Parijs, Baga en Thuis.

Parijs. 
12 journalisten en tekenaars gedood van een satirysch weekblad en 4 mensen nabij een Joodse winkel. De wereld heeft het zien gebeuren en is geschokt. Geschokt door het zien van het doden van een agent die om genade smekend toch van dichtbij wordt neergeschoten. Geschokt door de terroristen die in het wilde weg schietend ontsnappen in een zwarte auto. Deze beelden staan dagenlang op het scherm en worden keer op keer herhaald en door iedereen die zich deskundig meent geanalyseerd.
De wereld staat op zijn kop en ineens is "iedereen Charlie". Waar dan ook worden statements neergelegd als steunbetuiging aan de nabestaanden van de medewerkers van dat weekblad en uit de Joodse wijk. Miljoenen gaan de straat op en wereldleiders lopen arm in arm. Men wil zo een vuist te kunnen maken tegen het terrorisme. Het weekblad wat tot vorige week regelmatig kritiek kreeg uit alle hoeken omdat deze vaak over de schreef ging is nu hét blad. Vorige week had het een oplage van 70.000 stuks, komende week komt het uit met 3.000.000 stuks. Iedereen wil nu dit exemplaar hebben.

Mensen sympatiseren nu met het blad en melden "je suis Charly". Het zal het blad zelf helpen. Maar helpt het tegen het terrorisme? Helpt het tegen de toegenomen vrees tegen alles en iedereen wat anders is? Van de mensen die hebben meegelopen moeten velen de volgende dag weer met het openbaar vervoer. Gaan ze dan ook naast die "buitenlander" zitten als daar nog een plaatsje vrij is of blijven ze liever staan? Beginnen ze een praatje met hem? Of doen ze of hij er niet zit? Maar ja, hij zit er wel en daarom blijven ze liever staan.....Hoe zal hij dat ervaren dat mensen liever blijven staan? Hoe zou jij je voelen?

Baga. ( Ergens in Nigeria).
Wellicht 2000 doden. Ook in dezelfde week als in Parijs. Ook vanuit dezelfde bron; Moslimextremisme. Mensen gedood, omdat ze niet islamitisch genoeg zijn in de ogen van die extremisten. Hier zijn geen sensationele beelden van die zo in een actiefilm of game meekunnen. Niet eens goede verslagen. De namen van de doden zijn niet bekend. Het aantal doden is niet eens bekend. Mannen, vrouwen, kinderen, oud, jong, baby's. Gedood door Boko Haram. Amnesty International bericht er over. Hier is het artikel in het engels;Amesty International over Baga in Nigeria
Het heeft de voorpagina van de krant niet of nauwelijks gehaald. Is het op tv geweest? Ik heb het niet gezien.
Het land Nigeria zelf is zo'n puinhoop dat zij zelf niets ondernemen hiertegen en Boko Haram zo ongeveer vrij spel heeft.
En de wereld...?... kijkt naar Parijs.

Thuis.
Ik kan erover bloggen, hopende dat meer mensen tot het besef komen dat Parijs erg, maar niet het ergste is. Natuurlijk is het erg voor de moeder die moet zeggen dat papa niet meer thuis komt van zijn werk. Maar de wereld is veel groter dan wat wij met onze ogen of camera's zien. Er gebeurt veel, veel meer in het verborgene.

En ikzelf? Een gevoel van onmacht bekruipt me. Zelfs hierover bidden lukt me niet erg. Wat zal ik God dan vragen? Staat er niet al eeuwen geschreven dat deze dingen zullen gebeuren? Dat mensen vertwijfeld van angst zullen worden? Dat mensen overal hun heil zullen zoeken, behalve bij God?
Niet wetende dat God actie heeft ondernomen, om het contakt tussen God en mens te herstellen, actie onderneemt en gaat ondernemen tegen dit duivelse geweld dat de wereld lam legt. Wat voel ik me dan bevoorrecht dat ik al heb mogen ontdekken dat mijn heil toch echt bij God vandaan komt.

Dit is wel een beroerde zin om dit stuk mee af te sluiten. Want dit is niet exclusief. Het is niet alleen voor mij. Oorspronkelijk was het helemaal niet voor mij, voor ons, maar mogen wij er van mee-eten. En weer verder uitdelen. Laten zien. Aan onze familie, naasten, ja, ook die "buitenlander" in het openbaar vervoer.

Help mij Heer, help ons Heer om de kracht van Uw liefde en licht aan anderen door te geven. Soms zal het zijn als een kaarsje, brandend in de nacht. Een andere keer scherp als de schijnwerper van het voetbalstadion.
Laat ons zien Heer, hoe we U kunnen laten zien.