30 jaar Chauffeursdag!

Afgelopen zaterdag 8 oktober werd in Almere het 30 jarig jubileum gevierd van 30 jaar Chauffeurs Evangelisatie Team. Het is begonnen met een echtpaar dat het evangelie wil delen met het uitdelen van traktaatjes. Omdat een mens zelf geen tiental talen kan spreken, maar wel in een tiental talen het evangelie kan delen, zijn ze daarmee begonnen. En dit doen ze nog steeds! Deze manier lijkt voor sommigen misschien ouderwets, maar het werkt nog steeds. Het RD schrijft over hun werk.

Minstens 1x per jaar komen christelijke chauffeurs bij elkaar om elkaar te ontmoeten. Chauffeurs van een grote of minder grote vrachtwagen, een bus, of niet-meer-chauffeurs hebben een dag vol ontmoetingen, zingen, ervaringen delen, van elkaar horen wat God doet, elkaar bemoedigen. Voor mij was het de derde keer dat ik hierbij was. Ik begin er steeds meer mensen te kennen en herkennen. Manlief komt hier al jaren en kent al veel chauffeurs. Binnenkort hoop ik met een stel wat ik hier heb leren kennen nog weer eens af te spreken. Ze wonen gelukkig niet eens zo gek ver weg.

Deze keer was er ook iemand van de krant om een reportage van deze dag te maken. Van het Reformatorisch Dagblad. Vandaag, maandag staat het in de krant. Het is een erg leuk stuk geworden, die ik heel graag met jullie deel:
Artikel in RD over chauffeursdag

Als je dit gelezen hebt hoef ik er niet zo heel veel meer aan toe te voegen.
;-)
Hij heeft het mooier verwoordt dan ik kan denk ik.

Ik hoop het artikel ook een beetje mee te verspreiden zodat er volgend jaar nog meer vrachtwagenchauffeurs op af komen! En hun vrouwen natuurlijk!
Tot nu toe zijn er alleen maar vrouwen van chauffeurs geweest, nog geen vrouwen als chauffeur. Lijkt het jou iets om te komen?

Wanneer er een volgende dag gepland staat weet ik nog niet, maar dit kun je terugvinden op de site van het echtpaar; www.truckplus.org Daar zullen binnenkort ook wel enkele foto's komen van afgelopen zaterdag. Je kunt er nog meer informatie vinden en zelf ook traktaten bestellen om mee te geven aan chauffeurs.

Oma zijn.

Vorige week zondag is onze kleinzoon gedoopt.
Onze.
Omdat het een zoon van de zoon van mijn man is, en niet van mijn zoon, ben ik wettelijk, officieel  niet zijn oma. Als je stiefkind een kind krijgt ben je voor de wet niet de oma van dat kleinkind. Dan is het aan de band onderling of je je oma mag, wilt en kunt noemen.  Bij zijn ouders voelde ik geen enkele twijfel of ik straks tegen mijn kleinzoon mag zeggen; Kom maar bij oma. Ik "mag" me van hen gewoon als een echte oma beschouwen.
Straks is het aan het kind; Een kind is heel open en eerlijk in hoe hij deze opa en oma vindt.

Kleinzoon is zondag gedoopt. Wij hebben een boekje cadeau gegeven. Voor het inschrijven heb ik de ouders toch even om bevestiging gevraagd of het goed was dat ik er inzette "van opa en oma."
Voor mij was dit een bevestiging van mijn gevoel. Ik mag gewoon oma zijn. zonder onderscheid van wel of niet officieel.

(Plaatje van het internet)

Kinderen kijken gelukkig dwars door wel of niet officieel heen. Die kijken met hun hart. Ik vertrouw er  helemaal op dat deze ouders hun kind hier in vrij laten. Wat mooi dat ook ik daar naar mag uitkijken en ook nu al van hem mag genieten. Hem ook mag zegenen; een opdracht voor een opa en een oma.

Naar een bloggersdag.

Op 10 september ga ik naar een bloggersdag. Het is in Ermelo. Voor mij lekker dichtbij. Ik kan er zo op de fiets heen. Het is van een christelijke bloggersgroep. Ik ben niet zo heel "nadrukkelijk" christelijk in mijn stukjes. Hoe zal het op zo'n dag zijn? Zal ik me er op mijn gemak voelen?

Ik ben nog nooit naar zoiets geweest. Ik vind het ook best een beetje spannend. Hoe zal  het zijn? Zullen er veel mensen zijn? Zullen we veel kunnen uitwisselen of zal het vooral gezellig zijn. Nu ja, dat is ook mooi. Op vrijdagmiddag is er elke week een breigroep op mijn werk; Af en toe wordt er wat uitgewisseld, maar vaker is het vooral gezellig. Misschien is dat met de bloggersdag ook zo.

Mijn blog wordt ook wel gelezen door andere bloggers. Ben jij wel eens naar een bloggersdag geweest? Heb je er veel kennis en bekenden mee opgedaan?
Heb je tips voor me? Ik hoor ze graag van je!

Waterstoring.

Vanmorgen om kwart voor 7 merkte manlief het als eerste; We hebben geen water! Schat word eens even wakker, kijk eens op internet of meer mensen geen water hebben, anders moeten we onder het luik kijken.
Op www.waterstoring.nl kun je kijken of het een storing is in je straat, wijk of plaats.
We hebben dus een waterstoring, door een waterleidingbreuk. Er wordt aan gewerkt. Verder is er nog niets bekend. Hoeft ook niet. We redden ons wel, al zou het de hele dag duren.

Ik had nog 2 pakken van 1,5 liter water in de schuur staan, voor het geval dat... Nu dat is voor vandaag dus. Pakken water zijn heel lang houdbaar, dus altijd handig om wat van in huis te hebben!

Voor de wc hebben we..........de regenton! Met een klein emmertje halen we nu water uit de regenton. Dat gooien we nu in de wc na de kleine of grote boodschap. Werkt prima.

Vele straten in Harderwijk hebben geen water. Misschien hebben we vandaag dus geen koffie na de dienst. Dan is manlief vandaag ook lekker vroeg thuis. ;-))
Hij heeft zaaldienst en blijft tot de laatste kerkganger / kletskous de deur uit is. als er geen koffie na de dienst is, blijven mensen vast ook minder lang plakken. Maar dat is natuurlijk wel allemaal eigenbelang wat ik nu opschrijf. Het is vaak ook heel gezellig na de dienst. En als er geen koffie is, gaan mensen toch eerder naar huis. Anderen zullen deze gezelligheid en aanspraak weer heel erg missen. Als we nou allemaal een pak sap meenemen naar de dienst? Kunnen we toch nog samen wat drinken!

Rust vanuit de tuin

Als er zoveel door m'n hoofd gaat en er veel op me af komt vind ik het heerlijk om in de tuin te rommelen of de natuur in te gaan. Afgelopen weken was het er echt nog te koud en te vroeg voor, maar zaterdag kon het! Zaterdag  heb ik mijn zaailingen kunnen verpoten. Al eerder had ik al wel wat pluksla en andijvie verpoot. Die konden onder plexiglas reepjes die we nog over hadden van het kippenhok.

Deze andijvie en pluksla zijn al goed aangeslagen en groeien al.
Het minikasje wat je links op de foto ziet had ik toen nog niet. Daarin heb ik afgelopen zaterdag worteltjes, rucola, bietjes, parika, venkel en nog weer wat andijvie gepoot.

Dat ziet er dan zo leuk uit!

Alles nog zo priegelig en klein!
Wel een beetje jammer dat het grootste gedeelte van de dag het kasje nog dicht moet. Dan zie je zo weinig.

Ik kom helemaal tot rust van dit soort karweitjes.

Cherrytomaatjes. In de emmer ernaast staat prei.

Al tuinierend is dit eigenlijk ook een geestelijk tot rust komen. Er is iets uit te leren.
Ik kan zorgvuldig de plantjes poten, er op letten dat de juiste plantjes naast elkaar staan, de kas op tijd open en dicht gaat, ervoor zorgen dat de boel niet te nat of te droog staat. Hiervoor heb ik ook kennis van zaken nodig. Dit kan ik opzoeken en leren. Daarna moet ik mijn best doen om het goede te te doen. Mijn kennis, tijd en aandacht wèl gebruiken. Niet de boel laten versloffen of verstikken.
En toch zal met al mijn kennis, kunde en aandacht, ik de boel ook los moeten laten en wachten. Verwachten. De groei kan ik niet doen.

En zo is het ook met de dingen die op ons af komen.

Bij ons thuis...Over bordjes aan de wand.

Je kent ze wel, van die borden met de tekst "Bij ons thuis..." en dan volgt er van alles achteraan.
Wij hebben ook twee van die borden in huis staan.

Deze is in het engels en heb ik eens voor mijn verjaardag / sinterklaas? gekregen. Ik had 'm in een winkel gezien en vond m erg toepasselijk op ons toen nog niet zo lang samengestelde gezin; (Vertaald;)
In dit huis,
geloven we in samen vieren - intens leven, veel lachen en  altijd elkaar liefhebben.
We zijn bij elkaar gebracht om elkaar te ondersteunen en voor elkaar te zorgen. We geloven in elkaar, in dit gezin.
In dit huis.

Later kwam manlief dit bord tegen;

Dit was in een tijd dat er onderling strubbelingen  waren. Toen was dat bord, hoe pijnlijk ook, ook toepasselijk. Als er strubbelingen zijn ga je als puber al helemaal niet knuffelen, dan is t al prettig als de andere "huisregels" zo veel mogelijk gehouden worden.
Ik heb dit bord ondertussen weggehaald. Natuurlijk moeten we nog steeds onze beloftes houden, maar er zijn geen dwarse pubers meer in huis.

Vandaag zag ik een leuk bord voorbij komen op facebook.

Die heb ik niet in huis hangen, maar ik vond 'm wel heel leuk. Vooral die zin van die sokken! We hebben ondertussen een hele verzameling enkele sokken opgebouwd. Zo af en toe hou ik collecte bij iedereen om alle enkele sokken bij elkaar te doen in één mand. Bij goed daglicht zoek ik dan uit welke sokken er bij elkaar horen. Dat wil niet bij lamplicht. Bij daglicht blijkt dan nogal eens dat er toch meer kleurverschil in zit dan ik dacht. Dan lijken die sokken nog verschillend.

Het lege wc rolletje zal bij jou ook wel bekend in de oren klinken. Daar hoor ik zo veel mensen over.....
Hier is t zelfs zo dat ik al kan merken wanneer t rolletje boven leeg is; dan gaat zoon ineens naar beneden naar de wc. ;-)

Heb jij ook zulke borden in huis hangen? Of hangt er bij jou iets heel anders aan de muur?

Nu ik je dit vraag bedenk ik dat we ook nog een heel ander tekstbord in huis hebben hangen. Die kregen we met ons trouwen van het chauffeurs-evangelisatieteam als cadeau opgestuurd.

Deze hangt ook nog steeds bij ons in de gang. Al winkelend zou ik zelf zo'n bord niet kopen, niet mijn stijl. En toch is het een bijzonder bord voor me. In de moeilijke jaren nog in mijn vorige huwelijk kreeg ik een sleutelhanger met een bijzondere wens; dat dat wat er op staat eens werkelijkheid mag worden.

In dat huis (huwelijk) is het t niet geworden.
Toen ik in 2008 met manlief trouwde, kreeg ik dat andere bordje. Voor ons was dit toen een van de vele bevestigingen van ons huwelijk. En nu, na ruim 7 jaar weten we dat het nog steeds goed is.

Dochter is verhuisd.

Amper 2 weken geleden had ik iets geschreven over een mogelijke verhuizing van dochter. Kijk hier om dat stukje te lezen.
Toen leek het er op dat het niet door zou gaan; Zowel bij de studentenflat als bij de flat in de Venserpolder Amsterdam waren ze tweede geworden. Waren beide flats al vergeven aan anderen.

Afgelopen dinsdag kregen ze een berichtje;
Beste ..., Vandaag is duidelijk geworden dat het appartement in Amsterdam wat jullie hebben bezichtigd, beschikbaar is gekomen voor jullie. Tenminste als je nog geïntresserd bent. Wil je me laten weten of je nog interesse hebt? Gr.  ....

Toen ging het wel héél snel. Dinsdag overdag dit berichtje, 's Avonds het contrakt en zaterdagmorgen al de sleutel en gelijk verhuizen. De hele woning was instapklaar! Er hoefde niets geverfd of behangen te worden, Er lag mooi laminaat en er hingen zelfs al overal rolgordijntjes. Even met een natte doek overal langs en ze konden er in.
En dan is t toch wel fijn als je (stief-) pa's werkgever een sprinter verhuurd zodat je gemakkelijk je spullen kunt overhuizen. Met (stief-) pa, broer en pa en ma van vriend is de hele boel in 1 dag overgegaan. Ik heb haar niet kunnen helpen. Op zo'n korte termijn kon ik geen vrij meer krijgen. Uitgerekend deze zaterdag stond ik ingeroosterd.
Wat voelde dat vervelend. Krijgt je dochter haar eerste echte huis en kun je niet helpen verhuizen.
Nou ja, niks meer aan te doen.
Later hoorde ik dat in hun oude studentenflat de lift kapot was en ze alles 4 verdiepingen naar beneden hebben moeten sjouwen!

Vandaag ben ik bij haar en haar vriend wezen kijken. Hij had al afgesproken om zijn verjaardag vanmiddag te houden, dit heeft hij gewoon door laten gaan. Maar dan in zijn nieuwe huis.
Konden we gelijk al een kast uit ons huis meenemen voor bij hen in de keuken.
Een half uurtje voordat we naar hen toe gingen werd er om een andere kast gevraagd, en boden we aan om deze te geven. Al haar kleren die ze nog in die kast had zitten, hebben we op haar bed gedropt. Die vindt ze wel weer een keertje.
Onze trappen zijn erg smal. Gelukkig hoefden we de kast niet helemaal uit elkaar te halen om die beneden te krijgen.
Achterbank plat en op naar Amsterdam!

Wat is t mooi als we terugkijken hoe het gegaan is met hun huis. Ik hoop ook dat zij ook beseffen hoe bijzonder dit gegaan is. En ze ook hun dankbaarheid voor het huis aan God vertellen. Niet alleen vooraf er om bidden, maar ook erna er voor danken. Hoe vaak vergeten we dit zelf niet ook? Of is dat wat we hebben zó gewoon, dat we er niet eens voor danken. Dat we niet eens meer beseffen hoe een rijkdom dit is.
Zometeen voor t slapen gaan heb ik zelf dus ook nog wat te doen.

Verhuizing voor dochter?

Dochter en schoonzoon zijn op zoek naar woonruimte in Amsterdam.
Ze hebben een aanvraag gedaan voor 2 woningen. De een is een studentenwoning vlak bij. De ander een lage flat aan de Bernard Shawnsingel in de Bijlmer. Heel mooi gelegen; met uitzicht op gras en water en goed van openbaar vervoer. Het wordt spannend. Ik hoop dat ze deze flat krijgen! Misschien krijgen ze hier vandaag al bericht over. Maar wat kan het dan ineens toch snel gaan! Komt denk ik ook doordat ik kijk vanuit een bril voor sociale huurwoningen. Dan verwacht je een wachttijd van minstens 8 jaar. Daar komen ze niet voor in aanmerking. Nu misschien nog wel, maar tegen de tijd dat ze er qua wachttijd recht op zouden hebben niet meer. Dat gaat ze op geen enkele manier lukken. Dus wordt t vrije sector. Dúúr! Of blijven wonen in een studentenwoning. Goedkoper, maar moet je na een half jaar uit als je klaar bent met je studie.

Toen ze belde en van alles had verteld over de huizen vertelde ik haar dat we voor haar zouden duimen.
We zouden nog even op google streetview kijken en haar later terug bellen.

Toen vertelde ik haar ook dat ik had moeten zeggen dat het goed is om erover te bidden. Dat hadden ze gelukkig zelf ondertussen ook bedacht; Erover bidden. Wat is t mooi om een paar uurtjes later te beseffen dat dochter dit nu zelf heeft gedaan. Vanuit zichzelf. Niet pas na mams advies. ;-)

Bidden is niet om God in te schakelen voor een leuk huis. Niet als een sinterklaas. Maar wel om God te vragen om zijn leiding; welk huis is goed voor ons. Over zo iets essentieels als een dak boven je hoofd mag je God gewoon raadplegen. Dat zegt God ook zelf; Dat Hij je wilt helpen in een dak boven je hoofd.
Hij weet welke omgeving goed voor je is en waar jij goed voor je omgeving kunt zijn.

Verwachtingen voor 2016

Dit blogje zal wel een rommeltje worden van doelen voor 2016, wensen en verwachtingen, veranderingen.

Enkele veranderingen kondigen zich al aan.
De ene dochter komt eind januari thuis na een half jaar Bratislava. Ze wil zich dan samen met vriend gaan settelen in Amsterdam of Den Haag. Is ook afhankelijk waar ze werk en woonruimte vindt.
De andere dochter vertrekt 15 februari voor een half jaar naar Borneo voor vrijwilligerswerk. Daar komt ze 17 augustus weer van terug. Wat gaat ze daarna doen? Dat is nog een vraagteken.
Zoon is bezig met zijn eindexamen VWO. Wil daarna gaan studeren. Rechten? ICT-recht? In Groningen of Utrecht? Die gaat dan ook op kamers. Vanuit huis naar Utrecht is helemaal niet zo ver dus hiervoor hoeft hij niet op kamers. Maar ik denk dat het een goede zaak is dat hij op kamers gaat. Zijn eigen ding doen, zelfstandigheid opbouwen....

We hopen dat we dit jaar genoeg hebben gespaard voor een Fiat 500L. Deze auto is helemaal favoriet bij mijn man. Of de Renault Capture, als 2e keus.
Maar ja, deze auto's zijn allebei vrij nieuw, dus hebben nog een hoge prijs als occasion. Dus hoe langer we door sparen, hoe lager de prijs wordt.
Onze huidige Ford stamt uit 2002. Doet het nu nog prima. Ik denk ook wel dat we er nog een poos mee doorrijden. Maar het kan zo ineens afgelopen zijn doordat reparatiekosten te hoog worden.
Daarna willen we werk gaan maken van het verlagen van onze hypotheeklasten.
Nu zijn deze met de nodige voorzichtigheid wel op te hoesten, maar dan moeten we geen grote tegenslagen hebben. Vorig jaar heeft ons wel laten zien dat een ongeluk in een klein hoekje zit.

Komt het er dit jaar van om de bruine kozijnen in de woonkamer en de bruine ingang in ons huis wit te schilderen?

Wat zal ik gaan doen met het stukje tuin dat we nu over hebben waar vorig jaar het kippenhok stond? Zal ik enkele planten die wat groot worden op gaan zetten of zal ik er een minimoestuintje van maken? Bij de groepsmoestuin voel ik met toch niet helemaal op mijn gemak.

Met Kerst heb ik de griep gehad. Hierdoor ben ik wat afgevallen. Dat gebruik ik nu mooi als start om hiermee verder te gaan. Met mijn gewicht van nu sta ik op een BMI van 27,1. Dat is te hoog. Wil ik naar een BMI van 24 dan zou er nog 9,5 kilo af moeten. Dat is best veel als het zo zwart op wit staat. Maar goed, het hoeft er ook niet op 1 februari af te zijn.

Een bucketlist heb ik niet echt. Geen lijstje met dingen die ik gedaan wil hebben vóór 31 december. 

Gisteren hebben man en ik het gehad over de knipoogjes van God, waarin we toch telkens weer zien dat God voor ons zorgt. Ik wil me weer wat meer bewust worden van Zijn leiding. Wat dankbaarder zijn voor Zijn knipoogjes en ze zelf ook uitdelen, doorgeven. Zo gaandeweg was ik dat een beetje kwijt geraakt in de dagelijkse beslommeringen. Gelukkig raakt Hij mij niet kwijt. (Maar die wetenschap maakte mij misschien wel wat gemakkelijk?)

Vluchtelingen in de stad.

Tot nu toe heb ik niets geschreven over de vluchtelingen die naar Europa, ons land en onze stad komen.

Ik vond het moeilijk om er over te schrijven. Wat is mijn mening er over? Wat is mijn mening over onze reacties hierop? Het lijkt of het allemaal zo politiek correct moet zijn.

Wat zijn mijn vragen? Wat zijn mijn kanttekeningen hierover? Ik was en ben hierin sterk wisselend. soms had ik ook mijn ja maar.... Een andere keer was ik heel verontwaardigd over...........Lekker vaag allemaal.

Vragen en kanttekeningen die ik had en heb? Hoe komt het dat Europa nu ineens zoveel vluchtelingen kent? Blijkt dat weer heel erg mee te vallen als je de cijfers van nu voor Nederland afzet tegen de cijfers uit de jaren 80. Toen waren het er véél meer en hoorde je er niemand over. Als je komt voor je veiligheid, dan is het in Hongarije of Frankrijk toch ook veilig?
Dat verdronken jongetje. Dit kunnen wij niet voorkomen of inperken. Mensen zullen blijven proberen om het beter te krijgen in Europa. Hiervoor zullen ze op een bootje blijven stappen.  Of ze nou komen omdat ze veiligheid zoeken of een materieel betere toekomst.

Waar ik ook vragen of kanttekeningen bij heb is onze andere reactie ineens. Ineens staan er mensen bij de poorten van de opvangcentra met vlaggen en vaandels om de vluchtingen welkom te heten. Waarom is dat zo ineens? Willen we ons massaal goed voelen doordat we dan "helpen"? Is er een nieuwe massahype ontstaan en gaan we onze vluchtelingen nu massaal knuffelen en pamperen? Nu stromen de kledingdepots ineens over. Een jaar geleden had het Leger des Heils nog extra oproepen gedaan omdat ze een tekort aan kleding hadden. Hoe kan dit?

Ik had ook wel mijn twijfels over het benaderen van de vluchtelingen als groep. Het is een groep (bijvoorbeeld) Syriers. Als wij hen als groep blijven zien, zien we straks niet het individu. Die ene persoon. Bovendien is het zo dat als we een groep met een cultuur bij elkaar neerzetten, dan zullen zij die culltuur vasthouden zoals zij die kennen en niet integreren met de onze.
Dat doen wij Nederlanders trouwens zelf ook hoor. Kijk maar eens hoe lang Nederlanders erover gedaan hebben om te integreren in bijvoorbeeld Canada. In de jaren 50 zijn er hele groepen Nederlanders geëmigreerd naar Canada en als groep bij elkaar gaan wonen. Daar heb je nu nog Hollandse dorpen en kerken.

In onze stad, in onze wijk zelfs, komt voor de jaarwisseling een opvangcentrum voor 800 asielzoekers. Hoe zal dit straks gaan tussen ons en onze nieuwe naasten?

De media is erg wispelturig. Ze beïnvloed en wordt doorgaans zelf snel beïnvloed. De media is sterk gekleurd.
En verwisselt snel van kleur.
Ik heb zelf nog steeds mijn twijfels en kanttekeningen over wat ik zie. Vanmorgen zag ik een stukje die ik ook met jullie wil delen. Ik weet niet of het van de schrijver mag, maar ik denk het wel. Het zet mij aan het denken en maakt me anders. Het zette mijn gedachten op een heel ander spoor. Al wil ik er toch ook de kanttekening bij plaatsen dat ik niet passief af wil wachten en alles aan God overlaat. Hij heeft mij ook mijn verantwoording gegeven. En hierin wil ik wel Gods wil verstaan en uitvoeren. Daarbij hoef ik niet mijn verstand uit te schakelen.

Dit is wat ik gelezen heb.

Wat zijn jouw gedachten over dit alles? Of over wat ik zo even heb neergezet?

De balans houden.

Gisteren schreef ik over afgelopen roerige tijd.
Vandaag kwam ik iets tegen.

Het is te lezen als; Suffert! Als je had gebeden was je de balans niet kwijt geraakt......enz.
Ik wil m toch anders lezen. Hier kan ik m'n kracht vandaan halen.
En dan is t wel dat ik dit wel wist, maar door alle beslommeringen raakte ik dat bidden n beetje kwijt. En als je verzwakt door  t niet bidden, komt alles toch extra zwaar op je nek. Ook op die van mij.
De omstandigheden veranderen niet, maar wel zal  mijn gevoel, houding en reactie hierop anders zijn.


(P.s. Ze hebben veel meer goeie teksten op www.visjeposters.nl )

Zondagavond. Na een heel drukke week.

Bloggen als je moe bent. Hoogstwaarschijnlijk niet erg verstandig...

Van de ene zondagmiddag tot de andere zondagmiddag heb ik 40 uur als activiteitenbegeleidster gewerkt. Inval wegens het opvullen van ontstane gaten door vertrokken collega's en vakanties van andere collega's. 40 uur binnen een week en dat op een locatie wat niet je thuishaven is, ik raadt t niemand aan. Vanavond was ik dan ook echt sjacherijnig en heb ik me een beetje teruggetrokken. Leek me veiliger, voor iedereen.
Lekker een beetje rondneuzen op t internet, leuke stukjes lezen, en tja, dan begint t toch weer te kriebelen om zelf ook te schrijven.
Over mijn werk wil ik ook nog wel wat kwijt, maar dat doe ik nu maar niet. Heb net het werk een beetje los kunnen laten. En dat mag ik komende 2 dagen blijven doen. Daarna heb ik weer 20 uur in 3 dagen tijd. En dat met een contract van 13-18 uur per week. In de maanden juli en augustus zit ik ook steevast boven mijn maximum aan uren. Dus steevast boven de 18 uur per week.
Niet over het werk zei ik net.....

Ik heb net dit fotootje op facebook gezet van mijn Tupperware serveerwonder.

Ik heb er een, maar dan zonder de vergiet die er in hoort. Daar ben ik dus nog naar op zoek. Heb er al eens naar gevraagd bij een oud-collega demonstratrice, maar die kon er ook niet aan komen.
Als iemand het ergens tegenkomt die niet al te veel verkleurd of beschadigd is, dan mag je m voor mij meenemen. Kosten worden wel vergoed.
Nu het weer kersen en straks druiventijd is, is dat ding wel heel prettig in gebruik. Je kunt er ook je macaroni en rijst in koken. Maar hoe dat ook alweer moet?

Heb jij wel eens een fotootje op facebook gezet van een ding wat jij zocht? Is het je gelukt om er zo aan te komen? Ik heb ook op de site van marktplaats gekeken om er een advertentie te zetten. Maar "te koop gevraagd" die rubriek kon ik niet meer vinden. Bestaat niet meer? Of gewoon niet goed gekeken. Ik zag er ook een prachtige set donkerblauwe serveerschalen! Heel voordelig en bij mij in de buurt. Zal ik? Heb ik het nodig? Dat niet, maar wel bruikbaar. Toch?

Het was ook een pittige week in een heel ander licht. We hebben te horen gekregen dat mijn moeder borstkanker heeft. Nog goed behandelbaar, maar toch.... Binnen 3 weken krijgt ze een borstsparende operatie, gevolgd door bestralingen.
Kort voor ons trouwen in 2008, kregen we te horen dat ze longkanker had. Al gevorderd tot in fase 4! Tijd om voor te bereiden op het afscheid. Ze kreeg chemo, bestralingen, de hele reutemeteut. Ze genas! Goddank! Hiervóór had ze dikke darmkanker. Is geopereerd. t Is weg.
Nu toch weer borstkanker. Breekt er toch weer een zware en spannende tijd aan.

Morgen gaan we naar hen toe. Ook in het kader van vaderdag. Manlief is zelf ook vader. S morgens moest ik werken en s middags kreeg hij visite voor vaderdag. Dus gaan we pas  morgen naar onze vaders. Het is wat later, maar dan kunnen we er ook echt aandacht aan besteden.

Voor nu is het bedtijd. Morgen mag ik uitslapen!

Mereljong

 Manlief en ik hebben vanmorgen zo zitten genieten van het mereljong dat door zijn pa gevoerd werd. Het zijn geen heel mooie foto's geworden, maar ik kan je er wel wat van laten zien. De foto's zijn vanuit de huiskamer genomen, dus er zijn wat weerkaatsingen op het glas in de foto's te zien. Het jong is al bijna even groot als zijn pa, maar mist (nog?) een staart.

Je ziet 'm bedelen om voer.

Vanmorgen leefde die dus nog....
Vanavond vond ik 'm naast de keukendeur. Dood. Nee, bijna dood.  Bij het oppakken zag ik dat zijn oogjes nog reageerden. Een héél klein beetje.
Toen ik dat zag ging er toch een klein schietgebedje naar boven; Och Heer, ik kan niks voor dit beestje doen, maar U wel. Hij is nog zo jong. Zijn pa en moe hebben er alles aan gedaan om m zo groot te krijgen en nu dit....Wilt u....?
Ondertussen heb ik m toch bovenop in de groencontainer gelegd. Die bleef openstaan doordat er te veel blad en takken in zaten. Daar legde ik de merel op en ging verder met mijn dagelijkse bezigheden.

Een paar uurtjes later moest ik de container aan de weg gaan zetten omdat die morgen geleegd gaat worden. Wat denk je? Merel foetsie! Helemaal spoorloos verdwenen! Geen veertje meer te vinden. Zelfs de hele tuin doorgezocht, met behulp van de hond, maar niks. Zou Hij dan toch dat gebedje verhoord hebben?

Of zouden de roeken en eksters m meegenomen hebben? Dan zouden er toch wel veren van liggen? Gaan die slepen met n dode vogel? De kat van verderop in de straat? Maar die gaat toch ook niet met een al dode vogel lopen slepen? Een vogel doodmaken en dan meenemen, of laten liggen,  dat kan ik me voorstellen. Stiekempjes hoop ik toch wel een beetje op verhoring van dat schietgebedje. Dat is leuker om te denken dan dat ie nou aan de andere kant van de schutting ligt dood te zijn.
Nou ja, hoe dan ook; De vogel is gevlogen!

Dochter op reis.

Het klinkt zo gewoon; Je dochter gaat op reis. Zeker in deze komende vakantietijd gaan er heel veel dochters op reis. Zonen ook, maar als die op reis gaan, zien moeders toch vaak een ander soort beren op de weg dan bij dochters.
Mijn dochter gaat ook op reis. Eigenlijk is ze dat al een hele tijd. In de eerste helft van vorig jaar had ze een beurs om elders in Europa te studeren. Dus studeerde ze dat half jaar in Rome. In de eerste helft van dit jaar heeft ze een beurs om buiten Europa te mogen studeren. Dus studeert ze nu een half jaar in St. Petersburg. Dochter hoeft niet aan t eind van de straat te komen wonen en werken, maar naar Rusland? Dat heeft wel even geduurd voor ik aan dat idee gewend was. Gelukkig ligt St. Petersburg aan de kust en kan ze zo op de boot naar Finland als er iets met t land mis zou gaan. Tja als mams zijnde haal je je soms van alles in je hoofd. Dochter zelf loopt echt niet in zeven sloten tegelijk, maar toch.....Ik heb t niet zo op die Russische leiders.
Ik was nog niet aan t idee gewend dat ze daar zou zitten, zie ik op een late avond op facebook (Tip; lees nooit even gauw je facebook voor t slapen gaan ;-)) dat dochterlief een reis dwárs door Rusland gaat maken. Met het vliegtuig en met de trein. Naar Ulaanbaatar in Mongolië. En ergens nog een weekje vakantie aan het Baikalmeer. Vandaag vertrekt ze vanuit St. Petersburg met de trein naar Kazan. Dit is de hoofdstad van de republiek Tatarije of Tatarstan. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik maak nu heel wat overuurtjes met mijn achterstallige huiswerk. En kom dan tot verrassende ontdekkingen. Kazan blijkt een van de meest ontwikkelde economische gebieden van Rusland te zijn, volgens Wikipedia.
Ze reist met nog 3 studiegenoten. Komende 3 weken heeft ze maar beperkt internet en moet men er maar van uit gaan dat ze het naar haar zin heeft en goed met haar gaat zoals ze zelf op facebook zegt. Nou ja, dat moet dan maar. En dat zal ook wel.

Ik heb haar los moeten laten toen ze voor t eerst naar de kleuterschool ging. Later toen ze voor t eerst in t verre Groningen ging studeren. Nu met t grote onbekende reizen, door grote onbekende gebieden met onbekende reisgenoten.

Nu kan ik als Christen zijnde ook gaan schrijven dat ik haar wel los moet laten, maar ze altijd in Gods bescherming zal zijn. Dat is zo.
Maar dan komen 's nachts soms toch de vragen op als; Is die bescherming er ook als ze die zelf niet zo zoekt?  Heeft ze wel om Gods bescherming gevraagd? Wat doet ze als er iets niet goed gaat? Zoekt ze God nog wel?
Dat kan een mams aan t het malen maken. Want bidden lukt dan niet echt.
Want ja, helpt mijn bidden dan wel als zij zelf God niet vraagt?
En toch.....
Heb ik zelf met zo veel woorden om Gods bescherming gevraagd toen ik opstond en op de fiets naar de kerk ging? Nee. In een soort van basisvertrouwen stapte ik op de fiets, in het vertrouwen dat ik goed en veilig aankom op bestemming.
En dit schrijvend groeit in mij de dankbaarheid dat er een God is die op ons en onze kinderen past. Hij erbij zal zijn. Hier op mijn fietsje en dáár waar zij ook zal zijn. En dat is dan ook iets om in gedachten te nemen als ik weer eens ga liggen malen om die reislustige dochter van mij.

Voor wie ook (achterstallig) huiswerk wil maken; Er zijn verschillende woorden onderstreept in deze tekst. Kun je op klikken en dat kom je op verschillende Wikipedia sites met informatie.

Bloemen.

We lopen ze zo vaak achteloos voorbij, maar ze zijn zó mooi gemaakt.
Kijk er straks ook eens naar en bedank de maker.
(Nee, niet de maker van deze foto's maar de maker van de bloemen.;-))

Boeken gelezen.

Onlangs heb ik 2 boeken gelezen van 1 dezelfde schrijfster. Van Leisha Kelly. Het eerste boek had ik te leen gekregen van iemand uit de huiskring. Ik heb het in één adem uitgelezen. Gelukkig heb ik daar steeds meer de rust voor; een boek binnen enkele dagen uitlezen. Bij vlagen dan. Niet altijd.

Het eerste boek dat ik van Leisha Kelly las is deze;

 

Een prachtig boek! Ik vind dit boek zo mooi omdat zij als echtpaar samen door de moeite heengaan en er zo verschillend mee omgaan. Door de grote beurscrash in 1929 zijn ze alles kwijtgeraakt.
Elk op hun eigen manier pakken ze aan wat er gedaan moet worden en merken dat ze door aan te pakken, mensen ontmoeten die met hen bewogen zijn. Ze ontvangen onderdak van een oude dame. Er groeit een liefdesband tussen het gezin en de oude dame. Enkele dorpsgenoten zijn hier jaloers op en willen het gezin weg hebben. Hoe het afloopt? Lees het zelf.

Bovenstaand boek had ik zó uit en wilde ik meer van haar lezen.
Toen vond ik dit boek;

Het huis aan de Malcolmstreet.
Het boek is via deze link ook te bestellen bij bol. (Als je via deze link bestelt, of via de banner op mijn site, verdien ik ook een commissie....)

Na het overlijden van haar man en zoontje is Leah alles kwijtgeraakt. Berooid maakt ze dan toch maar gebruik van het aanbod van de tante van haar man om met haar dochter bij haar in te trekken. Leah voelt zich lang schuldig omdat ze denkt dat ze niets te bieden heeft. Ze voelt zich ook aangeklaagd door de andere huisgenoot; Misschien denkt hij wel dat zij op het huis van de tante uit is. Haar nachtmerries uit haar kindertijd komen ook weer terug. Waar komen die toch uit voort?

Ik beschrijf dit boek niet zozeer om er reclame voor te maken en eraan te verdienen, maar omdat het mijzelf ook iets geleerd heeft. Het heeft mij ook weer doen relativeren.
Leah en haar dochter hebben berooid en hongerig een treinreis gemaakt naar een onbekende tante. Dochter en tante nemen de zegeningen van God onbevangen aan. Leah zelf kan dat niet en maakt zich grote zorgen. Voelt zich ook schuldig, omdat ze het aan moet nemen.
Het boek zette mij via een omweg ook weer wat meer op de been. Ik heb me ook enorm veel zorgen gemaakt over mijn werk. Heel veel zorgen over alle veranderingen die er zijn geweest en nog op stapel staan. Deze gaven mij ongewoon veel onrust en spanning. Ik heb een baan waarvan ik heel bang zou zijn dat het straks minder leuk is. Mijn baan is echter geen baan waarvan ik zo afhankelijk ben dat ik zonder deze baan dakloos of hongerig wordt. En toch zo'n onrust? Ik heb toch de ervaring dat God voorziet? Nou dan!

Nu ik dit zo opschrijf lijkt dat kort door de bocht. Dat besef ik ook wel. Het heeft me een hoop tijd en strijd gekost om nu dit zo te kunnen zeggen: God zal ook in ons werk voorzien. Ik heb het nu ineens over ons werk in plaats van alleen mijn werk, omdat ik ook hierin het werk van mijn man wil betrekken. Dat is in wezen wat God ook van ons vraagt; Pak in vertrouwen op Mij aan wat je zelf kunt en laat de rest aan Mij over. Hij zal ons dan op een plekje zetten waar wij weer op onze beurt tot zegen kunnen zijn.

Welk boek zou jij op dit moment willen aanbevelen? Wat heeft dat boek met je gedaan?

Workshop creatief dagboekschrijven.

Ik heb me opgegeven voor een workshop in de evangelische boekhandel in de stad. Het is een workshop aan de hand van dit boek. Als ik het goed begrijp is de schrijfster van het boek er ook bij. De workshop is op dinsdagavond 21 april. Ik weet nog niet of er nog plaatsen vrij zijn, maar dat hoor ik nog wel.

In het inkijkexemplaar zag ik enkele bladzijden uit dat boek. Natuurlijk weet ik nu nog niet wat ze uit dit boek gaan gebruiken, maar het zag er heel uitnodigend uit. Verschillende creatieve schrijfopdrachten om te doen en zo dingen over jezelf te (her-)ontdekken.

Ik vertelde mijn man erover en spontaan begonnen we te vertellen over wat wij nog wisten uit onze kindertijd. Uit mijn tijd in Rozenburg weet ik nog erg weinig. Ik ben er rond mijn 7e jaar weggegaan. Naar de Veluwe, waar de boslucht beter voor me zou zijn. (Is ook wel gebleken.)
De lagere schooltijd roept wel iets meer herinneringen bij me op, maar vooral dan ook van school. Twee verschillende scholen gehad in Vaassen. Eerst enkele jaren de openbare school en later de katholieke school, omdat die na de verhuizing dichterbij was. Ik weet nog wel dat ik daar beter gedijde. Ik herinner me weinig van thuis. Hoe komt dat?
 Ik merk ook dat ik dingen door elkaar gooi. Herinneringen van de middelbare school, was dat nou in Epe of in Apeldoorn? 

Ook manlief vertelde zo het een en ander. Het zal natuurlijk niet alleen om je kindertijd gaan, ook om het recentere verleden en de toekomst. Over hoe je nu in het leven staat.
Maar ik loop misschien wel teveel op de zaken vooruit. Ik heb me aangemeld en het is pas op de 21e. Wie de workshop niet kan gaan doen zou het boek kunnen bestellen. Kan ook via bovenstaand plaatje.

Zodra ik de workshop gedaan heb zal ik je er meer over vertellen!
Of heb jij 'm al gedaan in jouw boekhandel? Hoe was het? Wat kan ik me er bij voorstellen?
Ken je het boek?

Pasen

Pasen 2015.
Wat heb jij gedaan met deze paasdagen?

Ben je op goede vrijdag en /of eerste paasdag naar de kerk geweest?
Heb je eieren verstopt of geschilderd?
Heel veel eieren - van de kip of van chocola - gegeten?
Lekker gegeten of gegourmet?
Paasbrunch gehad?
Was je op je paasbest gekleed?
Nieuwe kleren gekocht voor de Pasen?
Naar de autoshow of meubelboulevard geweest?
Naar je ouders of kinderen op bezoek?
Paastakken in je huis gezet?
De grote schoonmaak afgekregen voor de Pasen?

Pasen. Dagen met veel mogelijkheden tot activiteiten. Activiteiten die je heel veel plezier geven, je erg bezig kunnen houden. Er zijn zo veel mogelijkheden om te doen met Pasen... Er zijn te weinig paasdagen om alle activiteiten die je wilt doen ook uit te kunnen voeren. Dan heb je domweg te weinig tijd. Of?

Al die bezigheden zouden je ook wel af kunnen leiden van de bedoeling van Pasen.
Wat je ook gedaan hebt of juist niet....
Weet je de bedoeling van Pasen? Pasen; Feest omdat Jezus door zijn dood en opstanding weer de weg vrij gemaakt heeft waardoor wij weer in contact met God kunnen komen. Een nieuwe start om een open relatie met God aan te kunnen gaan. Een begin van het nieuwe leven. Wat houdt je tegen? Heb je concreet wat je tegen houdt of durf je eigenlijk niet?

Hoe lang is het voor jou geleden dat jij echt contact met God gehad hebt? Met God gepraat? Gebeden?
Schrijf er eens over!

De zegeningen van even ziek zijn.

Ik heb al eens geschreven hoe het met manlief is en waarom hij nu thuis is. Hij heeft nog veel pijn en kan zijn been nog niet belasten. Zijn been ziet nu helemaal blauw, geel en paars. Oók onder zijn knie, tot zelfs zijn enkels.
Ik heb ook al geschreven wat de financiële gevolgen daarvan kunnen zijn.
Aan mensen die bij ons op bezoek zijn geweest hebben we ook de zegeningen die we nu ervaren verteld. Hier heb ik dat nog niet zo uitdrukkelijk gedaan. En dat terwijl die al niet meer op 1 hand te tellen zijn.

 - Manlief is uit de vrachtwagen gevallen en zijn kniebanden zijn beschadigd. En toch voelt hij zich beschermd tijdens die val. Hij is met zijn hoofd rakelings langs de zijlader (een soort heftruck) gegaan. Had hij die geraakt, dan was zijn verhaal heel anders afgelopen. Misschien wel definitief afgelopen.
 - Tijdens het wachten in het Vlaamse ziekenhuis heeft hij prettige gesprekjes gehad met andere patiënten.
 - Hij is opgehaald uit België door zijn werkgever. Dit heeft ook heel prettige en goede  hernieuwde gesprekken opgeleverd. Door vergroting in het bedrijf waren deze contakten verwaterd.
 - De maandagmorgen dat ik naar Dusseldorf moest, heeft hij uitgebreid samen met zijn dochter ontbeten op bed. Een feestje voor hen allebei. Later op de ochtend gezellig beneden koffie gedronken met mijn zoon. Echt van die eén op eén momenten, die ze eigenlijk veel te weinig hebben.
Dochter is later van de week ook even kort bij ons aangeschoven bij het ontbijt. Veel meer sámenmomentjes dus. Lekker weer even tegen pa aanhangen.
 - Manlief en ik zijn nu hele dagen samen. Elke morgen samen ontbijten op bed. Samen lunchen. En we zien veel van elkaar. Ik ben veel rommeliger in het huishouden dan manlief en toch gaat het goed samen. We zijn nu ook meer op elkaar aangewezen omdat ik hem moest helpen met simpele dingen als rug wassen, sokken aantrekken of voeten wassen. (Is intussen niet zo heel hard meer nodig...hij wordt er al handiger in).
En we beseffen natuurlijk dat dit tijdelijk is. En dit te weten is ook een zegening.
 - Eerst vond ik t maar niks dat ik zo weinig ingeroosterd was voor februari. Nu weet ik dat het zo moest zijn; Nu kon ik veel thuis zijn. Morgen ga wel weer beginnen op t werk. Bijna 2 weken thuis geweest.

In de titel heb ik het woord EVEN er wel tussen gezet. Als je heel lang ziek bent of de rest van je leven, dan beleef je sommige dingen weer heel anders. Wij beleven dit zo vanuit het besef dat t voor even is. Dat even duurt misschien wel wéken, maar is naar verwachting niet definitief. We gaan uit van volledig herstel. 

Dit stukje had ik enkele dagen geleden al geschreven om het te gaan plaatsen. Toen werd ik zelf snipverkouden. Had ik mijn hoofd er niet naar staan om te schrijven of ook maar iets meer te doen dan t hoognodige.

Gisteravond ging het wel weer een beetje en konden we gelukkig toch doen wat we beloofd hadden; Zoon zijn verjaardagscadeau geven. Hij is dinsdag 18 geworden. Hij had geen concreet verlanglijstje, en geld vond hij maar zo - zo. Dus leek t hem leuk om  naar het restaurant hier om de hoek te gaan. Konden we lopend (met rolstoel) naar toe. Dochter had andere afspraken en is niet mee geweest. Ze wilde met haar broer kijken voor een laptop, maar is hiervoor niet geslaagd. Verder zoeken dus.
Vanmiddag ben ik toch nog weer even terug gegaan naar mijn bed. Ik hoop morgen wel fit genoeg te zijn voor morgen; Eerst om 10.00 uur in het ziekenhuis de uitslag van de MRI scan. Dan om half 2 een overleg over mijn arbeidscontract en aansluitend werken tot ongeveer 9 uur s'avonds.

Een vrijdag.

Een vrijdag. Lijkt op de andere vrijdagen. Het begon wel een klein beetje anders. Manlief om kwart voor 3 smorgens zijn bed uit zodat hij 4 uur weg kon rijden vanaf zijn werk. Door de besneeuwde snelwegen op weg naar België. Hij moest ergens bij Brussel zijn. Rond Antwerpen en Brussel zijn altijd file's. Om die files en sneeuwoverlast een beetje voor te zijn vertrok hij vandaag extra vroeg.
Zelf zou ik vandaag met zoon naar Groningen om zich te orienteren op een vervolgstudie.
Normaal bellen we elkaar amper als hij in het buitenland zit, want we willen de baas niet op belkosten jagen voor privegesprekjes. En het werktoestel is aangesloten op een pariot waardoor hij handsfree kan bellen. Met zijn privetoestel kan dat niet. Vlak voor vertrek belde ik toch even met manlief of alles goed gegaan was onderweg.Gelukkig was alles goed gegaan en waren er ook weinig files. Hij was nu aan het lossen. Nog een reden om het gesprek korter te maken.

5 minuten later belde manlief opnieuw; Hij was vanuit de oplegger op de straat gevallen. Het was mis met zijn knie. Wat kun je dan weinig doen als vrouw en echtgenote van. Alleen bidden. Ik kon ook niet in de auto springen om hem op te halen, want de vrachtwagen moet dan ook terug. Ik moest maar gewoon met zoon naar Groningen gaan, hij zou mij wel op de hoogte houden.
Manlief is door een medewerker van daar naar de huisarts gebracht. Wat fijn dat er iemand meeging, iemand die het systeem van het land gewoon kent. De huisarts heeft hem doorverwezen naar het ziekenhuis in Aalst. Daar zijn röntgenfoto's en een echo gemaakt van zijn knie. De bevindingen zijn nu dat er iets mis is met banden rondom zijn knie. Wat precies dat moet een MRI scan uitwijzen. Ook in België kennen ze een wachttijd voor de MRI scan. Die mocht hij daarom in Nederland uitvoeren.
Manlief is er fijn opgevangen en begeleid in dit ziekenhuis.
Zijn been is goed ingezwachteld en zijn werkbroek aan flarden geknipt. De werkgever van mijn man is met een medewerker naar Aalst gekomen om mijn man en de vrachtwagen op te halen. Mede door alle files op de terugweg was mijn man pas rond 18.00 thuis.



Zelf kwamen zoon en ik nog later terug uit Groningen. Wij hebben een informatiedag gehad over de opleiding bedrijfskunde en de verschillende opleidingen in rechten vanuit de  Rijks Universiteit Groningen. De laatste lezing was pas rond kwart voor 6 klaar. Daarna nog gauw ergens wat eten en zo snel mogelijk naar huis. Dat was op zijn vroegst kwart over 8.
En dochter heb ik die dag niet gezien, want zij was haar afscheidsfeest bij een vriendin vieren. Haar brengen we maandagmorgen naar het vliegveld in Dusseldorf. Het wordt wel een warrig weekend zo.

De dag begon gewoon. Eindigde heel anders dan verwacht. En toch wilden we aan het einde van juist déze dag samen naar God toe om Hem te bedanken.
We weten dat Hij hier in is en bij ons.

Het is nu zaterdagavond. Eigenlijk zouden we naar een verjaardag van een vriendin, maar die heb ik toch maar afgebeld. Zo kort na die val wil ik manlief niet alleen laten. Hij ligt nu net weer even te slapen.
Ik ga maar eens koffie zetten en de appeltaart aansnijden. Ik had er graag 1 willen bakken voor het afscheid van dochter, maar daar ben ik niet meer aan toegekomen.