Rouw, rauw.

Het is zo'n zwaar woord; rouw. 

Begin juni is mijn schoonmoeder overleden. Ze woonde in het verzorgingshuis waar ik werk, in de kamer naast mijn werkplek. Op dinsdagmorgen is ze in alle vroegte overleden.  

 

Rouw doet zeer, op sommige momenten. En wat is het vermoeiend en afmattend. Ik was vergeten hoe het voelde, het verdriet. Rouw is ook tegelijk rauw. 

We hebben veel kaarten  en n bos bloemen mogen ontvangen.

 

Op vrijdag was haar appartement leeg. Niet omdat dit op vrijdag al moest, we hadden tot maandag. Maar op maandag was de uitvaart, op zondag ga je niet met spullen lopen slepen, op zaterdag komt de kringloop niks ophalen, dus waren we op de vrijdag aangewezen. Wat moet er dan veel geregeld worden in zo'n korte tijd. Veel konden we weggeven aan belangstellenden. Maar wat is het wrang als je net alle kleding naar het Leger des Heils hebt gedaan en je dan hoort dat er familie was die het graag hadden willen hebben en het goed konden gebruiken. 

 

Vanaf nu geen kopje cappucino en een kletsje voor werktijd meer. 

In haar kamer woont nu een ander heel lieve dame. Gek is dat, dat het belangrijk voor me is dat er nu weer een lieve dame woont. Niet dat ik met haar voor werktijd ga koffiedrinken, maar het voelt gelijk toch goed zo. Ik gun haar deze mooie plek in het huis.  

 

Na een weekje ben ik weer aan het werk gegaan. Wetende dat ik na het weekje werken 2 weken vakantie heb. En die hebben we nu. We hadden niets gepland en dat is nu maar goed ook. We merken de rust van het niets moeten nodig hebben. Ondertussen maakte ik wel rabarbermoes van rabarber uit eigen tuin, hebben we de spullen al klaarstaan voor de rommelmarkt aan huis komende zaterdag, hebben we bij het te bouwen huis gekeken, het boek uitgelezen dat er al langer lag, en ga zo maar door. We kregen wel tips om er een paar dagen tussenuit te gaan. Misschien doen we dat later in de vakantie alsnog. Voorlopig zijn de darmen van manlief weer te onrustig en kunnen we helemaal niet weg. 

 

Op dit moment zit ik te bloggen aan de keukentafel en werp af en toe een blik naar buiten in de avondschemering, in de hoop dat het egeltje langskomt om te komen eten. Smorgens is zijn huisje wel vaak een stuk leger, dus er wordt van gegeten. Ik hoor je denken, dat kunnen ook ratten of muizen zijn, die lusten ook wel kattenbrokken. Maar ik heb nog geen ratten of muizenkeutels gezien. 

Het egelhuisje nemen we straks maar niet mee naar het nieuwe huis. Dan wonen we op een spiksplinternieuw gecreëerd eilandje naast de binnenstad. Gaat 'm vast niet worden voor egels. Dan kan hij of zij beter hier haar plekje houden. (Al kan het zijn dat de nieuwe kopers het zo snel mgelijk wegkieperen, ben ik me ook van bewust)