08 maart 2018

Vrouwen en lef. Met lef naar je dromen.

Vanmiddag ben ik naar een bijeenkomst geweest in het kader van vrouwendag. Vaak associeer ik vrouwendag toch wel met feminisme in de fanatieke variant. Dan bekruipt mij toch een gevoel dat dit niet voor mij is.
Fanatiek feminisme is ook niet iets voor mij. Mezelf ontplooien, blijven leren, mijn passie ontdekken en verder uitwerken wèl. En dat ik die mogelijkheden heb, heb ik wel aan de fanatieke feministes te danken.

Vanmiddag was er een lezing over LEF. Pauline Schipper gaf deze lezing in Wijkontmoetingscentrum Stad. Het was boeiend. Uitnodigend om straks mee aan de slag te gaan. Aan de slag met mijn dromen. Moet ik ze wel eerst (her-) ontdekken.
Enkele krabbels uit mijn aantekeningen van vanmiddag; Nu dit typend komt er steeds meer in mij  op. Komen er ook dingen bij me op die vanmiddag niet eens gezegd zijn.
- Waar ben je trots op? Wat wil je er mee doen? Wat is je intrinsieke factor?
- Je hebt altijd keuze hoe ermee (omstandigheden, dat wat je overkomt) om te gaan . Gaat t je wat opleveren of kost t je alleen maar? Is je glas halfvol of half leeg of ga je op zoek naar de kraan om t glas bij te vullen?
- De sleutel tot verandering is het zelf bepalen van het moment waarop je verandert.
- 25 % van de vrouwen laat zich door anderen leiden tot t stellen van een doel.
- 33 % zou andere keuzes maken als ze meer lef zouden hebben.
- 66 % zet niet haar netwerk ik om te helpen bij het bereiken van doelen.
 
Bij welke ervaring had je lef nodig en wat gebeurde er toen? Denk je eens in hoe het zou zijn als je oneindig lef zou hebben: dan ligt de wereld aan je voeten, toch?

Terugkijkend op mijn leven kan ik sommige vragen duidelijk beantwoorden. Kan ik in enkele woorden aangeven wanneer ik de sleutels tot verandering  gebruikte. Dat waren belangrijke momenten in mijn leven. Weet ik op welke keuzes van toen ik nu trots ben. 

Maar de vraag wat ik nu zou doen als ik alle lef van de wereld heb wordt een stuk lastiger. Eén stap weet ik direct te vertellen. En die zou ik best morgen willen nemen. Maar het vervolg van die stap? En wat zijn mijn dromen? Waar wordt ik gelukkig van? Wat wil ik daarmee gaan doen? Dat vind ik  lastig. Het lijkt of ik juist blokkeer door mezelf die vragen te stellen. Waar word ik gelukkig van? Vaak zijn dit zulke kleine dingen, en zo vaak zó wisselend. Daar waar ik gelukkig van wordt fladdert alle kanten op. 

Dit gaat vast nog wel even in mijn gedachten verder. Ik wil dit ook verder uitwerken. Daarbij wil ik niet zweverig worden. Aan de ene kant gewoon doen wat mijn handen tegenkomen. Maar daarmee loop ik ook weer het risico dat ik me dan weer laat leiden door de omstandigheden, door de keuzes die niet ik maak,  maar wat me overkomt. Maar ja dat risico loop je als je niet goed weet waar je wel naar toe wilt. En dat weet ik nou net niet.

Snap je het nog?




1 opmerking: