Een vrijdag.

Een vrijdag. Lijkt op de andere vrijdagen. Het begon wel een klein beetje anders. Manlief om kwart voor 3 smorgens zijn bed uit zodat hij 4 uur weg kon rijden vanaf zijn werk. Door de besneeuwde snelwegen op weg naar België. Hij moest ergens bij Brussel zijn. Rond Antwerpen en Brussel zijn altijd file's. Om die files en sneeuwoverlast een beetje voor te zijn vertrok hij vandaag extra vroeg.
Zelf zou ik vandaag met zoon naar Groningen om zich te orienteren op een vervolgstudie.
Normaal bellen we elkaar amper als hij in het buitenland zit, want we willen de baas niet op belkosten jagen voor privegesprekjes. En het werktoestel is aangesloten op een pariot waardoor hij handsfree kan bellen. Met zijn privetoestel kan dat niet. Vlak voor vertrek belde ik toch even met manlief of alles goed gegaan was onderweg.Gelukkig was alles goed gegaan en waren er ook weinig files. Hij was nu aan het lossen. Nog een reden om het gesprek korter te maken.

5 minuten later belde manlief opnieuw; Hij was vanuit de oplegger op de straat gevallen. Het was mis met zijn knie. Wat kun je dan weinig doen als vrouw en echtgenote van. Alleen bidden. Ik kon ook niet in de auto springen om hem op te halen, want de vrachtwagen moet dan ook terug. Ik moest maar gewoon met zoon naar Groningen gaan, hij zou mij wel op de hoogte houden.
Manlief is door een medewerker van daar naar de huisarts gebracht. Wat fijn dat er iemand meeging, iemand die het systeem van het land gewoon kent. De huisarts heeft hem doorverwezen naar het ziekenhuis in Aalst. Daar zijn röntgenfoto's en een echo gemaakt van zijn knie. De bevindingen zijn nu dat er iets mis is met banden rondom zijn knie. Wat precies dat moet een MRI scan uitwijzen. Ook in België kennen ze een wachttijd voor de MRI scan. Die mocht hij daarom in Nederland uitvoeren.
Manlief is er fijn opgevangen en begeleid in dit ziekenhuis.
Zijn been is goed ingezwachteld en zijn werkbroek aan flarden geknipt. De werkgever van mijn man is met een medewerker naar Aalst gekomen om mijn man en de vrachtwagen op te halen. Mede door alle files op de terugweg was mijn man pas rond 18.00 thuis.



Zelf kwamen zoon en ik nog later terug uit Groningen. Wij hebben een informatiedag gehad over de opleiding bedrijfskunde en de verschillende opleidingen in rechten vanuit de  Rijks Universiteit Groningen. De laatste lezing was pas rond kwart voor 6 klaar. Daarna nog gauw ergens wat eten en zo snel mogelijk naar huis. Dat was op zijn vroegst kwart over 8.
En dochter heb ik die dag niet gezien, want zij was haar afscheidsfeest bij een vriendin vieren. Haar brengen we maandagmorgen naar het vliegveld in Dusseldorf. Het wordt wel een warrig weekend zo.

De dag begon gewoon. Eindigde heel anders dan verwacht. En toch wilden we aan het einde van juist déze dag samen naar God toe om Hem te bedanken.
We weten dat Hij hier in is en bij ons.

Het is nu zaterdagavond. Eigenlijk zouden we naar een verjaardag van een vriendin, maar die heb ik toch maar afgebeld. Zo kort na die val wil ik manlief niet alleen laten. Hij ligt nu net weer even te slapen.
Ik ga maar eens koffie zetten en de appeltaart aansnijden. Ik had er graag 1 willen bakken voor het afscheid van dochter, maar daar ben ik niet meer aan toegekomen.