Dochter op reis.

Het klinkt zo gewoon; Je dochter gaat op reis. Zeker in deze komende vakantietijd gaan er heel veel dochters op reis. Zonen ook, maar als die op reis gaan, zien moeders toch vaak een ander soort beren op de weg dan bij dochters.
Mijn dochter gaat ook op reis. Eigenlijk is ze dat al een hele tijd. In de eerste helft van vorig jaar had ze een beurs om elders in Europa te studeren. Dus studeerde ze dat half jaar in Rome. In de eerste helft van dit jaar heeft ze een beurs om buiten Europa te mogen studeren. Dus studeert ze nu een half jaar in St. Petersburg. Dochter hoeft niet aan t eind van de straat te komen wonen en werken, maar naar Rusland? Dat heeft wel even geduurd voor ik aan dat idee gewend was. Gelukkig ligt St. Petersburg aan de kust en kan ze zo op de boot naar Finland als er iets met t land mis zou gaan. Tja als mams zijnde haal je je soms van alles in je hoofd. Dochter zelf loopt echt niet in zeven sloten tegelijk, maar toch.....Ik heb t niet zo op die Russische leiders.
Ik was nog niet aan t idee gewend dat ze daar zou zitten, zie ik op een late avond op facebook (Tip; lees nooit even gauw je facebook voor t slapen gaan ;-)) dat dochterlief een reis dwárs door Rusland gaat maken. Met het vliegtuig en met de trein. Naar Ulaanbaatar in Mongolië. En ergens nog een weekje vakantie aan het Baikalmeer. Vandaag vertrekt ze vanuit St. Petersburg met de trein naar Kazan. Dit is de hoofdstad van de republiek Tatarije of Tatarstan. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik maak nu heel wat overuurtjes met mijn achterstallige huiswerk. En kom dan tot verrassende ontdekkingen. Kazan blijkt een van de meest ontwikkelde economische gebieden van Rusland te zijn, volgens Wikipedia.
Ze reist met nog 3 studiegenoten. Komende 3 weken heeft ze maar beperkt internet en moet men er maar van uit gaan dat ze het naar haar zin heeft en goed met haar gaat zoals ze zelf op facebook zegt. Nou ja, dat moet dan maar. En dat zal ook wel.

Ik heb haar los moeten laten toen ze voor t eerst naar de kleuterschool ging. Later toen ze voor t eerst in t verre Groningen ging studeren. Nu met t grote onbekende reizen, door grote onbekende gebieden met onbekende reisgenoten.

Nu kan ik als Christen zijnde ook gaan schrijven dat ik haar wel los moet laten, maar ze altijd in Gods bescherming zal zijn. Dat is zo.
Maar dan komen 's nachts soms toch de vragen op als; Is die bescherming er ook als ze die zelf niet zo zoekt?  Heeft ze wel om Gods bescherming gevraagd? Wat doet ze als er iets niet goed gaat? Zoekt ze God nog wel?
Dat kan een mams aan t het malen maken. Want bidden lukt dan niet echt.
Want ja, helpt mijn bidden dan wel als zij zelf God niet vraagt?
En toch.....
Heb ik zelf met zo veel woorden om Gods bescherming gevraagd toen ik opstond en op de fiets naar de kerk ging? Nee. In een soort van basisvertrouwen stapte ik op de fiets, in het vertrouwen dat ik goed en veilig aankom op bestemming.
En dit schrijvend groeit in mij de dankbaarheid dat er een God is die op ons en onze kinderen past. Hij erbij zal zijn. Hier op mijn fietsje en dáár waar zij ook zal zijn. En dat is dan ook iets om in gedachten te nemen als ik weer eens ga liggen malen om die reislustige dochter van mij.

Voor wie ook (achterstallig) huiswerk wil maken; Er zijn verschillende woorden onderstreept in deze tekst. Kun je op klikken en dat kom je op verschillende Wikipedia sites met informatie.