Roofbouw op werkers in zorg en welzijn.

Ha, toch erkenning!
Al is het maar in de media. Met "maar in de media" bedoel ik dat ik het zelf nog zo weinig merk in mijn werk. Maar goed, de media kan een mooi medium zijn om vroeg of laat alsnog de erkenning te krijgen...
Erkenning voor het zware werk dat de zorg en welzijn is.

Zelf zit ik niet lekker in mijn vel. Dat heb je vast al gemerkt in mijn eerdere stukjes. Ik schrijf nu ook minder vaak. Ik wil ook niet te veel somberen op internet, en ik wil me er voor waken om af te geven op mijn werkgever. Het internet is en wordt geen privè dagboek. Maar de veranderingen in de zorg, in ons team, gaan moeizaam. Het kost heel erg veel energie. Ook in mijn priveleven zijn er afgelopen jaar veel dingen gebeurd die veel van me vroegen. Nu is de batterij al een hele tijd leeg en ik krijg m niet weer opgeladen.

Nu heet mijn functie medewerker welzijn en activering. Vroeger, vorig jaar, was ik activiteitenbegeleidster. Het daadwerkelijke begeleiden van de activiteiten wordt meer en meer door de vrijwilligers gedaan. De dagbestedingscoaches inventariseren wat de client of bewoner wil als dagbesteding. Wij als medewerkers hebben hierdoor steeds minder direct contakt met de clienten en bewoners. Wij organiseren de gevraagde activiteiten en zorgen ervoor dat er vrijwilligers komen die deze uit kunnen voeren. Dat is tenminste de bedoeling, daar gaan we naar toe. Zou het helemaal en bureaufunctie gaan worden op termijn?

Maar nu die erkenning in de media. Ik ben er blij mee. Geluiden die ik bij mijzelf en bij mijn teamgenoten herken, zie ik nu terug in de mediaberichten;
- Werkdruk in de zorg het hoogst.
- Werkdruk in de zorg bovengemiddeld hoog
Dit zijn maar 2 artikelen over de werkdruk.
Er is ook recent het een en ander verschenen over overspannen medewerkers en de cijfers over burnout. En berichten over de druk op mantelzorgers. Dit zijn ook berichten waar je van zou kunnen schrikken.  Voor mij is dit meer een; Ik ben het niet alleen. Al voelt het soms wel zo. En in dit gevoel zal ik ook vast niet alleen staan.

Deze week is het trouwens de week van de werkstress.
Daarom wil ik je even wijzen op de facebooksite; www.facebook.com/checkjewerkstress Daar staan ook heel veel tips in!
Ik ben al stappen aan het zetten om te gaan omschakelen, en het kalmer aan te gaan doen. dingen anders aan te pakken. Of er afstand van te nemen.
Daar wil ik binnenkort meer over schrijven. Deel jij je tips ook? Dan bundel ik ze voor een volgende keer.

Het bos in.

Gistermorgen heb ik uitgebreid de tijd genomen om het bos bij mij om de hoek, in te gaan. Onze hond is bijna 14 dus die loopt niet zo heel snel meer. En als ik wat langer stil sta om foto's te maken van paddenstoelen drentelt ze er gewoon wat omheen. Zij kan zich wel vermaken met t snuffelen aan de blaadjes. Dus ik  kon het verplichte hond uitlaten mooi combineren met wat ontspanning voor mijzelf: Foto's maken.

Nu staat er een grote pan stoofpeertjes te pruttelen op t petroleumstel. De strijk en de was zijn weggewerkt.
Vanmorgen zijn vrienden langs geweest om ons te helpen met t vervangen van de buitenlamp. De lamp met bewegings- en lichtsensor ging niet meer uit. Hiermee is gelijk de spaarlamp van 10 watt vervangen voor een ledlamp van 4,5 watt. Het is nog even wachten op het donker worden hoeveel licht deze geeft. Ik kan het opzoeken in het tabelletje over lichtsterkte en Lumen wat ik ooit zelf heb geplaatst. Daar zie ik dat deze nu wat minder is, maar dat zijn cijfers. Hoe het er uit ziet weet ik vanavond.

Mien Sombermans legt uit.

Ik heb een tijdje wat minder geschreven. Ik  durfde niet zo goed.
Was bang dat mijn gevoelens of mijn woorden te scherp zouden worden. Of dat ze verkeerd uitgelegd zouden worden.
Dat was één van de redenen waarom ik niet schreef.
Mondeling schijnt het soms al verkeerd uitgelegd te worden. Laat staan schriftelijk.
Een andere reden is dat ik denk dat anderen helemaal niet zitten te wachten op stukjes van Mien Sombermans. Het is toch veel leuker om een opgewekt stukje te lezen waar ook nog handige tips in staan waar je iets aan hebt. Toch?

Mijn spanningsboog staat te lang gespannen. Ik denk dat ik het komende tijd een heel stuk kalmer aan moet gaan doen. Voor zover dat kan. Afgelopen tijd heb ik een veeleisende tijd achter de rug. Zwaar ook.
Moeder overleden, mantelzorger voor vader geworden.
De stabiliteit behouden in een samengesteld gezin kost ook veel energie, tijd en aandacht. In het afgelopen half jaar heel wat meer door een hoop tumult.
Ik heb veel uren gewerkt. Over een half jaar berekend bijna 19,5 uur per week. Vaak verdeeld over 4 of 5 dagen.

We werken in t welzijn in de zorg.
Wij hebben vaak voor elkaar in moeten vallen wegens omstandigheden.
Er is veel gedoe en onderlinge strijd op het werk.
We moeten ombuigen naar zelforganiserende teams.
De teamcoach was maanden weg wegens een burnout. Nu hebben we een ander, die ik nog niet gezien heb omdat ik net die keer vakantie had. 
De manager Welzijn is 3 maand geleden elders gaan werken. De nieuwe komt pas in januari.
De formatie-uren moesten herverdeeld worden over verschillende locaties. Dit moesten we onderling maar "uitvechten". Niemand van ons wilde naar de andere locatie.
In mijn vakantie, dus ook tijdens mijn afwezigheid, zijn er verschillende besluiten genomen over mij waar ik me niet in kan vinden.

Nu merk ik dat het vele werken en de gebeurtenissen afgelopen tijd een aanslag op me hebben gedaan. Die laatste druppel is ook voorbij gekomen. Ik ben nu moe, huilerig, slaap slecht en ben de passie in mijn werk kwijt geraakt. Vroeger was mijn werk mijn passie. Die passie ben ik kwijtgeraakt. Nu heb ik alleen nog maar t werk over.

Laatst ben ik bij een cursus, training huilend naar huis gegaan. De docent gaf mij het advies om via de bedrijfsarts om een coach te vragen.  Voor mijzelf moest gaan zorgen. Oppassen op mijzelf.
Thuis heb ik een flinke huilbui gehad op mijn zoon's schouder en heb daarna de bedrijfsarts gebeld. Die middag zou zij in ons filiaal zijn en was er nog plek vrij. Tijdens dat gesprek kwam zij al snel tot de botte conclusie dat ik niet ziek was, maar gewoon boos en teleurgesteld op mijn collega's. Baf!
Dat kwam hard aan.
Ik geloof niet dat zij het bij het rechte eind heeft. Dan zou ik anders reageren. Maar nu is het wel zo dat ik me niet ziek durf te melden. Dan toch maar door ploeter.

Een manier om het ploeteren draaglijker te maken is minder werken. Volgens de waarnemend manager is het volgens de formatie ook de bedoeling dat ik maar 13 uur werk, met af en toe een uitschieter naar 18 uur.  Ik denk dat het niet onverstandig is om hieraan gehoor te gaan geven. Even een pas op de plaats. Rust.
Al weet ik ook dat ik volgens de cao vvt nu recht heb op een contract van ongeveer 18 - 19 uur. Omdat ik het laatste jaar structureel deze uren gewerkt heb. Omdat rust nu belangrijker is heb ik besloten dit recht niet op te vragen. Ik hoop dat dit ook gaat lukken; November en december zijn voor welzijn altijd drukke maanden.

God sluit nooit een deur of Hij zet een venster open. Iedereen kent deze spreuk of een variant hiervan wel.
Natuurlijk kijk ik ook wel in de spiegel en vraag ik me af waarom ik dat venster dan niet zie. Is het omdat ik naar die dichte deur blijf kijken en ga zitten jammeren? Nee.
Maar ik zie het venster nog niet. Wat zal het venster zijn? Wanneer ga ik deze zien?

Eerst maar eens tot rust komen en nieuwe kracht vinden. Nu ik dit opschrijf komt er een bijbeltekst naar boven die mij vroeger wel meer is aangereikt; Wie de Here verwachten zullen hun kracht vernieuwen. Die staat in Jesaja 40;31. Maar ook dat valt me nu moeilijk.
Het lukt niet zo goed.

Ik heb  nu een beetje uitgelegd waarom ik minder vaak heb geschreven. Ik hoop dat je begrijpt dat dit stukje ook een van me af schrijven is. Ik hoop dat ik het zo gedaan heb dat ik er niemand mee heb gekwetst of belast.
En ik hoop dat ik gauw weer een heel ander soort stukjes kan schrijven. Maar  ik heb zo het gevoel dat dit nog wel even kan duren.
Dit is geen griepje. Is het een burn-out? Hoe kom ik daar achter?
Toch maar langs de huisarts? Bedrijfsarts werkte ook niet.

Plaats ik dit stukje wel? Slaap ik er eerst nog een nachtje over?
Ik plaats het.
Het is nu zaterdagavond, bij tienen.
Bedtijd.

Nog geen uitbetaling extra gewerkte uren.

Bij ons op het werk verandert er erg veel. Veranderingen vanuit een andere wetgeving, vanuit de directie om het maar even zo te noemen, maar ook omdat onze eigen manager een andere functie heeft aangenomen. Al die veranderingen zijn eigenlijk al heel lang bezig. Soms komen ze even harder aan dan anders. andere keren valt het mee.

Ik heb een arbeidscontract van 13 - 18 uur. Wegens ziekte en vakantie heb ik in het afgelopen half jaar omgerekend ruim 19 uur per week gewerkt. Gewoon alle uren per maand optellen van 6 maanden en dit delen door 26 weken. Zoveel zitten er in een half jaar.
Met de vakanties en managementwijzigingen van afgelopen periode is er de klad in gekomen van het uitbetalen van de meer dan 13 gewerkte uren. Scheelt dus 6 uur per week!

Even een sommetje. De extra uren worden altijd een maand later uitbetaald, maar de som blijft hetzelfde;
                               Gewerkt                           Uren voor PFZW, vorige maand
juni                             77.5                                     84.41
juli                              76                                         54.60
aug                              83.5                                      59.8
sept                             89                                         57.2
okt                               74.5                                      54.5
De laatstste 4 maanden zijn dus alleen de 13 basisuren per week uitbetaald.
Scheelt in die laatste  4 maanden dus al flink wat uren.
Ik ben al bezig geweest om dit uitbetaald te krijgen:
Eerst naar de salarisadministratie. Die verwijst me door
naar de roostermaker. Die kan niks zonder de
manager. En daar ligt het nu.
Maar ja, ook die is nieuw en krijgt gelijk (te) veel op  haar bord. Ik ga dus niet uit van kwade opzet! Ik ga er van uit dat het vroeg of laat wel goed komt.
Ben benieuwd wanneer en of er uitbetaling volgt. Misschien is er ineens ook nieuw beleid. Moet het tijd voor tijd worden. Kan ik deze winter thuis blijven.
Maar ik baal wel dat ik er zo achteraan moet en het nu met het oktoberloon nog niet geregeld is.

Ik heb hierover heb gesproken met enkele collega's. Ik hoor meerdere collega's mopperen over de vele extra uren. Ik heb met een enkeling gesproken over het niet uitbetaald krijgen van mijn extra uren. Die trouwens meest nog binnen het contract vallen.
En wat blijkt? 
Mopperen ze wel over de extra uren, maar hebben geen flauw idee of deze uren ook zijn uitbetaald! Kijken ze nooit naar. T is altijd hetzelfde wat er binnenkomt. Hebben ook geen min-max contract. Maar wel extra gewerkt. Dan zou ik al op mijn klompen kunnen aanvoelen dat die uren ook niet zijn uitbetaald. Maar goed, misschien is die enkeling nu ook wakker geworden?
We zitten in hetzelfde team, bij dezelfde werkgever en manager. Dan zou het daar toch net zo zijn? Verbaast me toch hoor, hoe weinig vrouwen hier met dit soort dingen bezig zijn. Je werkt er toch voor?
Zou het in "mijn"generatie zitten? De meeste collega's zijn wel 40, 50 of 60+. Hoe zit dat met de jongere vrouwen? Kijken jullie wel trouw je loonstrook na?

Hoe zit het eigenlijk met lid zijn van een vakbond? Ben jij lid? Zijn er vrouwen in de zorg lid van een vakbond? Of doen "we" dit pas als er problemen dreigen?

Kan dubbel glas verslijten?

We hebben nu een paar koude avonden gehad. Manlief zit graag in zijn stoel bij het raam, maar vindt het er maar koud bij het raam. Dis is aan de voorkant van het huis. Onze eerste reactie is dan de gordijnen dicht doen.
Als we de overgordijnen dicht gaan doen, dan verdwijnt de cv achter de gordijnen. Dat werkt dan averechts. Kortere gordijnen is ook geen gezicht, de gordijnen hangen een heel eind de woonkamer in. Dan zou de hele gordijnrail die aan het plafond hangt wel 30 - 40 cm dichter bij het raam moeten. Blijf je altijd zien. De luxaflex die we ook voor het raam hebben doen we 's avonds dicht.

Kan de werking van dubbel glas minder worden? Of kan dubbel glas, of de randen verslijten? We hebben wel eens gehoord dat je dubbel glas na 25 - 30 jaar moet vervangen. Is dat zo? Natuurlijk heb ik eerst even gegoogled. Daar staat wel dat het lek kan gaan en er condens aan de binnenkant kan komen. Maar dat is er niet aan de hand. Ik heb gewoon nog helder zicht. Alleen vraag ik me de isolatiewaarde intussen wel af.

Met een beetje zoeken zie je een datum staan;  Polyglas SAS  2 - 1983.
Dan is het glas dus al wel op leeftijd. 

Maar ja, nu nog even gauw, nog voor de echte winter, dubbele ramen in laten zetten? Wat zou zoiets weer gaan kosten?
Het grootste raam is 2.20 breed en 1.70 hoog. Daarnaast nog een iets kleiner raam en nog twee kleinere ramen.
Als we hier serieus werk van willen maken moeten we offertes laten maken. 
En er niet al te lang mee wachten, willen we er deze winter nog profijt van trekken.

Maar zou het echt zoveel nog schelen? Oud of nieuw dubbel glas? Hoe groot zou het verschil in kou zijn? Alle plaatjes van de verkopers zijn berekend op het verschil tussen enkel en dubbel glas. 

En een beetje verder denkend; Hoe zou dit hele verhaal zijn voor onze spouwisolatie? Zeker aan de voorkant (óók, net als over het glas) van het huis en bij de badkamer is het altijd koud. Wel ooit geisoleerd....
Kan je daar dan zomaar "wat" bij in spuiten? Net zoals je een dun kussen kunt bijvullen? Er lijkt glaswol ingespoten.

Wordt weer zoekwerk.

Welke bijbelvertaling?

Op de website en facebooksite van een zendingsorganisatie staat een bijbeltekst. Ze willen hiermee hun werk en doelstelling laten zien. Samenvatten.

Wij zijn gezanten namens Christus, alsof God Zelf door ons smeekt: Namens Christus smeken wij u: Laat u met Goed verzoenen. 2 korintiers 5;20.

Ik denk dat t de (herziene - ) statenvertaling is.
Ik heb er nu een beetje moeite mee om deze sites te liken, hoewel ik hen persoonlijk wel een warm hart toedraag. Ik vind deze tekst zo zwaar dat het op mij bedreigend overkomt. Wil ik dat mijn omgeving mij met dit zware vereenzelvigd? Herkennen ze mij hierin? Echt niet.

Ik wil helemaal niet dat ze om mij hun site aanpassen of een andere tekst nemen. Al zou ik zelf een andere tekst nemen, maar het is hun site, niet de mijne. Wel heb ik ze toch een berichtje gestuurd en voorgesteld om de tekst uit de NBV vertaling te gaan gebruiken; Wij zijn gezanten van Christus, God doet door ons zijn oproep. Namens Christus vragen wij: Laat u met God verzoenen.
Ik denk dat dit ook meer aansluit bij de mensen van nu.
Ik heb eerst nog gekeken naar andere nog "gewonere" vertalingen. Maar het valt niet mee om een vertaling te vinden die de bedoeling en opzet van de makers goed neerzetten.

De statenvertaling zegt t zo;
Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christus wege: laat u met God verzoenen.

In de basisbijbel staat t zo;
We zijn dus door Christus gestuurd. Zo moedigt God jullie als het ware Zelf aan, door ons heen. Dus namens Hem smeken we jullie: zorg ervoor dat jullie vrienden van God worden!

Ik zie nu pas de NBG vertaling. Is net zoals de NBV vertaling.

Wat is dat lastig!  In welke vertaling zou deze tekst en doelstelling het meeste herkenning en duidelijkheid bieden aan "wereldse" en christelijke lezers?
Had ik er wel met ze over moeten spreken? Ik weet dat ze zeker de facebooksite voor veel meer deelnemers willen gebruiken. Wat zou jij doen? Zou jij een tekst aanpassen naar een andere vertaling? Of zelfs een heel andere tekst nemen? Welke zou jij dan nemen?

(update)
Soms moet je een stukje niet gelijk plaatsen. Ik heb dit gisteravond geschreven en geplaatst. Dat had ik beter niet kunnen doen. Later kwam ik tot het volgende besef; Ik heb op hun site gereageerd omdat ik me niet herken in hun tekst, maar ik heb me ook nogal opgesteld als een soort redacteur. Als mensen elkaars werk beoordelend. Zo kan het voor jou, de lezer overkomen. Dat is zeker niet de bedoeling! In het gesprek met de medewerkers van die organisatie is het wel begrepen als meedenken naar meer openheid en naar buiten treden. Dat komt in dit stukje minder goed naar voren.

Zelf werk ik amper met bijbelteksten. Ook hier op mijn blog zul je ze niet snel tegenkomen. Werk jij er mee? Hoe dan?

30 jaar Chauffeursdag!

Afgelopen zaterdag 8 oktober werd in Almere het 30 jarig jubileum gevierd van 30 jaar Chauffeurs Evangelisatie Team. Het is begonnen met een echtpaar dat het evangelie wil delen met het uitdelen van traktaatjes. Omdat een mens zelf geen tiental talen kan spreken, maar wel in een tiental talen het evangelie kan delen, zijn ze daarmee begonnen. En dit doen ze nog steeds! Deze manier lijkt voor sommigen misschien ouderwets, maar het werkt nog steeds. Het RD schrijft over hun werk.

Minstens 1x per jaar komen christelijke chauffeurs bij elkaar om elkaar te ontmoeten. Chauffeurs van een grote of minder grote vrachtwagen, een bus, of niet-meer-chauffeurs hebben een dag vol ontmoetingen, zingen, ervaringen delen, van elkaar horen wat God doet, elkaar bemoedigen. Voor mij was het de derde keer dat ik hierbij was. Ik begin er steeds meer mensen te kennen en herkennen. Manlief komt hier al jaren en kent al veel chauffeurs. Binnenkort hoop ik met een stel wat ik hier heb leren kennen nog weer eens af te spreken. Ze wonen gelukkig niet eens zo gek ver weg.

Deze keer was er ook iemand van de krant om een reportage van deze dag te maken. Van het Reformatorisch Dagblad. Vandaag, maandag staat het in de krant. Het is een erg leuk stuk geworden, die ik heel graag met jullie deel:
Artikel in RD over chauffeursdag

Als je dit gelezen hebt hoef ik er niet zo heel veel meer aan toe te voegen.
;-)
Hij heeft het mooier verwoordt dan ik kan denk ik.

Ik hoop het artikel ook een beetje mee te verspreiden zodat er volgend jaar nog meer vrachtwagenchauffeurs op af komen! En hun vrouwen natuurlijk!
Tot nu toe zijn er alleen maar vrouwen van chauffeurs geweest, nog geen vrouwen als chauffeur. Lijkt het jou iets om te komen?

Wanneer er een volgende dag gepland staat weet ik nog niet, maar dit kun je terugvinden op de site van het echtpaar; www.truckplus.org Daar zullen binnenkort ook wel enkele foto's komen van afgelopen zaterdag. Je kunt er nog meer informatie vinden en zelf ook traktaten bestellen om mee te geven aan chauffeurs.

Midweekje Ootmarsum.

We zijn een midweekje in Ootmarsum en omgeving. Wat is het hier mooi!

Binnen in t huisje op Erve Vleerbosch, bij Reutem.

Nu eens geen huisje op een vakantiepark. Gewoon bij een boer op het erf.  Maar wat is het hier gemoedelijk en lekker rustig. Heerlijk landelijk, inclusief de landelijke geuren. Maar dat ruikt echt beter dan een autosnelweg.

Onze overburen. Uitzicht vanuit huis.

Waterrad bij Ootmarsum.

Jam te koop. Op goed vertrouwen, geld in het busje doen.

Kameel. Onze achterburen.

Gisteren waren we vooral rond Vasse en Ootmarsum. Vandaag naar Tubbergen gefietst. Alles met een omweg via fietsknooppunten, want je bent er zo. Tubbergen is maar 4 km hiervandaan.

Een bh kopen...een probleem.

Ben de stad in geweest om een nieuwe bh te kopen.
Dat werd een regelrechte teleurstelling. Heb ik dan zulke gekke eisen? Ik wil gewoon een ongevulde bh. Vulling heb ik zelf wel. Hoeft ook niet voorgevormd, die brengt mijn boezen er zelf wel in. Voorgevormd, gevuld, te vaak zie ik vrouwen waarbij deze bh's niet goed zitten. Krijgen ze twee borsten op de plek waar er maar eentje hoort. Of de cupmaat veel te groot en hangt er ergens in de bh een theezakje. Ik zeg t even heel  bot, maar dan snap je denk ik gelijk wat ik bedoel. Dat wil ik dus niet.
Wat ik ook niet wil is dat de bh aftekent op de rug. Soms zie je vrouwen met maatje 36 en nog van die dikke vetrollen rond de bh. Ik geloof niet dat dit nodig is voor goede steun.
Ik denk dus dat ik bh maat 85 B of C of 90 B heb. Al zit 85 vaak te strak. Dat zit t al op de wijdste haakjes en dan heb ik nog flinke vetrollen op mijn rug. Bij de Livera waar ik vanmiddag was  paste ik een 85 B en werd me verteld dat iedere vrouw dat wel had. Nou niet zó veel. Ik vind dat ook zo'n dooddoener dat ik gelijk geen vertrouwen meer in haar advies had. Ben naar de Hunkemuller gegaan. Daar heb ik er ook twee gepast, zonder advies. Daar vond ik één bh maat 90 B. Die gepast, maar die zat me wel te wijd. Er hing ook een voorgevormde bh 85 B in mijn kleur. Toch maar even gepast. Zat voor geen meter. Bij Hema en Zeeman heb ik helemaal geen bh's maat 90 B kunnen vinden.
Chagerijnig werd ik er van!
Nu ik dit allemaal opschrijf heb ik natuurlijk wel even op internet gezocht naar bh maat tips. Ik heb ook een goede site gevonden van een andere blogster. Ik ken haar niet en heb ook geen flauw idee of ze nu nog schrijft. Het is een al wat ouder artikel, maar de tips zijn natuurlijk blijvend. Hier heb je haar hele goede tips voor een passende bh. Ik heb t idee dat ik er helemaal niet zo ver naast zit met mijn gevoel. Maar ik kan geen bh's maat 90 B vinden in de winkels. Of moet ik heel vaak 85 B passen tot ik er eentje vindt die niet zulke vetrollen veroorzaakt? Dan kan ik daarna pas kijken of de cupmaat goed is.
Moet t dan allemaal online? 5 bh's bestellen, passen en er dan weer  3 of 4 terugsturen? Hoe doen jullie dat?

Boven je roots uit geleerd.

Ja dat is dan weer zo'n titel waar google waarschijnlijk niks mee kan. Maar ik weet niet hoe ik het anders of beter kan omschrijven.

Je roots, het gezin waar je uitkomt. Broertjes, zusjes, papa, mama. Elk gezin heeft zijn eigen gewoontes en tradities, gezinswoorden, humor, herinneringen.
Kortom nestgeur.
Ook is in elk gezin het opleidingsniveau verschillend. En daar wil ik het nou eens over hebben.

Mijn ouders zijn geboren in 1940 en in 1944. Kort na de oorlog was er niet altijd aandacht voor de kinderen. Of het moet medische aandacht zijn. Mijn pa bleek hongeroedeem te hebben en heeft lang in het ziekenhuis gelegen. Moest daar veel eiwitrijke pap eten.
Zitten ze goed in hun vel?  Vinden ze het leuk op school? Léren ze er? Daar werd veel minder naar gekeken. Het opleidingsniveau van mijn ouders is mede hierdoor niet erg hoog geworden.

Ik ben de oudste van hun 4 kinderen. Toen voor mij de keuze gemaakt werd voor vervolgopleiding werd mijn ouders aangeraden om dit meisje maar naar de huishoudschool te doen. Ze had immers een hartafwijking en zo hoeft ze zich niet zo heel erg in te spannen voor het leren. Zo gezegd zo gedaan.
Om een lang verhaal en een lange leerweg kort te maken kan ik vertellen dat ik mijn HBO-SPW diploma ophaalde toen ik 8 maande zwanger was van mijn dochter.
Maar ik heb heel erg op moeten letten dat ik hierdoor niet teveel vervreemde van mijn ouders. Door de hogere opleiding gaat men soms andere woorden gebruiken, anders denken, vanuit een andere invalshoek. Het elkaar begrijpen wordt soms moeilijker. Je bent soms bij je ouders weg-geleerd. Je moet er dan echt voor kiezen "bij ze te blijven" als je thuis bent.

Nu sta ik intussen aan de andere kant van die lijn. Mijn dochter is mijn leerniveau ontgroeid. Zij is intussen afgestudeerd op de universiteit. Haar vriend ook. Zij heeft Internationale Betrekkingen en Internationale Organisaties gestudeerd.  Hij heeft econometrie gestudeerd.  Mijn snappen hiervan komt niet veel verder dan wiskunde toegepast in de economie.
Natuurlijk ben ik apetrots op ze!
Maar vind ik het ook jammer te merken dat hun wereld zo anders is dan wat ik ken. Ik kan ze niet altijd bijbenen. Is dit de juiste benaming? Eigenlijk wil ik hun wereld ook gewoon snappen. Gewóón snappen, zonder eerst hun uitleg.

Misschien is het een gevoel dat me bekropen is op die universiteit, en ebt het ook wel weer weg. Al die bollebozen daar. Kwam er een minderwaardigheidsgevoel naar boven kruipen? Nee, dat ook weer niet. Ik heb geen universiteit. Maar wat ik heb bereikt heb ik zelf gedaan. Voor mij stond er geen gespreid bedje van de kennis en kunde van hoog opgeleide ouders. Want ik ben er van overtuigd dat het makkelijker voor een kind is hogerop te komen als je hoger opgeleide ouders hebt.
Misschien komt mijn onbehagen wel voort doordat ik zelf een andere opleidingscarriere had gewild. En meer rendement uit mijn diploma's. Al zou ik sommige keuze's denk ik niet anders doen.

Wat een contrasten binnen twee generaties! Heb ik het nog niet eens gehad over de verschillen tussen broers en zussen onderling. Binnen 1 generatie dus.
Een socioloog zou een leuk onderzoeksonderwerp hebben hierover.
Of is dit al eens onderzocht?

Bijzondere bewoners in Amsterdam

Maandag was ik in Amsterdam voor een diploma uitreiking. Wat kiezen ze daar een rare dag en tijdstip voor uit! Maandagmiddag half 1! Was dat om de files te beperken? Nou die hebben we evengoed gehad. Dus het werd weer eens vertrouwd spannend of we wel op tijd zouden zijn.
Het parkeren bij de VU schijnt een ramp te zijn, dus parkeerden we bij Uylenstede om het laatste stukje met de tram te gaan. Toen wij aankwamen, kwam ook de tram er aan, dus moesten we hollen! Gauw gauw inchecken.....
Niet dus. Of toch wel?
Ik moet straks nog even kijken of al dat in en uitchecken wel helemaal goed gegaan is. Want gehaast in en uitstappen lukte niet goed met mijn pas. Die reageerde erg traag.
De uitreiking was deels in het Engels en deels in het Nederlands. Daar had ik even niet op gerekend. Even omschakelen dus. En ach, die vaktermen begrijp ik toch niet, hoef ik ook niet te vertalen. Na de uitreiking en korte receptie gingen we erop uit om ergens in de omgeving wat te eten.
Al wandelend vertelde dochter dat we nu op de duurste grond van Nederland lopen; de Zuidas. Hier is de grondprijs de hoogste van Nederland. En dat dit dure stukje grond enkele hele bijzondere bewoners heeft. die zouden we zo zien.

Ja echt waar! Familie bofkont woont hier.

Een  heus stel varkens!

Toch leuk, zo midden in  de stad.

Kastindeling aanpassen.

In ons huis zijn 4 grote ingebouwde kasten. 2 op 2 slaapkamers. Op elke kamer een legkast en hangkast.
Op onze slaapkamer wilden we 2 hangkasten, met enkele legplanken. Eerst had ik helemaal bovenin een diepe legplank en daaronder de kledingstang. Omdat ik niet zo groot ben bleek die plank in de praktijk niet zo heel handig. Ik had een krukje nodig om achterop de plank te kunnen komen. Die plank heb ik al maanden geleden weggehaald en de kledingstang bovenin de kast gemaakt. Daar kon ik goed bijkomen.
Die plank heb ik dus onderin de kast erbij gemaakt. En ja, dat heb ik zelf gedaan.

Manlief had het er ook al een paar keer over om  de plank en kledingstang ook in zijn kast te veranderen. Ik had het niet gelijk in zijn kast gedaan. Het was een spontane actie van mij toen. Dan trek ik niet zomaar zijn kast ook overhoop. Hij vond het toch ook wel handig. Het was er alleen nog steeds niet van gekomen. Te vaak kwam er iets anders tussen. Die weekenden en avonden zijn zó kort.
Gistermorgen had ik een klusbui en ben ik begonnen om ook zijn kast te verbouwen. Een andere stang en stangdragers had ik er al voor klaarstaan en was zo geplaatst. Wel moest ik even die stang op maat zagen.

Nu moet ik wel even vertellen dat zoon ook thuis was en gelijk toen ik begon te klussen begon te roepen; "Ooh help, moeder is aan t klussen!"Hij mag me graag een beetje jennen.
Manlief belde me ook toen ik aan het klussen was. Ook hij begon zich hardop af te vragen of het zou lukken, want het was een andere kast. Met die tussenwand en zo...Ja-ah, zei ik, die tussenwand zit nu  aan de linkerkant in plaats van aan de rechterkant.
Vol vertrouwen was ik deze klus begonnen. Maar werd een bonk frustratie; Verkeerde schroeven, niet mijn favoriete model en type.  Boormachine was niet goed opgeladen. Kleine houtboortjes bleken we amper in huis te hebben....
Er zijn verschillende manieren om plankdragers te monteren, maar in deze kast werkt een lat zoals deze het beste, omdat de liggende planken uit 2 losse delen bestaan.
Ik zal je niet elk detail vertellen. Maar ineens werd het 13.00 uur en moest ik me gaan voorbereiden om te gaan werken.
Terwijl deze plank

nog niet goed vast zat. Hij wiebelde. Ik besloot m te fixeren met een flinke dot montagekit. Bleek ook die uitgedroogd.  Toen maar alles laten vallen en een boterham gaan maken om naar mijn werk te gaan.

s'Avonds  heeft manlief met liefde het klusje verder afgemaakt. Heeft even de gaten in het beton groter gemaakt, grotere pluggen en toch weer langere schroeven. En toen was het klusje zó gepiept.
Had ik ook wel gekund, maar ja, ik moest naar mijn werk...;-)

Wie doet bij jullie thuis dit soort klusjes?  Pak jij ook wel eens zoiets als dit op?

Oma zijn.

Vorige week zondag is onze kleinzoon gedoopt.
Onze.
Omdat het een zoon van de zoon van mijn man is, en niet van mijn zoon, ben ik wettelijk, officieel  niet zijn oma. Als je stiefkind een kind krijgt ben je voor de wet niet de oma van dat kleinkind. Dan is het aan de band onderling of je je oma mag, wilt en kunt noemen.  Bij zijn ouders voelde ik geen enkele twijfel of ik straks tegen mijn kleinzoon mag zeggen; Kom maar bij oma. Ik "mag" me van hen gewoon als een echte oma beschouwen.
Straks is het aan het kind; Een kind is heel open en eerlijk in hoe hij deze opa en oma vindt.

Kleinzoon is zondag gedoopt. Wij hebben een boekje cadeau gegeven. Voor het inschrijven heb ik de ouders toch even om bevestiging gevraagd of het goed was dat ik er inzette "van opa en oma."
Voor mij was dit een bevestiging van mijn gevoel. Ik mag gewoon oma zijn. zonder onderscheid van wel of niet officieel.

(Plaatje van het internet)

Kinderen kijken gelukkig dwars door wel of niet officieel heen. Die kijken met hun hart. Ik vertrouw er  helemaal op dat deze ouders hun kind hier in vrij laten. Wat mooi dat ook ik daar naar mag uitkijken en ook nu al van hem mag genieten. Hem ook mag zegenen; een opdracht voor een opa en een oma.

Weer een poging om druivenjam te maken.

Dat kan toch niet zo heel moeilijk zijn om jam te maken? Toch kan er ook veel mis gaan. Heb ik weer mogen ervaren.
Vanmorgen kreeg ik t op mijn heupen toen er alweer een Merel wegvloog uit mijn druiven.

 Ik ga toch weer proberen om er jam van te maken. Vorig jaar heb ik ook een poging ondernomen met geleisuiker. Die jam, of eigenlijk moet ik zeggen gelei, werd te dun. Te dun voor op brood, wel lekker bij ijs, yoghurt of vla. Maar ik wilde t maken voor op brood.
Dus  probeer ik t nu met gewone suiker. Ik heb druiven geplukt en deze eerst een tijdje in het water gelegd om spinnetjes en andere beestjes dood te maken of op de vlucht te jagen.

 Daarna heb ik ze zoveel mogelijk uitgezocht zodat er geen rotte druiven tussen bleven zitten. toen de hele bubs zó in de pan. Met steel en pit. Dit zachtjes laten koken om het sap uit de druiven te koken. (Af en toe heb ik t een beetje aangestampt)

Met een grote zeef boven de litermaat ben ik tot 1 liter sap gekomen. 

Dit weer in een schone pan gedaan, aan de kook gebracht, suiker erbij en ingekookt. Het was mijn bedoeling om dit net zo vlotjes te laten verlopen als ik het nu opschrijf, maar dat deed het niet.

Tijdens het koken wilde ik het geheel nog even omroeren. Ik stak de garde in de pan en woesjh! Een soort explosie in de pan en de boel kookte flink over.

Dus weer overgieten in een andere pan en opnieuw opkoken om het nog wat meer te kunnen inkoken.

Ondertussen had ik de potjes uit de vaatwasser gehaald om te drogen.

Ik heb nu 4 potjes jam/gelei staan. 

Ze staan nog op de kop totdat ze voldoende zijn afgekoeld. 

Een etiketje maak ik eerst gewoon van een stukje schilderstape. Als de gelei goed gelukt is en ik er misschien wel wat van ga weggeven komt er een mooi sieretiketje op. Vandaag nog niet.
Of het geschikt voor op brood is, of weer in het toetje terecht komt weet ik nog niet. Er was wat gelei op een dekseltje geknoeid. Deze lijkt, ook na enkele minuutjes in de koelkast toch weer wat dunnetjes.
:-(
Toch nog niet genoeg ingekookt?
Wie het weet mag het zeggen!

Fietsplan, deel 2.

Ik heb al eerder geschreven over mijn nieuwe fiets via mijn werkgever. Dat stukje kun je hier lezen. Toen ging het meer over de fiets zelf en mijn oude fiets. Toen ik dat stukje schreef was het feitelijke fietsplan nog niet afgehandeld.
Met mijn leidinggevende was afgesproken dat hiervoor de uren die er nog stonden van voorgaande jaren gebruikt zouden worden.

Vanmorgen had ik een spitochtendje; even spitten in mijn administratie of alles nog klopt. Kloppen de door mij gewerkte uren? Kloppen mijn vakantie uren? Klopt mijn loonstrook? Niet dat ik alles tot op de cent ga narekenen, maar ik controleer altijd wel even de hoofdlijnen. Ik ben dat vanmorgen gaan doen om ook eens te kijken hoe het zit met mijn uren.
Ik heb een min-max contract van 13- 18 uur. De uren boven de 13 uur werden altijd uitbetaald. Het lijkt wel of dit ineens gestopt is!
In juli is er 54.60 uur berekend voor opbouw PFZW: 4,3= 12.70 uur per week.
In augustus is er59.60 uur berekend: 4,3= 13.86 uur per week.
En nou komt het;
In juni heb ik 77.5 uur gewerkt volgens de tabellen.
In juli heb ik 76 uur gewerkt.
In augustus heb ik 84.5 uur gewerkt.
Ik moet er even bijzeggen dat ik voor de 2 weken vakantie in juli 13 uur per week heb gerekend. Dat de urenverrekening altijd een maand later is. Vandaar dat ik juni er bij heb gezet.
Die uren kloppen dus al niet! Ik wacht even deze maand af, en dan ga ik hier achteraan.

Ook zag ik dat de uren van het fietsplan niet kloppen. Er zijn uren van dit jaar verkocht, zoals dat heet. De uren van vorige jaren staan er nog net zo. Hier heb ik al wel een mailtje voor naar de administratie gedaan. Ik heb nog 3 weken gepland staan voor de rest van dit jaar. Het zou toch vervelend zijn al ik straks ineens te kort kom.

Zo zie ik maar weer eens dat het toch goed is om af en toe een spitochtendje te houden. Niet spitten in de tuin, maar in je administratie. Dingen waarvan je verwacht dat het zo gaat lopen als afgesproken, kunnen toch anders verlopen. Dat is ook zo met het aangaan van je contracten voor bijvoorbeeld energie. Gaat het zo als is afgesproken?

Kijk jij ook wel eens je administratie na op deze manier? Wat ben jij toen tegengekomen?

Dress red day

Misschien heb je er wel eens van gehoord. Het is nog niet zo heel erg bekend, dus als je er niets van hebt gehoord dan is dat niet zo heel erg verwonderlijk.
Op die dag worden vrouwen gevraagd om iets roods aan te trekken om hiermee aandacht te vragen voor hartonderzoek bij vrouwen.

Vrouwenharten, mannenharten... Als t goed is kloppen ze allebei. Als er iets minder goed gaat reageren ze toch wel zo verschillend dat wetenschappers dit nader willen en moeten onderzoeken.
Als er bij een mannenhart iets niet goed gaat dan reageren mannen over het algemeen vrij vaak op ongeveer dezelfde manier.  Over het algemeen dan.
Het beeld is bij iedereen ook wel heel erg herkenbaar. Vrouwen blijken heel erg andere symptomen te vertonen als er iets niet goed is. Ook reageren vrouwen heel erg anders op de medicijnen die je hart en vaten weer beter moeten maken. Veel medicijnen zijn alleen getest op mannen. Bij vrouwen werken die anders.

Als je dit onderzoek ook belangrijk vind draag dan rood op 29 september, steun de Hartstichting. Je kunt ook steunen door Hartenvrouw te worden.

Natuurlijk trek ik die dag zelf ook iets roods aan. In mijn omgeving maakte ik het tenslotte ook mee.
Het is belangrijk dat de verschillen tussen mannen en vrouwen in dit soort en andere onderzoeken wordt meegenomen. We zijn toch ook verschillend. Ik ben me wel bewust dat het dragen van een rood jurkje of bloesje die dag alleen maar een symbool is, maar toch. Al die rode kleding, of  armbandjes van hartenvrouw, geven toch een steeds duidelijker wordend signaal af.

Vogels in bad.

Oooh, dáárom is dat vogelbadje zo vaak leeg!

Wat een gespatter en gespet.

Met z'n zessen in één bad. Dat past ook maar net.

Een bewoner belazerd. Voldoening.

Elke maandagmiddag mag ik werken bij dementerende ouderen. Zij wonen in een groep met 6 bewoners. Soms mag ik met een van hen op stap, soms ondernemen we iets met de hele groep. Het wordt werken genoemd en ik krijg ervoor betaald, maar het is zeker op maandagmiddag vooral genieten. Wederzijds.

Voor hen is het wonen in een gesloten groep niet altijd genieten. Vooral niet als je naar je werk toe moet en je van de zuster niet weg mag. Hoe moet dat nou?
"Ik moet naar mijn werk toe! Ik moet naar de stad om de school schoon te maken en straks eten koken voor als de jongens thuiskomen. Ik moet opschieten, anders ben ik niet op tijd. Laat me er uit! Als je dan niet mee kunt, geef me dan de code, dan ga ik zelf wel!"

Ik was getuige van deze strijd en onmacht. De verzorgende staat alleen op deze groep. Kan daardoor niet met haar weg. Heeft tevergeefs geprobeerd haar uit te leggen dat het werk niet hoeft omdat de scholen vakantie hebben.

Heb voorgesteld om met deze dame mee te lopen. Dus wij samen richting de stad.
"Zeg je zit me toch niet te belazeren he? We gaan toch wel naar het werk he? Want ik moet die school schoon hebben voor de jongens thuiskomen!"
Ja hoor, ik loop een stukje met u mee, want ik moet ook die kant op. Heb het over haar jongens en die van mij.
100 meter verderop... Zeg, vindt u het goed dat ik bij de supermarkt even een pak vla haal? Die ben ik vergeten en moet ik nog hebben voor het avondeten?
" Je zit me toch niet te belazeren he?  Want de winkels zijn nog tot 7 uur open, je kunt dan ook nog best vla halen."
Ik; Ja dat weet ik, maar ik ben bang dat de winkels wel dicht zijn als we klaar zijn met het werk. 
"Ja dat zou maar zo kunnen. Maar je belazert me niet he?"
Wij een pak vla gehaald een een stukje chocolade om samen te delen tijdens het uitrusten. Op het bankje, met een stukje chocolade begint ze vertellen.   Over vroeger. Over thuis. Langzaamaan verandert haar boosheid en wantrouwen in voldoening van het hele eind lopen.
"Zo hè, hè. Dat was lekker. Ik was moe geworden van dat hele eind lopen. Zullen we nou maar weer terug gaan?" 

Ze kuiert op haar gemakje, moe en voldaan terug naar "huis" naar haar groep.
Ik kuier, minstens even voldaan, met haar mee terug.

Watsapp en Facebook gaan jouw gegevens samen delen.

Eind september gaat watsapp gegevens delen met Facebook.
Als je Watsapp vaak gebruikt en wie doet dat niet dan heb je waarschijnlijk al toestemming gegeven. Dan denk je dat het om een gewone update gaat, maar is het ook deze toestemming.

Je hebt op ja gedrukt en Watsapp hiermee toestemming gegeven om gegevens met Facebook te delen. Waarschijnlijk kunnen bedrijven je nu via Watsapp benaderen en zo aanbiedingen en andere vormen van reclame met je delen. 
Ik denk niet dat er hier ook maar een iemand op zit te wachten.  
Gelukkig is het nog geen 30 september en kun je het nog terugdraaien!

Hoe? 
Zo!

 - Open je watsapp app. Op jouw telefoon ziet het er misschien net even iets anders uit. Dat kan.
 - Rechtsbovenaan zie je drie puntjes. klik daarop.
 - Klik dan op Instellingen.

  - Klik dan op Accounts.

 - Klik op het vinkje achter Mijn accountinfo delen. Dit doe je om het vinkje weg te halen! Dan is die toestemming ook weg.

Een vinkje is een oké voor wat er onder staat; Deel mijn accountinformatie met Facebook voor het verbeteren van mijn ervaring met advertenties en producten op Facebook. Ongeacht deze instelling zullen uw chats (Gesprekken) en telefoonnummer niet worden gedeeld op facebook. (Zeggen ze)

  - Klik nog een laatste keer op niet delen. Ze willen zeker weten of jij het niet wilt delen. 

Lukt het niet om je instellingen te veranderen of durf je het zelf niet aan, vraag het iemand in je buurt om t even voor je te doen. Vaak wil men je er wel mee helpen. Succes. 

Heb jij je instellingen al aangepast?

Autorijden. Niet echt mijn ding. Zeg maar.

In april dit jaar hebben we een andere auto gekocht. Ik moet nog steeds erg wennen aan de auto. Hoe komt dat toch? Ik voel me nog steeds erg ongemakkelijk tijdens het rijden. Elke keer is er weer iets wat niet lekker gaat. Het begint eigenlijk al bij het gaan zitten. Omdat  manlief een andere lengte heeft dan ik, moet ik telkens de stoel verzetten. (En hij weer na mij...) Maar de ene keer komt de stoel in laten we zeggen, stand 3, de andere keer in stand 4. De afstand tot de pedalen verschilt hierdoor iets. Daardoor is het pedaalgevoel ook iedere keer net even anders. Het went niet echt.

Zo gebeurt het me wel eens dat me de auto spontaan afslaat, bijvoorbeeld doordat ik niet genoeg gas bijgeef, soms in combinatie met een te hoge versnelling. We hebben er nu wel 6. Vroeger hadden we er 5. Op het dashbord wordt aangegeven dat ik moet doorschakelen of terugschakelen. Werkt ook niet fijn. Ik moet nu veel eerder doorschakelen. Maar ook weer niet te vroeg.
Onlangs gebeurde me dat afslaan midden op een rotonde! En natuurlijk rijdt er dan net iemand pal achter me. We hebben een automatisch stop-start systeem, maar daar krijg ik de bibbers van. Bij mij staat de auto dus niet in de ecostand, dan doet ie dat afslaan nog veel eerder. Het schijnt dat de auto dan vanzelf weer start als ik de koppeling indruk, maar op zo'n moment doen mijn voeten alles tegelijk. :-(

Vanavond was ik even taxi. Ik moest even iemand ophalen. Bij het inparkeren merkte ik dat de draaicircel groter is dan gewend. Moest ik dus weer extra heen en weer steken. En ik heb soms allebei mijn handen nodig omdat mijn hand te klein is om m goed in zijn achteruit te krijgen.
Eenmaal weer thuis werd het donker toen ik mijn wijk weer inreed. Rijdt er iemand achter mij de wijk in. In de achteruitkijkspiegel zie ik alleen 2 stipjes van de koplampen van de auto achter me. Ik zie niet hoe groot de auto is, kan de afstand niet inschatten, hij lijkt vrij dichtbij te rijden. Die spiegel heeft ook snufjes tegen het verblinden. Dit staat aan of uit. Kan ik zien doordat er een lampje brandt onder de spiegel. Uitgeprobeerd of ik dat uit kon zetten. Het lampje gaat uit, maar ik zie verder geen effect. Dus maar weer aangezet.
Bij mij voor de deur wil ik achteruit gaan inparkeren. Slaat de motor weer af. Die andere auto staat nog steeds achter me. Wacht op me. Dit vind ik dus niks. Achteruit inparkeren is nou ook niet mijn favoriete klusje. Dus ik schakel maar gauw naar zijn eerste en rij maar een blokkie om het huis. Ik zet m wel naast het huis. Plek zat. Maar weet ook dat manlief m daar niet graag heeft staan. Het is op de doorgangsroute van fietsende scholieren.
Loop ik naar de voordeur zie ik dat het gewoon de overbuurman was die achter mij reed. En ik de auto ook daar had kunnen zetten. Waarom deed ik dat dan niet?

Dat autorijden houdt me nu wakker. En als je dan toch middenin de nacht aan het modderen bent, komt een simpele opmerking van manlief van vanmiddag naar boven; We hebben 3 standen voor de autoverlichting; Als die op 0 staat dan is de dag-rijverlichting aan, en als die op de A staat dan wordt het licht automatisch sterker naarmate het donkerder wordt. Hij hoorde dit ook vandaag. Nu, midden in de nacht merk ik dat ik dan het woord dagrijverlichting wel ken, maar hoe veel licht geeft dat nou? Zijn dat die kleine lampjes aan de zijkant van de koplampen, of zijn de koplampen gewoon aan maar dan heel zwak? Midden in de nacht de deur uit om dat na te gaan kijken lijkt me nou ook geen succes.

Ik had het boekje er al eens op nageslagen hoe dat zit met die 3 standen voor verlichting. het staat er ook gewoon in het Nederlands, maar veel duidelijkheid gaf dat niet.

Nou ja, veel oefenen dan maar in het autorijden. Morgen zoon weer ophalen uit Zwolle, donderdag naar pa in Epe. En ondertussen hopen dat pa niet naar de Deen in Epe wil met deze auto. Die parkeergarage daar vind ik niks. Ik ben een een keer als passagier in geweest.

Ik moet maar gauw stoppen met schrijven. Straks durf ik niet meer te rijden. Nu midden in de nacht en zo al schrijvend wordt alles nog veel erger. Voelt het nog veel zwaarder.
Eerst maar eens weer gaan slapen en morgen fris weer op. Kan ik weer gaan oefenen.