Bij ons thuis...Over bordjes aan de wand.

Je kent ze wel, van die borden met de tekst "Bij ons thuis..." en dan volgt er van alles achteraan.
Wij hebben ook twee van die borden in huis staan.

Deze is in het engels en heb ik eens voor mijn verjaardag / sinterklaas? gekregen. Ik had 'm in een winkel gezien en vond m erg toepasselijk op ons toen nog niet zo lang samengestelde gezin; (Vertaald;)
In dit huis,
geloven we in samen vieren - intens leven, veel lachen en  altijd elkaar liefhebben.
We zijn bij elkaar gebracht om elkaar te ondersteunen en voor elkaar te zorgen. We geloven in elkaar, in dit gezin.
In dit huis.

Later kwam manlief dit bord tegen;

Dit was in een tijd dat er onderling strubbelingen  waren. Toen was dat bord, hoe pijnlijk ook, ook toepasselijk. Als er strubbelingen zijn ga je als puber al helemaal niet knuffelen, dan is t al prettig als de andere "huisregels" zo veel mogelijk gehouden worden.
Ik heb dit bord ondertussen weggehaald. Natuurlijk moeten we nog steeds onze beloftes houden, maar er zijn geen dwarse pubers meer in huis.

Vandaag zag ik een leuk bord voorbij komen op facebook.

Die heb ik niet in huis hangen, maar ik vond 'm wel heel leuk. Vooral die zin van die sokken! We hebben ondertussen een hele verzameling enkele sokken opgebouwd. Zo af en toe hou ik collecte bij iedereen om alle enkele sokken bij elkaar te doen in één mand. Bij goed daglicht zoek ik dan uit welke sokken er bij elkaar horen. Dat wil niet bij lamplicht. Bij daglicht blijkt dan nogal eens dat er toch meer kleurverschil in zit dan ik dacht. Dan lijken die sokken nog verschillend.

Het lege wc rolletje zal bij jou ook wel bekend in de oren klinken. Daar hoor ik zo veel mensen over.....
Hier is t zelfs zo dat ik al kan merken wanneer t rolletje boven leeg is; dan gaat zoon ineens naar beneden naar de wc. ;-)

Heb jij ook zulke borden in huis hangen? Of hangt er bij jou iets heel anders aan de muur?

Nu ik je dit vraag bedenk ik dat we ook nog een heel ander tekstbord in huis hebben hangen. Die kregen we met ons trouwen van het chauffeurs-evangelisatieteam als cadeau opgestuurd.

Deze hangt ook nog steeds bij ons in de gang. Al winkelend zou ik zelf zo'n bord niet kopen, niet mijn stijl. En toch is het een bijzonder bord voor me. In de moeilijke jaren nog in mijn vorige huwelijk kreeg ik een sleutelhanger met een bijzondere wens; dat dat wat er op staat eens werkelijkheid mag worden.

In dat huis (huwelijk) is het t niet geworden.
Toen ik in 2008 met manlief trouwde, kreeg ik dat andere bordje. Voor ons was dit toen een van de vele bevestigingen van ons huwelijk. En nu, na ruim 7 jaar weten we dat het nog steeds goed is.

Gesnotter tijdens de paasdagen.

Ik had jullie nog graag een leuke paaswens gestuurd, zo vlak voor de paasdagen.
Maar ik werd weer ziek. Ik dacht eerst nog even erdoor te fietsen met n verkoudheidje, maar nee. Echt ziek, net als met de kerst.

Voor de kerst had ik met een collega geruild omdat mijn dochter enkele dagen over zou komen uit het buitenland. Dan zou ik met de jaarwisseling werken. Ben ik ziek met de kerst. De jaarwisseling was ik net weer voldoende hersteld om te gaan werken. bovendien weet je dat je collega er ook niet om staat te springen plotseling te moeten werken met de feestdagen. Als t maar even kan ga ik dan zelf.

Nu met de pasen zou ik tweede paasdag de middag werken. Heb me toch af moeten melden. Alwéér ziek. Zo hoef ik me jarenlang niet ziek te melden en zo ineens 2x achter elkaar. En tijdens de feestdagen! Zelf baal ik er van, maar ook voor mijn gezin is dit niet leuk. In plaats van samen genieten van de feestdagen, ligt er één in bed.
Ik hoop dat ik snel weer beter ben. Maar ik wil wel iets voorzichtiger zijn met weer beginnen. Zaterdag is er een lentemarkt in huis, dan zou ik er gelijk weer volop tegenaan gaan. Lijkt me niet verstandig.

Omdat ik jullie geen paaswens of paasplaatje heb gestuurd, een fotootje van mijn lentebakje.
Nee, niks ervan zelf gemaakt. Even niet.

Voor vandaag hou ik t hierbij. Heb al weer lang genoeg opgezeten.

Dochter is verhuisd.

Amper 2 weken geleden had ik iets geschreven over een mogelijke verhuizing van dochter. Kijk hier om dat stukje te lezen.
Toen leek het er op dat het niet door zou gaan; Zowel bij de studentenflat als bij de flat in de Venserpolder Amsterdam waren ze tweede geworden. Waren beide flats al vergeven aan anderen.

Afgelopen dinsdag kregen ze een berichtje;
Beste ..., Vandaag is duidelijk geworden dat het appartement in Amsterdam wat jullie hebben bezichtigd, beschikbaar is gekomen voor jullie. Tenminste als je nog geïntresserd bent. Wil je me laten weten of je nog interesse hebt? Gr.  ....

Toen ging het wel héél snel. Dinsdag overdag dit berichtje, 's Avonds het contrakt en zaterdagmorgen al de sleutel en gelijk verhuizen. De hele woning was instapklaar! Er hoefde niets geverfd of behangen te worden, Er lag mooi laminaat en er hingen zelfs al overal rolgordijntjes. Even met een natte doek overal langs en ze konden er in.
En dan is t toch wel fijn als je (stief-) pa's werkgever een sprinter verhuurd zodat je gemakkelijk je spullen kunt overhuizen. Met (stief-) pa, broer en pa en ma van vriend is de hele boel in 1 dag overgegaan. Ik heb haar niet kunnen helpen. Op zo'n korte termijn kon ik geen vrij meer krijgen. Uitgerekend deze zaterdag stond ik ingeroosterd.
Wat voelde dat vervelend. Krijgt je dochter haar eerste echte huis en kun je niet helpen verhuizen.
Nou ja, niks meer aan te doen.
Later hoorde ik dat in hun oude studentenflat de lift kapot was en ze alles 4 verdiepingen naar beneden hebben moeten sjouwen!

Vandaag ben ik bij haar en haar vriend wezen kijken. Hij had al afgesproken om zijn verjaardag vanmiddag te houden, dit heeft hij gewoon door laten gaan. Maar dan in zijn nieuwe huis.
Konden we gelijk al een kast uit ons huis meenemen voor bij hen in de keuken.
Een half uurtje voordat we naar hen toe gingen werd er om een andere kast gevraagd, en boden we aan om deze te geven. Al haar kleren die ze nog in die kast had zitten, hebben we op haar bed gedropt. Die vindt ze wel weer een keertje.
Onze trappen zijn erg smal. Gelukkig hoefden we de kast niet helemaal uit elkaar te halen om die beneden te krijgen.
Achterbank plat en op naar Amsterdam!

Wat is t mooi als we terugkijken hoe het gegaan is met hun huis. Ik hoop ook dat zij ook beseffen hoe bijzonder dit gegaan is. En ze ook hun dankbaarheid voor het huis aan God vertellen. Niet alleen vooraf er om bidden, maar ook erna er voor danken. Hoe vaak vergeten we dit zelf niet ook? Of is dat wat we hebben zó gewoon, dat we er niet eens voor danken. Dat we niet eens meer beseffen hoe een rijkdom dit is.
Zometeen voor t slapen gaan heb ik zelf dus ook nog wat te doen.

De gehaakte tas van mams.

Ik ben een tas aan het haken.
De tas die mijn moeder voor mij zou haken.
Mijn moeder wilde weer eens iets te doen hebben. Haar voorraad kaarten, daar kan ze nog jaren mee vooruit. Hun muren hangen al vol met schilderijen van schilderen op nummer. Toen herontdekte ze het haken; een omslagdoek en een tas heeft ze vorig jaar gemaakt. Het was de bedoeling dat mijn moeder ook een tas voor mij zou maken, maar ze heeft de haaknaald er bij neergelegd. Ze heeft er geen puf meer in. Niet het geduld om uit te vogelen hoe het patroon ook alweer moest.
Ze heeft me de spullen weer meegegeven en nu ben ik er zelf maar aan begonnen.

 

 Ik merk dat ik steeds losser begin te haken, dus moet ik met een dunnere haaknaald verder gaan. Anders gaat de tas straks lubberen in het gebruik. Want met deze hokjes kun je niet echt moois smokkelen en ergens 1 hokje minder maken. Dat ziet een geoefend oog direct.
Ik vind t wel fijn om zo s 'avonds te haken. Dat kan zo tijdens het tv kijken.
Ik ben al weer een beetje aan t denken wat ik hierna zal gaan maken. Op internet zijn zo véél ideeën......

Verhuizing voor dochter?

Dochter en schoonzoon zijn op zoek naar woonruimte in Amsterdam.
Ze hebben een aanvraag gedaan voor 2 woningen. De een is een studentenwoning vlak bij. De ander een lage flat aan de Bernard Shawnsingel in de Bijlmer. Heel mooi gelegen; met uitzicht op gras en water en goed van openbaar vervoer. Het wordt spannend. Ik hoop dat ze deze flat krijgen! Misschien krijgen ze hier vandaag al bericht over. Maar wat kan het dan ineens toch snel gaan! Komt denk ik ook doordat ik kijk vanuit een bril voor sociale huurwoningen. Dan verwacht je een wachttijd van minstens 8 jaar. Daar komen ze niet voor in aanmerking. Nu misschien nog wel, maar tegen de tijd dat ze er qua wachttijd recht op zouden hebben niet meer. Dat gaat ze op geen enkele manier lukken. Dus wordt t vrije sector. Dúúr! Of blijven wonen in een studentenwoning. Goedkoper, maar moet je na een half jaar uit als je klaar bent met je studie.

Toen ze belde en van alles had verteld over de huizen vertelde ik haar dat we voor haar zouden duimen.
We zouden nog even op google streetview kijken en haar later terug bellen.

Toen vertelde ik haar ook dat ik had moeten zeggen dat het goed is om erover te bidden. Dat hadden ze gelukkig zelf ondertussen ook bedacht; Erover bidden. Wat is t mooi om een paar uurtjes later te beseffen dat dochter dit nu zelf heeft gedaan. Vanuit zichzelf. Niet pas na mams advies. ;-)

Bidden is niet om God in te schakelen voor een leuk huis. Niet als een sinterklaas. Maar wel om God te vragen om zijn leiding; welk huis is goed voor ons. Over zo iets essentieels als een dak boven je hoofd mag je God gewoon raadplegen. Dat zegt God ook zelf; Dat Hij je wilt helpen in een dak boven je hoofd.
Hij weet welke omgeving goed voor je is en waar jij goed voor je omgeving kunt zijn.

Druk.

Afgelopen weken waren erg druk. Meer gewerkt omdat een collega wat langer ziek is door een ongeluk en daarnaast een andere collega ook ziek werd.

De drukte werd niet alleen veroorzaakt door het meer werken op zich, maar ook dat we ons toch weer gaan opdelen in twee teams. Nee dat zeg ik niet goed; We blijven 1 team, maar met een verschillende locatiefocus. Die verdeling moeten we in eerste opzet zelf maken. En als we dit niet gedaan hebben voor de terugkomst van de leidinggevende, dan beslist zij. Wat eerst ons voorstel was, is nu ineens een wet geworden. Een jaar geleden werden meerdere teams op 1 hoop gegooid en moesten we op beide locaties werken. Ik heb steeds lopen roepen dat ik me hier in niet kan vinden; Heb je een parttime functie (varierend van 9 - 18 uur) en moet je op 2 locaties werken. Beide locaties hebben meer dan 40 bewoners. (En aanleunbewoners)  Die kunnen we zo nooit leren kennen. Je kunt dan geen verbinding maken met je bewoners. Dit is ook tegen de huidige tendens in. Die is juist voor kleine teams op kleine groepen bewoners, om dicht bij de client de gevraagde zorg te kunnen bieden.
Nu gaan we dus alsnog verdelen. Maar de meesten willen niet naar de andere locatie en een goede balans tussen de teams is erg belangrijk. Hoe vind je die balans?

Vorige week hebben we een andere tv kast gekocht. Dus staat deze

nu te koop op marktpl. De nieuwe tv kast moesten we nog wel in elkaar zetten.

Daarnaast natuurlijk het dagje met dochter op stap. Dat was leuk. Van tevoren dacht ik dat ik tijd te kort zou hebben op de huishoudbeurs. Maar dat viel erg mee. Juist omdat we wat later op de dag er waren, werd het al wat rustiger en wij selectiever in waar we wel of niet bleven staan. Een huishoudbeurs is niet compleet zonder lekker proeven. Ook hier waren we wat selectief; Geen kwartier wachten voor een gratis patatje.
Er werden minder gratis dingen uitgedeeld, heb ik het idee. Of waren wij te laat op de dag? Wel vaak een shoppertas kado bij aankoop van iets. Ik heb niet veel gekocht.  Wel een fles waarin het de bedoeling is om stukken fruit in het middenstuk te doen en de fles te vullen met water. Dat water gaat dan naar dat fruit smaken. Lekker. Ik had dat net ontdekt in de supermarkt van een bekend watermerk. Dat was wel met prik, dit is zonder, maar minstens net zo lekker.
Ik ga niet (meer) lopen sjouwen met zware pakken omdat het nu goedkoper is, of lijkt. En toch heb ik iets gekocht waarvan ik nu denk dat dit niet had gehoeven. Spul om je brillenglazen schoner te maken en te houden.
Nu een paar dagen later denk ik nog wel eens aan de zakkensluiter die je zakken van bijvoorbeeld diepvriesgroenten en chips weer dichtsmelt. Misschien was die toch wel handig? Of de extra lange kabel voor het opladen van je mobieltje? Die had ik bijna gekocht, maar ik dacht 6,- te moeten betalen en dat bleek wel 10,- te zijn. Dat heb ik teruggegeven.
Vanaf het metrostation de drukte zien van alle dames die met de trein terug willen is ook leuk. Wat een drukte op de stations!

Daarna nog voor schoonzoons verjaardag naar de meubelzweed. Daar met dochter en schoonzoon samen wat gegeten en dan even die winkel door. Was gezellig samen. Ik had ook nog gekeken of ze hier wèl de tuinstoelen hadden die ze on onze locatie niet hadden. Hadden ze. Maar het was al laat en ik was moe en hoorde toen nog dat ik er een stukje voor moest rijden naar een ander magazijn. Toen wilde ik niet meer. Laat maar. Is nu niet meer verstandig om dit nou nog te doen. Ik moest later ook nog vanuit Amsterdam weer terug naar huis. En dat na zo'n dag. Dat zou net te gek worden.

Mijn ouders en ouders van manlief hebben we  in de afgelopen weekenden ook bezocht. Was goed hen allemaal ook weer even te zien. Mijn moeder wordt nog steeds aan het lijntje gehouden. Heeft een lijn met extra zuurstof voor de ademhaling. Voor het koken op gas doet ze het apparaat en de zuurstof even uit, maar verder heeft ze t echt nog nodig.  Bij de ouders van manlief merken we ook dat de hoge leeftijd zijn tol begint te eisen.

Ik hoop dat het binnenkort wel weer wat rustiger gaat worden, anders kan de drukte ook  zijn tol gaan eisen.
Straks weer lekker rommelen in het zonnetje in de tuin. Kom ik van tot rust. Of een avondje haken aan de tas. Die laat ik binnenkort wel zien.

Onverwachts middagje naar de huishoudbeurs.

Zo ineens gaan moeder en dochter woensdagmiddag samen naar de huishoudbeurs! Net nog gauw op zoek naar actie - en kortingsbonnen. Hier had ik niet op gerekend. Leuk!

Die kortingsbonnen vielen mij een beetje tegen. Waarschijnlijk een teken dat mijn huishouden er één van genoeg is.  Ik heb van alles genoeg. En van sommige dingen te veel. Vroeger deed ik dat nog wel; op de huishoudbeurs met veel te veel zware spullen sjouwen omdat het zo voordelig was (of leek). Nu lijkt het of ik heel regelmatig op de huishoudbeurs kom. Ik ben er al jaren niet geweest en de keren dat ik er geweest ben zijn op 1 hand te tellen. Valt dus wel mee.

Vanmiddag kreeg ik een berichtje van dochter; als je toch in de buurt van Amsterdam bent, vind je het misschien wel leuk om samen op de huishoudbeurs te kijken?
Ja!
Juist omdat het nu samen met dochter is. En ik er al heel lang niet geweest ben. Misschien zie ik er wel leuke ideeën. Zo had ik ook wel graag naar de hobbybeurs in Zwolle willen gaan vorige week. Maar ben er niet aan toe gekomen. Dat had misschien nog wel meer in mijn straatje en bij mijn werk gepast. Maar ja toen wist ik nog niet dat ik misschien toch weer de creatieve dingen op mijn werk op ga pakken.
Misschien is er ook wel iets creatiefs op de huishoudbeurs te zien. Optredens van artiesten en zo boeien mij niet zo.
Het is nog even afwachten en afstemmen welke dingen of pleinen dochter graag zou willen bezoeken.
Eerst morgenochtend nog werken. Zingen met dementerende bewoners onder begeleiding van een dame met een accordeon. Voor mij nieuw op deze manier. Lijkt me leuk!

Gehaakte Allstars. Voor een baby.

Ze zijn al even af. De gehaakte Allstars voor de baby op komst. Baby wordt pas begin augustus verwacht, maar ik vond het wel leuk om de bijna mams een aardigheidje te geven.

De aanstaande moeder en ik hadden nog geen gelegenheid gehad om eens bij elkaar op bezoek te komen. Allebei druk met werk en gezin. Nu heb ik de schoentjes aan haar gegeven en kan ik ze eindelijk ook aan jullie laten zien. Ik wilde het hier nog niet laten zien, veel te bang dat zij ze te vroeg zou zien.

Toen ik ze op internet voorbij zag komen dacht ik gelijk aan mn schoondochter. Zij loopt zelf ook vaak op deze gympen. Dan is het toch leuk om zulke slofjes te krijgen voor de kleine op komst?
Ik zag eerst alleen de plaatjes van deze gympies. In allerlei kleurtjes. Zonder patroon. Dus heel internet afgestruind op zoek naar het Nederlandse patroon van deze slofjes. Niet gevonden. Dan toch maar eens een blik geworpen op het engelstalige patroon. Misschien, met wat hulp van de vertaalmachine, gaat het toch lukken?
Blijkt het engelstalige patroon heel duidelijke foto´s en een iets minder duidelijk telpatroon te hebben. Daar kan ik wel mee uit de voeten. Hoef ik niet eerst een vertaalmachine op los te laten. Het is altijd maar weer de vraag of die t goed vertaalt.

 

Met een beetje  uitproberen, uithalen en anders proberen ben ik een heel eind gekomen.
Een dame uit de breigroep van vrijdagmiddag is bezig om te proberen het patroon toch in het Nederlands te vertalen.

Mocht je het patroon ook in het Engels aandurven dan kun je het  vinden op deze site: http://www.ravelry.com/patterns/library/crochet-baby-converse

De sprei is af, de schoentjes zijn af, wat zal ik nu eens gaan maken?

Nieuwe verwachting!

Nog niet zo lang geleden schreef ik over mijn verwachtingen (Klik op het gekleurde woord en je komt bij deze site) en plannen voor 2016. 
Daar is een verwachting bij gekomen. Eentje die we al wel eerder wisten, maar kon ik nog niet aan de grote klok hangen. Eerst de andere familieleden vertellen. Die weten het nu, dus nu mag het breder bekend;

We hadden deze beer gekregen en moesten hem toen nog een tijdje in de kast verstoppen. Nu staat de beer te pronken in de woonkamer!

Begin augustus worden we waarschijnlijk gezegend met ons eerste kleinkind.

Een zoon van manlief wordt vader.
Leuk om te vermelden is dat de  vader van de aanstaande moeder, de collega en een vriend van manlief is. Hij wordt op hetzelfde moment ook voor het eerst opa.

Nu  ik oma wordt merk ik hoe snel de techniek allemaal gegaan is. Natuurlijk merk ik dat wel, alleen al in de techniek van de mobieltjes. Die techniek gaat overal gewoon door. Was het voor mij bijzonder om al vroeg in de zwangerschap het hartje te horen middels een doppler test. Nu krijgen de vrouwen standaard een echo, al gelijk vanaf het begin.
En dan krijg je zulke mooie foto's;

Ma in het ziekenhuis.

M'n moeder ligt vandaag al weer een week in het ziekenhuis.
Ze had verwacht dat ze voor het weekend wel weer thuis zou zijn. Dat is haar erg tegengevallen. Dat ze toch nog niet naar huis mocht.

Ze was opgenomen wegens extreme benauwdheid. Wij kennen ma niet anders dan dat ze kortademig is. Het lijkt soms wel of ze alleen met de bovenkant van haar longen ademt. Maar nu werd het te heftig. Bij controle vorige week maandagmorgen bij de diabetesverpleegkundige is de huisarts er bij gehaald. Die stuurde haar direct door naar het ziekenhuis. Nee, niet eerst naar huis, direct door!
Gelukkig had ik die dag net onze auto bij huis staan en kon ik die dag de taxi en koerier zijn om het ziekenhuiskoffertje en haar apneu-apparaat op te halen. s'Avonds heb ik pa weer thuis gebracht.


Natuurlijk schrikken we elke keer weer als ze naar het ziekenhuis moet. Maar omdat het vaker gebeurt slaat niet meer gelijk de paniek toe. Toch vind ik het ook nu weer lastig om te beoordelen hoe ernstig het is. Het is ernstig, maar hoe gevaarlijk is het? Hoe slim hééft ma het? Ma laat zich niet snel kennen. Ze geeft wel aan dat ze er stevig van baalt dat ze er weer ligt, maar zal niet snel laten zien of ze pijn heeft, of hoe ziek ze is. Want opgenomen worden op de IC met vocht achter de longen en na een paar dagen naar een andere afdeling met longembolie, dat is toch heftig! Is het gevaarlijk? Ik weet het niet. Het lijkt nu onder controle. We hopen dat ze gauw weer herstelt en thuis komt.

Ik kon niet elke dag over een auto beschikken en ik moest ook nog s'avonds werken, dus kon er niet elke dag heen. Een retourtje ziekenhuis is nu ook mer dan 70 km. Dus kost wat tijd. Hier in onze stad naar het ziekenhuis doen we in 5 minuten op de fiets. Wel hebben we gelukkig regelmatig contact via de telefoon. Dat kan tegenwoordig gelukkig ook in een ziekenhuis.
Pa kon gisteren de hele middag bij haar zijn en (op eigen kosten) mee-eten. Zo konden ze toch een keertje samen eten deze week.

Voor hem is het nu elke dag met de regiotaxi heen en weer. Het is allemaal een service dat het kan, maar ook wel weer een bewerkelijke service. Taxi minstens een uur van tevoren bellen. Dan kan het wachten op de taxi zo een half uur tijd kosten. De taxi kan een kwartier te vroeg of later op de gevraagde tijd zijn.  En dat ook weer voor de terugreis. Heb ik het nog niet eens over de kosten, maar vooral de onrust en gedoe die dit voor hem meebrengt.

Een journalist, mijn blog en familiebanden.

Als reactie op mijn blog (over ondermeer ons samengesteld gezin) heeft een journalist me ooit eens gemaild. Hij wilde me per telefoon wat vragen stellen over familiebanden. Hij wilde dit gebruiken voor onderzoek of een artikel, dat weet ik niet meer zo precies. Het is al even geleden.

Ik ben er toen niet op ingegaan. Er speelde toen het een en ander met de moeder van de kinderen van mijn man. Dit speelde zich ook online af via de blog. Dan ga ik op zo'n moment zeker niet in op onbekende journalisten.

Toch zou ik het nu ook nog heel spannend vinden om op zo'n verzoek in te gaan. Wat wil hij van me weten? Hoe gedetailleerd wil hij alles weten? En hoe gedetailleerd komt alles naar buiten? Wat gaat hij met mijn antwoorden doen?  Hoe betrouwbaar en integer is hij? Vanuit welke hoek komt hij en welke kleur geeft hij aan mijn antwoorden? Vragen waar ik alleen maar achter kom als ik, we, ingaan op zijn vragen. Maar ik durf t niet.

Op dit moment zijn de samengestelde gezinnen veel in de media. Er is ondertussen veel onderzocht en bekend geworden. Er zijn dingen die ik in de algemene plaatjes herken, maar ook weer dingen die bij ons anders gaan.
Een van de dingen die vrij standaard genoemd worden is het credo dat alleen de biologische ouder het opvoeden op zich neemt. Vaak zijn het in de onderzoeken ook samengestelde gezinnen waarbij de kinderen van de moeder er bijna fulltime wonen en 2x per maand een weekend bij hun pa zijn. De kinderen van de kinderen van de vader komen ongeveer 2 weekenden bij pa.
Bij ons is dat vanaf het begin van ons huwelijk, nu 7 jaar geleden, anders geweest. Mijn kinderen waren veel bij mij. Gingen af en toe een middag naar hun vader. Pa woont dichtbij en de kinderen hebben alle vrijheid om er heen te gaan. Ze kunnen er op de fiets heen.
Binnen een maand na ons huwelijk kwam het oudste kind (kind? Hij was net 18) van mijn man bij ons wonen. Moeder en zijn broers en zusje woonden toen nog in Belgie. Een enkeltje treinreis kostte 3 tot 3,5 uur!  Later kwam zijn tweede kind, derde, vierde. Intussen zijn er ook weer kinderen uitgevlogen. Nu wonen zijn en mijn jongste kind nog hier in huis. Ze zijn 18 en 19 jaar.

Kinderen die hier echt wónen, daarvan kun je niet zeggen jij voedt de jouwe op, ik de mijne. Dat loopt door elkaar heen. Soms hanteer je wel die biologische maat, andere keren bekijk je wie van de ouder die dingen het beste op kan pakken. En vaak ook bekijkt het kind zelf bij wie het t beste terecht kan. Ze weten dat we toch wel alles met elkaar bespreken. Er zijn soms ook wel echt vrouwendingen of mannendingen. Je gaat t niet met je moeder over een lekker biertje hebben. Daar is niks aan. Van opvoeden is ook niet echt meer sprake. Het is ze loslaten en de armen wijd openhouden om ze zonodig weer op te kunnen vangen. Ondersteunen en af en toe een beetje bijsturen.
Natuurlijk wil ik soms meer dan een béétje bijsturen en er eentje bij kop en kont pakken; "En nú ga je............! Maar een knul van bijna 19?

Straks komt de Kerst er weer aan. Dan hebben de kinderen eigenlijk te weinig Kerstdagen als ze iedereen willen ontmoeten. Dat vereist dan een hele organisatie. Voorbeeldje? Een getrouwd stel; Naar pa en stiefmoeder, naar ma en stiefvader. Zijn vrouw wil ook graag naar haar pa en moe. Wanneer kunnen ze bij die ouders terecht? Die hebben op hun beurt ook hun plannen. Daarnaast hebben zij ook nog een heel rijtje opa's en oma's van beide kanten. Als pasgetrouwd stel is een dagje met zijn tweetjes is toch ook wel fijn.

Heb jij wel eens reacties van een journalist gehad? Hoe ben jij daar mee omgegaan? Is het minder eng dan dat het lijkt?

Roerige week gehad.

Afgelopen week heb je misschien mijn blogs gemist. Ik heb niets geschreven. We hebben een roerige week gehad.

Mijn moeder heeft afgelopen week 5 bestralingen gehad van 20 minuten wegens longkanker. Dit is direct volgend op een operatie wegens borstkanker. Alles binnen een maand tijd of zo. (Ik kan er een weekje naast zitten.)

Dochter is onverwachts en plotseling gestopt met haar opleiding tot junior kapper. Het is op de valreep, vlak voor de finish. De finish zou in november zijn. We hebben hierover nogal wat gesprekken gevoerd en nog extra modellen op n presenteerblaadjes aangedragen om toch nog te kunnen finishen. Maar het mocht niet  baten. Ze gaat door met het werk wat ze al aan het doen is. Ze gaat dus niet lanterfanten en tot de middag in bed liggen.
Dat hoor je ook nog wel eens over jongeren. Gestopt met school en wachtend op wat er dan op hun pad komt.

Telefoon gehad dat schoonvader weer is opgenomen in het ziekenhuis.  Longemfyseem met hartklachten is geen goede combinatie. Hij moet er minstens een dag of 5 blijven om het lichaam weer in balans te krijgen.

Op het werk is het ook nog steeds onrustig. Op mijn werk is er nog steeds sprake van onderbezetting. Hierdoor werkt iedereen eigenlijk te veel. en dat al de hele zomer. Dat begint zijn tol te eisen bij iedereen.
Ook op het werk bij manlief is het minder prettig. Vorige week werd hij bij de productie ingezet. Moest hij met een collega samen meterslange deurpanelen van een kar een meter verderop op een lopende band leggen. Staand werk en bij elk paneel opnieuw een zijwaartse draaiende beweging. Als je gezond van lijf en leden bent en je doet dit voor t eerst dan ben je eind van de dag toch ook bekaf. Laat staan als je 3 maanden geleden een kruisbandoperatie hebt gehad. Gelukkig voor manlief ging er de volgende dag bij de expeditie van alles mis en kon hij daar weer bijspringen. Gelukkig weer ander werk.

Misschien zit je helemaal niet te wachten op mijn verhalen over onze afgelopen week. Misschien wil je wel bespaartips, of uitleg over het een of ander, handwerkideetjes of nog iets heel anders. Als je eens iets wilt, laat t me dan eens weten. Heb ik gelijk ook weer nieuwe ideeën om over te schrijven.

Roerige weken. Hoe ga jij daar mee om? Hoe zorg jij dat je zelf nog aan je eigen rust toe komt? Ik vind het moeilijk om die balans te vinden.

Dochter uitgezwaaid.

Er wordt deze dagen heel wat uitgezwaaid in huize dubbelop. Dochter is ook uitgezwaaid. Ze begint komende maandag haar stage in Slowakije. Ze is een paar dagen eerder vertrokken om alvast een beetje te settelen en met vriend alvast wat van het land te zien. Het lijkt een beetje te gaan wennen; uitzwaaien voor een langere tijd. Het is nu natuurlijk wel een belangrijk verschil dat ze nu niet als meisje alleen 's avonds laat aankomt in een totaal vreemde stad. Vriend is nu enkele dagen mee.

De eerste keer zwaai je uit op de kleuterschool, dan de middelbare school, dan bij het op kamers gaan aan de andere kant van het land, de eerste buitenlandse reis en gisteren dus opnieuw.

Ze vertrok vanaf vliegveld Rotterdam. Net als Eindhoven een mooi klein en overzichtelijk vliegveld. Vanuit Rotterdam naar Wenen en van daaruit met een bus door naar Bratislava. Op deze manier reizen scheelt erg veel euro's en is goed te doen. Als het ons lukt om in oktober haar op te zoeken en gebruik te maken van haar opgedane kennis van het land en de stad, reizen wij er op dezelfde manier naar toe. Met de eigen auto gaat nog niet lukken door de knieblessure. De trein er heen is helemaal duur. 2 personen retour naar Wenen komt ons zonder iets van korting op 453,00 ! Dit volgens de NS planner internationaal. Zo even gauw opgezocht, dat wel.  Een vliegticket komt op 173,- per persoon, zonder tussenstop, vanuit Amsterdam. Beiden brekend op dezelfde data; 3 okt heen en 6 okt terug. Op andere data is er veem prijsvoordeel mogelijk. Het is nu even een losse greep uit het aanbod.

Als we terug zijn geweest bij de orthopedisch chirurg en we kúnnen samen gaan, dan pas gaan we gericht zoeken naar prijsvoordelen.
Slowakije....Schijnt een erg mooi land te zijn. Nog niet zo heel bekend bij de toeristen.

Na het uitzwaaien van dochter en vriend zijn we weer richting huis gereden. We dat is de moeder van vriend en ik. We hebben niet staan wachten tot ze echt het vliegtuig in stapten. Achteraf gezien maar goed ook; Anderhalf uur na het afgesproken vertrekmoment waren ze nog maar net in het vliegtuig. Toen zaten wij al lang lekker onderweg ergens te eten. Vanuit Rotterdam naar huis kwamen we maar weinig wegrestaurants of eet-mogelijkheden tegen. Zijn we naar een italiaan vrij dicht bij huis gegaan. Daar waren we allebei nog niet eerder geweest. Onverwachts een keertje samen uit eten als moeders samen. Dat was leuk en zeker voor herhaling vatbaar.
Nou ja, een hele maaltijd hoeft niet altijd, maar ergens samen een bak koffie?
Gaan we doen.

Andre Rieu op tv

Gisteravond hebben we er samen naar zitten kijken; Andre Rieu op tv. De eerste keren dat ik hem op tv zag klikte ik 'm weg. Zo'n maf gezicht, al die grieten in zo'n poppenkastjurk. En zijn maniertjes. Blèh!
Maar....
Gaande de jaren ben ik 'm meer gaan waarderen. Zou ik ouder worden?
 ;-)
Ik zie wat zijn muziek met mensen doet. Met de mensen op tv en naast mij op de bank. Het ráákt mensen. Mij raakte het niet omdat ik dat niet toeliet. Die poppenkast.
Maar....
Ik gebruik het zelf nu ook op mijn werk. Tijdens een saaie middag brengt het gelijk sfeer en leven in "de tent"
Af en toe gebruik ik het ook bij de bewegingsactiviteiten. Eerst laat ik mensen een jurk (ja zo'n poppenskastjurk) in gedachten aantrekken. We kletsen er dan even over hoe die er uit ziet. Welke kleur? Met pofmouwtjes of strapless? En dan in gedachten een knappe man erbij denken en walsen maar. Denk nou niet dat we lopend door de zaal heen walsen...We zitten op de stoel en beelden ons in dat we door de zaal heen walsen en tijdens de muziek maken we daar zelfverzonnen bewegingen bij. Zitdansen dus. En wat genieten we dan. Niet ze, maar we, want ik geniet even hard mee!


Gisteravond zag ik tijdens het tv optreden een advertentie in de tv gids. Kunnen we 2 vrijkaartjes winnen voor zijn optreden in Gelredome op 14 november. 14 november! Dat is precies de verjaardag van manlief. Dat zou een mooi verjaardagscadeau zijn!
Wie weet.
Gaan we samen genieten. Want ook voor mij is het geen poppenkast meer. Of heb ik geleerd door die poppenkast heen te kijken en in te gaan op de muziek.

Balans in je werk en thuis. Hoe (her-)vind je die?

De balans tussen je werk en je thuis. soms is deze zo vanzelfsprekend en loopt het zo soepel dat je er niet eens over nadenkt. Je gaat fluitend naar je werk en komt zingend weer thuis. Wat je ook doet, waar je ook bent, het geeft je voldoening en engergie. Je gaat genietend door het leven. Of het gaat zo vanzelfsprekend dat je niet beseft wat je hebt, tot de balans verstoord raakt.

Soms is het koorddansen. Balanceren over het slappe touw. Dan moet het touw niet teveel gaan wiebelen want dan kukel je eraf. Het werk vraagt van je. Je thuis vraagt van je. Je familie vraagt van je. Je lijf vraagt van je. En dan ineens is het echt zoeken naar de juiste balans tussen alles.
Wie herkent dit?

Op het moment ben ik flink aan het wiebelen op dat koord.
  Manlief is een half jaar niet of minder mobiel thuis geweest. Dus extra ziekenhuisbezoek, 2x per week ritjes naar de fysio. Mijn dagelijkse ritme werd ook anders, want ja, man over de vloer is toch langer koffiedrinken, middageten, minder de deur uit voor "even neuzen bij dat leuke winkeltje".
  Daarnaast staat de boel op zijn kop op mijn werk. Alles wordt gereorganiseerd en echt alles moet anders. Omdat de teams opnieuw zijn ingedeeld zijn er gaten ontstaan in ons team en moeten we gaten opvullen. Dat betekent veel extra werken en op locaties waar ik niet vertrouwd ben, dus geen enkele routine heb. Dat al kost extra energie. En dan ook nog structureel meer dan mijn min-max contract aangeeft. Ik heb een contract van 13 - 18 uur, maar zit er wekelijks boven, met uitschieters van 35 - 40 uur. Dat is echt te veel en ik wordt dan ook chaotisch in mijn hoofd. Ik heb het al meerdere malen aan collega's aangegeven, maar zonder succes. Gisteren kwam er een collega met het verzoek (of opdracht) aan het team om taken en diensten over te nemen omdat zij de functie van een collega tijdelijk overneemt wegens zwangerschapsverlof. Wordt de druk dus alleen maar groter.
  Dinsdag wordt ik 51 en de hormonen rommelen ook al een tijdje. Ik ben dus in de overgang. Nou vind ik het helemáál niet erg om het ongesteld worden een keertje over te slaan hoor. Geen punt. Maar wat doet de overgang nog meer met mijn lijf? Schommelen mijn emoties daardoor zo of is dat toch door overbelasting van buitenaf? Het zal elkaar wel versterken vermoed ik zo.
  Komende vrijdag wordt mijn moeder geopereerd aan borstkanker. Daarna wordt zij een kleine maand lang bestraald. Hiervoor moet ze dagelijks naar Deventer. Ik hoef haar niet naar Deventer te rijden, maar je hebt toch zorg om je ouders. Want pa krijgt vervolgonderzoeken voor een verwijdde aorta. Dus wat gaat daarmee gebeuren?

Ik kan dus zo benoemen waardoor de balans nu ver te zoeken is, maar hoe hervind ik de balans? Oorzaken kunnen niet zomaar weggenomen worden. 
Vanmiddag maar eens een middagje de hort op. Even de stad in, of bijkletsen bij een vriendin. Zal ik dat wel doen? Ik wil ook niet bij mijn vriendin gaan zitten zeuren over alles wat nu even zo zwaar valt.

Heb jij wel eens dit soort tijden gehad? Hoe ging of ga jij daar mee om?