In het verzorgingshuis waar ik werk veranderde de dingen vorige week met het uur.
Zouden we sommige dingen eerst op de ene manier doen, werd het een uur later toch weer op een andere manier. Er was veel onduidelijkheid over de invulling van de nieuwe regels. Inmiddels is er een vorm van stabiliteit gekomen. Hoe vervelend de huidige regels ook zijn en hoe zwaar, zeker voor familie, biedt het huidige beleid een bepaalde rust. En ook weer niet. Het is lastig uit te leggen. We weten nu dat er niemand meer in of uit mag. Bewoners moeten binnen blijven en familie mag er niet in.
Eerder in de afgelopen week werden allerlei activiteiten gestopt, nadat we eerst hebben gezocht naar alternatieve vormen. Zo probeerden we te bloemschikken, niet op de groep, maar met iedereen apart in zijn eigen omgeving. Maar naast dat dit ons heel veel werk gaf, werd het voor de bewoners heel verwarrend. Het plaatje dat zij hebben bij bloemschikken klopte niet meer. Aan het eind hebben zij wel eenzelfde bloemstukje, maar het klopt gewoon niet. En leg dat maar eens uit.
Probeerden we gym aan te bieden op de afdeling per afdeling, maar ja, het was toen pas de tweede dag van alle verandering en er was op 1 afdeling een verzorgende heel lelijk gevallen en liep een dubbele beenbreuk op. Dan ben je blij als verzorgende van die afdeling dat je dan net op de gymtijd je bewoners even rustig en ontspannen aan de koffie hebt. Dan ga je niet weer de bewoners uit hun rust halen om te gaan gymen. Dat is die dag even uitgesteld.
Een dag later is de regel gekomen dat iedereen beperkt is tot 1 locatie en 1 of 2 afdelingen. Ik kon niet meer werken op de dagbegeleidngsgroepen omdat ik in de andere locatie meer nodig was. Binnen welzijn veranderde er toen ook veel. Nu werken in mijn locatie 2 medewerkers welzijn voor verzorgd wonen en bieden daar ondersteuning waar nodig. Dat is vooral individuele aandacht bieden, verzorgen dat de nodige boodschappen gedaan worden, de was bij de deur neergezet en opgehaald wordt en terug naar de bewoners.
Een collega is op de onderste 2 afdelingen voor beschermd wonen en nu werk ik op de bovenste 2 afdelingen beschermd wonen. Beschermd wonen betekent dat deze mensen achter beschermende deuren wonen.
Ik werk deze week 5 ochtenden op deze twee afdelingen.Volgende week kan het weer zo heel anders zijn. Ik help daar waar nodig is, maar voor nu probeer ik zoveel mogelijk de afleiding en persoonlijke aandacht te bieden.
Wat komen er veel verhalen los als je iemand mee neemt naar haar kamer, zo af en toe een foto oppakt en mevrouw laat vertellen. Zo mooi! Op vrijdag hebben we op beide afdelingen koekjes gebakken, zoals vroeger ook gedaan werd vlak voor het komende weekend.
Vandaag hebben we kaarten gemaakt met de bewoners om naar de kinderen te sturen. Nu is een kaartje zo gemaakt, nu er veel gestansd materiaal is voor 3D kaarten. Daarna begint het pas.
Wij hebben alleen het adres en telefoonnummer van de 1e contactpersoon. Als mw dan meerdere kinderen heeft bel je de 1e contactpersoon om de adressen van de anderen.
En ook dat geeft weer reuring.
Mw heeft namen genoemd van personen die al overleden zijn, of noemt de naam van haar zus als naam van een kind. Dus gelukkig kunnen we zus (98 jaar) nu ook een kaartje sturen! Deze gesprekken met familie vergen dan ook even je aandacht. Het is mooi om te doen. Personen die ik gesproken heb zijn blij met dit gebaar en kijken uit naar de kaart van mama of moeder.
Wat ben ik blij dat ik dit werk zo mag doen!
Ik besef wel dat dit nog een luxe is, omdat nu wel alle bewoners en personeel hun beperkingen hebben, maar iedereen is in onze locatie nog gezond. En dat hopen we zo te houden!
Al moet ik ook eerlijk toe geven dat ik na m'n dienst toch bekaf ben ondanks de genietmomentjes. Het is nog zo zoeken, met personeel, mij minder bekende bewoners, het werken op de afdeling zelf.
Maar dit echte contact, zelf met de bewoners, dit is wat ik mooi vind in mijn werk.
Posts tonen met het label Werk. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Werk. Alle posts tonen
15 maart 2020
Twee weken thuis, het lijkt al veel langer!
We zijn nu twee weken thuis uit Liberia. Twee weken pas? Het lijkt al veel langer. Ik heb mijn agenda er bij gepakt om te controleren of het echt maar twee weken is. Maar het is toch echt zo. In die twee weken thuis is de wereld veranderd.
Toen wij Liberia inreisden verbaasde het ons een beetje dat wij Chinese toestanden zagen op het vliegveld. We moesten formulieren invullen waar we geweest waren, waar we naar toe gingen en hoe we ons voelden. Medewerkers in witte doktersjassen, met mondkapjes en maskers verplichten ons om de handen te wassen en te desinfecteren. Ook werd bij ons, net als we op tv zagen over china, de temperatuur opgemeten. In Liberia moesten wij voor het naar binnen gaan in elke winnkel of hotel, de handen wassen of desinfecteren. En dat spul stonk soms flink.
We begrepen dit wel, gezien de Ebola crisis, nog maaar enkele jaren geleden. Dit virus is ook nog onbekend en we weten nog niet wat het gaat doen.
Intussen weten we nog niet veel meer over het virus zelf. Ondertussen is de wereld wel veranderd. Onze wereld. Een week na ons vertrek uit Liberia werd bekend dat Nederlanders die naar Liberia willen, nu eerst 2 weken in quarantaine moeten. We zijn er dus net op tijd geweest.
Hier is de paniek over het Coronavirus ook toegeslagen. Dat zeg ik niet goed. Ik hed niet de indruk dat er daar toen paniek was. Hier nu wel. Mensen zijn gaan hamsteren, bang dat de winkel morgen leeg is, of bang dat ze morgen 14 dageninhuis opgesloten zitten. En wat gaan we dan hamsteren? Wc papier. Wc papier! Het is toch geen diarree veroorzaken virus? Ik snap dat niet.
In die twee weken zijn de meeste vluchten geschrapt, de beurzen ingestort, winkels leegekocht, is er een thuisblijfadvies (ophokadvies) voor mensen.
Vanmiddag is besloten dat scholen, kinderopvang en horeca toch morgen dicht gaan. In Europa waren de scholen al in de meeste landen dicht. Nederland maakte eerst andere keuzes. Nu gaan de scholen toch dicht.
Er waren al afspreken dat je niet meer met meer dan 100 personen bij elkaar mocht komen, dus geen evenementen, kerkdiensten, bioscoop en noem maar op.
Ook op mijn werk zijn er in de afgelopen week steeds meer maatregelen genomen in de verzorgingshuizen. We begonnen voorzichtig, maar de bescherming moest steeds sterker. En wie weet waar het nog op uitdraait.
In die twee weken is er ook iets heel moois gebeurt; We zijn weer opa en oma geworden, nu van een klein meisje!
Maar omdat zoon ziek is en ik benauwdheidsklachten heb durven we het nog niet aan om ons kleinkind te bewonderen. Echt heel jammer. Nu hebben we contact via filmpjes en telefoon.
Al enkele dagen heb ik het gevoel mijn borst of ik heel veel heb gehoest en daar pijn van heb. Maar ik heb niet gehoest. Dat begint nu een beetje. En dan komt ook gelijk het dillemma. Wat moet ik doen met mijn werk? Gelukkig zouden we komende week beginnen met het nieuwe activiteitenprogramma, waardoor ik niet meer op maandag, maar op dinsdag ga werken. Dus morgen alle tijd om te overleggen.
Het activiteitenprogramma is sinds vrijdagmiddag flink uitgedund. Geen activiteiten meer voor mensen van buiten. Geen activiteiten met grotere groepen. Geen dagbegeleiding voor mensen van buitenaf.
Hoe lang zal dit alles gaan duren?
Wat zijn voor jou de gevolgen van deze coronacrisis? Hoe ga jij hier mee om?
In deze twee weken zijn ook de eerste blaadjes uit hun knoppen gekomen en zijn de eerste tekenen van de lente zichtbaar.
Toen wij Liberia inreisden verbaasde het ons een beetje dat wij Chinese toestanden zagen op het vliegveld. We moesten formulieren invullen waar we geweest waren, waar we naar toe gingen en hoe we ons voelden. Medewerkers in witte doktersjassen, met mondkapjes en maskers verplichten ons om de handen te wassen en te desinfecteren. Ook werd bij ons, net als we op tv zagen over china, de temperatuur opgemeten. In Liberia moesten wij voor het naar binnen gaan in elke winnkel of hotel, de handen wassen of desinfecteren. En dat spul stonk soms flink.
We begrepen dit wel, gezien de Ebola crisis, nog maaar enkele jaren geleden. Dit virus is ook nog onbekend en we weten nog niet wat het gaat doen.
Intussen weten we nog niet veel meer over het virus zelf. Ondertussen is de wereld wel veranderd. Onze wereld. Een week na ons vertrek uit Liberia werd bekend dat Nederlanders die naar Liberia willen, nu eerst 2 weken in quarantaine moeten. We zijn er dus net op tijd geweest.
Hier is de paniek over het Coronavirus ook toegeslagen. Dat zeg ik niet goed. Ik hed niet de indruk dat er daar toen paniek was. Hier nu wel. Mensen zijn gaan hamsteren, bang dat de winkel morgen leeg is, of bang dat ze morgen 14 dageninhuis opgesloten zitten. En wat gaan we dan hamsteren? Wc papier. Wc papier! Het is toch geen diarree veroorzaken virus? Ik snap dat niet.
In die twee weken zijn de meeste vluchten geschrapt, de beurzen ingestort, winkels leegekocht, is er een thuisblijfadvies (ophokadvies) voor mensen.
Vanmiddag is besloten dat scholen, kinderopvang en horeca toch morgen dicht gaan. In Europa waren de scholen al in de meeste landen dicht. Nederland maakte eerst andere keuzes. Nu gaan de scholen toch dicht.
Er waren al afspreken dat je niet meer met meer dan 100 personen bij elkaar mocht komen, dus geen evenementen, kerkdiensten, bioscoop en noem maar op.
Ook op mijn werk zijn er in de afgelopen week steeds meer maatregelen genomen in de verzorgingshuizen. We begonnen voorzichtig, maar de bescherming moest steeds sterker. En wie weet waar het nog op uitdraait.
In die twee weken is er ook iets heel moois gebeurt; We zijn weer opa en oma geworden, nu van een klein meisje!
Maar omdat zoon ziek is en ik benauwdheidsklachten heb durven we het nog niet aan om ons kleinkind te bewonderen. Echt heel jammer. Nu hebben we contact via filmpjes en telefoon.
Al enkele dagen heb ik het gevoel mijn borst of ik heel veel heb gehoest en daar pijn van heb. Maar ik heb niet gehoest. Dat begint nu een beetje. En dan komt ook gelijk het dillemma. Wat moet ik doen met mijn werk? Gelukkig zouden we komende week beginnen met het nieuwe activiteitenprogramma, waardoor ik niet meer op maandag, maar op dinsdag ga werken. Dus morgen alle tijd om te overleggen.
Het activiteitenprogramma is sinds vrijdagmiddag flink uitgedund. Geen activiteiten meer voor mensen van buiten. Geen activiteiten met grotere groepen. Geen dagbegeleiding voor mensen van buitenaf.
Hoe lang zal dit alles gaan duren?
Wat zijn voor jou de gevolgen van deze coronacrisis? Hoe ga jij hier mee om?
In deze twee weken zijn ook de eerste blaadjes uit hun knoppen gekomen en zijn de eerste tekenen van de lente zichtbaar.
05 februari 2020
Krans maken, met een doelgroep.
Vanmiddag hebben we op mijn werk een krans gemaakt. Op mijn werk, dat is een dagbegeleidingsgroep voor ouderen met geheugenproblemen. Het resultaat is heel leuk geworden. Kleurrijk en eenvoudig te maken. Ik weet zeker dat deze krans ook eenvoudig te maken is bij andere doelgroepen, of gewoon voor jezelf.
Met de activiteiten op mijn werk vind ik het altijd belangrijk dat de deelnemers altijd actief meewerken. Soms is het alleen de beléving van meewerken, maar dat is al voldoende. Maar men moet wel het gevoel hebben iets zinnigs gedaan te hebben. Als mensen alleen hebben gekeken, zeggen ze dit toch vaak na afloop en is hun voldoening veel kleiner. Het is dus de kunst hen het gevoel te geven dat ook zij een zinnige bijdrage hebben geleverd.
Dan kan er na een uurtje zomaar deze krans gemaakt zijn;
Het mooie is dat het allemaal niet netjes geknipt hoeft te worden. Liever niet zelfs, bloemen en blaadjes zijn nooit strak in het gelid.
-Teken wat blaadjes op vilt in verschillende kleuren groen. Laat deze uitknippen. Hoeft niet netjes. Doe een dotje montagekit op een puntje op de kant waar je ook de pennenstrepen van het tekenen ziet en druk deze vast op de krans. Daarna zie je de pennenstrepen niet meer, die zitten aan de onderkant.
-Pak een CD uit de kast en gebruik deze om de cirkels op verschillende kleuren vilt te laten tekenen. Laat deze uitknippen.
-Vanmiddag had ik geen deelnemers die de volgende handeling uit konden voeren, dus dat deden de vrijwilligers en ik dit wel zelf; vanuit de buitenrand een rand van 1,5 - 2 cm breed spiraalsgewijs naar het middelpunt knippen.
-Het middelpunt vastpakken en de rand aan 1 kant strak om de kern heen draaien. Het laatst puntje vastlijmen met 'n dot montagekit. Hier kan altijd geholpen worden op elk niveau. Dit gelijk vastdrukken op de krans.
- Op de onderkant van de roosjes ook een dot montagelijm drukken en deze ook op de krans drukken. Montagelijm is hier ideaal voor, het drupt niet en lijmt t goed en in 1x vast.
- Bind een lintje om de krans of laat dit doen en laat je vertellen waar de krans moet hangen.
Mijn uitleg van hoe iets gemaakt moet worden heb ik deze keer eens anders opgeschreven. Op de manier waarop ik het vaak op mijn werk probeer uit te voeren. Met deze werkwijze merk ik dat deelnemers hier veel meer voldoening uit halen en soms weken later nog zeggen daar heb ik ook aan meegewerkt, en ik kon het goed!
En degenen die hier vandaag niet aan mee wilden werken? Die bleven gewoon lekker hun krant lezen. Keken af en toe eventjes hoe het werd.
Met de activiteiten op mijn werk vind ik het altijd belangrijk dat de deelnemers altijd actief meewerken. Soms is het alleen de beléving van meewerken, maar dat is al voldoende. Maar men moet wel het gevoel hebben iets zinnigs gedaan te hebben. Als mensen alleen hebben gekeken, zeggen ze dit toch vaak na afloop en is hun voldoening veel kleiner. Het is dus de kunst hen het gevoel te geven dat ook zij een zinnige bijdrage hebben geleverd.
Dan kan er na een uurtje zomaar deze krans gemaakt zijn;
Het mooie is dat het allemaal niet netjes geknipt hoeft te worden. Liever niet zelfs, bloemen en blaadjes zijn nooit strak in het gelid.
-Teken wat blaadjes op vilt in verschillende kleuren groen. Laat deze uitknippen. Hoeft niet netjes. Doe een dotje montagekit op een puntje op de kant waar je ook de pennenstrepen van het tekenen ziet en druk deze vast op de krans. Daarna zie je de pennenstrepen niet meer, die zitten aan de onderkant.
-Pak een CD uit de kast en gebruik deze om de cirkels op verschillende kleuren vilt te laten tekenen. Laat deze uitknippen.
-Vanmiddag had ik geen deelnemers die de volgende handeling uit konden voeren, dus dat deden de vrijwilligers en ik dit wel zelf; vanuit de buitenrand een rand van 1,5 - 2 cm breed spiraalsgewijs naar het middelpunt knippen.
-Het middelpunt vastpakken en de rand aan 1 kant strak om de kern heen draaien. Het laatst puntje vastlijmen met 'n dot montagekit. Hier kan altijd geholpen worden op elk niveau. Dit gelijk vastdrukken op de krans.
- Op de onderkant van de roosjes ook een dot montagelijm drukken en deze ook op de krans drukken. Montagelijm is hier ideaal voor, het drupt niet en lijmt t goed en in 1x vast.
- Bind een lintje om de krans of laat dit doen en laat je vertellen waar de krans moet hangen.
Mijn uitleg van hoe iets gemaakt moet worden heb ik deze keer eens anders opgeschreven. Op de manier waarop ik het vaak op mijn werk probeer uit te voeren. Met deze werkwijze merk ik dat deelnemers hier veel meer voldoening uit halen en soms weken later nog zeggen daar heb ik ook aan meegewerkt, en ik kon het goed!
En degenen die hier vandaag niet aan mee wilden werken? Die bleven gewoon lekker hun krant lezen. Keken af en toe eventjes hoe het werd.
21 januari 2020
Meer of minder werken?
In bijna elke sector hebben ze tekorten aan arbeidskrachten.
De zorg, de bouw, de horeca, transport, landbouw, eigenlijk overal. Een paar jaar geleden werd iedereen er nog uit gebonjourd, ongeacht de sector. Toen waren er mensen te veel. Nu zijn er overal tekorten.
Tekorten die de ene minister of werkgroep op wil lossen met arbeidsmigranten, anderen door iedereen te vragen een paar uur per week meer te gaan werken.
Elke oplossing heeft zijn eigen plussen en minnen.
Haal je arbeidsmigranten binnen, dan versterk je andere vraagstukken die er ook nog liggen; Arbeidsmigranten willen ook ergens wonen, spreken de taal nog niet, willen ook met hun gezinnetje hier laten wonen of beginnen, en ga zo maar door. Willen we wel een nog voller land? Vollere snelwegen, vollere treinen, meer woningtekorten...
Ik weet dat er bij veel mensen nu de nekharen overeind gaan staan en ik ben bang dat ik ook wat negatieve gedachten voedt, maar ik wil hiermee alleen wat plussen en minnen benoemen, zonder waardeoordeel. Arbeidsmigranten brengen hun eigen cultuur en gedachtengoed mee, dit kan onze blik breder maken, maar ook verengen.
We kunnen met een land echter niet zoals bij een tent de haringen verder naar buiten zetten om de tent groter te maken. We zullen moeten inschikken met elkaar. Dat inschikken kost ons iets.
Dan de oproep om meer uren te gaan werken. Willen we dit wel? Ik ken mensen in de transportsector die nog steeds ruim 50 uur per week werken. Lijkt mij al te veel uren. In het recente verleden werden er gemiddeld nog veel meer uren gewerkt, maar is er in die CAO een beperking opgelegd tot gemiddeld 48 uur. Goed voor de verkeersveiligheid en de balans tussen prive en werk. Ik werk zelf in de sector waar veel vrouwen werken. Velen werken er parttime. Dan is het ook weer net hoe je kijkt. Er zijn geluiden die zeggen dat ook vrouwen meer uren moeten gaan maken. Goed voor de economie. In het buitenland werken de vrouwen ook meer uren, zeggen ze.
De vrouwen in mijn omgeving met een partner werken gemiddeld 16-20 uur per week. Zonder partner zul je wel meer uren moeten maken om je dak boven je hoofd te kunnen betalen.
Er zijn geluiden die de parttime werkende vrouwen graag uitnodigen meer uren te gaan werken. Maar voor wie? Als 16-20 uur per week financieel uit kan en we er genoeg aan hebben, waarom zouden we dan meer willen werken? Nu houden we nog tijd over voor het gezin, het huishouden en de tuin, de zorg voor ouders, sporten en ontspanning, en noem maar op. Zou je meer willen werken, moet dit wel mogelijk zijn, maar als je dit niet wilt, moet je je daar ook vrij in blijven voelen.
Zo ook met bewust stoppen met werken als er een kind is geboren. Heel bewust stoppen met werken is tegenwoordig ook niet gewoon meer. Ik moest me nog wel eens verdedigen toen ik bewust niet werkte wegens kleine kinderen. Zo zie je maar hoe die normen opschuiven. De oudere vrouwen van nu moesten vroeger stoppen toen ze gingen trouwen. Later stopten ze toen het eerste kind kwam. Nu blijven de meesten parttime werken als er kinderen komen. Dat is hier in Nederland de huidige norm. Gaat dit nog verder verschuiven? Dat ook vrouwen straks levenslang full time werken? Zo als in enkele andere Europese landen. Willen we hier in Nederland ook naar toe?
De vakbond begint juist weer heel andere geluiden te laten horen; Juist minder werken, voor een betere balans tussen werk, ontspanning en zorg voor je naaste. Die streeft naar een werkweek van gemiddeld 30 uur waar nu gemiddeld de norm is van 36-38 uur. Dit geeft dan veel meer rust voor de werknemer én de maatschappij.
Hoe is dit voor jou? Hoe sta jij hierin? Zou jij meer of juist minder willen werken? Hoe denk de dat je dit zou kunnen waarmaken?
De zorg, de bouw, de horeca, transport, landbouw, eigenlijk overal. Een paar jaar geleden werd iedereen er nog uit gebonjourd, ongeacht de sector. Toen waren er mensen te veel. Nu zijn er overal tekorten.
Tekorten die de ene minister of werkgroep op wil lossen met arbeidsmigranten, anderen door iedereen te vragen een paar uur per week meer te gaan werken.
Elke oplossing heeft zijn eigen plussen en minnen.
Haal je arbeidsmigranten binnen, dan versterk je andere vraagstukken die er ook nog liggen; Arbeidsmigranten willen ook ergens wonen, spreken de taal nog niet, willen ook met hun gezinnetje hier laten wonen of beginnen, en ga zo maar door. Willen we wel een nog voller land? Vollere snelwegen, vollere treinen, meer woningtekorten...
Ik weet dat er bij veel mensen nu de nekharen overeind gaan staan en ik ben bang dat ik ook wat negatieve gedachten voedt, maar ik wil hiermee alleen wat plussen en minnen benoemen, zonder waardeoordeel. Arbeidsmigranten brengen hun eigen cultuur en gedachtengoed mee, dit kan onze blik breder maken, maar ook verengen.
We kunnen met een land echter niet zoals bij een tent de haringen verder naar buiten zetten om de tent groter te maken. We zullen moeten inschikken met elkaar. Dat inschikken kost ons iets.
Dan de oproep om meer uren te gaan werken. Willen we dit wel? Ik ken mensen in de transportsector die nog steeds ruim 50 uur per week werken. Lijkt mij al te veel uren. In het recente verleden werden er gemiddeld nog veel meer uren gewerkt, maar is er in die CAO een beperking opgelegd tot gemiddeld 48 uur. Goed voor de verkeersveiligheid en de balans tussen prive en werk. Ik werk zelf in de sector waar veel vrouwen werken. Velen werken er parttime. Dan is het ook weer net hoe je kijkt. Er zijn geluiden die zeggen dat ook vrouwen meer uren moeten gaan maken. Goed voor de economie. In het buitenland werken de vrouwen ook meer uren, zeggen ze.
De vrouwen in mijn omgeving met een partner werken gemiddeld 16-20 uur per week. Zonder partner zul je wel meer uren moeten maken om je dak boven je hoofd te kunnen betalen.
Er zijn geluiden die de parttime werkende vrouwen graag uitnodigen meer uren te gaan werken. Maar voor wie? Als 16-20 uur per week financieel uit kan en we er genoeg aan hebben, waarom zouden we dan meer willen werken? Nu houden we nog tijd over voor het gezin, het huishouden en de tuin, de zorg voor ouders, sporten en ontspanning, en noem maar op. Zou je meer willen werken, moet dit wel mogelijk zijn, maar als je dit niet wilt, moet je je daar ook vrij in blijven voelen.
Zo ook met bewust stoppen met werken als er een kind is geboren. Heel bewust stoppen met werken is tegenwoordig ook niet gewoon meer. Ik moest me nog wel eens verdedigen toen ik bewust niet werkte wegens kleine kinderen. Zo zie je maar hoe die normen opschuiven. De oudere vrouwen van nu moesten vroeger stoppen toen ze gingen trouwen. Later stopten ze toen het eerste kind kwam. Nu blijven de meesten parttime werken als er kinderen komen. Dat is hier in Nederland de huidige norm. Gaat dit nog verder verschuiven? Dat ook vrouwen straks levenslang full time werken? Zo als in enkele andere Europese landen. Willen we hier in Nederland ook naar toe?
De vakbond begint juist weer heel andere geluiden te laten horen; Juist minder werken, voor een betere balans tussen werk, ontspanning en zorg voor je naaste. Die streeft naar een werkweek van gemiddeld 30 uur waar nu gemiddeld de norm is van 36-38 uur. Dit geeft dan veel meer rust voor de werknemer én de maatschappij.
Hoe is dit voor jou? Hoe sta jij hierin? Zou jij meer of juist minder willen werken? Hoe denk de dat je dit zou kunnen waarmaken?
29 september 2019
Kijken op het werk van je partner, een bouwsteen in je relatie.
Zoals je weet ging ik regelmatig mee met mijn man. Een dagje mee met de vrachtwagen. Heerlijk van me af kijken naar alles wat de route onderweg te bieden heeft. Zelfs een snelweg kan heel boeiend zijn, juist omdat ik vanuit een vrachtwagen veel meer kan zien van de natuur direct naast de snelweg. Vanuit de vrachtwagen kun je namelijk wèl over de vangrails kijken. Fazanten, roofvogels, herten, een vos, echt van alles is er dan te zien.
Ik kom dan ook op zijn werkvloer. Ontmoet zijn collega's en ken hen ook bij naam. Ik zie ook waar hij komt, hoe hij zijn vracht moet lossen, hindernissen die hij als chauffeur tegenkomt; files, hufterig weggedrag, gebrek aan parkeerplaatsen voor vrachtwagens........
Onderweg bespreken we van alles. Of praten we soms juist heel weinig en genieten we gewoon van elkaars aanwezigheid.
Het is een luxe dat ik zo met mijn man mee kon en zo een deel van zijn werk van dichtbij kon zien. Ik denk dat niet veel vrouwen dat gegeven is. Bij veel sectoren kan het gewoon niet, een dagje meelopen.
Het meegaan met de vrachtwagen is intussen op een lager pitje komen te staan omdat manlief op de planning is komen te werken.
Maar door het eerdere meegaan is wel een mooie basis gelegd waardoor ik meer van zijn werk ben te weten gekomen.
Mijn man vindt het heel prettig dat ik deze belangstelling toon voor zijn werk. Dat als hij thuis iets vertelt, ik ook weet waar hij het over heeft en er naar luister.
Ik denk dat dit een belangrijke basis is; Kennis van elkaars werk. Hierdoor ontstaat ook (meer) begrip en respect voor elkaars werk. Het is weer een mooie bouwsteen voor je relatie.
Afgelopen week konden we weer in elkaar werkkeuken kijken. Is mijn man mee geweest naar het theater Dag Mama. Hierdoor heeft hij wat meer van mijn werk kunnen zien. En ben ik mee geweest naar de huldiging hem als één van de Mercedes miljoen kilometer rijders in Twente.
Hoe is dat in jouw relatie? Lukt het jullie ook om op de een of andere manier in elkaars werkkeuken te kijken? Ben jij al wel eens op het werk van je partner geweest? Hoe toon jij je belangstelling voor het werk van je partner?
Ik wil je echt eens uitnodigen om eens op het werk van je partner te gaan kijken als de kans zich voordoet. Je zult merken dat het als een bouwsteen voor je relatie werkt.
Ik kom dan ook op zijn werkvloer. Ontmoet zijn collega's en ken hen ook bij naam. Ik zie ook waar hij komt, hoe hij zijn vracht moet lossen, hindernissen die hij als chauffeur tegenkomt; files, hufterig weggedrag, gebrek aan parkeerplaatsen voor vrachtwagens........
Onderweg bespreken we van alles. Of praten we soms juist heel weinig en genieten we gewoon van elkaars aanwezigheid.
Het is een luxe dat ik zo met mijn man mee kon en zo een deel van zijn werk van dichtbij kon zien. Ik denk dat niet veel vrouwen dat gegeven is. Bij veel sectoren kan het gewoon niet, een dagje meelopen.
Het meegaan met de vrachtwagen is intussen op een lager pitje komen te staan omdat manlief op de planning is komen te werken.
Maar door het eerdere meegaan is wel een mooie basis gelegd waardoor ik meer van zijn werk ben te weten gekomen.
Mijn man vindt het heel prettig dat ik deze belangstelling toon voor zijn werk. Dat als hij thuis iets vertelt, ik ook weet waar hij het over heeft en er naar luister.
Ik denk dat dit een belangrijke basis is; Kennis van elkaars werk. Hierdoor ontstaat ook (meer) begrip en respect voor elkaars werk. Het is weer een mooie bouwsteen voor je relatie.
Afgelopen week konden we weer in elkaar werkkeuken kijken. Is mijn man mee geweest naar het theater Dag Mama. Hierdoor heeft hij wat meer van mijn werk kunnen zien. En ben ik mee geweest naar de huldiging hem als één van de Mercedes miljoen kilometer rijders in Twente.
 |
| Hier maakt hij een proefrit in n nieuwe Actros, zonder spiegels. |
Hoe is dat in jouw relatie? Lukt het jullie ook om op de een of andere manier in elkaars werkkeuken te kijken? Ben jij al wel eens op het werk van je partner geweest? Hoe toon jij je belangstelling voor het werk van je partner?
Ik wil je echt eens uitnodigen om eens op het werk van je partner te gaan kijken als de kans zich voordoet. Je zult merken dat het als een bouwsteen voor je relatie werkt.
05 augustus 2019
De Weense wals, gedaan op een stoel.
Op mijn werk in een zorgcentrum mag ik elke maandag van 3 groepen de gym verzorgen. Op de ochtend twee groepen en op de middag een combigroep.
De ochtendgroepen bestaan uit mensen met min of meer gevorderde dementie. Hier ligt het accent vooral op spelvormen. Plezier samen en onbewust en ongemerkt toch lekker bewegen.
In de middag hebben we een combigroep van mensen die de dagbegeleiding bezoeken en mensen die hier verzorgd wonen. We kijken altijd welke groep het beste aansluit bij degenen die mee doen. Zo is er sinds kort een dame vanuit beschermd wonen die we ook elke week ophalen om juist met deze groep mee te doen en niet met de ochtendgroepen.
Met deze groep hebben we vanmiddag zo'n leuke middag gehad samen, die wil ik met je delen!
De middag kent enkele vast terugkerende onderdelen. Als eerste de ontvangst met koffie of thee. Een enkeling wordt opgehaald, de meesten komen zelf.
Vanmiddag zijn we begonnen met muziek. De CD van Andre Rieu stond nog zachtjes op.
Hier ben ik gelijk op ingehaakt.
Op een hele enthousiaste manier heb ik eerst de mannen uitgenodigd om in gedachten een mooi kostuum aan te trekken. Zelf kiezen of ze een colbertje aan willen, en vraag ik naar de bekende weg; hoe heet zo'n ding met van die flapjes achter je? Ik gebruik mijn hele lijf om mijn woorden kracht bij te zetten. Al heel snel krijg ik het antwoord dat het een jacquet is. Kies maar of u er een vlinderdasje bij draagt of een stropdas.
Daarna zijn de dames aan de beurt. Weer praat ik met mijn hele lijf om de omvang van de rokken die de dames dragen aan te duiden. Groots en wijd. Welke keur jurk wilt u trekt u aan? Roze, geel, lichtblauw of toch liever oranje? Mooi met pofmouwtjes of toch liever lange mouwen? Een mooi open decolleté of toch liever een nauwsluitend kanten kraagje?
Eenmaal in gedachten mooi aangekleed dan natuurlijk met het mooiste meisje dat u kiest of de knapste man vragen om mee te dansen. Allemaal in het verhaal en in gedachten.
Als iedereen goed in het verhaal zit gaan we dansen. We zitten gewoon in een kring op de stoel. Zonder vooraf afgesproken choreografie, gewoon op het gevoel, doe ik wat bewegingen die ze na kunnen doen. Veel grote armgebaren en cirkels draaien met de benen. Handen samen en veel zwieren en zwaaien. Tijdens deze dansen bewegen de mensen ongemerkt heel veel. Veel meer dan ze zelf beseffen.
Je ziet mensen meegenomen worden in het verhaal en de muziek!
Een dame zegt als ik mijn ogen dichtdoe wals ik zo de hele zaal door! Anderen beamen dit.
Wat is dit mooi om te zo voor elkaar te krijgen!
En dat terwijl ik eigenlijk geen enkel ritmegevoel, geen kennis van muziek, noten of wat dan ook heb. Het gaat nu ook niet om de perfecte danspas of beweging. Het gaat om het verhaal. Het beléven!
Vaak hebben we de neiging om binnen de vertrouwde paden te blijven van dingen die wij zelf wel kennen of kunnen.
Dan hadden we niet zo'n mooie dansmiddag gehad.
En ik zie dat ze er van genieten en het ze goed doet. Hier vragen ze vast volgende week weer om. Vanmiddag al. Gingen we op verzoek in de herhaling.
De ochtendgroepen bestaan uit mensen met min of meer gevorderde dementie. Hier ligt het accent vooral op spelvormen. Plezier samen en onbewust en ongemerkt toch lekker bewegen.
In de middag hebben we een combigroep van mensen die de dagbegeleiding bezoeken en mensen die hier verzorgd wonen. We kijken altijd welke groep het beste aansluit bij degenen die mee doen. Zo is er sinds kort een dame vanuit beschermd wonen die we ook elke week ophalen om juist met deze groep mee te doen en niet met de ochtendgroepen.
Met deze groep hebben we vanmiddag zo'n leuke middag gehad samen, die wil ik met je delen!
De middag kent enkele vast terugkerende onderdelen. Als eerste de ontvangst met koffie of thee. Een enkeling wordt opgehaald, de meesten komen zelf.
Vanmiddag zijn we begonnen met muziek. De CD van Andre Rieu stond nog zachtjes op.
Hier ben ik gelijk op ingehaakt.
Op een hele enthousiaste manier heb ik eerst de mannen uitgenodigd om in gedachten een mooi kostuum aan te trekken. Zelf kiezen of ze een colbertje aan willen, en vraag ik naar de bekende weg; hoe heet zo'n ding met van die flapjes achter je? Ik gebruik mijn hele lijf om mijn woorden kracht bij te zetten. Al heel snel krijg ik het antwoord dat het een jacquet is. Kies maar of u er een vlinderdasje bij draagt of een stropdas.
Daarna zijn de dames aan de beurt. Weer praat ik met mijn hele lijf om de omvang van de rokken die de dames dragen aan te duiden. Groots en wijd. Welke keur jurk wilt u trekt u aan? Roze, geel, lichtblauw of toch liever oranje? Mooi met pofmouwtjes of toch liever lange mouwen? Een mooi open decolleté of toch liever een nauwsluitend kanten kraagje?
 |
| Plaatje van dames met de beroemde japonnen. Plaatje van internet. |
Eenmaal in gedachten mooi aangekleed dan natuurlijk met het mooiste meisje dat u kiest of de knapste man vragen om mee te dansen. Allemaal in het verhaal en in gedachten.
Als iedereen goed in het verhaal zit gaan we dansen. We zitten gewoon in een kring op de stoel. Zonder vooraf afgesproken choreografie, gewoon op het gevoel, doe ik wat bewegingen die ze na kunnen doen. Veel grote armgebaren en cirkels draaien met de benen. Handen samen en veel zwieren en zwaaien. Tijdens deze dansen bewegen de mensen ongemerkt heel veel. Veel meer dan ze zelf beseffen.
Je ziet mensen meegenomen worden in het verhaal en de muziek!
Een dame zegt als ik mijn ogen dichtdoe wals ik zo de hele zaal door! Anderen beamen dit.
Wat is dit mooi om te zo voor elkaar te krijgen!
En dat terwijl ik eigenlijk geen enkel ritmegevoel, geen kennis van muziek, noten of wat dan ook heb. Het gaat nu ook niet om de perfecte danspas of beweging. Het gaat om het verhaal. Het beléven!
Vaak hebben we de neiging om binnen de vertrouwde paden te blijven van dingen die wij zelf wel kennen of kunnen.
Dan hadden we niet zo'n mooie dansmiddag gehad.
En ik zie dat ze er van genieten en het ze goed doet. Hier vragen ze vast volgende week weer om. Vanmiddag al. Gingen we op verzoek in de herhaling.
18 februari 2019
De wonderfoon
Hier en daar zie ik ze al wel in de media verschijnen. In het echt heb ik ze nog niet gezien; De Wonderfoon. dit is een telefoon, omgebouwd tot mini-jukebox met de liedjes van toen.
Het lijkt me een leuk ding voor ouderen met dementie.
Zelf ben ik niet technisch genoeg om ze te maken. Is er iemand die dit wel is en er eentje (of meerdere) wil maken voor op mijn werk?
Ik heb hier wat meer informatie, met een handleiding hoe je dit kunt maken. volgens de maker schijnt het niet zo heel moeilijk te zijn.
Wie gaat de uitdaging aan? Voor Weideheem!
De handleiding hoe het te maken vind je in de link op wonderfoon.nl
Het lijkt me een leuk ding voor ouderen met dementie.
Zelf ben ik niet technisch genoeg om ze te maken. Is er iemand die dit wel is en er eentje (of meerdere) wil maken voor op mijn werk?
Ik heb hier wat meer informatie, met een handleiding hoe je dit kunt maken. volgens de maker schijnt het niet zo heel moeilijk te zijn.
Wie gaat de uitdaging aan? Voor Weideheem!
De handleiding hoe het te maken vind je in de link op wonderfoon.nl
16 december 2018
Een gymles met een gouden randje
Er zijn van die dagen, die krijgen door een ogenschijnlijk kleine gebeurtenis, een gouden randje. Dan wordt het een dag waar ik nu nog steeds van na geniet. Dat wil ik delen.
Wekelijks geef ik een bewegingsactiviteit. Aan twee verschillende groepen. 's Morgens aan een groep in beschermd wonen. Hier wonen mensen met dementie. 's Middags aan een combigroep van bezoekers dagbegeleiding en ouderen vanuit verzorgd wonen.
We noemen het een gymles, maar het gaat vooral om het plezier samen tijdens het spel en bewegen.
En plezier hebben we! Ieder op zijn eigen manier en niveau. Het leuke vind ik elke maandag weer om te zien hoe men elkaar ontmoet in het spel.
Op een maandagmorgen;
Vaak begin ik met het overgooien van de bal. Ik sta eerst in het midden, maar al snel kan ik naar de zijlijn en gooien we de bal naar elkaar.
Soms gaat dit met kwajongensbravour en stuitert de bal alle kanten op. Dan wordt ook het plafond geregeld aangetikt door de bal.
Vanmorgen werd de bal door een meneer geregeld naar een mevrouw gegooid. Dit ging met heel veel zorg en aandacht, omdat mevrouw de bal niet goed kan vangen door haar kromgegroeide handen. "Oma, daar komt de bal". De man zelf is ook in de negentig. Echt mooi om te zien.
Elkaar uitdagen gebeurt ook; Een andere dame, ja, dame, is bij de meesten bekend als een weinig spraakzame, zuur kijkende, tengere vrouw. En toch....
Een andere man die meedeed wist haar te ontdooien. Op zijn eigen authentieke wijze.
Bij het overgooien hield mevrouw de bal vast. Ik zie aan haar dat ze geniet van de reacties die ze dan uitlokt. Enkele groepsgenoten worden ongeduldig en gaan mopperen. (Mensen met dementie zijn vaak heel direct, soms op het botte af.) Wij begeleiders proberen haar uit te nodigen om die bal te gooien. Alles tevergeefs.
Dan staat een vrij nieuwe bewoner op; Fors en groot, met zijn armen breeduit, haakt met zijn wijsvinger, "hier met die bal!", en met 'n grijns op zijn gezicht en loopt naar het vrouwtje toe.
De leerling die net even meekijkt wil ingrijpen. Ik gebaar haar niet in te grijpen, maar goed te kijken. Gelukkig begrijpt ze het. We kijken toe en zien het gebeuren; De grote man wil de bal pakken, mevrouw draait weg zodat de man misgrijpt. De man schiet in de lach. Het vrouwtje weet dat ze heeft gewonnen en gooit hem de bal toe. Met een grote grijns op haar gezicht. Die lach, dat spel tussen die twee totaal verschillende mensen. Blij dat we dit niet verstoord hebben.
Wekelijks geef ik een bewegingsactiviteit. Aan twee verschillende groepen. 's Morgens aan een groep in beschermd wonen. Hier wonen mensen met dementie. 's Middags aan een combigroep van bezoekers dagbegeleiding en ouderen vanuit verzorgd wonen.
We noemen het een gymles, maar het gaat vooral om het plezier samen tijdens het spel en bewegen.
En plezier hebben we! Ieder op zijn eigen manier en niveau. Het leuke vind ik elke maandag weer om te zien hoe men elkaar ontmoet in het spel.
Op een maandagmorgen;
Vaak begin ik met het overgooien van de bal. Ik sta eerst in het midden, maar al snel kan ik naar de zijlijn en gooien we de bal naar elkaar.
Soms gaat dit met kwajongensbravour en stuitert de bal alle kanten op. Dan wordt ook het plafond geregeld aangetikt door de bal.
Vanmorgen werd de bal door een meneer geregeld naar een mevrouw gegooid. Dit ging met heel veel zorg en aandacht, omdat mevrouw de bal niet goed kan vangen door haar kromgegroeide handen. "Oma, daar komt de bal". De man zelf is ook in de negentig. Echt mooi om te zien.
Elkaar uitdagen gebeurt ook; Een andere dame, ja, dame, is bij de meesten bekend als een weinig spraakzame, zuur kijkende, tengere vrouw. En toch....
Een andere man die meedeed wist haar te ontdooien. Op zijn eigen authentieke wijze.
Bij het overgooien hield mevrouw de bal vast. Ik zie aan haar dat ze geniet van de reacties die ze dan uitlokt. Enkele groepsgenoten worden ongeduldig en gaan mopperen. (Mensen met dementie zijn vaak heel direct, soms op het botte af.) Wij begeleiders proberen haar uit te nodigen om die bal te gooien. Alles tevergeefs.
Dan staat een vrij nieuwe bewoner op; Fors en groot, met zijn armen breeduit, haakt met zijn wijsvinger, "hier met die bal!", en met 'n grijns op zijn gezicht en loopt naar het vrouwtje toe.
De leerling die net even meekijkt wil ingrijpen. Ik gebaar haar niet in te grijpen, maar goed te kijken. Gelukkig begrijpt ze het. We kijken toe en zien het gebeuren; De grote man wil de bal pakken, mevrouw draait weg zodat de man misgrijpt. De man schiet in de lach. Het vrouwtje weet dat ze heeft gewonnen en gooit hem de bal toe. Met een grote grijns op haar gezicht. Die lach, dat spel tussen die twee totaal verschillende mensen. Blij dat we dit niet verstoord hebben.
27 oktober 2018
Korting op je koffie en watertappunten.
Een dagje uit en ergens jezelf verwennen met een bakje koffie is een cadeautje aan jezelf.
Veel mensen halen onderweg naar hun dagelijks werk of opleiding ook een bakje koffie of thee.
Sinds kort is er op meerdere treinstations een actie die goed is voor je portemonnee en het milieu. Ja in die volgorde.
Ik denk dat toch de meeste mensen eerder te verleiden zijn tot milieubewuster gedrag in hun portemonnee dan met de slogan "goed voor het milieu". Ik ook, eerlijk gezegd.
Voortaan krijg je 25 cent korting als je je eigen beker voor de koffie of thee meeneemt naar de winkel.
Het zal nog niet overal zo zijn, maar al wel op meer dan 200 verkooppunten op de stations.
Stel dat je 4x per week ergens koffie haalt, 45 werkweken per jaar, bespaart je dus zomaar 45,-! Alleen al de korting op de koffie.
Ben je een echte en milieubewuste consuminderaar, dan zet je je koffie thuis. Thuis zetten en meenemen in een thermobeker is het allergoedkoopst. Scheelt je dus eigenlijk veel meer, omdat de koffie onderweg veel duurder is.
En sinterklaas / Kerst komt er zo aan, heb je gelijk een mooi dingetje voor op je lijstje. Zo'n beker kost nieuw vaak nog geen tientje. Of kijk in de kringloop. Daar zie ik ze ook regelmatig staan, nog ongebruikt, nieuw in de verpakking. Wordt het nog voordeliger.
Oke, en dan nog even voor het milieu; Je gooit dan ook (even dezelfde werkdagen als net genoemd) 180 minder kartonnen of plastic bekers weg, 180 minder roerstokjes, plastic bekerdeksels, 180 minder suikerzakjes en 180 minder melkverpakkingen! Wat een milieuwinst!
Heb ik het zwerfafval nog niet eens genoemd. Als 1 portie koffie niet goed wordt weggegooid, kan er zomaar zo'n 4 - 6 stuks zwerfafval ontstaan. ( beker, deksel, roerstokje, ...het waait allemaal verschillende kanten op.) En of je nou wel of niet met het milieu bezig houdt, zwerfafval stoort iedereen zich aan.
Eenmaal op je werk of school, kun je je beker de hele dag door blijven gebruiken. Dus ook geen wegwerpbekertjes meer in de pauzes nodig. Heeft geen invloed op je eigen portemonnee, maar wèl op het milieu, en op de portemonnee van je werkgever.
We gaan de winter in, dus er zal wel iets minder belangstelling zijn voor een flesje koud water onderweg. Denk ik.
Voor mij is het zo vanzelfsprekend dat ik geen flesje water koop, dat ik er eerst niet aan dacht om dit hierbij te benoemen. Ooit heb ik een reclame-Dopper gekregen en die gebruik ik nog steeds met veel plezier. Ik raad 'm ook iedereen aan omdat deze ook makkelijk schoon te maken is omdat de bovenkant er helemaal af kan.
Op de stations en in heel Nederland komen er steeds meer watertappunten. Kun je gratis je eigen waterflesje vullen! Moet je eens kijken wat je dat op een festival scheelt! Soms moet je daar wel €4,- betalen voor een flesje water. En krijg je er de dop niet eens bij. Die halen ze er af, zodat je de inhoud niet te lang kunt bewaren. Tegen t zwerfafval zeggen ze, ja, ja... (excuses voor mijn cynisme, maar als ik om een dop vraag om die dus te gebruiken en 'm niet krijg wordt ik toch wel wat kriegel)
Voor het water bij je thuis betaal je ongeveer €1,- voor 1000! liter.
Alle kleine beetjes helpen. Als je deze dagelijkse gewoonte zou veranderen, scheelt dat toch een heleboel. En dit is maar één gewoonte.
Veel mensen halen onderweg naar hun dagelijks werk of opleiding ook een bakje koffie of thee.
Sinds kort is er op meerdere treinstations een actie die goed is voor je portemonnee en het milieu. Ja in die volgorde.
Ik denk dat toch de meeste mensen eerder te verleiden zijn tot milieubewuster gedrag in hun portemonnee dan met de slogan "goed voor het milieu". Ik ook, eerlijk gezegd.
Voortaan krijg je 25 cent korting als je je eigen beker voor de koffie of thee meeneemt naar de winkel.
Het zal nog niet overal zo zijn, maar al wel op meer dan 200 verkooppunten op de stations.
Stel dat je 4x per week ergens koffie haalt, 45 werkweken per jaar, bespaart je dus zomaar 45,-! Alleen al de korting op de koffie.
Ben je een echte en milieubewuste consuminderaar, dan zet je je koffie thuis. Thuis zetten en meenemen in een thermobeker is het allergoedkoopst. Scheelt je dus eigenlijk veel meer, omdat de koffie onderweg veel duurder is.
En sinterklaas / Kerst komt er zo aan, heb je gelijk een mooi dingetje voor op je lijstje. Zo'n beker kost nieuw vaak nog geen tientje. Of kijk in de kringloop. Daar zie ik ze ook regelmatig staan, nog ongebruikt, nieuw in de verpakking. Wordt het nog voordeliger.
Oke, en dan nog even voor het milieu; Je gooit dan ook (even dezelfde werkdagen als net genoemd) 180 minder kartonnen of plastic bekers weg, 180 minder roerstokjes, plastic bekerdeksels, 180 minder suikerzakjes en 180 minder melkverpakkingen! Wat een milieuwinst!
Heb ik het zwerfafval nog niet eens genoemd. Als 1 portie koffie niet goed wordt weggegooid, kan er zomaar zo'n 4 - 6 stuks zwerfafval ontstaan. ( beker, deksel, roerstokje, ...het waait allemaal verschillende kanten op.) En of je nou wel of niet met het milieu bezig houdt, zwerfafval stoort iedereen zich aan.
Eenmaal op je werk of school, kun je je beker de hele dag door blijven gebruiken. Dus ook geen wegwerpbekertjes meer in de pauzes nodig. Heeft geen invloed op je eigen portemonnee, maar wèl op het milieu, en op de portemonnee van je werkgever.
We gaan de winter in, dus er zal wel iets minder belangstelling zijn voor een flesje koud water onderweg. Denk ik.
Voor mij is het zo vanzelfsprekend dat ik geen flesje water koop, dat ik er eerst niet aan dacht om dit hierbij te benoemen. Ooit heb ik een reclame-Dopper gekregen en die gebruik ik nog steeds met veel plezier. Ik raad 'm ook iedereen aan omdat deze ook makkelijk schoon te maken is omdat de bovenkant er helemaal af kan.
Op de stations en in heel Nederland komen er steeds meer watertappunten. Kun je gratis je eigen waterflesje vullen! Moet je eens kijken wat je dat op een festival scheelt! Soms moet je daar wel €4,- betalen voor een flesje water. En krijg je er de dop niet eens bij. Die halen ze er af, zodat je de inhoud niet te lang kunt bewaren. Tegen t zwerfafval zeggen ze, ja, ja... (excuses voor mijn cynisme, maar als ik om een dop vraag om die dus te gebruiken en 'm niet krijg wordt ik toch wel wat kriegel)
Voor het water bij je thuis betaal je ongeveer €1,- voor 1000! liter.
Alle kleine beetjes helpen. Als je deze dagelijkse gewoonte zou veranderen, scheelt dat toch een heleboel. En dit is maar één gewoonte.
04 mei 2018
Zuinig aan vanuit de vanuit de voorraadkast
In mijn werk kan ik al heel lang minder uren maken dan ik zou willen en eerder gedaan heb. Zo heb ik in 2017 zo'n 4000,- bruto minder verdiend dan in 2016. En dat met een hoger uurloon omdat de CAO lonen omhoog zijn gegaan. 4000,- op een heel jaar lijkt misschien niet zo veel, maar omgerekend per maand is dit toch 333,- En voor komend jaar lijkt mijn leidinggevende nog steeds niet gul met uren voor mij.
Nu lijkt het er op dat nu ook manlief minder uren mag gaan maken. Hierdoor gaat hij ook ongeveer zo'n 350,- per maand minder verdienen. Een deel van het transport, het leukere klantenwerk, is uitbesteed aan een transportbedrijf en nu mogen de interne chauffeurs alleen nog maar rijden voor de aanvoer naar de fabriek. Dus in een klap alle overuren kwijt. Jarenlang 10 - 15 overuren per week gehad...Weg.
Zoals het er nu naar uit ziet.
We hebben een tip gekregen dat dit niet zo maar mag, dus alle collega's houden nu voor 2 maanden hun uren in de gaten. Blijft dit zo, dan wordt de vakbond om hulp gevraagd.
Dachten we nu zo langzamerhand financieel in rustiger vaarwater te komen doordat de kinderen zijn uitgevlogen en wij daar geen kosten meer aan hebben.....Boeren we nu alleen maar achteruit op deze manier.
Zoon is wegens stoppen met de studie ook weer thuis komen wonen en eet weer met de pot mee.
Omdat het dus toch allemaal weer wat krapper geworden is gaan we toch weer eens kijken naar de luxere kostenposten. De abonnementen, de boodschappen.....
Met de boodschappen was ik afgelopen maand al voordelig uit; ben de voorraadkast maar eens aan het leegeten. Dus zo min mogelijk boodschappen doen, maar eerst zoveel mogelijk de dingen eten die ik nog in huis heb staan. En dan moet het oudste het eerst op. Dus weer wat vaker zelf brood gebakken van het meel dat er nog stond. De pakjes en zakjes mixen worden opgemaakt.
Restjes worden verwerkt in hartige taart of macaroni. Dan zitten er ineens doperwten in de macaroni, tot stomme verbazing van zoon.
Deze actie zou je ook eens moeten doen. Er blijkt vaak nog zo véél in je voorraadkast en vriezer te staan, hou je niet voor mogelijk! En t zou toch jammer zijn als je bij een opruiming van de voorraadkast en vriezer straks van alles weg gooit omdat het al te lang over datum is. Eigenlijk geldt dit ook voor de badkamer; Hoe veel flesjes en potjes staan daar oud te worden zonder ze te gebruiken? Dus eerst die opmaken voor je nieuwe aanbreekt.
En?
Heb je gekeken hoeveel jij nog in je voorraadkast had staan?
Doe je mee met die uitdunnen?
Nu lijkt het er op dat nu ook manlief minder uren mag gaan maken. Hierdoor gaat hij ook ongeveer zo'n 350,- per maand minder verdienen. Een deel van het transport, het leukere klantenwerk, is uitbesteed aan een transportbedrijf en nu mogen de interne chauffeurs alleen nog maar rijden voor de aanvoer naar de fabriek. Dus in een klap alle overuren kwijt. Jarenlang 10 - 15 overuren per week gehad...Weg.
Zoals het er nu naar uit ziet.
We hebben een tip gekregen dat dit niet zo maar mag, dus alle collega's houden nu voor 2 maanden hun uren in de gaten. Blijft dit zo, dan wordt de vakbond om hulp gevraagd.
Dachten we nu zo langzamerhand financieel in rustiger vaarwater te komen doordat de kinderen zijn uitgevlogen en wij daar geen kosten meer aan hebben.....Boeren we nu alleen maar achteruit op deze manier.
Zoon is wegens stoppen met de studie ook weer thuis komen wonen en eet weer met de pot mee.
Omdat het dus toch allemaal weer wat krapper geworden is gaan we toch weer eens kijken naar de luxere kostenposten. De abonnementen, de boodschappen.....
Met de boodschappen was ik afgelopen maand al voordelig uit; ben de voorraadkast maar eens aan het leegeten. Dus zo min mogelijk boodschappen doen, maar eerst zoveel mogelijk de dingen eten die ik nog in huis heb staan. En dan moet het oudste het eerst op. Dus weer wat vaker zelf brood gebakken van het meel dat er nog stond. De pakjes en zakjes mixen worden opgemaakt.
Restjes worden verwerkt in hartige taart of macaroni. Dan zitten er ineens doperwten in de macaroni, tot stomme verbazing van zoon.
Deze actie zou je ook eens moeten doen. Er blijkt vaak nog zo véél in je voorraadkast en vriezer te staan, hou je niet voor mogelijk! En t zou toch jammer zijn als je bij een opruiming van de voorraadkast en vriezer straks van alles weg gooit omdat het al te lang over datum is. Eigenlijk geldt dit ook voor de badkamer; Hoe veel flesjes en potjes staan daar oud te worden zonder ze te gebruiken? Dus eerst die opmaken voor je nieuwe aanbreekt.
En?
Heb je gekeken hoeveel jij nog in je voorraadkast had staan?
Doe je mee met die uitdunnen?
23 maart 2018
Liftopsluiting, wat te doen? (En wat hebben we gedaan?)
Op het werk stonden we om kwart voor 12 smorgens al met zijn vijven in de lift; Een bewoonster, haar dochter, schoondochter en kleindochter, en ik .
Vanaf de derde etage wilden wij naar de begane grond. Op de 2e etage was er een tussenstop. Twee stagiaires wilden ook mee, met hun karretje. Heel bescheiden wilden zij wel wachten op de volgende lift, maar op mijn "past best" schikten wij allemaal wat in en konden zij ook gelijk mee.
En t paste ook best.....tot.....baf! Een schok en doffe klap en de lift stond stil. Muurvast!
Zeven vrouwen in een geblokkeerde lift!
Dat werd een gekakel! Bijna iedereen tetterde door elkaar heen. De schoondochter, bewoonster en ik bleven er wel aardig rustig onder. Nou ja, de bewoonster maakte zich wel een beetje ongerust of er straks nog wel warm eten voor haar zou zijn, want ze was op weg naar het restaurant.
Er werd lang op de alarmbel gedrukt, met alle telefoons gebeld die er in de lift waren en ondertussen probeerden ze van buiten de lift tot ons door te dringen. Met grote moeite, want we maakten een boel herrie.
Technische dienst werd gebeld en er werd geroepen dat technische dienst zó zou tergubellen om te laten weten hoe lang het nog zou duren. De kleindochter had wat last van claustrofobie, dus zij hàd het niet meer. Even leek zij echt in paniek te raken, maar ze hield zich flink. Heeft wel in haar spanning 112 gebeld om de brandweer. De technische dienst kan nog wel een uur duren voor die er is! En de temperatuur liep al behoorlijk op in de lift. Gelukkig stonden we er maar met 7 in, volgens het bordje op de lift kan deze 16 personen dragen.
Na een half uur werden we bevrijd. Gewoon door de technische dienst die er als eerste was.
De brandweer is gelijk afgebeld door de verzorgsters die de technische dienst aan zagen komen.
Pfft wat een ontlading toen de lift openging!
Terugkijkend enkele tips voor als het jou overkomt vanuit de ervaring van vandaag;
- Blijf zelf kalm! Je komt er echt wel uit.
- Maak geen grapjes of opmerkingen over neerstortende liften, zelfs niet als je op de 1e etage staat. Als iemand al wat paniekgevoelig is, dan raakt die geheid nu wel in paniek.
- Ga niet allemaal tegelijk als een stelletje kippen door elkaar lopen kakelen. De anderen die buiten de lift staan, kunnen je dan niets duidelijk maken want dan hoor je het gewoonweg niet.
- Als je met z'n allen zo druk door elkaar loopt te kakelen en druk te doen, wordt het ook heel snel heel warm in de lift.
- Er is een alarmsysteem in de lift, maar dat hebben wij verkeerd gebruikt. Druk kort op de gele knop om het alarmsysteem in te schakelen. Druk 3 seconden op de gele knop om deze melding weer ongedaan te maken. Wij hebben dus steeds die 3 seconden wel gehaald met het indrukken. Minimaal! Dus niks melding aan de centrale, alleen een hoop herrie op de gang.
- Lees dus de bordjes in de lift voor je iets doet.
Nu ik dit opschrijf vraag ik me af of het systeem wel werkt bij paniek. Ik merkte dat mensen bij liftstoring die knop flink lang indrukken. Het zou dus andersom moeten; Indrukken bij lifstopsluiting (kort of lang maakt niet uit.) 2x kort om een loze alarmmelding ongedaan te maken.
- Ga niet springen om de lift in beweging te krijgen. Iemand wilde dat serieus proberen. Gelukkig ging daar niemand op in!
- Praat niet over naar de wc moeten.....prompt moet dan iedereen.
Vanaf de derde etage wilden wij naar de begane grond. Op de 2e etage was er een tussenstop. Twee stagiaires wilden ook mee, met hun karretje. Heel bescheiden wilden zij wel wachten op de volgende lift, maar op mijn "past best" schikten wij allemaal wat in en konden zij ook gelijk mee.
En t paste ook best.....tot.....baf! Een schok en doffe klap en de lift stond stil. Muurvast!
Zeven vrouwen in een geblokkeerde lift!
Dat werd een gekakel! Bijna iedereen tetterde door elkaar heen. De schoondochter, bewoonster en ik bleven er wel aardig rustig onder. Nou ja, de bewoonster maakte zich wel een beetje ongerust of er straks nog wel warm eten voor haar zou zijn, want ze was op weg naar het restaurant.
Er werd lang op de alarmbel gedrukt, met alle telefoons gebeld die er in de lift waren en ondertussen probeerden ze van buiten de lift tot ons door te dringen. Met grote moeite, want we maakten een boel herrie.
Technische dienst werd gebeld en er werd geroepen dat technische dienst zó zou tergubellen om te laten weten hoe lang het nog zou duren. De kleindochter had wat last van claustrofobie, dus zij hàd het niet meer. Even leek zij echt in paniek te raken, maar ze hield zich flink. Heeft wel in haar spanning 112 gebeld om de brandweer. De technische dienst kan nog wel een uur duren voor die er is! En de temperatuur liep al behoorlijk op in de lift. Gelukkig stonden we er maar met 7 in, volgens het bordje op de lift kan deze 16 personen dragen.
Na een half uur werden we bevrijd. Gewoon door de technische dienst die er als eerste was.
De brandweer is gelijk afgebeld door de verzorgsters die de technische dienst aan zagen komen.
Pfft wat een ontlading toen de lift openging!
Terugkijkend enkele tips voor als het jou overkomt vanuit de ervaring van vandaag;
- Blijf zelf kalm! Je komt er echt wel uit.
- Maak geen grapjes of opmerkingen over neerstortende liften, zelfs niet als je op de 1e etage staat. Als iemand al wat paniekgevoelig is, dan raakt die geheid nu wel in paniek.
- Ga niet allemaal tegelijk als een stelletje kippen door elkaar lopen kakelen. De anderen die buiten de lift staan, kunnen je dan niets duidelijk maken want dan hoor je het gewoonweg niet.
- Als je met z'n allen zo druk door elkaar loopt te kakelen en druk te doen, wordt het ook heel snel heel warm in de lift.
- Er is een alarmsysteem in de lift, maar dat hebben wij verkeerd gebruikt. Druk kort op de gele knop om het alarmsysteem in te schakelen. Druk 3 seconden op de gele knop om deze melding weer ongedaan te maken. Wij hebben dus steeds die 3 seconden wel gehaald met het indrukken. Minimaal! Dus niks melding aan de centrale, alleen een hoop herrie op de gang.
- Lees dus de bordjes in de lift voor je iets doet.
Nu ik dit opschrijf vraag ik me af of het systeem wel werkt bij paniek. Ik merkte dat mensen bij liftstoring die knop flink lang indrukken. Het zou dus andersom moeten; Indrukken bij lifstopsluiting (kort of lang maakt niet uit.) 2x kort om een loze alarmmelding ongedaan te maken.
- Ga niet springen om de lift in beweging te krijgen. Iemand wilde dat serieus proberen. Gelukkig ging daar niemand op in!
- Praat niet over naar de wc moeten.....prompt moet dan iedereen.
26 februari 2018
De glazenwasser krijgt minder werk.
Op het moment dat ik achter mijn laptop zit om de begroting van dit jaar op te maken en te vergelijken met die van vorig jaar komt de glazenwasser langs.
Ik ben de begroting een beetje aan het bekijken omdat we allebei niet lekker in ons werk zitten.
Stel dat manlief inderdaad gelijk krijgt en het transportonderdeel van het bedrijf verdwijnt. Het bedrijf is onlangs overgenomen door een investeerder. Manlief vermoed dat er over een jaar of 3 weer veranderingen zullen komen. Hij vreest dat kort daarna het transport overgaat naar een transportbedrijf. En voor een transportbedrijf werken wil hij niet meer. Dagen van 15 uur of langer? Liever niet. En dat is nog de gunstigste situatie; ontslag kan dan ook volgen.
Hoe ik in mijn werk sta, daar heb ik al vaker over geschreven. Hoef ik voor nu niet uit te leggen.
Veranderingen in het werk van manlief of mijzelf kunnen dus veroorzaken dat we t minder breed gaan krijgen. Wie dan leeft wie dan zorgt kunnen we denken. Of erop vertrouwen dat God voor ons zorgt en weet wat we nodig hebben. We kunnen ook kijken hoe we er zelf op kunnen voorsorteren. Tenslotte is het wel zo dat wat je aan kunt aan eigen verantwoordelijkheid, God dit ook van je verwacht. Dus niks achterover blijven leunen.
De glazenwasser dus. Ik was al minder tevreden over zijn resultaten. Vooral de kozijnen vond ik vaak nog niet echt schoon. Soms ging ik deze nog met een doekje na. Meestal ben ik niet thuis als ze langskomen, dus erop aanspreken lukte niet. Bellen vind ik dan ook niet echt prettig; ik kan t dan niet laten zien. Voor de beneden en boven etage betaal ik 15,-. Voor alleen boven ga ik 9,- betalen. In t kader van alle beetjes helpen, heb ik zonet de glazenwasser gevraagd om voortaan alleen de bovenboel te doen. Dan doe ik de volgende keer de benedenboel zelf. Met minder kosten en schoner kozijnen!
Ik ben de begroting een beetje aan het bekijken omdat we allebei niet lekker in ons werk zitten.
Stel dat manlief inderdaad gelijk krijgt en het transportonderdeel van het bedrijf verdwijnt. Het bedrijf is onlangs overgenomen door een investeerder. Manlief vermoed dat er over een jaar of 3 weer veranderingen zullen komen. Hij vreest dat kort daarna het transport overgaat naar een transportbedrijf. En voor een transportbedrijf werken wil hij niet meer. Dagen van 15 uur of langer? Liever niet. En dat is nog de gunstigste situatie; ontslag kan dan ook volgen.
Hoe ik in mijn werk sta, daar heb ik al vaker over geschreven. Hoef ik voor nu niet uit te leggen.
Veranderingen in het werk van manlief of mijzelf kunnen dus veroorzaken dat we t minder breed gaan krijgen. Wie dan leeft wie dan zorgt kunnen we denken. Of erop vertrouwen dat God voor ons zorgt en weet wat we nodig hebben. We kunnen ook kijken hoe we er zelf op kunnen voorsorteren. Tenslotte is het wel zo dat wat je aan kunt aan eigen verantwoordelijkheid, God dit ook van je verwacht. Dus niks achterover blijven leunen.
De glazenwasser dus. Ik was al minder tevreden over zijn resultaten. Vooral de kozijnen vond ik vaak nog niet echt schoon. Soms ging ik deze nog met een doekje na. Meestal ben ik niet thuis als ze langskomen, dus erop aanspreken lukte niet. Bellen vind ik dan ook niet echt prettig; ik kan t dan niet laten zien. Voor de beneden en boven etage betaal ik 15,-. Voor alleen boven ga ik 9,- betalen. In t kader van alle beetjes helpen, heb ik zonet de glazenwasser gevraagd om voortaan alleen de bovenboel te doen. Dan doe ik de volgende keer de benedenboel zelf. Met minder kosten en schoner kozijnen!
22 februari 2018
Zieke zorg. Zorg is ziek.
De zorg is ziek.
Medewerkers op de vloer ervaren dit al jaren. Zij zien dit elke dag. In hun eigen hoofd en lijf, maar ook bij de mensen die zij verzorgen of begeleiden. Vaak is schraalhans er de keukenmeester.
1 nachtdienst verzorgende op zo'n 70 ouderen. Bij calamiteiten moet de thuiszorgorganisatie gebeld worden en dan maar hopen dat die niet net in het andere dorp werkt.
Het activiteitenaanbod vanuit welzijn moet volledig gaan draaien op vrijwilligers. Wij mogen onze vakkennis dan gaan inzetten om de vrijwilligers te begeleiden. Hier hebben wij niet voor gekozen.
Vrijwilligers overigens ook niet. Vraag het hen; Zij willen ons ondersteunen, niet ons werk overnemen. Zij missen ook de kennis die het beroep van activiteitenbegeleider met zich mee bracht. Ik gebruik het woord bracht; activiteitenbegeleiders die het beroep in de werkelijke bedoeling uitvoeren zijn er bijna niet meer. Wegbezuinigd of verplicht tot andere taken.
Het ligt in de planning dat ik straks de gym over ga nemen. Dit betekent dat ik 3,5 uur krijg voor 4 groepen op 3 plekken in het huis. Daarin is ook het leeghalen van de ruimtes, halen en brengen van de bewoners of deelnemers, bij sommige groepen wel ontvangst of afsluiting met koffie, weer terugzetten van de zware tafels en stoelen. Een vrijwilliger mag de gym overnemen, mits deze een diploma of akte MBVO heeft. Een vrijwilliger die minstens 8 jaar gym aan ouderen heeft gegeven, maar niet dit papier heeft, mag het nu niet doen.
De kranten schrijven er steeds meer over. Deze week nog schreef de Trouw er meerdere artikelen over. En ach, niet alleen de Trouw. Sla je eigen krant er maar op na.
Familieleden staan op en schrijven manifesten en stukken in de media. De politiek biedt nieuwe bedragen aan om in de zorg te steken. Maar wanneer komt dit en waar komt het terecht?
Helpenden en assistenten zijn 2 jaar geleden ontslagen of overgeplaatst naar de huishouding (schoonmaak). Nu weten werkgevers niet hoe ze die mensen weer terug kunnen krijgen. Ja, ze zijn lager geschoold, maar nu missen we hun ondersteuning. Het is toch een mens extra op de groep.
Maar ja, zo als de sfeer op dit moment in veel teams en afdelingen is, peins je er niet over om je bekende te vragen ook in de zorg te komen werken. Veel teams en individuele medewerkers staan in de "overlevingsstand". Of al op het punt van omvallen.....of ander werk zoeken....wat weer een lege plek in het team veroorzaakt en de vraag hoe die opgevuld gaat worden....wordt die welopgevuld.....?
Ja het is een somber stukje geworden.
Ook ik.....ons team....we weten het even niet meer.
We hebben langdurig zieken in ons team. Een invalkracht hebben we niet meer, die is elders gaan werken. Als wij invallen voor een ander dan moeten wij een groot deel van deze tijd weer compenseren met onze eigen tijd. Met als gevolg dat wij hiermee niet meer toekomen aan onze eigen taken. Binnenkort spreken wij niet meer van diensten en dienstroosters, maar van taken.
Van elkaar weten we dat de meesten toch ook over de schutting kijken of het gras bij de buren groener is.
We zijn ooit aangenomen om welzijn te bieden... waar is het welzijn en welbevinden van de medewerkers gebleven?
Wie weet het medicijn?
Medewerkers op de vloer ervaren dit al jaren. Zij zien dit elke dag. In hun eigen hoofd en lijf, maar ook bij de mensen die zij verzorgen of begeleiden. Vaak is schraalhans er de keukenmeester.
1 nachtdienst verzorgende op zo'n 70 ouderen. Bij calamiteiten moet de thuiszorgorganisatie gebeld worden en dan maar hopen dat die niet net in het andere dorp werkt.
Het activiteitenaanbod vanuit welzijn moet volledig gaan draaien op vrijwilligers. Wij mogen onze vakkennis dan gaan inzetten om de vrijwilligers te begeleiden. Hier hebben wij niet voor gekozen.
Vrijwilligers overigens ook niet. Vraag het hen; Zij willen ons ondersteunen, niet ons werk overnemen. Zij missen ook de kennis die het beroep van activiteitenbegeleider met zich mee bracht. Ik gebruik het woord bracht; activiteitenbegeleiders die het beroep in de werkelijke bedoeling uitvoeren zijn er bijna niet meer. Wegbezuinigd of verplicht tot andere taken.
Het ligt in de planning dat ik straks de gym over ga nemen. Dit betekent dat ik 3,5 uur krijg voor 4 groepen op 3 plekken in het huis. Daarin is ook het leeghalen van de ruimtes, halen en brengen van de bewoners of deelnemers, bij sommige groepen wel ontvangst of afsluiting met koffie, weer terugzetten van de zware tafels en stoelen. Een vrijwilliger mag de gym overnemen, mits deze een diploma of akte MBVO heeft. Een vrijwilliger die minstens 8 jaar gym aan ouderen heeft gegeven, maar niet dit papier heeft, mag het nu niet doen.
De kranten schrijven er steeds meer over. Deze week nog schreef de Trouw er meerdere artikelen over. En ach, niet alleen de Trouw. Sla je eigen krant er maar op na.
Familieleden staan op en schrijven manifesten en stukken in de media. De politiek biedt nieuwe bedragen aan om in de zorg te steken. Maar wanneer komt dit en waar komt het terecht?
Helpenden en assistenten zijn 2 jaar geleden ontslagen of overgeplaatst naar de huishouding (schoonmaak). Nu weten werkgevers niet hoe ze die mensen weer terug kunnen krijgen. Ja, ze zijn lager geschoold, maar nu missen we hun ondersteuning. Het is toch een mens extra op de groep.
Maar ja, zo als de sfeer op dit moment in veel teams en afdelingen is, peins je er niet over om je bekende te vragen ook in de zorg te komen werken. Veel teams en individuele medewerkers staan in de "overlevingsstand". Of al op het punt van omvallen.....of ander werk zoeken....wat weer een lege plek in het team veroorzaakt en de vraag hoe die opgevuld gaat worden....wordt die welopgevuld.....?
Ja het is een somber stukje geworden.
Ook ik.....ons team....we weten het even niet meer.
We hebben langdurig zieken in ons team. Een invalkracht hebben we niet meer, die is elders gaan werken. Als wij invallen voor een ander dan moeten wij een groot deel van deze tijd weer compenseren met onze eigen tijd. Met als gevolg dat wij hiermee niet meer toekomen aan onze eigen taken. Binnenkort spreken wij niet meer van diensten en dienstroosters, maar van taken.
Van elkaar weten we dat de meesten toch ook over de schutting kijken of het gras bij de buren groener is.
We zijn ooit aangenomen om welzijn te bieden... waar is het welzijn en welbevinden van de medewerkers gebleven?
Wie weet het medicijn?
11 januari 2018
Activiteitenbegeleider ouderenzorg, wat doe je nu?
Het beroep activiteitenbegeleider ouderenzorg. Bestaat dat nog?
In het verzorgingshuis waar ik werk is het beroep activiteitenbegeleider heel erg aan het veranderen. Misschien wel zichzelf aan het opheffen.
Op de functieomschrijvingen hebben we zelfs al geen activiteitenbegeleiders meer. We hebben enkele dagbestedingscoaches. Zij inventariseren de wensen en mogelijkheden van de cliënt. De verschillende medewerkers welzijn en activering proberen deze wensen mogelijk te maken.
Zelf ben ik een van de medewerkers welzijn en activering. Geen dagbestedingscoach geworden. Geen activiteitenbegeleider meer.
Dit houdt in dat wij niet meer zelf de verschillende activiteitengroepen begeleiden, maar we begeleiden de vrijwilligers die dit vroeg of laat van ons gaan overnemen.
De rekenmethode is veranderd, waardoor de deelnemers ook onze lonen in de activiteiten moeten gaan betalen. Hierdoor worden de activiteiten voor de deelnemers veel te duur. Vanuit de zorgvergoeding/overheid krijgen deelnemers die in het verzorgingshuis wonen wel een vorm van subsidie. Hierdoor lijkt het voor hen of een eerste deel van het aanbod gratis is. Voor verpleeghuisbewoners is weer een andere rekenmethode.
Dus met een team goede vrijwilligers die het aankunnen en -durven om een groepsactiviteit uit te voeren wordt het voor de deelnemers goedkoper.
We zitten nu in de overgangstijd. Van zelf met een groep deelnemers koken, creatief bezig zijn, bloemschikken en al nog meer, begeleiden wij nu vrijwilligers naar zoveel zelfstandigheid dat wij verder achteruit kunnen stappen.
Wat ik er allemaal van vind wil ik nu even in het midden laten. Vandaar dat ik het hier wat zakelijk en feitelijk heb opgeschreven.
Wat ik nu vooral graag van (oud-) collega's wil horen; Hoe gaat het allemaal bij jullie? Hebben jullie nog iets van activiteitenbegeleiding in het huis? Hoe is dit nu geregeld? Wat zouden wij van jullie kunnen leren?
Of is het gewoonweg opgedoekt? Is het huis een soort appartementengebouw geworden met zorg aan huis, waar men nog wel in de "grote zaal" of foyer samen al dan niet betaalde koffie kan drinken?
Ben je of was je activiteitenbegeleider, dan hoor ik graag van je!
Ken je iemand die dit is of was, wil je haar dan dit berichtje sturen zodat ik reacties krijg uit het hele land? Alle reacties bij elkaar kunnen misschien een duidelijker beeld schetsen.
In het verzorgingshuis waar ik werk is het beroep activiteitenbegeleider heel erg aan het veranderen. Misschien wel zichzelf aan het opheffen.
Op de functieomschrijvingen hebben we zelfs al geen activiteitenbegeleiders meer. We hebben enkele dagbestedingscoaches. Zij inventariseren de wensen en mogelijkheden van de cliënt. De verschillende medewerkers welzijn en activering proberen deze wensen mogelijk te maken.
Zelf ben ik een van de medewerkers welzijn en activering. Geen dagbestedingscoach geworden. Geen activiteitenbegeleider meer.
Dit houdt in dat wij niet meer zelf de verschillende activiteitengroepen begeleiden, maar we begeleiden de vrijwilligers die dit vroeg of laat van ons gaan overnemen.
De rekenmethode is veranderd, waardoor de deelnemers ook onze lonen in de activiteiten moeten gaan betalen. Hierdoor worden de activiteiten voor de deelnemers veel te duur. Vanuit de zorgvergoeding/overheid krijgen deelnemers die in het verzorgingshuis wonen wel een vorm van subsidie. Hierdoor lijkt het voor hen of een eerste deel van het aanbod gratis is. Voor verpleeghuisbewoners is weer een andere rekenmethode.
Dus met een team goede vrijwilligers die het aankunnen en -durven om een groepsactiviteit uit te voeren wordt het voor de deelnemers goedkoper.
We zitten nu in de overgangstijd. Van zelf met een groep deelnemers koken, creatief bezig zijn, bloemschikken en al nog meer, begeleiden wij nu vrijwilligers naar zoveel zelfstandigheid dat wij verder achteruit kunnen stappen.
Wat ik er allemaal van vind wil ik nu even in het midden laten. Vandaar dat ik het hier wat zakelijk en feitelijk heb opgeschreven.
Wat ik nu vooral graag van (oud-) collega's wil horen; Hoe gaat het allemaal bij jullie? Hebben jullie nog iets van activiteitenbegeleiding in het huis? Hoe is dit nu geregeld? Wat zouden wij van jullie kunnen leren?
Of is het gewoonweg opgedoekt? Is het huis een soort appartementengebouw geworden met zorg aan huis, waar men nog wel in de "grote zaal" of foyer samen al dan niet betaalde koffie kan drinken?
Ben je of was je activiteitenbegeleider, dan hoor ik graag van je!
Ken je iemand die dit is of was, wil je haar dan dit berichtje sturen zodat ik reacties krijg uit het hele land? Alle reacties bij elkaar kunnen misschien een duidelijker beeld schetsen.
06 oktober 2017
Een pond welzijn scheelt een kilo zorg.
Een pond welzijn scheelt een kilo zorg! Deze slogan heb ik niet van mijzelf. Ik hoorde 'm van iemand anders.
Hij is wel helemaal waar. Dit zie ik elke dag.
Welzijn is ook wakker worden en gewassen worden op een wijze en tijdstip die bij hem of haar past. Hierdoor moet de verzorging eerst naar mevrouw op kamer 1 want zij is altijd vroeg wakker. Daarna gaat ze een etage hoger en wast mevrouw op kamer 16. Daarna terug naar kamer 2 en zo heen en weer. Lijkt niet efficiënt. Efficiënter lijkt het om op kamer 1 te beginnen, en vervolgens de hele gang afhandelen. Zo werd er vroeger ook gewerkt. Woonde je op kamer 2 en wil je blijven slapen tot half 10, dan heb je pech; elke morgen vroeg gewekt worden om gewassen te worden. Er even van uitgaande dat je dit niet zelf meer kunt.
Welzijn zit hem ook in het oog voor detail in de wijze waarop de boterham voor mevrouw gemaakt en neergezet wordt.
Welzijn gaat ook om de wijze waarop iemand naar een activiteit gebracht of opgehaald wordt. Wordt mevrouw uitgenodigd, misschien iets dwingender; verleid om te komen? Of wordt ze afgeleverd en geparkeerd in de activiteitenruimte?
Welzijn begint dus niet pas om 10.00 uur als er een activiteit begint.
Is er wel een activiteit voor mevrouw?
Heeft de zorginstelling er voor gekozen om dagbesteding te behouden? Of is het wegbezuinigd? Is het betaalbaar voor mevrouw? Is het een activiteit waar mevrouw plezier, zingeving aan beleeft? Is het op maat voor mevrouw?
Dagbesteding...Wij werkende mensen hebben altijd tijd tekort. Te druk. Maar stel je eens voor.... Ben je keurig naar wens gewassen en aangekleed, wordt je op je kamer voor het raam gezet om naar de vogeltjes te kijken.... op 6 hoog. s Middags wordt je warm eten gebracht en s'avonds weer naar bed. Met wat geluk krijg je de afstandsbediening van de tv binnen handbereik aangereikt. Je kunt niet opstaan, gekluisterd aan je rolstoel.
Binnen een uur ga je zitten wiebelen en schuiven en beginnen de eerste pijntjes op te komen; je linkerschoen knelt, je stoelkussen zit dubbel en de vitrage hangt scheef.....
Hoe ga je je voelen? Wat ga je doen?
Bellen om een zuster?
Wat zou het dan prettig zijn als je wèl iets omhanden hebt waaraan jij voldoening beleeft. De koffie drinken met anderen die dezelfde dingen leuk vinden om te doen en te bespreken. Sámen het middageten koken en opeten.
Iets waarin jij je helemaal kunt verliezen. Of voldoening vinden in het helpen van je buurvrouw, of de servetten vouwen voor het restaurant.
Zo ineens is de dag omgevlogen! Je hebt een prettige dag gehad, een dag van betekenis. Je was zélf van betekenis!
Om dit te bereiken ben ik activiteitenbegeleider geworden. (Nu heet dit medewerker welzijn en activering)
Door mijn werk kan het gebeuren dat er minder een negatief appèl gedaan wordt op de zorg; pijn wordt minder gevoeld, dus minder vraag om zorg.
Het bieden van die pond welzijn die wij kosten, scheelt een kilo aan zorgkosten!
En toch voelen wij ons minder erkend. (Vaak werken wij ook nog eens met meerdere bewoners tegelijk.)
Hoe beleef jij dit?
Hij is wel helemaal waar. Dit zie ik elke dag.
Welzijn is ook wakker worden en gewassen worden op een wijze en tijdstip die bij hem of haar past. Hierdoor moet de verzorging eerst naar mevrouw op kamer 1 want zij is altijd vroeg wakker. Daarna gaat ze een etage hoger en wast mevrouw op kamer 16. Daarna terug naar kamer 2 en zo heen en weer. Lijkt niet efficiënt. Efficiënter lijkt het om op kamer 1 te beginnen, en vervolgens de hele gang afhandelen. Zo werd er vroeger ook gewerkt. Woonde je op kamer 2 en wil je blijven slapen tot half 10, dan heb je pech; elke morgen vroeg gewekt worden om gewassen te worden. Er even van uitgaande dat je dit niet zelf meer kunt.
Welzijn zit hem ook in het oog voor detail in de wijze waarop de boterham voor mevrouw gemaakt en neergezet wordt.
Welzijn gaat ook om de wijze waarop iemand naar een activiteit gebracht of opgehaald wordt. Wordt mevrouw uitgenodigd, misschien iets dwingender; verleid om te komen? Of wordt ze afgeleverd en geparkeerd in de activiteitenruimte?
Welzijn begint dus niet pas om 10.00 uur als er een activiteit begint.
Is er wel een activiteit voor mevrouw?
Heeft de zorginstelling er voor gekozen om dagbesteding te behouden? Of is het wegbezuinigd? Is het betaalbaar voor mevrouw? Is het een activiteit waar mevrouw plezier, zingeving aan beleeft? Is het op maat voor mevrouw?
Dagbesteding...Wij werkende mensen hebben altijd tijd tekort. Te druk. Maar stel je eens voor.... Ben je keurig naar wens gewassen en aangekleed, wordt je op je kamer voor het raam gezet om naar de vogeltjes te kijken.... op 6 hoog. s Middags wordt je warm eten gebracht en s'avonds weer naar bed. Met wat geluk krijg je de afstandsbediening van de tv binnen handbereik aangereikt. Je kunt niet opstaan, gekluisterd aan je rolstoel.
Binnen een uur ga je zitten wiebelen en schuiven en beginnen de eerste pijntjes op te komen; je linkerschoen knelt, je stoelkussen zit dubbel en de vitrage hangt scheef.....
Hoe ga je je voelen? Wat ga je doen?
Bellen om een zuster?
Wat zou het dan prettig zijn als je wèl iets omhanden hebt waaraan jij voldoening beleeft. De koffie drinken met anderen die dezelfde dingen leuk vinden om te doen en te bespreken. Sámen het middageten koken en opeten.
Iets waarin jij je helemaal kunt verliezen. Of voldoening vinden in het helpen van je buurvrouw, of de servetten vouwen voor het restaurant.
Zo ineens is de dag omgevlogen! Je hebt een prettige dag gehad, een dag van betekenis. Je was zélf van betekenis!
Om dit te bereiken ben ik activiteitenbegeleider geworden. (Nu heet dit medewerker welzijn en activering)
Door mijn werk kan het gebeuren dat er minder een negatief appèl gedaan wordt op de zorg; pijn wordt minder gevoeld, dus minder vraag om zorg.
Het bieden van die pond welzijn die wij kosten, scheelt een kilo aan zorgkosten!
En toch voelen wij ons minder erkend. (Vaak werken wij ook nog eens met meerdere bewoners tegelijk.)
Hoe beleef jij dit?
02 oktober 2017
Ouderenzorg is ook ouderenwelzijn!
In de media wordt steeds meer geschreven over het veranderen en ombuigen van de ouderenzorg. Hugo Borst en Carin Gaemers zetten zich hiervoor helemaal in! Ze schrijven in kranten, praten mee in radio en tv programma's.
Wat kan ik daar dan nog aan toe voegen?
Kan ik met mijn stukjes iets toevoegen over de ouderenzorg? Regelmatig wilde ik over iets schrijven, maar heb ik het nagelaten...Toch wel wat huiverig om hiermee mijn werkgever of mijn direct leidinggevende in een kwaad daglicht te stellen. Ik was bang de verkeerde toon neer te zetten en ik verkeerd begrepen zou worden.
En toch...
Het gaat niet om mijn direct leidinggevende of mijn werkgever op zich. Het gaat over dingen die óveral spelen waar ouderen wonen.
Wij medewerkers lezen de slogans waarmee de instellingen reclame maken; Eigen regie voor u als bewoner...aansluiten op de beleving...aansluiten op uw levensgeschiedenis....
Maar de dagelijkse praktijk is zó weerbarstig.
Ik werk als medewerker welzijn en activering. Zeg maar de vroegere activiteitenbegeleiding. Die verandering in naam zegt al heel veel.
In de medische zorg worden nu hogere opleidingseisen gesteld; minimaal niveau 3. Ook in ons verzorgingshuis. De meeste helpenden, niveau 2 zijn naar huis gestuurd.
Ook vanuit welzijn hadden wij assistent activiteitenbegeleiders, niveau 2. Eveneens naar huis gestuurd. Ik mis hen nog!
In de zorg worden steeds hogere eisen gesteld en lijkt het steeds meer op een ziekenhuis, in plaats van een eigen woonomgeving. Zelfs de witte schortjes zijn terug van weggeweest. Hier op de afdelingen en gangen hangen meer ontsmettings-alcoholflessen dan in het naastgelegen ziekenhuis.
Zo kun je ook niet een VIG-er (Verzorgende) zo maar voor een groep zetten. Zij zou zich doodongelukkig voelen. Werken met één persoon is heel anders dan met een groep. In een groep wil je er alert op zijn dat iedere persoon zich binnen die groep gezien voelt, tot zijn recht komt. Er is interactie onderling. Interactie, reactie op elkaar. Positief, negatief. Verbaal; van "ha Beppie, kom er bij", tot "jij mag hier niet zitten". Soms heel subtiel of nog erger, onder tafel.
Daar moet je in opgeleid zijn om dit te signaleren en het te kunnen voorkomen of inperken.
Op het gebied van welzijn lijkt het echter wel de omgekeerde wereld. Als deze lijn zich doorzet zit de speciaal voor groeps- en welzijn opgeleide medewerker straks achter de computer in de bezemkast en staan vrijwilligers voor de groep.
Het gebeurt nu al dat vrijwilligers gaan bloemschikken met een groep deelnemers en wij elders administratie doen. Begrijp me goed, het gaat me er niet om dat ik vrijwilligerswerk of de vrijwilligers af wil kraken of afwijs! Nee, het moet een nauwe samenwerking zijn tussen de professional en de vrijwilliger.
Een vrijwilliger kan een deelnemer helpen met een bloemstukje maken, aandacht geven, koffie en thee serveren, maar een professional kan het proces zo sturen dat de deelnemer niet alleen met een bloemstukje naar huis gaat, maar ook met voldoening; het op peil houden van een stuk zelfwaardering.
Ook het welzijnswerk vereist bijzondere capaciteiten en competenties!
Laat deze niet verloren gaan in het saneren van welzijnswerk.
(Ik vind het spannend om dit te plaatsen. Ik wil hiermee pleiten voor meer aandacht en geld voor het welzijnswerk in de verzorgings en verpleeghuizen. Eén pond welzijn scheelt een kilo zorg!
Ik hoor graag jullie reacties. Deel het als je het hier mee eens bent. Mail me als je het ergens niet mee eens bent.)
24 augustus 2017
n Heel gevarieerd dagje zo.
Donderdags is altijd mijn pa-dagje. Dan ga ik naar mijn pa toe voor wat gezelligheid en doe daar wat ik tegenkom.
Vanmorgen bij het opstaan was ik dat ook van plan.
Toen zag ik dat de broek die ik gisteren besteld had, niet in de winkel, maar aan huis bezorgd zou worden. Ergens tussen half negen en twaalf uur. Ik kan wat later naar pa gaan en er op wachten. Als er hier bezorgd wordt is het toch meestal rond half elf.
We zouden dus even afwachten. Pa zou vandaag niet de hele dag alleen zijn, de hulp die morgen zou komen, was er vandaag al. 's Morgens heb ik eerst nog niet zoveel gedaan. Veel meer dan drentelen en n wasmachine aanzetten heb ik niet gedaan. Want als het pakket afgeleverd is stap ik in de auto.
Niet veel later kreeg ik een berichtje dat het ander pakket óók vandaag bezorgd zou worden en niet morgen. Die zou na drie uur komen. En dat is misschien wel een groot pakket. Toen toch maar even met pa overlegd.
Toch maar niet naar pa gegaan. Dat zou anders zo'n heen en weer gerij worden....
De hele dag tot mijn beschikking! Wat ga ik hiermee doen?
Eerst maar eens de broodbakmachine aangezet. Voor een verwenbroodje; eentje met rozijnen, abrikozen, hazelnoten, lijnzaad, en pompoenpitten. Heerlijk!
Ik doe er nu alles in wat ik er lekker in vindt. Vaak hield ik met t bakken ook wel rekening met de voorkeuren van de kinderen. De een wilde er geen hazelnoten in, de ander geen pompoenpitten...Nu zitten ze er allebei in.
Als een broodbakmachine eenmaal aan staat en het grut (of in gewoon Nederlands, de vulling) er eenmaal bij in zit heb je er geen omkijken meer naar. Alleen even af en toe kijken naar het rijzen. Dat ging vandaag niet zo vlot. Het staat nu, aan het eind van de dag nóg te rijzen. Als het rijzen wat langer duurt omdat de gist ouder wordt, trek ik vaak de stekker uit het apparaat om het meer rijstijd te geven. Als het hoog genoeg is zet ik alleen het bakprogramma aan.
Daarna ben ik op zoek gegaan voor een lekker recept om te doen met mijn courgettes uit de tuin. die heb ik gevonden en alvast gemaakt. Dat staat klaar om de oven in te gaan zodra ik weet wanneer man thuiskomt.
Ik heb m wel ietsjes aangepast. Ik geef je het recept zoals ik hem maakte.
Courgette Carbonara
1 grote courgette of 2 winkelmaatjes ( in de winkel zijn de courgettes vaak 1 vaste maat. Dan moet je er 2 nemen)
250 gr. fijne macaroni
150-200 gr spekjes
30 gr. boter en 30 gr. bloem
250- 300 ml melk
150-200 gr geraspte kaas
Snij de courgettes in de lengte door en hol ze uit. Snij het vruchtvlees klein en bewaar het in n vergiet. Kook de macaroni volgens de gebruiksaanwijzing beetgaar. Afgieten. Bak de spekjes uit en laat ze uitlekken.
Maak een roux; smelt de boter en voeg de bloem toe. Als het gebonden is voeg je langzaam de melk toe. Goed roeren!
Schep de courgette, spekjes, macaroni en kaas in de saus. Voeg eventueel nog wat peper toe. Ik heb er zelf geen zout meer aan toegevoegd. Dat zit al genoeg in de spekjes en de kaas. Schep dit mengsel in de holle courgettes. Nog een klein handje geraspte kaas erover, klaar!
Ongeveer 20 minuten in de oven van 190 graden.
Ik had nog wat over en dat heb ik in een schaaltje gedaan.
Zou je dat kunnen invriezen en later opwarmen? Wie weet ga ik dat proberen. Anders is t iets voor zaterdag. Morgenavond hebben we een bbq met collega's van manlief.
Daarna aan de gang gegaan voor een lekker toetje.
Vruchtenyoghurtijs.
Ik heb een ijsmachientje die ik wel een dag tevoren in de vriezer heb gezet. Misschien moet dat bij jouw ijsmachine ook?
150 ml yoghurt
100 ml slagroom
50 gr suiker
50 ml bosvruchten, kersen of aardbeiensaus
sap van halve citroen...( nu ik het recept uit t boekje overschrijf, merk ik dat ik vanmiddag de citroensap vergeten ben. Zal het er heel erg anders door smaken?) Ook hier geldt weer dat een scheutje meer of minder yoghurt of saus best kan. Ik zou er niet te veel slagroom in doen, wordt het te machtig en te vet. Laat alle ingrediënten in de machine goed mengen en laat de machine ongeveer minuten draaien. Niet te lang, anders draait het te vast.
Daarna nog een half uurtje terug zetten in de vriezer. Ook weer niet te lang, anders wordt dit ijs veel te hard en onschepbaar. Je kunt ook het ijs er voor het avondeten weer uithalen, dan gaat de hardheid er weer wat af.
Hier zit het nog in de machine, net gedraaid. In een schaaltje ziet het er veel lekkerder uit. Maar als ik wacht met hiervan een foto maken, moeten jullie op de foto wachten tot morgen.
Het pakket is ondertussen ook gekomen. Veel minder groot dan ik verwachtte. Maar het is er en ik kan er mee aan de gang.
4 vruchtboompjes. Een aanbieding uit de krant. Ik heb geen idee of het wat kan zijn, maar ik wil het proberen.
Zo ziet het er nu uit;
En zo moet het gaan worden;
Ben benieuwd!
Een appel; Braeburn. Een kers; Sylvia-Stella. Een peer; Doyenne du Comice.
Een pruim; Black amber.
Intussen zijn ze gepoot en kan ik zo de courgettes in de oven schuiven. Geeft wel voldoening zo, zo'n dagje aanrommelen.
Straks komt man thuis en na het avondeten wil ik naar de herdenkingsdienst op mijn werk. Zo eens in de zoveel tijd is er een herdenkingsdienst van alle recent overleden bewoners. Het is vaak een laatste afscheid van familie met het verzorgingshuis. Ik moet toegeven dat ik er nog niet eerder naar toe ben gegaan. Vanavond verwacht ik wel familie die ik graag nog een laatste keer gedag wil zeggen. Ik heb vanavond de gelegenheid er heen te gaan, dus ga ik.
Vanmorgen bij het opstaan was ik dat ook van plan.
Toen zag ik dat de broek die ik gisteren besteld had, niet in de winkel, maar aan huis bezorgd zou worden. Ergens tussen half negen en twaalf uur. Ik kan wat later naar pa gaan en er op wachten. Als er hier bezorgd wordt is het toch meestal rond half elf.
We zouden dus even afwachten. Pa zou vandaag niet de hele dag alleen zijn, de hulp die morgen zou komen, was er vandaag al. 's Morgens heb ik eerst nog niet zoveel gedaan. Veel meer dan drentelen en n wasmachine aanzetten heb ik niet gedaan. Want als het pakket afgeleverd is stap ik in de auto.
Niet veel later kreeg ik een berichtje dat het ander pakket óók vandaag bezorgd zou worden en niet morgen. Die zou na drie uur komen. En dat is misschien wel een groot pakket. Toen toch maar even met pa overlegd.
Toch maar niet naar pa gegaan. Dat zou anders zo'n heen en weer gerij worden....
De hele dag tot mijn beschikking! Wat ga ik hiermee doen?
Eerst maar eens de broodbakmachine aangezet. Voor een verwenbroodje; eentje met rozijnen, abrikozen, hazelnoten, lijnzaad, en pompoenpitten. Heerlijk!
Ik doe er nu alles in wat ik er lekker in vindt. Vaak hield ik met t bakken ook wel rekening met de voorkeuren van de kinderen. De een wilde er geen hazelnoten in, de ander geen pompoenpitten...Nu zitten ze er allebei in.
Als een broodbakmachine eenmaal aan staat en het grut (of in gewoon Nederlands, de vulling) er eenmaal bij in zit heb je er geen omkijken meer naar. Alleen even af en toe kijken naar het rijzen. Dat ging vandaag niet zo vlot. Het staat nu, aan het eind van de dag nóg te rijzen. Als het rijzen wat langer duurt omdat de gist ouder wordt, trek ik vaak de stekker uit het apparaat om het meer rijstijd te geven. Als het hoog genoeg is zet ik alleen het bakprogramma aan.
Daarna ben ik op zoek gegaan voor een lekker recept om te doen met mijn courgettes uit de tuin. die heb ik gevonden en alvast gemaakt. Dat staat klaar om de oven in te gaan zodra ik weet wanneer man thuiskomt.
Ik heb m wel ietsjes aangepast. Ik geef je het recept zoals ik hem maakte.
 |
| De courgette carbonara voordat deze de oven ingaat. |
Courgette Carbonara
1 grote courgette of 2 winkelmaatjes ( in de winkel zijn de courgettes vaak 1 vaste maat. Dan moet je er 2 nemen)
250 gr. fijne macaroni
150-200 gr spekjes
30 gr. boter en 30 gr. bloem
250- 300 ml melk
150-200 gr geraspte kaas
Snij de courgettes in de lengte door en hol ze uit. Snij het vruchtvlees klein en bewaar het in n vergiet. Kook de macaroni volgens de gebruiksaanwijzing beetgaar. Afgieten. Bak de spekjes uit en laat ze uitlekken.
Maak een roux; smelt de boter en voeg de bloem toe. Als het gebonden is voeg je langzaam de melk toe. Goed roeren!
Schep de courgette, spekjes, macaroni en kaas in de saus. Voeg eventueel nog wat peper toe. Ik heb er zelf geen zout meer aan toegevoegd. Dat zit al genoeg in de spekjes en de kaas. Schep dit mengsel in de holle courgettes. Nog een klein handje geraspte kaas erover, klaar!
Ongeveer 20 minuten in de oven van 190 graden.
Ik had nog wat over en dat heb ik in een schaaltje gedaan.
Daarna aan de gang gegaan voor een lekker toetje.
Vruchtenyoghurtijs.
Ik heb een ijsmachientje die ik wel een dag tevoren in de vriezer heb gezet. Misschien moet dat bij jouw ijsmachine ook?
150 ml yoghurt
100 ml slagroom
50 gr suiker
50 ml bosvruchten, kersen of aardbeiensaus
sap van halve citroen...( nu ik het recept uit t boekje overschrijf, merk ik dat ik vanmiddag de citroensap vergeten ben. Zal het er heel erg anders door smaken?) Ook hier geldt weer dat een scheutje meer of minder yoghurt of saus best kan. Ik zou er niet te veel slagroom in doen, wordt het te machtig en te vet. Laat alle ingrediënten in de machine goed mengen en laat de machine ongeveer minuten draaien. Niet te lang, anders draait het te vast.
Daarna nog een half uurtje terug zetten in de vriezer. Ook weer niet te lang, anders wordt dit ijs veel te hard en onschepbaar. Je kunt ook het ijs er voor het avondeten weer uithalen, dan gaat de hardheid er weer wat af.
Het pakket is ondertussen ook gekomen. Veel minder groot dan ik verwachtte. Maar het is er en ik kan er mee aan de gang.
4 vruchtboompjes. Een aanbieding uit de krant. Ik heb geen idee of het wat kan zijn, maar ik wil het proberen.
Zo ziet het er nu uit;
En zo moet het gaan worden;
Een appel; Braeburn. Een kers; Sylvia-Stella. Een peer; Doyenne du Comice.
Een pruim; Black amber.
Intussen zijn ze gepoot en kan ik zo de courgettes in de oven schuiven. Geeft wel voldoening zo, zo'n dagje aanrommelen.
Straks komt man thuis en na het avondeten wil ik naar de herdenkingsdienst op mijn werk. Zo eens in de zoveel tijd is er een herdenkingsdienst van alle recent overleden bewoners. Het is vaak een laatste afscheid van familie met het verzorgingshuis. Ik moet toegeven dat ik er nog niet eerder naar toe ben gegaan. Vanavond verwacht ik wel familie die ik graag nog een laatste keer gedag wil zeggen. Ik heb vanavond de gelegenheid er heen te gaan, dus ga ik.
12 augustus 2017
Terugblik en plannen volgende week.
Weer terug op de blog. Het is bij veel mensen wat stiller op de blogs of facebook; Vakantie.
Wij hadden een andere reden waarom het wat stiller was. De vader van manlief is overleden.
Nu zijn we al weer een twee weken verder en het leven gaat door. In een sneltreinvaart kan ik wel zeggen. Dat zul jij ook wel herkennen. Tjonge wat gaat alles snel!
Komt denk ik ook doordat er zoveel gebeurt.
Ook leuke dingen!
Met zoon ben ik afgelopen maandag naar Rotterdam geweest om zijn nieuwe kamer te bekijken. Hij trekt bij 2 vrienden in zodat ze met zijn drieën een huis delen. Zeker voor zoon een ideale oplossing; Hij hoeft alleen zijn kamertje maar in te richten, alles is er verder al. In zijn kamer ligt al goede vloerbedekking. Er is een compleet ingerichte keuken, in de douche staat een wasmachine en droger. Hij heeft wel een kamer zonder 1 rechte muur. Allemaal schuine hoeken. Maar wel met een raam, waarin je zelfs lekker in de vensterbank kunt zitten.
De supermarkt is 200 meter verderop. Hij woont straks in Rotterdam Noord. De stad van zijn favoriete voetbalclub. Ik vermoed dat hij dus wel snel een seizoenskaart zal willen aanschaffen.
En ik blijf nu zitten met wel 5 dozen vol spullen die ik in de loop der jaren voor de jongste twee bewaard had. De dochter wil het niet en de zoon hoeft het niet. Ik bewaar het niet langer. Het gaat allemaal weg! Nee, niet naar de container. Eerst komt het een en ander in de familieapp "Ik ruim op". Wat er overblijft bekijk ik of er bingoprijzen bij zitten voor op mijn werk, of verkocht kan worden. Daarna gaat alles naar de kringloopschuur of komt het in dozen op mijn werk te staan voor de najaarsmarkt. Ik weet niet of er dan een rommelmarkt gepland staat.
Soms heb ik ook momenten van grote vermoeidheid of matheid. Ik kan het niet goed omschrijven. Op dit moment heb ik er geen last van en zit manlief naast me te puzzelen. Afgelopen week had ik het wel. Ik heb dan ook tegen iemand die ik sprak verzucht dat ik weet dat God ons anker is, maar dat ik als werker op dat schip in de storm me bekaf werk. Dat ik doodmoe ben van al die stormen waar we steeds opnieuw inkomen. Dat we uitkeken naar een moment van rust, straks weer met zijn tweetjes in huis. En nu lijkt de onrust en storm alwéér op de deurmat te staan. Eentje bij de voordeur en eentje bij de achterdeur!
Ik heb nu tijdens het typen en andere computerklusjes die ik hiervoor heb gedaan op de achtergrond Youtube aangezet met 100 Praise & Worshipsongs. Dit doet zo goed! Ik was even vergeten hoe een positieve invloed deze muziek heeft! Manlief zit zelfs mee te fluiten tijdens het puzzelen.
Is misschien ook een ideetje voor jou.
Je kunt het filmpje hierboven afspelen. Weet je gelijk welke muziek ik vanmiddag geluisterd heb.
Noodgedwongen werk ik nu veel minder. In het eerste half jaar heb ik veel gewerkt, ook om een zieke collega over te nemen. Tot dit jaar werd dit een maand later gewoon uitbetaald. Ineens bleven die uitbetalingen uit. Toen ik erachteraan ging kreeg ik te horen dat ik dit moet compenseren door nu minder te werken. Minder dan het minimum aantal uren. Hier ben ik zó boos over. Teleurgesteld ook. Dat mijn gewerkte uren uitbetaald werden, voelde voor mij ook als een erkenning van wat ik deed. Nu moet ik dit ineens teruggeven. Mijn contract is van 13 - 18 uur per week. Nu mag ik er maar 9 per week werken. Wel het liefst mijn taken gewoon uitvoeren. Heb je je werkgever uit de brand geholpen en nou dit....
Komende maandag begint manlief voor het eerst sinds wéken weer op zijn vrachtwagen. Hij heeft enkele weken de expeditie ondersteund. Daar was een onderbezetting wegens vakantie. Hij mag beginnen met een rit naar zijn favoriete regio Noord Holland; Zwaagdijk, Wieringerwerf, Dirkshoorn, Den Helder en de Rijp. Voor mijn werk dinsdagmorgen (mannenontbijt) zou ik maandagmiddag wat dingen regelen, maar dat heb ik vanmiddag al gedaan. Ik heb dus de handen vrij die dag dus ik ga mee!
Morgen eerst naar de dienst en daarna naar de verjaardag van kleinzoon!
Kleinzoon leest nog geen blogs, dus kan ik wel verklappen wat hij krijgt;
Echt spéélgoed. Geen blieb-bliep spul. Hij wordt 1 jaar. Ik twijfel nog of ik het voor een 1-jarige wel of niet zal inpakken. Mams weet aan het formaat gelijk wat het is en kleinzoon zegt een pak in t papier nog niks. Voor hem is de eerste indruk, het speelgoed gelijk zien misschien het leukst. Maar ja, het is wel gebruikelijk het in te pakken.
Hier laat ik het bij voor vanmiddag. Ik heb al weer een hoop verteld. Ik wil ook nog wat overhouden voor volgende week.
Ik wens je een fijn weekend!
( Net op dit moment begint het lied; Because He lives, I can face tomorrow, mooi lied.)
Wij hadden een andere reden waarom het wat stiller was. De vader van manlief is overleden.
Nu zijn we al weer een twee weken verder en het leven gaat door. In een sneltreinvaart kan ik wel zeggen. Dat zul jij ook wel herkennen. Tjonge wat gaat alles snel!
Komt denk ik ook doordat er zoveel gebeurt.
Ook leuke dingen!
Met zoon ben ik afgelopen maandag naar Rotterdam geweest om zijn nieuwe kamer te bekijken. Hij trekt bij 2 vrienden in zodat ze met zijn drieën een huis delen. Zeker voor zoon een ideale oplossing; Hij hoeft alleen zijn kamertje maar in te richten, alles is er verder al. In zijn kamer ligt al goede vloerbedekking. Er is een compleet ingerichte keuken, in de douche staat een wasmachine en droger. Hij heeft wel een kamer zonder 1 rechte muur. Allemaal schuine hoeken. Maar wel met een raam, waarin je zelfs lekker in de vensterbank kunt zitten.
De supermarkt is 200 meter verderop. Hij woont straks in Rotterdam Noord. De stad van zijn favoriete voetbalclub. Ik vermoed dat hij dus wel snel een seizoenskaart zal willen aanschaffen.
En ik blijf nu zitten met wel 5 dozen vol spullen die ik in de loop der jaren voor de jongste twee bewaard had. De dochter wil het niet en de zoon hoeft het niet. Ik bewaar het niet langer. Het gaat allemaal weg! Nee, niet naar de container. Eerst komt het een en ander in de familieapp "Ik ruim op". Wat er overblijft bekijk ik of er bingoprijzen bij zitten voor op mijn werk, of verkocht kan worden. Daarna gaat alles naar de kringloopschuur of komt het in dozen op mijn werk te staan voor de najaarsmarkt. Ik weet niet of er dan een rommelmarkt gepland staat.
Soms heb ik ook momenten van grote vermoeidheid of matheid. Ik kan het niet goed omschrijven. Op dit moment heb ik er geen last van en zit manlief naast me te puzzelen. Afgelopen week had ik het wel. Ik heb dan ook tegen iemand die ik sprak verzucht dat ik weet dat God ons anker is, maar dat ik als werker op dat schip in de storm me bekaf werk. Dat ik doodmoe ben van al die stormen waar we steeds opnieuw inkomen. Dat we uitkeken naar een moment van rust, straks weer met zijn tweetjes in huis. En nu lijkt de onrust en storm alwéér op de deurmat te staan. Eentje bij de voordeur en eentje bij de achterdeur!
Ik heb nu tijdens het typen en andere computerklusjes die ik hiervoor heb gedaan op de achtergrond Youtube aangezet met 100 Praise & Worshipsongs. Dit doet zo goed! Ik was even vergeten hoe een positieve invloed deze muziek heeft! Manlief zit zelfs mee te fluiten tijdens het puzzelen.
Is misschien ook een ideetje voor jou.
Je kunt het filmpje hierboven afspelen. Weet je gelijk welke muziek ik vanmiddag geluisterd heb.
Noodgedwongen werk ik nu veel minder. In het eerste half jaar heb ik veel gewerkt, ook om een zieke collega over te nemen. Tot dit jaar werd dit een maand later gewoon uitbetaald. Ineens bleven die uitbetalingen uit. Toen ik erachteraan ging kreeg ik te horen dat ik dit moet compenseren door nu minder te werken. Minder dan het minimum aantal uren. Hier ben ik zó boos over. Teleurgesteld ook. Dat mijn gewerkte uren uitbetaald werden, voelde voor mij ook als een erkenning van wat ik deed. Nu moet ik dit ineens teruggeven. Mijn contract is van 13 - 18 uur per week. Nu mag ik er maar 9 per week werken. Wel het liefst mijn taken gewoon uitvoeren. Heb je je werkgever uit de brand geholpen en nou dit....
Komende maandag begint manlief voor het eerst sinds wéken weer op zijn vrachtwagen. Hij heeft enkele weken de expeditie ondersteund. Daar was een onderbezetting wegens vakantie. Hij mag beginnen met een rit naar zijn favoriete regio Noord Holland; Zwaagdijk, Wieringerwerf, Dirkshoorn, Den Helder en de Rijp. Voor mijn werk dinsdagmorgen (mannenontbijt) zou ik maandagmiddag wat dingen regelen, maar dat heb ik vanmiddag al gedaan. Ik heb dus de handen vrij die dag dus ik ga mee!
Morgen eerst naar de dienst en daarna naar de verjaardag van kleinzoon!
Kleinzoon leest nog geen blogs, dus kan ik wel verklappen wat hij krijgt;
Echt spéélgoed. Geen blieb-bliep spul. Hij wordt 1 jaar. Ik twijfel nog of ik het voor een 1-jarige wel of niet zal inpakken. Mams weet aan het formaat gelijk wat het is en kleinzoon zegt een pak in t papier nog niks. Voor hem is de eerste indruk, het speelgoed gelijk zien misschien het leukst. Maar ja, het is wel gebruikelijk het in te pakken.
Hier laat ik het bij voor vanmiddag. Ik heb al weer een hoop verteld. Ik wil ook nog wat overhouden voor volgende week.
Ik wens je een fijn weekend!
( Net op dit moment begint het lied; Because He lives, I can face tomorrow, mooi lied.)
19 juli 2017
Ben ik sterk in mijn werk?
Voor morgenochtend staat er een loopbaanbegeleidingsgesprek gepland. Ik moet ervoor naar Zwolle. Ik ben daar via Facebook aangekomen. Als ik me dat goed herinner tenminste. Daar kwam reclame voorbij van www.sterkinjewerk.nl Dit is voor mensen die in de zorg willen blijven of gaan werken.
Welzijn binnen de verzorgingshuiszorg is erg veranderd. Ik heb daar wel eerder over geschreven. Misschien had ik dat wel meer moeten doen? Had je, mocht je buitenstaander zijn, er misschien iets meer van meegekregen.
In onze regio hadden wij naast de veranderingen vanuit overheid en het heb beleid in de zorggroep nog extra tegenwind gehad. Het beleid zou veranderen. Dat gaf al veel onrust, want wat gaat er gebeuren en waar leidt het toe? Dat was al zo'n 3 jaar geleden denk ik.
Onze manager vertrok. Er kwam een ander en die kwam toch maar niet. Toen hebben we een tijd zonder gezeten. Toen kwam er een waarnemer en daarna nog een andere waarnemer. Sinds een maand of 3, ? hebben we weer een manager. Die komt niet vanuit de zorg of zorggroep, maar vanuit het buurt-welzijnswerk.
Op mijn werk heb ik het gevoel dat mensen wel blij met mij zijn omdat ik wel veel weet en kan. Ik werk op MBO niveau, maar heb de opleiding SPH afgerond. (Dit is een HBO opleiding) Daarnaast ben ik aardig handig met de computer. Maar op moment dat ik zelf eens iets wil, dat ik dat niet voor elkaar krijg op de een of andere manier.
Ik wil wel eens weten waar 'm dat in zit.
Ik heb wel eens overwogen om verder te kijken. Binnen of buiten de zorggroep. Maar ja, blijven in de zorg, of dit nu voor ouderen is of een andere doelgroep, óveral staat de boel op zijn kop. Nu heb ik nog een vaste baan. Met een leeftijd van 53 stap je niet snel over. Dan is de kans wel erg groot dat je na 8 maanden alsnog je baan kwijt raakt.
En binnen de zorggroep een andere functie? Welke dan? De horecafuncties hebben allemaal een lagere functiewaardering. Dan ga ik er financieel op achteruit. Blijf ik wel met mensen werken. Of ga ik meer voor administratie? Ik vind het ook wel prettig om administratie op orde te brengen of te houden. In het algemeen dan. Dit is toch wel wat specialistischer en zal ik veel moeten bijleren. Vind ik daar op de lange termijn ook voldoening in? Of blijf ik in de functie van nu?
Toen de advertentie voorbijkwam voor sterk in je werk heb ik gelijk gereageerd. De afspraak was al gemaakt nog voor er een nieuwe vacature kwam voor dagbestedingscoach.
Waren we eerst allemaal activiteitenbegeleiders. Al in juni 2014 werd duidelijk dat we met dagbestedingscoaches gingen werken. In maart 2015 konden we hierop solliciteren. Toen ben ik 'm niet geworden.
Degene die 'm niet zijn geworden werden medewerkers welzijn en activering.
Een van de dagbestedingscoaches die 'm toen is geworden is intussen al met pensioen.
Vorige week heb ik opnieuw gesolliciteerd want er was weer een vacature.
Er waren 3 externe kandidaten uitgenodigd en 3 interne.
Ze hebben iemand van buitenaf aangenomen.
Als ik zelf aangenomen zou zijn, had ik het gesprek van morgen af kunnen zeggen. Nu laat ik m toch doorgaan. Ga ik zo mijn sollicitatiebrief en CV's uitprinten. Ik heb een CV met mijn hele loopbaan en eentje die ik vorige week heb gebruikt bij de sollicitatie.
Ik weet niet goed meer of ik nog wel plezier heb ik mijn werk. Niet in mijn werk zoals het nu is, of hoe het er naar uitziet hoe het gaat worden. Mijn werk was het opzetten en begeleiden van groepen ouderen tijdens een activiteit. Activiteiten in de interessesfeer van de oudere. Mooi om dan het individu binnen de groep tot bloei te zien komen. Straks gaan vrijwilligers de activiteiten begeleiden. Heb ik veel minder binding met de bewoners. Ik werk dan immers veel meer achter de schermen. Meer regeltaken.
Ik hoop echt dat ik wat aan deze gesprekken ga hebben. Ik weet niet of het er 1 of meer gesprekken worden.
Op andere momenten vraag ik me af waarom ik me dat allemaal op de hals haal. Aansluitend op het sollicitatiegesprek kreeg ik te horen dat ik van mijn min-max contract alleen het minimum aantal uren mag werken. En de overuren die er nog stonden moet ik gaan compenseren. Dus niet méér werken dan in het rooster staat aangegeven. Komende maand augustus maar 3 x 3 uur per week. Daarin krijg ik nooit al die administratietaken af. Laat staan dat ik mee vooruit kan kijken op alle komende veranderingen en planningen maken voor het komende seizoen dat per september start.
Binnenkort meer....
Welzijn binnen de verzorgingshuiszorg is erg veranderd. Ik heb daar wel eerder over geschreven. Misschien had ik dat wel meer moeten doen? Had je, mocht je buitenstaander zijn, er misschien iets meer van meegekregen.
In onze regio hadden wij naast de veranderingen vanuit overheid en het heb beleid in de zorggroep nog extra tegenwind gehad. Het beleid zou veranderen. Dat gaf al veel onrust, want wat gaat er gebeuren en waar leidt het toe? Dat was al zo'n 3 jaar geleden denk ik.
Onze manager vertrok. Er kwam een ander en die kwam toch maar niet. Toen hebben we een tijd zonder gezeten. Toen kwam er een waarnemer en daarna nog een andere waarnemer. Sinds een maand of 3, ? hebben we weer een manager. Die komt niet vanuit de zorg of zorggroep, maar vanuit het buurt-welzijnswerk.
Op mijn werk heb ik het gevoel dat mensen wel blij met mij zijn omdat ik wel veel weet en kan. Ik werk op MBO niveau, maar heb de opleiding SPH afgerond. (Dit is een HBO opleiding) Daarnaast ben ik aardig handig met de computer. Maar op moment dat ik zelf eens iets wil, dat ik dat niet voor elkaar krijg op de een of andere manier.
Ik wil wel eens weten waar 'm dat in zit.
Ik heb wel eens overwogen om verder te kijken. Binnen of buiten de zorggroep. Maar ja, blijven in de zorg, of dit nu voor ouderen is of een andere doelgroep, óveral staat de boel op zijn kop. Nu heb ik nog een vaste baan. Met een leeftijd van 53 stap je niet snel over. Dan is de kans wel erg groot dat je na 8 maanden alsnog je baan kwijt raakt.
En binnen de zorggroep een andere functie? Welke dan? De horecafuncties hebben allemaal een lagere functiewaardering. Dan ga ik er financieel op achteruit. Blijf ik wel met mensen werken. Of ga ik meer voor administratie? Ik vind het ook wel prettig om administratie op orde te brengen of te houden. In het algemeen dan. Dit is toch wel wat specialistischer en zal ik veel moeten bijleren. Vind ik daar op de lange termijn ook voldoening in? Of blijf ik in de functie van nu?
Toen de advertentie voorbijkwam voor sterk in je werk heb ik gelijk gereageerd. De afspraak was al gemaakt nog voor er een nieuwe vacature kwam voor dagbestedingscoach.
Waren we eerst allemaal activiteitenbegeleiders. Al in juni 2014 werd duidelijk dat we met dagbestedingscoaches gingen werken. In maart 2015 konden we hierop solliciteren. Toen ben ik 'm niet geworden.
Degene die 'm niet zijn geworden werden medewerkers welzijn en activering.
Een van de dagbestedingscoaches die 'm toen is geworden is intussen al met pensioen.
Vorige week heb ik opnieuw gesolliciteerd want er was weer een vacature.
Er waren 3 externe kandidaten uitgenodigd en 3 interne.
Ze hebben iemand van buitenaf aangenomen.
Als ik zelf aangenomen zou zijn, had ik het gesprek van morgen af kunnen zeggen. Nu laat ik m toch doorgaan. Ga ik zo mijn sollicitatiebrief en CV's uitprinten. Ik heb een CV met mijn hele loopbaan en eentje die ik vorige week heb gebruikt bij de sollicitatie.
Ik weet niet goed meer of ik nog wel plezier heb ik mijn werk. Niet in mijn werk zoals het nu is, of hoe het er naar uitziet hoe het gaat worden. Mijn werk was het opzetten en begeleiden van groepen ouderen tijdens een activiteit. Activiteiten in de interessesfeer van de oudere. Mooi om dan het individu binnen de groep tot bloei te zien komen. Straks gaan vrijwilligers de activiteiten begeleiden. Heb ik veel minder binding met de bewoners. Ik werk dan immers veel meer achter de schermen. Meer regeltaken.
Ik hoop echt dat ik wat aan deze gesprekken ga hebben. Ik weet niet of het er 1 of meer gesprekken worden.
Op andere momenten vraag ik me af waarom ik me dat allemaal op de hals haal. Aansluitend op het sollicitatiegesprek kreeg ik te horen dat ik van mijn min-max contract alleen het minimum aantal uren mag werken. En de overuren die er nog stonden moet ik gaan compenseren. Dus niet méér werken dan in het rooster staat aangegeven. Komende maand augustus maar 3 x 3 uur per week. Daarin krijg ik nooit al die administratietaken af. Laat staan dat ik mee vooruit kan kijken op alle komende veranderingen en planningen maken voor het komende seizoen dat per september start.
Binnenkort meer....
Abonneren op:
Posts (Atom)