Een journalist, mijn blog en familiebanden.

Als reactie op mijn blog (over ondermeer ons samengesteld gezin) heeft een journalist me ooit eens gemaild. Hij wilde me per telefoon wat vragen stellen over familiebanden. Hij wilde dit gebruiken voor onderzoek of een artikel, dat weet ik niet meer zo precies. Het is al even geleden.

Ik ben er toen niet op ingegaan. Er speelde toen het een en ander met de moeder van de kinderen van mijn man. Dit speelde zich ook online af via de blog. Dan ga ik op zo'n moment zeker niet in op onbekende journalisten.

Toch zou ik het nu ook nog heel spannend vinden om op zo'n verzoek in te gaan. Wat wil hij van me weten? Hoe gedetailleerd wil hij alles weten? En hoe gedetailleerd komt alles naar buiten? Wat gaat hij met mijn antwoorden doen?  Hoe betrouwbaar en integer is hij? Vanuit welke hoek komt hij en welke kleur geeft hij aan mijn antwoorden? Vragen waar ik alleen maar achter kom als ik, we, ingaan op zijn vragen. Maar ik durf t niet.

Op dit moment zijn de samengestelde gezinnen veel in de media. Er is ondertussen veel onderzocht en bekend geworden. Er zijn dingen die ik in de algemene plaatjes herken, maar ook weer dingen die bij ons anders gaan.
Een van de dingen die vrij standaard genoemd worden is het credo dat alleen de biologische ouder het opvoeden op zich neemt. Vaak zijn het in de onderzoeken ook samengestelde gezinnen waarbij de kinderen van de moeder er bijna fulltime wonen en 2x per maand een weekend bij hun pa zijn. De kinderen van de kinderen van de vader komen ongeveer 2 weekenden bij pa.
Bij ons is dat vanaf het begin van ons huwelijk, nu 7 jaar geleden, anders geweest. Mijn kinderen waren veel bij mij. Gingen af en toe een middag naar hun vader. Pa woont dichtbij en de kinderen hebben alle vrijheid om er heen te gaan. Ze kunnen er op de fiets heen.
Binnen een maand na ons huwelijk kwam het oudste kind (kind? Hij was net 18) van mijn man bij ons wonen. Moeder en zijn broers en zusje woonden toen nog in Belgie. Een enkeltje treinreis kostte 3 tot 3,5 uur!  Later kwam zijn tweede kind, derde, vierde. Intussen zijn er ook weer kinderen uitgevlogen. Nu wonen zijn en mijn jongste kind nog hier in huis. Ze zijn 18 en 19 jaar.

Kinderen die hier echt wónen, daarvan kun je niet zeggen jij voedt de jouwe op, ik de mijne. Dat loopt door elkaar heen. Soms hanteer je wel die biologische maat, andere keren bekijk je wie van de ouder die dingen het beste op kan pakken. En vaak ook bekijkt het kind zelf bij wie het t beste terecht kan. Ze weten dat we toch wel alles met elkaar bespreken. Er zijn soms ook wel echt vrouwendingen of mannendingen. Je gaat t niet met je moeder over een lekker biertje hebben. Daar is niks aan. Van opvoeden is ook niet echt meer sprake. Het is ze loslaten en de armen wijd openhouden om ze zonodig weer op te kunnen vangen. Ondersteunen en af en toe een beetje bijsturen.
Natuurlijk wil ik soms meer dan een béétje bijsturen en er eentje bij kop en kont pakken; "En nú ga je............! Maar een knul van bijna 19?

Straks komt de Kerst er weer aan. Dan hebben de kinderen eigenlijk te weinig Kerstdagen als ze iedereen willen ontmoeten. Dat vereist dan een hele organisatie. Voorbeeldje? Een getrouwd stel; Naar pa en stiefmoeder, naar ma en stiefvader. Zijn vrouw wil ook graag naar haar pa en moe. Wanneer kunnen ze bij die ouders terecht? Die hebben op hun beurt ook hun plannen. Daarnaast hebben zij ook nog een heel rijtje opa's en oma's van beide kanten. Als pasgetrouwd stel is een dagje met zijn tweetjes is toch ook wel fijn.

Heb jij wel eens reacties van een journalist gehad? Hoe ben jij daar mee omgegaan? Is het minder eng dan dat het lijkt?