Knie vervolg

Nu alweer enkele dagen geleden hebben we de uitslag gekregen van de MRI scan. Die viel toch wel flink tegen. Om met het minste te beginnen; er zit nog steeds vocht in de knie. Beide meniscussen zijn beschadigd, de één meer dan de ander. Maar dit kan zich nog spontaan herstellen. De voorste kruisband is zoiets als verdwenen. Die zorgt voor stabiliteit in de knie en voorkomt het doorschieten van je knie. De spieren in het been moeten nu het werk gaan overnemen. Over nu 1,5 week kunnen we een brace ophalen om de knie de stabiliteit te geven om weer meer te kunnen bewegen. Ondertussen moesten we maar op zoek naar een goeie fysiotherapeut die zich heeft gespecialiseerd in kniebehandelingen. En dat vinden blijkt lastiger als verwacht. Ik dacht even te googlen en er zo vlug 1 te vinden. Maar specialisaties worden niet echt op de sites van de fysio's vermeld. Alleen de algemene verhaaltjes.

Ondertussen beweegt manlief zich door het huis met krukken en rolstoel. Hier zit hij ook geregeld in omdat hij zo net wat meer steun voor zijn hele been heeft. Buiten bleek die rolstoel wel erg zwaar te duwen. Vorig jaar met de avondvierdaagse waren die doorgaans veel lichter.

Eergisteren adviseerde een vriend van ons een kliniek ergens in het land. Daar zouden ze niet eerst zo lang wachten met opereren. Misschien is manlief dan weer veel eerder op de been dan nu lijkt te gaan gebeuren; 4 weken na de val krijgt hij de brace en kan hij actief gaan oefenen. Ondertussen gaat de kwaliteit van zijn spieren wel achteruit door inactiviteit.
En op eigen houtje oefenen durft hij niet echt. Die vriend vraagt t nog even na bij die kliniek en wij zoeken ook nog even door en wij vragen ons af wat nu wijsheid is. De lijn van ons ziekenhuis volgen of op die kliniek afstappen?

Het is best anders thuis nu manlief over de vloer is. Eerst uitgebreid samen ontbijten op bed, dan pas hond uitlaten, een wasje in de machine stoppen, kopje koffie samen en in een floep is je ochtend voorbij. Ja, als ik niet vroeg op mijn werk hoef te zijn, ontbijten we samen op bed. Gezellig. In heb begin schoof dochter nog wel eens aan, maar ja, zij moet nu weer naar school en stage. Zoon is één keer aangeschoven, met zijn verjaardag.

Sinds begin dit schooljaar sta ik niet meer elke dag gelijk met de jongeren op om een ontbijtje voor ze te maken en met ze te eten. Hun schooltijden zijn zó verschillend geworden. En maar al te vaak gebeurde het dat ik klaarzat met mn boterhammetje en glaasje melk voor kindlief (allebei of eentje) en ze vlug even brood smeerden om mee te nemen en mijn boterham mee in de trommel stopten. Geen tijd meer om t op te eten. Of geen trek. Hoewel ik het heel belangrijk vind om te ontbijten, ga ik er geen heisa van maken als ze dit toch niet meer doen. Ze zijn (nu allebei) 18. Volgend jaar gaat de eerste op kamers, dan ga ik t bemoederen toch alvast een beetje loslaten.

Nu manlief dus thuis is, merk ik dat ik veel minder dingen oppak. Kom er minder aan toe. En vanmiddag wilde ik het ramen lappen oppakken, kom ik toch nergens de stok vinden voor ramen lappen. Zo'n extra lange stok is dat, waar je ook vanaf de grond toch bij de bovenkant van je ramen op de bovenverdieping kunt komen. Nergens te vinden dat ding! Hoe frustrerend is dat! Eindelijk beslist om ramen te lappen, alles al klaargezet en geen stok te vinden. Alleen de ramen van de onderverdieping dan maar? Daar gebruikte ik ook de stok voor zodat ik geen trap hoefde te gebruiken. Stok is kwijt en trap uitgeleend. Dus moeten we het nog maar even doen met onze ramen van melkglas.

Nou ja. Valt ook wel  weer mee. De kipjes konden gisteren nog wel naar binnen kijken. Als het aan hen lag waren ze ook naar binnen gekomen. Ze liepen los in de tuin en gingen op een gegeven moment op de tuinstoelen zitten om naar binnen te kunnen kijken.