Warme bladerdeeghapjes met Brie.

Op mijn werk vind ik het leuk om iets te bieden wat super eenvoudig te doen is en toch een goed resultaat geeft. Afgelopen donderdag week is dat weer gelukt! Hierbij kunnen bezoekers op elke niveau zélf aan de slag.

Warme bladerdeeghapjes met Brie.

Nodig; 

Velletjes bladerdeeg, Brie (of geitenkaas),  losgeklopt ei, Italiaanse kruiden, halve walnoten, schenk(Acacia-)honing.

Werkwijze;

Snij de velletjes bladerdeeg in vieren. Bestrijk ze met losgeklopt ei.

Leg op elk plakje een klein stukje Brie. Bestrooi ze met wat Italiaanse kruiden voor een wat pittigere smaak.

Elke bezoeker heeft een eigen stukje bakpapier waar met potlood hun naam geschreven is om na het bakken ook je eigen hapje te krijgen. Maar thuis pak je gewoon een groot vel bakpapier voor de hele bakplaat. Als je gasten eenmaal de smaak te pakken hebben is het zó op!

Dan even de oven in op 220 graden tot ze voldoende op kleur zijn. Dat is na ongeveer een kwartiertje.

Ik had 2 schoteltjes met halve walnoten op tafel gezet om alvast de noten voor te proeven. (voorproeven is  een héél belangrijk onderdeel van het bakken met een groep ;-) 

Dan op elk hapje een walnoot drukken en sprenkel er wat honing over. 

Dit gaat het makkelijkst met een flesje schenkhoning. Ik gebruik bewust Acaciahoning. Deze smaakt niet zo sterk naar honing. Eén bezoekster zei geen honing te lusten, na een drupje honing op haar vinger ging het royaal over het hapje heen.

En dan smullen maar!

Binnenkort ga ik ze ook eens thuis maken, maar dan met stukjes geitenkaas. Kan manlief ook meesmullen. 

Op vrijdag heb ik met een andere groep kruidcake gebakken. Ook erg lekker geworden.

Ga ook het bos in! Juist nu.

Als je binnen zit en door het raam naar buiten kijkt is het helemaal niet uitnodigend om naar buiten te gaan. Grijs, donker, nat, koud....

Vanmorgen hebben we toch de wandelschoenen (zoals ik ze noem mijn smoekslaarzen) aangetrokken en zijn er op uit gegaan, het Leuvenumse bos in. Het was er heerlijk. Heerlijk stil. Mooi moment voor verstilling in jezelf. 

 

We troffen het ook met het weer. Grijs, druilerig, maar wel droog. Grijs en druilerig klinkt niet echt aantrekkelijk, maar was het juist wèl in het winterbos. De stilte, beetje heiig, haast iets mystieks. Je nog bewuster worden van al het moois van de schepping.

Het is ook helemaal niet koud. Handschoenen, muts en sjaal hadden we niet nodig. 

Wat ik wel meegenomen had was mijn camera. Een echte camera, niet die van het mobieltje. Mijn echte camera stelt niet zo heel veel voor, het is een Samsung WB202F. Mocht je dit iets zeggen. Maar je kan er toch leukere dingen mee doen dan met het mobieltje. Vooral het inzoomen gaat beter. 

 

Over foto's moet je niet te lang praten, die moet je gewoon laten zien;

Nog rode bosbessen in december

Wie zou hier wonen?

Wat zou dit zijn?

Als je oog voor details hebt is er heel veel te zien in het bos. 

We hoopten er wel een beetje op om herten, zwijnen of een vosje te zien. Vandaag niet gezien. Wel dankbaar voor al het andere moois dat we gezien hebben, het in de stilte met God zijn, een goede reden om er nog eens heen te gaan.

Van het thuiskomen van zo'n 2 uurtjes wandelen kun je dan opnieuw een feestje maken.

Belevenis ballonvaart!

Manlief bracht vroeger spullen van het bedrijf waar hij werkt naar de andere bedrijven. Helaas is dat werk uitbesteed aan een transportbedrijf, maar enkele van de contacten zijn nog steeds gebleven. Met een van hen heeft manlief wat meer een band. Zoals die persoon zegt; Echte vrienden zijn vrienden die vrienden blijven. 

We kregen een uitnodiging om mee te gaan met zijn luchtballon. Wat waren we daar blij mee! Het was van mij een al heel lang gekoesterde wens. Ik hoopte dit te gaan krijgen voor mijn 60e verjaardag. Nu krijgt manlief deze uitnodiging en mag ik ook mee! Er waren 8 passagiers aan boord, waarvan ook 2 collega's met hun vrouwen via het werk van manlief.

Het was tot op het laatst spannend of het door zou gaan. Na een weekje zomerse hitte in september was dinsdag de dag van het veranderende weer, met misschien zelfs wel onweer. 

Eerst koffie met Friese oranjekoek en de anderen een beetje leren kennen. Daarna een paar heerlijke broodjes, want ja, je kunt toch niet met lege maag de lucht in?

We zijn opgestegen in Grou in Friesland.

Zo aan het einde van de dag, als de zon al een beetje ondergaat, lichte bewolking, dan krijg je deze prachtige vergezichten!

Die serene rust en stilte die je ervaart in de ballon. Bijzonder. 

Je vaart met de wind mee, dus die voel je ook niet. Het lijkt windstil, maar is het niet. Anders kom je ook nergens met de ballon.

Collega's vroegen na afloop of ik het niet eng vond....Geen enkel moment! 

Het uur was veel te snel om en moesten we alweer landen. Ook die ging heel relaxed. Vlak voor de landing vaarden we heel dicht over een maisveld. Geen korrel geraakt. Direct erna geland. 

Na de landing eerst zo snel mogelijk opruimen en inladen; het regende een heel klein beetje en je wil de ballon toch zo droog mogelijk houden. 

 

Daarna Champagne! Dat hoort erbij. De piloot vertelde dat dit een gebruik is bij de landing. Omdat ik amper drink wilde ik eerst slechts een bodempje, maar kreeg later toch nog enkele slokken erbij. Was toch wel lekker. 

We krijgen nog een certificaat toegestuurd over onze luchtdoop en vluchtgegevens. 

Zo hebben we dan ook iets tastbaars als herinnering, naast de prachtige herinneringen in ons hart. Daar zullen we nog lang van nagenieten.

Gehaakte deken om onder weg te kruipen op de bank.

 Ik had t me nog zó voorgenomen; ik maak geen grote projecten meer om zomaar weg te geven. Heb ik t tóch weer gedaan. Een hele deken gehaakt en weggeven om onder weg te kruipen op de bank. 

 

Ik liet me bij mijn zus ontvallen dat ik bij tv kijken wel eens het mobieltje pakte voor een spelletje, maar daar eigenlijks nik aan vond. Ik heb dan liever eenhaakwerkje. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Dan haak je voor mij toch een dekentje voor op de bank? 

Ehm, ja, .....daar denk ik nog even over.

 

Na een paar dagen belde ik haar dat ik het toch wèl wilde doen. Zo is ze op haar brommer naar Harderwijk gekomen om samen het garen en de kleuren uit te zoeken. De wol die ik in gedachten had bleken ze al niet meer in haar kleurtjes te hebben. 

Nu is het een katoenachtige deken. Wel in haar eigen kleurtjes.

Al snel had ik de eerste lapjes af. Deze foto heb ik haar nog wel laten zien. De rest moest een verrassing blijven. Cadeautje voor haar verjaardag. 

Lapje voor lapje werd de deken groter. Is zo fijn om tijdens het tv kijken of muziek luisteren lekker te haken. Niet al te ingewikkeld. En zo lapje voor lapje gaat het ook ineens heel snel, toch wel.

Nu is de deken af en heeft ze 'm inmiddels gekregen. Wat vond ik het leuk om te doen! Ik vond het niet eens moeilijk om er afstand van te doen. Ik heb 'm met liefde weggegeven. 

Een cadeautje voor haar verjaardag. Daarom kon ik m jullie nog niet laten zien, want dan liep ik de kans dat zij ook door zou krijgen dat ie al snel af zou zijn. Zij dacht dat het misschien wel winter zou worden voor het af zou zijn. Valt dat eventjes een paar maanden mee!

Dus nu kan ik 'm jullie ook laten zien;

Dit is een foto die ze me zelf stuurde, vandaar dat de kleuren iets anders uitkomen.

Deken is met liefde weggegeven, inmiddels heb ik weer een ander klein projectje waar ik mee bezig ben:

Dit gaat een klein tasje worden, precies groot genoeg om er 2 telefoons (om er op mijn werk de werktelefoon en privetelefoon) in te doen. Is heel snel klaar. Ik heb hier geen patroon van, doe ik op gevoel. Maar vraag t me gerust als je wilt weten hoe ik dit doe, mocht je er ook 1 willen maken.

Bessen plukken in het wild!

Vanmiddag heb ik een uurtje bessen geplukt. In het wild. 

Nou ja, en béétje wild. 

Bij ons in de stad, in een andere wijk staat een openbare fruittuin. Met bessenstruiken, fruitbomen, notenbomen en een theehoekje. Vorig jaar heb ik hier ook geplukt. 

Heb ik de bezoekers van mijn werk gevraagd over het hoe en wat over kruisbessen om de volgende dag snel terug te gaan om ze te plukken. Toen was ik te laat en waren echt alle kruisbessen geplukt. Alles!

 

Vandaag heb ik  wat Aalbessen, Kruisbessen en Zwarte bessen geplukt. En er nog veel meer laten staan. Eerst maar eens kijken wat ik er mee kan. Ideeën genoeg! Jam maken, in cakejes of plaatcake, gewoon in de ochtendyoghurt, in vanillevla, op ijs, of zó uit het vuistje.

Die Kruisbessen en Zwarte Bessen heb ik wel eerst al plukkend geproefd. Bessen plukken om thuis te ontdekken dat ik ze ronduit vies vind is niet handig. 

Het is zo'n ontspannend werkje dat plukken. Alleen daarom al is het leuk om te doen. 

Heb jij in jouw omgeving ook zo'n plek? 

 

Soms heb je kwekerijen waar je ook zelf kunt plukken en waar je vervolgens per emmertje of zo afrekent. Maar eerlijk gezegd vind ik dit lang niet zo leuk. Zo langs het fietspad een emmertje bessen plukken  en vriendelijk naar verbaasde voorbijgangers groeten. Geinig. Al zullen er ook zijn die t wat raar vinden dat ik daar zomaar pluk. Maar het mag daar echt hoor.

Binnenkort ga ik met een collega lekker het bos in, bosbessen plukken. Hebben we ooit eerder gedaan met nog een andere collega erbij. Was zo gezellig! Krijg je al zin om ook eens een uurtje te plukken? Moet je eens doen!

Terug van een intensieve.....Vakantie!

Manlief en ik hebben 2 weekjes vakantie. We zijn in de eerste week een midweekje naar Praag geweest. Voor het eerst met een georganiseerde groepsreis met de bus. Mijn zus en mijn vader doen dit al jaren zo en ook van anderen hoor ik er hele enthousiaste verhalen over. 

Dus ook maar eens geprobeerd. Nu zijn we nog redelijk fit en vitaal en zullen we dit prima aankunnen. Komen we aan bij het eerste opstappunt staan er meerdere mensen met een rollator. Huh? Gaan zij ook mee met dit soort reizen? Is dat niet heel intensief lopen? We gaan t wel ervaren.

Ik zal je niet vermoeien met een reisverslag tot in elk detail, maar geef je een uitnodigende impressie.

Wat is Praag mooi!

In dit hotel Opera aten we 's avonds. We sliepen in hotel Ilf.

 In de stad hadden we wandelingen met een Nederlandstalige gids. We hebben héél veel gezien in die paar dagen in Praag. Een dag gingen we de stad uit naar Novy Bor en Melnek, door een prachtig natuurgebied. Ik zou daar denk ik liever doorheen wandelen dan er met een touringkar, maar ja, je hebt niet alles voor t kiezen. Met wandelen zie je een heel klein stukje heel intensief, nu zag je de natuur wat breder. En hele mooie antieke huizen. Vallen onder Tsjechische monumentenzorg.

 

 

In Novy Bor was een glasblazerij. Daar is de arbeidsinspectie vast nog nóóit geweest! Ze werkten op slippers, in korte broek en t shirtje, en dat bij die hoge temperaturen. Bij de andere blazerij werd gewerkt met een diep gat vlak bij een oven, kon je zó invallen. Zeker ook omdat ze met losse stoofjes werkten om erbij te kunnen. Dan moet je wel heel goed op elkaar ingesteld zijn om elkaar niet te bezeren. Wij vonden t gewoon griezelig. 

Nog een paar plaatjes uit Praag en omgeving;

Hier komen de Moldau en de Elbe samen.

Om bovenop bij de Metronoom te komen moest je 260 treden óp, en weer af.

Dan wil je na afloop wel even je schoenen uit!

Als toerist maak je natuurlijk heel andere foto's dan wat voor de meeste Pragenaren dagelijkse werkelijkheid is. Je ziet ook nog wel de overblijfselen uit de communistische tijd en de realiteit van vandaag. De flatgebouwen hebben nu wel een leuk pastelkleurtje gekregen, maar worden nog steeds "de konijnenhokken genoemd". Hier wonen toch echt de meeste mensen.

Ook hebben we er ook wel enige bedelarij gezien, maar in een heel andere houding dan we van zuid Europese landen gewend zijn. Ik was heel verbaasd toen ik de eerste bedelaar in deze houding zag. Echt de houding van devotie en onderdanigheid. Je ziet op de foto agenten aankomen. Met een enkel woord en simpel handgebaar zeiden ze hem op te stappen. 

 

Hoe is t ons  nou bevallen, zo'n groepsreis? Ik moet zeggen dat ik er toch wat gemengde gevoelens over heb. Het is een erg vol programma. Al hoef je natuurlijk niet aan alles mee te doen, maar dan moet je wel zelf voor je avondeten zorgen. Anders zit het bij je programma in. Ook als je ergens een stop hebt of naar toe gaat is het altijd erg vól. Logisch, je komt met 55 man tegelijk aan, dus ook bij de wc's. Je krijgt hele goeie uitleg over de gebouwen en geschiedenis van de stad en informatie over hoe het nou is om in Praag te wonen en werken. Met zoonlief maakte ik een grapje en noemde het schoolreis toen we op de vertrekdag al om kwart voor 6 de koffers moesten inleveren. Maar daar kun je het toch wel mee vergelijken, een schoolreis. Alleen nu voor volwassenen en senioren. Zo moet je door met de groep als je nog ergens wat langer wilt bijven. 

Ook in onze groep waren senioren met een opvouwbare scootmobiel of rollator en zij liepen met alles mee! Knap hoor op die hobbelige keien. Ik dacht dit soort reisjes juist beter te kunnen doen voordat je minder mobiel wordt, maar als ik de gemiddelde leeftijd van de andere reizigers bekijk, denk ik dat ook wij nog heel lang deze manier van reizen gaan kunnen als alles goed met ons blijft gaan. 

Het is  ook wel weer heel gezellig om met een groep te gaan. Je hoort veel levensverhalen van elkaar. Ook het wachten voor de wc's werd gaandeweg steeds gezelliger tijdens de reis. 

Met sommige nieuwe vrienden houden we kontakt en we hopen elkaar later misschien nog weer eens te ontmoeten.. 

 

Macarons en het lekkerste ijs van Praag!

Weer terug van een korte vakantie.

Misschien is t al wel meer dan 15 jaar geleden dat we er al eens eerder waren en besloten dit nog eens rustig te bekijken; In Dokkum!  

Toen waren we er met het hele gezin. Met een stel pubers waarvan er een paar er helemáál geen zin in hadden om hier toen heen te gaan. We gingen toch op stap met een aantal dwarse pubers. We hebben die dag  geleerd dat je dat echt beter niet kunt doen. Gezellig is het niet meer geworden die dag. 

Voor pubers was er ook niet echt veel te beleven overdag buiten het seizoen. En als je al sjacherijnig bent zie je het moois ook niet meer.

Manlief en ik hadden toen al wel dat we zelf Dokkum nog eens weer wilden zien.

Afgelopen week kwam het er dan toch nog van. Ook weer buiten het seizoen, maar nu zonder de pubers. Die inmiddels al lang geen pubers meer zijn, maar gewone jong-volwassenen. 

Gewoon met zijn tweetjes, terug naar Dokkum.

Voor ons is Dokkum een beetje een mengelmoes van Oud-Harderwijkse bouwstijl, Elburgse Oosterwal. wasterwal, noorderwal om het centrum heen, en de puntige vestigingswallen zoals ik ze voor het eerst bij Naarden zag. Dokkummers hebben wel een heel eigen gemoedelijke sfeer. We voelden ons helemaal welkom.

Wat is Dokkum een leuk stadje!

Enkele van deze foto's had ik ook op facebook en instagram geplaatst. Ik moet toch maar eens meer gaan stoeien en uitvogelen met Instagram, want daar gaat nog wel eens iets mis. Gisteren heb ik er een fotoserie geplaatst, zonder enige tekst. Lijkt me niet echt handig.  Je kunt facebook en Instagram zó instellen dat je als vanzelf het op beide plekken plaatst, maar dat werkt niet als je foto's een afwijkende maat hebben.

S morgens stond ik nog vanuit Harderwijk in Margraten iemand wegbrengen. S avonds stonden we rond etenstijd in Dokkum. We konden gelijk lekker aanschuiven in het hotel voor een heerlijk diner.

Uit eten gaan blijft altijd wel zoekwerk als er iemand geen melk mag, maar de kok kwam ons persoonlijk vertellen waar hij het één en ander aan kon passen in het menu.

Twee weken geleden leek het deze week nog mooi zonnig weer te worden, maar gaandeweg is t weer anders geworden; Koud en winderig. Hierdoor hebben we wel veel van die trendy winkeltjes kunnen bekijken. Ik kan dat heel goed, kijken zonder dat ik er hebberig en kooplustig van wordt. Ik vraag mezelf dan de heel praktische vragen als; Heb ik het nodig? Geeft het me straks ook nog vreugde? Waar ga ik het neerzetten? Vaak ben ik dan snel klaar en blijft het in de winkel staan. Ja waarom ga je dan toch die winkel in zou je je af kunnen vragen. t Is gewoon leuk om er rond te te snuffelen, nieuwe dingetjes zien.

Weer thuis bleken de nieuwe tuinkasten al heel snel bezorgd te zijn. Dus we kunnen de resterende vrije dagen goed benutten met het in elkaar zetten van de kasten. Vanacht gaat manlief mensen ophalen van schiphol, dus hebben we vandaag thuis niet veel meer opgepakt. 

Nog wel één belangrijk dingetje gedaan; Genieten van het zonnetje dat zich vandaag wel liet zien. En de ietsiepietsie gegroeide moestuinplantjes bewonderen.