Spijt van je aankoop versus spijt van je niet-kopen.

Als mijn man en mijn zoon deze koptekst zien schieten ze vast gelijk in de lach. Zij zien mij heel vaak oeverloos dimdammen of ik iets wel of niet zal gaan kopen. En dan heb ik het over kleren voor mijzelf of dingetjes voor in huis. 

Vaak zijn het niet eens zulke hele dure dingen, dingen die ik op zich best kan betalen. Dat gelukkig intussen wel. Dat is wel heel anders geweest vroeger. Maar heb ik het echt nodig? Nee. 

Misschien herken jij het ook wel; Je ziet in de online folder van een warenhuis een leuk klein zwart schoudertasje. Een mooi basis modelletje. In de (kringloop-)winkel heb je ook al een paar keer gekeken, maar niet echt iets geschikts gezien. Het tasje is niet verkrijgbaar in de winkel zelf, dus je kunt de afmetingen (staan er niet bij) en de stof niet voelen. Wil ik dan dit zwarte tasje? Of toch even airmiles doorsparen voor dat cognac kleurige echt leren tasje? Maar acht, het is een tasje van €15,-. Een buil kun je er niet aan vallen. En als het niet bevalt kun je het terugbrengen naar de winkel of terugsturen. Heb ik het nodig? Nee. Mag ik dan alleen iets kopen als ik het echt nodig heb? Nee. Ik mag ook iets kopen, just for fun. Ga ik het tasje vaak gebruiken? Dat weet ik eigenlijk nog niet; Het is soms wel fijn een iets kleinere tas te hebben dan die grote tas die ik nu gebruik. Ik heb 'm al n paar keer in de online winkelwagen gelegd en er weer uitgehaald. Zo ook met de zwarte kaarstenstandaard in de vorm van een ouderwets blakertje. Of dat lichtblauwe vestje.

Ook bij het winkelen, of een of andere jaarmarkt dan loop je ook wel eens langs  iets leuks. En dan weet je dat je het vandaag moet meenemen of je neemt t niet. Vaak als ik zo loop te dimdammen, neem ik het niet mee. Ik heb immers meer dan genoeg. Zelfs dingen die niet eens gedragen of gebruikt zijn. En dan 's avonds thuis.... Had ik t toch maar meegenomen. Toch spijt.

Ik hoor m'n zus al zeggen; "och jij, knieperd!" Maar het is ook geen overdreven zuinigheid of knieperigheid, want dan zou ik niet zo dimdammen denk ik. Dan neem je t gewoon niet mee. Besluiteloos? Mbt tot kopen wel. Op andere terreinen kan ik juist snel en doordacht een beslissing nemen.

Misschien toch maar gewoon eens eerder dingen wegdoen. Dan lijkt mijn klerenkast ook niet zo vol. Maar ja, dan  heb ik na de ene winter iets weggedaan en is het in de andere winter weer helemaal TOP.

Is het dimdammen om het dimdammen? Wie het weet mag het zeggen. Herken jij het? Of heb jij juist een hele andere relatie met iets voor jezelf kopen?