Dat sta je wel even in het pikkedonker. De medewerkers deden dan wel gelijk de zaklampen op hun mobieltjes aan. Zelf konden wij dat niet omdat we ons mobieltje van tevoren in moesten leveren.

Ook zijn we naar de restanten van een minstens 6000 jaar oud stadje geweest; Byblos of in het Arabisch, Jbeil. Dat was mooi om te zien. Er waren nog restanten van een oud spoorlijntje, voor de aanvoer van goederen vanaf zee naar de stad. Er waren nog restanten van de waterleiding zichtbaar. Het is echt mooi bewaard gebleven. 

Salamanders

 Deel van het Theater

 

De bruiloft was in Bharshaf. Dat was op zo'n grote hoogte dat we de bruiloft in hemelse sferen hadden; boven de wolken. 

En dan was daar nog de bruiloft zelf. Dat was echt een mooi feest. Echt een prinsessenbruiloft. 

Veel bloemen, zonnebloemen, witte rozen en ander witte bloemen. 

 

 

En mijn dochter zag er prachtig uit!

 

 

 

De Libanese keuken is wereldberoemd.

Die dag was het 38 graden, dus de mannen hadden hun colbertje en stropdas gauw uitgetrokken.

 

We kijken terug op een hele mooie week met een prachtige bruiloft! Met dit blogje kun je een beetje meekijken.

Het heeft even geduurd, we hebben zelfs al weer een hele week gewerkt. WE zijn nog aan het nagenieten als we iedereen de foto's laten zien.

Droom wordt werkelijkheid.

Voor mijn werk hebben we in de Coronatijd een pakketje kaartjes gekregen om tijdens een online teamuitje iets mee te doen. Losse kaartjes met de meest gekke vragen. 

Ik gebruik dezelfde kaartjes nu wel eens op mijn werk als begeleidster dagbegleiding ouderenzorg. Dat levert regelmatig leuke gesprekken of losse opmerkingen op. Soms zelfs een beetje meer;

Een van de vragen is "Wat is je droom?" Soms krijg je een reactie van ach, wat heb je nog te dromen als je al 90+ bent? Een ander keer hoor je een wens. Soms is die makkelijker te vervullen als de spreker denkt. 

Een bezoekster vertelde graag weer eens echt te willen fietsen. Dat kon ze niet meer. Ze had nog wel een senioren driewielfiets geprobeerd, maar daarmee zat ze al te snel tegen de stoeprand aan. Voelde niet veilig. In het zorgcentrum hebben wij een duofiets staan voor algemeen gebruik. Maar dat vond ze maar een eng idee. Op zo'n vreemde fiets, met een wildvreemde (vrijwilliger) mee, neuh, hoeft niet.

Om een lang verhaal kort te maken; Ik besprak met de dochter deze wens en de mogelijkheden die wij hebben. Blijkt de dochter de fiets te kennen van haar eigen werk! Dus toen was de afspraak snel gemaakt en zaten moeder en dochter een weekje later op de duofiets. Samen op de fiets naar het dorp, langs huis en door de stad. Moeder vond het in het begin wat griezelig, maar gaande de rit kwam er meer een glimlach tevoorschijn. En hoe fijn is het om vertrouwd met je dochter op stap te kunnen die ook de fiets al kent. 

Hoe simpel een droomwens soms werkelijkheid gemaakt kan worden! En het blijft voorlopig mooi weer dus kan er nog veel gefietst worden.

Voor mezelf geeft dit mijn werk weer extra glans. Zonder moeilijke begrippen als familieparticipatieproject stappen moeder en dochter nu spontaan vaker samen op de fiets. Moeder heeft extra mogelijkheden voor dagbesteding, geniet, is buiten en met dochter op stap. En zij zijn niet meer de enigen die dit ondernemen.

Echte post is zo veel leuker

 

Gisteren gekregen met de post. Een échte kaart. Wat leuk is dat om te krijgen!

In de tijd van de snelle appjes met een gifje (bewegend plaatje) is een echte kaart krijgen steeds bijzonderder. Het voelt echt als eenklein cadeautje als die ineens op je mat ligt. Een cadeautje die je nog eens vast kunt pakken, bewaren voor soms wel járen, inlijsten, koesteren. 

Ik heb 'm gekregen van mijn vriendin. Zo af en toe stuurt zij een kaartje, soms als ze iets leuks in de winkel ziet liggen of ergens aan denkt. Deze kaart zag ze en ze schrijft dat ze gelijk aan me moest denken, wetende dat ik egeltjes spaar. Ze kon t niet laten, schrijft ze. 

Leuk toch.

 

Ik heb het zelf ook wel eens gedaan, spontaan een kaartje sturen. Maar ik moet toegeven dat dit al weer even geleden is. Een spontaan kaartje dan, om niets. 

Een kaartje voor beterschap, geboorte of verjaardag vind ik toch anders. Dan wordt het een beetje verwacht. Een papieren of digitaal kaartje. Met liefde, zorg en aandacht zelfgemaakt of zelfgekocht.

Mijn voorkeur gaat dan uit naar papier, om de redenen die ik je net al schreef.

 

Spontaan een kaartje sturen; maar ja als ik niet tussen de kaartenrekken ga neuzen, dan komen die spontane kaartjes er ook niet zo snel van. Binnenkort maar weer eens neuzen. Misschien krijg jij wel een kaartje op je mat. Da's nu natuurlijk dan niet zo heel spontaan meer. Maar een goed idee kan natuurlijk altijd goed gecopieerd worden. Of zoals ik wel eens op Amerikaanse media heb gezien; "Pass it on" Geef het door. Dat gaat om goede daden, maar kan ook bij het idee van het sturen van een kaartje.

Heb jij al iemand in gedachten wie jij een kaartje wil sturen, of laat jij je leiden door de kaartjes die je tegenkomt en dan aan iemand denkt?

Ik wens je alvast veel plezier samen. Jij als verstuurder en de ander als ontvanger.

Weekendrust

Na een weekje ziek thuis ben ik hard toe aan; weekendrust. 

Dat is maar gekheid natuurlijk. Maar ik geef gelijk toe dat ik het wel heel lekker vind dat er nog een weekend achteraan komt en voor mijzelf ook nog een maandag waarop ik nog niet naar mijn werk hoef. Nog even verder herstellen van corona. Niet dat ik geen zin heb om weer te beginnen. 

Integendeel! 

Dinsdag weer gym geven op de afdeling, donderdag zien hoe het met die mevrouw is die net voor mij uit uit ziek was. Eindelijk de paaskrans maken waarvoor ik al spullen had gekocht.

Wel een gek idee, dinsdag met t geven van de gym gelijk weer regelen hoe mijn vervanging een week later vorm kan krijgen, want  dan heb ik een week vakantie. De donderdag en vrijdag waren al wel geregeld, de dinsdag had ik ook geregeld willen hebben, maar dat is nog niet gelukt. Dat dit nog steeds niet geregeld is geeft wel een onrustig gevoel, waar ik nu niets mee kan. 

 

Manlief had zijn weekendrust wel heel hard nodig. Hij heeft flink last van zijn rug. De weekendrust en ochtendwandeling doet hem wel goed, maar het is nog niet over. 

Vorig jaar hadden we zijn werkgever gevraagd om deelname aan het generatiepact voor werkers in de metaal. Dat houdt in dat je als 60+ medewerker 80% werkt, met behoudt van 90% inkomen en 100% pensioenopbouw. Zijn werkgever stond er op zich wel achter, maar wilde even afwachten op de nieuwe CAO Metaal. Daar is al ruim een half jaar het wachten op. Best jammer. Zeker omdat het er op lijkt dat het generatiepact qua inhoud niet zal veranderen, alleen het récht erop. In de vorige CAO had je er als 60+ recht op, nu lijkt het erop dat het straks met wedezijds goedvinden moet gaan gebeuren. 

Dus nu werkt manlief nog steeds fulltime. 

 

Met die hoge energiekosten van nu is dat ook weer niet zo heel verkeerd.

Begin januari betaalden we nog 139,- per maand. In het rijtje rechts zie je dat ik er eerst nog wat van terugkreeg ook. Daarna werd het al snel duurder. Nu 353,- per maand! Da's 2,5 x duurder! Gelukkig is het inmiddels april en is de benzineprijs weer wat omlaag gegaan.

 

Kerstsfeer in huis.

 

Het huis komt zo langzamerhand meer en meer in Kerst-sfeer. 

De Guirlandes met lichtjes liggen met brandende lampjes in de vensterbank bij het voorraam en achterraam, de boom is opgezet en hier en daar hangen wat kerstdecoraties. Ziet er gezellig zo uit met al die lampjes. Ledlampjes inmiddels. Eerst had ik van die traditionele kaarslampjes, maar naar verhouding verbruikten die toch wel erg veel stroom. Met ronduit de meeste spullen vervang ik alleen als er iets kapot is, maar hier heb ik er toch maar niet op gewacht. Ze zijn vorig jaar naar de kringloop gegaan.

Wel wil ik even terug naar de winkel, ik heb 2 snoeren lampjes die net een tikkeltje verschillen waardoor de onderste helft van de boom feller schijnt als de bovenste helft. Niet echt mooi. 

We hebben niet eens zo heel veel kerstversiering opgehangen, toch is het sfeertje al aardig binnengedruppeld. Er zit nog wel wat kerstversiering  in de dozen op zolder. Misschien haal ik er later nog wat uit, of laat ik dit dit jaar in de dozen zitten. Toch denk ik dat ik  ook nog wil kijken naar wat kransen en groene guirlandes, met of zonder lichtjes. Al zag ik in veel winkels lege schappen. Moeten we echt al ver vóór Sinterklaas al de kerstspullen kopen om niet mis te grijpen?

De eerste kerstkaartjes hebben we vanmiddag zitten schrijven. Dat is altijd weer een hele, maar wel leuke klus. Wie krijgt welk kaartje? We proberen altijd om een kaartje te vinden passend bij de ontvanger. Wat schrijven we er bij op het kaartje? Brengen we sommige kaartjes zelf rond? De postzegels zijn dit jaar al €0,91 per stuk! Soms duurder dan het kaartje op zich. We hebben ook al een paar kaartjes gekregen.

De grote stapel kaarten zal nog komen. Altijd weer leuk om kaartjes te krijgen.

Beide mannen in huis verzorgen het Kerstmenu van de 1e Kerstdag. Ik hoef alleen maar te zorgen dat hun boodschappenlijstje in huis komt. Dat is ook nog een heel gepuzzel. Bij de ene winkel betaal je de hoofdprijs, bij de ander is het soms wel voor de helft. Gisteravond waren we bij vrienden en vertelden we dat we aardig weten hoe om te gaan met het dieet van manlief. Maar hij t toch vervelend vind dat hij straks zijn zo geliefde Kerststol en oliebollen niet kan eten. Zie ik net in de folder dat de Aldi Vegan Kerststol heeft. Yess! Ik hoop dat die er dinsdagmiddag nog zijn, dan ga ik die halen. Dat vegan spul is over het algemeen goed te eten. Moet het wel lijken op onze vertrouwde kost. ;-)

 

Voor komende weken hebben we nog geen concrete plannen voor uitstapjes, vrienden of familiebezoek. Het loopt ook geen storm met het maken van afspraken. 

De kerstnachtdienst gaat ook dit jaar online vanuit de gezamenlijke kerken uit de stad. Op 1e Kerstdag zijn er 2 diensten omdat we anders geen ruimte hebben in de kerk met die 1,5 meter maatregel. Mijn man moet bij die 1e dienst aanwezig zijn als zaaldienst, een soort van kosterdienst.

Dat we niet zo veel inplannen komt denk ook doordat ik vrij veel moet werken, ivm het veranderen van mijn werk. In uren zal het misschien niet eens echt meer uren zijn, maar door de verandering moet ik t één afronden en het ander oppakken. Tijdens de kerstdagen ben ik vrij, ik werk op oudjaarsavond. We gaan dan een gezellige oudejaarsavond voor de bewoners bieden in het grand café van het verzorgingshuis. (Mits een Coronauitbraak geen roet in het eten gooit)  

Manlief is 2 weken vrij vanaf het kerstweekend. Lekker relaxen.

 

We gaan ook geen grote gezamenlijke familiebijeenkomsten plannen nu je maar 4 volwassen gasten per dag mag ontvangen.

Wat we niet plannen kan best nog wel gaan gebeuren hoor. Doordat we niet alles volplannen hebben we nog ruimte voor onverwachte dingen. Ook prettig, ruimte voor het onverwachte.

Hoe gaan voor jou de feestdagen er uit zien? Heb jij al vaste plannen? Weet jij al wie er bij je komen, of waar je naar toe gaat? Weet jij al wat je gaat eten? Aantrekt?

Dochter weer in m'n armen na ruim 1,5 jaar!

Zondagmorgen stond ik hier ook. Bij aankomsthal 4 op Schiphol. Wachtend op mijn dochter die om 9.48 ging landen vanuit Addis Abbeba, met tussenstop Istanbul Turkije. Ik heb haar opgehaald, na een hele nacht vliegen wil je niet ook nog eens een uur met flinke bagage moeten treinen.

Ik heb haar weer in mijn armen kunnen sluiten! En nog mooier, ze blijft ook nog heel even logeren! 

Begin februari 2020 hebben we elkaar nog gezien toen we bij haar in Liberia waren. Daarna barstte Corona in alle hevigheid uit en konden we elkaar alleen nog maar online zien. In die 1,5 jaar verhuisde zij naar Ethiopie en is zij verloofd. Om het nog internationaler te maken, ze is verloofd met iemand uit Libanon die zij in Liberia heeft leren kennen. Hoezo globalisering?

In die 2 weken dat ze hier zal zijn moeten we wel allebei gewoon werken. Ik hoop toch nog wat diensten te kunnen ruilen met collega's. 

Daarnaast hebben we allebei nog andere afspraken staan die niet verzet kunnen worden. Het zijn dus volle weken, waarin we toch zoveel mogelijk genieten van het samen zijn. Op dit moment dat ik dit stukje typ is zij in het zolderkamertje hiernaast aan het kijken wat zij wil bewaren van haar spullen die hier nog liggen en wat eigenlijk wel weg kan. Vooral boeken en kleding. Hierbij maakt ze nog een selectie tussen verkopen, kringloop, Leger des Heils, oud papier en vuilnisbak. Ik laat haar maar rustig haar gang gaan, want als ik er ook nog eens omheen ga lopen drentelen in die kleine opslagruimte maken we elkaar kriebelig denk ik. Ik blijf gewoon binnen gehoorsafstand en kunnen we toch zo af en toe wat tegen elkaar zeggen. Zijn we toch samen.

Want 2 weken is dan eigenlijk zo veel te kort.

Noem me gerust een onregelmatige blogger

Zo lees je wel 3x in de week iets van me, en zo wel 3 maanden bijna niets. 

En dat is niet omdat ik niets te delen heb, integendeel. Maar ik kom er veel minder aan toe. Ik moet toch maar eens gaan kijken waar 'm dat in zit. 

 

Het kan zijn dat ik andere prioriteiten ben gaan stellen aan mijn vrije tijdsbesteding. 

Mijn tijd is afgelopen tijd ook wel wat opgeslokt door allerlei die ook moesten gebeuren, zo hebben we mijn schoonmoeder verhuisd, zijn we druk met het uitzoeken wat te doen met de hypotheek en hebben we de rolgordijnen opgehangen.

Ik ben meer gaan werken waardoor ik ook wat minder vrije tijd over hou. En in mijn werk zijn er weer heel veel veranderingen. Houdt het nou nooit eens op? Gewoon even in rustig vaarwater, mag dat ook?

Of is er gewoon meer vrije tijd weggelekt? Dat is een "deftig" begrip voor  mijn tijd verlummeld hebben. 

Nou is terugkijken op iets wat je toch niet kunt terughalen (tijd) niet erg zinnig. Het is dan beter om te kijken hoe ik tijd wil gaan gebruiken, en dan wetende dat ontspannend lummelen ook zinvol is. 

Augustus is al weer volop bezig. 

Voor komende maand staat er weer van alles in de planning. 

Een kleinzoon die 5 wordt. Wat zullen we hem gaan geven? Eigenlijk wil ik geen extra vulling geven in de grote verzamelbak van een bekend merk speelgoed. Maar ja, wat dan wel?

Er zijn 4 (!) collega's die eind augustus of in september afscheid gaan nemen. Daarvoor moet ook nog van alles geregeld en gemaakt worden.

Eind van de maand weer naar de cardioloog voor een periodieke controle. 

De planten en de post van de buren verzorgen. Die zijn 'n maandje weg.

 

En tussendoor hoop ik wat meer te gaan genieten van een stralend zonnetje... Als die er is. Nu is die er maar af en toe, tussen de hoosbuien door. De moestuin is dit jaar dan ook geen succesverhaal. 

We hebben er inmiddels een keertje bietjes van gegeten en er staat nog t een en ander. Veel is geroofd door de slakken. 

Vorige week wel de rode besjes geoogst.

 

 

Zo af en toe sta ik genietend te kijken naar de ene appel en perenboom die vrucht geven. Misschien maar 5 appels en 6 peren dit jaar, zo langzamerhand wordt die oogst een beetje groter. Die andere appelboom doet nog steeds niets anders dan blad geven. Daarvan komt dus nog steeds geen oogst.

 

Ik heb nog geen lekkere recepten voorbij zien komen met appelboomblad ;-)

Twaalf en 'n half jaar getrouwd!

Alsof het gisteren was.

Onze trouwdag. 

En die is toch al 12,5 jaar geleden. Reden voor een feestje. 

Alleen echt groots feesten zit er niet bij in deze coronatijd. Een jubileum vieren gaat ons ook niet om het feesten.

Het is een dag om eens terug te kijken. Ervan te genieten. Als we terugkijken overvalt me vooral een gevoel van dankbaarheid. Dank dat wij aan elkaar gegeven zijn. Dank dat God ons bij elkaar heeft gebracht. Want zo zien we het echt. Dat zagen we toen we elkaar leerden kennen, toen we trouwden, tijdens de orkanen waar we met het gezin doorheen gegaan zijn en nu we samen genieten in rustiger vaarwater.

16 april waren we 12,5 jaar getrouwd. We hadden graag al deze week vakantie gehad, maar dat is niet gelukt. Met een 12,5 jarig huwelijksjubileum hebben we beiden geen recht op bijzonder verlof volgens de CAO's. Ook een gewoon verlof lukte niet op het werk van manlief. Hij moest zijn eerste week weer inleveren; omstandigheden op het werk. Deze week werd het dus een gewone volle week werken en een verhuizing van schoonmoeder. Ze is vorige week verhuisd naar een kleinere aanleunwoning. Op je 83e heb je wel wat hulp nodig van je kinderen. Het heeft wel wat moeite en tranen gekost, maar ze geeft nu aan dat het nieuwe plekje inmiddels aanvoelt als een warme jas. Dat geeft wel een goed gevoel. 

 

Vrijdag was het onze dag. Allebei zijn we gewoon aan ons werk gegaan. Wat is het dan een leuke verrassing als je thuiskomt van je werk en je ziet dit moois op tafel staan.

 

Cadeautjes van familie. Extra leuk omdat ik dit helemaal niet had verwacht! Gaf me echt een feestelijk gevoel. 

Vandaag hadden we de eerste visite om het toch een beetje te vieren samen. Morgen komen weer andere kinderen. We hadden felicitaties via de social media kanalen. Zo alles bij elkaar toch een beetje een feestje. 

Volgende week gaat het vieren nog even door en gaan we er een midweekje tussenuit naar Kamperland in Zeeland. We hebben een comforthuisje gehuurd met sauna in huis. Extra verwennerij, nu er op het park en in het land nog niets open is. Nou ja, niets... De natuur is altijd open. 

Strand, zee. Wij vermaken ons wel. Een thermoskan mee voor koffie onderweg. Die Corona lockdown maakt van iedereen haast vanzelf consuminderaars.

Achteraf gezien wel fijn dat we vorige week geen vrij konden krijgen, het was maar wat koud en vervelend weer iedere dag. Geen weer voor fietstochtjes door bos en hei.

Komende week zijn de weersvooruitzichten veel gunstiger en warmer!

En de ingeleverde vorige week gaan we later in de zomer alsnog vieren.

Twee weken thuis, het lijkt al veel langer!

We zijn nu twee weken thuis uit Liberia. Twee weken pas? Het lijkt al veel langer. Ik heb mijn agenda er bij gepakt om te controleren of het echt maar twee weken is. Maar het is toch echt zo. In die twee weken thuis is de wereld veranderd.

Toen wij Liberia inreisden verbaasde het ons een beetje dat wij Chinese toestanden zagen op het vliegveld. We moesten formulieren invullen waar we geweest waren, waar we naar toe gingen en hoe we ons voelden. Medewerkers in witte doktersjassen, met mondkapjes en maskers verplichten ons om de handen te wassen en te desinfecteren. Ook werd bij ons, net als we op tv zagen over china, de temperatuur opgemeten. In Liberia moesten wij voor het naar binnen gaan in elke winnkel of hotel, de handen wassen of desinfecteren. En dat spul stonk soms flink.
We begrepen dit wel, gezien de Ebola crisis, nog maaar enkele jaren geleden. Dit virus is ook nog onbekend en we weten nog niet wat het gaat doen.

Intussen weten we nog niet veel meer over het virus zelf. Ondertussen is de wereld wel veranderd. Onze wereld. Een week na ons vertrek uit Liberia werd bekend dat Nederlanders die naar Liberia willen, nu eerst 2 weken in quarantaine moeten. We zijn er dus net op tijd geweest.

Hier is de paniek over het Coronavirus ook toegeslagen. Dat zeg ik niet goed. Ik hed niet de indruk dat er daar toen paniek was. Hier nu wel. Mensen zijn gaan hamsteren, bang dat de winkel morgen leeg is, of bang dat ze morgen 14 dageninhuis opgesloten zitten. En wat gaan we dan hamsteren? Wc papier. Wc papier! Het is toch geen diarree veroorzaken virus? Ik snap dat niet.
In die twee weken zijn de meeste vluchten geschrapt, de beurzen ingestort, winkels leegekocht, is er een thuisblijfadvies (ophokadvies) voor mensen.

Vanmiddag is besloten dat scholen, kinderopvang en horeca toch morgen dicht gaan. In Europa waren de scholen al in de meeste landen dicht. Nederland maakte eerst andere keuzes. Nu gaan de scholen toch dicht.
Er waren al afspreken dat je niet meer met meer dan 100 personen bij elkaar mocht komen, dus geen evenementen, kerkdiensten, bioscoop en noem maar op.
Ook op mijn werk zijn er in de afgelopen week steeds meer maatregelen genomen in de verzorgingshuizen. We begonnen voorzichtig, maar de bescherming moest steeds sterker. En wie weet waar het nog op uitdraait.

In die twee weken is er ook iets heel moois gebeurt; We zijn  weer opa en oma geworden, nu van een klein meisje!

Maar omdat zoon ziek is en ik benauwdheidsklachten heb durven we het nog niet aan om ons kleinkind te bewonderen. Echt heel jammer.  Nu hebben we contact via filmpjes en telefoon.
Al enkele dagen heb ik het gevoel mijn borst of ik heel veel heb gehoest en daar pijn van heb. Maar ik heb niet gehoest. Dat begint nu een beetje. En dan komt ook gelijk het dillemma. Wat moet ik doen met mijn werk? Gelukkig zouden we komende week beginnen met het nieuwe activiteitenprogramma, waardoor ik niet meer op maandag, maar op dinsdag ga werken. Dus morgen alle tijd om te overleggen.
Het activiteitenprogramma is sinds vrijdagmiddag flink uitgedund. Geen activiteiten meer voor mensen van buiten. Geen activiteiten met grotere groepen. Geen dagbegeleiding voor mensen van buitenaf.

Hoe lang zal dit alles gaan duren?
Wat zijn voor jou de gevolgen van deze coronacrisis? Hoe ga jij hier mee om?

In deze twee weken zijn ook de eerste blaadjes uit hun knoppen gekomen en zijn de eerste tekenen van de lente zichtbaar.

Emigreren om je geloof. Ook in mijn familie. Lang geleden.

Al enkele jaren geleden kocht ik voor mijn vader het boek "Landverhuizers" van J. P. Risseeuw. Mijn vader had toen contact met iemand uit Heerde met dezelfde achternaam. Die was al een hele tijd bezig met de familiestamboom. Wij blijken van dezelfde stamboom af te stammen, wel verschillende takken. Een tak van onze familie blijkt naar Wisconsin te zijn geëmigreerd met de eerste landverhuizers.
Hier kun je er meer over lezen; Landverhuizers
Het boek staat nu al jaren bij mijn pa in de kast. Binnenkort wil ik het boek toch weer eens lezen.
Dus pa, ik kom het zo gauw ik kan ophalen.


Vorige week heb ik het boek "Dochters van de kust" gelezen van Lynn Austen. Een prachtig boek wat ook over dezelfde landverhuizers blijkt te gaan.
Tjonge wat heb ik veel geleerd uit dat boek. Veel van de kennis die ik nog wist uit het boek van m'n pa komt hier ook weer in terug. Nu kwam het wel meer tot leven. Zeker in de combinatie met Wikipedia ben ik veel te weten gekomen over onze allereerste emigranten. Emigreren om aan vervolging en armoede te ontkomen.
Bovendien kwam in deze boeken ook de kerkgeschiedenis tussen hervormden en gereformeerden meer tot leven. Ik heb zelf weinig of geen kerkgeschiedenisles gehad. En dat wat ik ooit geleerd had is nu pas wat meer gaan spreken.
Mijn vader en zijn familie zijn Nederlands Hervormd. De familie die geëmigreerd is, waren gereformeerd denk ik nu. Kerkscheuringen hebben ook scheuringen in families veroorzaakt. Wat een drama's zullen dat geweest zijn. Sowiezo was emigreren toen een drama; Je wist niet goed waar je heen ging en er was alleen communicatie per brief. Wie je in Nederland achterliet zou je nooit meer zien. Wat een moeilijkheden hebben ze daar, met Gods hulp, moeten overwinnen. Storm op zee, anderen leden schipbreuk met de kust in zicht, veel sterfte door Malaria, en net toen alles een beetje was opgebouwd werd de hele stad Holland door brand verwoest. Maar misschien vertel ik nu wel teveel.
En dan je geloof behouden...

Er is een vervolg op het boek!

Ik kijk er naar uit om deze te gaan lezen! (Via beide links kun je die boeken ook bekijken of bestellen. als je dat zou willen.)

Naar de bollen! Da's hier om de hoek.

Allereerst wens ik je een hele gezegende Pasen!

Om Pasen met familie te vieren zijn wij vanmorgen naar Zeewolde gereden. Dit ligt zo dichtbij dat we het ook zouden kunnen fietsen met dit mooie weer. We hebben dat maar niet gedaan omdat we ook nog naar Epe wilden.
Van schoonmoeder in Zeewolde zijn wij met een omweggetje naar vader in Epe gereden. Zo konden we toch nog iets mee krijgen van de vele tulpenvelden in de Flevopolder.
Dat is zó mooi!

Al die kleuren!
Het trekt dan ook elk jaar meer toeristen naar de polder.

Uit de velden blijven blijkt voor velen toch wel erg moeilijk.

Nabij Lelystad wordt een vliegveld gebouwd. Hiertegen is veel protest omdat de vliegtuigen vrij laag over de Veluwe zullen vliegen. Dat gaat veel geluidsoverlast geven.

Vandaag mochten we een laagvlieger bewonderen zonder geluidsoverlast.

Prachtig om te zien. Hij bleef ook vrij lang naast de auto vliegen. alle tijd om deze foto te maken.