05 december 2017

Familiebanden

Afgelopen weken hebben we enkele bezoeken afgelegd aan familie waar we eigenlijk geen contact meer mee hadden. Dat is best raar om te doen. Je bent familie, maar je hebt elkaar zo lang niet gezien.

Het eerste bezoek was met mijn vader en mijn zus naar een zus van  mijn vader. Ook zij hadden elkaar jaren niet meer gezien. Hoe dat zo gekomen is? Och, er zijn zoveel redenen te noemen, maar ook weer niet zo heel erg aanwijsbaar. Iedereen is druk met zijn leven en gezin.  Ziekte en overlijden. De afstand. Zeker nu zij ouder worden en minder mobiel, kan een afstand van 50 kilometer zo goed als onoverbrugbaar zijn.

Mijn tante hoorde via via dat mijn moeder was overleden en heeft mijn vader opgebeld. Deze zomer hebben ze elkaar voor het eerst opgezocht. Mijn tante en haar dochters zijn bij mijn vader geweest. Nu wilde mijn vader ook n keertje die kant op.
Dan is het toch het makkelijkst met een eigen auto. Mijn vader en zus hebben geen eigen auto, dus ben ik ook mee geweest. Als chauffeur, maar ik vond het ook wel leuk om mijn nichtje  weer te zien. Ze is geen spat veranderd met hoe ik me haar herinner. Nou ja, ze heeft nu een bijna witte kuif, dat was vroeger niet. Zelf ben ik ook grijzer geworden. Wij zijn op n week na even oud.
 
 Ik vond het wel heel bijzonder; Hoe verschillend we ook zijn, zijn we toch familie. We hebben dezelfde opa en oma. Ik had weinig of geen foto's van ze, dus heb ik met mijn mobieltje een foto gemaakt van hun foto's die op het dressior stonden. Onze ouders zijn broer en zus.
Er is nog veel meer familie, maar weinig contact. De meeste familie van mijn vader woont in dezelfde stad als mijn tante.
Ook hebben we niet veel contact met de zus van mijn moeder. Af en toe bellen we elkaar. Wat in de vorige generatie verloren is gegaan, maken wij als kinderen van niet meer goed. Ik verwacht niet dat dit te herstellen is, mochten wij dit willen. Als ik voor mijzelf praat vind ik dit ook lastig, omdat ik niet goed weet waardoor het contact zoveel minder is geworden. Ik wil daar dan niet in gaan rommelen.

Afgelopen zaterdag hadden we een jubileum van een oom van manlief. De broer van zijn vader was 50 jaar getrouwd. Schoonmoeder wilde er nu toch wel graag heen. Henks broer kon niet, dus werden wij uitgenodigd en gelijk haar taxi. Ik kende helemaal niemand van het gezelschap. Alleen summier het bruidspaar. Voor schoonmoeder en manlief was het als een reunie. Neven en nichten van lang geleden weer eens zien. Te ontdekken dat dat manneke van toen, nu een boom van een vent is geworden, hoe het nu met hen gaat. Leuk.

Nu was dit in Maasland. Ik ben geboren in Rozenburg. Dat ligt daar ongeveer om de hoek. Ik kan me niet zo veel herinneren uit die tijd. Ik was 7 toen ik er weg moest wegens mijn gezondheid. Maar wel grappig dat ik dan nu ineens Rozenburgers spreek.
Ik heb mijn babyalbum eens voor de dag gehaald om eens te kijken of er door het doorbladeren er meer boven tafel zou komen.
Dat is niet echt gelukt. Zo heel veel foto's staan er ook niet in. Vroeger ging dat ook heel anders als nu.

Ik heb er twee foto's uitgeprikt waar ook een nichtje van mij op staat.
Ben benieuwd of ze zichzelf herkennen. T zou leuk zijn als ze ook reageren. Misschien kunnen we wat foto's van vroeger uitwisselen. Met de techniek van nu moet dit niet zo moeilijk zijn.



Heb jij veel foto's en herinneringen uit je kindertijd? Doe je er nog iets mee of staan de boeken, net als de mijne eerst, te wachten tot ze her-ontdekt worden? Ik wil mijn foto- verzameling eigenlijk wel uitbreiden. Ik hoop dat er zo ook meer herinneringen weer boven water komen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten