Samen kanoën, een graadmeter voor je relatie.

In Luxemburg hebben we samen gekanood. De kinderen kregen de keus tussen een dagdeel klimmen of kanoën. Het is kanoën geworden. Het leek mij maar niks. Kanoën op onbekende wateren? Wie weet zijn het wel van die wilde kolkende rivieren! Kieperen we om en kom ik er maar net op tijd uit! Bij het inschrijven hoopte ik dat het niet door zou gaan wegens gebrek aan inschrijvingen of zo iets. Dan lag het niet aan mij dat het niet door zou gaan. De kinderen wisten wel dat ik het eng zou vinden, maar om het daarom niet door te laten gaan.... Ik had me vast een beetje ingedekt, want als die rivier me niet aanstond zou ik echt niet gaan. 14 km varen terwijl ik bang ben? Echt niet!

Maar wat viel dat mee! De rivier zag er heerlijk vredig en rustig uit, en ik was niet de enige beginneling. We vaarden van Dillingen, Dillingenbruck, naar Echternach. Kleren en kostbaarheden in een emmer met deksel tussen ons in en varen maar.
Gelukkig hoorde ik pas achteraf dat een ander echtpaar wel heel snel omgekiept is en gestopt.

Samen kanoën, een graadmeter voor je relatie. Waarom?
De fysiek sterkste moet achterin. Dat is toch meestal de man. Bij ons ook. Als man en vrouw moet je toch een paar dingen bij elkaar aanvoelen of echt afspreken om samen te kunnen varen.
Je moet tegelijkertijd peddelen, anders mep je elkaar om de oren.

Als vrouw zul je je toch moeten afstemmen op je man, want als hij rechts aanhouden zegt en jij wilt toch links of middendoor, kom je in het riet terecht of juist vast te zitten op de rotsen. Waarom zal ik me als vrouw dan weer afstemmen op mijn man? Het gaat hier niet om gelijke rechten of gelijkheid. Maar omdat hij toch echt de sterkste is en hij de kano stuurt. 2 kapiteins op 1 kano gaat niet werken. Als je al gaat kibbelen over hoe iets moet gaan gebeuren zit je er zo ineens middenin en beslist de rivier voor je.
Als vrouw denk ik dat het voor mannen wel eens goed is om op deze manier samen af te stemmen. De man is vooral degene die de kano door de stroomversnelling loodst. Hiervoor moet je wel je kracht inzetten. En tegelijkertijd de rust uitstralen zodat je vrouw je durft te vertrouwen. Ook al heb je misschien zelf nooit gekanood.
Je zult over de schouders van je vrouw naar voren moeten kijken naar wat er vóór je ligt in het water. Stroomversnellingen? Rotsen net onder het wateroppervlak? Boomtakken over het water?
Je zult samen het prettigste peddelritme moeten ontdekken en dan ervaren hoe fijn het gaat samen.

Zo heb ik het kanoën ervaren. Het was fijn om te doen. Ik ben blij dat het door gegaan is. Ik zou veel gemist hebben.

Hoe anders zou dat vroeger gegaan zijn. In mijn vorige huwelijk. Daar zou ik ook voorin gezeten hebben, maar toch ook achterin. Ik zou me niet zo durven toevertrouwen aan mijn man. Zouden we over rotsen schaven of in het riet terechtgekomen zijn, zou ik de schuld krijgen. De schuld krijgen of op je kop krijgen wil je niet, dus zorg je er wel voor dat er niks mis kan gaan. Dan doe je zo je best dat je voor jezelf weet dat als je op je kop krijgt, niet schuldig of fout bent. Het is dan makkelijker om het over je heen te laten komen.

Hoe veel beter is het nu!