We zijn nu twee weken thuis uit Liberia. Twee weken pas? Het lijkt al veel langer. Ik heb mijn agenda er bij gepakt om te controleren of het echt maar twee weken is. Maar het is toch echt zo. In die twee weken thuis is de wereld veranderd.
Toen wij Liberia inreisden verbaasde het ons een beetje dat wij Chinese toestanden zagen op het vliegveld. We moesten formulieren invullen waar we geweest waren, waar we naar toe gingen en hoe we ons voelden. Medewerkers in witte doktersjassen, met mondkapjes en maskers verplichten ons om de handen te wassen en te desinfecteren. Ook werd bij ons, net als we op tv zagen over china, de temperatuur opgemeten. In Liberia moesten wij voor het naar binnen gaan in elke winnkel of hotel, de handen wassen of desinfecteren. En dat spul stonk soms flink.
We begrepen dit wel, gezien de Ebola crisis, nog maaar enkele jaren geleden. Dit virus is ook nog onbekend en we weten nog niet wat het gaat doen.
Intussen weten we nog niet veel meer over het virus zelf. Ondertussen is de wereld wel veranderd. Onze wereld. Een week na ons vertrek uit Liberia werd bekend dat Nederlanders die naar Liberia willen, nu eerst 2 weken in quarantaine moeten. We zijn er dus net op tijd geweest.
Hier is de paniek over het Coronavirus ook toegeslagen. Dat zeg ik niet goed. Ik hed niet de indruk dat er daar toen paniek was. Hier nu wel. Mensen zijn gaan hamsteren, bang dat de winkel morgen leeg is, of bang dat ze morgen 14 dageninhuis opgesloten zitten. En wat gaan we dan hamsteren? Wc papier. Wc papier! Het is toch geen diarree veroorzaken virus? Ik snap dat niet.
In die twee weken zijn de meeste vluchten geschrapt, de beurzen ingestort, winkels leegekocht, is er een thuisblijfadvies (ophokadvies) voor mensen.
Vanmiddag is besloten dat scholen, kinderopvang en horeca toch morgen dicht gaan. In Europa waren de scholen al in de meeste landen dicht. Nederland maakte eerst andere keuzes. Nu gaan de scholen toch dicht.
Er waren al afspreken dat je niet meer met meer dan 100 personen bij elkaar mocht komen, dus geen evenementen, kerkdiensten, bioscoop en noem maar op.
Ook op mijn werk zijn er in de afgelopen week steeds meer maatregelen genomen in de verzorgingshuizen. We begonnen voorzichtig, maar de bescherming moest steeds sterker. En wie weet waar het nog op uitdraait.
In die twee weken is er ook iets heel moois gebeurt; We zijn weer opa en oma geworden, nu van een klein meisje!
Maar omdat zoon ziek is en ik benauwdheidsklachten heb durven we het nog niet aan om ons kleinkind te bewonderen. Echt heel jammer. Nu hebben we contact via filmpjes en telefoon.
Al enkele dagen heb ik het gevoel mijn borst of ik heel veel heb gehoest en daar pijn van heb. Maar ik heb niet gehoest. Dat begint nu een beetje. En dan komt ook gelijk het dillemma. Wat moet ik doen met mijn werk? Gelukkig zouden we komende week beginnen met het nieuwe activiteitenprogramma, waardoor ik niet meer op maandag, maar op dinsdag ga werken. Dus morgen alle tijd om te overleggen.
Het activiteitenprogramma is sinds vrijdagmiddag flink uitgedund. Geen activiteiten meer voor mensen van buiten. Geen activiteiten met grotere groepen. Geen dagbegeleiding voor mensen van buitenaf.
Hoe lang zal dit alles gaan duren?
Wat zijn voor jou de gevolgen van deze coronacrisis? Hoe ga jij hier mee om?
In deze twee weken zijn ook de eerste blaadjes uit hun knoppen gekomen en zijn de eerste tekenen van de lente zichtbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten