Bij ons in de stad heeft de gemeente op sommige locaties bloemen ingezaaid als korenbloemen, klaprozen, witte en gele die ik niet bij naam ken. Een van die plekken is vlak bij het verzorgingshuis waar ik werk. Onderweg kom ik ze tegen en mag ik er al van genieten.
Ik heb geen idee of we zo af en toe een bosje mogen plukken, maar ik doe het wel. En ik blijf het ook doen.
Ik heb al eens samen met een bewoonster korenbloemen mogen plukken. Mw zag korenbloemen op mijn t shirt en gaf aan dat ze korenbloemen zo mooi vond. Gelukkig stonden die op dat moment net in bloei, dus zijn we de eerstvolgende dag naar de bloemen toe gegaan. Wat is het mooi om mw dan even in het zonnetje te zetten en wel zó dat ze mij kan zien plukken. Elke bloem die ik pluk geef ik aan haar en wordt met heel veel liefde en zorg aangepakt. Terug op de afdeling gaan we de bloemen aan haar tafeltje in het water zetten. Er zijn er zoveel dat we meerdere vaasjes kunnen vullen. Zo kunnen anderen er ook van genieten die wat verder weg zitten. Door Corona zitten bewoners nu verder van elkaar af, verdeeld over verschillende tafels.
Gisteren heb ik iemand van een andere afdeling mee naar buiten en naar deze bloemen kunnen nemen. Een vrouw die nu wat lijkt te somberen op haar kamer. Ze komt nog maar weinig uit haar ligstoel. Ik ken mw van haar verhalen over het ommetje met haar herdershond. Ook 's avonds laat. Ze was nooit bang, want ze had haar hond bij zich. Mw leeft helemaal op als ze bij dieren of natuur is. Zo ook gisteren. Mw geeft nu veel pijnen aan op verschillende plekken. Toen ik op haar kamer kwam verwachtte ik niet dat ze maar enig animo zou hebben om mee te gaan. Ik stelde voor om even naar buiten te gaan en gelijk ging haar deken opzij om mee te gaan. Al in de lift kikkerde mw steeds meer op.
Buiten benoemden we beiden wat we zagen onderweg; gele bloemetjes, volle hortentia's...
Bij het plukveldje zette ik ook deze dame in het zonnetje en wel zo dat ze me kon zien plukken. Zelf plukken lukte niet. Elke bloem werd gekoesterd, geroken en zorgvuldig geschikt. Mw gaat helemaal op in haar bos bloemen.
Weer terug op de afdeling gaan we in de huiskamer zitten op een plaats waar anderen mee kunnen kijken naar het schikken in de vaas. Dit doen we met zorg een aandacht. Een vaas voor haar eigen kamer en een voor in de huiskamertafel waar ze nu aan zit. Mw blijft nu ook gelijk aan deze tafel zitten en het komt niet in haar op om weer terug te willen naar haar eigen kamer.
Ik heb mw niet over pijn gehoord.
Dit zijn zo enkele van de momenten dat ik dankbaar ben dat ik dit werk mag doen. Wat kost dit nu daadwerkelijk in tijd? Het is zó kostbaar voor deze dames.
Om dit bij hen te zien doet mij ook goed.
(Naast dat het kleine meisje ook in mijzelf boven komt tijdens het plukken.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten