Niet met modder gooien!

Zoals je weet en kunt lezen in mijn profielbeschrijving hier links naast, hebben wij een samengesteld gezin. Af en toe licht ik een tipje van de sluier op over het reilen en zeilen binnen dit gezin.  Het zijn maar tipjes.

Juist in een samengesteld gezin kun je niet "de boel van je af schrijven". Een blog is geen dagboek.  Iedereen met wat oudere kinderen weet dat veel dingen niet meer vanzelf gaan en in elk huis zijn er strijd- en pijnpunten. In menig gezin gaan jongeren vanuit ongenoegen op zichzelf wonen. Het komt maar al te vaak voor. In gewone gezinnen, en in samengestelde gezinnen liggen deze pijnpunten nog gevoeliger. De pijnpunten schrijf je niet online, omdat je rekening houdt met degenen waar het om gaat en je houdt rekening met de andere ouder. Dus schrijf ik wel over bijvoorbeeld verschillen in beide samengevoegde gezinnen,  maar hou ik het lichtvoetig. Lees het hier en hier of hier nog maar eens na. In deze stukjes schrijf ik iets over ons samengesteld gezin, zonder met modder te gooien.

Enkele dagen geleden heb ik een stukje geschreven over Parijs, Baga en thuis.
Mocht je dat gemist hebben, kun je het hier aanklikken en lezen.
Anoniem heeft hier iemand  op gereageerd en dit betrokken op problemen binnen ons samengesteld gezin. Er wordt in geschreven dat ik stiefkinderen systematisch het huis uit werk. De anonieme schrijver moet het kind zelf zijn of heel dicht bij hem staan, anders zou de schrijver dit niet bedenken.
Op dit moment zijn er problemen met een volwassen stiefkind. Hij woonde al sinds zijn 18e op zichzelf in Belgie. Omdat er daar geen plaats meer voor hem was is hij afgelopen zomer op zijn 20e bij ons gekomen. Juist omdat hij al zo lang op zichzelf heeft gewoond en we intussen wel weten waar hier pijnpunten kunnen ontstaan, hebben we toen duidelijke afspraken gemaakt. Ik heb me heel bewust zoveel mogelijk op de achtergrond gehouden omdat hij moeite heeft met mij. Toch heeft hij er zelf voor gekozen om hier naar toe te komen. We hebben hem een thuis geboden.

Sinds hij hier woont heeft hij zich aan geen van de afspraken gehouden. Natuurlijk is hij hier meerdere malen door zijn pa op aangesproken. Het werd er alleen maar vervelender op. Hij heeft nu 3 weken geleden de verwarmingsketel uitgezet en daarmee het hele huis in de kou gezet.
Hiermee heeft hij onze laatste grens overtreden. Daarom is hem gezegd andere woonruimte te zoeken. Ook als Christen en (stief-) ouder mag je op een gegeven moment tegen een volwassen kind zeggen dat het genoeg is geweest. Zowel zijn moeder als zijn broer wonen alleen in zelfstandige woonruimte, dus daar kan hij ook terecht. De anonieme schrijver kan natuurlijk zelf ook een kamer of bed aanbieden.

Natuurlijk had ik de reactie op de anonieme schrijver kunnen verwijderen. Hierdoor is er modder op het internet gekomen wat daar niet hoort. Verwijderen is dan een eerste reactie. Met 1 klik geregeld.
Ik heb ervoor gekozen om dit toch niet te doen.
Ik wil erop reageren zonder alsnog met modder terug te gooien. Ik ga ook niet heen en weer schrijven, mochten hier ook weer anonieme reacties op komen. Zulke dingen gooi je niet op internet, en zeker niet anoniem. Voor degenen die het betreft kunnen persoonlijk naar ons toekomen voor gesprekken.

Ik weet dat er veel mensen deze blog lezen die Christen zijn. Wil je dan voor ons bidden? Om wijsheid, inzicht, liefde in daadkracht, om dat wat we nodig hebben. Opdat we zullen blijven handelen zoals God dat van ons vraagt. Heb je niks met het geloof, duim dan maar voor ons.

Parijs, Baga en Thuis.

Parijs. 
12 journalisten en tekenaars gedood van een satirysch weekblad en 4 mensen nabij een Joodse winkel. De wereld heeft het zien gebeuren en is geschokt. Geschokt door het zien van het doden van een agent die om genade smekend toch van dichtbij wordt neergeschoten. Geschokt door de terroristen die in het wilde weg schietend ontsnappen in een zwarte auto. Deze beelden staan dagenlang op het scherm en worden keer op keer herhaald en door iedereen die zich deskundig meent geanalyseerd.
De wereld staat op zijn kop en ineens is "iedereen Charlie". Waar dan ook worden statements neergelegd als steunbetuiging aan de nabestaanden van de medewerkers van dat weekblad en uit de Joodse wijk. Miljoenen gaan de straat op en wereldleiders lopen arm in arm. Men wil zo een vuist te kunnen maken tegen het terrorisme. Het weekblad wat tot vorige week regelmatig kritiek kreeg uit alle hoeken omdat deze vaak over de schreef ging is nu hét blad. Vorige week had het een oplage van 70.000 stuks, komende week komt het uit met 3.000.000 stuks. Iedereen wil nu dit exemplaar hebben.

Mensen sympatiseren nu met het blad en melden "je suis Charly". Het zal het blad zelf helpen. Maar helpt het tegen het terrorisme? Helpt het tegen de toegenomen vrees tegen alles en iedereen wat anders is? Van de mensen die hebben meegelopen moeten velen de volgende dag weer met het openbaar vervoer. Gaan ze dan ook naast die "buitenlander" zitten als daar nog een plaatsje vrij is of blijven ze liever staan? Beginnen ze een praatje met hem? Of doen ze of hij er niet zit? Maar ja, hij zit er wel en daarom blijven ze liever staan.....Hoe zal hij dat ervaren dat mensen liever blijven staan? Hoe zou jij je voelen?

Baga. ( Ergens in Nigeria).
Wellicht 2000 doden. Ook in dezelfde week als in Parijs. Ook vanuit dezelfde bron; Moslimextremisme. Mensen gedood, omdat ze niet islamitisch genoeg zijn in de ogen van die extremisten. Hier zijn geen sensationele beelden van die zo in een actiefilm of game meekunnen. Niet eens goede verslagen. De namen van de doden zijn niet bekend. Het aantal doden is niet eens bekend. Mannen, vrouwen, kinderen, oud, jong, baby's. Gedood door Boko Haram. Amnesty International bericht er over. Hier is het artikel in het engels;Amesty International over Baga in Nigeria
Het heeft de voorpagina van de krant niet of nauwelijks gehaald. Is het op tv geweest? Ik heb het niet gezien.
Het land Nigeria zelf is zo'n puinhoop dat zij zelf niets ondernemen hiertegen en Boko Haram zo ongeveer vrij spel heeft.
En de wereld...?... kijkt naar Parijs.

Thuis.
Ik kan erover bloggen, hopende dat meer mensen tot het besef komen dat Parijs erg, maar niet het ergste is. Natuurlijk is het erg voor de moeder die moet zeggen dat papa niet meer thuis komt van zijn werk. Maar de wereld is veel groter dan wat wij met onze ogen of camera's zien. Er gebeurt veel, veel meer in het verborgene.

En ikzelf? Een gevoel van onmacht bekruipt me. Zelfs hierover bidden lukt me niet erg. Wat zal ik God dan vragen? Staat er niet al eeuwen geschreven dat deze dingen zullen gebeuren? Dat mensen vertwijfeld van angst zullen worden? Dat mensen overal hun heil zullen zoeken, behalve bij God?
Niet wetende dat God actie heeft ondernomen, om het contakt tussen God en mens te herstellen, actie onderneemt en gaat ondernemen tegen dit duivelse geweld dat de wereld lam legt. Wat voel ik me dan bevoorrecht dat ik al heb mogen ontdekken dat mijn heil toch echt bij God vandaan komt.

Dit is wel een beroerde zin om dit stuk mee af te sluiten. Want dit is niet exclusief. Het is niet alleen voor mij. Oorspronkelijk was het helemaal niet voor mij, voor ons, maar mogen wij er van mee-eten. En weer verder uitdelen. Laten zien. Aan onze familie, naasten, ja, ook die "buitenlander" in het openbaar vervoer.

Help mij Heer, help ons Heer om de kracht van Uw liefde en licht aan anderen door te geven. Soms zal het zijn als een kaarsje, brandend in de nacht. Een andere keer scherp als de schijnwerper van het voetbalstadion.
Laat ons zien Heer, hoe we U kunnen laten zien.

Tienduizend redenen tot dankbaarheid, één ervan is je collega.

Vanmorgen met een collega afgesproken om groen te gaan knippen voor het maken van kerstkransen  morgenmiddag met bewoners van het huis en in de wijk. We gaan met de auto. Er staat muziek op, maar ik luister maar half. Eigenlijk niet. We kletsen over van alles en nog wat. Dan zet ze de muziek harder; Even mijn favoriete nummer horen. Dat is het nummer wat je hier kunt aanklikken en meeluisteren.

Lied; tienduizend redenen tot dankbaarheid

Ja tetter ik dan door de muziek heen; Eén van de tienduizend redenen tot dankbaarheid is dat je dit samen met je collega kunt zingen. Dat beaamde zij ook gelijk. En voegt er aan toe; eigenlijk jammer dat we dit als collega's zo weinig laten zien, ook aan de andere collega's. Dat kan ik op mijn beurt dan weer beamen.

Zo zijn er meerdere collega's die dit lied zo mee zouden zingen en collega's die dit niet zouden doen. Wat zien die van ons? Maar ook de collega's die wel mee zouden zingen en waarvan we het ook weten, we hebben het er nooit over. Alsof het helemaal en exclusief tot het privéleven toebehoort. Dat is natuurlijk niet zo. Maar die cultuur is wel zo gegroeid.

Niet dat we nu ineens werkende evangelisten met bekeringsdrang moeten worden, maar wat zou het mooi zijn als we die privacy wat meer open zouden kunnen maken. Naar elkaar en naar anderen. De mooie kanten van onze relatie met God laten zien.

Natuurlijk wil ik hierbij ook mijn hand in eigen boezen steken en eens kijken hoe ik dit opener zou kunnen krijgen.

5 talen van de liefde.

Gisteravond hadden we huiskringavond. Ik had het aardig voorbereid. (Denk ik.) De preek van afgelopen zondag heb ik nog nageluisterd om er gespreksonderwerpen uit te halen. En toch liep het in het begin niet echt lekker soepel vond ik. Onvoldoende diepgang. Bij het zingen had ik wat liederen uitgekozen die niet echt makkelijk meezongen. 1 lied had ik uitgekozen waarvan ik wist dat wij het niet kenden. Maar om de tekst heb ik het toch uitgekozen. In plaats dat ik vlak voordat iedereen binnenkomt de laptop al klaarzet om dit lied straks via Youtube af te spelen, laat ik me afleiden door gekregen handwerkspullen te bekijken.
Tja.

Ik wist dat er 2 mensen eerder weg moesten en heb toch te lang gedraald aan het begin van de avond. Wel hebben enkelen hun recente ervaringen verteld in het in gesprek komen met mensen en hoe God betrokken is geraakt in dat gesprek. Dat was wel goed.

Ik ben hier (Kring leiden) niet zo heel goed in denk ik. Nou ja, blijven oefenen, zeg ik ook altijd tegen mijn kinderen. Of delegeren; Men hoeft niet alles te kunnen. Sluis dan door wat een ander beter kan.

Later op de avond kwamen we op een boek uit wat in de preek ook genoemd werd. Een boek wat ik zeker wil aanraden!

Het boek heet; De 5 talen van de liefde. Ik heb het boek al wel eens eerder gelezen en kon kort uitleggen welke 5 talen er zijn en hoe dat globaal werkt.
Elk mens heeft een eigen hoofdtaal waarin hij of zij haar liefde geeft en ontvangt. Herken elkaars hoofdtaal en communicatie zal soepeler verlopen. Dit gaat trouwens op in alle relaties. In je huwelijk, gezin, maar ook gewoon met je collega's.

Ik kan er in dit stukje een heel verhaal over schrijven. Het boek zelf is de moeite van het lezen wel waard.
Bekijk het maar eens hier;

 

Begrafenis van een mooi mens.

Vanmiddag hebben we een mooi mens moeten begraven. Vorige week zaterdag was ze nog op de Open Doors dag. Twee dagen later werd ze ziek opgenomen in het ziekenhuis en donderdag is ze overleden. Niet voor te stellen. 70 is ze geworden.
Een mooi mens. Voor velen was ze iemand met een warm hart en altijd straalde ze. Als zij binnenkwam ging de zon schijnen. Voor haar zal de zon nu altijd schijnen. Ze is bij Jezus, waarin ze haar vreugde vond. Vreugde die ze maar wat graag deelde. Dat konden we nu, bij haar begrafenis ook merken. Elke stoel was bezet. En dat terwijl we onlangs pas uitgebreid hebben. Zelfs mensen van haar kaartenmaakclubje waren er, anderen die haar van lang geleden kenden.

Haar dochter plaatste deze afbeelding op facebook;

Wat zullen we haar missen. Ik zal haar missen. Zo op haar vaste plekje in de kerk, breed lachend en stralend.

Onderweg naar huis vind ik het boodschappenbriefje in mijn jaszak. Wilde ik nog voor morgen in huis hebben.

Morgen begint er weer een heel andere dag; Mag ik met de trein naar Groningen om daar s'avonds bij de uitreiking van haar bachelor te zijn. Ik ga al op tijd met de trein, nog even neuzen in Groningen. Om half 6 gaan we met 7 personen uit eten bij de Italiaan waar zij gewerkt heeft; Capriccio.
Om 7 uur begint de uitreiking.
Daarna krijgen we een lift met de auto terug. Hoeven we zo laat niet meer met de trein. Hiervoor heb ik net een Hema dagkaart gekocht van 17,50. Dit is zelfs al goedkoper dan een enkeltje (vol tarief) welke 20,- en nog wat  zou gaan kosten.
Mijn man kan niet mee. Een collega zit in Frankrijk of is er onderweg naar toe waar door manlief geen vrij kon krijgen. Jammer.

Overmorgen is manlief jarig. Is hij dus ook niet vrij. Ben benieuwd hoe laat hij dan thuis kan zijn. Met het beroep vrachtwagenchauffeur weet je het maar nooit.

Het onze vader..Verandert het?

Ik ben als kind niet echt kerkelijk opgevoed. We gingen voor het eten wel altijd even bidden. Dat was een moment van handen vouwen en ogen dicht voor het eten. Ik kan het me niet herinneren dat dit een contaktmoment was met God  of het opzeggen van een gebed. Pas in klas 3 (nu groep 5) kwam ik na een verhuizing  op een katholieke lagere school en leerde ik dat er zoiets was als een "onze vader" en een "wees gegroet". Zo ging dit;

Onze Vader Onze vader, die in de hemel zijt, Uw Naam worde geheiligd, Uw Rijk kome, Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Geef ons heden ons dagelijks brood en vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan anderen hun schuld vergeven en leid ons niet in bekoring, maar verlos ons van het kwade. Amen.

Weer een paar jaar later ontdekte ik dat er achter het onze vader in de protestante kerken nog iets achteraan gezegd werd; Want van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid, tot in eeuwigheid.  Zo leerde ik het later;

Vertaling volgens het Nederlands Bijbelgenootschap

Onze Vader die in de hemelen zijt,

uw naam worde geheiligd;

uw Koninkrijk kome;

uw wil geschiede,

gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.

Geef ons heden ons dagelijks brood;

en vergeef ons onze schulden,

gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren;

en leid ons niet in verzoeking,

maar verlos ons van de boze.

[Want van U is het Koninkrijk

en de kracht en de heerlijkheid

in der eeuwigheid.]

Amen.

 

In de verschillende bijbels zijn de vertalingen weer anders. Niet in essentie, maar wel in de woorden. Al vindt ik het zelf wel een verschil of onze vader nou in de hemel of in de hemelen woont. Is er maar 1 of zijn er meer? Maar dat is een andere vraag op zich, die ik hier toch maar even laat liggen. Bij de een wordt het woord kracht genoemd, bij de ander macht. Vind ik toch ook wel een groot verschil.

Nu gebruik ik meestal de NBV vertaling van de bijbel. daar staat het onze vader zo:

 

Vertaling in de Nieuwe Bijbelvertaling:

Onze Vader in de hemel,

laat uw naam geheiligd worden,

laat uw koninkrijk komen

en uw wil gedaan worden

op aarde zoals in de hemel.

Geef ons vandaag het brood

dat wij nodig hebben.

Vergeef ons onze schulden,

zoals ook wij hebben vergeven

wie ons iets schuldig was.

En breng ons niet in beproeving,

maar red ons uit de greep van het kwaad.

[Want aan u behoort het koningschap, de macht en de majesteit tot in eeuwigheid.]

Amen.

 

Als ik zelf het onze vader opzeg pak ik de oudere protestante versie.

 

Zouden de kinderen op de (protestantse) scholen nu het onze vader op de nieuwste manier geleerd krijgen? Of houden ze het bij het oude gebed? Als de kinderen het leren op de nieuwste manier, dan loopt dat straks niet meer gelijk op met wat pa en ma bidden.

Voor mij klinkt het dan ineens minder vertrouwd doordat het andere woorden zijn. Die nieuwe woorden zetten je wel weer even aan het denken; wat bidden we nu eigenlijk. Is het even niet meer het opzeggen van een oud vertrouwd gebed, maar een; hee, dat klinkt anders!

In onze evangelische kerk wordt het misschien wel te weinig opgezegd? Ik hoor het niet zo vaak meer. Wij bidden in onze eigen woorden. Komt dat eigenlijk wel overeen met wat Jezus ons meegaf in het bijbelboek Lukas, hoofdstuk 11?

Het onze vader, wat doet het met jou?

Gedachten over zondagmorgen.

Afgelopen zondag kon je in de dienst naar voren gaan om een getuigenis te geven; je ervaringen in je leven met God vertellen.
Ik ben niet naar voren gegaan. Niks bijzonders meegemaakt.......

Ik kan niet vertellen over een wonderlijke genezing; Geen van ons is ziek.
Ik kan niet vertellen over een wonderlijke voorziening van god; Onze voorraadkast zit gewoon al vol. Geen envelopjes met geld gevonden in onze brievenbus; Hier in huis heeft een ieder die wil een baan. Ik kan geen sensatieverhalen vertellen over een wonderbaarlijke redding. We zijn gewoon allemaal heelhuids thuisgekomen.
Ook geen wonderlijke bescherming; We gaan er van uit dat we betrekkelijk veilig zijn. Dat dochter gewoon op de fiets naar school kan, dat we niet beschoten worden of bespuwd.
Als we thuis komen staat er te drinken in de koelkast; electra doet het gewoon en vanavond kunnen we lekker onder een warme douche. Ons water is zuiver en veilig. Vorige week onze badkamer laten verbouwen. Kostte een tijdje sparen, maar we hebben er geen armoe voor hoeven lijden.
De hond uitlaten kunnen we in het bos op de hoek dus de natuur is dichterbij. Nog dichterbij is de ruime voor- en achtertuin waar we in en van mogen genieten. Geen angst voor overstromingen, windhozen, vulkaanuitbarstingen, nee, gewoon een lekker septemberzonnetje.
Tijdens mijn werk mogen meeluisteren naar een optreden van een interkerkelijk koor. Zelf een luisterend oor kunnen bieden aan mensen op mijn werk en in mijn huis.

Nee, geen getuigenisverhaal van mijn kant tijdens de dienst. Mijn leventje was zo gewoontjes afgelopen week.
Totdat je je realiseert dat al die gewone dingen waar wij niet eens bij stil staan, eigenlijk niet zo gewóón zijn. Als we al die dingen die we zo gewoon zijn gaan vinden eens benoemen, optellen en ze zien als zegeningen, giften van God, dan kijk je er heel anders tegenaan. Wil je die Gever ervoor bedanken. Dankjewel zeggen.

Heb jij Hem hiervoor al eens bedankt?
Hij geeft het je, Hij wil een band met je. Wat mooi dat die Gever nog veel meer heeft gedaan om Zijn band met jou te herstellen. Heb jij hier al eens naar gevraagd?

Dank U wel !!

Het geheim van een samengesteld gezin....

Het geheim van een samengesteld gezin - Nederland - TROUW

(klik op de link om het artikel te lezen.)

Ik krijg de nieuwsbrief van de Trouw.  Afgelopen zaterdag werd daarin verwezen naar het geheim van een samengesteld gezin. We hebben zelf een samengesteld gezin, dus was ik zeker benieuwd naar het geheim. Een geheim dat wij misschien wel met hen delen?

Eerst maar de overeenkomsten; Ik denk dat wij onszelf ondertussen ook wel ervaringsdeskundigen kunnen noemen. Wij zijn nu 5 1/2 jaar getrouwd en dat vind ik de datum van start van een samengesteld gezin. De relatie bestaat natuurlijk al langer. Van het prille begin dat manlief en ik een relatie hebben zijn de kinderen er bij betrokken. Bewust. Zodat de kinderen mee konden groeien en meekijken in ons proces van relatieontwikkeling. Dat lijkt een risico voor de kinderen, want wat als het misgaat? Maar wij hebben het niet als een risico gezien, wetende dat God ons bij elkaar gebracht heeft en niet zomaar. Dat is gelijk al wel weer een verschil met het echtpaar uit het artikel. Een essentieel verschil. Ik heb God niet kunnen ontdekken in hun verhaal.

Wel denk ik dat het voor ons ook het belang van het kind hoog in het vaandel staat. Maar wel onszelf in God als vaste basis. Het belang van het kind is van de biologische ouder. Daarmee bedoel ik nu dat we als stiefouder ons hebben aan te passen aan de aard en karakter van het kind en niet andersom. Betekent dat manlief in het begin flink overstuur kon raken van het temperamentvolle geknetter van mijn kinderen en ik helemaal van slag door het geslotene van zijn kinderen. Wij als (stief-)ouders zijn nog steeds hierin aan het "oefenen" om ons verder te bekwamen.  Natuurlijk proberen we de kinderen hierin wel opvoedkundig zoveel mogelijk bij te schaven.

Verder zijn er vooral verschillen met het stel uit het artikel. Mijn manlief is mijn enige en eerste relatie na mijn huwelijk. Er is ook geen zoektocht geweest naar een nieuwe relatie.

Mijn manlief had zelf al 4 kinderen. De man uit het artikel geen kinderen. Dat is een groot verschil. Hij is wel stiefvader geworden, zij geen stiefmoeder. Van inwonende stiefkinderen. Ik vind het ook een verschil of je stiefmoeder bent van kinderen die bij je wonen of die om t weekend en n enkele vakantie bij je zijn. Als ze bij je wonen heb je als stiefmoeder toch meer te maken met de dagelijkse omgang en opvoeding. Het kan dan niet zo zijn dat je altijd maar wacht tot papa thuiskomt met aanspreken op minder gewenst gedrag, of de complimenten aan papa overlaat.

Wij  hebben nooit overwogen of wij nog samen kinderen willen. Het is ons wel eens gevraagd en we hebben het er samen ook wel over gehad, maar nee. Dat was voor ons heel snel duidelijk. Met 6 groten zouden we onze handen al vol hebben om harmonie te bewerkstelligen of te behouden. En dit is niet altijd in onze handen.

Het andere echtpaar schrijft dat als je de valkuilen weet, kun je er omheen. Dat is niet altijd zo. Sommige valkuilen  zie je aankomen, maar omdat je met veel mensen te maken hebt, ook buiten je huwelijk en gezin, lukt het vermijden van de valkuilen niet altijd. Wel is het dan belangrijk dat je er samen mee omgaat. Allert blijft op verwijderingsgevaar onderling.

Maar wat is nou het geheim van een samengesteld gezin? In het artikel heb ik HET geheim niet kunnen ontdekken. Misschien staat het er niet in omdat ze dit in hun boek hebben verwerkt? Wil ik hun boek lezen? Maar is er een HET geheim?

Als ze ons dit zouden vragen, welk antwoord zouden wij dan geven? Tja....
Toch God. Hij heeft ons bij elkaar gebracht en wist dat wij een samengesteld gezin konden vormen. We hebben onze karakters en verschillen. Toen wij samenkwamen heeft God ons ook bevestigd dat dit tot zegen zou zijn voor onszelf en voor onze kinderen. Stabiliteit bieden, zou ons werkwoord worden.

Zijn wij gezegend? Ja!
Zijn wij nu een gesláágd samengesteld gezin?  Wanneer ben je dat? Na zoveel jaren standvastigheid? Als alle kinderen goed uitgevlogen zijn? In het artikel wordt wel vermeld dat haar zoons inmiddels volwassen zijn, maar zelf komen ze niet aan het woord.

Het eerste kind dat al een week na ons huwelijk bij ons kwam wonen, is vorig jaar gaan samenwonen. Sindsdien hebben we zo goed als niets meer van hem gehoord. Dit doet pijn. Hebben we hem iets verkeerds gedaan? Hoort het bij zijn eigen losmakingsproces? We weten het niet.

Hebben we nu gefaald? Nee, dat denk ik nou ook weer niet. Het is niet zo zwart wit.

Het vierde kind van manlief is twee weken geleden bij ons gekomen. Het beeld dat God ons gegeven heeft bij het begin van onze relatie klopt dus toch; Alle kinderen komen kort of langer bij je wonen en je zult stabiliteit bieden. Wij zelf hadden al niet meer verwacht dat ook het vierde kind zou komen. Hij woonde al jaren min of meer op zichzelf. Hij woont nu ook niet bij ons. Hij logeert hier totdat hij andere woonruimte heeft. Ik begrijp dat hij dit zo ervaart.

Stabiliteit bieden. Dat  was het werkwoord dat wij meekregen voor de kinderen. De jongste van de 6 is nu 17 en de oudste 21 jaar. Op die leeftijd wil je toch geen stabiliteit? Daar zet je je tegen af, want dat is saai. En toch zoeken ze het ook weer op. Hoe zullen ze hierop terugkijken als ze zelf ergens midden 30 jaar zijn? Zullen wij dan een antwoord krijgen op de vraag of wij een geslaagd samengesteld gezin zijn?

Wil ik er een boek over schrijven? Later misschien. Nu niet. Maar tegen de tijd dat ons gezin er aan toe is, is het misschien al niet meer "in de mode" om er boeken over te schrijven. Dan is er waarschijnlijk geen markt meer voor.

vrouwentijdschrift Eva

Graag wil ik je een link geven van de website waarin je een gratis proefnummer van Eva aan kunt vragen.

Eva is een Christelijk vrouwenblad. Het blad is trouwens ook prettig te lezen voor mensen die "niks" met het christelijk geloof hebben. Je wordt niet bestookt met termen en kreten die je niet kent omdat je niet naar een kerk gaat.
't Ligt nooit in de gewone supermarkt dus kun je het daar niet op je gemak inkijken om te beslissen of je het wilt kopen of niet. En niet iedereen stapt gemakkelijk een christelijke boekwinkel binnen om er eens rond te neuzen.

Daarom plaats ik hier een keer de link om eens een proefnummer van Eva aan te vragen.

Eva proefnummer

Veel leesplezier! (Geef jij 'm na het lezen weer door aan iemand anders?)

kinderen in de kerk

Soms is een kerkdienst iets meer of duidelijker  interactief. Wordt er een vraag gesteld om te antwoorden. De voorganger stapt de zaal in om aan kinderen iets te vragen. Dit deed hij vorige week ook.
Het was vlak voor hemelvaart.

Hij vroeg aan een van de jongens wat zou Jezus nu aan het doen zijn nu hij naast God in de hemel is? Het antwoord van de jongen was een volmondig; " lekker chillen!"

Kort daarop vroeg een kind op zijn beurt iets aan de voorganger; Als Jezus nu aan de rechterhand van God zit, wie zit er dan aan de linkerhand van God?

Tja, kinderen.....

I'm desperate for you.

Dit lied zongen we vanmorgen in de dienst. Ik laat even dit filmpje zien voor degenen die het lied niet kennen. Kort na dit lied was er een korte tijd van gebed. Enkele mensen spreken dan een gebed hardop uit. Deze keer werd ik er een beetje kriegel van. Enkele mensen spraken na elkaar over ongeveer gelijke strekking en daardoor ontstond bij mij de suggestie dat je minstens wanhopig op zoek zou moeten zijn naar God. Ik bén dat helemaal niet. Nee, ik ben niet wanhopig op zoek naar God. Zo als er vanmorgen gebeden werd zou ik me haast schuldig gaan voelen omdat ik niet wanhopig op zoek ben naar God.

God IS er gewoon. Ik merk Hem niet altijd even sterk, en ik ben niet altijd even gericht op Hem. Ik laat God ook wel eens "in de steek". Ben dan niet een goed getuige, maar een leerling die op dat moment fouten maakt. Maar God is er gewoon.

Vanmorgen werd ik een beetje kriegel omdat ik God niet wanhopig zocht en me zowat schuldig ging voelen omdat ik dat niet deed. Ik wilde wel naar voren lopen om dat te vertellen. Maar zoiets doe je niet. Ik niet. Niet vandaag.  Ik wilde naar voren lopen om te vertellen dat god er Altijd is. Je Hem niet steeds wanhopig hoeft te zoeken. Hij zoekt jou en laat je op de meest onverwachte momenten merken dat Hij er is. Dat ik dat ook in Rome weer ervaren heb.

Ook toen ik Hem niet wanhopig zocht in Rome, ontmoette ik Hem. Niet in de basiliek St. Paolo, waar het plafond bedekt was met Bladgoud.  Het leek wel of het bladgoud als een blokkade tussen god en de mensen in stond. Niet in het Vaticaan. Niet in het Panthéon waar geen bladgoud meer in het dak zit en zelfs een open verbinding heeft met de lucht. (Er zit daar een rond gat in het dak.)

Onverwachts en niet doelbewust door mij gezocht, ontmoette ik God. In een klein kerkje, zonder opsmuk.  Daar stond een man te zingen, met een stem als een klok. Zó mooi. De deur stond open en bij de deur stond een oudere man die toeristen naar binnen nodigde met het ook in Nederland gebruikte woord; Gratis entree.

Dochter en ik gingen naar binnen. bleven even luisteren. Wat is het dan mooi om te ontdekken dat ze in het verre Rome, het zelfde lied zingen als wij ook kennen. Dat is dan de knipoog van God.

Besefte ik weer even dat God ook hier bij ons is. Ons zoekt en ons op het oog heeft. Bij ons wil zijn.

Dat hebben we ook geprobeerd aan de oudere man bij de ingang te vertellen. Dat we het fijn vonden in Rome Gods muziek te herkennen, ook al verstaan we (ik) het Italiaans niet.

Ik plaats hier het lied van de (voor zover ik weet) de originele zanger. Van de zanger in het kerkje heb ik helaas geen opname meer kunnen maken, anders had ik dat hier geplaatst.

Voor degenen die geen engels verstaan; Hetzelfde lied in het Nederlands. (Ik hoop dat het goed gaat met het plaatsen van de filmpjes.)

Voor mij was dit lied in Rome een knipoog van God. Wanneer en hoe was jouw laatste knipoog van God?

Sorry. Ik ga er in mijn vraag van uit dat jij dit ook zo ervaart. Maar misschien ervaar je dit wel helemaal niet, of heel anders. Wil je erover vertellen?

Voorbereiding op huiskringavond

Vanavond hebben we huiskring. Die moest ik voorbereiden. Het is niet bij ons thuis maar bij iemand anders. Dat is maar goed ook. Mezelf kennende had ik me anders voorbereid in het schoonmaken en opruimen van het huis. Iets lekkers halen voor bij de koffie. De wc soppen. Extra stoelen klaarzetten. En ja, er moet vanavond ook een gespreksonderwerp op tafel liggen.

O, ook nog.

Een gespreksonderwerp waarin we iets van God kunnen ontdekken, waarin we God kunnen ontmoeten. Maar….

Hoe kan ik iets van God doorgeven als ik zelf amper contact met Hem heb gezocht de laatste tijd? Natuurlijk weet ik dat Hij er is, weet ik me in Hem gezegend, beschermd, gekoesterd, geliefd….Maar ik heb onlangs geen echt contact met Hem gehad. Hoe kan ik dan iets doorgeven aan de anderen?

Had ik eerder moeten beginnen met deze voorbereidingen? Ja natuurlijk.

 Maar ja, veel gewerkt;  voorbereiding op en het maken van paasbakjes met wijkbewoners en inwoners van het verzorgingshuis, werken tijdens de Pasen, tijdens koningsdag. De zorg voor het gezin gaat ook gewoon door. Ondertussen even het een en ander regelen en in orde maken. Dan zijn er zo ineens 2 weken voorbij en is vanavond al de huiskringavond.

………

Het is nu later op de dag. Ik ben op internet een artikel tegengekomen van Floyd Mclung. Ik denk dat ik dat ga gebruiken.

Het is dit artikel;

http://www.pastoralecounseling.org/35445/wanneer-de-beek-opdroogt.html

Ik heb het wel wat aangepast en zal er niet alles van gebruiken. En misschien wordt het nog wel heel anders dan dat ik nu verwacht of denk te gaan doen.

AM radiozender, groot nieuws radio

Via een collega hoorde ik al heel lang geleden de zender groot nieuw radio.  De zanger Don Moen was er toen net op, dus die zender leek mij ook wel iets. Het is een Christelijke radiozender. Die zendt uit op 1008 AM.
Ik dus thuis ook op zoek naar die zender. Maar lukte me niet. De radio CD-speler die op zolder staat heeft alleen FM ontvangst.
De grote radio in de kamer heeft alleen ontvangst via de kabel. Die radio heb ik bijna nooit aan staan. Ingewikkeld ding. Werkt met een digitaal kastje voor ontvangst. Die radioinstellingen heb ik nooit goed gekregen. Heb me er waarschijnlijk gewoon onvoldoende in verdiept. Want meestal luister ik radio via de radio CD speler op zolder of het radiootje die ik ooit eens kreeg van een oude dame tijdens mijn werk. Die staat in de vensterbank in de keuken. Kan ik lekker luisteren tijdens het kokkerellen. De radio is al erg oud en lijkt de zender 1008 AM niet vast te kunnen houden. Telkens weer was ik m kwijt. Dan maar geen groot nieuws radio. Op de pc afspelen tijdens het computeren kan ook, maar ik wil t graag tijdens het koken luisteren.

Vorige week zag ik in een winkelfolder een radiootje van gelijke grootte en hetzelfde merk. Misschien is dit wel de nieuwere variant? Ik erop af. AM? Nou, ik weet niet hoor of dat er op zit. Geen idee. Dit is via internet of zo? Ik ben dus maar weer naar buiten gelopen. Hier schiet ik niks mee op. Andere modellen en merken dan? AM schijnt bijna nergens meer op de radio's te zitten?

Thuis heb ik het maar weer eens geprobeerd op mijn ouwetje. Blijkt dat het niet aan het niet vasthouden van de zenders te zitten, maar het schuifje tussen de verschillende golflengtes blijkt een beetje speling te hebben. Dat is te verhelpen met een plakbandje. Het ouwetje mag dus nog even blijven.

Vroeg of laat zal het ouwetje het toch op gaan geven. Moet ik binnenkort toch maar eens uitzoeken wat dat DAB systeem voor radio's inhoudt. Is dat een soort wifi ontvangst op die radio? Ik heb echt nog geen flauw idee.

Heb net op wikipedia gekeken. Blijkt dat toch vooral erg FM te zijn. Heb ik dus ook niets aan. Dat wordt dus heel zuinig zijn op mijn oude radiootje. Dat ben ik zowiezo wel, want dit herrinnert me nog steeds aan de gever van de radio.

Er zijn er hier vast ook wel die groot nieuws radio luisteren. Hoe doen jullie dat?

Beeld bijstellen. Vermogen?

Even een beeld bijstellen.
Ik krijg wat onverwachte reacties op mijn vorige blog over de belastingaangifte.
 Ik noemde een bedrag van 1000,- in mijn blog van iemand waarvan ik de aangifte invulde. Dat is hun hele saldo, spaargeld en alles. Dus zeker geen vermogen. Wij hebben iets meer spaargeld, maar hebben daar ook maar vier cijfers voor nodig. Zodra wij een vijfde cijfer nodig hebben om ons spaargeld op te schrijven gaat er wat van naar aflossing.( Voor de duidelijkheid; Een vijfde cijfer heb je nodig als je 10000,- euro hebt.) Dus hebben we geen vermogen. Vermogen heb je voor de belasting als echtpaar als jij, je man en minderjarige kinderen samen een bedrag hebben van € 42278,- hebben. Bij lange na niet!

 Misschien komt het beeld voort uit een ...wat is het positive tegenwoord voor vooroordeel?...verwachtingspatroon?
Wij zijn rond vijftigers met een koophuis, dus zullen die wel vermogen hebben opgebouwd? Gaan waarschijnlijk een paar keer per jaar een weekendje weg?
Het werkelijke beeld;
Wij zijn rond vijftigers, manlief is 52 en ik 49, dus dat klopt. We hebben een koophuis, maar dat is pas 3 jaar geleden gekocht. Op 4 februari 2011 kregen wij de sleutel. We hebben beiden een scheiding achter de rug, wat financieel een dure grap is. Man heeft een baan als vrachtwagenchauffeur. Niet bij een transportbedrijf, dus werkt hij een redelijk normale werkweek qua uren. Ik heb een parttime baan van ongeveer 25 %.
Twee kinderen wonen  nu nog bij ons. Dat zijn er meer geweest. Voor een kind ontvangen wij allimentatie, voor het andere kind niet. Een derde kind dat studeert verzorgen wij financieel nog voor een deel. Elk dubbeltje wordt hier echt nog wel eens omgedraaid voor het uitgegeven wordt.

En toch zijn wij rijk! Volgens de wet dus niet vermogend...maar wat zijn wij rijk! We worden elke dag opnieuw gezegend door een goede God. Dat merken we elke dag opnieuw. Daarnaast houden man en ik van elkaar en is er vrede en liefde in huis. Ook al zijn wij een samengesteld gezin met jong-volwassenen, waar het echt niet allemaal rozengeur is. We zijn allemaal gezond, hebben een goed stel hersens. We wonen in een mooie groene wijk.
De appelboom loopt weer uit in mijn tuintje en de vogels komen hier ook graag. Manlief en ik hebben een baan waarin we onze voldoening kunnen vinden. De wijk waarin we wonen is niet alleen mooi groen en bosrijk, maar we voelen er ons ook veilig.  Gas, licht en water doet het altijd.
Och, ik kan wel een uurtje doorgaan met al onze zegeningen, rijkdommen, op te schrijven.
Doet me denken aan het kinderliedje; Tel je zegeningen een voor een, tel ze allen en vergeet er geen....

Ik ga maar eens genieten van enkele zegeningen en ga de hond uitlaten, hier in de wijk. Ik loop de steeg uit en sta in een stukje bos. Loop achter het korfbalveld langs, onder de snelweg langs en via een ander bospaadje terug. Lijkt het toch of ik een hele boswandeling gemaakt heb. Zo voelt het dan ook.

Jouw zegeningen al eens geteld?

Tot gauw,

Aftellen. . .

Ik ben aan het aftellen.
Nog een paar uurtjes, dan stap ik in de auto om naar Eindhoven te rijden. Dan haal ik mijn dochter af van het vliegveld. Ze komt een paar daagjes terug naar Nederland om een her-examen te doen. Is toch wat; Vanuit Rome op en neer om een her-examen in Groningen te gaan doen. Maar ja, doet ze dit niet dan is ze het hele jaar kwijt wat dat vak betreft. En als ik het goed heb begrepen wordt dit vak niet meer op deze manier gegeven. Dus nu of nooit. Nou ja, ze heeft nóg een herkansing in juni. Als dit moet, moet ze wéér op en neer.
Nu weet ik inmiddels uit ervaring dat een retour Rome niet zo heel duur hoeft te zijn, nog geen 100,- , maar toch blijft t veel geld als je t van een studiebeurs moet doen.

Ik heb al een paar dagen lopen denken of er iets typisch Italiaans is wat ze voor ons mee zou kunnen nemen, maar ik kan niks bedenken. De Europese markt is al zo open dat je hier ook de Italiaanse spullen kunt kopen.
Ik ben er zelf nog nooit geweest, dus weet niet wat er daar zo heel anders is. Dat ga ik in mei ontdekken. Dan ga ik er zelf een paar dagen heen. De vliegticket is al gekocht en betaald. Mijn retour Rome kostte mij 78,-. Een retour Eindhoven kost mij hiervandaan 39,-. Hotelkosten verwacht ik niet. Al kan het zijn dat ik de nacht ervoor toch nog in een hotel moet omdat ik al vroeg in Eindhoven moet staan, te vroeg voor de NS.

Omdat dochter al een tijdje in Italie is heeft mijn moeder haar gevraagd uit te kijken naar Maria-medaillons die vroeger op je hemd of aan een kettinkje gedragen werden. Mijn moeder heeft een Katholieke achtergrond en wilde graag deze medaillons hebben. Dat is gelukt! Ze hebben hier in huis gelegen om ze aan haar te geven. toen heb ik er geen foto van gemaakt, dus nu dan maar even een afbeelding van internet. Ik denk niet dat iedereen die Maria-medaillons kent.


 Voor morgen wil ik nog even op zoek naar bonbons in de vorm van egeltjes. Er komt dan iemand langs met egeltjes. Vertel ik later meer over, maar nu moet ik opschieten!

Mijmermomenten en toekomstverwachting

In het weekend had ik zo'n mijmermoment...
Met manlief begon ik erover hoe het zou zijn als wij rond ons 20e samen waren begonnen...Wij zijn veel later samen begonnen. Wij zijn nu 5 1/2 jaar getrouwd.

Er kwam niet echt een beeld naar boven hoe het zou kunnen zijn. Is ook beter van niet. Het bleef dan ook bij kort  speculeren hoe het zou kunnen zijn. Een heel rooskleurig plaatje in ons beeld gezien vanuit hoe wij nu zijn.

Wel werd het al mijmerend heel snel onze hoop en verwachting naar de toekomst gericht. We zijn samen pas laat begonnen. Onze jongste kinderen zijn nu 17. Manlief is 52 en ik wordt deze zomer 50. Wij gaan nu zo langzamerhand een levensfase in waarbij de eerste (eerste?) rimpels op gaan treden, de eerste  lichamelijke klachtjes zich beginnen te melden. Grijs was manlief al toen ik hem leerde kennen. Dat wordt alleen maar meer. Ik vind het juist wel vreemd hem te zien op oude foto's met een donkere bos krullen. Natuurlijk ben ik ook al aan het grijzen, maar ik kleur het nog, dus valt t wat minder op.
Ik werk in de ouderenzorg en zie ook regelmatig oudere echtparen. Ik zie hoe verschillend ze met elkaar omgaan.
Nu zie ik in mijn gedachten een ouder echtpaar, heel lief en zorgzaam voor elkaar. De wederzijdse liefde straalt er nog van af. Dat is zo mooi om te zien. Helaas wonen ze niet zomaar bij ons. De man heeft dagelijks verdriet. Dagelijks moet hij een beetje meer afscheid nemen van zijn vrouw. Soms komt er weer een beetje terug, maar vaker ook niet. Ook zonder woorden, zie je in hun ogen, hun hele zijn, dat ze van elkaar houden. Een klein gebaar, even een handje. Zo mooi.

Dan denk ik aan mijn eigen ouderdom. Hoe worden wij samen oud? Er is een basisgevoel van veiligheid en geborgenheid. Dit heb ik in dit huwelijk mogen leren kennen. Dit is iets wat nu zal blijven. We weten niet hoe we oud zullen worden, niet eens of we oud zullen worden. Dankbaar zijn we dat we door God aan elkaar gegeven zijn, in de hoop en de verwachting dat wij samen, met zijn drietjes, de ouderdom in mogen gaan.

Flashmob voor vervolgde Christenen.

Ik heb dit filmpje ook via-via. Maar ik wil m toch ook even laten zien.
Het is een flashmob om aandacht te vragen voor vervolgde Christenen in de wereld. Dat gebeurt veel meer dan wij door hebben. Het is Duitstalig, maar ik vermoed dat wij Nederlanders het wel aardig zullen verstaan en begrijpen.

Aan het eind van het filmpje wordt het adres getoond van de Duitse Open doors. Open Doors werkt ook vanuit Nederland. Hun website is;  www.opendoors.nl

OpenDoors is een organisatie die wereldwijd, dus ook in landen als Syrie, Centraal Afrikaanse Republiek, Irak, Iran, Noord Afrika, Christenen in het verborgene helpen en ondersteunen waar ze kunnen.

Wij kunnen hier gewoon op ons fietsje naar de kerk, op Paasmorgen op het strand staan zingen, namens een kerk het verzorgingshuis in, noem maar op. Veel vaker is er vervolging omdat je de leer of religie van het land niet wilt volgen. Niet erbij horen, geslagen worden, uitgebuit, puur omdat je Christen bent. Niet voor te stellen.

Ik laat het filmpje zien, doe ermee wat je denkt dat goed is.

Zorgenmakerij.

Al een tijdje maak ik me zorgen. Heb ik mijn baan nog wel aan het eind van het jaar? Of heb ik mijn baan in moeten leveren voor iets veel minder leuks? Het gesprek met de bank heeft er ook geen goed aan gedaan. Het heeft me slapeloze nachten opgeleverd.
Ik heb er hier ook wel over geschreven.

En toch....

Tijdens de oudejaarsdienst op mijn werk werd het onze vader gebeden. (In onze gemeente doen we dat eigenlijk vrij weinig.) Die avond erna lag ik weer te denken. Niet echt piekeren, maar het liet me ook niet los.
Ineens kwam die zin uit het onze vader weer naar boven; Geef ons heden ons dagelijks brood.... Toen zei God tegen mij;  je bid om geef ons héden ons dagelijks brood... Waarom wil je dan nu al weten welk beleg je volgende week, volgende maand op je brood krijgt? Je weet toch uit ervaring dat Ik voor je zorg?

En toen kwamen er opnieuw allerlei ervaringen in mijn herinnering waarin ik toch heel echt gemerkt heb dat God voor ons zorgt.
Dat gevoel van; Heb Ik niet al veel vaker voor je gezorgd? Toen je.... en toen je....
Dat heb ik al eerder gehad.
En toch ben ik me opnieuw zorgen gaan maken. Zorgen om dingen in de verre toekomst.
Nu heeft God opnieuw gezegd dat ik me niet zo'n zorgen moet maken.

Wat een geweldige God hebben we!

Nee, ik "heb" God niet. God heeft mij, mij gemaakt en zorgt voor me. Het is dus andersom. Als ik schrijf wat een geweldige God ik heb, is het net of ik God "bezit".
Wel zou ik graag wat duidelijker laten merken aan anderen hoe goed God is. Uitdelen van wat ik zelf van God krijg.
Nu kan ik schrijven Hoe doen jullie dat? En jullie geven hier misschien antwoord op. Maar zo werkt het niet. Zoals jij iets van God laat zien is jouw manier. Zo ontwikkel ik het mijne. Soms zie je iets van het effect van wat je doorgeeft van God, vaak ook niet. Al zouden we dat best wat meer en sneller willen zien. Net zoals nu al willen weten welk beleg ik volgende maand op mijn brood zal hebben.

Acupunctuur? Onze arts?

Het is al heel wat jaren geleden dat ik me heb verdiept in acupunctuur. Er bestond toen nog niet eens internet. Als je nu even op internet struint zie je al zoveel voorbij komen dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Toen al heb ik de balans opgemaakt dat voor mij als Christen, acupunctuur niks is. Ik weet nu niet meer goed op welke gronden ik dat toen heb gedaan. Wel weet ik nog dat ik dat toen goed heb uitgeplozen. Toen was het nog wel makkelijk kiezen omdat het niet zo dichtbij kwam. Het was nog ver weg.
Ook nu heb ik het niet nodig. Dus medisch gezien is er niks aan de hand.

Als ik behandeling nodig heb zal ik ook nu niet voor acupunctuur kiezen. Zeker niet voor zoiets als stoppen met roken. (Ik rook niet.) Maar nu beoefent mijn huisarts ook acupunctuur. Ook in zijn praktijk. Hoe zal ik daar tegenover staan? Hoe sta ik daarin, en als Christen? Ik weet het niet.

Ik twijfel niet aan zijn kwaliteiten als huisarts. Hij heeft hiervoor de juiste studies gedaan, ervaring en is ook n prettige persoonlijkheid. Is manueel therapeut, voedingsdeskundige en doet nu ook een studie homeopathie voor artsen.

Kan ik me beperken tot; ik doe zelf geen acupunctuur of homeopathie?
Zoek ik een andere huisarts omdat hij actief bezig is met iets wat ik niet wil? Kan ik daarom een andere huisarts willen? Is het goed om over te stappen of stel ik me aan?

Zijn er lezers die Christen zijn, hierin een standpunt hebben en die met me willen delen?
Graag hoor ik van jullie.
Groet, Hannie

Startavond huiskring; Lekker samen eten!

Vanavond hebben we bij ons thuis de eerste avond van de huiskringen. Eens in de 2 weken komen we bij elkaar.  Die zijn niet alle avonden bij ons thuis. Dat rouleert. Het is in onze kring een gebruik geworden om het seizoen af te sluiten met een bbq. Dat hebben we dit jaar anders besloten. We zouden eerst een afsluitingsavond bij ons thuis houden, maar dat is er toen niet van gekomen. Dus nu wordt het een startavond. Dat is niet verkeerd, want er zijn ook nieuwe mensen bij en zo leer je elkaar wat beter kennen op een ontspannen manier. Lekker eten samen.

We hebben met elkaar afgesproken wie er wat mee gaat nemen, om een beetje te voorkomen dat iedereen met hetzelfde aankomt. Helemaal heb ik het niet kunnen voorkomen. Iemand had al eerder voorgesteld om hartige taart mee te nemen. Dat had ik toen keurig opgeschreven op mijn lijstje, maar niet opgeslagen in mijn hoofd. Krijg ik op een avond telefoon van iemand die ook voorstelde hartige taarten te maken. Denk ik er toch heel niet aan om op dat lijstje te kijken! Ik wil niet iemand gaan bellen om zijn plan te wijzigen. Gelukkig zijn er heel veel verschillende taarten onder de noemer hartige taart. ;-)

Ik had beloofd om Betsie's salade te gaan maken. Ik heb t recept van mijn collega Betsie. Vandaar dat ik t nu Betsie's salade noem. Het kan zijn dat ik t al eens eerder genoemd heb, maar hier nog even het recept;

Betsie's Salade.

Neem een bak kant en klare aardappelsalade. Doe hier een pakje hamblokjes in, een klein blijkje kleingesneden ananas, een handvol kleingesneden lenteui en een flinke handvol kleingehakte ongezouten cashewnoten. Dit is het lekkerste als je het wat langer van tevoren maakt, dan kan de smaak goed mengen.

Ik heb er vanmorgen toch nog maar wat extra's bijgemaakt, omdat ik wat meer eters heb. De kinderen eten ook gewoon mee, dus wij hebben 5 eters. Stokbrood gehaald, mini-gehaktballetjes gebraden met pindasaaus en een stapel pannenkoeken gebakken. Lekker met stroop, suiker of bramenjam.

Vanavond zitten wij met 16 man in de kamer. Ik heb lang getwijfeld of ik de hele boel zou verbouwen tot één grote kring, of juist niet, omdat we toch veel heen en weer lopen. Ik heb niet verbouwd. Ook de borden, schotels en bestek ga ik niet uitgebreid uitstallen. Ik heb daar gewoon de ruimte niet voor en alles staat toch grijpklaar. Ik heb wel alles zoveel mogelijk gebundeld, dus wel bijvoorbeeld alle schoteltjes bij elkaar gezet, zodat we niet vanuit verschillende plaatsen hoeven pakken.

De buffetkast, 2 sidetables en de salontafel zijn leeggehaald. Daar liggen nu kleedjes op en alle kleine grut ligt in de lades. Daar kan straks het eten staan. Het drinken is vanmorgen al gebracht en staat in de koelkast.



Ik kijk er naar uit en bedenk dat ik de servetten vergeten ben! Vanmorgen kwam ik eerst ook al tot de ontdekking dat ik toch geen eieren meer had, en nu de servetten. Schiet lekker op zo.

Verder denk ik dat ik alles in orde heb. Het kan zijn dat als manlief thuiskomt we toch nog gaan schuiven met de stoelen, maar dat merk ik dan straks wel.

Na deze startavond gaan we als gemeente (kerk) aan de gang met het programma Celebrate Recovery.

Het is een programma van 8 keer bij elkaar komen. We gebruiken hiervoor de boeken "Op weg naar herstel" van John Baker. Kent iemand dit programma? Heb jij t ook zelf gedaan en wat vond je ervan?

Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen en wil ze ook doorgeven in ons groepje.