Ons huishouden verandert.

Ons huishouden verandert. Het aantal bewoners hier verandert. De oudste zoon van manlief is in de zomer al verhuisd. Hij woont nu samen met zijn vriendin in een appartement in het dorp verderop. De tweede zoon van manlief is nu aan het verhuizen. Hij heeft een bestaand appartement gekocht in de nieuwbouwwijk.

Het is wel wat, een jongen van 21, een huis gekocht. Hij is al vroeg aan het werk gegaan, goed verdiend en het geld niet over de balk gesmeten. Hij gaat nu ook samenwonen met zijn meisje.

Dat betekent dat ik mijn toelichting hiernaast aan de linkerkant moet gaan veranderen. We hebben nu twee pubers in huis. Dochter van manlief van 17 en zoon van mij van 16. Mijn dochter van 20 studeert en komt nog wel elk weekend en vakanties naar huis. Zo snel kan je huishouden veranderen. En het blijft nog even veranderen want deze dochter gaat rond de jaarwisseling voor een half jaar in Italie studeren. Zij heeft wat met Italie, of het komt steeds op haar weg: vakantiebaantje in t Italiaanse restaurant hier in de stad, au pair baan vorig jaar zomer in Italie, studentenbaantje in Italiaans restaurant in Groningen en nu dus er voor een half jaar heen. Naar Rome.

Ik ben benieuwd hoe de veranderingen hier in het gezin straks uitwerken. Het is de wet van de groepsdynamica dat als je één persoon uit een groep haalt, de hele groep weer verandert. Iedereen gaat een beetje herschikken.
Voor manlief zal het wel een gemis zijn; Zoonlief was ook zijn collega en aan tafel werd er nog wel eens nagewerkt of nagekaart over het werk. Ook het ochtendritueel voor manlief verandert. Ze hadden samen een bepaalde routine opgebouwd, nu is manlief weer alleen smorgens.
Twee personen uit huis, hoe gaat dat uitwerken op de verbruikscijfers en de huishoudpot? We wachten het af.

De indeling van huis, daar zijn we ook al een beetje mee aan het schuiven. Op de eerste verdieping blijft alles hetzelfde. Het kamertje waar de ketel staat, is weer het kamertje van manlief. De zolderkamer aan de voorkant wordt mijn werkkamer. Daar staat straks mijn strijkplank, naaimachine en alle spulletjes die ik gebruik voor mijn werk en hobby. Wat zal dat fijn zijn om alle hobby en werkspullen bij elkaar te hebben. Nu staat het verspreid door het huis en moet ik soms voor een bol wol achter het schot (op zolder) duiken. Heerlijk om straks niet meer de naaimachine 2 trappen af te (laten) zeulen om even een reparatietje te doen.
We twijfelen nog even wat we doen met de computers. De pc die manlief nu gebruikt op zolder is wel erg traag.  Zullen we de pc uit de woonkamer naar zijn kamer doen en dat ik de laptop anders ga gebruiken? Op de pc op zolder en beneden staat nu nog het XP besturingssysteem. Daar krijg je straks geen ondersteuning of updates meer voor. Dat moet nog omgezet naar Windows 7. Gedoe.

We rommelen dus nog even door, komende weken.

Italië in Zandvoort

Gisteren zijn we naar Italië in Zandvoort geweest. Dat was leuk! Manlief had het gekregen als vaderdagcadeau. Er waren er meer die daar wel heen wilden dus die maakten gelijk van de gelegenheid gebruik om mee te gaan. We gingen met zijn zevenen. We hadden heerlijk "Italiaans"weer erbij. We keken onze ogen uit! Zeker toen er races kwamen en ook die oude Fiatjes 500 voorbij scheurden. Op topsnelheid.

Italië in Zandvoort, dat zijn veel, heel veel Ferrari's, Fiats, Alpha's, Abart's, Lamborgini's, Masserati's en andere Italiaanse auto's. Van heel oud tot supermodern. Zelf ben ik meer van die kleinere nieuwe of kleinere oudere modellen. We gingen met zijn zevenen, ook met 3 vrouwen. Wij vrouwen hebben ons prima vermaakt. Ook wij stonden regelmatig een model auto even wat beter te bekijken of zagen ons al rijden in dat autootje. Nee, ik hoef zelf geen proefrit in een Ferrari.

Wel hebben even gezeten in een Fiat 500L. Manlief is er helemaal weg van.

Ik vind 'm ook erg leuk. Wel in iets minder opzichtige kleuren dan deze hierboven.
Van binnen is die verrassend ruim. Ik vind het alleen jammer dat ik niet ook even op de chauffeursstoel heb gezeten. Had ik ook even kunnen ervaren hoe ik zelf achter het stuur zit. Had ik even moeten doen. Je gaat ook niet zo een twee drie naar de Fiat dealer om er even in te zitten. Ach, we gaan deze auto volgend jaar toch nog niet bestellen, dus dat kan altijd nog. Eerst zullen we toch even moeten wachten tot de eerste nieuwigheid er af is. Deze auto is nieuw voor ons te duur. Wel is het leuk dromen. Dat dromen zal nog wel even aanhouden denk ik. Op de website van Fiat kunnen we "onze" auto helemaal samenstellen. Binnenkort toch eens uitproberen....

Er was ook een hoek ingericht met Italiaanse lifestyle. Italiaanse lekkernijen, kleding, tassen, sieraden en zelfs brood. Dochter heeft er Italiaanse wijn  en een tas gekocht. Zoon heeft er een Fiat - horloge gekocht. Andere zoon keek uit naar een niuewe pet voor zijn verzameling, maar is niet geslaagd. We waren al op weg naar huis toen we de kraam van Lemoncello zagen. Dat is een citroen-likeur. Ik had daar net eergisteren ergens een receptje van gelezen. Waar was dat ook alweer?
Toen heb ik niet de hele groep op willen houden door het te gaan proeven. Het was ook een alcoholpercentage van 20%. Best heftig voor zo'n nooit drinker als ik. Tuurlijk, je krijgt op zo'n dag maar een slokje. Dus dronken zal ik er niet van worden. Maar ik was een beetje benauwd voor een sterke nasmaak. Later bedacht ik dat dit nu wel een mooie kans was om het toch te proeven. De anderen wilden best wel even op mij wachten denk ik. Ik ben ook zo'n muts wat dat betreft. Kun je iets uitproberen en doe ik het niet. De slijter maakt niet even een fles open om mij te laten proeven.

Het was leuk om zo samen op stap te gaan. Voor manlief was het een aangename verrassing te merken dat iedereen het leuk vond om dit soort auto's te bekijken. Ik denk ook wel dat het  brede aanbod goed is. Waren het alleen Ferrari's geweest was ik snel uitgekeken. Nu niemand.

De dag liep echt al ten einde toen wij weer huiswaarts keerden. In onze Ford's. Onderweg zijn we nog ergens gestopt om te eten. Vandaag was het echt een feestje, zo alles bij elkaar.

Erg consuminderig zijn we vandaag niet geweest. We hadden wel wat brood en drinken bij ons, maar geen individuele flesjes. Later op de dag gingen we die toch maar kopen. 3,- per flesje. De grote familiefles hebben we aan het eind van de dag bij de auto leeggedronken want die hadden we niet mee naar binnen genomen. Die kleine flesjes staan dus nu op het boodschappenlijstje, voor tijdens een volgend uitstapje. Bij ons worden die wel steeds hergebruikt, maar in de loop van het schooljaar zijn er behoorlijk wat versleten.

Vaderdag, van het een kwam het ander.

Vaderdag, moederdag.... Je kan het een commerciële bedoening vinden, maar je kan het ook als aanleiding gebruiken om elkaar eens een kleine attentie te geven. Zo vaak komt het er (eerlijk gezegd) meestal niet van. Wij gebruiken het dus wel als aanleiding om elkaar op te zoeken en een attentie te geven.

Kinderen in samengestelde gezinnen hebben altijd eigenlijk een bijzonder iets rond vaderdag en moederdag. Als je er niet woont ga je er vaak even naar toe. Mijn kinderen zijn ook even naar hun vader gefietst om hem op te zoeken voor vaderdag. Nu ze ouder worden en vaste verkering hebben krijgen ze naast vader, stiefvader ook te maken met schoonvader. Als ze straks nog wat ouder zijn, worden ze misschien zelf ook nog vader. Dán heb je het druk op zo'n dag! Ik heb me al voorgenomen dat zodra ze zelf vader of moeder worden, ze dan beter niet meer bij ons komen op de dag zelf. (In overleg natuurlijk) anders hebben ze amper tijd om op hun dag zelf te genieten van hun rol als vader of moeder.

Manlief mocht al een dagje eerder van een vaderdagcadeautje genieten. Hij werd uitgenodigd om bij zijn zoon op het vakantieadres te komen barbequen. Dat was een leuk idee! Het werd ook een hele gezellige middag en avond. De vader van zoons vriendin was er ook. Beide vaders zijn ook collega's en vriend van elkaar.

Het is voor onze beide vaders een pakketje met mannenverzorgingsspul geworden. Eerst had ik gekeken voor de kant en klare pakketjes in de drogisterijen. Daar slaagde ik niet echt, want meestal zit daar dan iets bij in waarvan ik zeker weet dat die vader dat niet gaat gebruiken. Ik heb de pakketjes dus zelf samengesteld. Leuk ingepakt met cadeaufolie, strikje erom en je hebt toch wat leuks te bieden.  Dit jaar had ik niet de energie om origineel te wezen.

Bij zowel mijn ouders als schoonouders kregen we een leuk pakketje gelezen tijdschriften mee. In een van de tijdschriften lazen we dat er binnenkort een Italiëdag in Zandvoort is. Enkele kinderen gingen gelijk smoezen.... Manlief heeft inmiddels de entreekaartjes van hen gekregen. We gaan er met 5 personen heen. Ik vermoed zo dat er nog 1 of 2 aanhaken zodra zij weten dat we erheen gaan. Die 2 zijn nu nog op vakantie. Fiat, Ferrari, Lamborgini, verschillende automerken zullen er staan. Als ik het goed gezien heb is er ook wel wat te beleven voor de vrouwen. Tja, een Fiat 500 vind ik best leuk en wil ik ook wel, maar na 2 Ferrari's heb ik dat wel gezien.

Zo rol je dus van het brengen van de vaderdagcadeautjes naar opa op een origineel idee voor een andere vader.

Veranderingen op komst.

Vorig jaar september is er een kind bij komen wonen in huis. Straks in september gaat er een kind uit huis. Hij heeft zelf een huis gekocht en gaat samenwonen. Hij heeft dan 3 jaar (?) bij ons gewoond. Komende twee weken gaat hij met zijn meisje op vakantie. Kunnen we vast een beetje voorproeven hoe het zal zijn als hij niet meer hier woont. Pa en zoon zijn collega's van elkaar en wordt er aan tafel vaak over het werk gepraat. Vooral zoon kan hier veel over vertellen. Het zal best stil worden.

Een andere zoon  (22) is juist weer erg stil en teruggetrokken bij ons. Het enige wat we van hem zien en horen is dat hij af en toe door de voordeur komt, naar zijn kamer loopt en zijn berg wasgoed. Heel af en toe eet hij mee, maar ook aan tafel laat hij niets van zich horen. Hij praat niet mee aan tafel. Dit is voor ons moeilijk te hanteren. Ondanks zijn stilte, kost ons dit veel energie en zorg. Zijn vader benadert hem regelmatig en probeert hem te polsen, in contakt te komen, maar het lukt niet erg. Wij kunnen hem maar moeilijk bereiken. Gelukkig weten we dat Gods mogelijkheden verder reiken. Maar soms is dat toch ook maar een schrale troost. We willen hem zélf ook bereiken, contakt met hem.
Deze week is wel ons beleid naar hem veranderd. Als hij mee wil eten moet hij het maar melden. Er wordt niet meer standaard op hem gerekend met het eten, want te vaak was hij te laat met afmelden en bleef er weer eten over. Ik telde hem tot nu toe steeds mee met de hoeveelheden. En als het dan steeds overblijft maak je er toch kosten door en het geeft veel irritatie. Deze week heb ik zijn was op zijn kamer gelegd met het briefje zelf wassen. De handleiding hoe je een was moet draaien zit op de machine. Hij heeft hier nog niet op gereageerd en zijn was ligt er nog net zo. We weten  niet wat wijsheid in dit is, maar we leken meer een goedkoop slaapadres dan een thuis. Hoe lang zal hij nog bij ons wonen?

In februari volgend jaar gaat een dochter voor een half jaar naar Rome. Nu komt zij nog elk weekend naar huis. Ook zij brengt altijd een hoop leven met zich mee. Dit weekend is zij voor het eerst sinds lange tijd niet thuis. Ze had in Groningen nog het een en ander te doen. De andere dochter is het weekend bij haar moeder. Een zoon is nu het weekend bij zijn vader.

De veranderingen die op komst zijn zullen ook financiele gevolgen hebben. Maar hoe dat gaat uitpakken kan ik nu nog niet overzien. Minder gas en stroomverbruik, minder etenskosten. Voor het kind dat er in september bij is gekomen ontvangen wij nog steeds geen allimentatie. Straks vervalt ook het kostgeld dat een van de zoons betaalt.  Dus hoe dat tegen elkaar opweegt weet ik nog niet. De meerderjarigen regelen al wel zelf hun zorgverzekering en zo, dus daar heb ik verder geen omkijken naar. Nu is het met zo'n koppel geen vetpot. Het blijft zaak om de dubbeltjes wel 3 x te draaien voor we ze uitgeven. Ik schrijf niet zo vaak meer over hoe ik consuminder of zuinig aan doen. Veel dingen zijn al zo vanzelfsprekend dat ze mij niet meer opvallen. Wasmiddel op? Máák ik even nieuwe. Heel gewoon geworden. Voor mij dan. Helaas blijft het ook nog gewoon dat we maar net uitkomen met ons inkomen. Wanneer breekt de tijd aan dat we iets opzij kunnen leggen voor "later"? Of ook iets extra's kunnen aflossen om tijdens pensioen minder duur te zitten?

Het is nu ongewoon stil in huis. We zijn een weekend alleen thuis. Nou ja, alleen..... Halverwege de zaterdagavond komt er één met 5 vrienden even zijn broek omwisselen. Hij had een korte broek aan en dat bleek een beetje te koud om tot laat te blijven stappen. Laat in de avond, voor ons nacht, wwer gestommel. Dus manlief het bed uit om te kijken wie er in huis waren. Komen er nog 2 jongens even thuis om iets om te ruilen, op te halen of weg te brengen. Zij hadden hun meisje ook bij zich.

Over een uurtje of twee komen er twee lunchen. Manlief is nu een uurtje slaap inhalen. Gisteravond en vanmorgen hebben we de badrand opnieuw gekit. Dat kon het beste in een rustig weekend gebeuren, omdat er dan minder gedouched wordt. Dan kan de kit uitharden. Jammer is alleen dat er niet op de kit staat hoe lang het moet uitharden. Misschien komen we er vanmiddag nog aan toe om even samen te wandelen, of te bidden tijdens het wandelen. Voor fietsen is het weer niet echt lekker; teveel wind.
En zo vliegt je rustige weekend dan toch zo tussen je vingers uit.

Stiefmoeder zijn.

Ik ben moeder en stiefmoeder. Gisteren heb ik moederdag mogen vieren.
Moeder ben ik full-time, al bijna 20 jaar, ook al werk ik daarnaast part-time. Stiefmoeder ook, nu bijna 5 jaar. Manlief en ik kenden elkaar al wel wat langer, maar dit jaar zijn we 5 jaar getrouwd. Pas dan ben je echt stiefmoeder denk ik. Tot dan ben je de vriendin van papa.

Voor de duidelijkheid schrijf ik vandaag wel even heel duidelijk over mijn en zijn kinderen. Meestal doe ik dat niet zo uitgesproken. voor de duidelijkheid nu maar even wel. Anders is het misschien lastig te snappen.

Eén van mijn kinderen (16) woont hier en is er alle dagen. De ander (19) studeert in Groningen en komt elk weekend thuis. Stiefmoeder ben ik ook alle dagen, doordat er ook enkele van zijn kinderen hier zijn gaan wonen.
Twee jongens (22 en 21 jaar) wonen hier. Zijn ondertussen vaak een weekendje bij hun vriendin. Zijn dochter (16) woont sinds september bij ons en gaat af en toe een weekend naar haar moeder. Zijn jongste zoon (18) woont nog in Belgie en komt af en toe hierheen voor een weekendje, of een paar dagen met pa of met broer met de vrachtwagen mee.
Het is hier dus echt een duiventil.

Als moeder en stiefmoeder maak je heel wat mee. Boeken vol kun je er over schrijven. Over het moederen is al eeuwen lang geschreven. Over het stiefmoeder zijn begint nu meer geschreven te worden. Een boek welke ik recent gelezen heb is deze;
Mijn man heeft een kind. Het boek voor stiefmoeders. Door Pauline Schonewille. Uitgeverij Kok.

Echt een aanrader dit boek. Ik herkende er veel in. Merkte ook dat wij ondertussen ook al een tijdje op weg zijn als samengesteld gezin. Het gaat goed. Natuurlijk zijn er ook pijnpunten, maar relativeren helpt (mij) veel. En het herkennen bij anderen.

Toen ons gezin zich ging "samenstellen" waren de kinderen al wat ouder. Een puberleeftijd maakt dingen ingewikkelder, maar ook weer makkelijker. Al lezend waren er veel dingen die ik ook wel aan mijn stiefdochter had willen laten lezen. Gewoon om haar te laten lezen dat de dingen die zij misschien tegenkomt, niet ongewoon of vreemd zijn. Maar ja, dan moet je wel de vertaalslag kunnen maken van stiefmoeder naar stiefdochter. Ik heb het voor de zekerheid nog niet laten lezen.

Er zijn recent een stel boeken uitgekomen over de soms gecompliceerde relatie tussen moeders en dochters. De gecompliceerde relatie als stiefdochter met je stiefmoeder en je eigen moeder is helemaal moeilijk te beschrijven denk ik. Zijn er wel boeken of artikelen voor stiefkinderen?

Ik weet dat er stichtingen zijn, forums op internet voor zowel stiefouders als stiefkinderen, ontmoetingsdagen, maar ik weet niet of ik dat wel wil.  Heb jij daar ervaring mee?

Een boek is meestal wat doordachter geschreven, wat minder heftig. Dus hou ik het voorlopig bij de boeken. Of een enkele bekende die ik ontmoet en daarvan hoor dat ook zij een samengesteld gezin zijn. Dan is het fijn om er over te spreken met elkaar, herkenning zoeken.

Oogstverwachting.

Was ik vorig jaar blij met mijn éne (ja echt!) appeltje aan de boom, nu kijk ik uit naar een vollere oogst. De bloesem belooft zo véél.

De appelboom zit mooi in de bloesem.

 Het kersenboompje.

De eerste besjes van de rode bessenstruik worden ook al zichtbaar. 

Daar moet binnenkort echt al wel een net over. Als ik dan toch bezig ga met een net, dan maar gelijk over het kersenboompje.  Ik heb nieuw net gekocht, heel fijnmazig. In ons oude huis had ik nog van dat zwarte net, met mazen waar achteraf ontdekt regelmatig vogels in vast zaten. Dat wil ik niet weer. Maar ik ben ook weer niet zo'n vogelvriend dat zij mijn oogst mogen hebben.

Vandaag is het Hemelvaartdag. Ik ben wel blij met deze dag rust. Afgelopen dagen drukke dagen gehad.

Dinsdagmorgen een haakochtend voor vrouwen. De eerste van een serie van 4 ochtenden. Daarom was het extra spannend. Vanuit onze kerk willen we activiteiten organiseren waarin we elkaar kunnen ontmoeten, en God in elkaar.  De opkomst van de eerste ochtend was niet groot. Wel hadden we goede ontmoetingen met elkaar en bleken we veel gemeen te hebben; een samengesteld gezin.

Dinsdagmiddag gewerkt. De koersbalvereniging begeleid.  Onverwachts ook woensdagmorgen gewerkt. Er was een kerkdienst in het teken van Hemelvaartdag. Ook heb ik er een gedicht voorgelezen. Het gedicht was geen eigen keuze, maar ik kon me er wel in vinden.

Gistermiddag heb ik ook gewerkt en ook dat was ongewoon voor mij. Meestal staat een van mijn collega's op de woensdagmiddag ingeroosterd. Op woensdagmiddag staat er steevast een zangmiddag op het programma. Nou moet je weten dat ik geregeld te horen krijg dat ik niet kan zingen. Ik weet alleen nooit op hoeveel waarde ik hun woorden moet schatten, maar ook al hebben ze er vermoedelijk ook weinig verstand van, maakt het me toch onzeker. Bij het inzetten gaat dus steevast de microfoon uit! Ik hoop dat ik dit dan wel compenseer in hoe ik de liederen aan elkaar praat of oogcontakt zoek. Playbacken kan ik ondertussen ook als de beste!

Tussen de ochtenddienst en de middagdienst heb ik meestal een te lange pauze. Die heb gebruikt om thuis gauw een pan macaroni te maken. 's avonds moest er iemand vroeg weer weg. 's Avonds was er huiskring bij ons thuis. Gisteravond was ik er de enigste vrouw. Met alleen mannen, die overigens ook niet allemaal even zuiver zingen, is het als enige vrouw ook moeilijk zingen. Dus zo af en toe ook stiekem wat geplaybackt. Niet echt dan, maar wel zo zachtjes gezongen dat ik niet aangewezen kon worden als degene met de verkeerde toonhoogte. Pas rond een uur of 11 lagen we in bed.

Vandaag zijn niet alle kinderen thuis. We maken dus dankbaar gebruik van de rust, want ook manlief had drukke dagen gehad. Veel bedrijven proberen dan toch zoveel mogelijk het werk van 5 dagen in 3 dagen te proppen. In ieder geval toch zoveel mogelijk.

Bij het avondeten waren we met zijn drieën. Gezellig buiten gegeten. Morgen weer wat klusjes en enkele bezoekjes afleggen.

Kun je het wel goed doen als (stief-)moeder van pubers

Soms komt dat zo ineens heel hard aan; "Je trekt hun/ hem/ haar vóór!" Gisteren ook weer zo'n situatie. Ik ben een (stief-) moeder met eigen kinderen en stiefkinderen alle dagen in huis. Ze zijn allemaal puber of jong - volwassene.

1 kind is maandag en dinsdag thuis geweest van school. De leeftijdgenoot voelde zich gisteren, woensdag ook niet fit, maar ging toch naar school. Ik heb gezegd dat als het niet gaat hij naar huis mocht komen. Dat is ook een beetje mijn standaard opvatting; Alleen als het echt zichtbaar niet gaat blijf je thuis. Hij is de hele dag op school gebleven. Na afloop van de dag kwam hij mopperend thuis. Ik zei hem dat t juist goed was dat hij nu geen Z-tje achter zijn naam had staan van ziek. Mooi toch? Toen waren de rapen gaar!
En ik trok de ander voor want die mocht wel thuis blijven en werd verwend met een kopje thee,,,,,en zo ging hij nog even door. En zijn zus was het ook met hem eens want hij had het er ook al eens met haar over gehad......

Via mijn man heb ik ook wel eens te horen gekregen dat zijn kinderen vinden dat de mijne juist voorgetrokken worden. Zijn kinderen voelen zich achtergesteld door de andere manier van communiceren onderling. (denk ik, zo heb ik dat begrepen)

Zo lastig. Want het blijft koorddansen tussen de kinderen. Ga je linksom dan klaagt de linkerhelft, ga je rechtsom dan klaagt de rechter helft. Het is nog zo balanceren, ook al weet ik dat ik rechtdoor op dat koord moet blijven.

 Tuurlijk roepen kinderen in gewone gezinnen dat ook wel eens dat de ander voorgetrokken wordt, of dat het niet eerlijk is, maar als ouder in een samengesteld gezin komt dat anders over. Maar het blijft een hele sterkte troef voor de kinderen, omdat het toch een zwak punt blijft, juist in samengestelde gezinnen. En natuurlijk ga ik geregeld bij mezelf en bij mijn man ten rade om te achterhalen of en in hoeverre de kinderen gelijk hebben. Maar hoe maak je aan hen duidelijk dat er verschillen zijn en die verschillen ook anders aangepakt moeten worden? Dat er dan geen sprake hoeft te zijn van voortrekkerij? Ik heb wel eens gedacht aan een gezinsvergadering of zo, maar durf dat ook weer niet goed aan. Niet om een officiële vergadering in te roepen. Wel hoop ik de gelegenheid te zien of te creëren dat het gesprek hierover "spontaan"ontstaat.

En komend weekend toch mijn dochter eens polsen.

(Dit plaatje van een samengesteld gezin heb ik van internet, eerst opgeslagen en nu hier geplaatst. Nu via de firefox browser. Daarmee lijkt het dus wel te lukken. Raar hoor.)

Kerst 2012

De Kerstdagen zijn al weer voorbij. Wat is dat snel gegaan! Er zijn geluiden die de tweede kerstdag af willen schaffen, maar dat kan helemaal niet; Dan houden we helemaal geen tijd meer over. Nu twee dagen, dan heb je mooi de tijd om tijd samen te zijn. Bij elkaar zijn, dingen samen doen, met elkaar genieten.

In het weekend voor de kerst zijn we naar onze wederzijdse ouders gegaan. Op zaterdag naar ouders van manlief, op zondag naar mijn ouders. We zijn er dan niet op de echte kerstdagen, maar zo heb je wel tijd en aandacht voor elkaar. In een vol huis wordt het al snel vluchtiger en oppervlakkiger.
Op maandag hebben de vrouwen in huis kerstbakjes gemaakt.

Hier wat resultaten;

Ik vind ze erg mooi geworden. En het leukste is dat de enige kosten een blok oasis twv € 0,37 is. En een een wandelingetje door het bosje hiernaast en de tuin. Nou ja, dat is met deze zachte temparaturen ook geen straf. (Wel laarzen aantrekken, want het bos is erg nat.)

Later die dag ging ieder zijns weegs. Dat krijgen we nu natuurlijk steeds meer, de kinderen hebben al te maken met ouders op twee adresssen en nu ze verkering hebben, krijgen ze ook nog eens te maken met "schoonouders" en soms wonen die ook op twee adressen. Dan sjouw je wat af als kind van...

Zo gingen we dus met een kleiner clubje naar de kerstnachtdienst op maandagavond. Mijn zoon, geen trouw kerkganger, is met mij meegeweest naar deze dienst. Manlief bleef tijdens de dienst achter de schermen aan het werk om de chocolademelk op te warmen, krentenbrood snijden en smeren, dus was ik dubbel blij met zijn gezelschap. Dochter zat bij haar verkering. Ik had zelfs nog ander gezelschap tijdens de dienst; van een collega van manlief met zijn vrouw. Dat heeft wel iets bijzonders; zo samen kerst vieren. Normaliter kerken we in verschillende kerken, om vaak toch overeenkomsten bij elkaar te ontdekken.

Eerste Kerstdag was ook een dag van in rust van elkaar genieten. Alleen de jongste zoon was de hele dag thuis. Manlief en hij hebben samen het eten gekookt en zo hadden we met zijn drieën  een kerstdineetje.

De tweede kerstdag was van heel andere orde. gourmetten met iedereen, totaal 11 personen. 8 van onszelf en 3 verkeringen. De woonkamer moest wel "ietsjes" verbouwd worden om iedereen een plaatsje te geven.

Ik was al de hele week druk geweest met de planning, voorbereidingen en inkopen. Maar ja als je er zo mee bezig bent heb je er ook de voorpret van. Het is een gezellige avond geworden. Er was op kerstavond toch nog even schik en schrik omdat de vaatwastabletten nergens meer te vinden waren. Zouden ze dan  toch opgeraakt zijn? Schik, want manlief lijkt het nog steeds beter om sámen de afwas te doen en dan al afwassend over van alles en nog wat te praten. Schrik bij de kinderen omdat zij die berg afwas niet zagen zitten. De tabletten zijn boven water gekomen dus de vaatwasser heeft overuren gedraaid.

Vandaag was een dreuteldagje. Iedereen kon een beetje doen waar hij zin in had. Zelf heb ik een poging gedaan de berg was weg te werken (zonder succes).

Uitslapen, douchen, gamen of bijkomen. Manlief en dochter hadden het wat zwaarder vandaag. Dochter is vannacht ziek geworden want er is wat verkeerd gevallen met eten. Manlief omdat hij gisteravond op een verkeerde stoel heeft gezeten en zich nu amper kan bewegen. Het is in zijn rug geschoten.

En dat terwijl er voor vanavond ook iets leuks op het programma staat. Met ons gezin en het gezin van de eerder genoemde collega gaan we vanavond bowlen. Want naast dat beide mannen collega's en vrienden zijn, hebben hun kinderen verkering met elkaar.

Eerst komt iedereen hier eten en vertekken we later hiervandaan naar de bowlingbaan. We doen het een beetje op zijn amerikaans, ieder neemt iets mee om te eten. De tafels zijn zo blijven staan van gisteren. Bowlen, net iets wat manlief graag doet en uitgerekend nu kan hij niet op of neer. Zelfs zijn sokken krijgt hij niet zelf aan. Dat wordt dus een paardagen gedwongen rust denk ik.

Maar of het hem ook rust geeft? Ik betwijfel het.

Ik wil de Kerst niet afsluiten met een internetplaatje over rugpijn. Dus hier nog een mooie sfeerfoto uit eigen huis.



Linnengoed

Je gaat op je 18e op jezelf wonen en koopt zo zoetjesaan je linnengoed bij elkaar. Jaren gaan voorbij. Je trouwt en krijgt  2 kinderen. Je linnenvoorraad wordt groter en intensief gebruikt. Dan gaat er iets mis in je leven en je hebt van de ene dag op de andere dag niet meer dan 2 grote reistassen met wat kleding en documenten. En een logeeradres. Je verhuist van dat logeeradres naar een stacaravan en hebt weer eigen linnengoed nodig, maar je hebt geen geld binnen je bereik. Vrienden en familie komen aan met van alles en nog wat, waaronder linnengoed. Dankbaar neem je alle spullen aan.

Intussen zijn we jaren verder en zijn alle omstandigehden ten goede gekeerd en ik voel me zeer gezegend! De gezinsgrootte is meer dan verdubbeld, en zo ook mijn linnenvoorraad. Zijn kinderen hadden elk een eigen dekbedhoes en hebben die meegenomen hiernaartoe.  Ook manlief had veel (gekregen) linnengoed. Handdoeken uit zijn militaire dienst worden hier nog volop gebruikt.  Kwaliteitsspul was dat.

Toen we trouwden hebben we weggedaan wat echt erg versleten was en het andere linnengoed kwam bij elkaar. Het linnengoed uit de caravantijd ben ik gewoon blijven gebruiken. Maar nu moet ik er echt aan geloven; Nieuw linnegoed kopen. Er zijn dekbedhoezen en hoeslakens waar spontaan gaten in vallen, handdoeken waar de doorheen kunt kijken en theedoeken die niet meer afdrogen. En zeg nou zelf, als je een wolwassen kerel wordt, wil je toch ook geen kinderdekbedhoes meer op je bed? Een K3 dekbedhoes had ik al veel eerder weggegeven. Ik ben al eens wezen kijken naar dekbedhoezen, want ik wil er toch geen kapitalen aan uitgeven. Vandaag wonen de jongens hier nog en "morgen" zijn ze uit huis.

En uitgerekend nu ik naar leuke, stoere dekbedhoezen op zoek ben, zie je ze nergens. Ja, tweepersoons of flanellen dekbedhoezen, en die zoek ik niet.

Gewoon verder rustig afwachten. Er komt vanzelf wel weer eens een moment dat er ergens een opruiming of aanbieding is van linnengoed. Ik ga maar vast wat sparen, zodat ik ook mijn slag kan slaan als de aanbieding daar is. En dan wordt het moeilijk; Welke kleuren ga ik kiezen voor de handdoeken voor de badkamer?

Tuttelochtendje gehad op school.

Gistermorgen had ik een tutteldagje. Een dochter hier in huis doet de VMBO opleiding uiterlijke verzorging. Ze is in september ingestroomd in deze opleiding. Vanmorgen mochten de moeders (ook stiefmoeders of oma's) model zijn. Wij hadden gekozen voor een salonbehandeling van het gezicht en manicure. De manicure had ze thuis al eens op me geoefend, dus daarvan wist ik wat me te wachten stond. Maar ik ben nog nooit in een schoonheidssalon geweest. Ik verwacht ook niet er ooit echt als betalende klant te gaan komen, maar oefenmodel zijn bleek wel leuk.

Zowiezo is het wel leuk, omdat je zo ook eens een school binnenstapt op gewone daagse momenten. Op een middelbare school heb je toch snel minder contakt met de school. Het contakt met een enkele leerkracht kan wel intensief zijn, maar in vergelijking met een basisschool is er toch een groot verschil. Je bent anders nodig, dus minder vaak tijdens de lessen. Op de middelbare school hebben ze geen mee-fietsmoeders, knutselmoeders of overblijfmoeders meer nodig.

Vanmorgen werden de moeders als echte klanten behandeld. Nou ja, dat was de bedoeling.... Maar heel af en toe hoorde ik nog wel eens hier of daar een "maaam!" Dan deed moeder niet helemaal wat er van haar verwacht werd door dochterlief.  Wel grappig. Of tijdens de manicure ging een van de "collega's" naar het toilet, om luid gillend weer de salon in te rennen want er zat een spin op het toilet.
Deze dochter en ik hebben natuurlijk al een heel andere relatie dus ga je al anders met elkaar om. Zal zij niet gaan gillen omdat ik me niet zo gedraag als verwacht. Zij is al helemaal geen giller. Thuis dan. Ik weet niet hoe ze op school is. Dat schijnt wel eens anders te zijn dan thuis, heb ik ook de bij andere kinderen gemerkt.

Het was leuk, en goed om zo iets samen te doen. Je bent dan echt met zijn twee-en bezig.
Je werd ontvangen met koffie en een plak cake. Dan eerst de salonbehandeling. Ingepakt worden op zo'n salonstoel om het niet koud te krijgen. Gezichtsreiniging, een zuiverend maskertje, warme handdoeken op je gezicht, heerlijk. Hoe duur zou zo'n behandeling in het echt zijn?
Daarna een korte pauze met weer een bakje koffie. (de plakjes cake waren intussen al lang verdwenen.)
Voor de manicure moesten we eigenlijk wachten tot er een tafeltje vrij was. Hebben we niet gedaan. We hebben er gewoon een tafeltje bij gezet. Ging goed. Er waren niet zoveel kleurtjes nagellak, omdat de meeste klerutjes echt voor die jonge meiden waren; knalgeel, gifgroen, hemelsblauw. Er waren enkele andere kleurtjes, één vond ik echt een ouwe wijvenkleurtje. Dat zei ik ook zo tegen mijn manicure. Maar ja, bij gebrek aan beter hebben we die er toch maar op gedaan. Toen merkte ik dat ik er echt geen sjoege van heb, want eenmaal op mijn nagels zag het er heel anders uit en nog mooi ook. Ik laat t dus zitten zolang het mooi blijft. Maar ik vraag het niet voor sinterklaas. Dan blijft het toch ongebruikt in de kast staan. Ik ben daar geen type voor. De nagellak van mijn trouwen staat er ook nog net zo. Eén keertje erna nog gebruikt.

Als er weer eens modellen gevraagd worden voor zoiets, mag ze me best weer vragen. maar dan moet ik achteraan sluiten, de andere dochter gaat dan eerst gevraagd worden. En misschien woont haar eigen moeder dan ook meer in de buurt, die wil misschien ook wel zo verwend worden.

de kaasschaafmethode

In deze tijd van economische crisisberichten denk je waarschijnlijk gelijk over een bezuinigingsmanier. Maar deze keer bedoel ik het heel letterlijk; de kaasschaafmethode.

Bij het samenvoegen van 2 gezinnen voeg je 2 gezinsculturen samen. Dit uit zich in veel verschillende dingen; verschil in  temperamenten, wijze van communicatie, wijze van verjaar- en feest-dagen vieren en ga zo maar even door. Maar soms zit t ook in hele kleine dingen; De manier waarop je je kaas van het blok afsnijdt. T is haast te gek om er een stukje over te schrijven, maar ik doe t toch.
Je kunt dus kaas afnijden van het grote vlak, of van het korte vlak. Snij je de kaas af van het grote vlak, dan hou je op het eind een grote plak over; lekker dikke kaas op brood. Smullen maar.

Snij je de kaas van de korte kant af, dan hou je minder te snoepen over, minder "verlies" van kaas. Maar ben je eerst een tijdje bezig met reepjes kaas snijden. Is niet fijn als je even snel kaas wilt pakken.

Het is als met zoveel dingen een mengelmoes geworden. Het kan allebei, maar als het blok smaller is geworden moeten ze de kaas wel op de smalste kant snijden om "verlies"van kaas te beperken. die kaas gaat natuurlijk niet echt verloren en verwijnt ook wel in een of andere mond, maar t hoort op brood. (Of geraspt op t eten.)

En zo heeft deze letterlijke uitwerking van de kaasschaafmethode dus toch weer met economie te maken.

Gezinsuitbreiding, en ook weer niet.

We krijgen gezinsuitbreiding, en ook weer niet.

Ons samengestelde gezin telt 6 kinderen. Niet allemaal wonen ze bij ons. Ik schreef al eerder dat ik een kamer aan het leegruimen ben. Er komt er 1 hier bij wonen. Normaal vier je gezinsuitbreiding met beschuit met muisjes, maar dat is voor baby's. Deze baby is een babe, een meid van bijna 16.

Deze babe komt vrijdag, met de vrachtwagen van pa mee. Pa heeft een rittenruil van een collega gekregen zodat hij dicht bij haar in de buurt moest wezen en zo haar spullen mee kan nemen. Want ja er komt een fiets mee, een ladenkastje en, als ik denk aan de dame die hier vorig jaar op kamers is gaan wonen, zal er ook veel spulletjes en kleding mee komen.

Straks wonen 4 kinderen bij ons en 2 op zichzelf. 2 van hen die hier wonen zijn al wel volwassen, maar in het blijven toch zijn en mijn  kinderen. (Soms twijfel ik wel eens, hoe schrijf of praat je over je kinderen als die al volwassen zijn? Dan denk ik ook maar aan de ouderen op mijn werk; zij hebben het ook over hun kinderen, kinderen die soms al 60 jaar zijn.)
1 kind die al wat langer op zichzelf woont, woont in het noorden van Nederland, de ander begint hiermee in Noord België. Wij zelf wonen in het midden van het land.

We vinden het fijn dat ze bij ons komt  wonen, maar vier je dat? Dat kan je toch niet maken tegenover de moeder? Het lijkt me voor moeder al moeilijk genoeg. Het is toch heel anders dan dat een kind op zichzelf gaat wonen. Nu gaat een kind bij je ex wonen, lijkt me toch anders te liggen, gevoeliger.
En aan de andere kant wil je het kind een soort welkom geven. Hoe pak je zoiets aan?

Er zal best weer wat veranderen in huize Dubbelop. Dat is de "wet" van de groepsdynamica; Eén persoon er bij of er uit, verandert de hele groep. De wisselwerking onderling verandert. Misschien veranderen er wel huisregels, huistaken. Er groeien ook dingen; de hoeveelheid te schillen aardappels, de berg was. Weer een meid in huis, niet alleen maar mannen. Levert ook gelijk weer hele andere gespreksonderwerpen op. Leuk.

Respect betonen aan je man.

Gisteren heb ik ergens wat steekwoorden gelezen uit een stukje. Vraag me niet waar, want dat weet ik niet meer. Ik heb niet eens de hele tekst gelezen, enkel wat steekwoorden uit die tekst.  Het ging over een bijbeltekst; Mannen hebt uw vrouw lief en vrouwen betoon respect aan uw man. (Dit staat in Efezen 5.) Enkele uren later merkte ik dat ik daar in mijn hoofd mee aan het stoeien was. als ik morgen een blogje zou schrijven over heb respect voor je man, om uit te leggen hoe je dat doet, wat zou daar dan in komen te staan? Oef!

Respect betonen, hoe kun je dat doen? Hoe doe ik dat? Van mijn man had ik al veel eerder begrepen dat hij dat merkt dat ik dat doe, maar hoe dan? Hem t gevraagd; "Nou dat gaat vanzelf." O.
Dan stoeit dat in mijnhoofd nog wel even door. Hoe laat ik zien dat ik hem respecteer? Ik was toen in mijn hoofd bezig met een soort lijstje van 1, 2, 3, Maar dat bleek moeilijker dan gedacht.

Toen maar eens van een andere kant bekeken; Wat niet te doen?
Hem niet op een verjaardagsfeestje (of zoiets) plagen, uitlachen, belachelijk maken om zijn iets niet kunnen of om een foutje die hij gemaakt heeft.
Hem niet steeds op het hart drukken dat jij dat veel beter aan zou pakken dan dat hij gedaan heeft.
Hem niet steeds er op wijzen dat zijn vriend/ collega/ buurman wél genoeg aan sport doet, of de vuilnis buiten zet. (Grammaticaal kloppen deze zinnen misschien niet helemaal, maar ik laat ze toch zo staan.)

Maar goed, al broedend op respect betonen kwam er ook wel wat bij mij naar boven hoor.
Ik denk dat een van de belangrijkste dingen is ECHT luisteren naar wat hij te vertellen heeft. (En er niet gelijk achteraan of overheen ratelen wat jij anders of beter zou doen.)
Achter zijn beslissingen staan en hem daarin steunen. Dat wil niet zeggen dat je altijd maar ja en amen op zijn beslissingen moet zeggen. Dat is zeker ook foute boel! Gezinszaken bespreek je samen.
Je waardering tonen, benoemen, voor wie hij is en wat hij doet.

Nog weer enkele uurtjes later heb t ik manlief maar eens nagevraagd; Toen ik je pas kende, gaf je aan te merken dat ik je respecteerde, hoe merkte je dat? Ja, zegt hij lachend, mooi is dat, ben ik straks jouw stukje aan het uitwerken! Hij benoemde wel ook als eerste het echt luisteren.

Nog een grappige annecdote; Manlief weet dat ik dit stukje ga schrijven. Stapte dus snachts het bed uit en keek eens in het puzzelwoordenboek naar respect; aanzien, achting, eerbetoon,eerbied, ontzag,waardigheid.

Al deze dingen zo nog eens doorlezend lijkt het op lijstjes; als je dit doet dan toon je respect. Maar het is veel méér. Het gaat veel dieper. Het tonen van respect is een basishouding, een grondhouding. Alleen dan komt het uit jezelf en is het geen aangeleerd maniertje of systeem. Ook al heb je het soms wel even nodig om te bidden om een beetje hulp bij het respecteren. Soms is het respeceren eerst een keuze die je met je wil maakt, om vervolgens te merken dat je vanuit je hart hem respecteeert.

Betaling geweigerd.

Een paar dagen geleden is een betalingsopdracht geweigerd wegens onvoldoende saldo op de rekening.

T gekke is dat ik daardoor geen boodschappen ben gaan doen. En volgens de rekening kan dat eigenlijk best. Het feit dat je die ene grote rekening niet kunt betalen, betekent niet dat je geen 20,- kunt uitgeven voor boodschappen. Maar goed, geen boodschappen gedaan dus.

Geeft niet, ik lijk in 1 ding wel op mijn moeder; een flinke voorraad in huis hebben. Dat wil niet zeggen dat alles in de koelkast staat, maar er is wel veel in huis, in de trapkast of de kast in de schuur. En dan nog het kastje vol gevulde tupperwarebussen.

Dus in het afgelopen weekend twee broden gebakken; een gewone en een gevulde. Met rozijnen, abrikozen, walnoten en hazelnoten. Heerlijk. Zelf chocoladevla gemaakt.

En de warme maaltijden van wat er in huis is. Allemaal gelukt en naar volle tevredenheid van de gezinsleden. Onverwachts je tegoeddoen aan kipvleugeltjes, dat wil wel!

Blijf ik nog even doen denk ik; koken uit voorraad. Ik wil ook niet dat de voorraad te oud gaat worden. Dat is een groot gevaar van een grote voorraad hebben. In sommige dingen is er flinke doorstroming en krijgt het geen kans om oud te worden, maar andere dingen lopen die kans wel.

Intussen is er weer inkomen geweest en die grotere betaalopdracht toch gedaan. Voelt wel beter.

Er zijn ook wel flinke veranderingen geweest sinds de jaarwisseling; minder maandelijks belastingteruggaaf, want die is door de koop van het huis altijd het eerste jaar hoger. Manlief maakt minder overuren. Zelf werk ik nu het minimum aantal uren van het contrakt, dus ook minder inkomen. Sinds dochter 18 werd geen allimentatie meer voor dochter, maar kan ik bijdragen aan haar levensonderhoud omdat ze op kamers woont in Groningen. Toeslagen zijn omlaag gegaan. Dus het is gewoon even omschakelen, maar ik klaag niet.

Maar dat is niet eerlijk!

Maar dat is niet eerlijk! Een kind roept dat wel eens. Als hij een kleuter is, als puber en soms zelfs als volwassene vindt je iets niet eerlijk.
Je grotere broer of zus mag later naar bed dan jij, krijgt al wel zakgeld.
Je broer of zus krijgt wel een nieuwe broek, jij vergeet even dat jij net vorige week nieuwe schoenen kreeg. Je collega lijkt wel voorgetrokken te worden bij je werkgever, krijgt een speciale behandeling. Niet eerlijk.

Als je kleuter, in een gewoon gezin, zoiets roept dan ben je meestal vrij snel zeker van je handelen en weet je of iets wel of niet eerlijk is verlopen. Weet je waarom je zo handelt en het voor het kind oneerlijk lijkt. Natuurlijk ga je wel eens bij jezelf te rade of je kleuter misschien toch gelijk had, maar wordt je niet echt onzeker van je handelen.
Is je kind een puber, dan kan het zijn dat je er iets langer over na moet denken, maar kom je er vroeg of laat wel uit voor jezelf. Dan kan het natuurlijk nog best zijn dat je puber het daar helemaal niet mee eens is en nog heel lang door blijft schoppen tegen jouw standpunt. En natuurlijk kan je daar best onzeker van worden. Soms moet je ronduit toegeven dat je fout zat, soms moet dat na enig wikken en wegen. Andere keren ben je gewoon zeker van je handelen.

Ben je ouder in een samengesteld gezin, dan is dat allemaal heel anders.

In ons gezin hebben we alleen maar pubers, geen kleuters meer. De jongste hier is net 15, de oudste is 21. Ook pubers roepen soms al dan niet luidkeels dat iets niet eerlijk is. Of ze laten het via een omweg, of via een broer of zus weten, dat ze iets niet eerlijk vinden. En dan ben je als ouder heel wat minder zeker van je handelen. Het maakt dan niet uit of je eigen kind het uit of het kind van je partner. Je eigen kind ken je wel van baby af aan, dus weet je of het de aard van het kind is; Er zijn nou eenmaal kinderen die zich snel tekort gedaan voelen, of dat juis alle alarmbellen gaan rinkelen bij je omdat dit kind zich hier normaal nooit over opwindt. Je kent het kind. Maar ook al ken je je kind van haver tot gort, toch kan je nu flink onzeker worden van eventuele opmerkingen van je kind. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer. Misschien trek je een ander kind nu wel voor? Je twijfelt veel meer aan je eigen handelen.

Als het kind van je partner zoiets uit, is soms de manier van het uiten al zo heel anders dan je gewend bent. Duurt het soms even voor je doorkrijgt wat er aan scheelt. Als je dan doorkrijgt hoe de vork in de steel zit, zijn  er soms al zo veel andere dingen gebeurd dat je twijfelt of je er nog op terug moet komen ja of nee. Soms weet ik pas iets als het kind al weer weg is voor korte of langere tijd.

Of de klacht nu van links of van rechts komt; het kan je flink onzeker maken.
Eerst moet je dan voor jezelf weten of er grond is voor hun klacht. Was het oneerlijk? Was ik inconsequent? Hanteerde ik verschillende regels? Of een regel op verschillende manieren?
Zal ik uitleg geven van mijn handelen? Willen ze die uitleg wel?
Moet ik alle regels heel strikt op een dezelfde manier hanteren? Wil ik dat wel? Elk kind is tenslotte ook verschillend, vraagt toch ook weer om een eigen unieke aanpak. Geef je hem zijn eigen, unieke aanpak, dan kan de ander zich daar weer iets van gaan aantrekken. En zo blijf je bezig.

Nu zitten we nog midden in dit proces en worden we er soms horendol en doodmoe van. Hoe zouden de kinderen later, als ze zelf vader of moeder zijn, hier over denken?

zonnige zondag

Het is al weer dinsdag. Wat gaat de tijd snel. Toch wil ik nog even wat beelden laten zien  van onze zondag. We zijn onverwachts een dag er op uit geweest. Manlief en ik.
Er zijn wat dingen die we moesten bespreken met zijn tweeën. Met alleen maar grote kinderen inhuis zijn we te weinig echt met zijn tweeën, zonder kans op inloop door de kinderen. Ja, je kunt op de slaapkamer gaan zitten, maar dat werkt niet echt.
Manlief stelde voor om op tijd op te staan en er op uit te gaan. Ik moest maar warme kleren meenemen en mijn makkelijke stappers. Ik zou later wel merken wat hij me wilde laten zien. Hij wist wel een mooie plek. Wat fijn dat ik een man heb die zulke iniatieven neemt. Hou ik wel van.

Waar we geweest zijn? Hier.

                                                                         en hier

en hier

                                                                        en hier

Ze noemen dit prachtige stukje van Nederland: Noord Holland. Met zijn duinen, bollenvelden en molens. En op zondag hadden we ook nog eens de hele dag zonnig weer. Lekker bovenop een duin met elkaar in gesprek. Fijn was dat. Moeten, nee, willen we vaker doen. Samen in de natuur stille tijd nemen met God en elkaar.

Samengesteld gezin

Ik heb er nog niet veel over geschreven; ons samengestelde gezin.

Dat schrijft ook heel anders dan dat je over  een boswandeling met de hond schrijft. Dit ligt toch wat gevoeliger. Als eerste natuurlijk de gezinsleden zelf; Zeker als jongvolwassene of puber wil je niet dat er over je "gekletst wordt".  Maar ook anderen wil je niet (onbedoeld) voor het hoofd stoten. En juist in een samengesteld gezin is het regelmatig koorddansen. Proberen de balans te behouden, die soms toch verliezen, weer opzoeken en weer zien vast te houden.

Soms lukt dat op eigen kracht, soms ook niet. Dan worstelen we als ouders door totdat we moe en uitgeput bij God aankloppen. Om daar dan te ontdekken dat Hij al lang klaarstaat om zijn rust te bieden en we op Hem kunnen vertrouwen. Ja wij pakken het als ouders niet altijd even goed aan; we piekeren er dan heel wat af, maken ons zorgen over dingen die we niet eens zelf kunnen veranderen. We hebben pas weer zo'n moment gehad, midden in de nacht, dat we weer mochten ervaren dat God zoeken rust brengt. Ik geef ook gelijk toe dat ik op een gegeven moment had dat ik vond dat ik nu wel weer rustig genoeg was en wel weer kon slapen. God liet toen merken zoiets als "Blijf nog even bij Mij, er is nog wat." Niet lang daarna merkte ik dat mijn hart volliep vol dankbaarheid, dankbaarheid voor Gods nabijheid en liefde voor ons. En met een hart en hoofd vol van dank gaat toch heel anders slapen dan een rustig maar vermoeid hoofd. Ook de volgende dag merkten we ontspanning. Zelfs op terreinen waar we die nacht (en dagen ervoor) niet over gedacht en gesproken hadden.

Ik weet wel dat voorgaand stukje voor sommige lezers heel vaag  zal overkomen, misschien zelfs zweverig. Stoor je er dan niet aan, en als je vragen hebt weet je me te vinden.


Verschillende temperamenten.
2 Gezinnen samenvoegen in een huis is gelijk aan 2 landen laten samenwonen als 1 land. Ook al spreken de verschillende landen dezelfde taal, er zijn grote en subtiele verschillen.
Een groot verschil in ons huis is het verschil in temperament. De ene kant is heel introvert, zal bij conflicten eerder kiezen om dit wat te laten sudderen, zo hopend dat het overgaat. Kiezen misschien ook wat eerder voor een compromis, of het stille protest.
De andere kant knettert als men het er niet mee eens is. Verbaal zijn dezen ook vrij sterk en gaat het er, ook tijdens het eten soms heftig aan toe. Al knetterend komen zij dan tot een compromis, of knetteren nog een tijdje na.
(En nu hoop ik dat ik in deze korte beschrijving van deze tegenstellingen objectief ben gebleven   ;-) .)

Het blijft dus voorzichtig koorddansen, balanceren. Het blijft  en is nog steeds een kunst om de knetteraars niet de hele boel te laten overschreeuwen, waardoor de introverten  in hun schulp kruipen, maar ook om de mokkers niet de hele sfeer te laten beinvloeden door hun houding.

Gelukkig, Goddank, is er doorgaans een gezonde ontspannen sfeer en mogen we ook van elkaar genieten; samen een spelletje rummicub aan tafel, elkaar uitdagen met wordfeut (een scrabbelspel via internet),  elkaar om hulp vragen met de computer,  . . . .

of met elkaar een krans maken voor de vogels;

In this home

Deze glasplaat staat bij ons in het keukenraam. Eigenlijk wordt t verkocht als snijplank, maar ik heb 'm gevraagd en gekregen omdat mij de tekst en de betekenis ervan erg aansprak. Nu is niet iedereen goed thuis in het engels, dus hier een zo goed mogelijke vertaling.

In dit huis
geloven we in samen vieren -
intens leven, vaak lachend en altijd liefhebbend.
We geloven dat we samengebracht zijn
om elkaar te steunen en voor elkaar te zorgen.
We geloven in elkaar, en deze familie.
In dit huis.

Hoewel we in dit huis ook wel eens boos zijn op elkaar en we de anders soms wel achter het behang willen plakken, zijn we er wel van overtuigd dat we (door God) zijn samengebracht om elkaar lief te hebben, te steunen en voor elkaar te zorgen. Niet iedereen kan ons keukenraam zien en ik wilde jullie deze "tegel" echt even laten zien.

Meer ga ik nu niet schrijven, de zon is er nu en de eerste bramen zijn rijp, dus wil ik gaan bramen plukken. Zeker nu de anderen toch nog slapen.

Moederdag en Vaderdag

Bij een verjaardag van een gezinslid heb ik de kinderen altijd zoveel mogelijk gestimuleerd dat je zelf gaat kijken voor een cadeautje voor je broer of zus als hij/zij jarig is. Het hoeft niet duur te zijn (liever niet zelfs) maar ik vindt het altijd wel belangrijk dat je zelf de moeite neemt om iets uit te zoeken waarvan je denkt dat de ander mooi zal vinden. Ik hoop zo dat ze de waarde van iets geven ontdekken. Je mag ook zelf iets voor de jarige maken, maar je moet even je best ervoor doen. Dit gaat dan op voor een verjaardag, maar ook voor vaderdag en moederdag.
Moeder meenemen op een speurfietstocht die je zelf hebt uitgezet, en lekkers voor onderweg hebt meegenomen is ook een geschenk. Zo heeft mijn dochter mij eens verrast.

Dan trouw je opnieuw en krijg je er grotere kinderen bij, die daar heel andere gewoontes op na hebben gehouden. En dan is het toch even zoeken naar hoe je daar mee omgaat. Want vaderdag en moederdag zijn dan commerciele successen geworden; het hoeft niet commercieel ingevuld te worden. Een ontbijt op bed is al een feest. (voor mij dan)

Bij ons gezin werd zo vaderdag en moederdag toch zoveel mogelijk in ere gehouden. Nu ben je op zo'n dag wel en niet "moeder". Nu komt vaderdag er bijna aan. Ik stimuleer mijn kinderen om die dag toch even naar papa toe te gaan, hij is hun papa. Maar ik denk dat ze het wel leuk vinden om ook hun stiefvader die dag een beetje te verwennen.
Nu heb ik 2 stiefzoons in huis, die niet zo gewend zijn om zelf achter cadeautjes aan te gaan. Niet voor verjaardag, moederdag of vaderdag. Toen het moederdag was heb ik wel geprobeerd de jongens naar hun moeder te laten gaan, of ze een kaart te laten sturen. Dit is niet zo gelukt. Vaderdag komt eraan en ze wonen bij hun vader. Aan de ene kant wil ik ze niet achter de vodden zitten om voor hun pa op zoek te gaan naar iets leuks, ze mogen hun eigen gewoonten aanhouden als ze dat willen, maar aan de andere kant denk ik dat het goed is om kromme situaties te voorkomen dat manlief van stiefkinderen wel krijgt en niet van eigen kinderen. Ik ga ze dus nog wel even helpen herinneren dat het eraan komt, ze misschien nog wel suggesties aandraag, maar ik laat het hun keuze.
En, misschien komen zijn andere twee kinderen ook nog wel voor vaderdag langs?

Ik weet t , ik heb t er helemaal nog niet over gehad dat Manlief en ik ook elk nog een eigen vader hebben, die ook graag een bezoekje willen. Kunnen ze geen 36 uren in een dag stoppen?