Zoals je weet en kunt lezen in mijn profielbeschrijving hier links naast, hebben wij een samengesteld gezin. Af en toe licht ik een tipje van de sluier op over het reilen en zeilen binnen dit gezin. Het zijn maar tipjes.
Juist in een samengesteld gezin kun je niet "de boel van je af schrijven". Een blog is geen dagboek. Iedereen met wat oudere kinderen weet dat veel dingen niet meer vanzelf gaan en in elk huis zijn er strijd- en pijnpunten. In menig gezin gaan jongeren vanuit ongenoegen op zichzelf wonen. Het komt maar al te vaak voor. In gewone gezinnen, en in samengestelde gezinnen liggen deze pijnpunten nog gevoeliger. De pijnpunten schrijf je niet online, omdat je rekening houdt met degenen waar het om gaat en je houdt rekening met de andere ouder. Dus schrijf ik wel over bijvoorbeeld verschillen in beide samengevoegde gezinnen, maar hou ik het lichtvoetig. Lees het hier en hier of hier nog maar eens na. In deze stukjes schrijf ik iets over ons samengesteld gezin, zonder met modder te gooien.
Enkele dagen geleden heb ik een stukje geschreven over Parijs, Baga en thuis.
Mocht je dat gemist hebben, kun je het hier aanklikken en lezen.
Anoniem heeft hier iemand op gereageerd en dit betrokken op problemen binnen ons samengesteld gezin. Er wordt in geschreven dat ik stiefkinderen systematisch het huis uit werk. De anonieme schrijver moet het kind zelf zijn of heel dicht bij hem staan, anders zou de schrijver dit niet bedenken.
Op dit moment zijn er problemen met een volwassen stiefkind. Hij woonde al sinds zijn 18e op zichzelf in Belgie. Omdat er daar geen plaats meer voor hem was is hij afgelopen zomer op zijn 20e bij ons gekomen. Juist omdat hij al zo lang op zichzelf heeft gewoond en we intussen wel weten waar hier pijnpunten kunnen ontstaan, hebben we toen duidelijke afspraken gemaakt. Ik heb me heel bewust zoveel mogelijk op de achtergrond gehouden omdat
hij moeite heeft met mij. Toch heeft hij er zelf voor gekozen om hier
naar toe te komen. We hebben hem een thuis geboden.
Sinds hij hier woont heeft hij zich aan geen van de afspraken gehouden. Natuurlijk is hij hier meerdere malen door zijn pa op aangesproken. Het werd er alleen maar vervelender op. Hij heeft nu 3 weken geleden de verwarmingsketel uitgezet en daarmee het hele huis in de kou gezet.
Hiermee heeft hij onze laatste grens overtreden. Daarom is hem gezegd andere woonruimte te zoeken. Ook als Christen en (stief-) ouder mag je op een gegeven moment tegen een volwassen kind zeggen dat het genoeg is geweest. Zowel zijn moeder als zijn broer wonen alleen in zelfstandige woonruimte, dus daar kan hij ook terecht. De anonieme schrijver kan natuurlijk zelf ook een kamer of bed aanbieden.
Natuurlijk had ik de reactie op de anonieme schrijver kunnen verwijderen. Hierdoor is er modder op het internet gekomen wat daar niet hoort. Verwijderen is dan een eerste reactie. Met 1 klik geregeld.
Ik heb ervoor gekozen om dit toch niet te doen.
Ik wil erop reageren zonder alsnog met modder terug te gooien. Ik ga ook niet heen en weer schrijven, mochten hier ook weer anonieme reacties op komen. Zulke dingen gooi je niet op internet, en zeker niet anoniem. Voor degenen die het betreft kunnen persoonlijk naar ons toekomen voor gesprekken.
Ik weet dat er veel mensen deze blog lezen die Christen zijn. Wil je dan voor ons bidden? Om wijsheid, inzicht, liefde in daadkracht, om dat wat we nodig hebben. Opdat we zullen blijven handelen zoals God dat van ons vraagt. Heb je niks met het geloof, duim dan maar voor ons.
Wat een genadig mooie reactie! En heel veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenIk zou bijna zeggen dat wij in eenzelfde schuitje zitten, ook een volwassen zoon waarmee we problemen hebben. Heel veel sterkte, wijsheid en kracht.
BeantwoordenVerwijderen....eigen kinderen of stiefkinderen, het maakt niet uit. Ze hebben zich te houden aan de regels die je als ouders stelt..... Jullie zullen het niet graag gedaan hebben maar het is het enige wat je in zo'n situatie kunt doen! Sterkte ermee!
BeantwoordenVerwijderenInderdaad een mooie reactie. Alleen heel erg spijtig dat bijna elke zin maar een halve waarheid is. Elk verhaal heeft 2 kanten, laten we dat nooit vergeten! En als moeder van haar stiefkinderen ken ik de andere kant van het verhaal. Dat geeft een completer beeld. Daarom ben ik blij dat ik mijn anonieme reactie heb geplaatst want als reactie daarop geeft Hannie nu aan in deze blog dat zij open staat voor een gesprek met mij als betrokkene. Tot op heden werd elk verzoek tot contact namelijk geweigerd, terwijl dit altijd enkel en alleen in het belang van de kinderen was. Daarom Hannie, je hebt mijn telefoonnummer en mijn mailadres. Ik zie een uitnodiging van jou en Henk om in gesprek te gaan graag tegemoet. En voor alle duidelijkheid: ik doe dit niet zo zeer voor mijzelf als wel voor de vader van mijn kinderen, EN voor mijn kinderen. Hij staat op het punt het contact te verliezen met 2 van zijn kinderen, niet ik. Als ik iets kan doen om dat te voorkomen, dan wil ik dat doen. Al geef ik toe dat dit wellicht niet de meest charmante manier was, maar na alle mislukte pogingen in het verleden ben ik van mening dat het doel het middel heeft geheiligd.
BeantwoordenVerwijderenLieve Hannie, ik wens jullie heel veel kracht en wijsheid toe om met de situatie om te gaan en zal er zeker voor bidden!
BeantwoordenVerwijderenLieve groet, Marijke
Ja, ik hoop en bid dat een gesprek mag volgen zonder welles nietes en ja maar jij enz enz. Een ieder beleeft de dingen vanuit zijn eigen beleving en karakter. Ik ben zelf ook stiefdochter geweest en heb in het begin als 17jarige best aanvaringen met mijn aankomende nieuwe moeder gehad ( mijn eigen is overleden toen ik 16 was) De puberteit speelde een rol maar ook moest ik leren om dingen aan haar over te laten die ik regelde in huis toen mijn moeder een half jaar in het ziekenhuis lag.
BeantwoordenVerwijderenEn zo zullen er ook dingen zijn die spelen bij je stiefzoon en laat het hem vertellen wat hem dwarszit misschien met zijn eigen moeder erbi of een vertrouwenspersoon.
Met mijn stiefmoeder en mij is het helemaal goed gekomen en ze is nog 48 jaar mijn tweede moeder geweest. Het woord "stief" mochten wij trouwens thuis niet gebruiken.:-)
Anoniem ik vind uw reactie zeer respectloos het zegt meer over U dan over Hannie. Bah om iemand prive op een blog zo te benaderen. Hannie wens jou en je man veel wijsheid en sterkte toe
BeantwoordenVerwijderenHannie, ik wens je veel sterkte en Gods nabijheid toe in deze lastige problemen. Ik heb geen ervaring met stiefkinderen, en daar is nog een derde partij waardoor het blijkbaar nog moeilijker is,de eigen moeder van je stiefkinderen. Ik wens jou en je man heel veel wijsheid toe. Dat er goede afspraken gemaakt kunnen worden. Groeten van Lisanne
BeantwoordenVerwijderenBeste anoniem,
BeantwoordenVerwijderenJe reactie op een wijze zoals jij doet vind ik buiten respectloos ook erg laag en zeer gemeen. Er is zo'n mooie spreuk..als je de splinter bij een ander wilt verwijderen, verwijder dan eerst de balk uit je oog. Je haalt op een grove respectloze manier uit naar 2 mensen die met heel veel liefde en belangeloos voor hun kinderen zorgen. Dat er problemen zijn komt in elk gezin voor. Maar je wijst maar 1 kant op en dat is hun kant. Ik vraag me af hoe vaak jij zelf in de spiegel gekeken hebt en jezelf af gevraagd hebt. Doe ik het allemaal wel goed? Ga ik wel goed met de situatie om?
Gezien je reactie durf ik dat te betwijfelen of je dat überhaupt wel eens afgevraagd hebt.
Zei voedden de kinderen op die in 'jouw' gezin niet meer 'pasten' Heb je jezelf daar ook wel eens op beoordeeld over het hoe en waarom?
Ik ben van mening dat jij je echt moet schamen door dergelijke berichten te plaatsen, het is het toonbeeld van een puber niet van een volwassen vrouw met levenservaring. Wat voor een voorbeeld ben je dan voor je kinderen door dergelijk gedrag te tonen?
Sorry ik ben misschien hard, maar dat wekt een reactie als deze wel op bij mij.
Groet en veel wijsheid en vooral veel liefde toegewenst
Beste Hannie (en Henk) natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenVervelend te lezen dat er wat rookwolken zijn boven jullie woonplaats. En dan nog dergelijke reacties hier op de dubbelop pagina. De naam klopt in deze wel.. dubbelop :-s Natuurlijk is het een feit dat 'waar er 2 kijven, er 2 schuld hebben. Maar zoals jullie omschrijven zijn er goede afspraken gemaakt. Die uiteraard door beiden nagekomen moeten worden. Als 1 van de partijen zich hier niet aan wil conformeren zul je toch iets moeten. Na herhaaldelijk hem erop aangesproken te hebben zul je toch een zeer moeilijke beslissing moeten nemen. En dat is een beslissing dat het vogeltje te lang op het stokje heeft gezeten en nu toch dat zetje nodig heeft om zelf die vleugeltjes uit te gaan slaan.
Ik zie de taak van ouders meer als een soort van begeleider. Een begeleider van hun kind naar het juist te bewandelen pad. Als het kind dan maar blijft mopperen over dat pad, dan moet je de keuze maken en hem confronteren met zijn/haar gedrag. In het leven is het naar mijn idee een continue lijn van aktie - reactie. En ik denk dat dit soort dingen altijd een doel hebben die nu misschien niet duidelijk lijken te zijn. Maar dat uiteindelijk wel duidelijk word. Ooit... of wellicht veel eerder dan je denkt. Een dergelijk groot gezin op dat pad laten wandelen en dat ze allemaal blij meewandelen..
Nou dat is een kwestie van geluk hebben. Ik denk dat er maar weinig van de lezers hier een pad weten te vinden waar geen hobbels in zitten.
Het is goed om ook in de spiegel te kijken en dingen te blijven evalueren. Je kan je kinderen waarschuwen voor de hobbels en bobbels. Maar uiteindelijk vinden/zoeken ze toch de weg die ze zelf willen bewandelen. al dan niet struikelend en mopperend. Maar ze zijn oud en wijs genoeg om zelf te leren, om zelf verantwoordelijk te zijn voor hun gedrag en nakomen van afspraken.
Als ze dat niet willen/doen moeten ze hun eigen verantwoordelijkheid nemen en de consequenties ervan nemen.
Groet en veel wijsheid en vooral veel liefde toegewenst
Ik duim voor jullie en dat doe ik van harte. Veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenNu de storm wat geluwd is, nog een laatste reactie van mijn kant. Niet dat er iets byzonders te melden is, maar naar sommige van jullie reageerders wil ik toch nog even wat zeggen. Ik wist dat ik mij in het zgn. "hol van de leeuw" bevond toen ik reageerde op de blog. Het is tenslotte de (kennissen/vrienden/familie) kring van Hannie zelf en het is dan ook te verwachten dat eventuele reageerders haar “kant” kiezen. Daar was ik me van bewust, maar ik vond een eventuele opening forceren voor mn kind belangrijker dan wat er dan ook over mij zou worden gedacht. Door wie dan ook. Daarom reageerde ik ook anoniem omdat ik bijna zeker wist dat Henk en Hannie zouden weten dat het mijn bijdrage was. Tevens ging ik er van uit dat dit een volwassen blogpagina was, met mensen uit alle kringen, die zich er van bewust zouden zijn dat een dergelijk verhaal wel degelijk een kant heeft die zij niet kennen. Maar dat er gelijk een oordeel wordt uitgesproken terwijl deze reageerders noch mij, noch de kinderen, noch de voorgeschiedenis kennen, dat heeft mij wel verbaasd. Dat is pas echt met modder gooien! Er was maar 1 reactie die blijk gaf van enig inzicht dat het hier gaat om verschillende inzichten, verschillende invalshoeken. Thedadigitaal, bedankt daarvoor.
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk best schokkend als je er goed over nadenkt. Hiermee komt ten diepste een heel groot wereldprobleem op microniveau naar boven: mensen zijn niet meer geïnteresseerd in een compleet verhaal van alle betrokken partijen. Datgene wat past wordt gehoord en daarop wordt geacteerd en gereageerd. Geen vragen stellen, gewoon domweg er van uit gaan dat het is wat het lijkt. Terwijl dit juist vaak niet het geval is. In dit geval zeer zeker niet.
En meneer Beer: uw reactie is niet hard, eerder een beetje dom. Vanuit pure onwetendheid. Het zij u vergeven. Deze situatie kan alleen opgelost worden als er openheid komt tussen betrokken partijen. Het was, zoals eerder gezegd, niet de meest charmante manier, maar ik zag helaas geen andere toegang. Zonder die openheid blijft alles netjes verborgen en komt er geen oplossing. Een oplossing hiervoor ligt namelijk altijd in het licht. Nooit in het verborgene.