De les van een Hyacint

 Ik gaf de glazenwasser de schuld. Niet dat hij iets fout heeft gedaan hoor. Maar ik vermoedde dat doordat hij met zijn ladder op een randje van een tegel is gaan staan, één tegel was verzakt.

De tegels in onze voortuin zijn in het najaar gelegd. Dus ze liggen nog niet echt verankerd. Vanmiddag zat ik lekker met een tijdschrift in het zonnetje en zag ik de werkelijke dader van het verzakken van die stoeptegel.

Ik zag ineens een heel klein sprietje tussen de tegels naar boven komen. Die was wel zo dik dat dit geen grassprietje had kunnen zijn. Dus de tegel er even met wat wrikken tussenuit getild. En dan zie je wat leuks: Er waren hyacintenbolletjes onder blijven zitten en die wilden bloeien. 

Die heb ik voorzichtig uitgegraven en een plekje gegeven bij een andere hyacint.

Nou mag die even bijkleuren en alsnog tot bloei komen.

 

Hoe vaak is dat niet ook bij mensen zo? Dik verdrukt onder de omstandigheden en toch willen bloeien. Dan heb je even iemand nodig die je helpt op op een plek te komen waar je wel tot bloei kunt komen.

Misschien ben of ken jij zo iemand en kun je op jouw manier iemand helpen tot bloei te komen.

Of juist andersom en voel jij je als die hyacint onder die steen. 

Dan wil ik je bemoedigen om door te blijven gaan, 

God ziet je waar je nu bent en vroeg of laat komt er iemand die je op weg helpt om alsnog te gaan bloeien. 

Op de plek waar je écht kunt bloeien.