De zegeningen van even ziek zijn.

Ik heb al eens geschreven hoe het met manlief is en waarom hij nu thuis is. Hij heeft nog veel pijn en kan zijn been nog niet belasten. Zijn been ziet nu helemaal blauw, geel en paars. Oók onder zijn knie, tot zelfs zijn enkels.
Ik heb ook al geschreven wat de financiële gevolgen daarvan kunnen zijn.
Aan mensen die bij ons op bezoek zijn geweest hebben we ook de zegeningen die we nu ervaren verteld. Hier heb ik dat nog niet zo uitdrukkelijk gedaan. En dat terwijl die al niet meer op 1 hand te tellen zijn.

 - Manlief is uit de vrachtwagen gevallen en zijn kniebanden zijn beschadigd. En toch voelt hij zich beschermd tijdens die val. Hij is met zijn hoofd rakelings langs de zijlader (een soort heftruck) gegaan. Had hij die geraakt, dan was zijn verhaal heel anders afgelopen. Misschien wel definitief afgelopen.
 - Tijdens het wachten in het Vlaamse ziekenhuis heeft hij prettige gesprekjes gehad met andere patiënten.
 - Hij is opgehaald uit België door zijn werkgever. Dit heeft ook heel prettige en goede  hernieuwde gesprekken opgeleverd. Door vergroting in het bedrijf waren deze contakten verwaterd.
 - De maandagmorgen dat ik naar Dusseldorf moest, heeft hij uitgebreid samen met zijn dochter ontbeten op bed. Een feestje voor hen allebei. Later op de ochtend gezellig beneden koffie gedronken met mijn zoon. Echt van die eén op eén momenten, die ze eigenlijk veel te weinig hebben.
Dochter is later van de week ook even kort bij ons aangeschoven bij het ontbijt. Veel meer sámenmomentjes dus. Lekker weer even tegen pa aanhangen.
 - Manlief en ik zijn nu hele dagen samen. Elke morgen samen ontbijten op bed. Samen lunchen. En we zien veel van elkaar. Ik ben veel rommeliger in het huishouden dan manlief en toch gaat het goed samen. We zijn nu ook meer op elkaar aangewezen omdat ik hem moest helpen met simpele dingen als rug wassen, sokken aantrekken of voeten wassen. (Is intussen niet zo heel hard meer nodig...hij wordt er al handiger in).
En we beseffen natuurlijk dat dit tijdelijk is. En dit te weten is ook een zegening.
 - Eerst vond ik t maar niks dat ik zo weinig ingeroosterd was voor februari. Nu weet ik dat het zo moest zijn; Nu kon ik veel thuis zijn. Morgen ga wel weer beginnen op t werk. Bijna 2 weken thuis geweest.

In de titel heb ik het woord EVEN er wel tussen gezet. Als je heel lang ziek bent of de rest van je leven, dan beleef je sommige dingen weer heel anders. Wij beleven dit zo vanuit het besef dat t voor even is. Dat even duurt misschien wel wéken, maar is naar verwachting niet definitief. We gaan uit van volledig herstel. 

Dit stukje had ik enkele dagen geleden al geschreven om het te gaan plaatsen. Toen werd ik zelf snipverkouden. Had ik mijn hoofd er niet naar staan om te schrijven of ook maar iets meer te doen dan t hoognodige.

Gisteravond ging het wel weer een beetje en konden we gelukkig toch doen wat we beloofd hadden; Zoon zijn verjaardagscadeau geven. Hij is dinsdag 18 geworden. Hij had geen concreet verlanglijstje, en geld vond hij maar zo - zo. Dus leek t hem leuk om  naar het restaurant hier om de hoek te gaan. Konden we lopend (met rolstoel) naar toe. Dochter had andere afspraken en is niet mee geweest. Ze wilde met haar broer kijken voor een laptop, maar is hiervoor niet geslaagd. Verder zoeken dus.
Vanmiddag ben ik toch nog weer even terug gegaan naar mijn bed. Ik hoop morgen wel fit genoeg te zijn voor morgen; Eerst om 10.00 uur in het ziekenhuis de uitslag van de MRI scan. Dan om half 2 een overleg over mijn arbeidscontract en aansluitend werken tot ongeveer 9 uur s'avonds.