Uitzwaaien, niet voor het eerst.

Vanmiddag dochter weer uitgezwaaid. Ze is nu weer een half jaar weg. Bijna een half jaar. Ze heeft een paar weken kerstverlof gehad en was de meeste tijd bij ons.
We hebben veel tijd samen kunnen doorbrengen en van elkaar genieten. Broer en zus hebben ook wel als vanouds gekibbeld, maar dat schijnt bij hen te horen.
We hebben Kerst samen gevierd.  Met Kerst waren we met zijn elven. Was echt een feestdag. Vier generaties samen.

In deze periode heeft dochter ook wat beslissingen genomen die ook weer gevolgen hadden voor ons. Of nu vooral voor ons huis. Op een donderdag hebben we haar spullen opgehaald met een geleende aanhanger en die staan nu bij ons op de zolder geparkeerd. We dachten met uitvliegende kinderen meer ruimte in huis te krijgen. Het loopt even anders. Telkens als ik dit iemand vertel hoor ik om me heen dat veel ouders dit zo hebben of hadden. Nog heel lang spullen van de kinderen in huis, of kinderen die korte of langere tijd weer thuis kwamen wonen.

Leeggeruimd voor de opslag

Op andere plaatsen op zolder staan nog kastjes van haar en andere spullen. 

In haar laatste week hier thuis hebben we regelmatig qualitytime gehad. Haar verzoekmenu was een keertje lasagna eten. Die heeft haar broer gemaakt.
We hebben veel gepraat. Samen door het bos gefietst. Het was heerlijk rustig in het bos. Geen vakantie- of zondagmiddagfietsers gezien. Zij kent nu ook het systeem van de fietsknooppunten. We hebben onszelf verwend met een high tea na afloop.

Groepje pony's die we onderweg zagen

Ze is ook met manlief een dag mee geweest met de vrachtwagen. Dit had ze nog niet eerder gedaan. Leuk is dan om de volgende dag de reacties te horen. Was ze iemand van een of ander kantoor? Was ze zijn vrouw? Ja dat dacht echt iemand! Dochter is 25 en manlief is 57. Dat gelóóf je toch niet dat iemand dat denkt?
Als afsluiter gingen we met het gezin uit eten.
Vandaag hebben manlief en ik haar naar Schiphol gebracht met de trein. Vannacht is de overstap in Casablanca. Als ik  morgen wakker word is ze weer in Monrovia - Liberia. Ze wordt door de medewerkers van haar organisatie van het vliegveld opgehaald.
Daar zal ze dan nog een klein half jaartje zijn als trainee. Ze hoopt dat ze aansluitend een jaarcontract kan krijgen om er nog een jaar te blijven. Ze heeft het er goed naar haar zin en krijgt alles steeds beter onder de knie. Zou jammer zijn als dit na een jaartje weer verloren gaat en ze weer iets anders moet zoeken. Voor haarzelf, maar ook voor de organisatie waar ze werkt.

Dochter blogt ook, voor ZOA vluchtelingenzorg

Op 1 juli hebben we mijn dochter maar weer eens uitgezwaaid op Schiphol. Ze is voor een jaar vertrokken naar Liberia. Een héél jaar! We waren er al wel een beetje aan gewend dat ze;
1. Niet meer thuis woont. Niet eens in de buurt.
2. Regelmatig een half jaar  in het buitenland is. Zo was ze een half jaar in Rome, een half jaar in St. Petersburg...
Maar ja, nu een heel jaar weg? En dat naar een land waar je niet even zo naar toe gaat voor een weekje logeren bij je dochter...
In Rome ging dat heel leuk. Heb ik een weekje bij haar gelogeerd in het studentenhuis. Naar Rusland wilde ik zelf niet. Nu naar  Monrovia? Spannend hoor. Dit wordt geen doorsnee vakantiereis.
Voor haar nieuwe vriend is het ook heel spannend. Nog maar net een relatie en dan gaat je vriendin een jaar weg. Is het aftellen tot maart, dat hij er ook twee weekjes heen kan.

Zij is  nu net begonnen als trainee in Liberia bij ZOA vluchtelingenzorg. Een jaar van vrijwilligerswerk, werkervaring opdoen. Meewerken met peacebuilding. Dat ze bij ZOA werkt in Liberia geeft mij een gerust gevoel. Hoe tegenstrijdig dit ook lijkt. Vanaf het moment dat ik  hoorde dat ze definitief hierheen zou gaan ervaarde ik er Vrede mee. Een Vrede die ik kreeg, over me heen kwam. Speciaal cadeau van God.
Ze had ook plannen om Arabisch te gaan leren in Libanon, bij een mij totaal onbekende Belgische organisatie. Dat zou mij al een stuk minder rust geven. Of ergens in Afghanistan? Ik zie haar er wel voor aan om ook daarheen te gaan als ze die kansen krijgt. Moet er niet aan denken. Hoeft gelukkig ook niet.

Mijn dochter is ook aan het bloggen geslagen. Wie wil kan haar verhalen dus nu ook mee lezen. Ik begreep dat ZOA dit haar ook stimuleerde om te gaan doen.
Liberia is voor de meesten van ons een onbekend land. Wil je eerst weten wat ZOA vluchtelingenzorg in Liberia doet? Klik dan eens op deze link dan kom je op de site van ZOA/liberia.


Over Vera's blogsite schrijf ik nu in deze blog omdat  er lezers zijn die ons allebei persoonlijk kennen en vast ook over dochters leven willen horen. Haar link staat sinds vandaag ook in de lijst van Blogs die ik volg. Dan kun je mee blijven lezen. Je kunt je op Vera's site ook aanmelden om een melding of mail te krijgen als zij weer iets plaatst. Haar verhalen zijn in het Engels. Maar via de site https://translate.google.nl/ kun je haar tekst vrij makkelijk laten vertalen. (max 5000 woorden in 1x.) 
Veel leesplezier bij Vera's blog!

Vera's verhaal vind je hier;  https://verainliberia.wordpress.com/

Over Moederdag en een insectenhotel

Gisteren schreef ik van alles over wat er gedaan en gebeurd is in onze vakantieperiode.
Moederdag had ik daar nog niet eens bij genoemd.
Dat was echt een verwennerijdag.  
Dochter en haar vriend zijn een kort weekendje geweest, zoon  en schoondochter en kleinzoon, en thuiswonende zoon was ook van de partij.

Het was een hele gezellige dag! De onderlinge verschillen zijn groot, maar vormden geen belemmering om het gezellig te hebben met elkaar. En daar geniet ik dan weer het meeste van.
Het is ook genieten om kleinzoon lekker te zien spelen met de deurtjes van een garage, stapelbekers of de diertjes vanuit de ark. Daar kan hij heel lang mee bezig zijn.
Van kleinzoon heb ik ook een prachtige attentie gehad. Zijn mama besteed altijd veel aandacht aan deze dingen. Van hen kreeg ik ook een heel hotel; een insectenhotel. En een pot heerlijke appeltaartjam.

Door de anderen ben ik ook verwend met een prachtige bos bloemen, de Libelle en een flinke reep Milka.

Best wel tegenstrijdig; De rupsen in mijn bessenstruik die vis ik er zoveel mogelijk uit en gaan de groencontainer in. Ze mogen niet mijn hele bessenstruik kaalvreten! En daar zijn ze hard mee bezig!
Ik wil ze wel in het mezennestje laten vallen, maar weet niet of ik de mezen daar een dienst mee bewijs. Misschien maak ik er wel brokken mee door ze in het nestkastje te laten vallen. Dus doe ik het maar niet. In principe zijn de mezen zelfvoorzienend, dus hebben zij mijn hulp niet nodig. Ik hun hulp  eigenlijk wel om de rupsen op te eten.

Aan de andere kant heb ik nu dus een insectenhotel in mijn tuin hangen om de insecten te steunen.
Ik heb ook bij natuurmonumenten  het boekje aangevraagd Alle beestjes helpen. Via deze link kom jij ook op dezelfde site en kun je ook dit  boekje aanvragen en lezen hoe je insecten zoals bijen kunt helpen.
De insectenstand daalde te veel afgelopen jaren. We kunnen er met zijn allen iets tegen doen.
En misschien vraag je je af waarom we nou insécten moeten behouden? Tja......    Ja dus!

Dat insectenhotel. Heeft iemand daar al ervaring mee in zijn tuin?
Werkt het ook?
Zie je er ook insecten in?
Kan ik nog iets achter het deurtje neerleggen om het voor hen aantrekkelijker te maken?

Het nieuwe jaar, voorjaarskriebels.

Het nieuwe jaar is al weer 5 dagen oud! Manlief en ik zijn allebei sinds iets voor Kerst al vrij. Heel fijn! Soms gebruik je een paar vrije dagen om lekker te luieren, soms om even door te pakken. De laatste dagen hebben wij flink doorgepakt. Wat hebben we al weer veel gedaan. Het lijkt wel of bij ons de voorjaarsschoonmaak al begonnen is! De voorjaarskriebels zijn begonnen.

Kerstgoed opgeruimd. Als je dat gedaan hebt zie je ineens op de lege plekken het stof liggen, dus alles weer helemaal afgenomen, ramen gelapt. Wat planten weggedaan die echt niet mooi meer waren, maar ik al jaren in toch leven had gehouden. Ook heb ik wat van die neerzetdingetjes in een doos gedaan voor de kringloopwinkel. Is er ook weer eens ruimte voor iets "nieuws".

De volgende dag hebben we bedden omgeruild; dochter had een tweepersoonsbed achtergelaten om hier nog te bewaren. Maar het is niet goed voor het matras om deze minstens een jaar lang schuin tegen een muur te zetten. Zeker dit matras niet. Dan is het beter om het plat op het bed te leggen en er dan maar in de weekends er iemand op te laten slapen. Maar ja, dat betekende eerst een 1 persoonsbed afbreken, het 2 persoons weer opzetten. En die moest van de zolder komen. Voor het 2 persoonsbed had ik nog geen hoeslakens en matrasbeschermer, dus die moesten wel gekocht worden.
Dat gedaan hebbende was er weer een hoek vrijgekomen om de spelletjeskast te verplaatsen en alle puzzels. Manlief heeft een leuke verzameling Jan van Haasteren puzzels. Er is geen spelletje of puzzel weggedaan, maar nu het anders staat oogt het veel ruimer.

Gisteren kreeg ik een prachtige Tiffany hanglamp van mijn vader!
Al eerder had ik twee wandlampjes van mijn moeder gekregen in dezelfde stijl. Nu de hanglamp er bij. Ik ben er zo blij mee!

Op de foto lijkt het of er een te felle lamp in de wandlampjes zit, maar met het blote oog lijkt het anders. In het raam hangt een mozaiek met tiffany. Ook weer in dezelfde stijl.
Ik heb geen idee of het een kostbaar iets is als je het zou moeten kopen. Voor mij is het kostbaar omdat het iets moois is uit het ouderlijk huis. (Oke, de raamhanger kocht ik op de rommelmarkt voor 15,-)
En mijn pa is op zijn beurt weer blij met de hanglamp die hij weer van zijn andere  dochter kreeg. Want de lamp die daar nu hangt past daar echt goed. Sluit mooi aan bij zijn andere inrichting. Mooier nog als de tiffany lamp, als ik dat zo mag zeggen. Dat is nog eens consuminderen, ik blij met een gekregen lamp, pa blij met een gekregen lamp en mijn zus blij met een weggeven lamp.

Vandaag zijn we bij de opticien geweest voor nieuwe brillen. Zelfs met wat vergoeding vanuit de zorgverzekering blijft t een duur grapje. (of onze eisen zijn zo hoog, dat zou ook maar zo kunnen)

Na het weekend gaan we allebei weer aan het werk. Manlief maandag al. Ik begin dinsdag weer, met maar liefst 3 overleggen op 1 dag! Misschien ga ik maandag met manlief mee met zijn nieuwe vrachtwagen. Er zal vast veel te zien zijn onderweg. Zeker nu er veel hoog water is overal. Toen er zo veel sneeuw lag kon ik niet mee, had ik de griep. Dus heb ik zijn nieuwe vrachtwagen nog steeds niet van dichtbij kunnen bekijken. Het is fijn dat zijn werkgever toestaat dat partner mee mag rijden. Er is vaak zo veel te zien onderweg.

Voortaan met z'n tweetjes

Vanaf nu zijn we voortaan met zijn tweetjes. Nu wonen alle kinderen op zichzelf of op kamers.

De hele week was het al spullen verplaatsen, afbreken en andere weer opzetten, inpakken. Uitzoeken, wat wel mee en wat niet. Op een gegeven moment stond overal wel wat.

Gisteren was de verhuisdag. Zoon vertrok om half 10 's morgens naar Rotterdam met een vriend die hielp verhuizen en manlief. Die drie mannen kunnen zich prima redden samen, daar hoefde ik niet bij aanwezig te zijn. Bovendien was er maar plek voor 3 personen in het busje. Mooie reden toch om lekker thuis te blijven....en achtergebleven puin (en stof) te ruimen.

Om 10.10 uur zwaaide ik dochter uit die een half jaar in Brussel gaat werken. Dat ze een half jaar naar Brussel zou gaan was al wel eerder bekend, maar krijgt nu toch een andere lading. Eerst verwachtte ik haar nog regelmatig terug in komend half jaar. Dat zal nu toch wat minder zijn denk ik. Dochter en haar vriend hebben in goed overleg besloten om ieder hun eigen toekomstdromen te proberen te realiseren. Dat is ook afgelopen week pas besloten en bekend geworden. Best heftig om te horen. Voor henzelf ook denk ik. Ze zijn 7,5 jaar samen geweest.

Nadat ik terug kwam van het station heb ik eerst eventjes op de stoel zitten bijkomen. Niet al te lang want ik moest nog terug naar de stad. Sleuteltjes laten bijmaken voor iemand.
Er was nog markt, dus daar ook maar weer eens overheen gelopen. Ik vind het naar de markt gaan best leuk, maar moest niet op zaterdag wezen. Deze zaterdag ben ik er dus toch even heen geweest.
Hoor ik de marktkoopman schreeuwen; 3 bakken aardbeien voor 5,- en 'n pond kersen cadeau! Lekker, maar nu voor ons veel te veel. Dat is voortaan dus te veel voor ons. Zulke hoeveelheden hebben we niet meer nodig. En om gelijk n kilo aardbeien weg te werken tot moes of jam, daar had ik op dat moment even geen zin in.

Ineens is ons gezin dan n stuk kleiner. Dat zal best even wennen zijn met boodschappen doen. Veel minder nodig. Zoon was n grootverbruiker in sommige dingen.
Nu met z'n tweetjes; minder boodschappen, minder verbruik van stroom, gas en water, niet meer wachten tot de laatste eindelijk aan tafel zit met t eten, geen sssst, wij willen slapen, man moet morgen weer om 5 uur opstaan, maar ook geen hoi meer blèren onderaan de trap als ik thuiskom,...........
Het zal best wennen zijn.
Toen we trouwden kreeg manlief 2 van mijn kinderen er elke dag bij en ik een weekje later 1 van manlief voor elke dag. Later zijn de anderen korte of langere tijd bij ons komen wonen. Nu komt alleen (mijn) zoon nog de weekenden naar huis.... Denk ik.
Wat zal het goed zijn dat manlief en ik ook even samen met zijn tweeën zijn...Of hoor ik dat niet zo hardop te zeggen? 

Terugblik en plannen volgende week.

Weer terug op de blog. Het is bij veel mensen wat stiller op de blogs of facebook; Vakantie.
Wij hadden een andere reden waarom het wat stiller was. De vader van manlief is overleden.

Nu zijn we al weer een twee weken verder en het leven gaat door. In een sneltreinvaart kan ik wel zeggen. Dat zul jij ook wel herkennen. Tjonge wat gaat alles snel!
Komt denk ik ook doordat er zoveel gebeurt.

Ook leuke  dingen!
Met zoon ben ik afgelopen maandag naar Rotterdam geweest om zijn nieuwe kamer te bekijken. Hij trekt bij 2 vrienden in zodat ze met zijn drieën een huis delen. Zeker voor zoon een ideale oplossing; Hij hoeft alleen zijn kamertje maar in te richten, alles is er verder al. In zijn kamer ligt al goede vloerbedekking. Er is een compleet ingerichte keuken, in de douche staat een wasmachine en droger. Hij heeft wel een kamer zonder 1 rechte muur. Allemaal schuine hoeken. Maar wel met een raam, waarin je zelfs lekker in de vensterbank kunt zitten.
De supermarkt is 200 meter verderop. Hij woont straks in Rotterdam Noord. De stad van zijn favoriete voetbalclub. Ik vermoed dat hij dus wel snel een seizoenskaart zal willen aanschaffen.
En ik blijf nu zitten met wel 5 dozen vol spullen die ik in de loop der jaren voor de jongste twee bewaard had. De dochter wil het niet en de zoon hoeft het niet. Ik bewaar het niet langer. Het gaat allemaal weg! Nee, niet naar de container. Eerst komt het een en ander in de familieapp "Ik ruim op". Wat er overblijft bekijk ik of er bingoprijzen bij zitten voor op mijn werk, of verkocht kan worden. Daarna gaat alles naar de kringloopschuur of komt het in dozen op mijn werk te staan voor de najaarsmarkt. Ik weet niet of er dan een rommelmarkt gepland staat.

Soms heb ik ook momenten van grote vermoeidheid of matheid. Ik  kan het niet goed omschrijven. Op dit moment heb ik er geen last van en zit manlief naast me te puzzelen. Afgelopen week had ik het wel. Ik heb dan ook tegen iemand die ik sprak verzucht dat ik weet dat God ons anker is, maar dat ik als werker op dat schip in de storm me bekaf werk. Dat ik doodmoe ben van al die stormen waar we steeds opnieuw inkomen. Dat we uitkeken naar een moment van rust, straks weer met zijn tweetjes in huis. En nu lijkt de onrust en storm alwéér op de deurmat te staan. Eentje bij de voordeur en eentje bij de achterdeur!

Ik heb nu tijdens het typen en andere computerklusjes die ik hiervoor heb gedaan op de achtergrond Youtube aangezet met 100 Praise & Worshipsongs. Dit doet zo goed! Ik was even vergeten hoe een positieve invloed deze muziek heeft! Manlief zit zelfs mee te fluiten tijdens het puzzelen.
Is misschien ook een ideetje voor jou.

Je kunt het filmpje hierboven afspelen. Weet je gelijk welke muziek ik vanmiddag geluisterd heb.

Noodgedwongen werk ik nu veel minder. In het eerste half jaar heb ik veel gewerkt, ook om een zieke collega over te nemen. Tot dit jaar werd dit een maand later gewoon uitbetaald. Ineens bleven die uitbetalingen uit. Toen ik erachteraan ging kreeg ik te horen dat ik dit moet compenseren door nu minder te werken. Minder dan het minimum aantal uren. Hier ben ik zó boos over. Teleurgesteld ook. Dat mijn gewerkte uren uitbetaald werden, voelde voor mij ook als een erkenning van wat ik deed. Nu moet ik dit ineens teruggeven. Mijn contract is van 13 - 18 uur per week. Nu mag ik er maar 9 per week werken. Wel het liefst mijn taken gewoon uitvoeren. Heb je je werkgever uit de brand geholpen en nou dit....

Komende maandag begint manlief voor het eerst sinds wéken weer op zijn vrachtwagen. Hij heeft enkele weken de expeditie ondersteund. Daar was een onderbezetting wegens vakantie. Hij mag beginnen met een rit naar zijn favoriete regio Noord Holland; Zwaagdijk, Wieringerwerf, Dirkshoorn, Den Helder en de Rijp. Voor mijn werk dinsdagmorgen (mannenontbijt) zou ik maandagmiddag wat dingen regelen, maar dat heb ik vanmiddag al gedaan. Ik heb dus de handen vrij die dag dus ik ga mee!

Morgen eerst naar de dienst en daarna naar de verjaardag van kleinzoon!
Kleinzoon leest nog geen blogs, dus kan ik wel verklappen wat hij krijgt;

Echt spéélgoed. Geen blieb-bliep spul. Hij wordt 1 jaar. Ik twijfel nog of ik het voor een 1-jarige wel of niet zal inpakken. Mams weet aan het formaat gelijk wat het is en kleinzoon zegt een pak in t papier nog niks. Voor hem is de eerste indruk, het speelgoed gelijk zien misschien het leukst. Maar ja, het is wel gebruikelijk het in te pakken.

Hier laat ik het bij voor vanmiddag. Ik heb al weer een hoop verteld. Ik wil ook nog wat overhouden voor volgende week.

Ik wens je een fijn weekend!

( Net op dit moment begint het lied; Because He lives, I can face tomorrow, mooi lied.)

Weekje in januari

De derde week al weer in dit jaar.
Maandag was het blue monday; volgens de media heeft een deskundige berekend dat dit de meest deprimenderende dag in het jaar zou zijn. De voornemens mislukt, nog een lange winter voor de boeg en noem maar op. Nou overdag had ik daar echt geen last van. Goede voornemens maak ik niet omdat het 1 januari is. Die had ik toen ook niet gemaakt. Die zijn dus ook niet tegengevallen.  ;-)
Manlief was thuis wegens griep.  Wat doe je weinig als er iemand ziek thuis is. Weinig werk bedoel ik. De kleine klusjes wel, maar grote dingen pak ik nu niet op; gewoon een beetje zorg voor elkaar en samen zijn. Heerlijk. Ondanks de griep, is t toch genieten.

's Avonds moest ik werken. Er kwam een koor optreden in het verzorgingshuis. Toen barstte de beruchte wet van Murphy los.
Alles wat mis kon gaan, ging ook mis.
Bij mijn binnenkomst was het overal wel erg stil..... Bleek ik het koor zelf niet op de weekaffiche gezet te hebben! Na n telefoontje bleek er een goeie tamtam aangezet zodat bewoners en verzorgenden het wel wisten. Kreeg ik een mailtje dat iets anders ook niet op de affiche vermeld was....
Deed géén van de 3 microfoons het, waren de kartonnen bekers op, moest het koffieapparaat op t drukste moment bijgevuld worden, was het printerpapier op waardoor we te weinig programmaboekjes hadden, was de ruimte voor het inzingen van het koor weer afgesloten, waren er minder vrijwilligers omdat die een ander overleg hadden, en zo ging het maar door....
Zenuwslopend....

Dinsdag ging ik naar de supermarkt voor de aanbieding van de koffie. Ik wilde even flink hamsteren. Op. Was ik helemaal voor niets daarheen gefietst.
Woensdag had ik meer geluk.

Vanmorgen ben ik weer naar mijn pa geweest. Ik merk dat hij naar mijn bezoekjes uitkijkt. Vanmorgen zei hij het ook nog; De week duurt erg lang als je niet geweest bent. Vandaag heb ik mijn pa maar eens aan t werk gezet. Gisteren had ik al inkopen gedaan voor een hele grote pan boerenkool. Heb ik pa aan het aardappelen schillen gezet. Hij heeft mij ook aan t werk gezet. Nu we toch aardappelen apart kookten (De pan bleek toch te klein om alles in 1 pan te doen) kon ik mooi wat extra aardappelen koken en kon hij die op die 4 magnetronborden doen. Moest er nog wel even 4 stukjes vlees gebakken worden. Ach ik was toch in de keuken bezig. Ja, hij weet t mooi te versieren.

Pa heeft 4 plastic magnetronborden met vakindeling. 1 bakje voor de aardappelen, eentje voor de groente en eentje voor t vlees. Groente doet hij er tegenwoordig niet meer op. Daarmee wacht hij toch hij het bord warm maakt om te gaan eten. Het is dubbel werk om de doperwtjes nu uit het blikje te halen, op het bord te doen, dat samen in de vriezer en later weer opwarmen. Nu doet hij de groente er pas op bij t opwarmen.
Dit is zijn systeem. En hoop ik dat er nog iets van vitamientjes in de groente zit.
Dus nu heeft hij 4 borden aardappelen met vlees en jus in de vriezer, een portie boerenkool met worst op een bord en een portie in de vriezer. Zaterdag krijgt hij soep van n buurvrouw. Hij vogelt het zo uit dat hij zelf amper hoeft te koken.
Na het koken hebben we afbakbroodjes die we vorige week samen hadden gekocht uitgeprobeerd. Nu weet hij ook hoe dit moet in zijn eigen oventje. Zo leert hij steeds weer iets bij en hoop ik dat hij vroeg of laat toch het zelf koken wat op gaat pakken.

Afgelopen week is ook onze oude tv opgehaald. Ik had m op facebook en marktplaats gezet om op te halen. Via Facebook was er eerst een oudere dame die m wel wilde hebben. Maar toen wij haar die tv brachten, bleek het niet te lukken omdat zij een heel ander systeem van aansluiten had. En ik durfde het risico niet te lopen om haar boel in de war te gooien, en dat voor een tweede toestel. Liever niet.

Zelf hebben wij een broodbakmachine op mogen halen bij iemand. Zijn wij heel blij mee! Kunnen we weer lekkere broodjes maken. Ik heb eerst een gewoon broodje geprobeerd. Zaterdag maak ik er eentje met grut, of gefrommel, zoals de kinderen dat altijd noemen.

Morgen moet ik de hele dag werken. De meeste van mijn diensten zijn korte stukjes van 3 uur. Morgen werk ik op de andere locatie. Ik hoop dat ik dan  wat meer tijd en rust heb om de weekaffiches te maken. Nu zonder fouten er in.

2017 is begonnen!

Zo liggen de nieuwe kalenders wekenlang te wachten op het nieuwe jaar, en zo ineens heb je het eerste blaadje er al af gescheurd.
Wat is alles snel gegaan.
Oudjaarsavond is ook heel snel gegaan. Wij gaan meestal met de kippen op stok, omdat manlief er al om 5 uur uit moet. Dan is doorgaan tot bijna half 2 s'nachts wel een hele tijd later dan normaal.
Maar wat ging het snel.
Overdag is manlief druk geweest met oliebollen bakken in de schuur. Dit doet hij al zo lang ik hem ken. Vroeger met de kinderen samen. Nu was het wat rustiger in de schuur.
Mijn vader was wel de hele dag bij ons, maar hij vond het veel te koud in de schuur. Hij kwam wel even kijken en zag dat man t weer goed voor elkaar had; Top 2000 aan, jas aan, biertje er bij en bakken maar. Omdat er nu thuis ook niet meer zo'n kinderschare om ons heen loopt hoefden we er ook minder te bakken.

De eerste lichting oliebollen. Nog warm van het bakken. Heerlijk!

s'Middags heeft pa met kleinzoon de serie over Harley Davidson zitten kijken. Kleinzoon is eind van de middag naar Rotterdam gegaan om de jaarwisseling daar met vrienden te vieren. Dochter was weer een weekje in Assen en zou nieuwjaarsavond pas weer thuiskomen.
Dus waren we oudjaarsavond met zijn drietjes; pa, man en ik. Wat gaat zo'n avond snel als je gaat sjoelen. We hadden alle drie heel lang niet gesjoeld.
En zo ineens was het nieuwjaar!

Hoe zal dit jaar zich ontvouwen?
Wat komt er op ons pad?
Zien we de toekomst met angst en beven of met vertrouwen tegemoet?
Ik denk dat het soms ook een keuze is; vertrouwen.
Er is een lied waarin je zingt;
'k stel mijn vertrouwen, op de Heer mijn God...
want in Zijn hand, ligt heel mijn levenslot. 
Hem heb ik lief, Zijn vrede woont in mij. 
'k zie naar Hem op en weet Hij is mij steeds nabij.

 Ken je dit liedje niet dan kun je het hier via Youtube beluisteren.

Toch vind ik dat in de praktijk wel eens lastig. Ben ik al heel lang druk met zorgen maken, onrustig zijn over dingen, dingen willen regelen, veranderen die helemaal niet in mijn vermogen liggen....

Dan is het goed om af en toe toch die stem te horen die mij vraagt om mijn vertrouwen toch op God te stellen. Ik hoop in het komende jaar meer vanuit Zijn vertrouwen te wandelen en handelen.
Dat is soms een wandelen met God vanuit een volste vertrouwen en in volle vrede, maar soms is het ook een keuze.  Ik hoop dit nieuwe jaar veel met God te wandelen.
Ik hoop dit ook voor jou.

Even bijpraten over de Kerst.

Eerst maar eens eventjes bijpraten over de Kerstdagen. De Kerstdagen zijn net voorbij en als je even naar buiten gaat lijkt het wel lente. Zon schijnt volop en t is (nog) niet koud.

Vóór de Kerst vond ik het een beetje gek gevoel; Ik had niet echt de beleving van bijna kerst. Eerder van gewoon bijna weekend. Alle voorbereidingen waren gedaan, het huis was in Kerstsfeer, Maar kerst zelf leek nog ver weg.
En nu is kerst al weer voorbij.
We kunnen terugkijken op een paar heerlijke en gezellige dagen.

Op Kerstavond had manlief zaaldienst, of kosterdienst, net hoe je t noemt. Dat vond ik wel jammer. Vorig jaar was dit ook al zo. Ik hoop dat we volgende kerstnachtviering wel met zijn allen bij elkaar kunnen zitten en t samen vieren. Nu moest hij eerder die avond van huis af en kon hij niet bij ons zitten. Wel had hij plaatsjes voor ons gereserveerd. We waren bijna te laat en door zijn reservering konden we toch lekker met zijn vieren bij elkaar zitten. Een dochter bleef thuis en bleef in bed om te slapen.
Er was een groot koor dat optrad tijdens de dienst. Ik vond de solisten van dit koor erg mooi zingen.
Na de dienst heb ik nog uitgebreid staan praten met een oude vriendin van vroeger. Het was wel fijn om te ontdekken dat we, na jaren, zo weer verder gingen waar we we gebleven waren. Ook niet eerst de koetjes en kalfjes bespreken, maar gelijk de diepte in gingen.
Eenmaal weer thuis hebben manlief en ik samen nog even wat gedronken. De kinderen waren er nog even op uit om vrienden te ontmoeten.

Op eerste kerstdag gingen man en ik alsnog bij zijn ouders langs. Dit zat niet in de planning. Had ik dat maar eerder geweten, dan had ik nog een kerstattentie voor ze gehaald. Nu kwam ik met lege handen aan. Dat vond ik maar niks. Maar eenmaal daar, zag ik ook niets staan in de sfeer van kerst. Er stond een kerststuk op de eettafel en dat was het.
Binnenkort wil ik ze dan maar een lentebakje brengen. Meestal beginnen de winkels al met nieuwjaar met de lentebakjes.
Misschien is dat ook wel leuker; Een lentebakje brengt iets van verwachting, voorjaar, lente, warmte.
Op een van de kerstdagen een kerstbakje krijgen, is misschien wel wat laat; De volgende dag is kerst voorbij.
Is dat trouwens nog gebruikelijk? Een attentie meenemen als je naar je ouders gaat op hoogtijdagen als kerst, pasen? Doen jullie dat ook? Doet de nieuwe generatie dit ook?

's Middags hadden we het kerstdiner. Dit jaar hadden we een iets andere aanpak; Dochter en haar vriend verzorgden het voorgerecht. Man en zoon het hoofdgerecht en samen met andere dochter hadden wij het toetje.
Deze opzet was wel geslaagd. Man en zoon mogen graag samen kokkerellen.
Man en zoon zijn echte vleesliefhebbers. Zijn er ook echte fijnproevers in.
Dan is het juist wel leuk als dochter en haar vriend iets aparts maakten. Man en zoon riepen geen hoera toen ze hoorden wat zij zouden maken, maar vonden het tijdens het eten toch wel lekker; rode bietjes met geitenkaas, pijnboompitjes, thijm en honing.
Het was gezellig met elkaar! (Met zijn zessen.)

Op tweede kerstdag zijn we met zijn vieren uit brunchen gegaan  bij zoon en schoondochter en kleinzoon. Wat wordt die al groot! Zat al bij ons aan tafel in een speciaal kuipstoeltje voor baby's, op de TripTrapp stoel.
Ze hadden goed hun best gedaan en een uitgebreide maaltijd verzorgd. Je kon t zo gek niet bedenken of het stond op tafel. Verwennerij.

Verwennerijtje van schoondochter gekregen.

We konden na de brunch niet zo heel lang meer blijven, want daarna moest ik snel aan t werk. 's Middags moest ik naar mijn werk.

's Avonds zijn we met zijn viertjes gaan gourmetten. Was heel gezellig. We hebben een hele poos samen aan tafel gezeten. Daarna de onvermijdelijke afwas.

Nu zijn de kerstdagen voorbij. De tafelkleden zitten al voor de tweede keer in de wasmachine. De eerste keer zijn ze niet schoon geworden. Zelfs niet bij de was van 90 graden.
Buiten is het lekker weer en heb ik de sneeuwklokjes al weer gesignaleerd! Nee ze bloeien nog niet, maar al wel boven de grond!

Sneeuwklokjes in aantocht!

Weer naar school. Weer het normale leven.

He he, ze zijn de deur uit!
Onze volwassen kinderen zijn weer naar school.

De een begint vandaag aan haar opleiding tot vrachtwagenchauffeur. Ja je leest het goed; zij begint aan haar opleiding tot vrachtwagenchauffeur. En  hij begint vandaag met een introductiekamp van zijn opleiding rechten. Die moest met zijn fiets en kampeerspullen in Zwolle staan. Die heb ik weggebracht naar Zwolle. Ik was niet de enige ouder. Er waren zelfs parkeerwachters aangesteld om alle auto's in goede banen te leiden.

Het is voor allebei toch wat extra spannend omdat ze allebei late inschrijvers zijn. De een heeft net pas besloten om toch voor vrachtwagenchauffeur te gaan, de ander had nog een examen af te ronden. Hierdoor is het wat spannender omdat ze er niet helemaal zeker van zijn of het inschrijven helemaal goed is gegaan en of ze wel alle informatie hebben gekregen. Dochter heeft bijvoorbeeld nog geen boeken besteld. Zoon moet morgen terugkomen van introductiekamp om zijn diploma dinsdag om 13. uur, midden op de dag, op te halen.

Ondertussen zijn wij ouders echte sandwichers. Zorgen voor de kinderen, zorgen om de ouders.

Mijn pa is zaterdagavond terug gekomen van een weekje Duitsland met zijn Jeu de boulesclub. Ik had m gebeld zaterdagavond om al veel verhalen te horen. Vanmorgen kreeg ik te horen dat hij zondag op ons had zitten wachten. Hij had gehoopt dat wij nog even langs zouden komen, of dat mijn broer hem nog even zou bellen om te horen hoe het gegaan was. Het is toch niet niks, om enkele maanden na het overlijden van je vrouw op reis te gaan. Maar onze zondag werd in beslag genomen door zorgen om de ouders van manlief. Zijn pa heeft weer een lichte hartinfarct gehad en ligt weer in het ziekenhuis. Het hart en longen hebben niet veel meer te vertellen na jaren zware arbeid. De zondagmiddag heeft weer in het teken gestaan van ziekenhuisbezoekjes en de zorg voor schoonmoeder.

Schoonouders wonen in hetzelfde dorp als waar manlief werkt. Hij haalt zijn moeder dan ook na zijn werk op zodat ze bij ons kan eten en daarna mee naar het ziekenhuis.
En vanavond komt er iemand langs om een van de portable tv's op te halen. we hebben er eentje verkocht. Voor wel 5,-! Maar ja, zij heeft er plezier van en ik hoef m niet naar de kringloop weg te brengen.
Ik moet nu maar eens stoppen met schrijven, ik moet zo eerst nog boodschappen doen en daarna door naar mijn werk. Ik moet nog een paar uurtjes werken vanmiddag.

Weer het normale leven in, schreef ik in de kop. Weer terug de drukte en hectiek in. Die is hier (helaas) normaal geworden. Ik heb toch liever dat het wat rustigere normaal wordt.

Volwassen kinderen in huis.

We hebben twee volwassen kinderen in huis. Volgens de wet zijn ze geen kind meer. Daardoor hebben ze hun eigen verantwoordelijkheid.  Maar onze kinderen zijn ze wel en zo hier en daar helpen we een handje als zij daar om vragen. Zoveel mogelijk wachten we af tot zij om advies of hulp vragen.
Het is net zo'n tussenin fase; Nog net niet helemaal op eigen benen.

Vanaf het moment dat je laat weten dat je zwanger bent wordt je overstelpt met informatie voor jou en je baby. Dit gaat nog door als je baby een peuter wordt, kleuter tot ver in de pubertijd. Lijstjes te over met hoeveel zakgeld je je kind kunt geven, lijstjes met welke taken je kind kunt geven, lijstjes met noem maar op.
Maar inmiddels zijn ook de jongste kinderen volwassen; 19 en bijna 20 jaar.
Dan zijn de lijstjes en tips ineens verdwenen. Of het moet over geld gaan, dan kun je je lijstjes en adviezen bij het Nibud vandaan halen.

Natuurlijk, iedereen is volwassen en als volwassenen moet je er toch uit kunnen komen met elkaar.  Maar het is niet altijd zo eenvoudig als het nu gesteld wordt.

Op de site  Infonu.nl zie ik wel wat tips staan over de omgang met je volwassen kinderen als ze eenmaal uitgevlogen zijn. Het zijn wat algemeenheden, maar soms liggen valkuilen in de omgang met volwassen kinderen, schoonkinderen of stiefkinderen pal om de hoek.
Wij hebben ook valkuilen meegemaakt. Sommige valkuilen konden we overheen stappen, anderen zijn wij ook ingevallen.
Dan kost t een hoop tijd, geduld, zoeken en veel gebeden om te herstellen.
Toch merk ik dat ik als ouder best eens zou willen weten hoe andere ouders dingen oppakken;
 - Hoe verdeel jij huishoudelijke taken? Ben je als moeder nog steeds degene die het meeste doet, of kijk je naar het aantal werkuren en verdeel jij daarop de taken? Verdeel jij ze of ga je om de tafel zitten en verdelen jullie de taken "bij inschrijving". Lukt dat ook naar ieders tevredenheid?
 - Hoe ga jij om met de steeds lege frisdrankflessen?
 - De stof die uit een van de kamers komt? Ik ben vanmiddag met veel bombarie zoon's  kamer gaan zuigen. Heel precies, tot in de hoekjes. Hij was op dat moment ook in zijn kamer. Ik geloof dat de boodschap wel is overgekomen. Er wordt op dit moment eindelijk opgeruimd. ;-) Ik ben al heel lang niet meer op hun kamers geweest om er op te ruimen. Dit hoor ik niet te hoeven doen. Bovendien willen ze toch min of meer hun privacy. Dus als zij een bende maken van hun kamer, heb ik dat zo gelaten. Heb vorige twee weken gevraagd om toch maar eens te gaan stofzuigen, het stof komt via de sokken het huis in. Dat werd me te gek.
 - Ik lig niet wakker in bed te wachten tot de kinderen thuis zijn als ze het erg laat maken. Ze weten dat we een vaste telefoon naast het bed hebben staan voor noodgevallen. Blijven ze ergens slapen dan zie ik de volgende morgen het appje wel.

Welke dingen herken je met jouw volwassen kinderen? Welke dingen ben jij tegengekomen waar je wel advies in had gewild? Of misschien nu nog wel zou willen? Niet dat ik me als adviseur ga opstellen...Maar je kent t vast wel, gedeelde smart als vrouwen onder elkaar....Met elkaar hebben we misschien net dé tip, een handreiking om iets  te veranderen. Of om juist te horen dat het niet zo erg is.

We zijn opa en oma!

We zijn opa en oma! Alles is goed gegaan met moeder en kind.

Zaterdagmiddag om 16.39 uur is hij geboren.
Woog 3840 gram bij geboorte en is 52 cm.

Nou vooruit, ook een foto van opa en oma met kleinkind.

 Wat is dat genieten!

Wachten op een kleinkind....wat duurt het lang!

Schoondochter was op 3 augustus uitgerekend. Wetend dat zo'n datum geen ijkpunt is wachtten we rustig af. Maar vandaag duurt het wel lang zeg.

Het was al van tevoren bekend dat het een ziekenhuis bevalling zou worden.  Dus schrikken we niet van een opname. Vorige week donderdag was ze al even naar het ziekenhuis, maar werd het loos alarm. Daarna is de kleine weer een beetje rustiger geworden en kon ze weer naar huis. Thuis bleef de kleine onrustig, maar geen tekenen van bevalling. Een volle week later, weer op donderdag is ze opnieuw naar het ziekenhuis gegaan. Vrijdagmiddag had ze 3 cm ontsluiting. Zou de kleine vrijdag nog komen of toch zaterdag?

Vanmorgen lag schoondochter om kwart voor 10 al aan t infuus voor de weeën. Nu is het al half 4 en weten we nog niks. Echt een dag van bidden en wachten.
De andere bijna oma en ik hebben al even contact gehad. Elkaar ge-appt dat t zo lang duurt. Zij is nu druk met poetsen. Ik weet dat dit voor haar een ontspannende werking heeft. Ik heb vandaag de voortuin gedaan. Dit werkt voor mij ontspannend. Maar ja, de tuin is klaar. Ach ik kan nog wel tuinklusjes  zoeken, maar ben inmiddels gedouched. Ik wil ook straks schoon bij de mama aan komen.
Bijna-opa zit nu te puzzelen. Wat zou de andere bijna opa aan het doen zijn?

2 rugzakken in de trein naar Enschede vergeten!

Twee weken geleden hebben dochter en haar vriend hun rugzakken vergeten in de trein van Schiphol naar Enschede. Op vrijdagavond, midden juli.  Na het uitstappen in Amersfoort en op het moment dat de trein verder reed ontdekten ze het. Dus gelijk een conducteur aangesproken en gevraagd of hij actie wilde ondernemen. Zou hij doen. Ze moesten hun telefoonnummer achterlaten en hij zou hen terugbellen. Dat is wel fijn, want nu liggen de rugzakken gewoon nog op zijn plek in de trein. Dus zal het wel goed komen.

Ze hebben nooit meer iets van hem vernomen. De volgende dag hebben ze weer gebeld met de afdeling gevonden voorwerpen. Niets. Er blijkt niet eens een melding aangemaakt. Dus moesten ze opnieuw melden dat ze hun rugzakken hadden vergeten in de trein. Nu kregen ze wel een registratienummer. Toen voelden ze toch wel wat nattigheid en een donkerbruin vermoeden dat de rugzakken niet meer terug zullen komen.
Nu zijn ze twee weken verder en hebben al een paar keer nagebeld of er al iets gevonden was. Niets.
In elke rugzak zat een laptop! Die zijn ze ook kwijt! Niet alleen de laptop, maar ook wat er op stond. Vriend had zijn bijna volledige eindscriptie er op staan. Die is hij nu kwijt en moet hij helemaal overnieuw schrijven. Hij had een macbook. Hij heeft er een tooltje op staan en kon enkele dagen later de locatie van zijn macbook traceren; In een laan in Enschede. Maar ja, met die kennis kun je niks. Dochter had haar eindscriptie in de cloud opgeslagen. Had er al wel weer aan gewerkt en dat had ze er nog niet opgeslagen. Maar zij is niet haar héle scriptie kwijt.
Allebei zijn ze student, hebben hard moeten sparen om deze spullen te kopen. Nu zijn ze dat dus allemaal kwijt. Misschien kost het hen nu wel een jaar studie extra. Er is aangifte gedaan op het station en bij de politie. Maar pas als iemand de spullen alsnog naar het gevonden voorwerpen loket brengt, is er kans dat het terug komt. En dat kan alsnog hoor! Ik kan me ook zo voorstellen dat je blij bent met je vondst in de trein. Maar nu je weet dat zij er echt verlies aan lijden wil je ze het hen misschien wel teruggeven.

Ja stiekempjes hoop ik wel dat ik door het schrijven en overal plaatsen van dit stukje het lukt om de spullen terug te krijgen. Dus als je iets weet of hebt gehoord over gevonden rugtassen met laptops er in... Laat het weten en breng het terug. Je zou ze er zo mee helpen!

Kluskratje.

Zoon en schoondochter gaan verhuizen.
Op vrijdag 1 juli hebben ze de sleutel gekregen en zijn al druk aan het klussen. Er moet nog veel werk verzet worden. En ze moeten opschieten! Schoondochter is op 3 augustus uitgerekend! 8 maanden zwanger en dan verhuizen. Heftig!
Ik weet nog dat ik zelf zo'n 8 maanden zwanger was toen ik mijn HBO diploma op mocht halen. Maar dat was toch een stukje rustiger dan klussen en verhuizen.

Om ze een heel klein beetje op weg te helpen heb ik ze vanmorgen een kleinigheidje gebracht. Meestal breng je een bos bloemen als felicitatie voor het nieuwe huis. Maar ja, als er nog flink geschuurd moet worden hebben bloemen nog weinig zin. Het is dus iets anders geworden; Een kluskratje.

Een mandarijnenkistje gevuld met gereedschapsdrop, stroopwafels en andere dingen waarvan ik denk dat ze dit lekker zullen vinden. Zeker als je meerdere klussers in huis aan het werk hebt gaat al dit lekkers er snel door.
Daarna een stukje cadeaufolie eroverheen en het is een echt cadeautje.

Op deze manier een cadeautje geven vind ik eerlijk gezegd het leukste. Op een onverwachts moment en een wat minder gebruikelijke insteek. Toch m'n pa maar eens vragen of hij nog een paar mandarijnenkistjes kwijt wil. Wie weet wat ik er nog mee ga doen!

Langzaam terug naar het gewone leven, dat toch wat minder gewoon is.

Op woensdag 25 mei is mijn moeder overleden. Op woensdag 1 juni was haar uitvaart. In die week stond voor mij alles stil. Had ik intensief contact met pa, broer en zus over de uitvaart. Wat wilde ma? Pa wilde ma's wensen inwilligen. Hoe kunnen wij hier vorm aan geven? Kunnen wij ons er in vinden? Wat was er geregeld? De kaarten moesten uitgezocht en geschreven. Veel verpleegartikelen moesten retour. Pa wilden we nu niet teveel alleen laten, beseffende dat hij toch wel zal moeten gaan wennen aan het alleen zijn.

Op dinsdagavond voor de uitvaart was het condoleren. Hier kwamen behoorlijk wat mensen op af. De meesten kende ik niet. Ik merkte dat de tranen vooral opkwamen als iemand mij condoleerde die ik ook wat beter kende. Dat was bij de anderen ook zo. Vooral mijn zus en mijn pa hadden het er moeilijk mee. Dan zie je hoe het is als je in een dorp woont. Vrienden van kleinzoon van oma kwamen om hem te condoleren, collega's van mijn zus, en natuurlijk vrienden, jeu de boulemaatjes en buren van pa.

Op de dag van de uitvaart kwam mijn tante ook. Het is mijn moeders oudste zus. Mijn moeder was nakomertje in dat gezin. Mijn tante is zo'n 15 jaar ouder als mijn moeder. Vanuit Nijmegen was het een hele reis voor haar om naar Apeldoorn en Epe te komen. Gelukkig heeft haar zoon vrij genomen om haar te brengen en vergezellen. Ik was best blij om hem ook weer eens te zien. Ik denk dat ik een tiener was toen ik hem voor t laatst gezien had. Ik ben nu 51 en hij 56. Misschien is het je t al lezend al een beetje opgevallen dat hun familiebanden niet sterk zijn. Ma niet met haar familie en pa niet met de zijne. Ma had de laatste jaren wel intensief telefonisch contact met haar zus. Zo ver reizen ging niet meer.
Ik vind dat soms best jammer. Toch hoor ik dat wel meer, dat families op een gegeven moment toch meer uit elkaar vallen. Soms vrij plotseling, na aanleiding van iets, soms heel geleidelijk doordat men drukker is met de dagelijkse mensen om je heen. Familiebanden verwateren dan.

Ondertussen ging het leven in huize dubbelop wel door. Zoon rondde zijn eindexamens af. Dochter had een hoop te regelen na haar vervroegde terugkomst uit Borneo. Er moest ook hier gegeten worden en op den duur ook gewassen. Manlief heeft enkele dagen gewerkt. Ik heb gelukkig vrij gekregen. Onbetaald verlof, of hoe het ook uitgevoerd gaat worden. Dat zie ik straks wel terug in m'n loonstrook. Dit soort dagen vallen in je verlofmandje. Daar heb ik nog nooit echt hoogte van gekregen hoe dat werkt in de praktijk.
Donderdag was m'n eerste pa-dag. De dag waarop ik voorlopig wekelijks naar pa ga om bij hem te zijn en hem te ondersteunen.

Vrijdag heb ik voor het eerst weer gewerkt. Collega's waren wel blij dat ik het weer oppakte, want we zitten met grote personeelstekorten. Elk een die nu uitvalt voelt voor twee. Had t even moeilijk toen de eerste collega op me afstapte om me te condoleren. Later ging dat beter. Ook veel condoleances gehad van bewoners.
Zaterdag was het schaapscheerdersfeest van de dierenweide naast en met het verzorgingshuis. Dat is ook echt een feest geworden! Prachtig weer, fijne samenwerking en grote opkomst. Voor de bewoners die niet goed bij de dierenweide konden komen is er een schaap bij ons op het gras geschoren. Dat is mooi. Van heel dichtbij, in een kleinere groep het schaap even aaien, naar het schapen scheren kijken, daarna de wol voelen...
Een rit met de paardentram. Ook als je in een rolstoel zit kon je mee.
Genieten van de spelende kinderen. Een ijsje op het terras of op het bankje onder de bomen. Poffertjes eten.

Ik heb heel wat afgelopen vandaag. Maar zo'n dag heeft me weer veel voldoening gegeven. Dat voelt goed. Geeft energie en motivatie om je werk weer voort te zetten.

Nu m'n sopwerk in huis nog....

Condoleancekaarten.

Natuurlijk heb ik ze wel in de rekken zien staan toen ik op zoek was naar een felicitatiekaart. Condoleancekaarten in kleur en met heel veel verschillende afbeeldingen. De kaartenmarkt is duidelijk heel erg veranderd hierin. Maar ik had ze niet nodig dus nooit echt goed gekeken.

Ik kon er niet zo goed mee uit de voeten. Condoleancekaarten die vooral ook heel mooi zijn? Kaarten met veel kleuren in een glossy foto. Dat hóórt toch niet? Kan je dat wel maken, zo'n mooie kaart sturen als mensen verdriet hebben? Ik weet niet hoor...

Nu ik ze zelf krijg, weet ik dat het kan en juist heel fijn is om ze te krijgen. Het is een kleine handeling (al moet je er soms toch nog eerst voor naar de stad fietsen) maar doet de ontvanger goed. De kleur of de afbeelding fleuren me op. De lieve woorden die er geschreven staan.
Mijn vader en mijn zus hebben ook meerdere kaarten ontvangen. Dat leidt wel tot tranen, maar het doet ons goed. Bedankt!

De kaarten staan ook in de kamer. Niet weggestopt op een klein stapeltje of zo.

Soms moet je iets ook echt ervaren om je blikveld te verruimen. Door de ervaring die ik nu opdoe weet ik dat het fijn is om mooie kaarten te krijgen, óók in een rouwperiode.
Ik hoop ze nog lang niet te hoeven sturen. Maar als het dan toch moet wordt het ook een mooie.

Terug uit Texel, moestuin in.

Net terug uit Texel, kijk ik al snel in mijn tuintje hoe alles er bij staat. Veel bloemetjes staan wat droog en er is een aanslag gepleegd op mijn moestuin.
Van de andijvie en pluksla wordt meegegeten door de slakken.

Pas vanmiddag zag ik toen ik een boek aan het lezen was dat er al heel wat blaadjes opgegeten zijn door rupsen!

Daar waar je nu alleen steeltjes ziet, daar hadden ook blaadjes moeten zitten.
Die rupsen zaten aan de randen van de andere blaadjes. Telkens ging mijn blik als vanzelf naar de bessenstruik en zag ik weer nieuwe rupsen zitten.
Ik heb er al heel wat uit de bessenstruik gevist. (En ze geplet onder mijn schoenen.) Ik had ze wel aan de vogels willen geven, maar die kwamen net niet langs op dat moment. Ik vond het risico te groot dat ze in andere planten verder gingen. dus toch maar geplet.

Nu weet ik dus niet wat ik nu het beste kan doen; Ik heb wel een spuitmiddeltje tegen rupsen, maar ik wil de bessen straks wel zelf opeten. Kan dat wel als ik ze met rupsenbestrijder heb gespoten? als ik de rupsen uit de struik wil vissen, kan ik er geen net overheen doen. En die moet er volgende week echt wel overheen, anders heb ik nog meer andere snoepers uit mijn bessenstruik; merels.

Er beginnen toch echt al besjes aan te komen. Er zijn zelfs al besjes opgegeten. 

Wie heeft tips tegen slakken en rupsen (en merels)?  Vorig jaar was ik niet zo gecharmeerd van die vogelnetten. Heb er ook merels mee gevangen en dat wil ik niet.

Maandag eerst nog naar de Libellebeurs met mijn zus, maar dinsdag toch echt de tuin in!

Maandag gaan mijn zus en ik samen op stap. Dit hebben wij eigenlijk nog maar weinig gedaan samen. Ik heb niet echt een duidelijk beeld van wat ik moet verwachten van de libellebeurs. Is dat een soort fun-huishoudbeurs maar dan buiten? Ik zie t wel. Hoop op een beetje droog weer.
Ben jij er al eens geweest?

Emotionele blog

Mijn emoties zijn deze dagen net een achtbaan. Als ik anderen vertel hoe het met mijn moeder is geloof ik mijn eigen verhaal niet. Het is allemaal zo onwerkelijk.

Toen wij 7,5 jaar geleden trouwden hadden we net gehoord dat mijn moeder ernstig ziek is. Darmkanker in de dunne darm. dit bleek een uitzaaiing te zijn vanuit de rechterlong. Longkanker. Fase 4.
We moesten ons op het ergste voorbereiden.
Darmkanker is geopereerd, longkanker behandeld met chemo en bestraling.
Hiervan is ze Goddank genezen! Ik beleef dit als Goddank, zij zelf beleeft dit anders.

Later kwamen er andere ziektes bij. Diabetes. Slechte nierfunctie. Hartinfarct en inmiddels zijn er meerdere malen stents geplaatst.
Nog niet zo heel lang geleden borstkanker, rechter borst. Borstsparend geopereerd en behandeld met medicijnen. Longkanker linkerlong.
Alle kankers zijn al een hele tijd weer stabiel!

En toch hebben we vorige week een familiegesprek gehad, waarna er actie ondernomen werd om de palliatieve zorg thuis op te starten. Ma heeft nu een zeer slecht werkend hart en 4 vernauwingen bij het hart. De cardioloog zou normaliter opereren, maar dat laat de conditie niet meer toe.

Vorige week  is ze de 2e keer deze maand opgenomen met vocht achter de longen. Ze ligt nu nog in het ziekenhuis. Naar haar verwachting komt ze maandag thuis. Dan is er extra thuiszorg geregeld en thuishulp van de huisarts. Bij problemen hoeft pa dan geen 112 te bellen, maar het spoednummer van de huisarts. Ze hoeft dan niet naar het ziekenhuis. Zoals de situatie nu is zou ze anders gaan jojoën tussen thuis en het ziekenhuis.

Als ik aan belangstellenden vertel dat dit staat te gebeuren, dan geloof ik mijn eigen verhaal niet. Mijn ma? Ze is al 8 jaar van alles aan het overwinnen. En nu zou ze.... nee....
Het is allemaal zo onwerkelijk. Ik geloof het niet. Het kan niet waar zijn.
Na haar vorige thuiskomst uit het ziekenhuis kreeg ze eerst douchehulp. Die is na 3x naar huis gestuurd door ma. Hoe gaat t dan straks met alle andere hulp die nu aangeboden is? Met instemming van ma wordt opgestart?

Ze zou nu dus palliatieve zorg gaan krijgen. Hoe lang gaat zoiets duren? Ja, zo lang nodig is. Maar hoe lang zal het nodig zijn? Hoe gaat haar laatste tijd er uit zien? Is nu echt haar laatste tijd aangebroken? Hoe wil ze die tijd gaan invullen? Ze heeft al te kennen gegeven haar zus nog te willen zien. Maar die woont helemaal in Nijmegen en is ook al boven de 80. Bovendien is zij in afwachting voor een operatie voor een nieuwe heup. Tante wil mijn moeder ook nog wel zien, maar vraagt zich af of dat nog gaat lukken. De afstand is voor haar nu ook te ver. Is het echt zaak om nu alles op alles te zetten zodat zij elkaar nog zien? Of is er nog tijd na de revalidatie van tante?

Volgende week is het moederdag.
Op 14 mei is ze jarig. Wordt ze 72.

Wordt het een jongen of een meisje?

Schreef ik in januari nog over een nieuwe verwachting. Intussen is er al een tijdje iets meer bekend.
Op een zondagmiddag werden de wederzijdse ouders uitgenodigd. Er werd nog niet zo heel veel losgelaten van tevoren.
De aanstaande mama had een lekkere taart gemaakt. Op de taart stond; Open to see; He or she.

Heel leuk gedecoreerd in rose en blauw en met babyflesjes, babyvoetjes, speentjes. Echt mooi gemaakt.

Zou het een jongetje worden of een meisje? In de vulling is het te zien; een jongetje. We worden dus opa en oma van een kleinzoon.
Na het taart eten kregen de aanstaande ouders gelijk al een gepast cadeautje van haar ouders en broer. Een loopauto van het merk auto waar allebei de opa's in rijden.

Zal hij de vierde generatie vrachtwagenchauffeur gaan worden? Nou ja, in ieder geval wel zin zijn peuterperiode, als hij door de woonkamer crost.