O, oh, overgang.

Als je net als ik wel eens gegoogled hebt over de overgang dan zul je misschien ook wel het gevoel hebben gekregen dat je zo ongeveer een ramp staat te wachten. Tjonge wat een ellende staat me te wachten!

Ik ben dus rap gestopt met t lezen; Hoe relaxter ik met de overgang omga, hoe minder last waarschijnlijk. Gewoon laten gebeuren. Als ik ergens echt last van krijg, dan merk ik dat toch wel.
En ach, wat onregelmatiger ongesteld, dat is best te hanteren. Best prettig, wat minder vaak ongesteld.
Opvliegers had ik tot voor kort niet. Als ik dat wel eens vertelde aan andere vrouwen, dan kreeg ik gelijk verhalen te horen, och meid wat fijn! Ik had er wel 15 jaar last van, of ik had t wel tot na mijn 60e! Nou lekker dan. Ben je maar mooi klaar mee.
Sinds een maandje ongeveer, (denk ik) heb ik af en toe t ineens even warm. Is dat nou  zo'n beruchte opvlieger? Dan is dat ook best te hanteren.
Wat minder blij ben ik dat ik nu toch echt ook een buikje begin te krijgen. Ehm, het buikje iets groter wordt...Een slanke den ben ik zowiezo al nooit geweest.
O even voor de lezer die mij niet persoonlijk kent.... Ik ben 51 jaar, wordt in juli 52. Ben 1,64 cm lang en weeg nu 74 kilo.
Tot nu toe zat t vooral rond mijn heupen. Nu komt er dus meer op mijn buik.  Dat vind ik nog erger, want dat is ook gelijk nóg ongezonder.

De afgelopen 2 teamvergaderingen waren een ramp. Tijdens beide vergaderingen gejankt. Och, dit kan ik ook iets vriendelijker brengen; ik heb een traantje gelaten. of werd emotioneel....
Ik begin nu toch ook te vermoeden dat mijn overgang hier voor mijzelf ook wel eens een rol in kunnen spelen. Nu moet ik dus oppassen, want dat dit moeilijke vergaderingen waren, komt door een optelsom van dingen en moet ik nu niet gooien op de overgang.

Als team kampen we al een lange tijd met onderbezetting. (zoek je werk als medewerkster welzijn en activering? Kom bij ons.)  Iedereen heeft in de afgelopen tijd meer gewerkt dan volgens haar contract. Als team hebben we te maken met de veranderingen in de organisatie, nieuwe mensen in het team, anderen zijn weg. Onze werkwijze moet heel anders gaan worden. En we moeten groeien naar een zelforganiserend team. Alle mensen die ook in de zorg werken zullen deze kreet herkennen en er waarschijnlijk ook gelijk hun ervaringen hierin voelen boven komen.
Al deze dingen bij elkaar roepen bij iedereen ongemakken en spanningen op. die komen dan  soms tot uiting tijdens of rondom vergaderingen.
In mijn werk heb ik aangegeven toch weer naar mijn normale contracturen te willen, dus naar 13-18 uur per week. Nu werkte ik afgelopen maanden 20-24 uur per week. Maar ook nog eens heel versnipperd in korte stukjes over de 6 dagen van de week en steeds met wisselende taken. Ik voel me soms net zo'n poppetje van mens erger je niet; steeds ergens anders neergezet.
Als er nou wat meer stabiliteit in het rooster zou komen, dan zou die 20-24 uur wel leuk blijven. Financieel ook. Maar ja, in zo'n emotionele bui roep je dan toch dat je minder wilt werken. En met t oog op komende zomer is het ook wel fijn wat meer thuis te zijn. Lekker rommelen in de tuin. Vriendinnen eindelijk eens wat meer opzoeken.
Andere dingen waardoor ik nu sneller uit balans ben, kunnen zijn; de zorg rondom mijn ouders, zoon doet eindexamen, dochter zit in Borneo, zorg rondom schoonouders, en eerlijk gezegd, de afgelopen jaren als samengesteld gezin waren soms ook tropenjaren. Het investeren in zo'n gezin kost veel energie en kracht.
Tja, en dan ook nog die overgang...Kan ook leiden tot het snel uit balans zijn, labiel zijn, minder energie hebben, vermoeidheid, slecht slapen, zelfs tot depressies leiden.

Gaat mijn lijf ook een seintje geven of een feestje vieren om aan te geven dat ik weer uit die overgang ben? Hoe merk ik dat? Daar las ik bijna niks over. Of merk ik dat na een jaar of zo pas als ik terugkijk en veel minder klachten heb? Vertel eens, hoe merkten jullie dat? Hoe je weet dat je in de overgang bent dat heb ik intussen wel gemerkt.