Balans in je werk en thuis. Hoe (her-)vind je die?

De balans tussen je werk en je thuis. soms is deze zo vanzelfsprekend en loopt het zo soepel dat je er niet eens over nadenkt. Je gaat fluitend naar je werk en komt zingend weer thuis. Wat je ook doet, waar je ook bent, het geeft je voldoening en engergie. Je gaat genietend door het leven. Of het gaat zo vanzelfsprekend dat je niet beseft wat je hebt, tot de balans verstoord raakt.

Soms is het koorddansen. Balanceren over het slappe touw. Dan moet het touw niet teveel gaan wiebelen want dan kukel je eraf. Het werk vraagt van je. Je thuis vraagt van je. Je familie vraagt van je. Je lijf vraagt van je. En dan ineens is het echt zoeken naar de juiste balans tussen alles.
Wie herkent dit?

Op het moment ben ik flink aan het wiebelen op dat koord.
  Manlief is een half jaar niet of minder mobiel thuis geweest. Dus extra ziekenhuisbezoek, 2x per week ritjes naar de fysio. Mijn dagelijkse ritme werd ook anders, want ja, man over de vloer is toch langer koffiedrinken, middageten, minder de deur uit voor "even neuzen bij dat leuke winkeltje".
  Daarnaast staat de boel op zijn kop op mijn werk. Alles wordt gereorganiseerd en echt alles moet anders. Omdat de teams opnieuw zijn ingedeeld zijn er gaten ontstaan in ons team en moeten we gaten opvullen. Dat betekent veel extra werken en op locaties waar ik niet vertrouwd ben, dus geen enkele routine heb. Dat al kost extra energie. En dan ook nog structureel meer dan mijn min-max contract aangeeft. Ik heb een contract van 13 - 18 uur, maar zit er wekelijks boven, met uitschieters van 35 - 40 uur. Dat is echt te veel en ik wordt dan ook chaotisch in mijn hoofd. Ik heb het al meerdere malen aan collega's aangegeven, maar zonder succes. Gisteren kwam er een collega met het verzoek (of opdracht) aan het team om taken en diensten over te nemen omdat zij de functie van een collega tijdelijk overneemt wegens zwangerschapsverlof. Wordt de druk dus alleen maar groter.
  Dinsdag wordt ik 51 en de hormonen rommelen ook al een tijdje. Ik ben dus in de overgang. Nou vind ik het helemáál niet erg om het ongesteld worden een keertje over te slaan hoor. Geen punt. Maar wat doet de overgang nog meer met mijn lijf? Schommelen mijn emoties daardoor zo of is dat toch door overbelasting van buitenaf? Het zal elkaar wel versterken vermoed ik zo.
  Komende vrijdag wordt mijn moeder geopereerd aan borstkanker. Daarna wordt zij een kleine maand lang bestraald. Hiervoor moet ze dagelijks naar Deventer. Ik hoef haar niet naar Deventer te rijden, maar je hebt toch zorg om je ouders. Want pa krijgt vervolgonderzoeken voor een verwijdde aorta. Dus wat gaat daarmee gebeuren?

Ik kan dus zo benoemen waardoor de balans nu ver te zoeken is, maar hoe hervind ik de balans? Oorzaken kunnen niet zomaar weggenomen worden. 
Vanmiddag maar eens een middagje de hort op. Even de stad in, of bijkletsen bij een vriendin. Zal ik dat wel doen? Ik wil ook niet bij mijn vriendin gaan zitten zeuren over alles wat nu even zo zwaar valt.

Heb jij wel eens dit soort tijden gehad? Hoe ging of ga jij daar mee om?