De (Moes-) tuin in.

Het is warmer en zonniger buiten. Tijd voor de tuin! Hoog tijd. Alles loopt al uit. De eerste blaadjes lopen al uit van de appelboom, de tulpen zijn al zichtbaar en de narcissen in volle bloei.
Zaterdag hebben de de schutting gedaan. De schuttingpalen liepen niet meer in een lijn, dus moesten we een creatieve oplossing zoeken voor onze kant van de schutting.

Zo zag het er vorige week uit. We waren van plan om dan maar tussen de palen matten van wilgentenen te plaatsen en deze vast te maken op de dwars liggende balken.
We waren net begonnen met de eerste halve mat, toen de buurvrouw aangaf dat ze dit niet wilde. Omdat we met iedereen, en zeker onze buren, in vrede willen leven hebben we het plan aangepast en zijn we opnieuw naar de houthandel gegaan.  Extra hout gekocht er andere tussenbalken tussen geplaatst. Al doende bedachten we dat we het dan ook anders wilden doen en de staande balken dan ook achter de matten wilden hebben. We hadden die eerste mat gehalveerd, dus moest er weer een andere, langere mat komen.
Veel gedoe en extra kosten, maar het resultaat mag er  zijn;

(Het beeld vertekent een beetje door de schaduwen.)

Tijdens het kopen van het hout en de wilgentenen matten hebben we ook even rondgekeken bij de tuincentra.  Wat je daar allemaal ziet voor het moestuinieren! Complete bakken, met vakverdeling, grond en plexiglas overkappingen. Ik hoefde maar ja te zeggen en het had in de auto gestaan. Maar ik wilde ze niet. Zou ik er beter van gaan tuinieren? Zou het mijn tuinierplezier verhogen? Of zou het alleen maar mijn tuinierkosten verhogen?
Soms heb ik na een paar dagen spijt dat ik een aankoop niet heb gedaan. Nu heb ik dat nog steeds niet. Die bakken niet in ieder geval. Wel twijfel ik nog over zo'n kleine gietijzeren potkachel voor in de tuin.
Zoiets;

Ach, n mens moet toch iets te willen houden? Want zeg nou zelf, ze zijn toch aardig prijzig. Al kan ik wel  t sprokkelhout uit t bos halen....

Eindelijk stond de schutting, dus maandagmiddag ben ik gelijk weer aan de gang gegaan voor de moestuin. Moestuin, dat klinkt heel wat. Het is misschien net 2,5 meter lang en n kleine meter diep. Het onkruid eruit gehaald en het koepeltje opgezet voor de eerste kweek.

Ik heb ooit wel eens stukjes gelezen over planten die goede buren van elkaar zijn, en planten die dat niet zijn. Maar vandaag had ik dat stukje net even niet bij de hand, dus heb ik willekeurig wat gezaaid. Ik zie wel. Pluksla, Roomse Kervel, Komkommer, Romatomaat, Radijs, Stamslaboon en rode biet heb ik er nu in staan. Sommige hiervan zijn wat oudere zaden, dus is de kans groot dat die niks gaan doen. Heb ik het toch geprobeerd. Niet zomaar weggegooid. 
Voor de koepel zie je nog een struikje van de broccoli, of wat t had moeten worden. Ik heb er wel enkele ministukjes van af kunnen halen. Helemaal links achterin de koepel zie je een klein struikje. Dat is wat overgebleven rucola.
Ja, van de moestuintjes van AH van vorig jaar!  Broccoli ook trouwens.

En voor de moestuintjes van dit jaar.... Staat de kweekbak ook vast klaar.

De moestuintjes moeten nog komen. Dat wordt komende weken minder boodschappen doen bij de supermarkt om de hoek, maar "helemaal" naar de AH fietsen. T is iets verder, valt dus wel mee hoor. Ik denk ook niet dat ik er echt  speciaal voor de moestuintjes naar toe zal gaan. Denk ik. ;-)

Verandert zo'n supermarktactie jou een beetje in je aankopen? Wanneer laat jij je verleiden door een winkel?

Mocht je er niks mee doen.... Ook voor mijn werk zoek ik er een paar. Dan wil ik die op woensdagmorgen gaan inzaaien, met mijn vaste woensdagmorgengroep.

'n Mooie start van de werkdag.

Vanmorgen werkte ik de hele dag op de andere locatie.
Daar kreeg ik een welkomstcadeautje; Prachtige vergezichten!

Prachtig toch!
Even gauw een paar foto's gemaakt en daarna rap aan t werk. Er moesten nog affiches gemaakt worden met de planning activiteiten voor komende week. En dat liefst vóór de geheugentraining die om 10.00 gaat beginnen.
Om half 12 hielp ik in het restaurant en was het nog zo mooi buiten. Vanuit het restaurant heb je dit uitzicht.

Weekje in januari

De derde week al weer in dit jaar.
Maandag was het blue monday; volgens de media heeft een deskundige berekend dat dit de meest deprimenderende dag in het jaar zou zijn. De voornemens mislukt, nog een lange winter voor de boeg en noem maar op. Nou overdag had ik daar echt geen last van. Goede voornemens maak ik niet omdat het 1 januari is. Die had ik toen ook niet gemaakt. Die zijn dus ook niet tegengevallen.  ;-)
Manlief was thuis wegens griep.  Wat doe je weinig als er iemand ziek thuis is. Weinig werk bedoel ik. De kleine klusjes wel, maar grote dingen pak ik nu niet op; gewoon een beetje zorg voor elkaar en samen zijn. Heerlijk. Ondanks de griep, is t toch genieten.

's Avonds moest ik werken. Er kwam een koor optreden in het verzorgingshuis. Toen barstte de beruchte wet van Murphy los.
Alles wat mis kon gaan, ging ook mis.
Bij mijn binnenkomst was het overal wel erg stil..... Bleek ik het koor zelf niet op de weekaffiche gezet te hebben! Na n telefoontje bleek er een goeie tamtam aangezet zodat bewoners en verzorgenden het wel wisten. Kreeg ik een mailtje dat iets anders ook niet op de affiche vermeld was....
Deed géén van de 3 microfoons het, waren de kartonnen bekers op, moest het koffieapparaat op t drukste moment bijgevuld worden, was het printerpapier op waardoor we te weinig programmaboekjes hadden, was de ruimte voor het inzingen van het koor weer afgesloten, waren er minder vrijwilligers omdat die een ander overleg hadden, en zo ging het maar door....
Zenuwslopend....

Dinsdag ging ik naar de supermarkt voor de aanbieding van de koffie. Ik wilde even flink hamsteren. Op. Was ik helemaal voor niets daarheen gefietst.
Woensdag had ik meer geluk.

Vanmorgen ben ik weer naar mijn pa geweest. Ik merk dat hij naar mijn bezoekjes uitkijkt. Vanmorgen zei hij het ook nog; De week duurt erg lang als je niet geweest bent. Vandaag heb ik mijn pa maar eens aan t werk gezet. Gisteren had ik al inkopen gedaan voor een hele grote pan boerenkool. Heb ik pa aan het aardappelen schillen gezet. Hij heeft mij ook aan t werk gezet. Nu we toch aardappelen apart kookten (De pan bleek toch te klein om alles in 1 pan te doen) kon ik mooi wat extra aardappelen koken en kon hij die op die 4 magnetronborden doen. Moest er nog wel even 4 stukjes vlees gebakken worden. Ach ik was toch in de keuken bezig. Ja, hij weet t mooi te versieren.

Pa heeft 4 plastic magnetronborden met vakindeling. 1 bakje voor de aardappelen, eentje voor de groente en eentje voor t vlees. Groente doet hij er tegenwoordig niet meer op. Daarmee wacht hij toch hij het bord warm maakt om te gaan eten. Het is dubbel werk om de doperwtjes nu uit het blikje te halen, op het bord te doen, dat samen in de vriezer en later weer opwarmen. Nu doet hij de groente er pas op bij t opwarmen.
Dit is zijn systeem. En hoop ik dat er nog iets van vitamientjes in de groente zit.
Dus nu heeft hij 4 borden aardappelen met vlees en jus in de vriezer, een portie boerenkool met worst op een bord en een portie in de vriezer. Zaterdag krijgt hij soep van n buurvrouw. Hij vogelt het zo uit dat hij zelf amper hoeft te koken.
Na het koken hebben we afbakbroodjes die we vorige week samen hadden gekocht uitgeprobeerd. Nu weet hij ook hoe dit moet in zijn eigen oventje. Zo leert hij steeds weer iets bij en hoop ik dat hij vroeg of laat toch het zelf koken wat op gaat pakken.

Afgelopen week is ook onze oude tv opgehaald. Ik had m op facebook en marktplaats gezet om op te halen. Via Facebook was er eerst een oudere dame die m wel wilde hebben. Maar toen wij haar die tv brachten, bleek het niet te lukken omdat zij een heel ander systeem van aansluiten had. En ik durfde het risico niet te lopen om haar boel in de war te gooien, en dat voor een tweede toestel. Liever niet.

Zelf hebben wij een broodbakmachine op mogen halen bij iemand. Zijn wij heel blij mee! Kunnen we weer lekkere broodjes maken. Ik heb eerst een gewoon broodje geprobeerd. Zaterdag maak ik er eentje met grut, of gefrommel, zoals de kinderen dat altijd noemen.

Morgen moet ik de hele dag werken. De meeste van mijn diensten zijn korte stukjes van 3 uur. Morgen werk ik op de andere locatie. Ik hoop dat ik dan  wat meer tijd en rust heb om de weekaffiches te maken. Nu zonder fouten er in.

Roofbouw op werkers in zorg en welzijn.

Ha, toch erkenning!
Al is het maar in de media. Met "maar in de media" bedoel ik dat ik het zelf nog zo weinig merk in mijn werk. Maar goed, de media kan een mooi medium zijn om vroeg of laat alsnog de erkenning te krijgen...
Erkenning voor het zware werk dat de zorg en welzijn is.

Zelf zit ik niet lekker in mijn vel. Dat heb je vast al gemerkt in mijn eerdere stukjes. Ik schrijf nu ook minder vaak. Ik wil ook niet te veel somberen op internet, en ik wil me er voor waken om af te geven op mijn werkgever. Het internet is en wordt geen privè dagboek. Maar de veranderingen in de zorg, in ons team, gaan moeizaam. Het kost heel erg veel energie. Ook in mijn priveleven zijn er afgelopen jaar veel dingen gebeurd die veel van me vroegen. Nu is de batterij al een hele tijd leeg en ik krijg m niet weer opgeladen.

Nu heet mijn functie medewerker welzijn en activering. Vroeger, vorig jaar, was ik activiteitenbegeleidster. Het daadwerkelijke begeleiden van de activiteiten wordt meer en meer door de vrijwilligers gedaan. De dagbestedingscoaches inventariseren wat de client of bewoner wil als dagbesteding. Wij als medewerkers hebben hierdoor steeds minder direct contakt met de clienten en bewoners. Wij organiseren de gevraagde activiteiten en zorgen ervoor dat er vrijwilligers komen die deze uit kunnen voeren. Dat is tenminste de bedoeling, daar gaan we naar toe. Zou het helemaal en bureaufunctie gaan worden op termijn?

Maar nu die erkenning in de media. Ik ben er blij mee. Geluiden die ik bij mijzelf en bij mijn teamgenoten herken, zie ik nu terug in de mediaberichten;
- Werkdruk in de zorg het hoogst.
- Werkdruk in de zorg bovengemiddeld hoog
Dit zijn maar 2 artikelen over de werkdruk.
Er is ook recent het een en ander verschenen over overspannen medewerkers en de cijfers over burnout. En berichten over de druk op mantelzorgers. Dit zijn ook berichten waar je van zou kunnen schrikken.  Voor mij is dit meer een; Ik ben het niet alleen. Al voelt het soms wel zo. En in dit gevoel zal ik ook vast niet alleen staan.

Deze week is het trouwens de week van de werkstress.
Daarom wil ik je even wijzen op de facebooksite; www.facebook.com/checkjewerkstress Daar staan ook heel veel tips in!
Ik ben al stappen aan het zetten om te gaan omschakelen, en het kalmer aan te gaan doen. dingen anders aan te pakken. Of er afstand van te nemen.
Daar wil ik binnenkort meer over schrijven. Deel jij je tips ook? Dan bundel ik ze voor een volgende keer.

Mien Sombermans legt uit.

Ik heb een tijdje wat minder geschreven. Ik  durfde niet zo goed.
Was bang dat mijn gevoelens of mijn woorden te scherp zouden worden. Of dat ze verkeerd uitgelegd zouden worden.
Dat was één van de redenen waarom ik niet schreef.
Mondeling schijnt het soms al verkeerd uitgelegd te worden. Laat staan schriftelijk.
Een andere reden is dat ik denk dat anderen helemaal niet zitten te wachten op stukjes van Mien Sombermans. Het is toch veel leuker om een opgewekt stukje te lezen waar ook nog handige tips in staan waar je iets aan hebt. Toch?

Mijn spanningsboog staat te lang gespannen. Ik denk dat ik het komende tijd een heel stuk kalmer aan moet gaan doen. Voor zover dat kan. Afgelopen tijd heb ik een veeleisende tijd achter de rug. Zwaar ook.
Moeder overleden, mantelzorger voor vader geworden.
De stabiliteit behouden in een samengesteld gezin kost ook veel energie, tijd en aandacht. In het afgelopen half jaar heel wat meer door een hoop tumult.
Ik heb veel uren gewerkt. Over een half jaar berekend bijna 19,5 uur per week. Vaak verdeeld over 4 of 5 dagen.

We werken in t welzijn in de zorg.
Wij hebben vaak voor elkaar in moeten vallen wegens omstandigheden.
Er is veel gedoe en onderlinge strijd op het werk.
We moeten ombuigen naar zelforganiserende teams.
De teamcoach was maanden weg wegens een burnout. Nu hebben we een ander, die ik nog niet gezien heb omdat ik net die keer vakantie had. 
De manager Welzijn is 3 maand geleden elders gaan werken. De nieuwe komt pas in januari.
De formatie-uren moesten herverdeeld worden over verschillende locaties. Dit moesten we onderling maar "uitvechten". Niemand van ons wilde naar de andere locatie.
In mijn vakantie, dus ook tijdens mijn afwezigheid, zijn er verschillende besluiten genomen over mij waar ik me niet in kan vinden.

Nu merk ik dat het vele werken en de gebeurtenissen afgelopen tijd een aanslag op me hebben gedaan. Die laatste druppel is ook voorbij gekomen. Ik ben nu moe, huilerig, slaap slecht en ben de passie in mijn werk kwijt geraakt. Vroeger was mijn werk mijn passie. Die passie ben ik kwijtgeraakt. Nu heb ik alleen nog maar t werk over.

Laatst ben ik bij een cursus, training huilend naar huis gegaan. De docent gaf mij het advies om via de bedrijfsarts om een coach te vragen.  Voor mijzelf moest gaan zorgen. Oppassen op mijzelf.
Thuis heb ik een flinke huilbui gehad op mijn zoon's schouder en heb daarna de bedrijfsarts gebeld. Die middag zou zij in ons filiaal zijn en was er nog plek vrij. Tijdens dat gesprek kwam zij al snel tot de botte conclusie dat ik niet ziek was, maar gewoon boos en teleurgesteld op mijn collega's. Baf!
Dat kwam hard aan.
Ik geloof niet dat zij het bij het rechte eind heeft. Dan zou ik anders reageren. Maar nu is het wel zo dat ik me niet ziek durf te melden. Dan toch maar door ploeter.

Een manier om het ploeteren draaglijker te maken is minder werken. Volgens de waarnemend manager is het volgens de formatie ook de bedoeling dat ik maar 13 uur werk, met af en toe een uitschieter naar 18 uur.  Ik denk dat het niet onverstandig is om hieraan gehoor te gaan geven. Even een pas op de plaats. Rust.
Al weet ik ook dat ik volgens de cao vvt nu recht heb op een contract van ongeveer 18 - 19 uur. Omdat ik het laatste jaar structureel deze uren gewerkt heb. Omdat rust nu belangrijker is heb ik besloten dit recht niet op te vragen. Ik hoop dat dit ook gaat lukken; November en december zijn voor welzijn altijd drukke maanden.

God sluit nooit een deur of Hij zet een venster open. Iedereen kent deze spreuk of een variant hiervan wel.
Natuurlijk kijk ik ook wel in de spiegel en vraag ik me af waarom ik dat venster dan niet zie. Is het omdat ik naar die dichte deur blijf kijken en ga zitten jammeren? Nee.
Maar ik zie het venster nog niet. Wat zal het venster zijn? Wanneer ga ik deze zien?

Eerst maar eens tot rust komen en nieuwe kracht vinden. Nu ik dit opschrijf komt er een bijbeltekst naar boven die mij vroeger wel meer is aangereikt; Wie de Here verwachten zullen hun kracht vernieuwen. Die staat in Jesaja 40;31. Maar ook dat valt me nu moeilijk.
Het lukt niet zo goed.

Ik heb  nu een beetje uitgelegd waarom ik minder vaak heb geschreven. Ik hoop dat je begrijpt dat dit stukje ook een van me af schrijven is. Ik hoop dat ik het zo gedaan heb dat ik er niemand mee heb gekwetst of belast.
En ik hoop dat ik gauw weer een heel ander soort stukjes kan schrijven. Maar  ik heb zo het gevoel dat dit nog wel even kan duren.
Dit is geen griepje. Is het een burn-out? Hoe kom ik daar achter?
Toch maar langs de huisarts? Bedrijfsarts werkte ook niet.

Plaats ik dit stukje wel? Slaap ik er eerst nog een nachtje over?
Ik plaats het.
Het is nu zaterdagavond, bij tienen.
Bedtijd.

Nog geen uitbetaling extra gewerkte uren.

Bij ons op het werk verandert er erg veel. Veranderingen vanuit een andere wetgeving, vanuit de directie om het maar even zo te noemen, maar ook omdat onze eigen manager een andere functie heeft aangenomen. Al die veranderingen zijn eigenlijk al heel lang bezig. Soms komen ze even harder aan dan anders. andere keren valt het mee.

Ik heb een arbeidscontract van 13 - 18 uur. Wegens ziekte en vakantie heb ik in het afgelopen half jaar omgerekend ruim 19 uur per week gewerkt. Gewoon alle uren per maand optellen van 6 maanden en dit delen door 26 weken. Zoveel zitten er in een half jaar.
Met de vakanties en managementwijzigingen van afgelopen periode is er de klad in gekomen van het uitbetalen van de meer dan 13 gewerkte uren. Scheelt dus 6 uur per week!

Even een sommetje. De extra uren worden altijd een maand later uitbetaald, maar de som blijft hetzelfde;
                               Gewerkt                           Uren voor PFZW, vorige maand
juni                             77.5                                     84.41
juli                              76                                         54.60
aug                              83.5                                      59.8
sept                             89                                         57.2
okt                               74.5                                      54.5
De laatstste 4 maanden zijn dus alleen de 13 basisuren per week uitbetaald.
Scheelt in die laatste  4 maanden dus al flink wat uren.
Ik ben al bezig geweest om dit uitbetaald te krijgen:
Eerst naar de salarisadministratie. Die verwijst me door
naar de roostermaker. Die kan niks zonder de
manager. En daar ligt het nu.
Maar ja, ook die is nieuw en krijgt gelijk (te) veel op  haar bord. Ik ga dus niet uit van kwade opzet! Ik ga er van uit dat het vroeg of laat wel goed komt.
Ben benieuwd wanneer en of er uitbetaling volgt. Misschien is er ineens ook nieuw beleid. Moet het tijd voor tijd worden. Kan ik deze winter thuis blijven.
Maar ik baal wel dat ik er zo achteraan moet en het nu met het oktoberloon nog niet geregeld is.

Ik heb hierover heb gesproken met enkele collega's. Ik hoor meerdere collega's mopperen over de vele extra uren. Ik heb met een enkeling gesproken over het niet uitbetaald krijgen van mijn extra uren. Die trouwens meest nog binnen het contract vallen.
En wat blijkt? 
Mopperen ze wel over de extra uren, maar hebben geen flauw idee of deze uren ook zijn uitbetaald! Kijken ze nooit naar. T is altijd hetzelfde wat er binnenkomt. Hebben ook geen min-max contract. Maar wel extra gewerkt. Dan zou ik al op mijn klompen kunnen aanvoelen dat die uren ook niet zijn uitbetaald. Maar goed, misschien is die enkeling nu ook wakker geworden?
We zitten in hetzelfde team, bij dezelfde werkgever en manager. Dan zou het daar toch net zo zijn? Verbaast me toch hoor, hoe weinig vrouwen hier met dit soort dingen bezig zijn. Je werkt er toch voor?
Zou het in "mijn"generatie zitten? De meeste collega's zijn wel 40, 50 of 60+. Hoe zit dat met de jongere vrouwen? Kijken jullie wel trouw je loonstrook na?

Hoe zit het eigenlijk met lid zijn van een vakbond? Ben jij lid? Zijn er vrouwen in de zorg lid van een vakbond? Of doen "we" dit pas als er problemen dreigen?

30 jaar Chauffeursdag!

Afgelopen zaterdag 8 oktober werd in Almere het 30 jarig jubileum gevierd van 30 jaar Chauffeurs Evangelisatie Team. Het is begonnen met een echtpaar dat het evangelie wil delen met het uitdelen van traktaatjes. Omdat een mens zelf geen tiental talen kan spreken, maar wel in een tiental talen het evangelie kan delen, zijn ze daarmee begonnen. En dit doen ze nog steeds! Deze manier lijkt voor sommigen misschien ouderwets, maar het werkt nog steeds. Het RD schrijft over hun werk.

Minstens 1x per jaar komen christelijke chauffeurs bij elkaar om elkaar te ontmoeten. Chauffeurs van een grote of minder grote vrachtwagen, een bus, of niet-meer-chauffeurs hebben een dag vol ontmoetingen, zingen, ervaringen delen, van elkaar horen wat God doet, elkaar bemoedigen. Voor mij was het de derde keer dat ik hierbij was. Ik begin er steeds meer mensen te kennen en herkennen. Manlief komt hier al jaren en kent al veel chauffeurs. Binnenkort hoop ik met een stel wat ik hier heb leren kennen nog weer eens af te spreken. Ze wonen gelukkig niet eens zo gek ver weg.

Deze keer was er ook iemand van de krant om een reportage van deze dag te maken. Van het Reformatorisch Dagblad. Vandaag, maandag staat het in de krant. Het is een erg leuk stuk geworden, die ik heel graag met jullie deel:
Artikel in RD over chauffeursdag

Als je dit gelezen hebt hoef ik er niet zo heel veel meer aan toe te voegen.
;-)
Hij heeft het mooier verwoordt dan ik kan denk ik.

Ik hoop het artikel ook een beetje mee te verspreiden zodat er volgend jaar nog meer vrachtwagenchauffeurs op af komen! En hun vrouwen natuurlijk!
Tot nu toe zijn er alleen maar vrouwen van chauffeurs geweest, nog geen vrouwen als chauffeur. Lijkt het jou iets om te komen?

Wanneer er een volgende dag gepland staat weet ik nog niet, maar dit kun je terugvinden op de site van het echtpaar; www.truckplus.org Daar zullen binnenkort ook wel enkele foto's komen van afgelopen zaterdag. Je kunt er nog meer informatie vinden en zelf ook traktaten bestellen om mee te geven aan chauffeurs.

Fietsplan, deel 2.

Ik heb al eerder geschreven over mijn nieuwe fiets via mijn werkgever. Dat stukje kun je hier lezen. Toen ging het meer over de fiets zelf en mijn oude fiets. Toen ik dat stukje schreef was het feitelijke fietsplan nog niet afgehandeld.
Met mijn leidinggevende was afgesproken dat hiervoor de uren die er nog stonden van voorgaande jaren gebruikt zouden worden.

Vanmorgen had ik een spitochtendje; even spitten in mijn administratie of alles nog klopt. Kloppen de door mij gewerkte uren? Kloppen mijn vakantie uren? Klopt mijn loonstrook? Niet dat ik alles tot op de cent ga narekenen, maar ik controleer altijd wel even de hoofdlijnen. Ik ben dat vanmorgen gaan doen om ook eens te kijken hoe het zit met mijn uren.
Ik heb een min-max contract van 13- 18 uur. De uren boven de 13 uur werden altijd uitbetaald. Het lijkt wel of dit ineens gestopt is!
In juli is er 54.60 uur berekend voor opbouw PFZW: 4,3= 12.70 uur per week.
In augustus is er59.60 uur berekend: 4,3= 13.86 uur per week.
En nou komt het;
In juni heb ik 77.5 uur gewerkt volgens de tabellen.
In juli heb ik 76 uur gewerkt.
In augustus heb ik 84.5 uur gewerkt.
Ik moet er even bijzeggen dat ik voor de 2 weken vakantie in juli 13 uur per week heb gerekend. Dat de urenverrekening altijd een maand later is. Vandaar dat ik juni er bij heb gezet.
Die uren kloppen dus al niet! Ik wacht even deze maand af, en dan ga ik hier achteraan.

Ook zag ik dat de uren van het fietsplan niet kloppen. Er zijn uren van dit jaar verkocht, zoals dat heet. De uren van vorige jaren staan er nog net zo. Hier heb ik al wel een mailtje voor naar de administratie gedaan. Ik heb nog 3 weken gepland staan voor de rest van dit jaar. Het zou toch vervelend zijn al ik straks ineens te kort kom.

Zo zie ik maar weer eens dat het toch goed is om af en toe een spitochtendje te houden. Niet spitten in de tuin, maar in je administratie. Dingen waarvan je verwacht dat het zo gaat lopen als afgesproken, kunnen toch anders verlopen. Dat is ook zo met het aangaan van je contracten voor bijvoorbeeld energie. Gaat het zo als is afgesproken?

Kijk jij ook wel eens je administratie na op deze manier? Wat ben jij toen tegengekomen?

Een bewoner belazerd. Voldoening.

Elke maandagmiddag mag ik werken bij dementerende ouderen. Zij wonen in een groep met 6 bewoners. Soms mag ik met een van hen op stap, soms ondernemen we iets met de hele groep. Het wordt werken genoemd en ik krijg ervoor betaald, maar het is zeker op maandagmiddag vooral genieten. Wederzijds.

Voor hen is het wonen in een gesloten groep niet altijd genieten. Vooral niet als je naar je werk toe moet en je van de zuster niet weg mag. Hoe moet dat nou?
"Ik moet naar mijn werk toe! Ik moet naar de stad om de school schoon te maken en straks eten koken voor als de jongens thuiskomen. Ik moet opschieten, anders ben ik niet op tijd. Laat me er uit! Als je dan niet mee kunt, geef me dan de code, dan ga ik zelf wel!"

Ik was getuige van deze strijd en onmacht. De verzorgende staat alleen op deze groep. Kan daardoor niet met haar weg. Heeft tevergeefs geprobeerd haar uit te leggen dat het werk niet hoeft omdat de scholen vakantie hebben.

Heb voorgesteld om met deze dame mee te lopen. Dus wij samen richting de stad.
"Zeg je zit me toch niet te belazeren he? We gaan toch wel naar het werk he? Want ik moet die school schoon hebben voor de jongens thuiskomen!"
Ja hoor, ik loop een stukje met u mee, want ik moet ook die kant op. Heb het over haar jongens en die van mij.
100 meter verderop... Zeg, vindt u het goed dat ik bij de supermarkt even een pak vla haal? Die ben ik vergeten en moet ik nog hebben voor het avondeten?
" Je zit me toch niet te belazeren he?  Want de winkels zijn nog tot 7 uur open, je kunt dan ook nog best vla halen."
Ik; Ja dat weet ik, maar ik ben bang dat de winkels wel dicht zijn als we klaar zijn met het werk. 
"Ja dat zou maar zo kunnen. Maar je belazert me niet he?"
Wij een pak vla gehaald een een stukje chocolade om samen te delen tijdens het uitrusten. Op het bankje, met een stukje chocolade begint ze vertellen.   Over vroeger. Over thuis. Langzaamaan verandert haar boosheid en wantrouwen in voldoening van het hele eind lopen.
"Zo hè, hè. Dat was lekker. Ik was moe geworden van dat hele eind lopen. Zullen we nou maar weer terug gaan?" 

Ze kuiert op haar gemakje, moe en voldaan terug naar "huis" naar haar groep.
Ik kuier, minstens even voldaan, met haar mee terug.

Wordt de fiets toch nog duur.

Een collega van mij had er al een; een fiets via je werkgever, via het fietsplan. Aanvankelijk had ik hier geen oren naar. Maar toen er wat mankementen aan mijn fiets begonnen te ontstaan leek het me wel wat. Zo had ik een spontaan gebroken bagagedrager. Die kun je niet repareren. Die moest echt vervangen worden. Ik had wel een "huisvrouwenspalkje" aangebracht. Maar met de boodschappen in mijn fietstassen was dat geen heel gedegen oplossing.

Dus toch gegaan voor het fietsenplan.
Een merkfiets uitzoeken bij de fietsenhandelaar om de hoek, en die betalen via je werkgever. Ik gebruik hiervoor mijn oude vakantie-uren die ik nog had staan van voorgaande jaren. Misschien moeten er nog wat overuren bij om aan het totale aankoopbedrag te komen. Dit gaat dan van mijn bruto loon.
Gunstig toch?

Dus mooie fiets uitgezocht en gekocht. Oude fiets ingeruild. Ben er ook wel blij mee.

Vond ik vandaag de papieren terug van onze oude fietsen. Manlief en ik hadden tegelijkertijd een fiets gekocht. Kort na ons trouwen, in april 2007.
Blijkt er 10 jaar garantie te zitten op het frame! En die breuk van de bagagedrager denk ik dat deze veroorzaakt was door een constructiefout. De breuk was niet veroorzaakt doordat iemand er op gezeten heeft, de fiets omgevallen is of door vandalisme.
Misschien had ik dus nog wel gewoon garantie gehad op de bagagedrager.
Had ik dus eigenlijk helemaal geen nieuwe fiets hoeven kopen. Nou ja echt hoeven is natuurlijk ook niet waar, ik had t beperkt kunnen houden tot een bagagedrager, maar toch.
Aanvankelijk zou ik de fiets niet inruilen, zodat dochter deze in de weekenden nog zou kunnen gebruiken. Later bedacht ik dat ze m nu toch niet zou kunnen gebruiken zoals zij dat zou willen. Dan kan ik m net zo goed inruilen.  Dus de fiets ingeleverd. Als ik dat niet gedaan had, had ik misschien alsnog om de garantie kunnen vragen.
Nu is de fiets dus echt weg. (De fietsenmaker wist dat de bagagedrager gebroken was. Had ik m verteld.)

Let ik zó op de kleintjes. Ben zuinigaan waar het kan, maar nu heb ik mezelf onnodige kosten op de hals gehaald. Zonde!
Ik heb nu wel weer een nieuwe fiets. Kan ik blijven omzien naar de kosten die ik niet had hoeven maken, of toch maar gewoon blijven genieten van mijn nieuwe fiets.

Heb jij wel eens iets gekocht of onkosten gemaakt waarvan je achteraf ontdekte dat dit niet had gehoeven?
Nu ben ik dus toch duurder uit. Ondanks het fietsenplan.

Heel eenvoudig; visje bakken van bladerdeeg.

Vorige week was het visserijweek op ons werk. Alle activiteiten werden in dit thema gegoten. Het huis was ook aangekleed met visserij atributen. En ik bedenk nu dat ik een foto had moeten maken van het net met vissen dat een collega heeft opgehangen. Was erg leuk gemaakt! Zelf had ik ook een verzameling affiches en collages gemaakt over de visserij. Maar toen ik ze wilde afdrukken en gebruiken kon ik ze nergens weer vinden. kan ik toch merken dat ik nog niet goed in m'n vel zit. Alles voor niets gedaan. En is er niets concreets uit mijn handen gekomen om te decoreren.

Ik had op de laatste middag van die week een bakvereniging. Nu kon ik iets gaan bakken met echte vis, maar de dames, inclusief mezelf, houden toch meer van zoet.
Gaan we toch zoete visjes bakken?

Zoete visjes van bladerdeeg.

- Leg 2 vellen bladerdeeg op elkaar met iets abrikozenjam ertussen. Dan blijft de vis na het bakken iets steviger.
- Leg ze schuin voor je neer en snij het achterste puntje er van af. Dan heb je al de staart in zicht. Daarna nog 2 reepjes eraf snijden zoals op het papiertje staat getekend. Nu heb je de vorm van de vis.
- Leg een geweekte rozijn als oogje er op en maak een knipje als mond van de vis.
- Leg een paar dunne schijfjes appel, perzik of nectarine als schubben op de vis.
- De puntjes onder en boven, en het staartje kun je insmeren met ei voor een mooie glans. Ik heb dit niet gedaan omdat ik deze ouderen niet zelf met rauw ei wilde laten werken. Ik heb er wat jam op gesmeerd. Dat had ik beter niet kunnen doen; de jam wordt te donker.
- Direkt uit de oven het fruit nog een keertje insmeren met warme abrikozenjam voor een mooie glans.

Het mooie van deze keer bakken vond ik dat ze nu alles zelf konden doen. Iedereen kreeg een eigen stukje bakpapier met haar naam er op en beginnen maar. We werkten vrij schools, samen stap voor stap, maar het werkte goed. En n voldoening dat je dan ziet! Genieten.

Ook een pracht activiteit met (jonge) kinderen!

Langzaam terug naar het gewone leven, dat toch wat minder gewoon is.

Op woensdag 25 mei is mijn moeder overleden. Op woensdag 1 juni was haar uitvaart. In die week stond voor mij alles stil. Had ik intensief contact met pa, broer en zus over de uitvaart. Wat wilde ma? Pa wilde ma's wensen inwilligen. Hoe kunnen wij hier vorm aan geven? Kunnen wij ons er in vinden? Wat was er geregeld? De kaarten moesten uitgezocht en geschreven. Veel verpleegartikelen moesten retour. Pa wilden we nu niet teveel alleen laten, beseffende dat hij toch wel zal moeten gaan wennen aan het alleen zijn.

Op dinsdagavond voor de uitvaart was het condoleren. Hier kwamen behoorlijk wat mensen op af. De meesten kende ik niet. Ik merkte dat de tranen vooral opkwamen als iemand mij condoleerde die ik ook wat beter kende. Dat was bij de anderen ook zo. Vooral mijn zus en mijn pa hadden het er moeilijk mee. Dan zie je hoe het is als je in een dorp woont. Vrienden van kleinzoon van oma kwamen om hem te condoleren, collega's van mijn zus, en natuurlijk vrienden, jeu de boulemaatjes en buren van pa.

Op de dag van de uitvaart kwam mijn tante ook. Het is mijn moeders oudste zus. Mijn moeder was nakomertje in dat gezin. Mijn tante is zo'n 15 jaar ouder als mijn moeder. Vanuit Nijmegen was het een hele reis voor haar om naar Apeldoorn en Epe te komen. Gelukkig heeft haar zoon vrij genomen om haar te brengen en vergezellen. Ik was best blij om hem ook weer eens te zien. Ik denk dat ik een tiener was toen ik hem voor t laatst gezien had. Ik ben nu 51 en hij 56. Misschien is het je t al lezend al een beetje opgevallen dat hun familiebanden niet sterk zijn. Ma niet met haar familie en pa niet met de zijne. Ma had de laatste jaren wel intensief telefonisch contact met haar zus. Zo ver reizen ging niet meer.
Ik vind dat soms best jammer. Toch hoor ik dat wel meer, dat families op een gegeven moment toch meer uit elkaar vallen. Soms vrij plotseling, na aanleiding van iets, soms heel geleidelijk doordat men drukker is met de dagelijkse mensen om je heen. Familiebanden verwateren dan.

Ondertussen ging het leven in huize dubbelop wel door. Zoon rondde zijn eindexamens af. Dochter had een hoop te regelen na haar vervroegde terugkomst uit Borneo. Er moest ook hier gegeten worden en op den duur ook gewassen. Manlief heeft enkele dagen gewerkt. Ik heb gelukkig vrij gekregen. Onbetaald verlof, of hoe het ook uitgevoerd gaat worden. Dat zie ik straks wel terug in m'n loonstrook. Dit soort dagen vallen in je verlofmandje. Daar heb ik nog nooit echt hoogte van gekregen hoe dat werkt in de praktijk.
Donderdag was m'n eerste pa-dag. De dag waarop ik voorlopig wekelijks naar pa ga om bij hem te zijn en hem te ondersteunen.

Vrijdag heb ik voor het eerst weer gewerkt. Collega's waren wel blij dat ik het weer oppakte, want we zitten met grote personeelstekorten. Elk een die nu uitvalt voelt voor twee. Had t even moeilijk toen de eerste collega op me afstapte om me te condoleren. Later ging dat beter. Ook veel condoleances gehad van bewoners.
Zaterdag was het schaapscheerdersfeest van de dierenweide naast en met het verzorgingshuis. Dat is ook echt een feest geworden! Prachtig weer, fijne samenwerking en grote opkomst. Voor de bewoners die niet goed bij de dierenweide konden komen is er een schaap bij ons op het gras geschoren. Dat is mooi. Van heel dichtbij, in een kleinere groep het schaap even aaien, naar het schapen scheren kijken, daarna de wol voelen...
Een rit met de paardentram. Ook als je in een rolstoel zit kon je mee.
Genieten van de spelende kinderen. Een ijsje op het terras of op het bankje onder de bomen. Poffertjes eten.

Ik heb heel wat afgelopen vandaag. Maar zo'n dag heeft me weer veel voldoening gegeven. Dat voelt goed. Geeft energie en motivatie om je werk weer voort te zetten.

Nu m'n sopwerk in huis nog....

O, oh, overgang.

Als je net als ik wel eens gegoogled hebt over de overgang dan zul je misschien ook wel het gevoel hebben gekregen dat je zo ongeveer een ramp staat te wachten. Tjonge wat een ellende staat me te wachten!

Ik ben dus rap gestopt met t lezen; Hoe relaxter ik met de overgang omga, hoe minder last waarschijnlijk. Gewoon laten gebeuren. Als ik ergens echt last van krijg, dan merk ik dat toch wel.
En ach, wat onregelmatiger ongesteld, dat is best te hanteren. Best prettig, wat minder vaak ongesteld.
Opvliegers had ik tot voor kort niet. Als ik dat wel eens vertelde aan andere vrouwen, dan kreeg ik gelijk verhalen te horen, och meid wat fijn! Ik had er wel 15 jaar last van, of ik had t wel tot na mijn 60e! Nou lekker dan. Ben je maar mooi klaar mee.
Sinds een maandje ongeveer, (denk ik) heb ik af en toe t ineens even warm. Is dat nou  zo'n beruchte opvlieger? Dan is dat ook best te hanteren.
Wat minder blij ben ik dat ik nu toch echt ook een buikje begin te krijgen. Ehm, het buikje iets groter wordt...Een slanke den ben ik zowiezo al nooit geweest.
O even voor de lezer die mij niet persoonlijk kent.... Ik ben 51 jaar, wordt in juli 52. Ben 1,64 cm lang en weeg nu 74 kilo.
Tot nu toe zat t vooral rond mijn heupen. Nu komt er dus meer op mijn buik.  Dat vind ik nog erger, want dat is ook gelijk nóg ongezonder.

De afgelopen 2 teamvergaderingen waren een ramp. Tijdens beide vergaderingen gejankt. Och, dit kan ik ook iets vriendelijker brengen; ik heb een traantje gelaten. of werd emotioneel....
Ik begin nu toch ook te vermoeden dat mijn overgang hier voor mijzelf ook wel eens een rol in kunnen spelen. Nu moet ik dus oppassen, want dat dit moeilijke vergaderingen waren, komt door een optelsom van dingen en moet ik nu niet gooien op de overgang.

Als team kampen we al een lange tijd met onderbezetting. (zoek je werk als medewerkster welzijn en activering? Kom bij ons.)  Iedereen heeft in de afgelopen tijd meer gewerkt dan volgens haar contract. Als team hebben we te maken met de veranderingen in de organisatie, nieuwe mensen in het team, anderen zijn weg. Onze werkwijze moet heel anders gaan worden. En we moeten groeien naar een zelforganiserend team. Alle mensen die ook in de zorg werken zullen deze kreet herkennen en er waarschijnlijk ook gelijk hun ervaringen hierin voelen boven komen.
Al deze dingen bij elkaar roepen bij iedereen ongemakken en spanningen op. die komen dan  soms tot uiting tijdens of rondom vergaderingen.
In mijn werk heb ik aangegeven toch weer naar mijn normale contracturen te willen, dus naar 13-18 uur per week. Nu werkte ik afgelopen maanden 20-24 uur per week. Maar ook nog eens heel versnipperd in korte stukjes over de 6 dagen van de week en steeds met wisselende taken. Ik voel me soms net zo'n poppetje van mens erger je niet; steeds ergens anders neergezet.
Als er nou wat meer stabiliteit in het rooster zou komen, dan zou die 20-24 uur wel leuk blijven. Financieel ook. Maar ja, in zo'n emotionele bui roep je dan toch dat je minder wilt werken. En met t oog op komende zomer is het ook wel fijn wat meer thuis te zijn. Lekker rommelen in de tuin. Vriendinnen eindelijk eens wat meer opzoeken.
Andere dingen waardoor ik nu sneller uit balans ben, kunnen zijn; de zorg rondom mijn ouders, zoon doet eindexamen, dochter zit in Borneo, zorg rondom schoonouders, en eerlijk gezegd, de afgelopen jaren als samengesteld gezin waren soms ook tropenjaren. Het investeren in zo'n gezin kost veel energie en kracht.
Tja, en dan ook nog die overgang...Kan ook leiden tot het snel uit balans zijn, labiel zijn, minder energie hebben, vermoeidheid, slecht slapen, zelfs tot depressies leiden.

Gaat mijn lijf ook een seintje geven of een feestje vieren om aan te geven dat ik weer uit die overgang ben? Hoe merk ik dat? Daar las ik bijna niks over. Of merk ik dat na een jaar of zo pas als ik terugkijk en veel minder klachten heb? Vertel eens, hoe merkten jullie dat? Hoe je weet dat je in de overgang bent dat heb ik intussen wel gemerkt.

Gewoon een beertje of toch bijzondere beer?

Een paar weken geleden was er in ons verzorgingshuis een lentemarkt. Daar werden onder andere handgemaakte spullen verkocht. Een mevrouw kwam met enkele beren aan die haar dochter gemaakt had. Deze mochten we verkopen en gingen ook grif van de hand.
Ik heb ook een beertje gekocht. Deze;

Ik vind het een leuk beertje en ik zal hem in gedachten ook steeds plaatsen bij de dame die ze meebracht.
Kort na mijn koop kwam er een dame binnen die mijn en de andere beertjes wel erg graag over wilde nemen. Ze wilde er zo gelijk ook meer voor betalen dan de aankoopprijs. Ze was hierin ook wel erg standvastig.
Maar niemand wilde zijn net gekochte beertje weer doorverkopen. Zelfs niet voor meer.

Gisteren, een paar weken later inmiddels,  was er een bingo en kwam de mevrouw die de beertjes had willen kopen ook. Gelijk begon ze weer over het beertje. Ze zou zo 20,- bieden voor het beertje!
Huh?
Dat gaat wel erg snel omhoog. Is er iets mee? Ze schijnt vroeger altijd met poppen en beren op de markt te hebben gestaan. Zou zij iets weten wat ik niet weet? Is het beertje toch veel specialer dan wij doorhebben? Of is het dat de mevrouw er erg veel moeite mee heeft dat ze misgrijpt? Ze spreekt mij nog steeds aan over het beertje. Ik heb er moeite mee en heb ook de neiging om juist door haar aandringen de hakken in het zand te zetten en niet te verkopen.
Ook wil ik 'm niet verkopen, omdat dit voor mij het beertje afkomstig van de andere mevrouw is. Een hele lieve en bescheiden dame.

Een baby en waterpret in het verzorgingshuis.

Hoe veroorzaak je waterpret in een verzorgingshuis?

Je vraagt een moeder met een jonge baby of zij haar baby wil komen badderen in het bijzijn van een groepje dementerende ouderen. En je moet het badje iets te vol doen. Ja de ouderen zijn een beetje nat geworden. Wel 3 spetters.
Maar dat is beléving! En natuurlijk het geurtje uit het gele flesje.
Zelfs al zou ik hier de foto's van de gezichten kunnen laten zien, dan nog is dit dan maar een stilstaand plaatje van het stralen en genieten van deze ouderen.
 
Nu was het ook wel een ventje om te stelen; 6 maanden oud, een bol toetje en blonde stekelhaartjes. En niet onbelangrijk; Hij vond al die aandacht wel best. Alle teentjes en vingertjes zijn meerdere keren geteld.

Wat kwamen er een verhalen los! Bleek een van de dames ooit verpleegkundige geweest te zijn, een andere vroedvrouw.
Een andere dame werd nog even emotioneel; Och, had mijn man dit nog maar kunnen meemaken. Hij is pas 14 dagen geleden overleden. Dat dit feitelijk iets langer is gaan wij niet betwisten.

Zelf vond ik het een erg mooi moment toen ik de moeder (een collega, dus bekend met deze doelgroep) vroeg of zij juist die en die mevrouw wilde vragen te helpen met fruithapje geven. Deze dame praat amper en kan vaak de dingen niet doen die haar omgeving wel doet. (creatief)  Dit was een gouden greep! Moeiteloos lepelde ze het fruithapje naar de baby, en práátte tegen de baby!
Wat komt er dan een ander mens tevoorschijn!

Dit zijn dan van die momenten die mijn werk een gouden randje geven. En wat ben ik dan blij dat ik daar bij kan zijn.

Gesnotter tijdens de paasdagen.

Ik had jullie nog graag een leuke paaswens gestuurd, zo vlak voor de paasdagen.
Maar ik werd weer ziek. Ik dacht eerst nog even erdoor te fietsen met n verkoudheidje, maar nee. Echt ziek, net als met de kerst.

Voor de kerst had ik met een collega geruild omdat mijn dochter enkele dagen over zou komen uit het buitenland. Dan zou ik met de jaarwisseling werken. Ben ik ziek met de kerst. De jaarwisseling was ik net weer voldoende hersteld om te gaan werken. bovendien weet je dat je collega er ook niet om staat te springen plotseling te moeten werken met de feestdagen. Als t maar even kan ga ik dan zelf.

Nu met de pasen zou ik tweede paasdag de middag werken. Heb me toch af moeten melden. Alwéér ziek. Zo hoef ik me jarenlang niet ziek te melden en zo ineens 2x achter elkaar. En tijdens de feestdagen! Zelf baal ik er van, maar ook voor mijn gezin is dit niet leuk. In plaats van samen genieten van de feestdagen, ligt er één in bed.
Ik hoop dat ik snel weer beter ben. Maar ik wil wel iets voorzichtiger zijn met weer beginnen. Zaterdag is er een lentemarkt in huis, dan zou ik er gelijk weer volop tegenaan gaan. Lijkt me niet verstandig.

Omdat ik jullie geen paaswens of paasplaatje heb gestuurd, een fotootje van mijn lentebakje.
Nee, niks ervan zelf gemaakt. Even niet.

Voor vandaag hou ik t hierbij. Heb al weer lang genoeg opgezeten.

Haasje van sok

Ze zijn een beetje anders geworden, maar naar t voorbeeld van het filmpje onderaan deze blog hebben wij met ouderen ook deze haasjes gemaakt.

Op donderdagmiddag hebben wij altijd creavereniging. Ik heb dit heel lang verzorgd. Nu heeft een collega dit overgenomen. Gisteren was ik er weer eventjes voor 1 middagje. Voor deze middag had ik eerst andere plannen, maar om half 11 zag ik deze haasjes op internet voorbij komen. Om 13.00 zou ik moeten beginnen. Dus als een speer naar de stad gefietst om de benodigde spullen in te kopen.

De deelnemers waren helemaal verguld met het uiteindelijke resultaat. En ook om het mee naar huis te nemen. Ze vertelden spontaan dat de sneeuwpopjes van een sok die ze eerder hadden gemaakt ook nog steeds in de vensterbank stonden. Dan zijn ze dus goed in de smaak gevallen.

Hieronder zie je het filmpje hoe je de haasjes maakt. Wij hebben de snuitjes anders gemaakt; Met wiebeloogjes, een knoopje als neusje en snorharen van een plastig draadje. Dat maakte het een stuk echter en levendiger.

Maar het kan met gemak nog voor de pasen gemaakt worden. Wij hebben sokjes maat 35 - 37 gebruikt. Kleiner of groter mag natuurlijk ook. Dan heb je ook meer of minder rijst nodig.

Veel plezier met t maken!
Gezegende Pasen gewenst!

Druk.

Afgelopen weken waren erg druk. Meer gewerkt omdat een collega wat langer ziek is door een ongeluk en daarnaast een andere collega ook ziek werd.

De drukte werd niet alleen veroorzaakt door het meer werken op zich, maar ook dat we ons toch weer gaan opdelen in twee teams. Nee dat zeg ik niet goed; We blijven 1 team, maar met een verschillende locatiefocus. Die verdeling moeten we in eerste opzet zelf maken. En als we dit niet gedaan hebben voor de terugkomst van de leidinggevende, dan beslist zij. Wat eerst ons voorstel was, is nu ineens een wet geworden. Een jaar geleden werden meerdere teams op 1 hoop gegooid en moesten we op beide locaties werken. Ik heb steeds lopen roepen dat ik me hier in niet kan vinden; Heb je een parttime functie (varierend van 9 - 18 uur) en moet je op 2 locaties werken. Beide locaties hebben meer dan 40 bewoners. (En aanleunbewoners)  Die kunnen we zo nooit leren kennen. Je kunt dan geen verbinding maken met je bewoners. Dit is ook tegen de huidige tendens in. Die is juist voor kleine teams op kleine groepen bewoners, om dicht bij de client de gevraagde zorg te kunnen bieden.
Nu gaan we dus alsnog verdelen. Maar de meesten willen niet naar de andere locatie en een goede balans tussen de teams is erg belangrijk. Hoe vind je die balans?

Vorige week hebben we een andere tv kast gekocht. Dus staat deze

nu te koop op marktpl. De nieuwe tv kast moesten we nog wel in elkaar zetten.

Daarnaast natuurlijk het dagje met dochter op stap. Dat was leuk. Van tevoren dacht ik dat ik tijd te kort zou hebben op de huishoudbeurs. Maar dat viel erg mee. Juist omdat we wat later op de dag er waren, werd het al wat rustiger en wij selectiever in waar we wel of niet bleven staan. Een huishoudbeurs is niet compleet zonder lekker proeven. Ook hier waren we wat selectief; Geen kwartier wachten voor een gratis patatje.
Er werden minder gratis dingen uitgedeeld, heb ik het idee. Of waren wij te laat op de dag? Wel vaak een shoppertas kado bij aankoop van iets. Ik heb niet veel gekocht.  Wel een fles waarin het de bedoeling is om stukken fruit in het middenstuk te doen en de fles te vullen met water. Dat water gaat dan naar dat fruit smaken. Lekker. Ik had dat net ontdekt in de supermarkt van een bekend watermerk. Dat was wel met prik, dit is zonder, maar minstens net zo lekker.
Ik ga niet (meer) lopen sjouwen met zware pakken omdat het nu goedkoper is, of lijkt. En toch heb ik iets gekocht waarvan ik nu denk dat dit niet had gehoeven. Spul om je brillenglazen schoner te maken en te houden.
Nu een paar dagen later denk ik nog wel eens aan de zakkensluiter die je zakken van bijvoorbeeld diepvriesgroenten en chips weer dichtsmelt. Misschien was die toch wel handig? Of de extra lange kabel voor het opladen van je mobieltje? Die had ik bijna gekocht, maar ik dacht 6,- te moeten betalen en dat bleek wel 10,- te zijn. Dat heb ik teruggegeven.
Vanaf het metrostation de drukte zien van alle dames die met de trein terug willen is ook leuk. Wat een drukte op de stations!

Daarna nog voor schoonzoons verjaardag naar de meubelzweed. Daar met dochter en schoonzoon samen wat gegeten en dan even die winkel door. Was gezellig samen. Ik had ook nog gekeken of ze hier wèl de tuinstoelen hadden die ze on onze locatie niet hadden. Hadden ze. Maar het was al laat en ik was moe en hoorde toen nog dat ik er een stukje voor moest rijden naar een ander magazijn. Toen wilde ik niet meer. Laat maar. Is nu niet meer verstandig om dit nou nog te doen. Ik moest later ook nog vanuit Amsterdam weer terug naar huis. En dat na zo'n dag. Dat zou net te gek worden.

Mijn ouders en ouders van manlief hebben we  in de afgelopen weekenden ook bezocht. Was goed hen allemaal ook weer even te zien. Mijn moeder wordt nog steeds aan het lijntje gehouden. Heeft een lijn met extra zuurstof voor de ademhaling. Voor het koken op gas doet ze het apparaat en de zuurstof even uit, maar verder heeft ze t echt nog nodig.  Bij de ouders van manlief merken we ook dat de hoge leeftijd zijn tol begint te eisen.

Ik hoop dat het binnenkort wel weer wat rustiger gaat worden, anders kan de drukte ook  zijn tol gaan eisen.
Straks weer lekker rommelen in het zonnetje in de tuin. Kom ik van tot rust. Of een avondje haken aan de tas. Die laat ik binnenkort wel zien.

Oude vakdiploma's; Vakbekwaamheid Cafebedrijf.

Ik heb m even van stal gehaald. Ik moest wel even zoeken maar heb m gevonden. Mijn map met daarin alle oude diploma's en schoolrapporten.

Gisteren op de vergadering werd een collega gefeliciteerd met het behalen van het diploma sociale hygiene voor horeca. Dit heb je nodig als je ergens werkt waar drank geschonken wordt.
Ik heb haar ook gefeliciteerd. Daarna ben ik onhandig bezig geweest. Ik vroeg haar of zij wist of je dit diploma ook nodig zou hebben naast het diploma vakbekwaamheid cafebedrijf. Dat was nog niet zo heel erg, maar door mijn vraag werd de aandacht van het team gelijk verlegd. Hé heb jij cafebedrijf?! Hoe dat zo? Hoe kom jij er aan?
Achteraf gezien vond ik het voor haar vervelend; Staat ze eerst in de schijnwerpers wegens het slagen en gelijk sta ik daar tussen....Sorry collega, was niet mijn opzet. Ze zal het hier niet lezen denk ik, en ik heb geen idee wanneer ik haar spreek. Moet ik dit dan ter sprake brengen? Heeft zij dit ook zo ervaren of denk ik dat zij dit ervaren heeft?

Ik heb geen antwoord gekregen op mijn vraag. Logisch, want de vergadering moest ook beginnen.  Ik had het haar helemaal niet moeten en hoeven vragen. Google weet alles te vinden. Sociale hygiene zit bij vakbekwaamheid cafebedrijf in, heb ik gelezen. Ik heb ooit eens gehoord dat dit toen veranderd is naar apart. Maar misschien kan het apart. Is sociale hygiene een onderdeel dat zelfstandig en los geleerd kan worden.

Wat ik nog niet heb kunnen achterhalen is of dit diploma nog steeds geldig is. Is zoiets levenslang geldig? Ik heb het in mei 1983 gehaald. Ik was toen 18. Nu inmiddels 51. Ik heb eigenlijk niets met het diploma gedaan. Kort daarna ben ik van werksector veranderd. Zou het ooit van pas kunnen komen in het verzorgingshuis waar ik nu als medewerkster welzijn en activering werk?

Sprei of deken van granny's.

Vorige week postte ik nog deze foto op facebook;

Hier zit ik met de deken op schoot en was ik nog bezig met het omhaken van de laatste rand.
Na het afhechten van het laatste draadje was de deken eindelijk af en kon die op het bed.
Tadáá!

 Een deken of sprei, zo je wilt, helemaal gehaakt van granny's. Ze worden ook wel granny's squares (oma's vierkantjes) genoemd. Ik heb voor ik begon overwogen of ik gewoon een mengelmoesje van kleuren zou doen of het toch in een kleursfeer zou houden. Het is dus een kleursfeertje gehouden. Is dat een goed nederlands woord? Kleursfeer? Ik denk dat je wel begrijpt wat ik ermee wil zeggen. Ik heb de lapjes wel wat groter gehaakt, ook om het me toch een beetje makkelijker te maken. Nu zie ik dat het ook wel een wat rustiger totaalbeeld geeft.

Ik heb 36 lapjes gehaakt voor deze deken. Omdat ik vaak verschillende wolletjes heb gebruikt, ook restjes, heb ik na het haken eerst alles hup in de wasmachine gegooid. Even weer alles fris. En ik moet er niet aan denken als straks de deken in elkaar zit er eentje tussen blijkt te zitten die heel erg krimpt! Na het wassen heb ik alles aan elkaar gehaakt.

Was het veel werk om te haken? nee. Eigenlijk niet. Je haakt zo een los lapje weg en kunt het makkelijk overal mee naar toe nemen. Je moet ook niet gelijk beginnen met uitzoeken en sorteren. Eerst domweg een stapeltje haken.
Pas als je een stapeltje hebt weer verder kijken.

Maar als dochters vragen van mam, haak je er ook een voor mij? Dan bedenk ik me toch nog wel eens. Want er zijn zo veel leuke dingetjes om ook te maken. Ik wil het ze wel leren hoe het moet.

Op vrijdagmiddag is er in het wijkhuis ook altijd een brei en haakmiddag. Daar komen intussen ook dames vanuit de hele wijk naar toe. Zelfs een paar schoolmeisjes! Het heeft ook een drempel dat het wijkhuis in een verzorgingshuis zit. Er zijn veel van mijn leeftijdgenotes die ook breien en haken en nu denken dat er alleen heel oude mensen komen. Toch valt dat mee en het valt weg, als je lekker bezig bent en tips van elkaar krijgt.


Ben jij ook creatief bezig? Wat ben jij aan het maken?