Ma in het ziekenhuis.

M'n moeder ligt vandaag al weer een week in het ziekenhuis.
Ze had verwacht dat ze voor het weekend wel weer thuis zou zijn. Dat is haar erg tegengevallen. Dat ze toch nog niet naar huis mocht.

Ze was opgenomen wegens extreme benauwdheid. Wij kennen ma niet anders dan dat ze kortademig is. Het lijkt soms wel of ze alleen met de bovenkant van haar longen ademt. Maar nu werd het te heftig. Bij controle vorige week maandagmorgen bij de diabetesverpleegkundige is de huisarts er bij gehaald. Die stuurde haar direct door naar het ziekenhuis. Nee, niet eerst naar huis, direct door!
Gelukkig had ik die dag net onze auto bij huis staan en kon ik die dag de taxi en koerier zijn om het ziekenhuiskoffertje en haar apneu-apparaat op te halen. s'Avonds heb ik pa weer thuis gebracht.


Natuurlijk schrikken we elke keer weer als ze naar het ziekenhuis moet. Maar omdat het vaker gebeurt slaat niet meer gelijk de paniek toe. Toch vind ik het ook nu weer lastig om te beoordelen hoe ernstig het is. Het is ernstig, maar hoe gevaarlijk is het? Hoe slim hééft ma het? Ma laat zich niet snel kennen. Ze geeft wel aan dat ze er stevig van baalt dat ze er weer ligt, maar zal niet snel laten zien of ze pijn heeft, of hoe ziek ze is. Want opgenomen worden op de IC met vocht achter de longen en na een paar dagen naar een andere afdeling met longembolie, dat is toch heftig! Is het gevaarlijk? Ik weet het niet. Het lijkt nu onder controle. We hopen dat ze gauw weer herstelt en thuis komt.

Ik kon niet elke dag over een auto beschikken en ik moest ook nog s'avonds werken, dus kon er niet elke dag heen. Een retourtje ziekenhuis is nu ook mer dan 70 km. Dus kost wat tijd. Hier in onze stad naar het ziekenhuis doen we in 5 minuten op de fiets. Wel hebben we gelukkig regelmatig contact via de telefoon. Dat kan tegenwoordig gelukkig ook in een ziekenhuis.
Pa kon gisteren de hele middag bij haar zijn en (op eigen kosten) mee-eten. Zo konden ze toch een keertje samen eten deze week.

Voor hem is het nu elke dag met de regiotaxi heen en weer. Het is allemaal een service dat het kan, maar ook wel weer een bewerkelijke service. Taxi minstens een uur van tevoren bellen. Dan kan het wachten op de taxi zo een half uur tijd kosten. De taxi kan een kwartier te vroeg of later op de gevraagde tijd zijn.  En dat ook weer voor de terugreis. Heb ik het nog niet eens over de kosten, maar vooral de onrust en gedoe die dit voor hem meebrengt.

Verwachtingen voor 2016

Dit blogje zal wel een rommeltje worden van doelen voor 2016, wensen en verwachtingen, veranderingen.

Enkele veranderingen kondigen zich al aan.
De ene dochter komt eind januari thuis na een half jaar Bratislava. Ze wil zich dan samen met vriend gaan settelen in Amsterdam of Den Haag. Is ook afhankelijk waar ze werk en woonruimte vindt.
De andere dochter vertrekt 15 februari voor een half jaar naar Borneo voor vrijwilligerswerk. Daar komt ze 17 augustus weer van terug. Wat gaat ze daarna doen? Dat is nog een vraagteken.
Zoon is bezig met zijn eindexamen VWO. Wil daarna gaan studeren. Rechten? ICT-recht? In Groningen of Utrecht? Die gaat dan ook op kamers. Vanuit huis naar Utrecht is helemaal niet zo ver dus hiervoor hoeft hij niet op kamers. Maar ik denk dat het een goede zaak is dat hij op kamers gaat. Zijn eigen ding doen, zelfstandigheid opbouwen....

We hopen dat we dit jaar genoeg hebben gespaard voor een Fiat 500L. Deze auto is helemaal favoriet bij mijn man. Of de Renault Capture, als 2e keus.
Maar ja, deze auto's zijn allebei vrij nieuw, dus hebben nog een hoge prijs als occasion. Dus hoe langer we door sparen, hoe lager de prijs wordt.
Onze huidige Ford stamt uit 2002. Doet het nu nog prima. Ik denk ook wel dat we er nog een poos mee doorrijden. Maar het kan zo ineens afgelopen zijn doordat reparatiekosten te hoog worden.
Daarna willen we werk gaan maken van het verlagen van onze hypotheeklasten.
Nu zijn deze met de nodige voorzichtigheid wel op te hoesten, maar dan moeten we geen grote tegenslagen hebben. Vorig jaar heeft ons wel laten zien dat een ongeluk in een klein hoekje zit.

Komt het er dit jaar van om de bruine kozijnen in de woonkamer en de bruine ingang in ons huis wit te schilderen?

Wat zal ik gaan doen met het stukje tuin dat we nu over hebben waar vorig jaar het kippenhok stond? Zal ik enkele planten die wat groot worden op gaan zetten of zal ik er een minimoestuintje van maken? Bij de groepsmoestuin voel ik met toch niet helemaal op mijn gemak.

Met Kerst heb ik de griep gehad. Hierdoor ben ik wat afgevallen. Dat gebruik ik nu mooi als start om hiermee verder te gaan. Met mijn gewicht van nu sta ik op een BMI van 27,1. Dat is te hoog. Wil ik naar een BMI van 24 dan zou er nog 9,5 kilo af moeten. Dat is best veel als het zo zwart op wit staat. Maar goed, het hoeft er ook niet op 1 februari af te zijn.

Een bucketlist heb ik niet echt. Geen lijstje met dingen die ik gedaan wil hebben vóór 31 december. 

Gisteren hebben man en ik het gehad over de knipoogjes van God, waarin we toch telkens weer zien dat God voor ons zorgt. Ik wil me weer wat meer bewust worden van Zijn leiding. Wat dankbaarder zijn voor Zijn knipoogjes en ze zelf ook uitdelen, doorgeven. Zo gaandeweg was ik dat een beetje kwijt geraakt in de dagelijkse beslommeringen. Gelukkig raakt Hij mij niet kwijt. (Maar die wetenschap maakte mij misschien wel wat gemakkelijk?)

Hoestje.

Ik heb al een paar dagen de griep. Kerst of geen kerst. Griep. Geen verkoudheid denk ik want ik kan nog gewoon door mijn neus ademen, zelfs als ik in bed lig. Ik weet niet of dit de maatstaf is, maar voor mij voelt dat heel anders. Wel of niet door je neus kunnen ademen.
Hoesten, schor, koorts, veel slapen. Overdag dan, want snachts doe ik juist geen oog  dicht door het hoesten. Heb ondertussen al een halve pot acaciahoning opgelepeld.

Ik had nog hoesttabletjes in huis met broomhexinehydrochloride. Ik merkte dat vooral smorgens tijdens het hoesten mijn longen schoonmaak hielden. (Wat zeg ik dat netjes he, mijn longen hielden een schoonmaak)
Ik denk er goed aan te doen om deze tabletjes te nemen. Deze zouden helpen om het slijm losser te maken. In de avonden en vooral snachts begon ik daar dan toch weer aan t twijfelen. Heb ik wel het goede middel? Het lijkt toch niet te werken.
Je hebt heel veel verschillende soorten hoest. Er is één soort hoest waarvan ik weet dat ik die niet heb, dat is de rokershoest. Maar welke hoest heb ik nou? Een vastzittende hoest? Een droge hoest? een Prikkelhoest?

Door de dag heen is dat verschillend. En snachts houdt het hoesten me wakker. Heb ik toch maar eens gekeken op de site van www.thuisarts.nl
Dit is een site waarvan mijn huisartsassistente heeft gezegd  dat ik er t beste kan kijken bij gezondheidsvragen.De informatie over in dit geval, hoesten, is zo duidelijk, kort en bondig dat ik haast de neiging heb om het te copiëren en hier bij te zetten. Maar dat lijkt me niet zinvol. Kijk er zelf maar eens.

Voor mij heb ik er uit gehaald dat de tabletjes waarschijnlijk niet zullen helpen. Gewoon af en toe een dropje of lepeltje honing en een heleboel geduld, dan gaat het vanzelf wel over. Met een week of 3 zal het hoesten wel over zijn. En om zo goed mogelijk te slapen een beker warme melk. Dat is ook door mij met succes beproefd.

Ik had nog niet veel over griep gehoord en ik ben er dit seizoen al door geveld. Vorig jaar hoorde ik er veel over en heeft de epidemie 21 weken geduurd. Toen fietste ik er fluitend langs. Mensen zeggen al snel het is zo donker en nat weer, daardoor krijgen zoveel mensen de griep. Het moet maar goed gaan vriezen, dat is gezond weer. De kranten zeggen juist dat er nu heel weinig griep is omdat het griepvirus vooral goed gedijt bij droog vorstweer.

Is er bij jou in de omgeving al griep gemeld? Wat zijn jouw huismiddeltjes bij de griep en verkoudheid?

Pas op! Laat je zoetje geen zoutje zijn!

Gekke kop misschien. Maar ik hou m toch zo. Zelf doe ik geen suiker meer in de thee of koffie. Manlief  nog wel. We hadden een tijdje zoetjes maar die blijken schadelijker te zijn dan de suiker zelf, volgens verschillende bronnen. Dus toen maar weer terug naar de suikerklontjes. Maar mede door de knieblessure is manlief minder mobiel dus dikker geworden. Ik ben nog even mobiel maar ondertussen ook zo'n 10 kilo te zwaar. En 10 kilo, dat is veel. Als ik de goeie kleren aan heb, zie je het niet echt heel erg, maar 10 kilo is toch 2 grote zakken aardappelen die ik op m'n heupen heb zitten. En als je boodschappen hebt gedaan zijn die aardappelen het eerste wat je neerlegt omdat t zo zwaar is. Nou deze 10 kilo zit vast. Té vast. En die doen toch een aanslag op bijvoorbeeld je knieën.

Alle beetjes schijnen te helpen, dus gaan de suikerkontjes toch weer in de ban. Elk suikerklontje in je koffie is toch weer 20 calorieën. Zul je zo'n stuk of 7 bakken koffie per dag drinken. En in elke beker 2 klontjes suiker...Tel maar uit. Scheelt al gauw 3 sneden brood.

 Ik wilde wel per sé zoetjes met of van Stevia. Ik heb ooit eens ontdekt dat er zoetjes zijn met wat (lees een heel klein beetje) stevia en de rest toch andere zoetstoffen. Ik ben dus op de kleine lettertjes gaan letten. Vandaag bij t boodschappen doen ook weer even goed gekeken.

Daar zag ik iets heel geks!
Kijk eerst maar mee, misschien zie jij t ook. Ik hoop dat de foto duidelijk genoeg is om de kleine lettertjes te lezen.

Kijk eens naar het zoutgehalte van de zoetjes!
De meest linkse heeft per 100 gram een zoutgehalte van 42 gram! 

Hele grammen! En nee, het is geen drukfout, want ook op de andere producten van dit merk hebben hetzelfde hoge zoutgehalte.
Ik vind dat wel even schrikken.
De andere zoetjes moet je dan ook beoordelen per 100 gram. En natuurlijk doe je geen 100 gram zoetjes in je koffie.
Doe je een zoetje in je koffie om op de kleintjes te letten, doe je er een bak zout in. 42 gram van de 100 is bijna het halve zoetje, als je het omrekent naar per stuk.

En hoe vaak is t niet zo dat mensen met min of meer overgewicht ook een min of meer hogere bloeddruk hebben en hun zout moeten beperken? Kook je zoutloze piepers, blijk je zout in je koffie te gooien!

Die linker is van Natrena, die middelste is van Canderel en de rechter het huismerk van de Jumbo.
IK heb getwijfeld of ik wel of niet de merken bij name zou noemen, maar het gaat hier wel om grote namen, van veel gebruikte zoetjes. Hoeveel mensen zullen ze gebruiken?
Kijk dus goed wat je in je koffie of thee doet.

Lees die kleine lettertjes zo af en toe ook. Ben jij wel eens iets belangrijks tegen gekomen door de kleine lettertjes op de verpakkingen te lezen? Laat weten wat jij tegen bent gekomen.
Heb ik het helemaal bij het verkeerde eind doordat ik ergens een denkfout maak, laat t me dan weten.

Ik zet dit bericht ook op mijn facebook. Deel t gerust. Krijgen we toch met z'n allen weer n snufje minder zout binnen.

Hou je nog van mij

Het was wereld alzheimerdag deze week. Op 21 september om precies te zijn. Op mijn werk heb ik er, werkend met mensen met alzheimer, niet veel van gemerkt. In de media des te meer.
In mijn werk met mensen met alzheimer kom ik veel tegen. Mooie momenten, pijnlijke, ontroerende momenten. Zo woont er een heel lief echtpaar in ons huis waarvan de vrouw alzheimer heeft. Inmiddels wonen zij niet meer in dezelfde kamer. Gelukkig wel in hetzelfde gebouw zodat hij haar geregeld kan opzoeken.
Vorige week waren zij samen bij het optreden van een mannenkoor. Ik heb toen  foto's  van hen gemaakt.
Ik kan ze hier plaatsen. (zoals je week plaats ik hier geen herkenbare portretten.)

Ik heb daarna de man gesproken en 'm verteld zo te hebben genoten van hun samenzijn. Wetende dat het ook elke dag afscheid nemen is, toch zien dat de liefde er is gebleven. Er zijn zoveel echtparen waarbij de liefde overgegaan is. Dan te zien dat de liefde hier zo zichtbaar gebleven is. Dat ontroerde me.

Vanmorgen zag ik een filmpje op facebook. Ik hoop hier het filmpje of de link naar het lied te kunnenplaatsen. Het is een lied geschreven voor de wereld alzheimerdag.  Geschreven vanuit het perspectief van een man die ook zijn vrouw verliest aan deze ziekte.

Hou je nog van mij?

Roerige week gehad.

Afgelopen week heb je misschien mijn blogs gemist. Ik heb niets geschreven. We hebben een roerige week gehad.

Mijn moeder heeft afgelopen week 5 bestralingen gehad van 20 minuten wegens longkanker. Dit is direct volgend op een operatie wegens borstkanker. Alles binnen een maand tijd of zo. (Ik kan er een weekje naast zitten.)

Dochter is onverwachts en plotseling gestopt met haar opleiding tot junior kapper. Het is op de valreep, vlak voor de finish. De finish zou in november zijn. We hebben hierover nogal wat gesprekken gevoerd en nog extra modellen op n presenteerblaadjes aangedragen om toch nog te kunnen finishen. Maar het mocht niet  baten. Ze gaat door met het werk wat ze al aan het doen is. Ze gaat dus niet lanterfanten en tot de middag in bed liggen.
Dat hoor je ook nog wel eens over jongeren. Gestopt met school en wachtend op wat er dan op hun pad komt.

Telefoon gehad dat schoonvader weer is opgenomen in het ziekenhuis.  Longemfyseem met hartklachten is geen goede combinatie. Hij moet er minstens een dag of 5 blijven om het lichaam weer in balans te krijgen.

Op het werk is het ook nog steeds onrustig. Op mijn werk is er nog steeds sprake van onderbezetting. Hierdoor werkt iedereen eigenlijk te veel. en dat al de hele zomer. Dat begint zijn tol te eisen bij iedereen.
Ook op het werk bij manlief is het minder prettig. Vorige week werd hij bij de productie ingezet. Moest hij met een collega samen meterslange deurpanelen van een kar een meter verderop op een lopende band leggen. Staand werk en bij elk paneel opnieuw een zijwaartse draaiende beweging. Als je gezond van lijf en leden bent en je doet dit voor t eerst dan ben je eind van de dag toch ook bekaf. Laat staan als je 3 maanden geleden een kruisbandoperatie hebt gehad. Gelukkig voor manlief ging er de volgende dag bij de expeditie van alles mis en kon hij daar weer bijspringen. Gelukkig weer ander werk.

Misschien zit je helemaal niet te wachten op mijn verhalen over onze afgelopen week. Misschien wil je wel bespaartips, of uitleg over het een of ander, handwerkideetjes of nog iets heel anders. Als je eens iets wilt, laat t me dan eens weten. Heb ik gelijk ook weer nieuwe ideeën om over te schrijven.

Roerige weken. Hoe ga jij daar mee om? Hoe zorg jij dat je zelf nog aan je eigen rust toe komt? Ik vind het moeilijk om die balans te vinden.

Longontsteking

Longontsteking.
Wat is het eerste dat in je opkomt als je over deze ziekte hoort?

Dat het een ziekte  is die veel voor komt bij heel oude (80+) mensen of een ziekte van vroeger. Bij oude mensen na het verslikken en of niet goed kunnen uithoesten. Of dat het vroeger veel voor kwam, toen de leefomstandigheden en de gezondheidszorg veel minder goed waren.
Dat is wat bij mij opkomt als ik denk of hoor over longontsteking. Toch hoor ik het steeds vaker ook bij jongere mensen. Mensen van zo rond de 40 of 50 jaar. Misschien omdat ik zelf een vijftiger ben en mijn leeftijdgenoten ook. Dat het dan ineens opvalt? Dat is net zoiets als je een blauwe ford focus koopt, dan zie je die ineens heel veel rijden. Ervoor zag je ze gewoon nooit.

Zelf heb ik geen longontsteking, maar hoor ik er wel ineens veel van. Een collega, mijn schoonvader is er nog van aan het herstellen. Ook hoor ik over jonge ouders die het krijgen. Eerst pa en daarna ma erachteraan.  Maar ook dat ze er dan flink ziek van zijn en lang moeten herstellen. Het was toch een ziekte van vroeger? Is die ziekte weer in opkomst? Komt het weer vaker voor?

Merk jij het in jouw omgeving? Komt het meer voor of is het een toevalstreffer geweest?

Balans in je werk en thuis. Hoe (her-)vind je die?

De balans tussen je werk en je thuis. soms is deze zo vanzelfsprekend en loopt het zo soepel dat je er niet eens over nadenkt. Je gaat fluitend naar je werk en komt zingend weer thuis. Wat je ook doet, waar je ook bent, het geeft je voldoening en engergie. Je gaat genietend door het leven. Of het gaat zo vanzelfsprekend dat je niet beseft wat je hebt, tot de balans verstoord raakt.

Soms is het koorddansen. Balanceren over het slappe touw. Dan moet het touw niet teveel gaan wiebelen want dan kukel je eraf. Het werk vraagt van je. Je thuis vraagt van je. Je familie vraagt van je. Je lijf vraagt van je. En dan ineens is het echt zoeken naar de juiste balans tussen alles.
Wie herkent dit?

Op het moment ben ik flink aan het wiebelen op dat koord.
  Manlief is een half jaar niet of minder mobiel thuis geweest. Dus extra ziekenhuisbezoek, 2x per week ritjes naar de fysio. Mijn dagelijkse ritme werd ook anders, want ja, man over de vloer is toch langer koffiedrinken, middageten, minder de deur uit voor "even neuzen bij dat leuke winkeltje".
  Daarnaast staat de boel op zijn kop op mijn werk. Alles wordt gereorganiseerd en echt alles moet anders. Omdat de teams opnieuw zijn ingedeeld zijn er gaten ontstaan in ons team en moeten we gaten opvullen. Dat betekent veel extra werken en op locaties waar ik niet vertrouwd ben, dus geen enkele routine heb. Dat al kost extra energie. En dan ook nog structureel meer dan mijn min-max contract aangeeft. Ik heb een contract van 13 - 18 uur, maar zit er wekelijks boven, met uitschieters van 35 - 40 uur. Dat is echt te veel en ik wordt dan ook chaotisch in mijn hoofd. Ik heb het al meerdere malen aan collega's aangegeven, maar zonder succes. Gisteren kwam er een collega met het verzoek (of opdracht) aan het team om taken en diensten over te nemen omdat zij de functie van een collega tijdelijk overneemt wegens zwangerschapsverlof. Wordt de druk dus alleen maar groter.
  Dinsdag wordt ik 51 en de hormonen rommelen ook al een tijdje. Ik ben dus in de overgang. Nou vind ik het helemáál niet erg om het ongesteld worden een keertje over te slaan hoor. Geen punt. Maar wat doet de overgang nog meer met mijn lijf? Schommelen mijn emoties daardoor zo of is dat toch door overbelasting van buitenaf? Het zal elkaar wel versterken vermoed ik zo.
  Komende vrijdag wordt mijn moeder geopereerd aan borstkanker. Daarna wordt zij een kleine maand lang bestraald. Hiervoor moet ze dagelijks naar Deventer. Ik hoef haar niet naar Deventer te rijden, maar je hebt toch zorg om je ouders. Want pa krijgt vervolgonderzoeken voor een verwijdde aorta. Dus wat gaat daarmee gebeuren?

Ik kan dus zo benoemen waardoor de balans nu ver te zoeken is, maar hoe hervind ik de balans? Oorzaken kunnen niet zomaar weggenomen worden. 
Vanmiddag maar eens een middagje de hort op. Even de stad in, of bijkletsen bij een vriendin. Zal ik dat wel doen? Ik wil ook niet bij mijn vriendin gaan zitten zeuren over alles wat nu even zo zwaar valt.

Heb jij wel eens dit soort tijden gehad? Hoe ging of ga jij daar mee om?

De smaak verandert.

Ik ben een snoeper.....
Al jaren geleden ben ik gestopt met suiker in de koffie en thee, maar nog wel met het koekje erbij. Heerlijk! Krijg ik nu van iemand koffie of thee met suiker dan vind ik dat echt vies. Véél te zoet. Als het maar even kan, dan drink ik t niet op. Een keertje melk in de koffie vind ik nog niet zo erg, maar suiker....brrr.
Manlief en ik moeten er ieder toch echt 10 kilo af zien te krijgen. Manlief omdat dit zowiezo beter is voor zijn knieën, en voor mijn lijf is dat ook beter. Met 1.64 m weeg ik inmiddels 75 kilo. :-((
Echt te zwaar voor de lange termijn. Maar gauw weer over iets anders beginnen....

Het lijkt wel of mijn smaak toch wat aan het veranderen is. Ik heb al een paar keer meegemaakt dat ik dingen echt veel te zoet vond smaken. Bijvoorbeeld de yoghurtdrinks. Of ik ze nou van de Lidl haal, Optimel of een budgetmerk, ze zijn me te zoet. Half yokidrink (wij gooien alle yoghurtdranken onder de noemer yokidrink) en half karnemelk vind ik dan nog wel lekker. Maar meer en meer drink ik t liefst gewone karnemelk en yoghurt zonder suiker. Ja ook de yoghurt zonder de suiker gaat goed. Lekker fris. Aardbeien, daar deed ik al geen suiker meer op. De hazelnootpasta is al lang vervangen door de pure variant.
Manlief en ik hadden de gewoonte om bij elk koffiemoment een koekje bij de koffie te nemen. Door de weeks hebben wij dat afgeschaft. Ik mis t eigenlijk niet eens. En mis ik of manlief het wel ineens heel erg, dan nemen we er soms toch een. Het is tenslotte geen wet om er geen te nemen. Dat bevalt ook goed.
Raak ik nou de suiker een beetje ontwend of heeft de overgang invloed op mijn smaakbeleving? Wie het weet mag t zeggen. Waarschijnlijk is het van allebei een beetje.

Met het ontwennen van de suiker gaat t me goed af. Nu het zout nog.
We gaan het zout nu toch echt ook minderen. Moet wel. Gisteren bij de anasthesist was de bloeddruk van manlief logisch en begrijpelijk nog flink hoog. Is al jaren bij ons bekend. Ook gaf het apparaat hartritme stoornissen aan. Ook dat is ons niet helemáál vreemd. Volgens de assistente hoorde ze een extra tikkie. Wat dat ook moge inhouden. Ik heb gegoogled op hartritmestoornissen. Ik heb hele enge verhalen erover gelezen, maar niks gevonden over het extra tikkie, een extra slag?
Die hoge bloeddruk, daar gaat t dus niet echt heel goed mee. Ondanks medicatie blijft t hoog. Dan maar eens echt werk maken van de zoutbeperking. Gisteren in de stamppot andijvie al geen zout meer toegevoegd. De spekkies gingen er nog wel in. Vandaag bij de aardappelen nog een half theelepeltje zout en geen zout meer over de bloemkool. Zal best even wennen wezen. We gaan dat gewoon doen. Ook al hebben we nog 2 jongeren in huis die dat maar wat flauw zullen vinden, het moet gewoon. De zoutpot staat dichtbij in de kast.
Hoever zal ik daarin gaan? Ik gebruik nog wel de mixen uit een pakje voor bijvoorbeeld macaroni en nasi. Misschien eerst maar eens de helft gebruiken?

Knieoperatie; Wel of niet doen? En zo ja, waar?

De kop zegt het al. Een knieoperatie voor manlief. Gaan we dat wel doen of niet? En als we het wel doen, waar dan?

Eerst de vraag over de operatie zelf. Wel of niet opereren?
We zijn nu 3,5 maand onderweg nadat de voorste kruisband scheurde. De knie is nog steeds pijnlijk, dikker dan gewoon en heel instabiel. Manlief is wel voor een groot deel weer aan het werk. In de planning van het transport en de expeditie. Hij heeft nog geen meter auto gereden. Niet in een personenwagen en niet op de vrachtwagen.

Door een operatie wordt de knie weer stabiel. Door de operatie kan  het wel zijn dat er meer pijnklachten gaan ontstaan door de slijtage die ook al flink aanwezig is in de knie. De slijtage kan ook vergergeren. Het kan zijn dat manlief over 10 jaar aan een nieuwe knie moet, gezien de slijtage van nu. Dan is het beter dat er niet eerder in een knie is gesneden. 2 belangrijke redenen om niet te opereren. De knie blijft dan wel vrij instabiel en is t maar de vraag of manlief wel weer aan t werk kan als vrachtwagenchauffeur.
Nu vindt mijn man het planwerk zoals het nu gaat heel leuk om te doen en dit zou hij best willen uitbreiden naar een vaste werkplek. Het bedrijf ziet dit nog niet zo zitten en is bang dat er onvoldoende werk voor hem zou zijn.

Aan de andere kant wil manlief ook nog wel graag weer op de wagen. Wèg van het bedrijf en het onderlinge gerommel. Ruimte om je heen. Bovendien is zijn huidige auto afgeschreven en kan er elk moment een nieuwe besteld worden. Voor een chauffeur een bekroning op je werk; Mogen starten in een splinternieuwe Mercedes Truck! Een stabiele knie en weer kunnen rijden zijn 2 belangrijke redenen om wel te opereren. Bij niet opereren zal hij ook blijvend fysio nodig hebben denken we. Wel opereren biedt geen garantie dat de kruisband goed blijft. Door de slijtage kan de omgeving in de knie inmiddels te ruw zijn waardoor de band opnieuw scheurt. Wat moeten we doen?

Over 1,5 week moeten we terugkomen bij de orthopeed in ons streekziekenhuis. Er zijn veel mensen in onze omgeving die ons aanraden om eens verder te kijken als ons streekziekenhuis. Ga voor een second opinion naar de st. Maartenskliniek in Nijmegen, of de kliniek in Bilthoven, of naar Annatommie in Apeldoorn of Amersfoort. Ik heb er al op gegoogled, maar dat maakt me niets wijzer. Elk ziekenhuis of kliniek vindt zichzelf goed en heeft allerlei certificaten voor het een of ander. Ook de specialist die als 2e naar de knie heeft gekeken heeft onlangs een pluscertificaat  van de zorgverzekeraar gekregen. Ik heb natuurlijk ook gezocht op patiëntenervaringen, maar de ervaringen van 6 - 7 mensen op een site vind ik ook niet echt representatief.

Zo zoekend komen we er niet uit. We veranderen ook vaak van gedachten. Dan neigen we naar niet opereren, want dat hadden we nog niet genoemd, maar de revalidatie duurt minstens een half jaar. Waarvan waarschijnlijk weer ongeveer 3 maanden thuis. Niet echt een straf bij een mooie zomer, maar het hoort niet.  Dan  neigen we weer naar wel opereren, want die instabilliteit is ook maar niks. Constant moeten denken hoe je je been neerzet....

Wie wil er meedenken? Wie heeft er ervaringen mee?

Challenge in je stad.

Doe mee met deze challenge (Uitdaging) en maak van je stad de fitste stad! Zoiets staat er in de folder. Omdat mijn gewicht een tikkie te hoog is en m'n bloeddrukmeter ook oranje aangeeft, dacht ik dat dit wel iets voor mij zou kunnen zijn. Overal zie je op het moment de challenges opduiken. In alle vormen. Een challenge om fitter te worden, om te gaan hardlopen, om elke dag zoveel spullen als de datum aangeeft op te ruimen.....

De folder eens goed nagelezen, op internet gekeken, maar veel werd ik er niet echt wijzer van. Hoe wilden ze het gaan doen dan? Wat werd er van de deelnemers gevraagd dan? Zal ik dan toch maar naar die informatieavond gaan? Het is om de hoek. Ik kan het zelfs lopend af. (Lekker fit bezig.) 
Onderaan de folder stond rechtsonderin een woord met een c-tje er boven. Of een R, dat weet ik zo niet meer. Ik maar eens gegoogled op dat woord. Blijkt het een fabrikant te zijn van afslankpoedertjes en wondermiddeltjes. Dat is aan mij niet besteed. Op die manier wil ik niet fit worden.
Zo zie je maar hoe je soms verleid wordt. Als ik er echt heengegaan was had ik er ook niet ingestapt, maar wel weer een avond kwijt geweest. (Of een uurtje)

Moet ik toch maar de challenge op de ouderwetse manier aangaan. En eerlijk gezegd weet ik best hoe dat moet. Minder snoepen, meer bewegen, anders kiezen met eten.
Alleen het doen he?

 

Net terug van mijn werk.

Ik ben net terug van mijn werk. Nou ja, inmiddels al wel weer bijna een klein uurtje. Vanavond was de grote avond waarin de nieuwe teams werden samengesteld. Eerst gewoon op basis van persoonlijke voorkeur; waar wil je werken, blijven of overstappen. Team 1 en team 2. Daarna werd er gekeken hoeveel uren iedereen werkte en of we zo uit zouden komen met de beschikbare uren per wijk. Daarnaast moest de verdeling een beetje evenwichtig zijn in de samenstelling; grote en kleine contracten, verzorgenden en activiteitenbegeleiders. Dat vereiste wel enig heen en weer geschuif en lef van mensen die uit hun comfortzone durfden te stappen.
De verdeling in teams is gelukt. De verdere verdeling van aandachtsgebieden en taken moet nog gebeuren of basis van voorkeuren, competenties en talenten.

Nog helemaal vol van mijn werk kwam ik thuis, begon net de passion op tv. Dat is me nu even te heftig om aandachtig en geconcentreerd te kijken. Ik ben nu liever even actief bezig. t Is dat ik geen strijkwerk heb liggen, anders was ik dat gaan doen. Ik heb er ook een beetje moeite mee. Het lijkt een evenement te worden, gedegradeerd tot amusement. Ik zit wel in de woonkamer waar de tv aanstaat en zie en hoor dus wel fragmenten. Zo heb ik er moeite mee dat ik aan de presentatrice merk dat zij niet uit de voeten kan met het antwoord van christenen op de vraag waarom hij of zij meeloopt met de passion. Ik heb ook mijn twijfels over in hoeverre zo'n evenement meewerkt aan het grootmaken of bekendmaken van Gods werk voor de mensen.
Maar goed, dat zijn mijn twijfels. God zelf weet er wel raad mee. Met het evenement en met mijn twijfels hierover.

Vanavond heb ik ook al twee keer naar mijn ouders gebeld. Mijn moeder heeft vandaag een dagopname gehad voor een nieuwe hartcatheterisatie. Nu om diverse metingen te verrichten. Bij de vorige bleek dat ze enkele vernauwingen heeft en opnieuw behandeld moet worden. Het is nu al 22.00 uur. Ze nemen de telefoon niet op. Zouden ze al slapen of nog niet thuis zijn?

Ik krijg net bericht van dochter vanuit Sint Petersburg; Ze is druk aan t solliciteren voor een internationale stageplek. Schrijft ze; Nou mams kan gerust zijn; voor Sudan hebben ze een geschiktere kandidaat gevonden. Wáár solliciteert dat kind in hemelsnaam? Kan ze niet gewoon in Brussel of Straatsburg solliciteren?!  Ze mag dan wel de opleiding Internationale Betrekkingen en Internationale Organisaties doen, maar zó internationaal hoeft t toch niet allemaal? Pfft.

Bedtijd. En dat na zo'n avond...!

Knie vervolg

Nu alweer enkele dagen geleden hebben we de uitslag gekregen van de MRI scan. Die viel toch wel flink tegen. Om met het minste te beginnen; er zit nog steeds vocht in de knie. Beide meniscussen zijn beschadigd, de één meer dan de ander. Maar dit kan zich nog spontaan herstellen. De voorste kruisband is zoiets als verdwenen. Die zorgt voor stabiliteit in de knie en voorkomt het doorschieten van je knie. De spieren in het been moeten nu het werk gaan overnemen. Over nu 1,5 week kunnen we een brace ophalen om de knie de stabiliteit te geven om weer meer te kunnen bewegen. Ondertussen moesten we maar op zoek naar een goeie fysiotherapeut die zich heeft gespecialiseerd in kniebehandelingen. En dat vinden blijkt lastiger als verwacht. Ik dacht even te googlen en er zo vlug 1 te vinden. Maar specialisaties worden niet echt op de sites van de fysio's vermeld. Alleen de algemene verhaaltjes.

Ondertussen beweegt manlief zich door het huis met krukken en rolstoel. Hier zit hij ook geregeld in omdat hij zo net wat meer steun voor zijn hele been heeft. Buiten bleek die rolstoel wel erg zwaar te duwen. Vorig jaar met de avondvierdaagse waren die doorgaans veel lichter.

Eergisteren adviseerde een vriend van ons een kliniek ergens in het land. Daar zouden ze niet eerst zo lang wachten met opereren. Misschien is manlief dan weer veel eerder op de been dan nu lijkt te gaan gebeuren; 4 weken na de val krijgt hij de brace en kan hij actief gaan oefenen. Ondertussen gaat de kwaliteit van zijn spieren wel achteruit door inactiviteit.
En op eigen houtje oefenen durft hij niet echt. Die vriend vraagt t nog even na bij die kliniek en wij zoeken ook nog even door en wij vragen ons af wat nu wijsheid is. De lijn van ons ziekenhuis volgen of op die kliniek afstappen?

Het is best anders thuis nu manlief over de vloer is. Eerst uitgebreid samen ontbijten op bed, dan pas hond uitlaten, een wasje in de machine stoppen, kopje koffie samen en in een floep is je ochtend voorbij. Ja, als ik niet vroeg op mijn werk hoef te zijn, ontbijten we samen op bed. Gezellig. In heb begin schoof dochter nog wel eens aan, maar ja, zij moet nu weer naar school en stage. Zoon is één keer aangeschoven, met zijn verjaardag.

Sinds begin dit schooljaar sta ik niet meer elke dag gelijk met de jongeren op om een ontbijtje voor ze te maken en met ze te eten. Hun schooltijden zijn zó verschillend geworden. En maar al te vaak gebeurde het dat ik klaarzat met mn boterhammetje en glaasje melk voor kindlief (allebei of eentje) en ze vlug even brood smeerden om mee te nemen en mijn boterham mee in de trommel stopten. Geen tijd meer om t op te eten. Of geen trek. Hoewel ik het heel belangrijk vind om te ontbijten, ga ik er geen heisa van maken als ze dit toch niet meer doen. Ze zijn (nu allebei) 18. Volgend jaar gaat de eerste op kamers, dan ga ik t bemoederen toch alvast een beetje loslaten.

Nu manlief dus thuis is, merk ik dat ik veel minder dingen oppak. Kom er minder aan toe. En vanmiddag wilde ik het ramen lappen oppakken, kom ik toch nergens de stok vinden voor ramen lappen. Zo'n extra lange stok is dat, waar je ook vanaf de grond toch bij de bovenkant van je ramen op de bovenverdieping kunt komen. Nergens te vinden dat ding! Hoe frustrerend is dat! Eindelijk beslist om ramen te lappen, alles al klaargezet en geen stok te vinden. Alleen de ramen van de onderverdieping dan maar? Daar gebruikte ik ook de stok voor zodat ik geen trap hoefde te gebruiken. Stok is kwijt en trap uitgeleend. Dus moeten we het nog maar even doen met onze ramen van melkglas.

Nou ja. Valt ook wel  weer mee. De kipjes konden gisteren nog wel naar binnen kijken. Als het aan hen lag waren ze ook naar binnen gekomen. Ze liepen los in de tuin en gingen op een gegeven moment op de tuinstoelen zitten om naar binnen te kunnen kijken.

Knieklachten

Mijn kladje van dinsdagmiddag; (Deze had ik in de avond willen plaatsen, maar is er toen niet meer van gekomen.)

Manlief is nu een paar dagen thuis. Vrijdag is hij in België uit de oplegger van zijn vrachtwagen gevallen. Zaterdag konden we in de binnenstad krukken huren (niet lenen) van Vegro. We zijn lid van Icare en hadden wel gratis krukken kunnen lenen, maar hadden we moeten wachten tot minstens maandagmiddag voor we dan krukken zouden kunnen krijgen. Dan toch maar gehuurd. Zo duur was dat ook niet; € 12,50 voor 13 weken. Of € 4,- per week. De medewerkster stelde nog voor om voor 1 week te huren en eventueel volgende week bij Icare te lenen. Maar voor nu vond ik dat net even teveel gehannes. Dan zou ik deze krukken met een week moeten terugbrengen, en bij Icare weer andere ophalen. Blijf ik heen en weer gaan. Ik heb nu wel iets anders te doen. En dat voor die € 8,- verschil...
Maandag hebben we contakt gehad met onze eigen huisarts-assistente. Dinsdag lag er een verwijsbrief voor ons klaar voor de orthopeed. Morgenmiddag is er knieklachtenspreekuur en kunnen we er terecht. Maar moeten er eerst foto's gemaakt worden! Die zijn in Belgie toch al gemaakt? Heeft die arts er dan minder verstand van? Ik neem aan dat wij Nederlanders wel vaak grappen maken over domme belgen, maar ze het toch echt niet zijn, gezien de vele Nederlanders die er de universiteiten en ziekenhuizen bezoeken.
Moet dus morgen eerst het verband er af wat nu zo mooi stevigheid biedt aan het been. Dan de röntgenfoto maken en dan naar de orthopeed. Ik verwacht dat de orthopeed tot dezelfde conclusie komt en we vervolgens weer naar huis mogen om over 2 weken een MRI scan te maken. Als die wachtlijst niet langer is.

Maandagmorgen heb ik mijn dochter naar het vliegveld in Dusseldorf gebracht in Duitsland. We zouden om 7 uur vertrekken, Dat werd uiteindelijk 10 over 8. Dochter was nogal explosief van de spanning. Vlak voor de reis ging er nog van alles mis en moest er nog aangepast en geregeld worden. Onderweg kwamen we in verschillende files terecht. Op een gegeven moment kwamen we niet eens meer uit de file. We bleven file rijden tot op het vliegveld. Op een gegeven moment zijn dochter en haar vriend uit de auto gegaan en gaan hóllen! Ik heb haar niet eens meer een knuffel kunnen geven voor vertrek. Ik reed immers nog...
Dat voelt wel als een kater... Op zo'n manier je dochter voor een half jaar uitzwaaien. Had ik met toch anders voorgesteld. Later vertelde haar vriend dat er nog mensen bij de incheckbalie bezig waren, waardoor ze geluk hadden; eigenlijk waren ze 5 minuten te laat.

Inmiddels is het donderdagmiddag geworden.

We zijn gisteren bij de orthopeed geweest en er zijn opnieuw röntgenfoto's gemaakt. Het dikke verband is er af. Blijft er ook af. Het been mag niet belast worden, maar mag wel voorzichtig bewegen. Beter zelfs, om trombose te voorkomen.  Sinds vandaag moet hij zichzelf ook dagelijks een buikinjectie geven ter preventie van trombose. Was vanmorgen best even eng. Hij geeft deze wel zelf. Of is het hij neemt deze zelf? wat is beter Nederlands?
Maandagmiddag 9 feb. mogen we terugkomen naar het ziekenhuis om een MRI scan te maken om de binnenkant van zijn knie te laten bekijken. Hiervan krijgen we op 12 feb. smorgens de uitslag. De orthopeed legde goed uit dat het zelfs goed is om even te wachten op de MRI, zodat de onrust van de bloeduitstorting wat meer door het lichaam is opgeruimd.

Intussen komen er regelmatig even mensen langs op ziekenbezoek. Dat is fijn. Het is ook fijn dat het allemaal heel geleidelijk gaat, niet iedereen tegelijk. Soms is hij beneden, soms ook ontvangen we zijn bezoek op de slaapkamer.
Een enkele keer ontvangt manlief ook een leuke attentie, bij wijze van een bos bloemen. Zo wil ik jullie een leuke attentie laten zien. Hij kreeg deze om wel te kunnen blijven rijden. Je moet immers wel blijven oefenen.

Een vrijdag.

Een vrijdag. Lijkt op de andere vrijdagen. Het begon wel een klein beetje anders. Manlief om kwart voor 3 smorgens zijn bed uit zodat hij 4 uur weg kon rijden vanaf zijn werk. Door de besneeuwde snelwegen op weg naar België. Hij moest ergens bij Brussel zijn. Rond Antwerpen en Brussel zijn altijd file's. Om die files en sneeuwoverlast een beetje voor te zijn vertrok hij vandaag extra vroeg.
Zelf zou ik vandaag met zoon naar Groningen om zich te orienteren op een vervolgstudie.
Normaal bellen we elkaar amper als hij in het buitenland zit, want we willen de baas niet op belkosten jagen voor privegesprekjes. En het werktoestel is aangesloten op een pariot waardoor hij handsfree kan bellen. Met zijn privetoestel kan dat niet. Vlak voor vertrek belde ik toch even met manlief of alles goed gegaan was onderweg.Gelukkig was alles goed gegaan en waren er ook weinig files. Hij was nu aan het lossen. Nog een reden om het gesprek korter te maken.

5 minuten later belde manlief opnieuw; Hij was vanuit de oplegger op de straat gevallen. Het was mis met zijn knie. Wat kun je dan weinig doen als vrouw en echtgenote van. Alleen bidden. Ik kon ook niet in de auto springen om hem op te halen, want de vrachtwagen moet dan ook terug. Ik moest maar gewoon met zoon naar Groningen gaan, hij zou mij wel op de hoogte houden.
Manlief is door een medewerker van daar naar de huisarts gebracht. Wat fijn dat er iemand meeging, iemand die het systeem van het land gewoon kent. De huisarts heeft hem doorverwezen naar het ziekenhuis in Aalst. Daar zijn röntgenfoto's en een echo gemaakt van zijn knie. De bevindingen zijn nu dat er iets mis is met banden rondom zijn knie. Wat precies dat moet een MRI scan uitwijzen. Ook in België kennen ze een wachttijd voor de MRI scan. Die mocht hij daarom in Nederland uitvoeren.
Manlief is er fijn opgevangen en begeleid in dit ziekenhuis.
Zijn been is goed ingezwachteld en zijn werkbroek aan flarden geknipt. De werkgever van mijn man is met een medewerker naar Aalst gekomen om mijn man en de vrachtwagen op te halen. Mede door alle files op de terugweg was mijn man pas rond 18.00 thuis.



Zelf kwamen zoon en ik nog later terug uit Groningen. Wij hebben een informatiedag gehad over de opleiding bedrijfskunde en de verschillende opleidingen in rechten vanuit de  Rijks Universiteit Groningen. De laatste lezing was pas rond kwart voor 6 klaar. Daarna nog gauw ergens wat eten en zo snel mogelijk naar huis. Dat was op zijn vroegst kwart over 8.
En dochter heb ik die dag niet gezien, want zij was haar afscheidsfeest bij een vriendin vieren. Haar brengen we maandagmorgen naar het vliegveld in Dusseldorf. Het wordt wel een warrig weekend zo.

De dag begon gewoon. Eindigde heel anders dan verwacht. En toch wilden we aan het einde van juist déze dag samen naar God toe om Hem te bedanken.
We weten dat Hij hier in is en bij ons.

Het is nu zaterdagavond. Eigenlijk zouden we naar een verjaardag van een vriendin, maar die heb ik toch maar afgebeld. Zo kort na die val wil ik manlief niet alleen laten. Hij ligt nu net weer even te slapen.
Ik ga maar eens koffie zetten en de appeltaart aansnijden. Ik had er graag 1 willen bakken voor het afscheid van dochter, maar daar ben ik niet meer aan toegekomen.

Zondagmiddag na Kerst

Zondagmiddag na de Kerst. Eigenlijk een mooie middag om in het (koude) zonnetje te gaan wandelen. Maar ik heb daar niet echt zin in. Manlief ook niet; bezig met een puzzel van 2000 stukjes. Hij maakt graag de Jan van Haasteren puzzels. Dit is zijn eerste JvH puzzel van 2000 stukjes. Hij heeft deze gekregen voor zijn verjaardag.
Ik heb geen zin in wandelen omdat ik niet helemaal fit ben. Al op Kerstavond kreeg ik wat kiespijn. Dit is steeds een beetje meer geworden en zo ben ik gistermorgen bij de weekendtandarts terechtgekomen. Die heeft er wat aan gefröbeld en me een antibioticakuur meegegeven. In het nieuwe jaar mag ik terug naar mijn eigen tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. Gisteren  was ik er zo beroerd en koortsig van dat ik ook niet heb gewerkt. Gelukkig had ik al een collega gesproken, zij heeft het voor mij overgenomen. Mijn eerste ziekmelding in jaren. Vanmiddag om half 5 ga ik nog wel weer werken. Ben wel weer wat opgeknapt.

Hebben jullie fijne Kerstdagen gehad?
Op Kerstavond hebben wij schoonmoeder opgehaald voor de Kerstnachtdienst. Ik heb niet echt kunnen peilen hoe ze het heeft gevonden. Het is bij ons niet erg traditioneel. Best kans dat we pas ergens in de zomer, of via - via te horen krijgen hoe ze het echt vond. Ik heb het haar ook niet rechtstreeks gevraagd. Ik verwacht niet dat ze het zo zou zeggen als ze het niks vond. Of juist heel geweldig.

Op eerste Kerstdag hadden we beide ouders uitgenodigd om mee te gourmetten. Dat was geslaagd. We zaten met zijn negenen aan tafel. De tuintafel hadden we voor de gelegenheid ook naar binnen gehaald.
Eigenlijk hoorde de groep nog groter te zijn; kinderen van manlief, ook de twee die hier wonen, hebben we met de kerst weinig gezien. Dat zijn zo de moeiten van een samengesteld gezin. Of van groter wordende kinderen die zo hun eigen weg gaan.
De laatste jaren hadden we een heus kerstdiner. Manlief vind het leuk om te koken. Vooral als het wat bijzonderder is. Dit jaar hadden we net besloten weer eens te gaan gourmetten en de volgende dag kwam de folder om voor een gourmetpakket te sparen. Dat kwam mooi uit!
Met een wat groter gezin kom je wel aan voldoende zegels.
Ik plaats niet zo heel vaak foto's van mensen van dichtbij, maar voor deze ene keer; Dochter tijdens het gourmetten.

Natuurlijk wil ze best eens op de foto, maar op een gegeven moment moet het genoeg zijn. Ze draaide dus weg en wilde niet meer op de foto.

Kerst is nu voorbij en wordt het tijd voor bespiegelingen over het afgelopen jaar. Hoe was het jaar? Wat ging er goed / minder goed? Wat wil ik in het volgende jaar? Wat verwachten we voor het komende jaar? Hoe gaan we het komende jaar in?

Krantenbericht over onze eigen eieren.

Via de online Telegraaf las ik een artikel wat ik toch even wil delen, omdat ik weet dat er best veel mensen zelf kipjes hebben. Bij het artikel staan wel mogelijkheden om het artikel te delen via Facebook of via Twitter. maar ik wilde het hier delen met jullie. Via blogger dus.

Ik hoop dat ik nu geen boze Telegraafmedewerker op mijn nek krijg hier mee.  Ik vermeld ook even de link naar de site van de Telegraaf zelf waar je het artikel kunt lezen;  Link naar de Telegraaf

Met onze twee goedleggende kipjes in een gezin met 4 - 5 personen zullen wij niet snel over deze hoeveelheid van max 3 eieren per week gaan denk ik. Ik ben trouwens wel benieuwd wanneer het leggen minder gaat worden. In de winter is het leggen altijd minder. Wij lichten niet bij. Ze moeten het doen met het natuurlijke licht wat er is. Ik denk dat dit ook niet verkeerd is, omdat onze kipjes in de winter ook in de kou zitten en hun energie wellicht nodig hebben om warm te blijven. Wel schermen we het hok straks weer af met plexiglas platen tegen de scherpste kou. Daarbij houden we de ventilatie wel in de gaten, anders beschimmelt de boel.

Maar nog even terug naar onze eieren; Denken we goed bezig te zijn door eigen eieren te eten, blijken die juist ongezonder dan die uit de winkel. Huh? En het is ook echt een Nederlands onderzoek. Ik geef toe dat als het een Belgisch of Engels onderzoek zou zijn, ik het gelijk zou negeren omdat dit dan uit een ander land komt, met weer andere regels en normen.

Wat doe jij met de resultaten van dit onderzoek?

Uit de online Telegraaf van; do 13 nov 2014, 10:15.

'Eet niet meer dan 3 hobbykipeieren per week'

DEN HAAG - Er zit meer dioxine in eieren van kippen die mensen thuis houden, dan in eieren die in de winkel worden gekocht. Dat meldt de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) donderdag op basis van onderzoek dat ze heeft laten uitvoeren. Maar als mensen niet meer dan drie eieren per week eten, sowieso al het advies van het Voedingscentrum, is het gezondheidsrisico volgens de NVWA „verwaarloosbaar klein”.

Dat er dioxine in de eieren zit, komt doordat hobbykippen hun voer van de grond pikken. Daarbij krijgen ze ook grond binnen, met daarin de dioxines. Uit het onderzoek, dat gedaan is op verschillende plekken in Nederland, blijkt dat er geen regionale verschillen zijn wat betreft dioxinegehaltes in eieren.

Behandeling verstuikte enkel=?

In ons midweekje in Brabant heb ik mijn enkel verstuikt. We liepen toen midden in t  bos, dus was er op dat moment geen andere oplossing dan kiezen op elkaar en doorlopen. Bij aankomst in het huisje hebben we er afwisselend halfbevroren koude washandjes op gehad tegen de zwelling.

De volgende dag toch weer wel gewoon op gelopen. Wel wat voorzichtiger, dat wel. Maar ja, ik wilde niet de rest van onze vakantie op de stoel zitten.
Nu ben ik zo'n 2 weken verder en is het toch nog steeds niet echt over.  Ik loop al wel weer gewoon. Bij bepaalde bewegingen is het nog pijnlijk en het is nog steeds iets dikker als mijn andere enkel. Ik heb enkele dagen met zo'n steun"sok" omgelopen. Dat hielp wel wat.

Ik heb mijn enkel nu dus heel anders behandeld dan ik ooit eens bij jeugd EHBO heb geleerd. Daar leerde ik een verstuikte enkel inpakken in vette watten met een zwachtel en werd een tijdje rust geadviseerd. Met je voet op de stoel. Een week lang! Volgens mij is dat wel achterhaald, Maar wat nu echt wijs is? Hoe behandelen we nu het best een verstuikte enkel? Weet iemand dat? Ik vermoed dat ik nog wel eens mijn enkel verstuik. Of ben ik  gewoon te ongeduldig geweest en heb ik mijn enkel al wel behandeld volgens de laatste inzichten? Kost het herstellen gewoon iets meer tijd dan ik wil?

Zoetstoffen. Verband met oorzaak diabetes?

Manlief en ik gebruikten zoetjes. Om zo een beetje op het gewicht te letten. natuurlijk is daar meer voor nodig, maar wij vonden zoetjes een goed hulpmiddel daarbij. Zoetjes en zoetstoffen in de frisdrank,toetjes.
Al heel lang ben ik op de hoogte van de vele discussies over de eventuele schadelijkheid van aspartaam en andere zoetstoffen. Soms met scepsis, soms heel geïntresseerd. Afgelopen week kreeg ik hier weer een artikel over onder ogen. Vanuit voor mij onverwachte hoek.
Dit artikel heb ik gelezen. (Klik op de link om het artikel ook te lezen.)

De dag erna hoorde ik op de radio dat er in Israel een wetenschappelijk onderzoek is geweest naar zoetstoffen. In dat onderzoek blijkt dat zoetstoffen juist diabetes kunnen veroorzaken. Een (kleine) groep mensen kreeg een tijd een flinke hoeveelheid zoetstoffen. Het heeft een invloed op de darmflora en later bleek in het bloed al veranderingen zichtbaar die ook zichtbaar zijn bij de voorstadia van diabetes type 2. Bij meer dan de helft van de mensen! Dat vind ik teveel om het toeval te noemen.
Het Nederlandse voedingscentrum adviseert zoetstoffen bij mensen met overgewicht. Hen is om een reactie gevraagd. Zeggen dat het niet zo'n vaart loopt omdat de deelnemers veel (gelijk aan 30 glazen cola) zoetstoffen kregen en het een kleine groep deelnemers was.  Ik vind dat een kulverhaal.

Nu lijkt het dat het pas giftig zou zijn bij grote hoeveelheden. Maar kleinere hoeveelheden gedurende een half leven lijken mij ook foute boel! Bij de klassieke homeopathie werkt men juist zo om genezing te bewerkstelligen. Langdurig kleine dosissen. Als langdurig kleine dosissen iets goeds kunnen uitwerken, kunnen ze ook beschadigend uitwerken.

Wij hebben de zoetjes niet echt nodig in die zin dat wij diabeet zijn, maar louter voor gewichtsbeheersing. De zoetjes worden hier dus niet meer voor gebuikt. Ik gooi ze niet weg, maar blijven beschikbaar voor visite met diabetes of die zoetjes willen. Ook de light producten in huis worden wel gewoon opgemaakt, maar niet nieuw gekocht. Zullen de jongens wel fijn vinden, vonden mijn light cola nooit lekker.

Nu ik dit aan het typen ben, komt er een nieuwsbrief binnen. Die gaat hier ook over. Ik wil je deze ook laten lezen.
Stevia lijkt hierin een heel andere positie in te nemen; minder of niet schadelijk. Maar hoor jij andere geluiden over Stevia, dan wil ik dat graag van je horen.

Suikerklontjes, suikerklonten. Ze zijn gegroeid.

Als ik een kilo suikerklontjes koop wil ik weten hoeveel kontjes er in die kilo zitten!
Dat wordt nergens op de verpakking vermeld. Ik wil dat wel weten.
Eerst had je 1 standaard maat. Je deed dan 1 of 2 klontjes in je kop. Nu als ik een kilo suikerklontjes koop moet ik maar afwachten hoe groot die klontjes zijn. Ik kan niet door de doos heen kijken.

Er zal wel een verkoopstrategie achter zitten. Stel, je neemt steevast 1 klontje suiker in je koffie. Die was altijd 4 gram.  Sluipenderwijs zijn er suikerklontjes groter geworden. Nu heb je klontjes van 5 of 6 gram. Je blijft er ééntje nemen in je koffie. Maar ongemerkt heeft de fabrikant je toch 25% meer suiker in je koffie laten doen. Die ene gram is wel 25% meer. In elke kop. Voor hem kassa!

Er zijn veel verschillende fabrikanten en merken in suikerklontjes.
Ik wil dus kunnen weten of ik normale of grotere klonten koop. Dat kan ik weten door de aantallen klontjes in een kilo.Op een gegeven moment weet ik welk aantal ik in de kilo wil hebben. Die grote klonten zijn me te groot. Veel te groot voor 1 kop. Het gaat mij er nu niet om dat die grotere klonten me te duur zijn, maar wel veel te zoet. En ongemerkt krijg je dus ook steeds net wat meer binnen. Natuurlijk zijn er wel miniklontjes op de markt, maar die zijn weer veel duurder. Losse suiker is nog het best om te doseren, maar soms wil ik klontjes omdat dit makkelijker is dan losse suiker.

Die verkoopstrategie wordt trouwens op meer terreinen toegepast. Wat denk je van de tubes, bijvoorbeeld tandpasta. De verkoop van tandpasta is gegroeid door de uitgang van de tube breder te maken.

Men is toch wel geneigd om de héle borstelkop vol te doen met tandpasta.
Dus met een bredere tubemond doen we er ongemerkt meer op.

Herken jij hier iets in? Weet jij nog producten waarbij deze strategie wordt toegepast?