Nu ontspannen in het weekend, morgen weer aan het werk op de afdeling.

We hebben genoten van een heerlijk zonnige en rustig weekend.

Afgelopen donderdag hebben we de achtertuin een grote beurt gegeven met de hogedrukspuit. Alles ziet er nu weer als nieuw uit. We hebben wel eer van ons werk, maar t was toch heel vermoeiend.

We zijn er de hele dag druk mee geweest.

groot effect!

Op zaterdag en zondag hebben we rustig aan gedaan, zoals ons lijf van ons vroeg. Tja, zo'n dag sjouwen en  klussen in de tuin ga je toch voelen.

Na het opzetten van het tuinstel zoveel mogelijk in de zon zitten lezen. En 's avonds lekker zitten haken. Ik ben met twee spreien van granny's squares bezig voor in de logeerkamer. Een lekker ontspannend werkje.

Op de foto zie je een stukje.

Dit gaat een sprei van granny's squares worden

Ontspanning.

We merken dat we dat echt wel wat meer nodig hebben nu. Er is niets meer gewoon. En gewoontedieren als wij allemaal zijn, is het vermoeiender als het niet gewoon is. En als we net ergens een beetje aan gewend zijn, moet het ineens weer anders.

Daarnaast doen de vele coronaberichten ook een aanslag op onze rust. De hele dag door komen er gewild en ongewild berichten binnen. We kunnen het een beetje proberen te beperken door naast de social distance van 1,5 meter buiten, ook een afstand te houden van social media. Beperking van Facebook, beperking van het lezen van de nieuwsapps en minder radio. Ik merk dat dit wel werkt. Niet om als een struisvogel mijn hoofd in het zand te steken, maar het biedt wel rust in mijn hoofd. En wat baadt het mij als ik alle details en speculaties lees en probeer te begrijpen.

Rustig bijgetankt, om morgen weer fit te zijn.

Want hoe tref ik het morgen aan als ik weer op één van de twee afdelingen kom waar ik nog wel mag komen? Mag ik nog naar beide afdelingen, of is er intussen 1 op slot gegaan?

Is het nog net zo als ik het heb achtergelaten?  Is het er nog relatief rustig? Of is het intussen al weer helemaal anders?

Voor mij is het  zowiezo als een volledig nieuwe baan binnenshuis.

Daarnaast speelt er natuurlijk veel meer mee. Het huis zit nu 2 weken op slot. Min of meer hebben we toch wel de angst om de ziekte onbedoeld mee naar binnen te nemen ondanks alle maatregelen. Of de angst om zelf besmet raken. Of de angst dat iemand van thuis ziek wordt. De één heeft hier allemaal meer moeite mee dan de ander. Dat is per persoon en per situatie natuurlijk verschillend. De één uit het ook meer dan de ander. Ik merk dat ik dat niet zo uit.

's Maandags 's morgens hebben we eerst samen een update. Hoe zitten we erbij? Hoe was het weekend op het werk en  thuis? Hoe gaan we om met de situatie zoals deze nu is?

Op de afdelingen was het vorige week nog relatief rustig. Op de afdelingen beschermd wonen. Bij enkele bewoners verzorgd wonen is het gemis van familie en dierbaren soms letterlijk in hun gezichten te zien. Dat doet pijn. Vorige week ben ik een keer de achterdeur uit gegaan. Het deed me te veel pijn om de bewoners binnen te laten blijven, ze voor de deur te laten staan terwijl ik wel naar buiten loop. Zoiets komt dan 's nachts toch terug.

Bij beschermd wonen is dat toch wat anders. Zal het gemis en de pijn meer bij de familie zijn. Hoe gaat echt het met moeder of vader? Zal hij of zij mij nog herkennen als we elkaar weer zien? Eet ze nog wel goed? Is ze wel ontspannen? Slaapt ze goed? Gelukkig kan de 1e contactpersoon mee kijken in de rapportage, dus bij ons over de schouder mee kijken. Ook probeer ik nu zoveel mogelijk de foto's naar de 1e contactpersoon te sturen.

Veel bewoners leven meer bij de dag, bij het moment. Het gemis zal er zeker ook zijn, maar is dochter nou drie dagen of twee weken niet geweest?  Het is bij deze groep zeker nu belangrijk om het nu aangenaam te maken. Afleiding te bieden die meestal op andere manieren geboden wordt. Ik merk ook doordat er minder aanloop is op de afdelingen van medewerkers, familieleden en vrijwilligers, dat er een bepaalde rust ontstaat. Er is nu niet de onrust van mee willen omdat de buurvrouw wel naar beneden gaat. Of de onrust omdat een ander bezoek krijgt, krijg ik dan ook bezoek? Waar blijft mijn bezoek dan? Nu is er meer rust. Voor de één is dit goed, voor een ander weer minder en leidt het tot meer slapen aan tafel.

Activiteiten worden nu op de afdelingen aangeboden.

Dat biedt voor veel bewoners ook weer andere perspectieven. Zo gebeurt het dat een bewoner aanvankelijk niet gelijk mee wil doen, maar na 5 minuten toch spontaan zèlf aanschuift. Dat vind ik dan wel weer mooi.

Blijf thuis is het devies. In je tuin wordt het steeds mooier!

Buiten lijkt de wereld wel stil te staan. En op een andere manier ook weer helemaal niet. Op straat is het stil.
We moeten afstand houden van elkaar. Letterlijk.
Niet meer er op uit om te winkelen, uit eten, naar de kerk te gaan, musea en attractieparken zijn dicht.
Maar dat is geen nieuws, dat weten we al een tijdje. Het ongewone begint al steeds gewoner te worden.
Toch is het ook goed om te blijven kijken naar het bijzondere van het gewone dat gewoon door gaat. En om in de gedachte van de tijd te blijven, je hoeft niet ver weg. Gewoon in je eigen tuin.

In mijn eigen tuin heb ik vanmiddag de volgende foto's gemaakt.

Prunus

Bosanemoontjes

Perenbloesem

 

Witte Hyacinthen

Roep je nou dat ik dan wel leuk foto's kan maken omdat ik wel een tuin heb en jij niet? Dan heb ik ook een vensterbankfoto voor je. Ik heb de stronk van de bleekselderij op water gezet en het loopt al weer uit! Gratis nieuwe bleekselderij!

Ik hou je op de hoogte hoe het verder groeit.

Beren op de weg? Nee, voor het raam!

Zo ineens is het een hype. Een hele leuke!
We gaan massaal op berenjacht.
 Berenspeurtocht.

Buren, jong, oud en heel oud zetten een beer voor hun raam, duidelijk zichtbaar voor je buurkindjes. Die kunnen dan al wandelend met papa of mama op berenjacht. 

Er is zelfs een heuse beren- afstreepkaart voor ontworpen.

Kinderen die morgen door de wijk lopen zien misschien nu nog maar een enkele beer. Ik weet zeker dat als ze dezelfde tocht volgende week weer lopen, ze nog veel meer beren zullen zien!

Ik heb ook gelijk een beer van de kast af gehaald en voor mijn raam gezet. Ik heb 'm klem gezet met een stokje achter zijn rug en tussen de verwarming. Zo'n grote beer op een smalle vensterbank blijft anders niet zitten.

Ik heb de beer toch maar voor het raam op de 1e etage gezet. Ik denk dat ze de beer op begane grond niet zullen zien. Er staan te veel grote planten in de tuin.

Vanmiddag heb ik op de valreep nog een affiche gemaakt op mijn werk om bewoners de tip te geven om ook een beer voor het raam te zetten. Kunnen de kleintjes naar de beer en de oma's zwaaien.

Dit weekend werk ik niet, dus heb geen idee of en hoe dit opgepakt gaat worden. Dat zie ik maandag wel weer. Ik heb op zolder een hele grote beer van wel een meter staan, die staat hier in de opslag van mijn dochter. Mocht ik nou een mooi plekje zien waar die beer op mijn werk goed zichtbaar is voor de buurkindjes en veilig voor de bewoners, ik 'm misschien wel even leen.

Staan er bij jou in je wijk al veel beren voor het raam?
Heb jij al een beer voor je raam staan? Of ben je ook al met je kinderen of kleinkinderen op speurtocht geweest? Toen ik vanmiddag van mijn werk af kwam heb ik er niet goed op gelet of ze in mijn wijk al veel voor de ramen staan.


Geen knuffelbeer in huis?

Nieuwe invulling van mijn werk in het verzorgingshuis

In het verzorgingshuis waar ik werk veranderde de dingen vorige week met het uur.
Zouden we sommige dingen eerst op de ene manier doen, werd het een uur later toch weer op een andere manier. Er was veel onduidelijkheid over de invulling van de nieuwe regels. Inmiddels is er een vorm van stabiliteit gekomen. Hoe vervelend de huidige regels ook zijn en hoe zwaar, zeker voor familie, biedt het huidige beleid een bepaalde rust. En ook weer niet. Het is lastig uit te leggen. We weten nu dat er niemand meer in of uit mag. Bewoners moeten binnen blijven en familie mag er niet in.
Eerder in de afgelopen week werden allerlei activiteiten gestopt, nadat we eerst hebben gezocht naar alternatieve vormen. Zo probeerden we te bloemschikken, niet op de groep, maar met iedereen apart in zijn eigen omgeving. Maar naast dat dit ons heel veel werk gaf, werd het voor de bewoners heel verwarrend. Het plaatje dat zij hebben bij bloemschikken klopte niet meer. Aan het eind hebben zij wel eenzelfde bloemstukje, maar het klopt gewoon niet. En leg dat maar eens uit.
Probeerden we gym aan te bieden op de afdeling per afdeling, maar ja, het was toen pas de tweede dag van alle verandering en er was op 1 afdeling een verzorgende heel lelijk gevallen en liep een dubbele beenbreuk op. Dan ben je blij als verzorgende van die afdeling dat je dan net op de gymtijd je bewoners even rustig en ontspannen aan de koffie hebt. Dan ga je niet weer de bewoners uit hun rust halen om te gaan gymen. Dat is die dag even uitgesteld.

Een dag later is de regel gekomen dat iedereen beperkt is tot 1 locatie en 1 of 2 afdelingen. Ik kon niet meer werken op de dagbegeleidngsgroepen omdat ik in de andere locatie meer nodig was.  Binnen welzijn veranderde er toen ook veel. Nu werken in mijn locatie 2 medewerkers welzijn voor verzorgd wonen en bieden daar ondersteuning waar nodig. Dat is vooral individuele aandacht bieden, verzorgen dat de nodige boodschappen  gedaan worden, de was bij de deur neergezet en opgehaald wordt en terug naar de bewoners.
Een collega is op de onderste 2 afdelingen voor beschermd wonen en nu werk ik op de bovenste 2 afdelingen beschermd wonen. Beschermd wonen betekent dat deze mensen achter beschermende deuren wonen.

Ik werk deze week 5 ochtenden op deze twee afdelingen.Volgende week kan het weer zo heel anders zijn. Ik help daar waar nodig is, maar voor nu probeer ik zoveel mogelijk de afleiding en persoonlijke aandacht te bieden.
Wat komen er veel verhalen los als je iemand mee neemt naar haar kamer, zo af en toe een foto oppakt en mevrouw laat vertellen. Zo mooi! Op vrijdag hebben we op beide afdelingen koekjes gebakken, zoals vroeger ook gedaan werd vlak voor het komende weekend.

Vandaag hebben we kaarten gemaakt met de bewoners om naar de kinderen te sturen. Nu is een kaartje zo gemaakt, nu er veel gestansd materiaal is voor 3D kaarten. Daarna begint het pas.
Wij hebben alleen het adres en telefoonnummer van de 1e contactpersoon. Als mw dan meerdere kinderen heeft bel je de 1e contactpersoon om de adressen van de anderen.
En ook dat geeft weer reuring.
Mw heeft namen genoemd van personen die al overleden zijn, of noemt de naam van haar zus als naam van een kind. Dus gelukkig kunnen we zus (98 jaar) nu ook een kaartje sturen! Deze gesprekken met familie vergen dan ook even je aandacht. Het is mooi om te doen. Personen die ik gesproken heb zijn blij met dit gebaar en kijken uit naar de kaart van mama of moeder.
Wat ben ik blij dat ik dit werk zo mag doen!

Ik besef wel dat dit nog een luxe is, omdat nu wel alle bewoners en personeel hun beperkingen hebben, maar iedereen is in onze locatie nog gezond. En dat hopen we zo te houden!
Al moet ik ook eerlijk toe geven dat ik na m'n dienst toch bekaf ben ondanks de genietmomentjes. Het is nog zo zoeken, met personeel, mij minder bekende bewoners, het werken op de afdeling zelf.
Maar dit echte contact, zelf met de bewoners, dit is wat ik mooi vind in mijn werk.

Twee weken thuis, het lijkt al veel langer!

We zijn nu twee weken thuis uit Liberia. Twee weken pas? Het lijkt al veel langer. Ik heb mijn agenda er bij gepakt om te controleren of het echt maar twee weken is. Maar het is toch echt zo. In die twee weken thuis is de wereld veranderd.

Toen wij Liberia inreisden verbaasde het ons een beetje dat wij Chinese toestanden zagen op het vliegveld. We moesten formulieren invullen waar we geweest waren, waar we naar toe gingen en hoe we ons voelden. Medewerkers in witte doktersjassen, met mondkapjes en maskers verplichten ons om de handen te wassen en te desinfecteren. Ook werd bij ons, net als we op tv zagen over china, de temperatuur opgemeten. In Liberia moesten wij voor het naar binnen gaan in elke winnkel of hotel, de handen wassen of desinfecteren. En dat spul stonk soms flink.
We begrepen dit wel, gezien de Ebola crisis, nog maaar enkele jaren geleden. Dit virus is ook nog onbekend en we weten nog niet wat het gaat doen.

Intussen weten we nog niet veel meer over het virus zelf. Ondertussen is de wereld wel veranderd. Onze wereld. Een week na ons vertrek uit Liberia werd bekend dat Nederlanders die naar Liberia willen, nu eerst 2 weken in quarantaine moeten. We zijn er dus net op tijd geweest.

Hier is de paniek over het Coronavirus ook toegeslagen. Dat zeg ik niet goed. Ik hed niet de indruk dat er daar toen paniek was. Hier nu wel. Mensen zijn gaan hamsteren, bang dat de winkel morgen leeg is, of bang dat ze morgen 14 dageninhuis opgesloten zitten. En wat gaan we dan hamsteren? Wc papier. Wc papier! Het is toch geen diarree veroorzaken virus? Ik snap dat niet.
In die twee weken zijn de meeste vluchten geschrapt, de beurzen ingestort, winkels leegekocht, is er een thuisblijfadvies (ophokadvies) voor mensen.

Vanmiddag is besloten dat scholen, kinderopvang en horeca toch morgen dicht gaan. In Europa waren de scholen al in de meeste landen dicht. Nederland maakte eerst andere keuzes. Nu gaan de scholen toch dicht.
Er waren al afspreken dat je niet meer met meer dan 100 personen bij elkaar mocht komen, dus geen evenementen, kerkdiensten, bioscoop en noem maar op.
Ook op mijn werk zijn er in de afgelopen week steeds meer maatregelen genomen in de verzorgingshuizen. We begonnen voorzichtig, maar de bescherming moest steeds sterker. En wie weet waar het nog op uitdraait.

In die twee weken is er ook iets heel moois gebeurt; We zijn  weer opa en oma geworden, nu van een klein meisje!

Maar omdat zoon ziek is en ik benauwdheidsklachten heb durven we het nog niet aan om ons kleinkind te bewonderen. Echt heel jammer.  Nu hebben we contact via filmpjes en telefoon.
Al enkele dagen heb ik het gevoel mijn borst of ik heel veel heb gehoest en daar pijn van heb. Maar ik heb niet gehoest. Dat begint nu een beetje. En dan komt ook gelijk het dillemma. Wat moet ik doen met mijn werk? Gelukkig zouden we komende week beginnen met het nieuwe activiteitenprogramma, waardoor ik niet meer op maandag, maar op dinsdag ga werken. Dus morgen alle tijd om te overleggen.
Het activiteitenprogramma is sinds vrijdagmiddag flink uitgedund. Geen activiteiten meer voor mensen van buiten. Geen activiteiten met grotere groepen. Geen dagbegeleiding voor mensen van buitenaf.

Hoe lang zal dit alles gaan duren?
Wat zijn voor jou de gevolgen van deze coronacrisis? Hoe ga jij hier mee om?

In deze twee weken zijn ook de eerste blaadjes uit hun knoppen gekomen en zijn de eerste tekenen van de lente zichtbaar.

Krachtige vrouwen in Liberia.

We zijn twee keer mee geweest met een Fieldtrip. Zo noemen de werkers van Zoa het. Ik gebruik ook maar de Engelse term, bij Nederlandse vertaling naar veldtocht krijg ik toch andere beelden. Veldreis, dat is wel een goeie vertaling denk ik.

Kakata ligt zo'n 70 km boven Monrovia. We zitten nu midden in het droge seizoen, maar de wegen zijn nog slecht begaanbaar door de vele watergeulen ontstaan tijdens het regenseizoen. Er zijn wel enkele goed begaanbare hoofdwegen. Met hier en daar een flinke kuil.

 Na een reis van bijna 2 uur kwamen we bij de organisatie Destiny Women, vlak bij Kakata.

Hier wordt van het begin tot aan het eindproduct gewerkt met cassave. De grond wordt ontgonnen. Met hakbijlen en messen word er cassave gepoot. Er wordt met grote hakbijlen gewerkt, en gewoon op de teenslippertjes...voorzichtig werken dus.
Ze promoten de teelt van cassave om zo minder afhankelijk te worden van de import van rijst. Cassave is heel veelzijdig. Kom ik zo nog op terug. Ook kan casssave heel lang tegen droogte, soms wel tot 2 jaar. Dat is ook een belangrijk gegeven voor daar.

 

Cassave oogsten. Heb je echt wel kracht nodig om die knollen uit de harde grond te krijgen.

Na de oogst worden de cassaveknollen in stukken gehakt, geschilden gewassen. Daarna enkele dagen in een fermentatiebad. Daarna wordt het gedroogd en fijn gemalen. Er is een grove maling en een fijne maling, lijkt dan op onze bloem.

 
Ik schreef net al dat Cassave zo veelzijdig is.
Dit kun je er zoal mee;
- Van de bladeren een soort spinazie koken. Heb ik ook gegeten. Het is grover van structuur dan onze spinazie.
- Het sap wordt verwerkt in de medicijnindustrie.
- Als ik me goed herinner worden de schillen gebruikt als brandstof en verwerkt tot houtskoolbriketten.
- Het cassavemeel kent heel veel doeleinden. Wij hier in Nederland kennen wel de cassavechips voor bij de Indische maaltijd. Of we kennen het als Tapiocameel. Ook  hieraan worden heel veel goede eigenschappen toegekend (o.a. glutenvrij) gezonde tapiocameel

Het mooie van dit project vind ik dat er nog verder gewerkt wordt aan het zelf verrijken van hun product. De verrijkte producten leveren immers het meeste op. Dat is bij onze boeren net zo; de boer levert rondom kostprijs het basisproduct aan en degenen die er iets van maken verdienen er het meeste aan. Daarom houden ze het hier zoveel mogelijk in eigen hand of in een samenwerkingsverband. Zo kreeg ik een pot pindakaas mee van Gari (grofgemalen Cassavemeel) pinda's en suiker om thuis te proberen.

Een andere sterke vrouw die we mochten ontmoeten is de directrice van een school met zo'n 600 leerlingen. Wij mochten mee naar een hygiëneles voor de ouderraad van de school. Ook weer een tijd in de auto om er te komen. Gelukkig heeft de auto airco.
Eerst mochten we met iemand meelopen naar een wijkje vlak bij de school. Dat was zo genieten! Wel armoede, maar het was er opgeruimd, geen zwerfafval. We hebben contacten gehad met de bewoners.

Het wijkje bij de school.

In gesprek met de moeders.

De gids (dorpsbewoner) was trots op zijn nieuwe aanwinst.

De les ging over de basis van hygiëne. Handen wassen, waar je wel en niet moet poepen als je geen wc hebt (niet onder de fruitbomen poepen), menstruatie en hoe je jezelf dan schoon moet houden....enz.
Moet je je voorstellen, met zo'n 40 mensen in een kleine ruimte, met maar 1 open venster. De deur ging dicht om de nieuwsgierige kinderen buiten de deur te houden.

Urenlang zitten en luisteren. Op een gegeven moment brak de directrice in om te zeggen dat er eten was voor iedereen en de docent maar even moest stoppen met praten. Een klein vrouwtje, maar o zo pittig in haar doen en laten. Een prachtmens, die directrice! Ik hoop dat meer van zulke vrouwen er kansen krijgen. Zij werken aan de ontwikkeling en opbouw van Liberia!

 Tijdens het opruimen heb ik toch nog wat foto's mogen maken van enkele nieuwsgierige kinderen.

Weer thuis uit Liberia. Deel van het reisverslag.

We zijn weer thuis uit Liberia!
Ik ben niet gelijk gaan bloggen, moesten echt eerst bijkomen. We hebben twee hele boeiende weken gehad.
We hebben echt heel veel gezien en gedaan.
Vooral in de eerste week; 
Naar de weekopening op zijn Afrikaans bij de hulporganisatie,
Wat ondergoed en n t shirt gekocht in een sjieke winkel omdat onze koffers er nog niet waren,
Met dochter mee naar een veldreis naar een cassave teelt en -verwerkings project,
mee naar een school voor training basis hygiëne,
rondritten door de stad,
lunchen in Royal hotel,
dineren in Mamba hotel,
naar de markt, lappa (= lappen stof met afrikaanse motieven) kopen,
naar de kleermaakster,
in en op het voormalig Ducor Hotel gestaan.
En dit is alleen maar een opsomming van de eerste week...

In het weekend zijn we naar Libassa wildlife sanctuary geweest. We zijn er twee dagen geweest en hebben er overnacht in een ecolodge.

In de tweede week moesten we iets gas terugnemen, ons lijf gaf dat aan.
Maar rustig aan doen kun je ook lekker op het strand van Bamboo Beach. Of een dagje thuis met een lekker boek op de E-reader. We vonden het wel een lekker gevoel dat we al zoveel gezien en gedaan hadden. Mochten er toch erge darmklachten optreden dan hebben we dit alvast gedaan.
We zijn naar het nationaal museum van Liberia geweest,
Op souvenierjacht voor de thuisblijvers,
naar een ander strandje, Starbeach,
Barbeque op het nieuwe dakterras,

Vrijdagmorgen zijn we ongeveer half 9 opgestaan. Koffers smorgens al op het kantoor van Brussels Airlines afgegeven, s'avonds kregen we om half 5 telefoon dat dochter klaar was met haar werk en ze opgehaald kon worden, om direct door te gaan naar het vliegveld. Er was minder file dan verwacht dus hadden we nog even tijd om in het Farmington Hotel iets te drinken.
Daarna werden we gedropt bij de ingang van het vliegveld voor de volgende etappe thuisreis.

Zo nu heb ik wel een heel rijtje opgesomd, maar zonder beeldmateriaal blijft het maar een opsomming.
Op zaterdag de 15e Zijn we vanuit huis vertrokken naar Brussel. Omdat we het vliegveld anders niet op tijd konden bereiken per trein hebben we 1 nachtje overnacht in het New Hampshire Hotel. Sjiek hoor! Rond het middaguur gingen we de lucht in. Zonder onze koffers! Door de storm Dennis nam het vliegtuig geen bagage mee.

Van de tussenstop in Sierra Leone wil ik je toch ook een fotootje laten zien. Op dat vliegveld zat je toch echt wel heel duidelijk in Afrika. Dat was daar haast nog duidelijker als in Monrovia.









Bij aankomst was het al donker. Er is daar geen straatverlichting. We werden verwelkomd door dochter en haar vriend. Voor mij was dit ook een eerste kennismaking met instappen in een grote Hummer. Zeker met die nodige verbrede achterbanden is het lastig achter in stappen voor me. Tijdens de reis van zo'n anderhalf uur zagen we wel heel regelmatig mensen en kinderen op en langs de weg lopen. Zo gevaarlijk!
Wat drinken samen, plannen maken voor de volgende dag en dan lekker slapen in onze ruime logeerkamer met eigen badkamer. We hebben een t shirt geleend om in te slapen en gelukkig hadden ze tandenborstels extra liggen.

De volgende dag. 

Mee naar het werk van dochter. Ze werkt bij Zoa vluchtelingenzorg. Op maandagmorgen is daar steevast de weekopening. Dat gaat op z'n Afrikaans met n trom. Prachtig om naar de trom, het zingen en het Woord te luisteren!
Later op de dag zijn we de stad ingegaan om wat ondergoed en n t shirtje te kopen.

We hadden geen extra kleding apart gehouden in de handbagage, en met deze warmte is het niet echt fijn om enkele dagen in hetzelfde te lopen. Het is hier overdag gemiddeld tussen 33-36 graden, 's nachts tussen 27-30 graden. Er is wel wat meer bewolking dan gebruikelijk. Voor ons wel gunstig, wordt het niet zo heel heet.