Het geheim van een samengesteld gezin....

Het geheim van een samengesteld gezin - Nederland - TROUW

(klik op de link om het artikel te lezen.)

Ik krijg de nieuwsbrief van de Trouw.  Afgelopen zaterdag werd daarin verwezen naar het geheim van een samengesteld gezin. We hebben zelf een samengesteld gezin, dus was ik zeker benieuwd naar het geheim. Een geheim dat wij misschien wel met hen delen?

Eerst maar de overeenkomsten; Ik denk dat wij onszelf ondertussen ook wel ervaringsdeskundigen kunnen noemen. Wij zijn nu 5 1/2 jaar getrouwd en dat vind ik de datum van start van een samengesteld gezin. De relatie bestaat natuurlijk al langer. Van het prille begin dat manlief en ik een relatie hebben zijn de kinderen er bij betrokken. Bewust. Zodat de kinderen mee konden groeien en meekijken in ons proces van relatieontwikkeling. Dat lijkt een risico voor de kinderen, want wat als het misgaat? Maar wij hebben het niet als een risico gezien, wetende dat God ons bij elkaar gebracht heeft en niet zomaar. Dat is gelijk al wel weer een verschil met het echtpaar uit het artikel. Een essentieel verschil. Ik heb God niet kunnen ontdekken in hun verhaal.

Wel denk ik dat het voor ons ook het belang van het kind hoog in het vaandel staat. Maar wel onszelf in God als vaste basis. Het belang van het kind is van de biologische ouder. Daarmee bedoel ik nu dat we als stiefouder ons hebben aan te passen aan de aard en karakter van het kind en niet andersom. Betekent dat manlief in het begin flink overstuur kon raken van het temperamentvolle geknetter van mijn kinderen en ik helemaal van slag door het geslotene van zijn kinderen. Wij als (stief-)ouders zijn nog steeds hierin aan het "oefenen" om ons verder te bekwamen.  Natuurlijk proberen we de kinderen hierin wel opvoedkundig zoveel mogelijk bij te schaven.

Verder zijn er vooral verschillen met het stel uit het artikel. Mijn manlief is mijn enige en eerste relatie na mijn huwelijk. Er is ook geen zoektocht geweest naar een nieuwe relatie.

Mijn manlief had zelf al 4 kinderen. De man uit het artikel geen kinderen. Dat is een groot verschil. Hij is wel stiefvader geworden, zij geen stiefmoeder. Van inwonende stiefkinderen. Ik vind het ook een verschil of je stiefmoeder bent van kinderen die bij je wonen of die om t weekend en n enkele vakantie bij je zijn. Als ze bij je wonen heb je als stiefmoeder toch meer te maken met de dagelijkse omgang en opvoeding. Het kan dan niet zo zijn dat je altijd maar wacht tot papa thuiskomt met aanspreken op minder gewenst gedrag, of de complimenten aan papa overlaat.

Wij  hebben nooit overwogen of wij nog samen kinderen willen. Het is ons wel eens gevraagd en we hebben het er samen ook wel over gehad, maar nee. Dat was voor ons heel snel duidelijk. Met 6 groten zouden we onze handen al vol hebben om harmonie te bewerkstelligen of te behouden. En dit is niet altijd in onze handen.

Het andere echtpaar schrijft dat als je de valkuilen weet, kun je er omheen. Dat is niet altijd zo. Sommige valkuilen  zie je aankomen, maar omdat je met veel mensen te maken hebt, ook buiten je huwelijk en gezin, lukt het vermijden van de valkuilen niet altijd. Wel is het dan belangrijk dat je er samen mee omgaat. Allert blijft op verwijderingsgevaar onderling.

Maar wat is nou het geheim van een samengesteld gezin? In het artikel heb ik HET geheim niet kunnen ontdekken. Misschien staat het er niet in omdat ze dit in hun boek hebben verwerkt? Wil ik hun boek lezen? Maar is er een HET geheim?

Als ze ons dit zouden vragen, welk antwoord zouden wij dan geven? Tja....
Toch God. Hij heeft ons bij elkaar gebracht en wist dat wij een samengesteld gezin konden vormen. We hebben onze karakters en verschillen. Toen wij samenkwamen heeft God ons ook bevestigd dat dit tot zegen zou zijn voor onszelf en voor onze kinderen. Stabiliteit bieden, zou ons werkwoord worden.

Zijn wij gezegend? Ja!
Zijn wij nu een gesláágd samengesteld gezin?  Wanneer ben je dat? Na zoveel jaren standvastigheid? Als alle kinderen goed uitgevlogen zijn? In het artikel wordt wel vermeld dat haar zoons inmiddels volwassen zijn, maar zelf komen ze niet aan het woord.

Het eerste kind dat al een week na ons huwelijk bij ons kwam wonen, is vorig jaar gaan samenwonen. Sindsdien hebben we zo goed als niets meer van hem gehoord. Dit doet pijn. Hebben we hem iets verkeerds gedaan? Hoort het bij zijn eigen losmakingsproces? We weten het niet.

Hebben we nu gefaald? Nee, dat denk ik nou ook weer niet. Het is niet zo zwart wit.

Het vierde kind van manlief is twee weken geleden bij ons gekomen. Het beeld dat God ons gegeven heeft bij het begin van onze relatie klopt dus toch; Alle kinderen komen kort of langer bij je wonen en je zult stabiliteit bieden. Wij zelf hadden al niet meer verwacht dat ook het vierde kind zou komen. Hij woonde al jaren min of meer op zichzelf. Hij woont nu ook niet bij ons. Hij logeert hier totdat hij andere woonruimte heeft. Ik begrijp dat hij dit zo ervaart.

Stabiliteit bieden. Dat  was het werkwoord dat wij meekregen voor de kinderen. De jongste van de 6 is nu 17 en de oudste 21 jaar. Op die leeftijd wil je toch geen stabiliteit? Daar zet je je tegen af, want dat is saai. En toch zoeken ze het ook weer op. Hoe zullen ze hierop terugkijken als ze zelf ergens midden 30 jaar zijn? Zullen wij dan een antwoord krijgen op de vraag of wij een geslaagd samengesteld gezin zijn?

Wil ik er een boek over schrijven? Later misschien. Nu niet. Maar tegen de tijd dat ons gezin er aan toe is, is het misschien al niet meer "in de mode" om er boeken over te schrijven. Dan is er waarschijnlijk geen markt meer voor.