29 oktober 2016

Mien Sombermans legt uit.

Ik heb een tijdje wat minder geschreven. Ik  durfde niet zo goed.
Was bang dat mijn gevoelens of mijn woorden te scherp zouden worden. Of dat ze verkeerd uitgelegd zouden worden.
Dat was één van de redenen waarom ik niet schreef.
Mondeling schijnt het soms al verkeerd uitgelegd te worden. Laat staan schriftelijk.
Een andere reden is dat ik denk dat anderen helemaal niet zitten te wachten op stukjes van Mien Sombermans. Het is toch veel leuker om een opgewekt stukje te lezen waar ook nog handige tips in staan waar je iets aan hebt. Toch?

Mijn spanningsboog staat te lang gespannen. Ik denk dat ik het komende tijd een heel stuk kalmer aan moet gaan doen. Voor zover dat kan. Afgelopen tijd heb ik een veeleisende tijd achter de rug. Zwaar ook.
Moeder overleden, mantelzorger voor vader geworden.
De stabiliteit behouden in een samengesteld gezin kost ook veel energie, tijd en aandacht. In het afgelopen half jaar heel wat meer door een hoop tumult.
Ik heb veel uren gewerkt. Over een half jaar berekend bijna 19,5 uur per week. Vaak verdeeld over 4 of 5 dagen.

We werken in t welzijn in de zorg.
Wij hebben vaak voor elkaar in moeten vallen wegens omstandigheden.
Er is veel gedoe en onderlinge strijd op het werk.
We moeten ombuigen naar zelforganiserende teams.
De teamcoach was maanden weg wegens een burnout. Nu hebben we een ander, die ik nog niet gezien heb omdat ik net die keer vakantie had. 
De manager Welzijn is 3 maand geleden elders gaan werken. De nieuwe komt pas in januari.
De formatie-uren moesten herverdeeld worden over verschillende locaties. Dit moesten we onderling maar "uitvechten". Niemand van ons wilde naar de andere locatie.
In mijn vakantie, dus ook tijdens mijn afwezigheid, zijn er verschillende besluiten genomen over mij waar ik me niet in kan vinden.

Nu merk ik dat het vele werken en de gebeurtenissen afgelopen tijd een aanslag op me hebben gedaan. Die laatste druppel is ook voorbij gekomen. Ik ben nu moe, huilerig, slaap slecht en ben de passie in mijn werk kwijt geraakt. Vroeger was mijn werk mijn passie. Die passie ben ik kwijtgeraakt. Nu heb ik alleen nog maar t werk over.

Laatst ben ik bij een cursus, training huilend naar huis gegaan. De docent gaf mij het advies om via de bedrijfsarts om een coach te vragen.  Voor mijzelf moest gaan zorgen. Oppassen op mijzelf.
Thuis heb ik een flinke huilbui gehad op mijn zoon's schouder en heb daarna de bedrijfsarts gebeld. Die middag zou zij in ons filiaal zijn en was er nog plek vrij. Tijdens dat gesprek kwam zij al snel tot de botte conclusie dat ik niet ziek was, maar gewoon boos en teleurgesteld op mijn collega's. Baf!
Dat kwam hard aan.
Ik geloof niet dat zij het bij het rechte eind heeft. Dan zou ik anders reageren. Maar nu is het wel zo dat ik me niet ziek durf te melden. Dan toch maar door ploeter.

Een manier om het ploeteren draaglijker te maken is minder werken. Volgens de waarnemend manager is het volgens de formatie ook de bedoeling dat ik maar 13 uur werk, met af en toe een uitschieter naar 18 uur.  Ik denk dat het niet onverstandig is om hieraan gehoor te gaan geven. Even een pas op de plaats. Rust.
Al weet ik ook dat ik volgens de cao vvt nu recht heb op een contract van ongeveer 18 - 19 uur. Omdat ik het laatste jaar structureel deze uren gewerkt heb. Omdat rust nu belangrijker is heb ik besloten dit recht niet op te vragen. Ik hoop dat dit ook gaat lukken; November en december zijn voor welzijn altijd drukke maanden.

God sluit nooit een deur of Hij zet een venster open. Iedereen kent deze spreuk of een variant hiervan wel.
Natuurlijk kijk ik ook wel in de spiegel en vraag ik me af waarom ik dat venster dan niet zie. Is het omdat ik naar die dichte deur blijf kijken en ga zitten jammeren? Nee.
Maar ik zie het venster nog niet. Wat zal het venster zijn? Wanneer ga ik deze zien?

Eerst maar eens tot rust komen en nieuwe kracht vinden. Nu ik dit opschrijf komt er een bijbeltekst naar boven die mij vroeger wel meer is aangereikt; Wie de Here verwachten zullen hun kracht vernieuwen. Die staat in Jesaja 40;31. Maar ook dat valt me nu moeilijk.
Het lukt niet zo goed.

Ik heb  nu een beetje uitgelegd waarom ik minder vaak heb geschreven. Ik hoop dat je begrijpt dat dit stukje ook een van me af schrijven is. Ik hoop dat ik het zo gedaan heb dat ik er niemand mee heb gekwetst of belast.
En ik hoop dat ik gauw weer een heel ander soort stukjes kan schrijven. Maar  ik heb zo het gevoel dat dit nog wel even kan duren.
Dit is geen griepje. Is het een burn-out? Hoe kom ik daar achter?
Toch maar langs de huisarts? Bedrijfsarts werkte ook niet.

Plaats ik dit stukje wel? Slaap ik er eerst nog een nachtje over?
Ik plaats het.
Het is nu zaterdagavond, bij tienen.
Bedtijd.




6 opmerkingen:

  1. Dag Hannie, wat goed dat je dit hebt opgeschreven. Dat is namelijk ook een beetje van je afschrijven en de zaken voor jezelf op een rijtje zetten. Je voelt duidelijk dat je het anders wilt, dat het anders moet en dat deze situatie niet gezond voor je is. Ga niet alleen deze strijd aan. Ga naar je huisarts voor ondersteuning en inderdaad, zoek rust. Loop niet te lang door. Je hebt heel veel rollen en heel veel ballen in de lucht te houden. Eerst jezelf terugvinden en aandacht aan jezelf geven. Uit een leeg vat kan niemand schenken, ook jij niet. Dus vul jezelf eerst dan kun je daarna kijken of er weer aan anderen gegeven kan worden. ( niet betuttelend bedoelt allemaal, kwam bij je langs via Zuinigaan)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik zou ook de huisarts om hulp vragen. Ik denk dat je goed moet uitkijken met en voor jezelf in deze moeilijke tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind dit herkenbaar. Ik werk in de zorg, en we zijn ook zelfsturend, dit is soms best moeilijk. Zeker als je je opstelt als "redder" en andere collega's bijvoorbeeld als "slachtoffer" - ik heb hierover veel gelezen, over de "drama driehoek" het heeft mij wel geholpen, ms kan je er iets mee. Ik wens je rust en sterkte toe. God laat ons niet verdrinken, maar helpt in de storm. His mercies are new every morning. Pas goed op jezelf. Gr. Marjolein

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat heb je dit goed verwoord! Ik vind het altijd bijzonder om te horen hoe vaak er in dit soort situaties gekozen lijkt te worden om de klachten af te doen als ruzie, in plaats van echt te luisteren en te helpen. Dat zou toch voor beide partijen veel beter zijn. Hopelijk kan je huisarts bemiddelen. Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Goed dat heb dit opgeschreven hebt en heel herkenbaar. Ik zou in ieder geval niet zonder hulp blijven doorlopen. Zoek, in overleg met je huisarts een christelijke psycholoog. Een paar gesprekken, kunnen je weer op een ander spoor brengen, en je hebt dan even een uitlaatklep. Het is nogal niet niks wat je de afgelopen tijd voor je kiezen hebt gehad.
    Voor wat betreft het werken in de zorg: ook ik werk in de zorg, de werkdruk neemt alsmaar toe. Bij mij afgelopen week zodanig dat ik dacht om te stoppen met werken. Maar nu na enkele dagen nadenken ben ik voor mezelf tot de conclusie gekomen dat ik beter mijn grenzen moet aangeven. Misschien speelt dat ook bij jou? Veel sterkte en een gezegende zondag!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat dapper van je en heel goed verwoord. Ook bij ons hetzelfde probleem wisselingen van ..... (al ben ik vrijwilliger). Heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen