Vakantie! Op de fiets.

We hebben 2 weken vakantie. Manlief en ik. Beide kinderen werken. De een af en toe, de ander hele dagen.
We hebben wel vakantie, maar slapen gewoon thuis. Omdat we nog niet zo lang geleden nog een midweekje naar Texel zijn geweest, blijven we nu thuis. Wel gaan we er veel op uit. Met de fiets. Soms gewoon vanuit huis, soms brengen we de fietsen eerst een stukje weg met de auto. En wat is het mooi bij ons in de buurt!

We zijn een dagje op de fiets geweest naar Drie en Speuld. Daarbij zijn we ook langs het Solse gat gefietst.

Het Solse gat.

Ken je het verhaal van het Solse gat? Je hebt verhalen over het spook bij het Solse gat, de Legende bij het Solse gat en andere verhalen over het Solse gat. We zijn er niet blijven steken, maar doorgefietst en via Putten weer naar huis.

Een fietspad dicht bij Putten.

Een ander dagje;  eerst met de auto naar Welsum. Daar de fietsen van de auto afgehaald en langs de Ijssel naar Deventer gefietst. Dat was een mooie route. Daarna langs de andere kant van de Ijssel weer naar Welsum. Dit was een route van zo'n 35 km. Goed te doen voor recreatieve fietsers.

Bloemenkraam Deventer

3! Ooievaars in 1 nest.

Zicht op Deventer.

Al deze fietstochten hebben we gemaakt aan de hand van fietsknooppunten. Hoe dat werkt leg ik binnenkort uit. Ik heb er niet aan gedacht er een paar foto's van te maken. Dat ga ik nog gauw doen en dan weet je meer. Ik wil de foto's niet zomaar van internet afplukken.

Wordt de fiets toch nog duur.

Een collega van mij had er al een; een fiets via je werkgever, via het fietsplan. Aanvankelijk had ik hier geen oren naar. Maar toen er wat mankementen aan mijn fiets begonnen te ontstaan leek het me wel wat. Zo had ik een spontaan gebroken bagagedrager. Die kun je niet repareren. Die moest echt vervangen worden. Ik had wel een "huisvrouwenspalkje" aangebracht. Maar met de boodschappen in mijn fietstassen was dat geen heel gedegen oplossing.

Dus toch gegaan voor het fietsenplan.
Een merkfiets uitzoeken bij de fietsenhandelaar om de hoek, en die betalen via je werkgever. Ik gebruik hiervoor mijn oude vakantie-uren die ik nog had staan van voorgaande jaren. Misschien moeten er nog wat overuren bij om aan het totale aankoopbedrag te komen. Dit gaat dan van mijn bruto loon.
Gunstig toch?

Dus mooie fiets uitgezocht en gekocht. Oude fiets ingeruild. Ben er ook wel blij mee.

Vond ik vandaag de papieren terug van onze oude fietsen. Manlief en ik hadden tegelijkertijd een fiets gekocht. Kort na ons trouwen, in april 2007.
Blijkt er 10 jaar garantie te zitten op het frame! En die breuk van de bagagedrager denk ik dat deze veroorzaakt was door een constructiefout. De breuk was niet veroorzaakt doordat iemand er op gezeten heeft, de fiets omgevallen is of door vandalisme.
Misschien had ik dus nog wel gewoon garantie gehad op de bagagedrager.
Had ik dus eigenlijk helemaal geen nieuwe fiets hoeven kopen. Nou ja echt hoeven is natuurlijk ook niet waar, ik had t beperkt kunnen houden tot een bagagedrager, maar toch.
Aanvankelijk zou ik de fiets niet inruilen, zodat dochter deze in de weekenden nog zou kunnen gebruiken. Later bedacht ik dat ze m nu toch niet zou kunnen gebruiken zoals zij dat zou willen. Dan kan ik m net zo goed inruilen.  Dus de fiets ingeleverd. Als ik dat niet gedaan had, had ik misschien alsnog om de garantie kunnen vragen.
Nu is de fiets dus echt weg. (De fietsenmaker wist dat de bagagedrager gebroken was. Had ik m verteld.)

Let ik zó op de kleintjes. Ben zuinigaan waar het kan, maar nu heb ik mezelf onnodige kosten op de hals gehaald. Zonde!
Ik heb nu wel weer een nieuwe fiets. Kan ik blijven omzien naar de kosten die ik niet had hoeven maken, of toch maar gewoon blijven genieten van mijn nieuwe fiets.

Heb jij wel eens iets gekocht of onkosten gemaakt waarvan je achteraf ontdekte dat dit niet had gehoeven?
Nu ben ik dus toch duurder uit. Ondanks het fietsenplan.

Waterstoring.

Vanmorgen om kwart voor 7 merkte manlief het als eerste; We hebben geen water! Schat word eens even wakker, kijk eens op internet of meer mensen geen water hebben, anders moeten we onder het luik kijken.
Op www.waterstoring.nl kun je kijken of het een storing is in je straat, wijk of plaats.
We hebben dus een waterstoring, door een waterleidingbreuk. Er wordt aan gewerkt. Verder is er nog niets bekend. Hoeft ook niet. We redden ons wel, al zou het de hele dag duren.

Ik had nog 2 pakken van 1,5 liter water in de schuur staan, voor het geval dat... Nu dat is voor vandaag dus. Pakken water zijn heel lang houdbaar, dus altijd handig om wat van in huis te hebben!

Voor de wc hebben we..........de regenton! Met een klein emmertje halen we nu water uit de regenton. Dat gooien we nu in de wc na de kleine of grote boodschap. Werkt prima.

Vele straten in Harderwijk hebben geen water. Misschien hebben we vandaag dus geen koffie na de dienst. Dan is manlief vandaag ook lekker vroeg thuis. ;-))
Hij heeft zaaldienst en blijft tot de laatste kerkganger / kletskous de deur uit is. als er geen koffie na de dienst is, blijven mensen vast ook minder lang plakken. Maar dat is natuurlijk wel allemaal eigenbelang wat ik nu opschrijf. Het is vaak ook heel gezellig na de dienst. En als er geen koffie is, gaan mensen toch eerder naar huis. Anderen zullen deze gezelligheid en aanspraak weer heel erg missen. Als we nou allemaal een pak sap meenemen naar de dienst? Kunnen we toch nog samen wat drinken!

Kluskratje.

Zoon en schoondochter gaan verhuizen.
Op vrijdag 1 juli hebben ze de sleutel gekregen en zijn al druk aan het klussen. Er moet nog veel werk verzet worden. En ze moeten opschieten! Schoondochter is op 3 augustus uitgerekend! 8 maanden zwanger en dan verhuizen. Heftig!
Ik weet nog dat ik zelf zo'n 8 maanden zwanger was toen ik mijn HBO diploma op mocht halen. Maar dat was toch een stukje rustiger dan klussen en verhuizen.

Om ze een heel klein beetje op weg te helpen heb ik ze vanmorgen een kleinigheidje gebracht. Meestal breng je een bos bloemen als felicitatie voor het nieuwe huis. Maar ja, als er nog flink geschuurd moet worden hebben bloemen nog weinig zin. Het is dus iets anders geworden; Een kluskratje.

Een mandarijnenkistje gevuld met gereedschapsdrop, stroopwafels en andere dingen waarvan ik denk dat ze dit lekker zullen vinden. Zeker als je meerdere klussers in huis aan het werk hebt gaat al dit lekkers er snel door.
Daarna een stukje cadeaufolie eroverheen en het is een echt cadeautje.

Op deze manier een cadeautje geven vind ik eerlijk gezegd het leukste. Op een onverwachts moment en een wat minder gebruikelijke insteek. Toch m'n pa maar eens vragen of hij nog een paar mandarijnenkistjes kwijt wil. Wie weet wat ik er nog mee ga doen!

Pioenrozen.

 

Pioenrozen van de markt. In de tuin dit jaar geen bloemen. Dan maar gekochte. Dit zijn wel heel bijzondere.
Ik kreeg al de tip om ze als ze bijna uitgebloeid zijn de op de kop op te hangen. Dan drogen ze mooi.
Dat ga ik uitproberen!

Kan ik deze week overslaan?

Er zijn zo van die weken die ik t liefst over wil slaan...Deze is er een van.

Een maand geleden is mijn moeder overleden. In het afgelopen weekend is dochter (van manlief) onverwachts opgenomen in het ziekenhuis. Kreeg heel erg last van hyperventileren, zo erg dat haar ademhaling ook meerdere keren is stilgevallen. Dat doet wat met je! Zaten we daar zondagmorgen om kwart over drie s'nachts in het ziekenhuis.
Met een heel koppel volk. Haar broer en schoonzus waren er het eerste bij. Haar vader en ik, en haar moeder en haar nieuwe stiefvader.
De zondag was dus wel heel erg vroeg begonnen en heel erg heftig. Zondagavond mocht ze gelukkig wel weer naar huis.

Maandagavond hadden we een fijn gesprek thuis. Wel heel intens en vermoeiend. Dinsdag had ze een begeleidingsgesprek, waar ze heel dapper alleen in is gegaan. Bijna 20 is ze, dus wordt t tijd om af en toe zelf op je problemen af te stappen. Met een hulpverlener, maar toch zelf. Moedig.

Dinsdagmiddag zagen we na het werk dat we weer verschillende telefoontjes gemist hadden....Blijken de ouders van manlief allebei in het ziekenhuis te liggen! Allebei! Schoonma is opgenomen omdat ze gevallen is omdat ze bij het afstappen van haar fiets met haar jas achter het zadel bleef haken. Ligt er nu met een gebroken heup. Woensdagmiddag heupoperatie. Toen niet zijn vrouw maar de buurvrouw het huis instapte voelde schoonpa gelijk dat er iets niet goed was met zijn vrouw... kreeg acute hartkrampen en kon ook met de ambulance naar het ziekenhuis toe. Het hart heeft weer een beste opdoffer gehad. Schoonpa dacht dat zijn laatste uur geslagen was.

Dinsdagavond zat ik er echt even doorheen. Ik was te moe en te mat om even flink te janken. Ook te moe om te slapen. Want we lagen door vermoeidheid vroeg in bed, maar rond half 12 sliep ik nog niet. Toen er maar weer uit voor een beker warme melk. Kon ik wel mooi zoon nog even vragen hoe hij het heeft gehad op zijn vakantiewerk. Hij had tot 11 uur s'avonds gewerkt. Tegen de tijd dat hij thuiskomt liggen wij al echt op 1 oor.

Nu is het woensdagmiddag en wordt schoonma geopereerd. Schoonpa is intussen van de hartmonitor af, maar ligt nog wel in het ziekenhuis. Ze hebben elkaar wel even kunnen zien gisteravond en vanmiddag vlak voor de operatie.

Morgenochtend ga ik even langs bij mijn pa. Even kijken hoe het met hem is en weer even werken aan zijn administratie. Ma deed altijd de administratie.
Op je 75e leren koken blijkt best leuk te zijn, maar de administratie en betalingen op orde houden? Dat is wat minder.

Vrijdag moet ik de hele dag werken. Smorgens de kookvereniging en smiddags de bakvereniging. Dan is voor mij de week nog niet over, want zaterdagmiddag moet ik ook nog werken. Vanmorgen heb ik ook gewerkt. Voor ik begon zou ik het liefst mijn werk een poos willen laten liggen, zoals het ook kon in de week na mijn moeders overlijden. Na de dienst van vanmorgen was het ook wel weer een goede morgen geweest. Voor de bewoners, maar ook voor mijzelf.

Ach, volgende week weer een nieuwe ronde, nieuwe kansen.

De wasmachine. Het wasmiddelbakje. 8 Tips tegen n stinkende wasmachine.

Gisteren toch maar weer eens het bakje van mijn wasmachine schoongemaakt.

Wist je dat je die t beste ook zo af en toe schoon kunt maken? Vaak blijft er wel wat waspoeder, vloeibaar wasmiddel of wasverzachter achter in dat bakje. Of klettert er wat wasmiddel tegen de bovenkant aan, zodra het water er doorheen stroomt. Het is helaas niet zo dat als het water erdoorheen stroomt dat dit dan alle wasmiddel mee neemt naar de was.
Als je dit te lang laat zitten dan gaat dit toch werken; het wordt zwart en gaat stinken. Gevolg; een stinkende wasmachine. Dan ga je een keertje heet wassen met soda of chloor om de stank er uit te krijgen, maar helpt t niet echt. Omdat er net zo hard weer vuil meekomt uit het wasmiddelbakje. Die wordt niet schoongemaakt tijdens het extra heet wassen. Dat moet je toch echt zelf doen.

Gisteren heb ik dat karweitje maar eens opgepakt. Eerst het wasmiddelbakje uit de machine gehaald en in heet water ondergedompeld en laten weken. Ik kreeg het bakje er uit door op het groene dingetje te drukken en tegelijkertijd de lade er uit te trekken. Maar dat zal bij elke machine anders zijn. Omdat er zo veel wasmiddelrommel en wasverzachterrommel aan zit, heeft t geen zin om het in een sopje te zetten. Die slaat gelijk neer. Daarna t bakje met een afwaskwast geschrobt.

Daarna heb ik een oud washandje gepakt, om mijn hand gedaan en daarmee de aanslag in de machine zelf weggehaald. Ik moest t washandje vaak weer uitspoelen.  ;-((
Nu is het wasmiddelbakje en de ruimte waar ik dat bakje inschuif weer helemaal schoon en fris.

Nu de machine voor de zekerheid een keertje leeg draaien op 90 graden en die ruikt weer lekker fris.


Hoe voorkom je nou een stinkende machine? 8 Tips;
- Laat de deur open staan na het wassen.
- Haal de pluizen en haren van het venster en de rubber ring af met een doekje, tissue of stukje wc papier na elke wasbeurt.
- Was af en toe op hoge temperaturen. (Je vaatdoekjes bijvoorbeeld) Je kunt dan ook een scheut chloor of handvol soda toevoegen. Al zijn de meningen hierover verdeeld. Soda zou niet goed zijn voor je machine?
- Als je vloeibaar wasmiddel gebruikt, doe deze dan in een bolletje in de trommel. Niet in het wasmiddelbakje. Al helemaal niet als je zelfgemaakt wasmiddel gebruikt.
- Gebruik minder of geen wasverzachter. Dit geeft een hoop rommel in je bakje. Probeer je was eens zacht te krijgen met een scheutje azijn als wasverzachter.
- Maak het wasmiddelenbakje dus ook af en toe schoon.
- Haal de was er na het wassen gelijk uit.
- Onderin de machine zit ook een afvoerpijpje en opvangbakje. Maak dit ook af en toe leeg en schoon. Daar vind ik nog wel eens verdwaalde winkelwagenmuntjes in. (Helaas nog maar zelden euromunten ;-)

Veel succes!
Heb jij nog andere tips tegen een stinkende wasmachine? Laat het in een reactie weten.

Heel eenvoudig; visje bakken van bladerdeeg.

Vorige week was het visserijweek op ons werk. Alle activiteiten werden in dit thema gegoten. Het huis was ook aangekleed met visserij atributen. En ik bedenk nu dat ik een foto had moeten maken van het net met vissen dat een collega heeft opgehangen. Was erg leuk gemaakt! Zelf had ik ook een verzameling affiches en collages gemaakt over de visserij. Maar toen ik ze wilde afdrukken en gebruiken kon ik ze nergens weer vinden. kan ik toch merken dat ik nog niet goed in m'n vel zit. Alles voor niets gedaan. En is er niets concreets uit mijn handen gekomen om te decoreren.

Ik had op de laatste middag van die week een bakvereniging. Nu kon ik iets gaan bakken met echte vis, maar de dames, inclusief mezelf, houden toch meer van zoet.
Gaan we toch zoete visjes bakken?

Zoete visjes van bladerdeeg.

- Leg 2 vellen bladerdeeg op elkaar met iets abrikozenjam ertussen. Dan blijft de vis na het bakken iets steviger.
- Leg ze schuin voor je neer en snij het achterste puntje er van af. Dan heb je al de staart in zicht. Daarna nog 2 reepjes eraf snijden zoals op het papiertje staat getekend. Nu heb je de vorm van de vis.
- Leg een geweekte rozijn als oogje er op en maak een knipje als mond van de vis.
- Leg een paar dunne schijfjes appel, perzik of nectarine als schubben op de vis.
- De puntjes onder en boven, en het staartje kun je insmeren met ei voor een mooie glans. Ik heb dit niet gedaan omdat ik deze ouderen niet zelf met rauw ei wilde laten werken. Ik heb er wat jam op gesmeerd. Dat had ik beter niet kunnen doen; de jam wordt te donker.
- Direkt uit de oven het fruit nog een keertje insmeren met warme abrikozenjam voor een mooie glans.

Het mooie van deze keer bakken vond ik dat ze nu alles zelf konden doen. Iedereen kreeg een eigen stukje bakpapier met haar naam er op en beginnen maar. We werkten vrij schools, samen stap voor stap, maar het werkte goed. En n voldoening dat je dan ziet! Genieten.

Ook een pracht activiteit met (jonge) kinderen!

De borstenbus.

Twee jaar geleden was ik voor het eerst opgeroepen voor de borstenbus. De bus voor het onderzoek naar borstkanker. Een van de bijnamen voor die bus is "de tietenpletter".
Bij een eerste bezoek wordt er  extra aandacht besteed aan het geruststellen en het maken van extra uitgebreide foto's. Dit wordt dan als vergelijkingsmateriaal gebruikt voor vervolgfoto's.
Dit jaar zou ik weer aan de beurt zijn voor het maken van foto's.

Op tv heb ik wel eens reportages gezien van een vrouwelijke arts die tegen deze onderzoeksmethode is. Te pijnlijk en vernederend voor vrouwen, maar vooral ook omdat dit onderzoek misschien wel averechts werkt; elke verandering wordt vaak voor de zekerheid behandeld als zijnde kanker. Nee, dat is te kort door de bocht. Wel leidde  volgens die reportage deze onderzoeksmethode vaak tot overbehandeling en onnodig leed bij vrouwen.
Een goed excuus toch om t onderzoek maar een keertje over te slaan toch?
Bovendien moest ik de ochtend waarop ik was ingepland ook werken.
Maar toen...
Tot drie keer toe hoorde ik verhalen van vrouwen  die er toch uitgepikt waren met afwijkingen. Na verder onderzoek bleek 1 van hen weer gewoon naar huis te kunnen. De ander  had ook alles goed, maar moet voortaan elk jaar terugkomen voor onderzoek.
De derde heeft iets in haar borst dat nu 7 mm groot is. Wordt nog verder onderzocht.
Toen heb ik toch ook maar een afspraak gemaakt en kan ik op een andere datum  naar de bus.
Na het maken van de afspraak was er nog een bekende die eruit gepikt was bij de bus. Ook terugkomen voor vervolgonderzoek. Een dag naar de mamapoli.
Daar kreeg ze verschillende onderzoeken en aan het eind van de dag de uitslag. Voor haar was deze negatief. Een gezwel van 3,5 cm met sprietjes. De volgende dag is gelijk een MRI gemaakt. Hiervan heeft ze nog geen uitslag.
Dat is heftig! Dan weet je even niet wat te zeggen.

Steunzolen, en n rib uit m'n lijf.

Ik ben al enkele keren bij een manueel therapeut geweest omdat ik last heb van mijn linkerheup. Wat geeft dat een verlichting!
Ik had er al heel lang last van, zeg maar jaren.... Ik was er ook al eens eerder mee naar de huisarts geweest en kreeg er toen een prik in. Hielp niet echt. Maar omdat mijn klachten bij vlagen kwam, een tijd wel, en dan weer een tijd niet, bleef ik er mee door lopen. Want och, als t komt en gaat, dan gaat t toch? De laatste tijd werd t zo langdurig en heftig, dat ik maar eens terug ging naar de huisarts. Hij zag in zijn pc dat ik er al 6 jaar geleden mee bij hem geweest was.  6 jaar!
Hij heeft me nu doorgestuurd naar de manueel therapeut en podoloog voor steunzolen. Die manuele therapie werkt. Toen ik m vertelde over de bevindingen van de steunzolenmaker ging hij ook aan de gang met mijn voeten. In de gewrichten heb ik ruimte zat, maar zit er ook wat vast.

Vanmorgen heb ik de steunzolen opgehaald. Dat kostte me een rib uit m'n lijf. € 162,50! Ik krijg er van de verzekering nog minder dan de helft voor terug. Eigenlijk niet zo heel slim van die zorgverzekeraars. Hoeveel mensen zullen nu geen zooltjes nemen wegens de kosten? Lopen door en komen jaren later met veel duurdere medische kosten. Geld was voor mij nu niet de reden om het uit te stellen, maar er zullen er wel zijn.

Het voelt wel gek, ik heb een bult onder mijn voeten nu. Midden onder mijn voeten. Over een uurtje gaan ze wel weer even uit. Straks moet ik  op mijn werk nog een hele middag staan en lopen, dat is net iets te lang van t  goede.

Als je goed in mijn sandalen kijkt zie je ook dat ik bij mijn linkervoet niet en bij mijn rechtervoet amper op de buitenzijkant van mijn voeten loop.
Ik ben benieuwd welk effect dit op mijn lijf gaat krijgen. Ik hoop dat ik dit bijna net zo snel merk als het effect in mijn portemonee.

Heb jij wel eens zo lang doorgemodderd met een kwaaltje? Hoeveel profijt heb jij van je steunzolen? Worden ze bij jou door je zorgverzekering vergoed?

Taxus gesnoeid? Bewaren!

Vanmorgen een laatste stukje gehoord op de radio over het bewaren van taxussnoeimateriaal.

Ik hoorde echt maar een paar zinnen en een website. Gelukkig was dat net genoeg, omdat ik er al eens eerder over gehoord had.
Eerst was er een experiment geweest dat je op enkele plaatsen in Nederland je snoeimateriaal van de Taxus Baccata kon inleveren. Hiervan werden dan medicijnen gemaakt tegen kanker. Dit experiment is nu landelijk geworden, en waarschijnlijk ook geen experiment meer.

Dus als je je struiken nog wilt snoeien, vang je snoeispul in een zeiltje of kleed en breng het weg. Soms kan het naar je gemeente, soms naar een tuincentrum bij je in de buurt.  Het gaat dan wel om de jonge topjes, niet de dikke houten stammen.
Wil je weten waar je het kwijt kunt, kijk dan op;www.vergrootdehoop.nl

Zo kom jij mooi van je "rommel" af en maak je er anderen beter mee.

Langzaam terug naar het gewone leven, dat toch wat minder gewoon is.

Op woensdag 25 mei is mijn moeder overleden. Op woensdag 1 juni was haar uitvaart. In die week stond voor mij alles stil. Had ik intensief contact met pa, broer en zus over de uitvaart. Wat wilde ma? Pa wilde ma's wensen inwilligen. Hoe kunnen wij hier vorm aan geven? Kunnen wij ons er in vinden? Wat was er geregeld? De kaarten moesten uitgezocht en geschreven. Veel verpleegartikelen moesten retour. Pa wilden we nu niet teveel alleen laten, beseffende dat hij toch wel zal moeten gaan wennen aan het alleen zijn.

Op dinsdagavond voor de uitvaart was het condoleren. Hier kwamen behoorlijk wat mensen op af. De meesten kende ik niet. Ik merkte dat de tranen vooral opkwamen als iemand mij condoleerde die ik ook wat beter kende. Dat was bij de anderen ook zo. Vooral mijn zus en mijn pa hadden het er moeilijk mee. Dan zie je hoe het is als je in een dorp woont. Vrienden van kleinzoon van oma kwamen om hem te condoleren, collega's van mijn zus, en natuurlijk vrienden, jeu de boulemaatjes en buren van pa.

Op de dag van de uitvaart kwam mijn tante ook. Het is mijn moeders oudste zus. Mijn moeder was nakomertje in dat gezin. Mijn tante is zo'n 15 jaar ouder als mijn moeder. Vanuit Nijmegen was het een hele reis voor haar om naar Apeldoorn en Epe te komen. Gelukkig heeft haar zoon vrij genomen om haar te brengen en vergezellen. Ik was best blij om hem ook weer eens te zien. Ik denk dat ik een tiener was toen ik hem voor t laatst gezien had. Ik ben nu 51 en hij 56. Misschien is het je t al lezend al een beetje opgevallen dat hun familiebanden niet sterk zijn. Ma niet met haar familie en pa niet met de zijne. Ma had de laatste jaren wel intensief telefonisch contact met haar zus. Zo ver reizen ging niet meer.
Ik vind dat soms best jammer. Toch hoor ik dat wel meer, dat families op een gegeven moment toch meer uit elkaar vallen. Soms vrij plotseling, na aanleiding van iets, soms heel geleidelijk doordat men drukker is met de dagelijkse mensen om je heen. Familiebanden verwateren dan.

Ondertussen ging het leven in huize dubbelop wel door. Zoon rondde zijn eindexamens af. Dochter had een hoop te regelen na haar vervroegde terugkomst uit Borneo. Er moest ook hier gegeten worden en op den duur ook gewassen. Manlief heeft enkele dagen gewerkt. Ik heb gelukkig vrij gekregen. Onbetaald verlof, of hoe het ook uitgevoerd gaat worden. Dat zie ik straks wel terug in m'n loonstrook. Dit soort dagen vallen in je verlofmandje. Daar heb ik nog nooit echt hoogte van gekregen hoe dat werkt in de praktijk.
Donderdag was m'n eerste pa-dag. De dag waarop ik voorlopig wekelijks naar pa ga om bij hem te zijn en hem te ondersteunen.

Vrijdag heb ik voor het eerst weer gewerkt. Collega's waren wel blij dat ik het weer oppakte, want we zitten met grote personeelstekorten. Elk een die nu uitvalt voelt voor twee. Had t even moeilijk toen de eerste collega op me afstapte om me te condoleren. Later ging dat beter. Ook veel condoleances gehad van bewoners.
Zaterdag was het schaapscheerdersfeest van de dierenweide naast en met het verzorgingshuis. Dat is ook echt een feest geworden! Prachtig weer, fijne samenwerking en grote opkomst. Voor de bewoners die niet goed bij de dierenweide konden komen is er een schaap bij ons op het gras geschoren. Dat is mooi. Van heel dichtbij, in een kleinere groep het schaap even aaien, naar het schapen scheren kijken, daarna de wol voelen...
Een rit met de paardentram. Ook als je in een rolstoel zit kon je mee.
Genieten van de spelende kinderen. Een ijsje op het terras of op het bankje onder de bomen. Poffertjes eten.

Ik heb heel wat afgelopen vandaag. Maar zo'n dag heeft me weer veel voldoening gegeven. Dat voelt goed. Geeft energie en motivatie om je werk weer voort te zetten.

Nu m'n sopwerk in huis nog....

Condoleancekaarten.

Natuurlijk heb ik ze wel in de rekken zien staan toen ik op zoek was naar een felicitatiekaart. Condoleancekaarten in kleur en met heel veel verschillende afbeeldingen. De kaartenmarkt is duidelijk heel erg veranderd hierin. Maar ik had ze niet nodig dus nooit echt goed gekeken.

Ik kon er niet zo goed mee uit de voeten. Condoleancekaarten die vooral ook heel mooi zijn? Kaarten met veel kleuren in een glossy foto. Dat hóórt toch niet? Kan je dat wel maken, zo'n mooie kaart sturen als mensen verdriet hebben? Ik weet niet hoor...

Nu ik ze zelf krijg, weet ik dat het kan en juist heel fijn is om ze te krijgen. Het is een kleine handeling (al moet je er soms toch nog eerst voor naar de stad fietsen) maar doet de ontvanger goed. De kleur of de afbeelding fleuren me op. De lieve woorden die er geschreven staan.
Mijn vader en mijn zus hebben ook meerdere kaarten ontvangen. Dat leidt wel tot tranen, maar het doet ons goed. Bedankt!

De kaarten staan ook in de kamer. Niet weggestopt op een klein stapeltje of zo.

Soms moet je iets ook echt ervaren om je blikveld te verruimen. Door de ervaring die ik nu opdoe weet ik dat het fijn is om mooie kaarten te krijgen, óók in een rouwperiode.
Ik hoop ze nog lang niet te hoeven sturen. Maar als het dan toch moet wordt het ook een mooie.

Even stilte op mijn blog.

Even kan het wat stiller zijn op mijn blog. Mijn moeder is toch nog onverwacht overleden. Haar was 8 jaar geleden al verteld dat ze niet lang meer had, wegens longkanker. Er is daarna nog heel veel bijgekomen en gebeurd.
Toch heeft ze nooit als zwaar ziek patiënt willen leven. Heeft ze ook niet gedaan. Tot voor kort. Toen verplichtte haar lichaam haar tot veel bedrust.
Woensdag is ze onverwacht en voor zover wij achteraf kunnen zien, in alle stilte en rust overleden. In alle stilte en rust, omdat ze, naar wij denken, ma dit zo zo willen; er stilletjes tussenuit piepen en niet al die poespas en drama's aan haar bed. Op een van de schaarse momenten dat ze alleen was, pa niet thuis,  is ze gegaan.

Voor ma 

14-05-1944  25-05-2016

Ze is net 72 geworden.

Terug uit Texel, moestuin in.

Net terug uit Texel, kijk ik al snel in mijn tuintje hoe alles er bij staat. Veel bloemetjes staan wat droog en er is een aanslag gepleegd op mijn moestuin.
Van de andijvie en pluksla wordt meegegeten door de slakken.

Pas vanmiddag zag ik toen ik een boek aan het lezen was dat er al heel wat blaadjes opgegeten zijn door rupsen!

Daar waar je nu alleen steeltjes ziet, daar hadden ook blaadjes moeten zitten.
Die rupsen zaten aan de randen van de andere blaadjes. Telkens ging mijn blik als vanzelf naar de bessenstruik en zag ik weer nieuwe rupsen zitten.
Ik heb er al heel wat uit de bessenstruik gevist. (En ze geplet onder mijn schoenen.) Ik had ze wel aan de vogels willen geven, maar die kwamen net niet langs op dat moment. Ik vond het risico te groot dat ze in andere planten verder gingen. dus toch maar geplet.

Nu weet ik dus niet wat ik nu het beste kan doen; Ik heb wel een spuitmiddeltje tegen rupsen, maar ik wil de bessen straks wel zelf opeten. Kan dat wel als ik ze met rupsenbestrijder heb gespoten? als ik de rupsen uit de struik wil vissen, kan ik er geen net overheen doen. En die moet er volgende week echt wel overheen, anders heb ik nog meer andere snoepers uit mijn bessenstruik; merels.

Er beginnen toch echt al besjes aan te komen. Er zijn zelfs al besjes opgegeten. 

Wie heeft tips tegen slakken en rupsen (en merels)?  Vorig jaar was ik niet zo gecharmeerd van die vogelnetten. Heb er ook merels mee gevangen en dat wil ik niet.

Maandag eerst nog naar de Libellebeurs met mijn zus, maar dinsdag toch echt de tuin in!

Maandag gaan mijn zus en ik samen op stap. Dit hebben wij eigenlijk nog maar weinig gedaan samen. Ik heb niet echt een duidelijk beeld van wat ik moet verwachten van de libellebeurs. Is dat een soort fun-huishoudbeurs maar dan buiten? Ik zie t wel. Hoop op een beetje droog weer.
Ben jij er al eens geweest?

Midweekje Texel

Midweekje Texel!
Genieten. Bijkomen. Fietsen. Zon. Schapen. Vlinders. Foto's.

Typisch Texelse bouw. Voor opslag van hooi

De Scholekster; Eilandvogel van Texel

Een stukje van een prachtige fietsroute.

 

Vlinders voeren

Lori's

Een van de vogels uit de roofvogelshow

Wie kijkt er naar wie?

Fietsen tussen de schapen.

En morgen op de fiets naar De Cocksdorp en de vuurtoren!

Toch levenslange controle na hartoperatie als kind?

In een publicatie van vandaag las ik dat er nu toch een pleidooi is voor levenslange controle van mensen dia als kind een hartoperatie hebben ondergaan.
Lees het artikel op controleer patienten met aangeboren hartafwijking levenslang.
 
Toen ik boven de 45 kwam begon ik me ook af te vragen of t  snijwerk in mijn kindertijd geen gevolgen kan hebben als ik ouder of oud wordt. Op mijn 16e is er een gaatje tussen beide kamers dichtgemaakt door er "een lapje op te naaien". Ouderwetse operatietechniek vergeleken bij nu. Nu gaat t vaak via de lies en wordt er in het hart een parapluutje uitgeklapt die het gaatje afsluit. Dan heb je alleen een klein litekentje in je lies. Ik heb er dus een in het hart zelf en op mijn borstbeen.
Toen ik dit opperde bij de huisarts heeft hij mij doorverwezen naar de cardioloog. Mij leek een periodieke controle, zo eens in de 5 jaar niet zo heel verkeerd.
Die hoonde mij zo ongeveer weg! Nergens voor nodig!

Nu zal het ongetwijfeld schelen of er "slechts" een gaatje is gedicht of dat er complete "renovaties" hebben plaatsgevonden.
Ik denk dat ik echt op zoek moet gaan om die informatie te vinden. Al geeft de hartstichting toch al wel  wat meer informatie. Lees dat hier.
Na 40 jaar gaat bijvoorbeeld bij 1 op 3 patiënten met een gaatje in het tussenschot tussen de boezems de pompkracht van het hart achteruit. Dat staat er niet als een káns op achteruitgang, maar als geconstateerd feit. 1 op 3.

Er zal ongetwijfeld nog meer informatie vrijkomen. Het onderzoek is vandaag pas gepubliceerd.
Wat gaan ze doen met deze informatie? Gaan ze iedereen optrommelen die toen is geopereerd? Krijg ik binnenkort ook een oproep van de huisarts? Of wachten ze af tot men er met klachten komt?
Want iets constateren is 1 ding, wat gaat men er mee doen?
Wat kan ik er zelf mee gaan doen?

O, oh, overgang.

Als je net als ik wel eens gegoogled hebt over de overgang dan zul je misschien ook wel het gevoel hebben gekregen dat je zo ongeveer een ramp staat te wachten. Tjonge wat een ellende staat me te wachten!

Ik ben dus rap gestopt met t lezen; Hoe relaxter ik met de overgang omga, hoe minder last waarschijnlijk. Gewoon laten gebeuren. Als ik ergens echt last van krijg, dan merk ik dat toch wel.
En ach, wat onregelmatiger ongesteld, dat is best te hanteren. Best prettig, wat minder vaak ongesteld.
Opvliegers had ik tot voor kort niet. Als ik dat wel eens vertelde aan andere vrouwen, dan kreeg ik gelijk verhalen te horen, och meid wat fijn! Ik had er wel 15 jaar last van, of ik had t wel tot na mijn 60e! Nou lekker dan. Ben je maar mooi klaar mee.
Sinds een maandje ongeveer, (denk ik) heb ik af en toe t ineens even warm. Is dat nou  zo'n beruchte opvlieger? Dan is dat ook best te hanteren.
Wat minder blij ben ik dat ik nu toch echt ook een buikje begin te krijgen. Ehm, het buikje iets groter wordt...Een slanke den ben ik zowiezo al nooit geweest.
O even voor de lezer die mij niet persoonlijk kent.... Ik ben 51 jaar, wordt in juli 52. Ben 1,64 cm lang en weeg nu 74 kilo.
Tot nu toe zat t vooral rond mijn heupen. Nu komt er dus meer op mijn buik.  Dat vind ik nog erger, want dat is ook gelijk nóg ongezonder.

De afgelopen 2 teamvergaderingen waren een ramp. Tijdens beide vergaderingen gejankt. Och, dit kan ik ook iets vriendelijker brengen; ik heb een traantje gelaten. of werd emotioneel....
Ik begin nu toch ook te vermoeden dat mijn overgang hier voor mijzelf ook wel eens een rol in kunnen spelen. Nu moet ik dus oppassen, want dat dit moeilijke vergaderingen waren, komt door een optelsom van dingen en moet ik nu niet gooien op de overgang.

Als team kampen we al een lange tijd met onderbezetting. (zoek je werk als medewerkster welzijn en activering? Kom bij ons.)  Iedereen heeft in de afgelopen tijd meer gewerkt dan volgens haar contract. Als team hebben we te maken met de veranderingen in de organisatie, nieuwe mensen in het team, anderen zijn weg. Onze werkwijze moet heel anders gaan worden. En we moeten groeien naar een zelforganiserend team. Alle mensen die ook in de zorg werken zullen deze kreet herkennen en er waarschijnlijk ook gelijk hun ervaringen hierin voelen boven komen.
Al deze dingen bij elkaar roepen bij iedereen ongemakken en spanningen op. die komen dan  soms tot uiting tijdens of rondom vergaderingen.
In mijn werk heb ik aangegeven toch weer naar mijn normale contracturen te willen, dus naar 13-18 uur per week. Nu werkte ik afgelopen maanden 20-24 uur per week. Maar ook nog eens heel versnipperd in korte stukjes over de 6 dagen van de week en steeds met wisselende taken. Ik voel me soms net zo'n poppetje van mens erger je niet; steeds ergens anders neergezet.
Als er nou wat meer stabiliteit in het rooster zou komen, dan zou die 20-24 uur wel leuk blijven. Financieel ook. Maar ja, in zo'n emotionele bui roep je dan toch dat je minder wilt werken. En met t oog op komende zomer is het ook wel fijn wat meer thuis te zijn. Lekker rommelen in de tuin. Vriendinnen eindelijk eens wat meer opzoeken.
Andere dingen waardoor ik nu sneller uit balans ben, kunnen zijn; de zorg rondom mijn ouders, zoon doet eindexamen, dochter zit in Borneo, zorg rondom schoonouders, en eerlijk gezegd, de afgelopen jaren als samengesteld gezin waren soms ook tropenjaren. Het investeren in zo'n gezin kost veel energie en kracht.
Tja, en dan ook nog die overgang...Kan ook leiden tot het snel uit balans zijn, labiel zijn, minder energie hebben, vermoeidheid, slecht slapen, zelfs tot depressies leiden.

Gaat mijn lijf ook een seintje geven of een feestje vieren om aan te geven dat ik weer uit die overgang ben? Hoe merk ik dat? Daar las ik bijna niks over. Of merk ik dat na een jaar of zo pas als ik terugkijk en veel minder klachten heb? Vertel eens, hoe merkten jullie dat? Hoe je weet dat je in de overgang bent dat heb ik intussen wel gemerkt.

Rust vanuit de tuin

Als er zoveel door m'n hoofd gaat en er veel op me af komt vind ik het heerlijk om in de tuin te rommelen of de natuur in te gaan. Afgelopen weken was het er echt nog te koud en te vroeg voor, maar zaterdag kon het! Zaterdag  heb ik mijn zaailingen kunnen verpoten. Al eerder had ik al wel wat pluksla en andijvie verpoot. Die konden onder plexiglas reepjes die we nog over hadden van het kippenhok.

Deze andijvie en pluksla zijn al goed aangeslagen en groeien al.
Het minikasje wat je links op de foto ziet had ik toen nog niet. Daarin heb ik afgelopen zaterdag worteltjes, rucola, bietjes, parika, venkel en nog weer wat andijvie gepoot.

Dat ziet er dan zo leuk uit!

Alles nog zo priegelig en klein!
Wel een beetje jammer dat het grootste gedeelte van de dag het kasje nog dicht moet. Dan zie je zo weinig.

Ik kom helemaal tot rust van dit soort karweitjes.

Cherrytomaatjes. In de emmer ernaast staat prei.

Al tuinierend is dit eigenlijk ook een geestelijk tot rust komen. Er is iets uit te leren.
Ik kan zorgvuldig de plantjes poten, er op letten dat de juiste plantjes naast elkaar staan, de kas op tijd open en dicht gaat, ervoor zorgen dat de boel niet te nat of te droog staat. Hiervoor heb ik ook kennis van zaken nodig. Dit kan ik opzoeken en leren. Daarna moet ik mijn best doen om het goede te te doen. Mijn kennis, tijd en aandacht wèl gebruiken. Niet de boel laten versloffen of verstikken.
En toch zal met al mijn kennis, kunde en aandacht, ik de boel ook los moeten laten en wachten. Verwachten. De groei kan ik niet doen.

En zo is het ook met de dingen die op ons af komen.

Emotionele blog

Mijn emoties zijn deze dagen net een achtbaan. Als ik anderen vertel hoe het met mijn moeder is geloof ik mijn eigen verhaal niet. Het is allemaal zo onwerkelijk.

Toen wij 7,5 jaar geleden trouwden hadden we net gehoord dat mijn moeder ernstig ziek is. Darmkanker in de dunne darm. dit bleek een uitzaaiing te zijn vanuit de rechterlong. Longkanker. Fase 4.
We moesten ons op het ergste voorbereiden.
Darmkanker is geopereerd, longkanker behandeld met chemo en bestraling.
Hiervan is ze Goddank genezen! Ik beleef dit als Goddank, zij zelf beleeft dit anders.

Later kwamen er andere ziektes bij. Diabetes. Slechte nierfunctie. Hartinfarct en inmiddels zijn er meerdere malen stents geplaatst.
Nog niet zo heel lang geleden borstkanker, rechter borst. Borstsparend geopereerd en behandeld met medicijnen. Longkanker linkerlong.
Alle kankers zijn al een hele tijd weer stabiel!

En toch hebben we vorige week een familiegesprek gehad, waarna er actie ondernomen werd om de palliatieve zorg thuis op te starten. Ma heeft nu een zeer slecht werkend hart en 4 vernauwingen bij het hart. De cardioloog zou normaliter opereren, maar dat laat de conditie niet meer toe.

Vorige week  is ze de 2e keer deze maand opgenomen met vocht achter de longen. Ze ligt nu nog in het ziekenhuis. Naar haar verwachting komt ze maandag thuis. Dan is er extra thuiszorg geregeld en thuishulp van de huisarts. Bij problemen hoeft pa dan geen 112 te bellen, maar het spoednummer van de huisarts. Ze hoeft dan niet naar het ziekenhuis. Zoals de situatie nu is zou ze anders gaan jojoën tussen thuis en het ziekenhuis.

Als ik aan belangstellenden vertel dat dit staat te gebeuren, dan geloof ik mijn eigen verhaal niet. Mijn ma? Ze is al 8 jaar van alles aan het overwinnen. En nu zou ze.... nee....
Het is allemaal zo onwerkelijk. Ik geloof het niet. Het kan niet waar zijn.
Na haar vorige thuiskomst uit het ziekenhuis kreeg ze eerst douchehulp. Die is na 3x naar huis gestuurd door ma. Hoe gaat t dan straks met alle andere hulp die nu aangeboden is? Met instemming van ma wordt opgestart?

Ze zou nu dus palliatieve zorg gaan krijgen. Hoe lang gaat zoiets duren? Ja, zo lang nodig is. Maar hoe lang zal het nodig zijn? Hoe gaat haar laatste tijd er uit zien? Is nu echt haar laatste tijd aangebroken? Hoe wil ze die tijd gaan invullen? Ze heeft al te kennen gegeven haar zus nog te willen zien. Maar die woont helemaal in Nijmegen en is ook al boven de 80. Bovendien is zij in afwachting voor een operatie voor een nieuwe heup. Tante wil mijn moeder ook nog wel zien, maar vraagt zich af of dat nog gaat lukken. De afstand is voor haar nu ook te ver. Is het echt zaak om nu alles op alles te zetten zodat zij elkaar nog zien? Of is er nog tijd na de revalidatie van tante?

Volgende week is het moederdag.
Op 14 mei is ze jarig. Wordt ze 72.