Pasen

Pasen 2020.

Dat hadden we ons toch heel anders voorgesteld toen we elkaar gelukkig nieuwjaar wensten op 1 januari.

En toch is Pasen in zijn essentie, zijn betekenis, niets veranderd.

(Plaatje is me toegestuurd, weet niet of hier copyright op zit)

De manier waarop wij en wereldwijd  het dit jaar vieren wel.

Niet even echt bij pa langs, of bij schoonmoeder. Alleen maar contact via telefoontjes, bloemetjes via de bloemist, of kaartjes sturen.

Zodra het weer warmer wordt willen we dat toch anders aanpakken. Schoonmoeder woont op begane grond, dus dan nemen we kuipstoeltjes mee en een thermoskan koffie en gaan we in het gras zitten. Schoonmoeder blijft op haar balkonnetje. Die is op begane grond, dus kunnen we elkaar toch in de ogen kijken.

Met m'n pa is het een ander verhaal, die woont in zijn flat op de 1e etage. Het is een regulier flatgebouw, dus niet speciaal voor ouderen. Wie lopen er allemaal in en uit?

Dan maar ergens afspreken bij een bankje in de buurt of zo. Bij hem op bezoek lijkt mij niet slim. In oktober hoopt hij 80 te worden, is een risicogroep. (Wij zelf ook) Al is het natuurlijk wel zo dat ik mede door mijn werk nu ook bijna nergens meer kom, dus het risico dat ik hem besmet lijkt me niet zo heel groot. Maar ik ga hiervoor wel naar een flatgebouw in een andere plaats. Ik ga ook dan ook echt zijn huis in.

Als ik het zo opschrijf lijkt het zo overdreven...Maar we zullen elkaar maar besmetten...Of daarna de ouderen op mijn werk...Je kunt elkaar toch in gevaar brengen. Wat is wijsheid?

Vanmorgen, 1e Paasdag, heb ik met de collega's van welzijn gewerkt  op de afdelingen in het zorgcentrum . Een Paasontbijtje gebracht. Tafels gedekt. Met mooie placemats en bijbehorende servetten, Veluws pikhaantje, (zoet broodje), verse bolletjes, sapje, gekookt eitje, boekje voor de Paasuitzending.

Een actieve creatieve vrijwilligster heeft mandjes gehaakt voor alle 80 bewoners! Een mandje voor het gekookte eitje. Zó lief!

Echt met zorg en aandacht gemaakt. Dank je wel E! Jammer dat je het zelf niet kon zien, maar je eiermandjes zijn met heel veel enthousiasme ontvangen!

(Even om te voorkomen dat we hierop reacties krijgen, we hadden de mandjes ruim van tevoren al in huis, dus eventuele virussen op de mandjes hadden alle tijd om dood te gaan in de plastic tas ;-)  )

Bij één van de afdelingen voor mensen met dementie ben ik wat langer gebleven om te helpen bij het delen en kleinsnijden van de broodjes, en een broodje met de bewoners mee te eten met een bakje koffie. Ik vond het dan ook heel jammer om te merken dat de verzorgenden dan toch met elkaar in een andere ruimte gaan zitten om hun broodje en eitje op te gaan eten. Ik heb wel  gezegd dat ik dat ongezellig vond, maar ja, ik kan in een ander team niet zomaar mijn idee doordrukken. Zeker als je met een groep kleinschalig wonen werkt, zou ik toch verwachten dat de verzorgenden er dan bij aanschuiven. Jammer, ze missen een grandioze contactkans. Zij niet alleen, ook de bewoners.

Later, toen ik deze bewoners vertelde dat ik naar huis ging en volgende week weer terug zou komen zei 1 bewoner dat hij er dan waarschijnlijk niet zou zijn. Op mijn "hoezo dan" gaf hij aan dan misschien in Amerika te zijn. Hij gaat er evangeliseren.

Hier hebben we even over doorgepraat. Wat mooi dat je dan je werkdag kunt afsluiten door hem Veel Zegen te wensen en je dan een bijzondere verbinding hebt.