Het geheim van een samengesteld gezin....

Het geheim van een samengesteld gezin - Nederland - TROUW

(klik op de link om het artikel te lezen.)

Ik krijg de nieuwsbrief van de Trouw.  Afgelopen zaterdag werd daarin verwezen naar het geheim van een samengesteld gezin. We hebben zelf een samengesteld gezin, dus was ik zeker benieuwd naar het geheim. Een geheim dat wij misschien wel met hen delen?

Eerst maar de overeenkomsten; Ik denk dat wij onszelf ondertussen ook wel ervaringsdeskundigen kunnen noemen. Wij zijn nu 5 1/2 jaar getrouwd en dat vind ik de datum van start van een samengesteld gezin. De relatie bestaat natuurlijk al langer. Van het prille begin dat manlief en ik een relatie hebben zijn de kinderen er bij betrokken. Bewust. Zodat de kinderen mee konden groeien en meekijken in ons proces van relatieontwikkeling. Dat lijkt een risico voor de kinderen, want wat als het misgaat? Maar wij hebben het niet als een risico gezien, wetende dat God ons bij elkaar gebracht heeft en niet zomaar. Dat is gelijk al wel weer een verschil met het echtpaar uit het artikel. Een essentieel verschil. Ik heb God niet kunnen ontdekken in hun verhaal.

Wel denk ik dat het voor ons ook het belang van het kind hoog in het vaandel staat. Maar wel onszelf in God als vaste basis. Het belang van het kind is van de biologische ouder. Daarmee bedoel ik nu dat we als stiefouder ons hebben aan te passen aan de aard en karakter van het kind en niet andersom. Betekent dat manlief in het begin flink overstuur kon raken van het temperamentvolle geknetter van mijn kinderen en ik helemaal van slag door het geslotene van zijn kinderen. Wij als (stief-)ouders zijn nog steeds hierin aan het "oefenen" om ons verder te bekwamen.  Natuurlijk proberen we de kinderen hierin wel opvoedkundig zoveel mogelijk bij te schaven.

Verder zijn er vooral verschillen met het stel uit het artikel. Mijn manlief is mijn enige en eerste relatie na mijn huwelijk. Er is ook geen zoektocht geweest naar een nieuwe relatie.

Mijn manlief had zelf al 4 kinderen. De man uit het artikel geen kinderen. Dat is een groot verschil. Hij is wel stiefvader geworden, zij geen stiefmoeder. Van inwonende stiefkinderen. Ik vind het ook een verschil of je stiefmoeder bent van kinderen die bij je wonen of die om t weekend en n enkele vakantie bij je zijn. Als ze bij je wonen heb je als stiefmoeder toch meer te maken met de dagelijkse omgang en opvoeding. Het kan dan niet zo zijn dat je altijd maar wacht tot papa thuiskomt met aanspreken op minder gewenst gedrag, of de complimenten aan papa overlaat.

Wij  hebben nooit overwogen of wij nog samen kinderen willen. Het is ons wel eens gevraagd en we hebben het er samen ook wel over gehad, maar nee. Dat was voor ons heel snel duidelijk. Met 6 groten zouden we onze handen al vol hebben om harmonie te bewerkstelligen of te behouden. En dit is niet altijd in onze handen.

Het andere echtpaar schrijft dat als je de valkuilen weet, kun je er omheen. Dat is niet altijd zo. Sommige valkuilen  zie je aankomen, maar omdat je met veel mensen te maken hebt, ook buiten je huwelijk en gezin, lukt het vermijden van de valkuilen niet altijd. Wel is het dan belangrijk dat je er samen mee omgaat. Allert blijft op verwijderingsgevaar onderling.

Maar wat is nou het geheim van een samengesteld gezin? In het artikel heb ik HET geheim niet kunnen ontdekken. Misschien staat het er niet in omdat ze dit in hun boek hebben verwerkt? Wil ik hun boek lezen? Maar is er een HET geheim?

Als ze ons dit zouden vragen, welk antwoord zouden wij dan geven? Tja....
Toch God. Hij heeft ons bij elkaar gebracht en wist dat wij een samengesteld gezin konden vormen. We hebben onze karakters en verschillen. Toen wij samenkwamen heeft God ons ook bevestigd dat dit tot zegen zou zijn voor onszelf en voor onze kinderen. Stabiliteit bieden, zou ons werkwoord worden.

Zijn wij gezegend? Ja!
Zijn wij nu een gesláágd samengesteld gezin?  Wanneer ben je dat? Na zoveel jaren standvastigheid? Als alle kinderen goed uitgevlogen zijn? In het artikel wordt wel vermeld dat haar zoons inmiddels volwassen zijn, maar zelf komen ze niet aan het woord.

Het eerste kind dat al een week na ons huwelijk bij ons kwam wonen, is vorig jaar gaan samenwonen. Sindsdien hebben we zo goed als niets meer van hem gehoord. Dit doet pijn. Hebben we hem iets verkeerds gedaan? Hoort het bij zijn eigen losmakingsproces? We weten het niet.

Hebben we nu gefaald? Nee, dat denk ik nou ook weer niet. Het is niet zo zwart wit.

Het vierde kind van manlief is twee weken geleden bij ons gekomen. Het beeld dat God ons gegeven heeft bij het begin van onze relatie klopt dus toch; Alle kinderen komen kort of langer bij je wonen en je zult stabiliteit bieden. Wij zelf hadden al niet meer verwacht dat ook het vierde kind zou komen. Hij woonde al jaren min of meer op zichzelf. Hij woont nu ook niet bij ons. Hij logeert hier totdat hij andere woonruimte heeft. Ik begrijp dat hij dit zo ervaart.

Stabiliteit bieden. Dat  was het werkwoord dat wij meekregen voor de kinderen. De jongste van de 6 is nu 17 en de oudste 21 jaar. Op die leeftijd wil je toch geen stabiliteit? Daar zet je je tegen af, want dat is saai. En toch zoeken ze het ook weer op. Hoe zullen ze hierop terugkijken als ze zelf ergens midden 30 jaar zijn? Zullen wij dan een antwoord krijgen op de vraag of wij een geslaagd samengesteld gezin zijn?

Wil ik er een boek over schrijven? Later misschien. Nu niet. Maar tegen de tijd dat ons gezin er aan toe is, is het misschien al niet meer "in de mode" om er boeken over te schrijven. Dan is er waarschijnlijk geen markt meer voor.

Autorijden

Als vrouw autorijden, met een man naast je....Wat doet dat met jou? Krijg je kromme tenen, de kriebels of een brede rug?

Met mij doet het een heleboel. Ik ben geen kilometervreter, maar ook niet onzeker tijdens het rijden. Als ik onzeker ben, is het over de route.En daar hebben ze routeplanners voor uitgevonden! Omdat ik niet veel kilometers maak zal ik niet snel van mezelf zeggen dat ik best wel goed rij. Maar ik stap met een gerust hart in de auto als ik zelf naar de grote stad zou moeten, of naar het buitenland. Gaat allemaal prima. Het fileparkeren is wel mijn zwakke punt. Als het mij te lastig wordt, loop ik wel wat verder.
In het afgelopen weekend heb ik twee keer gereden met een man naast me. Twéé keer. De ene keer mijn eigen man, en de ander keer de eigenaar van een veel kleinere auto.

Als ik rij met mijn man naast me ga ik onbewust toch rijden in de stijl die hij "verwacht". Dat betekent terugschakelen naar de 2e versnelling, terwijl ik diezelfde rotonde in zijn 3 neem als het rustig is en hij er niet bij is. Het fileparkeren, daar begin ik vaak niet eens meer aan als hij er naast zit. Thuis in de straat wil hij dan graag de auto pal voor de deur. Als er plek vrij is, maar voor mijn inparkeren net even te krap, dan stap ik uit en ga vast naar binnen.  Manlief parkeert dan de auto. Aan de overkant van de straat, of 3 auto's verderop is ook plek, daar zou ik 'm dan neer zetten. Of, als ik alleen ben, froemel ik de auto er toch ook wel tussen. Ligt een beetje aan mijn bui.
Het is niet zo dat mijn man zo'n boeman is tijdens het rijden hoor! Maar die enkele opmerkingen die hij ooit eens heeft gemaakt, blijf ik onthouden en anticipeer ik daar  blijvend op. Soms zie ik 'm gewoon ook denken; terugschakelen! Hij zegt dan niets met woorden.

De dag erna reed ik in een kleinere auto met de eigenaar naast me. Hij begon me te vertellen dat ik moest doorschakelen naar  de 5e versnelling, hoe ik moest sturen om achteruit in te parkeren...Terwijl ik dat zo zelf fluitend zou doen. Ruimte zat en maar 1 auto er naast. Natuurlijk is hij de eigenaar en hij zal wel voorzichtig zijn met zijn auto. Ik reed in zijn auto omdat hij zelf op dat moment niet kon rijden. Ik wilde hem een lift geven in mijn auto, maar hij stond erop dat ik opnieuw in zijn auto zou rijden. Dan blijven de benzinekosten voor zijn rekening en deze kleiner auto rijdt zuiniger als onze grote Focus.
Ik ben wel wat kortaf tegen hem geweest vrees ik. Het is een al wat oudere man. Ik moet het hem niet kwalijk nemen...
Maar ik werd kriegel; 2 dagen achter elkaar rijden met iemand naast je die opmerkingen maakt.... Niet eens opmerkingen die te maken hebben met veiligheid, medeweggebruikers te laat opmerken, snelheid, borden, kortom verkeersinzicht. Dat lijkt dus wel goed, daar hoor ik nooit iets over.

Een auto is net een computer denk ik. Elke computer is helemaal standaard gekocht, maar al na 3x gebruik min of meer aangepast aan de gebruiker. Een auto past zich iets minder snel aan, maar iedereen ontwikkelt toch een eigen rijstijl. En de mijne is anders dan de zijne.

Manlief leert al steeds meer dat ik anders rij als hij. Toch blijf ik ongemakkelijk rijden als hij naast me zit. Hoe kom ik daar nou van af?
Of eh? Hoe moet dat straks als we wel na lang sparen de Fiat 500L hebben? Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat ik dan wel weer enkele ongevraagde lesjes rijtechniek krijg...Want ja, zo'n (voor ons) nieuwe auto....

Herken je dit? Hoe ga jij hier mee om? Heb je tips voor mij? Wel graag andere dan; dan maar zeggen; Als ik t niet goed doe, ga je maar lopen. Zo'n opmerking plaatsen past mij ook niet en doet de vrede geen goed.

Samengesteld gezin

                             
 In Libelle 10  van dit jaar las ik een reportage van een ander samengesteld gezin. Het gezin lijkt wel  wat op ons gezin. Hij heeft 4 kinderen, zij 3. Zij hebben 2 kinderen van 12 en 2 van 18. De leeftijden van hun andere kinderen zullen er ergens omheen hangen. Het leuke is dat dit gezin zo ongeveer  om de hoek bij ons woont. Zij wonen in een verbouwde kerk, heet van oudsher "de zevende hemel". Dat is bij ons in de binnenstad. Hun financiele plaatje ziet er wel heel anders uit dan het onze, als je hun huis zo ziet.

Het is leuk om dingen te herkennen in hun verhalen. Het fenomeen samengesteld gezin krijgt ineens veel meer aandacht in de media. Er is dus meer over te lezen, maar in de meeste dingen moet je toch zelf je weg vinden. En dat is maar goed ook, want elk samengesteld gezin heeft zijn eigen verhaal. Zijn eigen geschiedenis.

Het is wel goed om  bedacht te zijn op valkuilen die je als samengesteld gezin tegen zult komen. Het lezen over al die valkuilen ontmoedigt soms wel. Maar sommige valkuilen komen echt in elk samengesteld gezin voor.

Manlief en ik zijn sinds 19 mei 2007 samen. Dat was de dag waarop het klikte. Heel snel hebben we het de kinderen verteld. Dat hebben we bewust gedaan. Voor ons was het toen nog pril en ook dat hebben we de kinderen verteld.  Zo konden ze met ons meegroeien in onze relatieontwikkeling. Hij heeft 4 kinderen, ik heb er 2. De kinderen zijn heel verschillend, maar konden het goed met elkaar vinden. We hebben echt ervaren dat God ons bij elkaar heeft gebracht en er straks samen voor elkaar en de kinderen zullen zijn.

 In oktober 2008 zijn we getrouwd.  Mijn huis was net iets groter, dus kwam manlief bij mij wonen. Mijn 2 kinderen, toen 11 en 15 jaar, woonden bij mij. Een week later kwam de oudste zoon van manlief bij ons wonen. Hij was toen net 18. Een flinke tijd later de tweede zoon van manlief. Dit was ook praktischer voor het werk van deze zoon. Begin 2011 kochten we het huis waar we nu wonen, een flink stuk groter.
Beide zoons wonen nu niet meer bij ons. Ze zijn gaan samenwonen. Dochter van manlief woont inmiddels al bijna 2 jaar bij ons.

Wat hebben we een stormen gehad.
Het is heel belangrijk om te beseffen dat een samengesteld gezin geen gewoon gezin is. Er komen 2 heel verschillende gezinsculturen bij elkaar.  Als dit dan ook nog eens pubers zijn......... Die verschillende cilturen uiten zich in het wel of niet praten met elkaar, de manier waarop je je verjaardag viert, sinterklaas, hoe je je brood eet, hoe je met het huishouden omgaat.... Een huishouden dat binnen 5 jaar van 3 naar 5 personen gaat, naar 6 en weer terug naar 4. Hoezo de wet van de groepsdynamica?
Er is ook altijd nog de rol en de houding van onze ex. De andere ouder van het kind. Hoe belangrijk die houding is merken we nog regelmatig.

We merkten al heel snel dat we een heel verschillende manier hadden van communiceren met elkaar. We moesten echt leren met en van elkaar. En echt kiezen de ander ondanks de moeite die je soms hebt met die andere manier van communiceren, te respecteren. Erkennen dat die ander of de anderen het anders gewend waren.
Zo was mijn dochter erg stil en af en toe flink chagerijnig voor de toets- examenweken. Dat wist ik gewoon en liet ik maar even zo. Het zou wel weer overgaan. Manlief had toen grote moeite met haar humeur. Nu is een andere dochter erg stil. Zit ook voor de toets en examenweken. Toch betrap ik me er op me wel eens af te vragen of er iets niet lekker zit. Is er iets mis? Je bent anders bij andere kinderen.
Zaterdag was er een zoon van manlief de hele dag. Hij komt hier niet zo vaak. Woont in Belgie. Het was goed dat ik juist die hele dag moest werken. Zo konden pa en zoon de hele dag samen optrekken. Echt  met zijn tweeën. Ook dat moet je als samengesteld gezin erkennen. De kinderen willen soms pa of ma (even) alleen, zonder de stiefouder erbij. Je kunt daar pijn  van hebben en je afgewezen gaan voelen, maar beter is het gewoon te accepteren.Te relativeren.

We hebben het ook durven uitspreken naar elkaar dat je het gedrag van "jouw" kind soms niet uit konden staan. We hebben geleerd dat je daarmee de ander of het kind van de ander niet afwijst. Dat het geen aanval is op.
 
Wat is het dan prachtig om in de loop der jaren te ervaren hoe we dan in de loop der tijd toch dichter naar elkaar zijn gaan groeien. Er een band ontstaat. Nieuwe gebruiken en gewoontes ontstaan. Nieuwe gezamelijke herinneringen gemaakt. Weet je nog dat.....?

Beeld bijstellen. Vermogen?

Even een beeld bijstellen.
Ik krijg wat onverwachte reacties op mijn vorige blog over de belastingaangifte.
 Ik noemde een bedrag van 1000,- in mijn blog van iemand waarvan ik de aangifte invulde. Dat is hun hele saldo, spaargeld en alles. Dus zeker geen vermogen. Wij hebben iets meer spaargeld, maar hebben daar ook maar vier cijfers voor nodig. Zodra wij een vijfde cijfer nodig hebben om ons spaargeld op te schrijven gaat er wat van naar aflossing.( Voor de duidelijkheid; Een vijfde cijfer heb je nodig als je 10000,- euro hebt.) Dus hebben we geen vermogen. Vermogen heb je voor de belasting als echtpaar als jij, je man en minderjarige kinderen samen een bedrag hebben van € 42278,- hebben. Bij lange na niet!

 Misschien komt het beeld voort uit een ...wat is het positive tegenwoord voor vooroordeel?...verwachtingspatroon?
Wij zijn rond vijftigers met een koophuis, dus zullen die wel vermogen hebben opgebouwd? Gaan waarschijnlijk een paar keer per jaar een weekendje weg?
Het werkelijke beeld;
Wij zijn rond vijftigers, manlief is 52 en ik 49, dus dat klopt. We hebben een koophuis, maar dat is pas 3 jaar geleden gekocht. Op 4 februari 2011 kregen wij de sleutel. We hebben beiden een scheiding achter de rug, wat financieel een dure grap is. Man heeft een baan als vrachtwagenchauffeur. Niet bij een transportbedrijf, dus werkt hij een redelijk normale werkweek qua uren. Ik heb een parttime baan van ongeveer 25 %.
Twee kinderen wonen  nu nog bij ons. Dat zijn er meer geweest. Voor een kind ontvangen wij allimentatie, voor het andere kind niet. Een derde kind dat studeert verzorgen wij financieel nog voor een deel. Elk dubbeltje wordt hier echt nog wel eens omgedraaid voor het uitgegeven wordt.

En toch zijn wij rijk! Volgens de wet dus niet vermogend...maar wat zijn wij rijk! We worden elke dag opnieuw gezegend door een goede God. Dat merken we elke dag opnieuw. Daarnaast houden man en ik van elkaar en is er vrede en liefde in huis. Ook al zijn wij een samengesteld gezin met jong-volwassenen, waar het echt niet allemaal rozengeur is. We zijn allemaal gezond, hebben een goed stel hersens. We wonen in een mooie groene wijk.
De appelboom loopt weer uit in mijn tuintje en de vogels komen hier ook graag. Manlief en ik hebben een baan waarin we onze voldoening kunnen vinden. De wijk waarin we wonen is niet alleen mooi groen en bosrijk, maar we voelen er ons ook veilig.  Gas, licht en water doet het altijd.
Och, ik kan wel een uurtje doorgaan met al onze zegeningen, rijkdommen, op te schrijven.
Doet me denken aan het kinderliedje; Tel je zegeningen een voor een, tel ze allen en vergeet er geen....

Ik ga maar eens genieten van enkele zegeningen en ga de hond uitlaten, hier in de wijk. Ik loop de steeg uit en sta in een stukje bos. Loop achter het korfbalveld langs, onder de snelweg langs en via een ander bospaadje terug. Lijkt het toch of ik een hele boswandeling gemaakt heb. Zo voelt het dan ook.

Jouw zegeningen al eens geteld?

Tot gauw,

Samen kanoën, een graadmeter voor je relatie.

In Luxemburg hebben we samen gekanood. De kinderen kregen de keus tussen een dagdeel klimmen of kanoën. Het is kanoën geworden. Het leek mij maar niks. Kanoën op onbekende wateren? Wie weet zijn het wel van die wilde kolkende rivieren! Kieperen we om en kom ik er maar net op tijd uit! Bij het inschrijven hoopte ik dat het niet door zou gaan wegens gebrek aan inschrijvingen of zo iets. Dan lag het niet aan mij dat het niet door zou gaan. De kinderen wisten wel dat ik het eng zou vinden, maar om het daarom niet door te laten gaan.... Ik had me vast een beetje ingedekt, want als die rivier me niet aanstond zou ik echt niet gaan. 14 km varen terwijl ik bang ben? Echt niet!

Maar wat viel dat mee! De rivier zag er heerlijk vredig en rustig uit, en ik was niet de enige beginneling. We vaarden van Dillingen, Dillingenbruck, naar Echternach. Kleren en kostbaarheden in een emmer met deksel tussen ons in en varen maar.
Gelukkig hoorde ik pas achteraf dat een ander echtpaar wel heel snel omgekiept is en gestopt.

Samen kanoën, een graadmeter voor je relatie. Waarom?
De fysiek sterkste moet achterin. Dat is toch meestal de man. Bij ons ook. Als man en vrouw moet je toch een paar dingen bij elkaar aanvoelen of echt afspreken om samen te kunnen varen.
Je moet tegelijkertijd peddelen, anders mep je elkaar om de oren.

Als vrouw zul je je toch moeten afstemmen op je man, want als hij rechts aanhouden zegt en jij wilt toch links of middendoor, kom je in het riet terecht of juist vast te zitten op de rotsen. Waarom zal ik me als vrouw dan weer afstemmen op mijn man? Het gaat hier niet om gelijke rechten of gelijkheid. Maar omdat hij toch echt de sterkste is en hij de kano stuurt. 2 kapiteins op 1 kano gaat niet werken. Als je al gaat kibbelen over hoe iets moet gaan gebeuren zit je er zo ineens middenin en beslist de rivier voor je.
Als vrouw denk ik dat het voor mannen wel eens goed is om op deze manier samen af te stemmen. De man is vooral degene die de kano door de stroomversnelling loodst. Hiervoor moet je wel je kracht inzetten. En tegelijkertijd de rust uitstralen zodat je vrouw je durft te vertrouwen. Ook al heb je misschien zelf nooit gekanood.
Je zult over de schouders van je vrouw naar voren moeten kijken naar wat er vóór je ligt in het water. Stroomversnellingen? Rotsen net onder het wateroppervlak? Boomtakken over het water?
Je zult samen het prettigste peddelritme moeten ontdekken en dan ervaren hoe fijn het gaat samen.

Zo heb ik het kanoën ervaren. Het was fijn om te doen. Ik ben blij dat het door gegaan is. Ik zou veel gemist hebben.

Hoe anders zou dat vroeger gegaan zijn. In mijn vorige huwelijk. Daar zou ik ook voorin gezeten hebben, maar toch ook achterin. Ik zou me niet zo durven toevertrouwen aan mijn man. Zouden we over rotsen schaven of in het riet terechtgekomen zijn, zou ik de schuld krijgen. De schuld krijgen of op je kop krijgen wil je niet, dus zorg je er wel voor dat er niks mis kan gaan. Dan doe je zo je best dat je voor jezelf weet dat als je op je kop krijgt, niet schuldig of fout bent. Het is dan makkelijker om het over je heen te laten komen.

Hoe veel beter is het nu!