De hele week was het al spullen verplaatsen, afbreken en andere weer opzetten, inpakken. Uitzoeken, wat wel mee en wat niet. Op een gegeven moment stond overal wel wat.
Gisteren was de verhuisdag. Zoon vertrok om half 10 's morgens naar Rotterdam met een vriend die hielp verhuizen en manlief. Die drie mannen kunnen zich prima redden samen, daar hoefde ik niet bij aanwezig te zijn. Bovendien was er maar plek voor 3 personen in het busje. Mooie reden toch om lekker thuis te blijven....en achtergebleven puin (en stof) te ruimen.
Om 10.10 uur zwaaide ik dochter uit die een half jaar in Brussel gaat werken. Dat ze een half jaar naar Brussel zou gaan was al wel eerder bekend, maar krijgt nu toch een andere lading. Eerst verwachtte ik haar nog regelmatig terug in komend half jaar. Dat zal nu toch wat minder zijn denk ik. Dochter en haar vriend hebben in goed overleg besloten om ieder hun eigen toekomstdromen te proberen te realiseren. Dat is ook afgelopen week pas besloten en bekend geworden. Best heftig om te horen. Voor henzelf ook denk ik. Ze zijn 7,5 jaar samen geweest.
Nadat ik terug kwam van het station heb ik eerst eventjes op de stoel zitten bijkomen. Niet al te lang want ik moest nog terug naar de stad. Sleuteltjes laten bijmaken voor iemand.
Er was nog markt, dus daar ook maar weer eens overheen gelopen. Ik vind het naar de markt gaan best leuk, maar moest niet op zaterdag wezen. Deze zaterdag ben ik er dus toch even heen geweest.
Hoor ik de marktkoopman schreeuwen; 3 bakken aardbeien voor 5,- en 'n pond kersen cadeau! Lekker, maar nu voor ons veel te veel. Dat is voortaan dus te veel voor ons. Zulke hoeveelheden hebben we niet meer nodig. En om gelijk n kilo aardbeien weg te werken tot moes of jam, daar had ik op dat moment even geen zin in.
Ineens is ons gezin dan n stuk kleiner. Dat zal best even wennen zijn met boodschappen doen. Veel minder nodig. Zoon was n grootverbruiker in sommige dingen.
Nu met z'n tweetjes; minder boodschappen, minder verbruik van stroom, gas en water, niet meer wachten tot de laatste eindelijk aan tafel zit met t eten, geen sssst, wij willen slapen, man moet morgen weer om 5 uur opstaan, maar ook geen hoi meer blèren onderaan de trap als ik thuiskom,...........
Het zal best wennen zijn.
Toen we trouwden kreeg manlief 2 van mijn kinderen er elke dag bij en ik een weekje later 1 van manlief voor elke dag. Later zijn de anderen korte of langere tijd bij ons komen wonen. Nu komt alleen (mijn) zoon nog de weekenden naar huis.... Denk ik.
Wat zal het goed zijn dat manlief en ik ook even samen met zijn tweeën zijn...Of hoor ik dat niet zo hardop te zeggen?
Natuurlijk mag je zo denken! Lijkt me juist een gezonde houding, dan hoeven de kids zich ook niet schuldig te voelen omdat jij je zo rot voelt over het 'lege nest'
BeantwoordenVerwijderenDochter en ik waren 20 jaar met zijn tweetjes na mijn scheiding ,ik had af en toe wel een relatie maar van samenwonen kwam het niet, toen ze 2 jaar geleden op zichzelf ging wonen was ik best blij, het was gezellig maar met een dochter met ADHD ook heel heftig en tijd voor mezelf was schaars, er was altijd wel weer een drama groot of klein waar ik tegenaan liep. Het lege nest syndroom is dan ook iets waar ik geen last van heb. Ze woont redelijk dichtbij en komt elke woensdag bij me eten en we doen regelmatig iets samen, maar er is nu ook ruimte voor eigen dingen en dat is heerlijk.
BeantwoordenVerwijderen