Dochter weer in m'n armen na ruim 1,5 jaar!

Zondagmorgen stond ik hier ook. Bij aankomsthal 4 op Schiphol. Wachtend op mijn dochter die om 9.48 ging landen vanuit Addis Abbeba, met tussenstop Istanbul Turkije. Ik heb haar opgehaald, na een hele nacht vliegen wil je niet ook nog eens een uur met flinke bagage moeten treinen.

Ik heb haar weer in mijn armen kunnen sluiten! En nog mooier, ze blijft ook nog heel even logeren! 

Begin februari 2020 hebben we elkaar nog gezien toen we bij haar in Liberia waren. Daarna barstte Corona in alle hevigheid uit en konden we elkaar alleen nog maar online zien. In die 1,5 jaar verhuisde zij naar Ethiopie en is zij verloofd. Om het nog internationaler te maken, ze is verloofd met iemand uit Libanon die zij in Liberia heeft leren kennen. Hoezo globalisering?

In die 2 weken dat ze hier zal zijn moeten we wel allebei gewoon werken. Ik hoop toch nog wat diensten te kunnen ruilen met collega's. 

Daarnaast hebben we allebei nog andere afspraken staan die niet verzet kunnen worden. Het zijn dus volle weken, waarin we toch zoveel mogelijk genieten van het samen zijn. Op dit moment dat ik dit stukje typ is zij in het zolderkamertje hiernaast aan het kijken wat zij wil bewaren van haar spullen die hier nog liggen en wat eigenlijk wel weg kan. Vooral boeken en kleding. Hierbij maakt ze nog een selectie tussen verkopen, kringloop, Leger des Heils, oud papier en vuilnisbak. Ik laat haar maar rustig haar gang gaan, want als ik er ook nog eens omheen ga lopen drentelen in die kleine opslagruimte maken we elkaar kriebelig denk ik. Ik blijf gewoon binnen gehoorsafstand en kunnen we toch zo af en toe wat tegen elkaar zeggen. Zijn we toch samen.

Want 2 weken is dan eigenlijk zo veel te kort.